ΩΡΑ...

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Ν’ αγγίζεις τον ουρανό χωρίς χέρια - Jessica Cox




Η Jessica Cox γεννήθηκε το 1983 στην Αριζόνα των Η.Π.Α. χωρίς χέρια, εξ αιτίας μιας σπάνιας γενετικής ανωμαλίας. Όπως κάθε παιδί, δεν καταλάβαινε γιατί δεν είχε χέρια όπως τα άλλα παιδιά. Έτσι τα παιδικά της χρόνια ήταν γι’ αυτήν πολύ δύσκολα.
«Ήταν δύσκολο να είσαι διαφορετική» λέει χαρακτηριστικά. 


Το γεγονός αυτό την οδήγησε στην απόφαση συμμετοχής σε πολλές και ποικίλες δραστηριότητες, όπως η γυμναστική, ο χορός και το τραγούδι ενώ συχνά  συμμετείχε και σε μεγάλες παρουσιάσεις.
Η αίσθηση της αδυναμίας της που πήγαζε από την έλλειψη χεριών την έκανε συχνά να θέλει να κλάψει. Αντί όμως να παραιτηθεί η Jessica διοχέτευσε όλη της την ενέργεια στην εξάσκηση αθλημάτων.
Για την Jessica η μεγαλύτερη πρόκληση του να είναι γεννημένη χωρίς χέρια, ήταν η αλλαγή της παγιωμένης αντίληψης των άλλων ανθρώπων, παρά η σωματική δυσκολία.
«Είχα τη συνήθεια να αναστατώνομαι, όταν ο κόσμος με κοιτούσε, όταν περπατούσα στο δρόμο ή όταν έτρωγα με τα πόδια μου. Ωστόσο, έμαθα να βλέπω μόνο τη θετική πλευρά της κατάστασης και αυτό μου έδωσε την ικανότητα να χρησιμοποιώ αυτές τις θετικές κινήσεις για να γίνω ένα παράδειγμα αισιοδοξίας».
Η ίδια θεωρεί τους γονείς της ως παράδειγμα προς μίμηση και ως κολώνες στηρίγματος γι’ αυτήν. Από μικρή ηλικία οι γονείς της «ξέχασαν την ιδιαιτερότητά της». Φρόντισαν η κόρη τους να συμμετέχει σε πολλές και διαφορετικές αθλητικές δραστηριότητες όπως μπαλέτο, κολύμβηση, χορός, τραγούδι, ενώ σε ηλικία μόλις έξι ετών πήρε μέρος στην πρώτη της παράσταση χορού μπροστά σε κοινό.

«Η μητέρα μου είναι το πρότυπό μου και πάντα μου έλεγε, ότι μπορούσα να καταφέρω ό,τι θέλω. Ο πατέρας μου δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ από τη γέννησή μου και δεν με θεώρησε ποτέ θύμα. Είναι δύσκολο να είσαι ο πατέρας ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες. Οι γονείς μου ήταν η βάση μου στις δύσκολες στιγμές και ήταν αυτοί που σφυρηλάτησαν το άτομο που είμαι σήμερα».
Χρησιμοποιώντας τα πόδια της, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν τους τα χέρια, είναι σε θέση, μεταξύ άλλων, να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο (έχει άδεια και οδηγεί ένα αυτοκίνητο χωρίς τροποποιήσεις), να το γεμίσει βενζίνη, να πληκτρολογήσει είκοσι πέντε λέξεις το λεπτό, να στεγνώσει τα μαλλιά της, να κάνει το μακιγιάζ της, να φορέσει τους φακούς επαφής με την ίδια άνεση των άλλων ανθρώπων. 


Η Jessica Cox, μια μικροκαμωμένη γυναίκα με ύψος 1.55 μ., ένας άνθρωπος δίχως χέρια, είναι η πρώτη κυρία στην ιστορία που πέταξε ένα αεροσκάφος, χωρίς χέρια. Επίσης είναι κάτοχος δύο μαύρων ζωνών στην American Taekwondo Association και πιστοποιημένη δύτης.
Πήρε την άδεια χειριστή αεροσκάφους στις 10 Οκτωβρίου 2008, μετά από τρία χρόνια εκπαίδευσης, που της έδωσε το δικαίωμα να πετάξει ένα αεροσκάφος σε υψόμετρο 10.000 ποδιών.
Αυτή η εμπνευσμένη κυρία και ηρωίδα για πολλούς ανθρώπους, πάντα ακτινοβολεί χαρά και έχει αίσθηση του χιούμορ. Πέρυσι στην γιορτή της μητέρας, πέταξε μόνη της, χωρίς να την συνοδεύει κανείς, τραβώντας με το αεροπλάνο της ένα πανό που έλεγε απλά:
«Κοίτα μαμά, χωρίς χέρια!»
Από εκείνη την ημέρα κατέγραψε περίπου 130 ώρες πτήσης μόνη της. 


Η ίδια πιστεύει πως «μερικές φορές ο φόβος αρχίζει, γιατί δεν γνωρίζουμε για το άγνωστο. Μόλις άρχισα να πετώ, κατάλαβα ότι φοβόμουν, γιατί γνώριζα πάρα πολλά για το θέμα».
Χάρη στην αυτοπεποίθησή της, την προετοιμασία και την φιλοδοξία της, η Jessica κατάφερε να γίνει κάτοχος πτυχίου στην Ψυχολογία, από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα, να λειτουργεί ως κεντρική ομιλήτρια σε εκδηλώσεις και να είναι μία εξέχουσα καθοδηγήτρια στο Διεθνές Δίκτυο Ανάπηρων Παιδιών (International Network of Children Amputees) τα τελευταία χρόνια, έχοντας φτιάξει ένα δικό της δίκτυο υπηρεσιών εμψύχωσης  (Motivational Services) με στόχο να βοηθήσει τα άτομα με αναπηρία να ξεπεράσουν τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν.


Για το μέλλον ελπίζει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά.
«Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο να κάνω οικογένεια, αλλά ξέρω επίσης ότι θα γίνω μία καλή μητέρα».
Χωρίς να χάνει το χιούμορ της λέει ότι η πιο δύσκολη στιγμή θα έρθει όταν ο μνηστήρας της ζητήσει το χέρι της από τους γονείς της.
Η Jessica συνηθίζει να λέει:
«Το ότι δεν έχω χέρια δεν καθορίζει το πού μπορώ να πάω»  και λυτρωμένη προφανώς από την προσωπική της πορεία και τη στάση της απέναντι στη ζωή και στο κοινωνικό σύνολο, μας θέτει άμεσα το ερώτημα:
«Και εσένα τι σου λείπει για ν’ αγγίξεις το δικό σου ουρανό;»











Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου