tag:blogger.com,1999:blog-8912505807740670362024-02-19T08:23:43.174+02:00ΧειροποίητοΔεν έχεις, Όλυμπε, θεούς,μηδέ λεβέντες η Όσσα
ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Κωστής ΠαλαμάςΒασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.comBlogger1803125tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-80832208531024239002019-06-04T19:48:00.001+03:002019-06-04T19:48:13.702+03:00Στα άδυτα της ανατριχιαστικής ναζιστικής αποικίας της Χιλής<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #002060; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όταν γερμανοί ναζί φυγάδες και χουντικοί του Πινοσέτ
φιλοτεχνούσαν τον ανδριάντα της ανθρώπινης αχρειότητας<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #002060; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEildHhAhiz49rEDONbu2Dhg98-8OryHcoXRvw_DK0PA0HjuwVrYrd1uISXLHFp9lbpYz7nMhpoxOHn7w-wfIWWpMPHmpwoVLo-pGwdjE7UCyXJfKvzUOFyOmI9ZQ4keKqmssVoUBNRJQv0/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEildHhAhiz49rEDONbu2Dhg98-8OryHcoXRvw_DK0PA0HjuwVrYrd1uISXLHFp9lbpYz7nMhpoxOHn7w-wfIWWpMPHmpwoVLo-pGwdjE7UCyXJfKvzUOFyOmI9ZQ4keKqmssVoUBNRJQv0/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το όνομά της ήταν
όσο πιο διαβολικά διεστραμμένο γινόταν, σύλληψη αναμφίβολα ενός άρρωστου
μυαλού.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τη λέγανε «Colonia
Dignidad», «Αποικία της Αξιοπρέπειας» δηλαδή, αν και τίποτα το αξιοπρεπές ή το
ανθρώπινο δεν λάμβανε χώρα εκεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αντιθέτως, ήταν ένα
γερμανικό «κρατίδιο», ένα σωστό κράτος εν κράτει μέσα στη Χιλή του Πινοσέτ, που
λειτουργούσε με απαράβατη ιεραρχία τύπου θρησκευτικής σέχτας, προμήθευε με
οπλισμό το δικτατορικό καθεστώς και στις εγκαταστάσεις του λάμβαναν χώρα
βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων, σεξουαλικές κακοποιήσεις παιδιών και ό,τι
πιο διαταραγμένο έχει σκεφτεί να κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι τίτλοι τέλους
της Αποικίας της Αξιοπρέπειας, φρικιαστική στη φύση και την εκτέλεσή της, δεν
θα έπεφταν μάλιστα καθόλου σύντομα. Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες και
δεκαετίες μέχρι να αποφασίσει η γερμανική Βουλή να βάλει στο μικροσκόπιο μια
από τις σκοτεινότερες σελίδες της μεταπολεμικής ιστορίας της, καθώς οι
νοσταλγοί του Γ’ Ράιχ δεν έλεγαν να καταλαγιάσουν μετά την πανωλεθρία του Β’
Παγκοσμίου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ακόμα και σήμερα,
όσοι επιβίωσαν από το ναζιστικό κολαστήριο της Χιλής περιμένουν τη δικαίωσή
τους τόσο από τις χιλιανές όσο και τις γερμανικές Αρχές, απρόθυμες αμφότερες να
επωμιστούν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η ιστορία της
Αποικίας της Αξιοπρέπειας, της Φιλανθρωπίας και της Εκπαίδευσης φέρει μέσα της
όλο τον τρόμο και τη θηριωδία του ναζιστικού καθεστώτος. Ένας δεκανέας του
γερμανικού στρατού, κάποιος Πάουλ Σέφερ, είχε ιδρύσει στη Γερμανία μετά το
τέλος του Β' Παγκοσμίου μια ευαγγελική εκκλησία και ένα ορφανοτροφείο για να
περιθάλψει υποτίθεται τα ορφανά του πολέμου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σύντομα η
φιλανθρωπική πολιτεία του θα αντιμετώπιζε καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση
ορφανών αγοριών, αν και προτού καν πρωτοκολληθεί η καταδικαστική απόφαση του
δικαστηρίου, ο Σέφερ οργανώνει το colpo grosso του: πουλάει στο γερμανικό
Δημόσιο το διαβόητο ορφανοτροφείο και διαφεύγει στη Χιλή, όπου με τα χρήματα
του κράτους δημιουργεί έναν θρησκευτικό και βουκολικό παράδεισο υποτίθεται, αν
και στην πραγματικότητα είναι ένα κολαστήριο από αυτά που τόσο αρέσκονταν να
φτιάχνουν οι Ναζί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Σέφερ πήρε μαζί
του καμιά εβδομηνταριά οικογένειες υποστηρικτών του ή νοσταλγών του χιτλερικού
καθεστώτος, αρπάζοντας ταυτοχρόνως και εκατό ανήλικα, άλλα ορφανά και άλλα
κλεμμένα από τις οικογένειές τους με πρόσχημα διάφορες προφάσεις. Προφάσεις για
τις οποίες το γερμανικό κράτος έκανε ξανά τα στραβά μάτια, αν και το έγκλημα
ήταν τέτοιας έκτασης που σήμερα ελέγχονται όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς. Ένας
υπόδικος για παιδική κακοποίηση μεταναστεύει με εκατό παιδιά στις βαλίτσες του,
αυτό είναι έγκλημα που δεν μπορεί προφανώς να περάσει στα «ψιλά» της Ιστορίας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αυτός έμελλε να
είναι ο σπόρος του κακού που θα φυτευόταν στη Χιλή και θα απέδιδε σπορά
διαστάσεων θηριωδίας, κάτω από την αδράνεια και τη συνέργεια τόσο των Γερμανών
όσο και των Χιλιανών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η Colonia Dignidad
ξεσκεπάζει άλλο ένα μαζικό έγκλημα της υφηλίου που έλαβε χώρα κάτω από τις
μύτες του λαού και σε πείσμα της ίδιας της Ιστορίας και των δημοκρατικών
ευαισθησιών που κυριάρχησαν υποτίθεται στη Δύση μετά το τέλος της φονικότερης
παγκόσμιας σύρραξης που είδε ποτέ ο κόσμος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο υπουργός
Εξωτερικών της Γερμανίας, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, ανακοίνωσε πέρυσι
ότι το γερμανικό κράτος είναι έτοιμο να αποχαρακτηρίσει τα πιο πρόσφατα αρχεία
για την αποικία της ντροπής στη Χιλή, έναν τόπο μαρτυρίου, βασανιστηρίων και
σεξουαλικών κακοποιήσεων που παραμένει ορόσημο της ανθρώπινης θηριωδίας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Πλέον 120 περίπου
πρώην τρόφιμοι της κοινότητας της φρίκης έχουν καταθέσει ομαδική αγωγή
αξιώνοντας αποζημίωση ύψους 1 εκατ. δολαρίων ο καθένας από το χιλιανό κράτος,
το οποίο κατηγορείται ότι επέτρεψε την ίδρυση και τη δράση «μιας από τις
πλέον επικίνδυνες θρησκευτικές αιρέσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας», όπως
είπε ο Βίνφριντ Χέμπελ, ο δικηγόρος που εκπροσωπεί τα θύματα έχοντας υπάρξει
και ο ίδιος ένα από δαύτα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αν και η
θρησκευτική σέχτα του παιδεραστή Ναζί που κατέφυγε στη Χιλή για να σπείρει κι
εκεί τη ναζιστική αθλιότητα είναι σαφώς πιο περίπλοκη και τρομερή απ’ όσα
μπορούν τα έγγραφα να αποκαλύψουν. Και η αλήθεια της πιο άβολη φυσικά απ’ όσο
θα ήθελαν τόσο οι γερμανοί όσο και οι χιλιανοί συνεργάτες, που πλέον
κατηγορούνται ότι συγκάλυψαν τη δράση του ναζί αξιωματικού καθώς είχαν να
κερδίσουν από τη σέχτα του…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το</span></b><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span></b><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">κολαστήριο</span></b><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span></b><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">που</span></b><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span></b><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">είπαν</span></b><b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> Sociedad
Benefactora y Educacional Dignidad<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEildHhAhiz49rEDONbu2Dhg98-8OryHcoXRvw_DK0PA0HjuwVrYrd1uISXLHFp9lbpYz7nMhpoxOHn7w-wfIWWpMPHmpwoVLo-pGwdjE7UCyXJfKvzUOFyOmI9ZQ4keKqmssVoUBNRJQv0/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEildHhAhiz49rEDONbu2Dhg98-8OryHcoXRvw_DK0PA0HjuwVrYrd1uISXLHFp9lbpYz7nMhpoxOHn7w-wfIWWpMPHmpwoVLo-pGwdjE7UCyXJfKvzUOFyOmI9ZQ4keKqmssVoUBNRJQv0/s640/1.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div align="center" class="MsoNormal">
<b><span style="color: #c00000;">Καρέ από την ταινία «Αποικία» (2015)<o:p></o:p></span></b></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Γνωστή στη
συντομευμένη εκδοχή της ως Colonia Dignidad, η κοινότητα στήθηκε στα γρήγορα σε
μια απομακρυσμένη περιοχή στα νότια της Χιλής το 1961. Ιδρυτής της ήταν ο Πάουλ
Σέφερ, μπαρουτοκαπνισμένος αξιωματικός της ναζιστικής Βέρμαχτ που είχε διαφύγει
τη σύλληψη για κακοποίηση αγοριών στο ορφανοτροφείο που είχε ιδρύσει στη Βόννη,
έχοντας κάνει πρώτα τα κουμάντα του.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Σέφερ αγόρασε στη
δεκαετία του 1950 με τα πλουσιοπάροχα κονδύλια που του εξασφάλισε το γερμανικό
Δημόσιο μια έκταση 130 τετραγωνικών χιλιομέτρων στη Χιλή για να ιδρύσει τη
θρησκευτικού τύπου σέχτα του και να λατρευτεί ως Θεός. Όταν έφερε τους 150-200
(οι πηγές δεν συμφωνούν για τον ακριβή αριθμό) γερμανούς υποστηρικτές του και
τα απαχθέντα ορφανά στη Λατινική Αμερική, αυτοανακηρύχθηκε υπέρτατος πνευματικός
ηγέτης της Αποικίας της Αξιοπρέπειας παρουσιάζοντας την κοινότητα ως ειδυλλιακό
τόπο για οικογενειακή ζωή!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Κάτω από τον μανδύα
της κανονικότητας όμως κρυβόταν τα πιο σκοτεινά μυστικά της ομάδας. Κατά πρώτο,
οι οικογένειες που διέμεναν εκεί δεν ζούσαν ενωμένες, καθώς τα παιδιά
χωρίζονταν από τους γονείς μετά τη γέννησή τους και κρατούνταν σε διαφορετικά
οικήματα. Καθώς μεγάλωναν μάλιστα δεν ήξεραν καν ποιοι ήταν οι γονείς τους,
αφού ο μόνος ενήλικος που διατηρούσε επαφή μαζί τους ήταν ο διεστραμμένος
Σέφερ, που κρατούσε τα παιδιά σκλάβους στις έκνομες σεξουαλικές του διαστροφές.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αργότερα ο ηγέτης
θα φρόντιζε να κρατά χωριστά τις γυναίκες από τους άντρες τους, απαγορεύοντας
κάθε σεξουαλική ή άλλη ανθρώπινη επαφή μεταξύ τους. Όλοι τους φορούσαν πάντως
παραδοσιακά ρούχα της Βαυαρίας της δεκαετίας του ’40, για να «μυρίζει» η
αποικία χιτλερικό καθεστώς με τα όλα του. Η αχανής έκταση ήταν εξάλλου
περιφραγμένη με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και φρουρούνταν νυχθημερόν από
πάνοπλους στρατιώτες και εκπαιδευμένα σκυλιά, διασφαλίζοντας πως καμιά
επικοινωνία με τον έξω κόσμο δεν θα λάμβανε ποτέ χώρα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXlB_9-WJsVwUxkFy2Jl9tLPOSzLkf1AHhYMP12xaDP_jL7hUVr2iuyt679FF21DW5JxIwoTMbjQN_1LsyYEI4K1gZpYm9AkzvkBQJSPyo9ZyYcms7xBzNqvNqty_GmZzYOsVClZ9P3mQ/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXlB_9-WJsVwUxkFy2Jl9tLPOSzLkf1AHhYMP12xaDP_jL7hUVr2iuyt679FF21DW5JxIwoTMbjQN_1LsyYEI4K1gZpYm9AkzvkBQJSPyo9ZyYcms7xBzNqvNqty_GmZzYOsVClZ9P3mQ/s1600/2.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η μυστική γερμανική
κοινότητα στη Χιλή του Πινοσέτ ήταν ωστόσο πολλά περισσότερα από έναν προσωπικό
παράδεισο για έναν διαταραγμένο νου. Κι εδώ αρχίζει η πολιτική ιστορία της
Colonia Dignidad, πώς μετατράπηκε δηλαδή από τόπο κακοποίησης παιδιών σε κέντρο
βασανιστηρίων πολιτικών κρατουμένων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η ερμητική
κοινότητα της κοιλάδας στις παρυφές των Άνδεων, 350 περίπου χιλιόμετρα νότια
του Σαντιάγο, λειτουργούσε κανονικά ως απομονωμένος παράδεισος και συνέχισε να
προωθείται ως ένα «ειδυλλιακό χωριό για οικογένειες», φτάνοντας κάποια στιγμή
να μετρά πληθυσμό κοντά στους 300 νοματαίους, μεταξύ αυτών και κάποιοι
Χιλιανοί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Την ώρα που ο ναζί
δεκανέας συνέχισε να διοικεί με ανείπωτη βαρβαρότητα τη γερμανική κοινότητά
του, η Αποικία μετατρέπεται σε μυστική φυλακή κατά τη Χούντα του στυγνού
δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ από τις πρώτες μάλιστα στιγμές της
δημοκρατικής εκτροπής το 1973.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το ναζιστικό
κρησφύγετο ήταν σαφές πως εξυπηρετούσε πολλούς και διάφορους, αφού με τους
απολυταρχικούς κανόνες που είχε θεσπίσει ο γεννήτοράς του όλα έμοιαζαν εύκολα
εκεί μέσα. Παρά το γεγονός ότι το μυστικό της ναζιστικής αποικίας έμοιαζε πια
με κοινή αλήθεια, επισήμως θα έπρεπε να περιμένει ο κόσμος μέχρι το 1997 και τη
φυγή του ηγέτη Σέφερ για να αποκαλυφθεί η πλήρης έκταση της θηριωδίας που
λάμβανε χώρα πίσω από τις σφαλιστές της πόρτες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGtHouBRnNcqH8NB_GLfEffBsXUuji4ffsFqDZ7tfCUtirfkP1vRmFmdJIRmqQvWW_oNaKFExHvmuZSqrcjzQ6IIKKewiHY2ZpvueSn25QqbxOECmbXgf97QlbUQfH-X8LzenJc97jsm0/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGtHouBRnNcqH8NB_GLfEffBsXUuji4ffsFqDZ7tfCUtirfkP1vRmFmdJIRmqQvWW_oNaKFExHvmuZSqrcjzQ6IIKKewiHY2ZpvueSn25QqbxOECmbXgf97QlbUQfH-X8LzenJc97jsm0/s640/3.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div align="center" class="MsoNormal">
<b><span style="color: #c00000;">Καρέ από την ταινία «Αποικία» (2015)<o:p></o:p></span></b></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι Χιλιανοί
ανακάλυπταν τώρα έντρομοι ότι ο γερμανικός θύλακας λειτουργούσε ως μυστική
φυλακή, όπου οδηγούνταν μαζικά αντιφρονούντες και αντίπαλοι του καθεστώτος
Πινοσέτ για να «σωφρονιστούν» ή να «εξαφανιστούν» από προσώπου γης.
Μυστικά κονδύλια κατευθύνονταν τώρα από την πραξικοπηματική κυβέρνηση της Χιλής
στο κολαστήριο του Σέφερ, το οποίο διέθετε πλάι στο σχολείο και το νοσοκομείο
του δύο διαδρόμους προσγείωσης, δεξαμενές καυσίμων αλλά και έναν σταθμό
παραγωγής ενέργειας!</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αλλά και νέες
σιδερόφραχτες οχυρώσεις φυσικά, περισσότερα παρατηρητήρια, μυστικά οπλοστάσια
και δυνατότερους προβολείς, ώστε να διασφαλίζεται η μυστικοπάθεια των κατοίκων
της. Αλλά και η απρόσκοπτη λειτουργία στον νέο της ρόλο, ως «ειδικό κέντρο
βασανιστηρίων» δηλαδή του χουντικού καθεστώτος αλλά και εργαστήριο πειραμάτων
για όπλα χημικού και βιολογικού πολέμου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στρατιωτικοί
επιστήμονες, βασανιστές και πολιτικό προσωπικό μπαινόβγαιναν πια καθημερινά
στην Αποικία της Αξιοπρέπειας για να κρατούν απασχολημένους τους αντιφρονούντες
ή να τους μετατρέπουν σε ανθρώπινα ινδικά χοιρίδια. Κανείς τους δεν ενοχλούνταν
φυσικά από τα άλλα εγκλήματα που λάμβαναν χώρα παραδίπλα, όπως ο βιασμός των
παιδιών και η απολυταρχική λειτουργία της αποικίας σε συνθήκες δουλείας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η κυβέρνηση της
Χιλής δεν ανεχόταν άλλωστε τη ναζιστική δράκα, αλλά συνεργαζόταν ανοιχτά μαζί
της, καθώς τα οφέλη που προσέφερε στον Πινοσέτ ο Σέφερ πολλά και διάφορα. Το
γκέτο του έβγαζε εξάλλου εκατομμύρια μέσα από τον ιδιαίτερο τρόπο λειτουργίας
του. Τα μέλη καλλιεργούσαν τη γη, έσκαβαν τα πλούσια ορυχεία και διαχειρίζονταν
τις επενδύσεις της Αποικίας σε ολόκληρη τη Χιλή και δεν έπαιρναν φυσικά μία,
καθώς όλα έμεναν στα ταμεία του Σέφερ που διασφάλιζε το γενικότερο καλό. Ήταν
σκλάβοι, αλλά για το καλό τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-v52u1Kmsu2PP9lAQiC4xs8_hKeyjAkB8fEna0KgfKmCwK1wOvjAdJVQCcDG7pKTiqWcjwsua6KQLwoy_1-pahZX667zJDfug7dAGwFiUv9oexMBI_JSuZwySMrdfG-mSwmMoctb9UuU/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-v52u1Kmsu2PP9lAQiC4xs8_hKeyjAkB8fEna0KgfKmCwK1wOvjAdJVQCcDG7pKTiqWcjwsua6KQLwoy_1-pahZX667zJDfug7dAGwFiUv9oexMBI_JSuZwySMrdfG-mSwmMoctb9UuU/s640/4.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div align="center" class="MsoNormal">
<b><span style="color: #c00000;">Καρέ από την ταινία «Αποικία» (2015)<o:p></o:p></span></b></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ούτε την αποικία
μπορούσε να εγκαταλείψει κανείς ούτε επαφή διατηρούσε με τον έξω κόσμο, καθώς
τηλεόραση, ραδιόφωνο, Τύπος και τηλέφωνο ήταν φυσικά απαγορευμένες
δραστηριότητες. Ούτε ημερολόγια δεν είχαν, καθώς ο χρόνος φαινόταν να έχει
σταματήσει στον επίγειο παράδεισο του Σέφερ, εκεί που οι άνθρωποι φορούσαν παραδοσιακές
αγροτικές ενδυμασίες της Βαυαρίας και δούλευαν τραγουδώντας λαϊκά τραγούδια της
μαμάς πατρίδας.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ακόμα πιο
τρομακτικό είναι ίσως το γεγονός ότι ο Θείος Πάουλ, όπως ήταν γνωστός ο ναζί
ηγέτης, διοίκησε τον βουκολικό του παράδεισο με φωτιά και τσεκούρι για τέσσερις
σχεδόν δεκαετίες! Ποιος ήξερε όμως και τι;<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η
Αξιοπρέπεια και η αναξιοπρέπεια ολόγυρά της<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUzhCI1m-xUKX_j71tJCHEgzk0aMDHYJk_EL97tVDt59RNJ37KeVj8gsWUEtsSsPj7BTeglRxI8RIfgebfBQ9HigDeiHseLMahpXaQjRsmIJvKyqTchGyeJwlDdwzDDXE3Ukp6BH-2a_I/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUzhCI1m-xUKX_j71tJCHEgzk0aMDHYJk_EL97tVDt59RNJ37KeVj8gsWUEtsSsPj7BTeglRxI8RIfgebfBQ9HigDeiHseLMahpXaQjRsmIJvKyqTchGyeJwlDdwzDDXE3Ukp6BH-2a_I/s640/5.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Κατά πρώτον, οι
πρώτοι που γνώριζαν ήταν οι χιλιανοί περίοικοι, αν και δύσκολα θα απέδιδε
κανείς ευθύνες σε εξαθλιωμένους πολίτες που ζουν κάτω από φασιστική
διακυβέρνηση. Ο Σέφερ είχε εξάλλου τη φρόνηση να εξαγοράσει τη σιωπή τους
προσφέροντας στους ντόπιους θέσεις εργασίας, δωρεάν εκπαίδευση στα παιδιά τους
και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους. Λειτουργώντας δηλαδή ως κράτος
πρόνοιας εκεί που το επίσημο χιλιανό κράτος απουσίαζε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στη διάρκεια των
τεσσάρων δεκαετιών της Αποικίας άλλωστε, μόλις πέντε άνθρωποι κατάφεραν να
αποδράσουν από το κολαστήριο. Ποιος να πιστέψει όμως τις καταγγελίες τους που
έπαιξαν στον χιλιανό Τύπο της εποχής και ποιος να αποδώσει ευθύνες; Πόσο μάλλον
στο πλαίσιο ενός προδοτικού καθεστώτος που συνεργαζόταν στενά με την ουτοπία
του Σέφερ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όπως αποκαλύφθηκε
μετά το 1997 από τις μαρτυρίες όσων έζησαν στην Αποικία, η φρίκη ήταν το
λιγότερο ανείπωτη. Ο αυστηρός διαχωρισμός με βάση το φύλο του μέλους
συμπληρωνόταν από πλήρη καταστολή των σεξουαλικών του επιθυμιών μέσω φαρμάκων
και ηλεκτροσόκ (ιδιαίτερα στα νεαρά αγόρια), ζώντας ως αιχμάλωτος στις άρρωστες
βουλές του Σέφερ και των υψηλόβαθμων συνεργατών του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο ίδιος ο Σέφερ
κακοποιούσε σεξουαλικά τα αγόρια σχεδόν σε καθημερινή βάση και όπως είχε
αποκαλύψει παλιότερα η Deutsche Welle, επικαλούμενη τις μαρτυρίες των θυμάτων
που επιβίωσαν, στη διάρκεια των σαράντα αυτών ετών περισσότερα από 30.000
αγόρια έπεσαν θύματα βιασμού στην Colonia Dignidad. Δεκάδες ή και εκατοντάδες
παιδιά από τους γειτονικούς αγροτικούς οικισμούς εξαφανίστηκαν και βρέθηκαν
αργότερα -ή δεν βρέθηκαν ποτέ- εντός των τειχών της Αποικίας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Σέφερ λατρευόταν
εξάλλου ως Θεός από τα σκλαβωμένα μέλη της κοινότητάς του, τα οποία εκτός από
σωματικά βασανιστήρια υποβάλλονταν και σε ψυχολογικές δοκιμασίες, αναγκάζοντάς
τους να τηρούν ακόμα και όρκο σιωπής. Η καθημερινή πλύση εγκεφάλου είχε εξάλλου
τις ευλογίες τόσο των Γερμανών όσο και της δικτατορίας του Πινοσέτ. Ο ναζί
δεκανέας διατηρούσε στενούς δεσμούς με τη μυστική υπηρεσία της Χιλής (DINA) και
οι περίοικοι έβλεπαν με εντυπωσιασμό τον επικεφαλής της DINA, Μανουέλ
Κοντρέρας, να επισκέπτεται μια στο τόσο την Colonia Dignidad έχοντας στο πλευρό
του τον ίδιο τον στρατηγό Πινοσέτ (τις αποκαλύψεις επιβεβαίωσε και ο γιος του
Κοντρέρας).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ-dgYiQqS2D0KkN53KPU4OwlhdxtJ8JrDepu7-cBVlKaofx8SDHBbSK_M5Q4TllSV8ilmqFDyqed8_8xdP6QgyENwrAoe-UzflDM9ee9DFX6HlU7rmi6zc1phbjKQrfo6PioacdsgsZ8/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="586" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ-dgYiQqS2D0KkN53KPU4OwlhdxtJ8JrDepu7-cBVlKaofx8SDHBbSK_M5Q4TllSV8ilmqFDyqed8_8xdP6QgyENwrAoe-UzflDM9ee9DFX6HlU7rmi6zc1phbjKQrfo6PioacdsgsZ8/s640/6.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο δικτάτορας
κανόνισε να μεταφερθούν στο δαιδαλώδες υπόγειο δίκτυο των στοών της Αποικίας
εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι, όπου βασανίζονταν υπό τους ήχους του Βάγκνερ
και του Μότσαρτ και με τη βοήθεια του φθηνού ηλεκτρισμού που παραγόταν στον
σταθμό ενέργειας της κοινότητας. Το δικτατορικό καθεστώς, όπως αποκαλύφθηκε
χρόνια αργότερα, έκρυβε στην Dignidad όπλα αλλά και τοξικά αέρια για ώρα
ανάγκης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ήταν αυτές οι
αγαστές σχέσεις των κατεργαραίων που διασφάλισαν την ατιμωρησία του Γερμανού
αλλά και τη μακροημέρευση του κολαστηρίου του. Αν και δεν ήταν μόνο οι Χιλιανοί
που έκλειναν το μάτι στον Σέφερ, καθώς οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν
ενημερώσει ήδη από το 1966 τη Γερμανική Πρεσβεία στο Σαντιάγο για τις
ναζιστικές μεθόδους της Αποικίας. Τόσο ο πρέσβης όσο και οι υψηλόβαθμοι
διπλωμάτες της Γερμανίας κράτησαν ωστόσο τα στόματά τους κλειστά και πλέον
ελέγχονται κι αυτοί για τον ρόλο τους στην πελώρια συγκάλυψη του εγκλήματος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αν και τα όρια της
σχέσης της Colonia Dignidad με τη γερμανική κυβέρνηση δεν έχουν επαρκώς
διερευνηθεί, φαίνεται πως ο Σέφερ διατηρούσε δεσμούς με το επίσημο κράτος,
καθώς κρατά ζωντανό το όραμα της μεγάλης Γερμανίας σε μια λατινοαμερικάνικη
χώρα. Οι συνθήκες ευνοήθηκαν καθοριστικά για τον Σέφερ μετά το 1973, όταν ήρθε
πραξικοπηματικά στα χιλιανά πράγματα ο Πινοσέτ, ο οποίος και γίνεται ο
καλύτερος φίλος του, μεταφέροντας στην Αποικία τους αντιφρονούντες του
καθεστώτος, διεξάγοντας αντιδεοντολογικά ιατρικά πειράματα (με θανάσιμες
συνέπειες) και αποθηκεύοντας οπλισμό για τη διατήρησή του στην εξουσία.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ιδιαίτερο ρόλο
έπαιξε και το συντηρητικό γερμανικό πολιτικό κόμμα CSU (Χριστιανο-Σοσιαλιστική
Ένωση Βαυαρίας), το οποίο θαύμαζε τον τρόπο με τον οποίο είχε μεταφέρει τις
βαυαρικές παραδόσεις στις Άνδεις ο Σέφερ και δεν το έκρυβε. Ο πρώην
πρωθυπουργός της Βαυαρίας, Φραντς-Γιόζεφ Στράους, είχε επισκεφθεί εξάλλου την
Αποικία και είχε μείνει κατενθουσιασμένος από την «εθνική δουλειά» που
συντελούνταν εκεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η Deutsche Welle
αποκάλυψε σχετικά πρόσφατα πως πολλοί γερμανοί αξιωματούχοι και πολιτικοί είχαν
φιλοξενηθεί για λίγο στις δομές της Αποικίας, ιδιαίτερα μεταξύ 1978-1982, και
κανείς τους δεν είδε κάτι το περίεργο…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το
τέλος… ή και όχι<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3f9eBfccSTxlZEeaF8FQjGgsS8PBp1lIDq_I9NnuBOl9uxm4UIIHfMGcH0bMBvumOJrVh1UdY42TCI8-Q9b6C0V2_ySJmFjUghSL36jD61EBhj2yfgRwVmUT9skn-45ZjhL4_1U3LSHQ/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="486" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3f9eBfccSTxlZEeaF8FQjGgsS8PBp1lIDq_I9NnuBOl9uxm4UIIHfMGcH0bMBvumOJrVh1UdY42TCI8-Q9b6C0V2_ySJmFjUghSL36jD61EBhj2yfgRwVmUT9skn-45ZjhL4_1U3LSHQ/s640/7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ενδεικτικό της
προστασίας που απολάμβανε η Αποικία από το καθεστώς Πινοσέτ είναι το γεγονός
πως μετά την πτώση του ανηλεή δικτάτορα, ο ηγέτης Σέφερ έσπευσε να εξαφανιστεί
από την κοινότητα! Ζώντας χαμένος για μερικά χρόνια, εγκατέλειψε τελικά το 1997
και τη Χιλή και συνελήφθη στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής το 2005.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Καταδικάστηκε σε
κάθειρξη 33 ετών για 25 υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, πέθανε ωστόσο το
2010 υπέργηρος στις φυλακές του Σαντιάγο από καρδιακή προσβολή. Ζωντανός
παραμένει ο βασικός συνεργάτης του και αρχίατρος της αποικίας, δρ Hartmut Hopp,
ο οποίος ήταν επικεφαλής των βασανιστηρίων αλλά και των πειραμάτων στα μέλη,
χορηγώντας ψυχοφάρμακα και κατασταλτικές ουσίες. Τόσο ο δεύτερος τη τάξει της
Αποικίας όσο και άλλα 21 μέλη της κρίθηκαν ένοχοι για παιδική κακοποίηση και
βασανιστήρια αντιφρονούντων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τον Απρίλιο του
2006, κάποια πρώην μέλη της Αποικίας εξέδωσαν μια δημόσια απολογία ψάχνοντας
συγχώρεση για τα σαράντα σχεδόν χρόνια παιδεραστίας, κακοποίησης και βασανισμών.
Στην ολοσέλιδη επιστολή τους που δημοσιεύτηκε στη μεγαλύτερης κυκλοφορίας
εφημερίδα της Χιλής ισχυρίστηκαν πως ήταν ο Σέφερ αυτός που έφταιξε, μιας και
ήταν τόσο χαρισματικός που κυριάρχησε στο μυαλό και το σώμα τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Πριν από μερικά
χρόνια, εφτά γερμανοί βουλευτές επισκέφθηκαν την Αποικία, που λειτουργεί πλέον
ως τουριστική ατραξιόν με το όνομα «Villa Baviera», και ήταν αυτοί που κίνησαν
τις διαδικασίες για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής. Η διερευνητική επιτροπή
θα είναι μάλιστα διακομματική και το έργο της θα διευκολυνθεί καθοριστικά από
τον ταυτόχρονο αποχαρακτηρισμό των απόρρητων αρχείων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH8xuAdcm8oXpgMgdvtNZcK9HssDXC1xX6ItXgOL9FWZt3CB4SA6zbO8ILtpTTlAQOjd0dS7Msrzdh0ubuQzGi66tnhyQeyNOVV_GAlafxVYh6yX7q7IXXyQDZQTDhVi08jjbzHOmcKBg/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH8xuAdcm8oXpgMgdvtNZcK9HssDXC1xX6ItXgOL9FWZt3CB4SA6zbO8ILtpTTlAQOjd0dS7Msrzdh0ubuQzGi66tnhyQeyNOVV_GAlafxVYh6yX7q7IXXyQDZQTDhVi08jjbzHOmcKBg/s640/8.jpg" width="510" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ήταν βέβαια και η
έξοδος στους κινηματογράφους της ταινίας «Colonia» το 2015 που ανάγκασε τον
γερμανό υπουργό Εξωτερικών, Φρανκ-Βέλτερ Σταϊνμάγερ, να ανακοινώσει εσπευσμένα
ότι θα ανοίξει τα αρχεία για τη διαβόητη κοινότητα νωρίτερα από το
αναμενόμενο. Ποιοι γερμανοί διπλωμάτες γνώριζαν και τι; Γιατί έκαναν όσοι
έκαναν τα στραβά μάτια;<br />
Αλλά και οι Χιλιανοί, τι γίνεται με τους Χιλιανούς; Ποιοι συνεργάστηκαν με τον
Σέφερ στο ανομολόγητο έργο του; Ποιοι έστησαν εκεί το μυστικό στρατόπεδο
συγκέντρωσης και μαρτυρίου των αντικαθεστωτικών; Αλλά και πόσοι χιλιανοί
στρατιώτες και αστυνομικοί πήραν μέρος στη σκοτεινή επιχείρηση;<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σήμερα, 120 περίπου
πρώην κάτοικοι της Αποικίας αξιώνουν αποζημίωση ύψους 1 εκατ. δολαρίων ο
καθένας από το χιλιανό Δημόσιο. Η αγωγή στρέφεται και κατά του γερμανικού
κράτους, στο οποίο προσάπτεται ότι δεν έκανε απολύτως τίποτε για να διασώσει
τους υπηκόους του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο ίδιος ο
Σταϊνμάιερ αναγνώρισε εξάλλου ότι η διαχείριση από μέρους των γερμανικών Αρχών
της υπόθεσης Colonia Dignidad κάθε άλλο παρά αποδίδει «τιμή στην ιστορία του
υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας». «Για πάρα πολλά χρόνια, από τη δεκαετία
του 1960 ως αυτή του 1980, οι Γερμανοί διπλωμάτες στην καλύτερη περίπτωση
απέστρεφαν το βλέμμα» από ό,τι συνέβαινε στην κοινότητα, σημείωσε με νόημα ο
Σταϊνμάιερ, για να συνεχίσει: «Σε κάθε περίπτωση [έκαναν] ελάχιστα για την
προστασία των συμπολιτών τους σε αυτή την κοινότητα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο γερμανός ΥΠΕΞ
παραδέχθηκε ότι ακόμη και μετά τον τερματισμό των ωμοτήτων που διαπράττονταν
στην Αποικία της Αξιοπρέπειας, οι γερμανικές Αρχές δεν επέδειξαν «την
αποφασιστικότητα και τη διαφάνεια που ήταν αναγκαίες για να αποδοθούν ευθύνες
και να αντληθούν μαθήματα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAs3Qp6Tw2BoC2rZ5yRznafFKm5Ilc9LGRtI8cnyYAxAHUtFcMvtqAJTVSZeGyqC0EBbt57WkzgFI8rzLjEvCTXeyNvCngGJ8F0G51Znq65WMsiqz3qX3fr0wloNi2SKnpa18DCzhyu60/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAs3Qp6Tw2BoC2rZ5yRznafFKm5Ilc9LGRtI8cnyYAxAHUtFcMvtqAJTVSZeGyqC0EBbt57WkzgFI8rzLjEvCTXeyNvCngGJ8F0G51Znq65WMsiqz3qX3fr0wloNi2SKnpa18DCzhyu60/s640/9.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι τίτλοι τέλους
στο ανοιχτό τραύμα απέχουν εμφανώς πολύ από το να πέσουν οριστικά, αφού μέσα
στις πολιτικές περιπλοκές υπάρχουν και προσωπικές αξιώσεις. Παρά τη φυγή του
Σέφερ εξάλλου, η κοινότητα δεν διαλύθηκε. Μετονομάστηκε, όπως είπαμε, σε Villa
Baviera και αρκετά από τα ηλικιωμένα μέλη της Colonia Dignidad εξακολουθούν να
ζουν εκεί, προσπαθώντας πια να προσελκύσουν τουρίστες με μουσική και γιορτές
μπίρας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι περισσότεροι
παρέμειναν, κατά τις δηλώσεις τους, γιατί κανείς δεν είχε χαρτιά ή χρήματα,
μιας και η Γερμανική Πρεσβεία δεν φαινόταν πρόθυμη να συνεργαστεί με τους ναζί
φυγάδες του παρελθόντος. Δύο στους τρεις κατοίκους της τωρινής κοινότητας είναι
άνω των 65 ετών και, όπως δήλωσαν στην Deutsche Welle, αισθάνονται «συναισθηματικώς
ακρωτηριασμένοι»…<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Πηγή:
</span></b><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Newsbeast</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">.gr<o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-9957673621324648342019-06-04T19:48:00.000+03:002019-06-04T19:48:06.133+03:00Ο μπαμπάς μου: Ένα "Σκέφτομαι και γράφω" λιγάκι διαφορετικό<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVBsF8BWKKIAnWOVhBkwQfsoznpm3fmc8rm4ZJfrx_RfkIP7FpkuQuYWSarkqOlm-2N6OaU8o84pCq7_87cNduSQGAaBeeAgcj5Jb7BJE6iKRDGIpR_GuSVgU2WEHuZaObA3qCTP8JSy8/s1600/18699959_951016381706690_7356601547573036343_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="643" data-original-width="800" height="514" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVBsF8BWKKIAnWOVhBkwQfsoznpm3fmc8rm4ZJfrx_RfkIP7FpkuQuYWSarkqOlm-2N6OaU8o84pCq7_87cNduSQGAaBeeAgcj5Jb7BJE6iKRDGIpR_GuSVgU2WEHuZaObA3qCTP8JSy8/s640/18699959_951016381706690_7356601547573036343_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-90308578677385411832019-06-04T19:47:00.002+03:002019-06-04T19:47:53.254+03:00Η πραγματική ιστορία πίσω από το πεντοζάλι και οι κρυφοί συμβολισμοί<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwuyY5ooSFAEwJCyeVLHDEYSuTIk8NysD3NtyGcfXOa_OqW1nDkfl1IKsssq97WF7drC7o6KYKTDGa_Lt6UiBbvX9qG4mmfExUJsPH-Jt5CN2ITMWdYwB3QHC_ey4uUnLRTKwPZ0ubf9A/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="459" data-original-width="735" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwuyY5ooSFAEwJCyeVLHDEYSuTIk8NysD3NtyGcfXOa_OqW1nDkfl1IKsssq97WF7drC7o6KYKTDGa_Lt6UiBbvX9qG4mmfExUJsPH-Jt5CN2ITMWdYwB3QHC_ey4uUnLRTKwPZ0ubf9A/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #002060; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η «παραγγελιά» του ήρωα
Δασκαλογιάννη ενός πολεμικού χορού που έγινε σύμβολο των εξεγέρσεων<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b>
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Υπάρχει μια μαντινάδα η οποία λέει πως:
«Όποιος δεν ξέρει και του πουν, με μιας τον πιάνει ζάλη, πως στα Σφακιά τον
πόλεμο, τον κάνουν πεντοζάλι». Υπερβολικό θα πει κάποιος. Σε καμία περίπτωση…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αν και ένα από τα βασικά στοιχεία των
μαντινάδων και των κρητικών μαντιναδολόγων, είναι πράγματι η υπερβολή, σε αυτή
την περίπτωση, δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος. Το αντίθετο. Αυτό που θέλει να
μεταδώσει η συγκεκριμένη μαντινάδα είναι, μέσα σε μερικές λέξεις, η πραγματική
ιστορία που κρύβεται πίσω από τη δημιουργία ενός από τους πλέον λεβέντικους
χορούς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το πεντοζάλι (και όχι πεντοζάλη, όπως
λανθασμένα αναφέρεται πολλές φορές) είναι ο χορός της επανάστασης. Ο χορός της
εξέγερσης. Άμεσα συνδεδεμένος με την ιστορία της Κρήτης και με τους αγώνες της
να αποτινάξει τον τούρκικο ζυγό. Είναι συνδεδεμένος με έναν από τους
μεγαλύτερους πολέμαρχους που έβγαλε αυτός ο τόπος. Κυρίως, όμως, στη δημιουργία
του ήταν ένα συνθηματικό που έστελνε το μήνυμα της επανάστασης απ’ άκρο σε άκρο
της λεβεντογέννας!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τίποτα σε αυτόν τον χορό δεν είναι τυχαίο.
Ούτε ο αριθμός των βημάτων (τα ζάλα, που λένε οι Κρήτες), ούτε τα μέτρα, ούτε
καν τα γυρίσματα που κάνει ο λυράρης και ο λαουτιέρης. Όλα τα παραπάνω έχουν να
κάνουν με συμβολισμούς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #990000;"><br /></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #990000;">Ο Δασκαλογιάννης και το «Σώμα των Δαιμόνων»</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #990000;"><br /></span></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyinzcdL5bB6nD70c_QRiCU5RYIxaE2ODzgK5mckTT0zqPI4_dLdlZYeLAWyyoMp4O5Q-ccILBJYlICfbcWUcQ7zujdMjDYTN4uyHI85X1YOSRpNMXASQFUyz-7Tk2ONNKbK-VJ6IZnlg/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="432" data-original-width="750" height="368" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyinzcdL5bB6nD70c_QRiCU5RYIxaE2ODzgK5mckTT0zqPI4_dLdlZYeLAWyyoMp4O5Q-ccILBJYlICfbcWUcQ7zujdMjDYTN4uyHI85X1YOSRpNMXASQFUyz-7Tk2ONNKbK-VJ6IZnlg/s640/2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το 1768 η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας κήρυξε
τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Με προφανή στόχο να διασπάσει τις
δυνάμεις των Τούρκων και να δημιουργήσει πολλές (έστω και μικρές) εστίες
πολέμου δημιουργεί τα «Ορλωφικά»! Έστειλε, δηλαδή, τους αδελφούς Ορλώφ
επικεφαλής ρωσικής δύναμης που θα χτυπούσαν τους Οθωμανούς στη Πελοπόννησο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πρωταγωνιστές σε εκείνον τον ξεσηκωμό ήταν οι
Μανιάτες αλλά και αρκετοί Σφακιανοί οι οποίοι έφυγαν από την Κρήτη προκειμένου
να πολεμήσουν στο πλευρό των πατριωτών τους. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό η
φωτιά του πολέμου δεν άργησε να φτάσει και στα Σφακιά. Την ορεινή, άγρια και
αφιλόξενη για κάθε είδους κατακτητή περιοχή της μεγαλονήσου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εκεί, δεσπόζουσα μορφή ήταν ο Ιωάννης Βλάχος.
Ένας σπουδαίος άνθρωπος, πλούσιος και μορφωμένος που απολάμβανε τον σεβασμό των
Κρητών οι οποίοι τον φώναζαν «Δάσκαλο». Σύντομα ο, γεννημένος το 1722 άνδρας
πήρε το προσωνύμιο Δασκαλογιάννης και έμελλε να είναι αυτός που θα ξεσηκώσει
τους Σφακιανούς κατά του Οθωμανικού ζυγού.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGuCf7FRGcZ54IrzLI9UYQzIaWkebAK6mMTKBpI1m4uST6QTTb5BKuuhkTgVU7p8lki2c7g4t8lqE-OSmGEfq4Q2wVaEg20rzP5ocCog6dsmcwWnSZ0Rssd9xmvnXgH_SOn9jPEX9te5M/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="750" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGuCf7FRGcZ54IrzLI9UYQzIaWkebAK6mMTKBpI1m4uST6QTTb5BKuuhkTgVU7p8lki2c7g4t8lqE-OSmGEfq4Q2wVaEg20rzP5ocCog6dsmcwWnSZ0Rssd9xmvnXgH_SOn9jPEX9te5M/s640/3.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Δασκαλογιάννης με τη βοήθεια ενός άλλου
περιώνυμου πολεμιστή, του Γιωργακομάρκου, δημιούργησαν τον χειρότερο εφιάλτη
των Τούρκων. Μια ειδική μονάδα, επίλεκτων πολεμιστών οι οποίοι ειδικεύονταν
στον ανταρτοπόλεμο και δη στις νυχτερινές επιδρομές. Οι Τούρκοι τους είχαν
ονομάσει «Σεϊτάν τακίμι», δηλαδή «Σώμα Δαιμόνων»!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τον Απρίλιο του 1770 ξεσπά η Κρητική
επανάσταση με μπροστάρη τον «Δάσκαλο τον Γιάννη». Στην αρχή οι νίκες είναι
πολλές και οι Οθωμανοί πληρώνουν ακριβό τίμημα. Ο πασάς των Χανίων, ωστόσο,
συγκέντρωσε δύναμη 15.000 αντρών και σταδιακά λύγισε την αντίσταση των
Κρητικών. Το τέλος της επανάστασης ήρθε με το φρικτό τέλος του Δασκαλογιάννη, στις
17 Ιουνίου του 1971, και αφού νωρίτερα, οι Οθωμανοί μπήκαν μετά από χρόνια στα
Σφακιά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #990000;"><br /></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #990000;">Η προετοιμασία της επανάστασης και το
πεντοζάλι</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #990000;"><br /></span></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs2jhtoPI6pnj8uMc6N9OLf0xgDPtbKOnnJfzqsIEM-t7iioZY0LfS-7gWoMS6JMMw_fDcxcoO-iqNRquDhIGfklOHXXZkpp18O5OpVt25rIknyYCAIVLmV4hViP7QlY4C2HEnQ4cVezg/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="968" data-original-width="750" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs2jhtoPI6pnj8uMc6N9OLf0xgDPtbKOnnJfzqsIEM-t7iioZY0LfS-7gWoMS6JMMw_fDcxcoO-iqNRquDhIGfklOHXXZkpp18O5OpVt25rIknyYCAIVLmV4hViP7QlY4C2HEnQ4cVezg/s640/4.jpg" width="494" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της
επανάστασης, ο Δασκαλογιάννης συγκέντρωσε όπλα και εφόδια και παράλληλα
φρόντισε, ώστε, σημαντικές -από θέμα στρατηγικής- περιοχές και σημεία του
ορεινού όγκου των Χανιών να οχυρωθούν. Επιπλέον, όμως, είχε να κάμψει τις
αντιρρήσεις επιφανών Σφακιανών οι οποίοι θεωρούσαν πως δεν μπορούν να μπουν σε
μια ευθεία αντιπαράθεση με τους Οθωμανούς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Την ίδια στιγμή, έπρεπε να στείλει το μήνυμα
της επικείμενης επανάστασης στα πέρατα της Κρήτης αλλά αυτό σίγουρα δεν ήταν
εύκολο καθώς ναι μεν οι Σφακιανοί είχαν μια σχετική ευχέρεια κινήσεων αλλά δεν
ίσχυε το ίδιο και για την υπόλοιπη Κρήτη και ιδιαίτερα στις πεδινές περιοχές
της.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μια από τις πολλές ιδέες που είχε ο
Δασκαλογιάννης προκειμένου να «σπάσει» αυτό το «τοίχος» απομόνωσης που
είχαν φτιάξει οι Οθωμανοί ήταν να χρησιμοποιήσει κάτι που οι Κρητικοί, ουδέποτε
εγκατέλειψαν, ακόμα και στα πιο δύσκολα και σκοτεινά χρόνια που βίωσε η Κρήσσα
γη. Τον χορό και το τραγούδι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqfMROPhnPwrlQWyxQyPcMSC8H7VMrx3rrMXHV1PMq3oYhmtJdxkHsCCxhKo5NMa1NjEdgjAe0GGIQLNOka6Ubh0tdeQWP-uj4VR2rpdX-NbkRKdB0e6Ee-QzIKCqS7q6mguGlfaHZXxg/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="499" data-original-width="750" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqfMROPhnPwrlQWyxQyPcMSC8H7VMrx3rrMXHV1PMq3oYhmtJdxkHsCCxhKo5NMa1NjEdgjAe0GGIQLNOka6Ubh0tdeQWP-uj4VR2rpdX-NbkRKdB0e6Ee-QzIKCqS7q6mguGlfaHZXxg/s640/5.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έστειλε, λοιπόν, ένα μήνυμα σε έναν από τους
πιο γνωστούς και βιρτουόζους βιολιτζήδες που υπήρχαν τότε στο νησί ο οποίος
ήταν ικανός να μεταφέρει και να διαχύσει το μήνυμα της επερχόμενης επανάστασης.
Από εκείνη την επικοινωνία μεταξύ των δυο ανδρών γεννήθηκε αυτό που σήμερα
ξέρουμε σαν πεντοζάλι. Η δημιουργία του, ωστόσο, μόνο εύκολη δεν ήταν. Η
«γέννηση» του ήταν προϊόν της ανάγκης και ήταν γεμάτη μυστικά και κρυφά
μηνύματα…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #990000;"><br /></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #990000;">Οι κρυφοί συμβολισμοί ενός χορού που έγινε
σύμβολο</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στα μέσα του 1769, ο Δασκαλογιάννης στέλνει
μια επιστολή στον βιολάτορα της εποχής Στέφανο Τριανταφυλλάκη ή Κιώρο από το
Γαλουβά Λουσακίων Κισσάμου με την οποία του ζητά να ετοιμάσει έναν… νέο χορό
και να πάει να τον συναντήσει, ώστε να τον χορέψουν όλοι μαζί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κατά την παράδοση -όπως την κατέγραψε ο
μουσικός Κωστής Παπαδάκης ή Ναύτης και την επιβεβαιώνει ο Ιωάννης Τσουχλαράκης
στο βιβλίο του «Οι χοροί της Κρήτης και αλλού»- εκείνη η επιστολή του
Δασκαλογιάννη μόνο αθώα δεν ήταν. Σε αυτήν, ο ήρωας της Κρητικής Επανάστασης
ζητά από τον δημιουργό το τραγούδι να διακρίνεται από το πέμπτο του ζάλο (βήμα,
δηλαδή) και να αναφέρεται στους… δώδεκα «κουμπάρους».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/5ld7YCzFd0k/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/5ld7YCzFd0k?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Φυσικά και σε εκείνη την επιστολή τίποτα δεν
είναι όπως φαίνεται. Κεκαλυμμένα ο Δασκαλογιάννης αποκαλύπτει την προετοιμασία
της επανάστασης. Το πέμπτο ζάλο είναι η πέμπτη στη σειρά προσπάθεια των Κρητών
να αποτινάξουν τον Τούρκικο ζυγό. Οι «δώδεκα κουμπάροι», είναι οι δώδεκα
οπλαρχηγοί που θα ηγούντο της επανάστασης!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι, ο Κιώρος παίρνει έναν αρχέγονο ρυθμό,
τον πυρρίχιο, τον φέρνει στα μέτρα της δικής του εποχής και δημιουργεί το πεντοζάλι.
Η ερμηνεία πως το ονόμασε έτσι επειδή έχει πέντε ζάλα είναι απλά το προκάλυμμα.
Πέρα από τους συμβολισμούς που έβαλε ο ίδιος ο Δασκαλογιάννης, ο Κιώρος βάζει
τα δέκα βήματα σε ανάμνηση της ημέρας κατά την οποία οι Σφακιανοί έλαβαν την
απόφαση της Επανάστασης. Της 10ης Οκτωβρίου (του 10ου μήνα, δηλαδή) του
1769. Επιπλέον, φτιάχνει έτσι τη μουσική ώστε να απαρτίζεται από δώδεκα παρτές
(μουσικές φράσεις ή αν προτιμάτε γυρίσματα ή σκοπούς όπως τις λένε στην επαρχία
του Κίσσαμου), προς τιμήν των δώδεκα ηγετών του ξεσηκωμού!<o:p></o:p></span></b><br />
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYnEXWlGKBf29PvmayDGamZLpkNPwA6CEU-GW4XVskx1QYAshufwTAjBvhkCDOlzWYK3Seoq1T7cHzBpoImUBOImKAvMBh26uaxRY2__LeNI2phxiYcRhacofgLCbMHBr8LWyjaDMgr4k/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="750" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYnEXWlGKBf29PvmayDGamZLpkNPwA6CEU-GW4XVskx1QYAshufwTAjBvhkCDOlzWYK3Seoq1T7cHzBpoImUBOImKAvMBh26uaxRY2__LeNI2phxiYcRhacofgLCbMHBr8LWyjaDMgr4k/s640/6.jpg" width="640" /></a></div>
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ακόμα και μέχρι
τις αρχές της δεκαετίας του 1960, στις επαρχίες Σελίνου και Κισάμου, όταν
χόρευαν πεντοζάλι, στο άκουσμα κάθε σκοπού της μουσικής φώναζαν το όνομα του
καπετάνιου στον οποίο αντιστοιχούσε ο σκοπός!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σε ότι αφορά τον Δασκαλογιάννη, λίγα χρόνια
μετά το μαρτυρικό τέλος του και συγκεκριμένα το 1786, έγινε ο ήρωας ενός
παραδοσιακού κρητικού τραγουδιού που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως ένα σύγχρονο
ομηρικό έπος. Ένας αγράμματος τυροκόμος από τα Σφακιά, ο μπαρμπα-Παντζελιός
διηγήθηκε την ιστορία του κρητικού οπλαρχηγού σε 1.034 δεκαπεντασύλλαβους
ομοιοκατάληκτους στίχους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/4IN4TIVAI3Q/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/4IN4TIVAI3Q?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Θε μου και δώσ' μου φώτιση, καρδιά σαν το
καζάνι, να κάτσω να συλλογιστώ τον Δάσκαλο τον Γιάννη» αναφέρει αρχικά το
τραγούδι το οποίο μελοποιήθηκε αποσπασματικά το 1978 από τον παπα-Αγγελο
Ψυλλάκη, εφημέριο από τα Σφακιά και εκτελεστή ριζίτικων τραγουδιών και
ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς όπως ο Γιάννης Μαρκόπουλος αλλά και τον κρητικό
μουσικό Αντώνη Μαρτσάκη ο οποίος το συμπεριέλαβε στον τελευταίο του δίσκο.</span></b><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Πηγή:</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Newsbeast.gr<o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-12888831680908129332019-06-04T19:47:00.001+03:002019-06-04T19:47:43.642+03:00Δημήτριος Χαύτας: Ο αγωνιστής της ελληνικής επανάστασης που έδωσε το όνομά του στα Χαυτεία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEbhPiSbq2-Gy37hixRS-HRMZps9nxvclAB6pNjhuKvlqAND0Ck0NcPVF2wYSvXJEQ7kGZzKV1PAeqFQVhfAMAVUHhvutOJLILFsQnEkBKOzOqBX5kX1fdqFS3FH4agfxsapl2YCs5SNE/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="929" data-original-width="992" height="598" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEbhPiSbq2-Gy37hixRS-HRMZps9nxvclAB6pNjhuKvlqAND0Ck0NcPVF2wYSvXJEQ7kGZzKV1PAeqFQVhfAMAVUHhvutOJLILFsQnEkBKOzOqBX5kX1fdqFS3FH4agfxsapl2YCs5SNE/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η είδηση του θανάτου του έκανε το γύρο του κόσμου,
παρότι δεν ήταν πολιτικός, ούτε είχε περιουσία. Ήταν ο τελευταίος από τους
αγωνιστές της ελληνικής επανάστασης που έφυγε από την ζωή κι ένας από τους
μακροβιότερους Έλληνες όλων των εποχών. Το όνομά του ζει, καθώς έχει δοθεί σε
μια περιοχή στο κέντρο της Αθήνας. Κι όμως, είναι εξαιρετικά λίγες οι
πληροφορίες που υπάρχουν γι’ αυτόν, ώστε σήμερα ακόμη και το όνομά του
αναφέρεται λάθος. Ήρθε η ώρα να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">«Ο Ανδρέας Χάφτας, ο τελευταίος βετεράνος των
ελληνικών πολέμων της ελευθερίας του 1821, πέθανε πρόσφατα στην Αθήνα σε ηλικία
116 ετών. Συχνά εξέφραζε την επιθυμία να ζήσει μέχρι το 1901, προκειμένου να
μπορέσει να πει ότι είδε τρεις αιώνες». Αυτό αναγραφόταν στην αμερικανική
Chicago Tribune στις 11 Μαΐου 1895.<br />
Αντίστοιχες αναφορές δημοσιεύτηκαν την ίδια περίοδο και σ’ άλλες αμερικανικές
εφημερίδες. Νωρίτερα (ήδη από τα τέλη Απριλίου) ο θάνατος του Χαύτα είχε βρει
θέση σε ολλανδικές και γερμανικές εφημερίδες, ενώ το καλοκαίρι του 1895 θα φιλοξενούταν
ως είδηση τριών γραμμών ακόμη και στις εφημερίδες της Αυστραλίας και της Νέας
Ζηλανδίας. Σε όλα τα δημοσιεύματα το κείμενο ήταν σχεδόν πανομοιότυπο, με
ορισμένες εφημερίδες να προσθέτουν ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Χαύτας
έπαιρνε σύνταξη από το ελληνικό δημόσιο, όπως επίσης ότι η κηδεία του έγινε
δημοσία δαπάνη.<br />
Και ενώ ο Χαύτας (που, όσο ζούσε, είχε τη σπάνια τύχη να δει μια ολόκληρη
περιοχή στο κέντρο της Αθήνας να παίρνει τ’ όνομά του - τα Χαυτεία) όντως
πέθανε σε τόσο προχωρημένη ηλικία και ήταν όντως ο τελευταίος από τους
αγωνιστές της ελληνικής επανάστασης (αν και όχι ένας από τους μεγάλους
οπλαρχηγούς του αγώνα για την ελευθερία), οι ξένες εφημερίδες έγραψαν και
κάποιες ανακρίβειες. Του αποδόθηκαν κάποιες ελάχιστες τιμές, αλλά δεν είναι
ξεκάθαρο αν κηδεύθηκε όντως δημοσία δαπάνη, ενώ - το σπουδαιότερο - το όνομά
του… δεν ήταν Ανδρέας!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το πρόβλημα είναι ότι 120 χρόνια μετά, το όνομα του
ανθρώπου αυτού με τις τόσες πολλές πρωτιές, αγνοείται και από τις ελληνικές
πηγές. Αλλού αναφέρεται ότι τα Χαυτεία οφείλουν την ονομασία τους αόριστα σε
κάποιον ιδιοκτήτη καφενείου στην περιοχή, παραγνωρίζοντας ότι επρόκειτο για
έναν από τους αγωνιστές του 1821, ενώ άλλες πηγές τον αναφέρουν ως Γιάννη ή
Κώστα Χαύτα. Μόνο που ο άνθρωπος δεν ονομαζόταν ούτε Ανδρέας, ούτε Γιάννης,
ούτε Κώστας!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο Δημήτρης Χαύτας, όπως ήταν το πραγματικό
ονοματεπώνυμό του, γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1779. Σε νεαρή ηλικία - άγνωστο
όμως το πότε ακριβώς - μετανάστευσε στη Σμύρνη, όπου εργάστηκε αρχικά ως
υπάλληλος σε εμπορικό κατάστημα. Λίγα χρόνια αργότερα εντάχθηκε στον ιδιωτικό
στρατό του Καρασμάνογλου, φρουρώντας τα κτήματά του στο Αϊδίνιο. Εκεί γνώρισε
τον Γκριζώτη, πρωτοπαλίκαρο του Καρασμάνογλου με καταγωγή από την Εύβοια. Όταν
ξέσπασε η επανάσταση το 1821, ο σαραντάρης Χαύτας μαζί με τους Γκριζώτη και
Καρασμάνογλου έσπευσαν στο πλευρό των επαναστατών.<br />
Ειδικά ο Χαύτας φέρεται να διακρίθηκε στη μάχη του Πέτα ως σημαιοφόρος του
Παναγιώτη Γιατράκου, να παρευρέθηκε στην άλωση της Τριπολιτσάς υπό τον
Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα, όπως επίσης να συμμετείχε στη μάχη στα Πέντε Όρνια
της Άμφισσας υπό τον Νάκο Πανουργιά, στις μάχες της Ακρόπολης Αθηνών υπό τον
Μακρυγιάννη, της Πύλου υπό τον γέρο-Αναγνωσταρά, της Πάτρας υπό τον Γιατράκο,
του Άργους υπό τον Κολιόπουλο κατά του Δράμαλη.<br />
Το 1835 αναγνωρίστηκαν οι υπηρεσίες που είχε προσφέρει στον Αγώνα και
διορίσθηκε ανθυπολοχαγός της Βασιλικής Φάλαγγας, ενώ του απονεμήθηκαν και
παράσημα. Το 1838, ο σχεδόν 60χρονος Δημήτριος Χαύτας παντρεύτηκε μια 14χρονη
κοπέλα, την Αικατερίνη, με την οποία ήταν παντρεμένος ως το θάνατό του. Το
1843, τάχθηκε στο πλευρό του κινήματος υπέρ του Συντάγματος, ενώ στο σπίτι του
- αυτό τουλάχιστον γράφτηκε - κατασκευαζόταν κρυφά πυρίτιδα, η οποία στη
συνέχεια τοποθετούταν σε κοφίνια, το πάνω μέρος των οποίων ήταν γεμάτα από
σταφύλια, ώστε να εξαπατώνται οι φύλακες.<br />
Το 1845, ο Χαύτας διέθετε ήδη αρκετή περιουσία και αγόρασε μια μεγάλη έκταση
στην περιοχή των σημερινών Χαυτείων. Εκεί ανήγειρε ένα καφενείο, το οποίο και
ονόμασε «Καφενείο των Γερόντων». Κι επειδή εκεί ήταν μόνος, ολομόναχος (αφού η
οδός Σταδίου της εποχής δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή), όλοι
έλεγαν «Πάμε στον Χαύτα!» κι έτσι βγήκε η ονομασία Χαυτεία. Επιπλέον ο Χαύτας
ασχολήθηκε με το εμπόριο αποικιακών υφασμάτων, χάρη στα οποία αύξησε σημαντικά
την περιουσία του, απέκτησε πολλά κτήματα, ενώ του ανήκε όλη η περιοχή, όπου
αργότερα ανεγέρθηκε το μέγαρο Καυταντζόγλου. Σε δημοσίευμα του 1895 αναφερόταν
ότι στο μέρος, όπου ανεγέρθηκε η οικία του αρχιτέκτονα Καυταντζόγλου, βρισκόταν
και το καφενείο των «Γερόντων». Τελικά, ύστερα από δεκαετή διαμονή στα Χαυτεία,
ο Χαύτας αναγκάστηκε ν’ αποσυρθεί στη Βάθεια (σήμερα πλατεία Βάθης), όπου
διέθετε μικρότερα κτήματα.<br />
Εν τω μεταξύ, οι ελληνικές κυβερνήσεις τον τίμησαν με δύο ακόμη παράσημα για τις
υπηρεσίες του, ενώ προβιβάσθηκε σε υπολοχαγό και λοχαγό της φάλαγγας, αν και
δημοσιεύματα - με αφορμή το θάνατό του - έκαναν λόγο για ένα «πικρό παράπονο»
που είχε, ότι αισθανόταν παραγκωνισμένος από τον κόσμο και την επίσημη
κυβέρνηση.<br />
Ο ίδιος, πάντως, ήταν πολύ δημοφιλής στη Βάθεια, όπου οι θαυμαστές του
σχημάτιζαν κύκλο στα διάφορα καταστήματα της περιοχής και ο Χαύτας τους
διηγούταν ιστορίες από την επανάσταση. Μόνο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο πριν το
θάνατό του δεν έβγαινε καθόλου από το σπίτι του στον Άγιο Παύλο λόγω γήρατος.
Και στις 7 Μαρτίου 1895 (π.η.), ο Δημήτριος Χαύτας έφυγε από την ζωή, ο
τελευταίος των αγωνιστών του 1821, σε ηλικία 116 ετών! <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">«Μόνον άνδρες παρωχημένης εποχής, άνδρες της σωματικής
διαπλάσεως, και των απλών και πατριαρχικών ηθών των ανδρών του 21, ηδύναντο να
φθάσωσι τον αιώνα και να υπερπηδήσωσιν αυτόν» εκτιμούσε η Ακρόπολις
(08.03.1895)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ποιο ήταν το μυστικό της μακροζωίας του; Η εφημερίδα
Ακρόπολις δημοσίευσε το καθημερινό του πρόγραμμα - όσο ακόμη μπορούσε να
βγαίνει από το σπίτι. Κάθε πρωί, όταν ξυπνούσε, έκανε βόλτα στην αγορά «ντούρος
χωρίς να καμπουριάζη». Έτρωγε πάντοτε χόρτα, τα οποία υπεραγαπούσε, σπάνια όμως
έτρωγε κρέας. Παραδόξως, το τσιγάρο δεν κατέβαλε την υγεία του κι ας ήταν
συνέχεια μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα. Έπινε πολύ λίγο κρασί, όμως κοιμόταν πολύ,
ενώ πάντοτε ήταν εύθυμος χαρακτήρας. Ουδέποτε φόρεσε γυαλιά. Η μνήμη του και
γενικότερα οι διανοητικές του ικανότητες ήταν ισχυρές μέχρι το τέλος της ζωής
του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ίδια εφημερίδα περιέγραψε την εικόνα του Χαύτα στο νεκρικό
κρεβάτι: «Η μορφή του γαλήνιος και λευκοτάτη απέπνεεν όλην την γλυκύτητα και το
άρωμα της ηρωικής του καρδίας, το αρρενωπόν δε άμα και το αφελές όπερ διέκρινε
τους άνδρας της παλαιμάρχου εκείνης εποχής ζωηρόν εισέτι απετυπούτο επί του
ωχρολεύκου προσώπου του. Και υπό το λευκά του βλέφαρα εκατόν δεκαέξ ενιαυτοί
εκοιμώντο! Την σεβασμίαν του κεφαλήν έστεφε το Ελληνικόν φέσιον με την χρυσήν
κορώναν, και χρυσά και ατίμητα πισλιά εστόλιζον το ηρωικόν του στήθος».
(09.03.1895)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Σύμφωνα με δημοσίευμα της Εστίας, όταν ο Χαύτας ήταν
νέος ακόμη, είχε κερδίσει στα χαρτιά ένα τεράστιο χρηματικό ποσό πολλών
χιλιάδων δραχμών. Μετά το παιχνίδι, όμως, έβαλε κάτω ένα σταυρό και τον πάτησε
ορκιζόμενος να μην ξαναπαίξει ποτέ, όπως και έγινε, τηρώντας τον όρκο του μέχρι
το τέλος της ζωής του.<br />
Τέσσερις - πέντε ώρες πριν το θάνατό του, γύρω στις 10 το βράδυ της 6ης
Μαρτίου, ο Δημήτριος Χαύτας τραγουδούσε ένα τραγούδι του Μάρτη περικυκλωμένος
από τα εγγόνια και τα δισέγγονά του. (Σύμφωνα με την Ακρόπολις ήταν το
«Πετροχελιδόνα πέρασε και μας εχαιρέτισε/ Μας άφησε την υγειά και την χαρά/ Έξω
ψύλλοι, ποντικοί· μέσα Μάρτης και χαρά/ Και καλή νοικοκυρά»!) Λίγες ώρες
νωρίτερα είχε φάει - για πρώτη φορά μετά από έξι μέρες - μια φέτα ψωμί, ήπιε
ένα φλιτζάνι καφέ και αφού έστριψε ένα τσιγάρο, το κάπνισε με το τσιμπούκι του.
Στις 2.30΄ το πρωί της 7ης Μαρτίου ζήτησε λίγο νερό, το ήπιε και λίγο μετά
πέθανε.</span></b><b><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η είδηση του θανάτου του δεν δημοσιεύθηκε σ’ όλες τις
εφημερίδες, χωρίς όμως να λείψουν και τα πλούσια αφιερώματα σε όσες τον
θυμήθηκαν - τα οποία και αποτέλεσαν πολύτιμη πηγή πληροφοριών για το παρόν
αφιέρωμα. Άλλωστε η ειδησεογραφία ήταν γεμάτη από την προεκλογική κίνηση των
συνδυασμών εν όψει των εκλογών της 16ης Απριλίου, καθώς επίσης από το σασπένς
γύρω από το φρικιαστικό έγκλημα με θύμα ένα ακέφαλο σώμα, που είχε βρεθεί λίγες
μέρες νωρίτερα στον Πειραιά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Μια από τις λίγες εφημερίδες, που αναφέρθηκαν στο
θάνατο του Δημητρίου Χαύτα, ήταν το Άστυ: «Πάει και ο Χαύτας! 116 ετών!
Λείψανον του ιερού αγώνος. Εγεννήθη εις τα 1779! Φοβερός και τρομερός
πολεμιστής αρχομένου του αιώνος, αγαθώτατος και φαιδρότατος γεροντάκος λήγοντος
αυτού. Εις των σπανιοτέρων τύπων της παλαιάς εκείνης γενεάς. Με τις
φουστανέλλες του, το φέσι του, την πάλα του, το σελάχι του, τ’ άσπρα του τα
μαλλιά, έμοιαζε σαν ζωντανή ακουαρέλα του Λάντσα. Εκ του ονόματός του
ωνομάσθησαν τα περίφημα Χαυτεία. Αυτός πρώτος ίδρυσεν εκεί κάτω μία ξύλινη
μπαράγκα, η οποία με τον καιρόν μετεμορφώθη εις καφενείον των Γερόντων. Το τι
συζητήσεις και ιδίως πολιτικαί έχουν γείνει εκεί μέσα ένας Θεός το ξέρει. Τα
Χαυτεία ήσαν άλλοτε μικρά Βουλή, χωρίς στενογραφημένα πρακτικά και υπουργεία
[…]» (09.03.1895)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ωστόσο, φαίνεται ότι πολύς κόσμος έσπευσε στην οικία
του παλαίμαχου αγωνιστή στην πλατεία Βάθης για να τον αποχαιρετήσει, ενώ στις
10 το πρωί της 8ης Μαρτίου έγινε η κηδεία του, λιτή και χωρίς πολυτελή
στεφάνια, στην οποία χοροστάτησε ο Μητροπολίτης, ενώ λόχος πεζικού επικεφαλής
της μουσικής της φρουράς απέδωσε τιμές στον Δημήτριο Χαύτα. Απουσίαζαν όμως οι
επίσημοι, κάτι που σχολιάστηκε αρνητικά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η εφημερίδα Ημέρα σημείωνε: «Είνε αληθές ότι η κηδεία
του εγένετο πενιχρά, διότι ο αγωνιστής Δημ. Χαύτας δεν έτυχε να τον ρεκλαμάρη
κανείς προ του θανάτου του, και διότι δεν ανήκει εις τον σύλλογον των
αλληλοθαυμαστών, ουδέ εις την σπείραν των νεοελθόντων μεγάλων πατριωτών και
ευεργετών, και διά τούτο ούτε μεγάλα γαλόνια, ούτε ψηλά καπέλλα συνώδευσαν τον
νεκρόν του τελευταίου αγωνιστού. Αλλά νομίζομεν ότι ο ευτυχέστερος των παρ’
ημίν υπήρξε ο αοίδημος Χαύτας, όστις κατώρθωσεν ώστε και τον νεκρόν του ακόμη
να μη τον πλησιάσουν οι Αβδηρίται της εποχής». (10.03.1895)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Πώς όμως ήταν οπτικά ο 116ετής Δημήτριος Χαυτάς; Η
εικόνα αυτή δημοσιεύτηκε στην Ακρόπολη, που έκανε λόγο για μια «νεωτάτη» και<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">«επιτυχεστάτη» φωτογραφία.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Πηγές:<br />
</span></b><b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Τα αρχεία των εφημερίδων:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ακρόπολις: 08 και 09.03.1895<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το Άστυ: 08.03.1895<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Εστία: 09.03.1895<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ημέρα: 10.03.1895<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Νέα Εφημερίς: 08 και 09.03.1895<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<b><span lang="EN-US" style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ola</span></b><b><span style="color: #111111; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">-ta-kala.blogspot.<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<br /></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-91039933290113239662019-06-04T19:47:00.000+03:002019-06-04T19:47:33.468+03:00Περί αγνοίας<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOl_wDisBWhAjYZ72nbuwFtd5s5fcNtfrnQpIyGMgm3xYW6uWlAKGzdMjxAjX1uAC6SFvZv48bGuAhK1MUyNsOldiYhf6yQXm4-7SZ_Npd0oVNMzTgPWnGS2WOi005ua-TaDp0ULJMfLg/s1600/natgeochannel_foto.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="371" data-original-width="570" height="416" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOl_wDisBWhAjYZ72nbuwFtd5s5fcNtfrnQpIyGMgm3xYW6uWlAKGzdMjxAjX1uAC6SFvZv48bGuAhK1MUyNsOldiYhf6yQXm4-7SZ_Npd0oVNMzTgPWnGS2WOi005ua-TaDp0ULJMfLg/s640/natgeochannel_foto.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο
μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο
απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να
είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν
υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα
υπάρχει περισσότερο φως από ό,τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να
τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν
να φανταστούμε τώρα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι
παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο
ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος
λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».<br />
Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι
διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό
'καλώδιο' πια».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και
επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από
εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν
υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο,
«αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα;
Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι
τώρα»;<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω
μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που
ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν
την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε,
«Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά,
μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη
της φωνή, να σε καλεί από πάνω».<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div align="right" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: right;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Του Ούγγρου συγγραφέα
Útmutató a Léleknek.<o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-92102987518251948802017-11-13T06:03:00.000+02:002017-11-13T06:03:09.969+02:00Eugen Berthold Friedrich Brecht - Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnaSKCLrd1abQMfEpG-PezGDZlLiiZ1RKkCshyphenhyphen2EzZJGnSzSV6pYKjYRC5m9EkGZot6kmEDvlnTugHfpMxvWtmESNNwqXuDfPKX0IvNyB7wp8-qsqKBsx6M8z_q4mGH3qlQ2KCzQy_xGE/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="507" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnaSKCLrd1abQMfEpG-PezGDZlLiiZ1RKkCshyphenhyphen2EzZJGnSzSV6pYKjYRC5m9EkGZot6kmEDvlnTugHfpMxvWtmESNNwqXuDfPKX0IvNyB7wp8-qsqKBsx6M8z_q4mGH3qlQ2KCzQy_xGE/s640/images.jpg" width="640" /></a></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";"><br /></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αυτοί
που βρίσκονται ψηλά<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">θεωρούνε
ταπεινό<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">να
μιλάς για το φαΐ…<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Ο
λόγος; Έχουνε κι όλας φάει.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Οι
ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">χωρίς
να ‘χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής…<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Πώς
ν’ αναρωτηθούν πούθε έρχονται<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">και
πού πηγαίνουν;<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Είναι
τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Το
βουνό και την πλατειά τη θάλασσα<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">δεν
τα ‘χουν ακόμα δει<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">όταν
σημαίνει η ώρα τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αν
δεν νοιαστούν οι ταπεινοί<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">γι’
αυτό που είναι ταπεινό<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">ποτέ
δεν θα υψωθούν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Το
ημερολόγιο<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">δεν
δείχνει ακόμα την ημέρα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Όλοι
οι μήνες, όλες οι ημέρες<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">είναι
ανοιχτές.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Κάποια
απ’ αυτές θα σφραγιστεί<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">μ’
έναν σταυρό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Οι εργάτες φωνάζουν
για ψωμί.<br />
Οι έμποροι φωνάζουν για αγορές - φτιάχνουν οβίδες -<br />
Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί<br />
Οι έμποροι φωνάζουν για αγορές - φτιάχνουν οβίδες -<br />
Οι άνεργοι πεινούσαν<br />
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται!<br />
Τα χέρια που ήταν σταυρωμένα, σαλεύουν πάλι:<br />
Φτιάχνουν οβίδες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αυτοί
που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">κηρύχνουν
τη λιτότητα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αυτοί
που παίρνουν όλα τα δοσήματα<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">ζητάνε
θυσίες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Οι
χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">για
τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αυτοί
που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">λένε
πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">είναι
πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αυτοί
που βρίσκονται ψηλά λένε:<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Πόλεμος
και ειρήνη<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">είναι
δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Όμως
η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">μοιάζουν
όπως ο άνεμος κι η θύελλα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Ο
πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">καθώς
ο γιος από την μάνα<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">έχει
τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Ο
πόλεμός τους σκοτώνει<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">ό,τι
άφησε όρθιο η ειρήνη τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Όταν
αυτοί που είναι ψηλά<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">μιλάνε
για ειρήνη<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">ο
απλός λαός ξέρει<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">πως
έρχεται ο πόλεμος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Όταν
αυτοί που είναι ψηλά<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">καταριούνται
τον πόλεμο<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">διαταγές
για επιστράτευση<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">έχουν
υπογραφεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Όταν
αυτοί που είναι ψηλά<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">μιλάνε
για ειρήνη<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">ο
απλός λαός ξέρει<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">πως
έρχεται ο πόλεμος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Στον
τοίχο με κιμωλία γραμμένο:<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">«Θέλουμε
πόλεμο».<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αυτός
που το ‘χε γράψει<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">έπεσε
κι όλας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αυτοί
που βρίσκονται ψηλά λένε:<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">«Να
ο δρόμος για τη δόξα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Αυτοί
που είναι χαμηλά λένε:<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">«Να
ο δρόμος για το μνήμα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Τούτος
ο πόλεμος που έρχεται<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">δεν
είναι ο πρώτος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Πριν
απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Όταν
ετέλειωσε ο τελευταίος<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">υπήρχαν
<a href="http://agonkiniseis-ioa.blogspot.gr/p/blog-page_12.html" title="Click to Continue > by Text-Enhance"><span style="color: windowtext; text-decoration: none; text-underline: none;">νικητές</span></a> και νικημένοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Στους
νικημένους, ο φτωχός λαός,<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">πέθαινε
απ’ την πείνα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Στους
νικητές, ο φτωχός λαός,<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">πέθαινε
το ίδιο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Σαν
θα ‘ρθει η ώρα της πορείας,<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">πολλοί
δεν ξέρουν,<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">πως
επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Η
φωνή που διαταγές τους δίνει<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">είναι
του εχθρού τους η φωνή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Εκείνος
που για τον εχθρό μιλάει<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">είναι
ο ίδιος τους ο εχθρός.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Νύχτα…<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Τ’
ανδρόγυνα ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Οι
νέες γυναίκες θα γεννήσουν ορφανά!<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Στρατηγέ!<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Το
τανκς σου είναι δυνατό μηχάνημα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Θερίζει
δάση ολόκληρα<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">κι
εκατοντάδες άνδρες αφανίζει.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Μόνο
που έχει ένα ελάττωμα:<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Χρειάζεται
οδηγό!<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Στρατηγέ!<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Το
βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Πετάει
πιο γρήγορα κι απ’ τον άνεμο<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">κι
απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Μόνο
που έχει ένα ελάττωμα:<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Χρειάζεται
πιλότο!<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Στρατηγέ!<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Ο
άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ!<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Ξέρει
και να πετάει<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">ξέρει
και να σκοτώνει.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">Μόνο
που έχει ένα ελάττωμα:<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">ΞΕΡΕΙ
ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ.<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="color: #c00000; font-family: "calibri" , "sans-serif";">Μετάφραση:</span></b><b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif";">
Μάριος Πλωρίτης<o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-65790258886965365272017-10-16T05:39:00.000+03:002017-10-16T05:39:03.613+03:00Μια παράξενη γάτα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBw7iA0sebalB650-fGUVRNvgOrkEx0mhWNrB1Cc682IQRGAy0op05zJ6R_OcUhssgc-ycipyv_-4_tZwuqzy0U_gtlW6Xu_HkHXBLdtqKrkNfAirigyQEv3y5ZqdtBKSqi8a4EFHUjC4/s1600/%25CE%25B3%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBw7iA0sebalB650-fGUVRNvgOrkEx0mhWNrB1Cc682IQRGAy0op05zJ6R_OcUhssgc-ycipyv_-4_tZwuqzy0U_gtlW6Xu_HkHXBLdtqKrkNfAirigyQEv3y5ZqdtBKSqi8a4EFHUjC4/s640/%25CE%25B3%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αυτή η γάτα ανεβαίνει ή κατεβαίνει τα
σκαλοπάτια;<o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-59595462057068045312017-10-05T06:05:00.002+03:002017-10-05T06:05:32.710+03:00Ίδε ο δάσκαλος - Δημήτρης Λιαντίνης<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Όταν δεν υπάρχει
γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;» <o:p></o:p></span></b></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: right;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Δημήτρης Λιαντίνης<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjShNRrPJoAn2hS5XfZtLngaRkknf8eUWx9ledQ2UHUodDX9d2Qp-09J_7YvxdmY6PEd8cacV-nt7YN9akhybpXdmQMTnAJTaw84x80hrVgCB8rP0y2ehdkyBX3j4zHOuaODiopYBszhfI/s1600/teacher4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="493" data-original-width="516" height="610" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjShNRrPJoAn2hS5XfZtLngaRkknf8eUWx9ledQ2UHUodDX9d2Qp-09J_7YvxdmY6PEd8cacV-nt7YN9akhybpXdmQMTnAJTaw84x80hrVgCB8rP0y2ehdkyBX3j4zHOuaODiopYBszhfI/s640/teacher4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Εν αρχή ην ο
δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε
ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα
άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θα
‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Γιατί; Απλά,
γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του
ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα
βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί
της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δάσκαλου είναι ο αθέρας
της βυρσοδεψίας. Και στο τέλος-τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το
σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και από
την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Χωρίς το δάσκαλο ο
λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το
τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό… Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που
έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά
κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μ’ ένα λόγο, ο
δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου… Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θα ‘ταν
τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και θυμηθείτε: Ο
Νεύτων, ο Χάμπλ, ο Αϊνστάιν και οι άλλοι που μίλησαν στο τηλέφωνο με το θεό
ήσαν όλοι τους δάσκαλοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Έτσι ορίζεται ο
λόγος και η τιμή του δάσκαλου. Το τιμολόγιο όμως με το οποίο κοστολογούν το
έργο του οι εξουσίες και οι αρχές πρώτα και ύστερα το άκριτο πλήθος είναι
αλλιώτικο. Αλίμονο! Άχρηστο για τις εφορείες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Περιγράφω το σημείο
που κράτησε η ακηδία, η παραχάραξη, η στρέβλωση, η τυποποίηση, ο ευτελισμός.
Και κάμανε το κακό. Έτσι, ενώ η δουλειά του δάσκαλου είναι να τεχνουργεί
ανθρώπους· ενώ αναλώνεται τίμια να ετοιμάζει πλάσματα που θα ζήσουν όχι στη
φύση αλλά στον πολιτισμό, όχι στη ζούγκλα αλλά στην πόλη· ενώ όλοι οι άνθρωποι
που πλάθει ο δάσκαλος κάνουν ο καθείς το δικό του επάγγελμα, και είναι ο καθείς
μία ψηφίδα στο ενιαίο ψηφιδωτό της οικονομίας της αγοράς της πολιτείας, εμείς
με τον καιρό εχάσαμε τον ιδρυτικό χαρακτήρα της λειτουργίας του δάσκαλου. Και
τη δουλειά του την επήραμε σα μία από τις πολλές δουλειές των ανθρώπων. Ένα
επάγγελμα ρουτίνας. Μια μονάδα εργασίας όμοια με τις άλλες βλέπουμε και στο
δάσκαλο. Εξεχάσαμε, δηλαδή, ότι στο ψηφιδωτό των επαγγελμάτων ο δάσκαλος δεν
είναι η μια ψηφίδα ανάμεσα στις άλλες. Αλλά είναι ο καλλιτέχνης νους ο
κοσμητικός και ο επόπτης που φιλοτεχνεί ολόκληρο το ψηφιδωτό. Δημιουργεί,
δηλαδή, ανθρώπους κατά την έννοια ότι τους αποσπά από τη δικαιοδοσία του φυτού
και του ζώου. Και τους υψώνει στην οντολογική μοναδικότητα του νοήμονος
πλάσματος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Γιατί αυτή
είναι η δουλειά του δάσκαλου. Να δουλεύει το μυαλό, όπως ο καλαντζής δουλεύει
το καλάι. Και να παράγει ανθρώπους όπως ο χαλκιάς κατασκευάζει χαλκώματα.
Ενώ όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους σαν όργανο και παράγουν προϊόντα.
Όλα δευτερογενή, και για του βίου τη μηχανή. Βιομηχανία, πες.<span style="color: #002060;"><o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJCqDshUeb6uHJ3BKBrJjqs1jfB0gS1KTLx65KTM31kF_dKOeSYMuWdLVjPPJWfACXeVxMtVsqr2ZsAthr_VOJ8HU9eIJrN_oEKOgSVsLa08V2dMkfyhc4osE2MN2GgAPMqmUvDzQZpqM/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="251" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJCqDshUeb6uHJ3BKBrJjqs1jfB0gS1KTLx65KTM31kF_dKOeSYMuWdLVjPPJWfACXeVxMtVsqr2ZsAthr_VOJ8HU9eIJrN_oEKOgSVsLa08V2dMkfyhc4osE2MN2GgAPMqmUvDzQZpqM/s640/1.jpg" width="535" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ετούτη η υποβάθμιση
της φύσης και της δουλειάς του δάσκαλου, η πτώση του από τη θεία λειτουργία της
αρχικότητας στην ταπεινή χειρωναξία της επανάλημης, σημάδεψε το πρώτο μεγάλο
λάθος στην παιδεία. Και μέσα στην ιστορία και τον πολιτισμό αντίστρεψε το νόημα
των πραγμάτων. Εννοώ ότι καταργήθηκε η αυστηρότητα στην επιλογή του υλικού, και
η αυστηρότητα στη μέθοδο και στις σπουδές που θα δώσουν τον άξιο δάσκαλο. Από
τους παλιούς χρόνους κοιτίδα των παιδαγωγών ήταν η τάξη των απελεύθερων και των
δούλων. Και μάλιστα των πονηρών δούλων και των κακών. Τους αγαθούς και τους
άξιους δούλους, λέει ο Πλούταρχος, τα αφεντικά τους προόριζαν για τις σπουδαίες
δουλειές. Καπετάνιοι, διαχειριστές, οικονόμοι, επιστάτες, σύμβουλοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σήμερα φτάσαμε στην
αμμοποίηση των βουνών. Δάσκαλος πια ημπορεί να γίνεται ο καθένας, όμοια όπως ο
καθένας ημπορεί να γίνεται αρβυλοποιός, αιγογαλακτοπώλης, λεμβούχος, χατζής,
μελισσοκόμος, μαγειροϋπάλληλος, αεριτζής, εντεροπώλης, λουλουδάς ή πετροκόπος.
Ξεχάσαμε, δηλαδή, ότι ο δάσκαλος από την άποψη της σπουδαίοτητας και της
ευθύνης είναι ένας εργάτης στο επίπεδο του νομοθέτη, του φύλακα στρατηγού, του
κυβερνήτη, του γιατρού σωτήρα. Ακριβέστερα είναι ένα σκαλί πάνω από όλους
αυτούς. Γιατί ο δάσκαλος είναι ο πυρφόρος της γνωστικής συνείδησης. Η
λειτουργία που τελεί είναι θεία. Η μόνη θεία λειτουργία σε γη και ουρανό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Έτσι πορεύτηκαν τα
πράγματα με την κοινωνική υποβάθμιση του δάσκαλου. Με την οικονομική απροθυμία,
την κατασκευαστική του προχειρότητα, την πλημμελή του συντήρηση. Και με τον
τύφο και τον οίκτο, το χάζι και το μώμο, και την κυρίαρχη απρονοησία μας σε
όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες. Η μόνη εξαίρεση είναι ο Λυκούργος που
έχτισε τη νομοθεσία της Σπάρτης και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί ο Λυκούργος
στην παιδεία είχε εναποθέσει το Α και το Ω της πολιτείας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ωσόπου πια σήμερα
έχουμε πλάσει σταθερό το δείγμα του δάσκαλου. Μια αξιοδάκρυτη σώρεψη από
μαζώματα, κι ένα ριντίκολο ηχηρό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Είναι ο
σχολαστικός, ο ταβλαδόρος και ο αργόσχολος, ο καματερός στην παραπαιδεία, ο
οσφυοκάμπτης, ο ψοφοδεής και ο ληρολόγος, ο δευτεροτριτοβάθμιος και ψιλικανζτής
δάσκαλος. Μίζερος και κακομοίρης, με την ομπρέλα και το γιλέκο, και με το
ξεβλαστωμένο χαμόγελο. Είναι ο αεί πενόμενος και ο μύωψ, με τα ραιβά σκέλη και
τα βρώμικα νύχια, που, όπως είπε κάποιος, ποτέ του δεν είχε ερωμένη ούτε ιδέα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι περήφανοι
δάσκαλοι εστάθηκαν πάντα η εξαίρεση. Μιλάμε για τους δυνατούς και τους
πόριμους. Τους ικτίνους και τα γεράκια, τους καλουργούς και καλλιτέχνες και
καλλικράτες δασκάλους, που κάτω από την ταπεινή καροσσερί της Φάου-Βε κρύβουνε
προσεχτικά τη μηχανή της Πόρσε. Αυτός όμως ο εξαίρετος τύπος του δάσκαλου, που
με τα πλούσια κοιτάσματα της φυσικής δωρεάς του πετυχαίνει να σβήνει το
κατάδικο κοινωνικό στίγμα της συντεχνίας του, δεν είναι το θέμα μας εδώ. Γιατί
‘ναι η εξαίρεση. Και η εξαίρεση είναι δουλειά της ποίησης. Ενώ της επιστήμης η
δουλειά είναι ο κανόνας…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Φροντίσαμε, να
κατεβάσουμε το δάσκαλο από το φυσικό του πρωτάτο στα στερνά και στα έσχατα της
υπόληψης και της ζωής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Δεν ταξινομείται η
παιδεία. Κι όσο τη λογαριάζουμε σαν επένδυση ανάμεσα στις άλλες, έστω και την
πιο σημαντική, τόσο θα συνεχίζουμε να τελούμε σε σύγχυση φρενών. Έτσι, ώστε να
μπερδεύουμε το ψάρι με τον ψαρά που το ψάρευε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αυτός είναι λοιπόν
ο ρεκάζοντας δάσκαλος, ο τσαλαπατημένος από την κοινωνική του μειονεξία. Και
από το καπέλωμα των συρμών της εποχής μας, που ορμούν και χύνουνται στην
παιδεία όπως ο άνεμος στα σκισμένα πανιά. Και από τις ντιρεκτίβες των κέντρων
απόφασης, που μετατρέπουν τα σχολειά σε εργοστάσια μαζικής κατασκευής
ανθρωπάριων…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σα μονάδα ατομική,
μέσα στην τάξη που είναι ο διαπιστεμένος του χώρος, τίποτα δεν εμποδίζει το
φωτισμένο δάσκαλο να σκορπίζει στους μαθητές του το φως.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και θα φωτίζει με
φως φυσικό, για να ιδρύει φυσικούς ανθρώπους, όταν με τη διδασκαλία του χτίζει
το αληθινό μέσα στο παιδί, και γκρεμίζει το ψεύτικο. Αυτές είναι οι δύο εντολές
που πάνω τους κρέμουνται οι νόμοι και οι προφήτες της παιδείας. Να χτίζεις στο
μάρμαρο της γνώσης, και να γκρεμίζεις την αχεροπλιθιά της πρόληψης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σωστή παιδεία θα
ειπεί να μαθαίνεις στους νέους τη ζωή, και να τους ξεμαθαίνεις τις
δεισιδαιμονίες που από νήπια τους περνάει μια παράδοση άρρωστη μέσα από την
οικογένεια, την κοινωνία, την πολιτεία, την εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης, και
τους άλλους παράγοντες της αγωγής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το ένα λοιπόν είναι
να ριζώσουμε τον νέο στη ζωή. Το άλλο να ξεριζώσουμε από μέσα του την ψευτιά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXG4Fbw07loik-QVqU6JNSF1H-bwpyDW8AzTmpLr82KeDg15CHt_dso67WJY-qmrtV9jfLYn3-pGM3kVYcMKpuKjCG00uDSYhYdF03pMUrSfHSi2HmlmOUOJZBKBkf4cWQxuCG6u0cyW8/s1600/112.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="520" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXG4Fbw07loik-QVqU6JNSF1H-bwpyDW8AzTmpLr82KeDg15CHt_dso67WJY-qmrtV9jfLYn3-pGM3kVYcMKpuKjCG00uDSYhYdF03pMUrSfHSi2HmlmOUOJZBKBkf4cWQxuCG6u0cyW8/s640/112.jpg" width="462" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μαθαίνουμε για τη
ζωή. «Discimus vitae», που έλεγε ο Σενέκας, θα ειπεί πως κάθε γνώση
που περνάμε στο παιδί, και κάθε δεξιότητα που του αναπτύσσουμε είναι δεμένα με
την πραγματικότητα όπως το νύχι με το κρέας. Όχι θεωρίες και λόγια. Όχι τα
άψυχα και τα νοερά σκύβαλα των βιβλίων, που ούτε καταπίνουνται ούτε μασιούνται.
Ξέρεις, έξω από τον Ρωμανό τον Μελωδό του συναξαριστή, άνθρωπο άλλο που να πήρε
κομμάτι χαρτί και να το κατάπιε, για να φωτιστεί και να μάθει; Εγώ δεν ξέρω.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μάθηση δίκαιη και
σωστή, σημαίνει ζωντάνεια, αμεσότητα, σφυγμός μαστιγωμένος, κρούση κατά μέτωπο
με τα πράγματα. Σημαίνει να πίνουμε στο ποτήρι το ίδιο μας το αίμα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μη λησμονούμε πως ο
τελευταίος στόχος κάθε παιδείας είναι να διαπλάσει έτσι τον νέο, ώστε την
ορισμένη στιγμή που θα αποδοθεί στο στίβο της ζωής να μπορεί να προσαρμόζεται
στην άγρια ανάγκη των πραγμάτων και των ανθρώπων. Ωσάν ξαφνικά να τον
πετάξουμε, πες, Ρομβισόνα Κρούσο στο νησί. Και να του ειπούμε:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τώρα ψάξε να βρεις
τον τρόπο για να ζήσεις. Νίκα την πείνα και τη δίψα σου, το κρύο και τη
μοναξιά. Νίκα την απειλή του ουρανού και της θάλασσας, και τον αρχέγονο τρόμο
της ύπαρξης. Αυτό σημαίνει το «discimus vitae». Ο δάσκαλος να ‘ναι η δύναμη,
πράξη ο μαθητής, και το σχολειό γιορτή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όμως αυτό ακριβώς
το σημείο είναι ο κόμπος, και στο δρόμο του Ηρακλή ο σταυρός. Εδώ προβάλλει η
ανάγκη θα διαλέξεις ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος. Γιατί το πλήθος οι
δάσκαλοι δε μαθαίνουν τα παιδιά για τη ζωή και την πράξη, αλλά για το σχολειό
και τα βιβλία. Εγώ σου τα λέω, για να τα ειπώ. Και συ μη σώσεις να τα</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EL; mso-hansi-font-family: Calibri;"> μάθεις!…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το αντίθετο στο
«discimus vitae» είναι το «discimus scholae». Να μαθαίνουμε για το
σχολειό. Τι σημαίνει τούτο το παλιό ευαγγέλιο; Τι σημαίνει ο τύπος χωρίς την
ουσία;…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η πρώτη εντολή
είναι να χτίζουμε την ψυχή του παιδιού στην πέτρα της ζωής. Η δεύτερη να
καθαρίζουμε από μέσα του τη σκουριά των προλήψεων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Χωρίς να το ξέρουμε
και χωρίς να το εννοούμε, από τα γεννοφάσκια του φιδοζώνουμε το παιδί με
δεισιδαιμονίες προλήψεις και μαγικούς κατάδεσμους. Και με τα δηλητήρια αυτά
πνίγουμε την ψυχή του. Όπως τα ζιζάνια και τα άλλα αγριόχορτα πνίγουν το στάρι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Λερναία Ύδρα είναι
οι προλήψεις. Και Λεβιάθαν που καταπίνει τις θάλασσες. Φορτώνουμε στη ράχη του
νέου ανθρώπου την άρρωστη φαντασία μας, τις ψευτιές, την άγνοια, την ηθική μας
απολίθωση, τις έντρομες παραστάσεις και όλο τον καταποντισμένο αταβισμό των
προγόνων. Και το αναγκάζουμε να σηκώσει στον ώμο αυτό το γιουσουρούμ της
αχρηστίας και της οξείδωσης, όπως εσήκωνε ο αρχαίος τιτάνας τον ουρανό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο μύθος του Άτλαντα
εδώ βρίσκει την πιο πιστή και την πιο μακάβρια απομυθοποίησή του. Τα καημένα τα
παιδιά. Στο όνομα και στο άδικο της μωρίας μας, όλα τους με το φυσερό στο στήθος
και τις κνήμες ετοιμόρροπες και πρησμένες, γίνουνται μικροί μάταιοι Άτλαντες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στα «Ψηλά Βουνά»
του Ζαχαρία Παπαντωνίου χάθηκε στα 1917 ένα παιδί στο δάσος. Και ο Χατζιδάκις,
ο σοφός γλωσσολόγος, αγανάχτησε, γιατί ο συγγραφέας του Αναγνωστικού λησμόνησε
να το βάλει να προσευχηθεί. Για να κατέβει ο θεός από τα ύψη, να το πιάσει από
το χέρι, και να το ξαναφέρει στον καταυλισμό. Μα είναι συλλογισμοί και
προτάσεις επιστήμονα αυτές; Ή κοάσματα βατράχου;<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στην Αλβανία του
Ελληνικού ’40 η Παναγιά της Ελλάδας πολέμησε τη Μαντόνα των Ιταλών. Την πήρε
του κυνηγού και της έδωκε έναν σκοτωμόν, όπως θα ‘γραφε ο Μακρυγιάννης, που
ακόμη τρέχει και κλαίει. Ιδού ο τρόπος να ανταγωνιστούμε σήμερα και να
συντρίψουμε τη FIAT με τις βιομηχανίες της κουβαρίστρας και της τσατσάρας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αυτά είναι δουλειές
και καμώματα για τους Βουσμάνους, φίλε. Αυτά και τα άλλα συναφή τους. Βασκανίες
ξεματιάσματα, αστρολογία, τσαρλατανιά και λωποδύτες. Ευχές και κατάρες, θεοί
διάβολοι άγγελοι και φαντάσματα. Τελώνια τούλπες και δαιμονικά, το χερικό και
το ποδαρικό, η μυρωδιά, το θυμίαμα και το λιβάνι. Λιτανείες για την ανεβροχιά,
οταυροκοπήματα και μετάνοιες, φυλαχτά γκόλφια, κόκαλα χάντρες νυχτερίδες, και
το τετράφυλλο τριφύλλι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στον Αη-Γιώργη της
Φιλιππιάδας, πάνω ακριβώς από το υδραγωγείο της αρχαίας Νικόπολης υπάρχει ένας
τρύπιος βράχος. Φαίνεται από τη δημοσιά που τραβάει για Γιάννενα. Ε, λοιπόν
έκαμα έρευνα και βρήκα: Όλοι οι κάτοικοι του χωριού από εβδομήντα και πάνω και
όλα τα παιδιά ως τα δώδεκα πιστεύουν ότι το βράχο τον ετρύπησε παλιά ο Αη-Γιώργης,
όταν χυμώντας καβαλάρης κυνηγούσε κάποια παγανά. Η πίστη τους έχει την ίδια
ασφάλεια με τη γνώση τους ότι η πόλη που βρίσκεται στα δεκαπέντε χιλιόμετρα
είναι η Άρτα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τέτοιας λογής είναι
ο φέροντας σκελετός της πνευματικής οργάνωσης των παιδιών μας. Τα πέλματα και
τα πέδιλα, οι κολόνες τα συνάζια και οι δοκοί συνδέσεως της ζωής τους είναι οι
δεισιδαιμονίες και οι πρoλήψεις.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αγωνιζόμαστε να
αφαιρέσουμε τη φύση μέσα από το παιδί, και την ανταλλάζουμε με την άρρωστη
γνώμη μας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και δώστου οι
παπάδες με τα θυμιατά στις γωνιές των κοιμητηρίων. Για να βουτάνε τα όβολα των
πονεμένων. Σαν το φίδι κοιτάνε πώς να μαγνητίσουν το θύμα. Άσε πια όταν τύχει
να τους ιδείς να πιάνουνται σε πρόστυχο καβγά για τον πελάτη. Χάρμα. Και βέβαια
ημπορεί να εννοήσει κανείς τη λυσσαλέα τους αντίδραση, όταν χρόνια τώρα ζητούμε
να καθιερωθεί και στην Ελλάδα το αποτεφρωτήριο και η προαιρετική καύση των
νεκρών. Όπως είναι σε όλες τις φτασμένες χώρες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και δώστου οι
αγύρτες με τα ωροσκόπια και τους ζωδιακούς σε εφημερίδες και περιοδικά και
τελεβίζια. Βλέπεις κάτι χοντρές κυρίες, που σαν αρχίσουν να σου μιλούν για τον
Στάχυ της Παρθένου και για τις επιρροές του Αιγόκερου με τα κέρατα στα ερωτικά
σου, βουβαίνουν τον Πεντζίας και τον Ουίλσον…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και δώστου οι
προσευχές του Ρήγκαν (κάποιος πρόεδρος της Αμερικής ήταν αυτός) για να πάνε
στον παράδεισο οι οχτώ άτυχοι αστροναύτες που χαθήκανε τη στιγμή της
εκτόξευσης. Τον πόλεμο των άστρων ήθελε να φτιάξει ο άνθρωπος. Για να
καταστραφούν στον Γ’ Παγκόσμιο του Αϊνστάιν όλοι οι λαοί, και να γλιτώσουν μόνο
oι Ενωμένες Πολιτείες. Μόνες τους πια στο φρύδι της Γης να κορδεύουνται και να
κοκορεύουν πάνω στις στάχτες της ιστορίας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και δώστου το
τροπάρι για την καλή ψυχή και τα καλά στερνά. Να γίνεις δίκαιος και να γίνεις
καλός για τους άλλους. Να πηγαίνεις το δείλι στο παρεθύρι, και να διαβάζεις τη
Θεία Γραφή και τη Χαλιμά, που έλεγε της θυγατρός της η «Γυναίκα της Ζάκυθος».
Εσύ ν’ αγιάσεις. Και μην προσέχεις που οι άλλοι είναι λύκοι έτοιμοι να σε φάνε.
Και προπαντός αυτό: Τα μάτια σου τέσσερα για τον Ουρανό και τη Βασιλεία του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και δώστου τα σακιά
το αλεύρι και οι ασπιρίνες. Να στέλνουμε οι πολιτισμένοι στους λιμοκτόνους της
Αφρικής και της Ασίας κατά τις σιτοδείες και τις μεγάλες στέγνιες. Τους
παίρνουμε το άλογο, κι απέ γενναιόδωρα τους χαρίζουμε το πέταλο. Έχεις ακουστά
για το χαλκό της Χιλής, και για το ουράνιο στο πρώην γαλλικό Κογκό;<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και δώστου τα
μεγάφωνα του κράτους να γεννάμε αβέρτα παιδιά, μην τύχει και χάσουμε το σόι.
Όταν ο πληθυσμός της γης έχει ξεπεράσει πέντε φορές το μέτρο, που χωρίς κίνδυνο
θα μπορούσε να σηκώσει ο πλανήτης. Και όταν κινδυνεύουμε να φάμε ο ένας τον
άλλο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Κόκκινο σαν παπαρούνα
και κίτρινο σαν τη χολή είναι το αφιονοτόπι της ψευτιάς και των προλήψεων. Η
στρατηγική να καταστρέφεται το φυσικό τοπίο του παιδιού με τις προλήψεις είναι
σκόπιμη, κατευθυνόμενη, κακουργηματική τρις και τετράκις σε θάνατο, και
απάνθρωπη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY1ucZMlifDAQtpPR0SAdY73hVAXEcA6glRj79LobIJziWzuLAI-bxwOfxEiJPrb9LuEUrdj1UGpYaWRxsyPX6-yuFdvrXp2k3UhV32up-xkBcBD8d4KLG6cZVj7_xJWInxoomLor6fKo/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="465" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY1ucZMlifDAQtpPR0SAdY73hVAXEcA6glRj79LobIJziWzuLAI-bxwOfxEiJPrb9LuEUrdj1UGpYaWRxsyPX6-yuFdvrXp2k3UhV32up-xkBcBD8d4KLG6cZVj7_xJWInxoomLor6fKo/s640/3.jpg" width="496" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι έξυπνοι, λίγοι,
ασελγούν στο σώμα της συνείδησης των αφελών πολλών. Όπου η αφέλεια των
τελευταίων παίζει το ρόλο του μαστρωπού και του ρουφιάνου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Έτσι, όταν τα
παιδιά μας φτάνουν στην ηλικία να δώσουν τον όρκο του άντρα, και όταν οι
κοπέλες μας φτάνουν στην ώρα τους, γίνουνται ωραίες - δηλαδή, έχουνε χωριστεί
σε δύο τάξεις.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η μία, που είναι η
μάζα σχεδόν του συνόλου, έχει αφομοιώσει το δηλητήριο της ψευτιάς. Και έχει
ανοσοποιηθεί στα υδροκυάνια και στα κώνεια, κατά τον τρόπο του παλαιού εκείνου
Μιθριδάτη. Είναι η πλαστική στόφα ανθρώπου, τα μηχανημένα νευρόσπαστα, που
παραλαβαίνουν τη σκυτάλη των προλήψεων και αναπαράγουν το ίδιο στις νέες
γενεές.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η άλλη είναι η τάξη
που καταλογογραφεί τους Ελάχιστους. Ετούτοι είναι οι χρηστηριασμένοι από κάποια
βούληση, και οι φορτοβαστάκτες της προσωπικής τους ευθύνης. Λίγοι, αλλά όλοι
τους, ξανασαρκώνουν τον Ορέστη, τον πρίγκιπα Μύσκιν, τον Τσε Γκεβάρα, τον
ποιητή Σέλλεϋ, τον Άμλετ τον Δανό. Καθώς τους μαστιγώνει η οργή της αλήθειας, ο
τρόμος της εμορφιάς, και το μεγαλείο του ανθρώπου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Περνούν και
πηγαίνουν να απαντήσουν τη μοίρα τους… Και ζητούν να μάθουν την αλήθεια, έστω
κι αν είναι να τους τυφλώσει. Όπως εζήτησε να μάθει την αλήθεια ο Οιδίποδας,
και όταν την έμαθε έβγαλε ο ίδιος τα μάτια του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Κάτω από τυφλωτικές
καταλαμπές και θερινές καταιγίδες όλοι αυτοί κρατούν μέσα τους τον άνθρωπο
όρθιο και στο φυσικό του ανάστημα. Που πάει να πει: Λεύτερο από ψευτιές και
δεισιδαιμονίες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Είναι οι
ανευνούχιστοι, που ο Δάσκαλος τους είπε άγριους των πόλεων. Και είναι οι
τρομοκράτες, που ο Ποιητής τους είπε άξεστους των θαυμάτων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τόσοι και τέτοιοι
είναι οι θρόνοι και οι δυναστείες των προλήψεων. Και γ’ αυτό ο άξιος δάσκαλος
και ο δίκαιος που κάνει άξια και δίκαια τη δουλειά του τη μέρα χτίζει και τη
νύχτα γκρεμίζει. Από δω, δηλαδή, ξεχερσώνει την ψευτιά και τις προλήψεις και
από κει σπέρνει καθαρό το χωράφι του παιδιού με το φως των γνώσεων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Δάσκαλος που αγνοεί
το πρώτο μισό, το χρέος δηλαδή του χαλαστή, δε μορφώνει ανθρώπους. Απλά
γιατροπορεύει άρρωστους…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όμως το φως δεν το
αντέχει ο μισότυφλος. Θυμηθείτε τους πεδουκλωμένους στην παραβολή της Σπηλιάς
του Πλάτωνα. Όταν ο φωτισμένος οδηγητής τους βγάζει από τα σκότη και ζητεί να
τους ξαναφέρει εμπροστά στον ήλιο, πονούν τα μάτια τους, φεύγουν το φως, και
ξαναγυρίζουν στα σκοτάδια τους…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Πολλές φορές
αναρωτήθηκα ποια εικόνα και ποια ιδέα ανθρώπου είχε στο μυαλό του ο Βάρναλης,
όταν σκάρωσε το Πρωτοχρονιάτικο. Ακούστε βροντές και αστροπελέκια που είναι
δυνατότερα από τα κανόνια του Ναπολέοντα…<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Σαράντα σβέρκοι
βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες,<br />
σκεμπέδες σταυροδόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες,<br />
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι,<br />
ντυμένοι στα μαλάματα κ’ επίσημοι κι ωραίοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σαράντα λύκοι με
προβιά (γι’ αυτούς βαρά η καμοπάνα),<br />
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!<br />
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι<br />
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όξ’ ο κοσμάκης
φώναζε:<br />
- Πεινάμε τέτοιες μέρες, γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες.<br />
Κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι,<br />
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν:<br />
- Είστε αθέοι».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Άθεοι είναι οι
γερόντοι και οι γερόντισσες που ζητούνε ψωμί. Αλλά και τον Δελμούζο τον άθεο,
κοντά στα άλλα εκείνος ο μαύρος δεσπότης τον κατηγόρησε ότι ξεσήκωνε τους
φτωχούς ενάντια στους πλούσιους. Εκεί ήταν ο κόμπος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis82XCgzCLlE25nIUD3rDxRy80KSbbx3OwCXGSZmgJV9djaspU5c9H1EEVQNGiaO_EpBOzgLAqyc3G5GdKceVGxSnv8nooaqP6eyncNz-m8vwPjEMddUzilJj-V42cJBZ0-9NOkpauk64/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="373" data-original-width="497" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis82XCgzCLlE25nIUD3rDxRy80KSbbx3OwCXGSZmgJV9djaspU5c9H1EEVQNGiaO_EpBOzgLAqyc3G5GdKceVGxSnv8nooaqP6eyncNz-m8vwPjEMddUzilJj-V42cJBZ0-9NOkpauk64/s640/5.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο καλόγερος μαμελούκος,
όσο αμβλύνους και να ‘τανε, την αλήθεια την οσμιζότανε κάπου στον αέρα. Ότι,
δηλαδή, το να ξεριζώνεις τις προλήψεις από τα παιδιά είναι όμοιο με το να
φέρνεις στις κοινωνίες τη δικαιοσύνη και την τάξη…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η ιστορία του
Έλληνα δάσκαλου έχει τη δική της Ιερή Εξέταση, και τις Επιτροπείες της. Είναι
αυτές που έκαιγαν βιβλία και ανθρώπους. Η φάρα του Εξαρχόπουλου, του Σκιά, του
Μεγαρέα, του Οικονόμου, του Κουκουλέ, του Καλλιάφα. Και των άλλων με τη μίζερη
βολή και την τετραπέρατη μυωπία. Ο Αμίλκας Αλιβιζάτος μίλησε για δυσώδη εγωισμό
και ταπεινά νιτερέσα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αντικρύ στους
αετούς και τα ύψη χαμοπετάνε και πηδοκοπούν ετούτοι οι κόρακες και οι γύπες. Τη
θανάσιμη αλλά και ηρωϊκή αντιπαράθεση την έχει παραστήσει ο Πίνδαρος από τον
παλαιό καιρό:<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Κόρακες, με ακράτητη
γλώσσα ανόητα γαυριούν,<br />
παραβγαίνοντας τον αετό, το θεϊκό όρνιο του Δία».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αποσπάσματα
από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη «Τα Ελληνικά»<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Πηγή: <a href="http://pekp.gr/?p=11872">pekp</a><o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-797529722149342342017-09-25T07:14:00.000+03:002017-09-25T07:14:52.585+03:00Η σφαγή του Κομμένου Άρτας από τους Ναζί (16 Αυγούστου 1943)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_9eY2V1A4Be5AsdV0eM2Bse8TDRRFD-3UhOsX9SYHqYXyxM3pLRAx0JGTPJ89NT20CiBpsspG00MkFweibDDkc_Az-0-VOIT3fxj0JtT8zRfnq1hVvRPSjVx23bzraF_ZhCaC_m-23BA/s1600/kommeno.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="434" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_9eY2V1A4Be5AsdV0eM2Bse8TDRRFD-3UhOsX9SYHqYXyxM3pLRAx0JGTPJ89NT20CiBpsspG00MkFweibDDkc_Az-0-VOIT3fxj0JtT8zRfnq1hVvRPSjVx23bzraF_ZhCaC_m-23BA/s1600/kommeno.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Στις
6 Απριλίου 1941 οι Γερμανία επιτέθηκε στην Ελλάδα και μετά από σκληρό αγώνα την
κυρίευσε. Η κατοχή άρχισε. Από τον Σεπτέμβριο του 1941 όμως άρχισαν να
ιδρύονται οι πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις, που σταδιακά αυξήθηκαν πολύ που
το 1942 και το 1943 ο απελευθερωτικός - αντιστασιακός αγώνας κορυφώθηκε με
συνεχή διενέργεια σαμποτάζ, ένοπλες συγκρούσεις, θανάτους Γερμανών και
γενικότερα ενέργειες που έκαναν δύσκολη τη ζωή των κατακτητών.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Για
να αντιμετωπίσουν το κύμα αντίστασης, οι Γερμανοί έθεσαν σε εφαρμογή το μέτρο
της «αλληλέγγυας ευθύνης», σύμφωνα με το οποίο για κάθε σκοτωμένο Γερμανό
στρατιώτη εκτελούσαν εκατό αμάχους. Το μένος τους στράφηκε εναντίον πόλεων και
χωριών και διαπράχτηκαν ανομολόγητα εγκλήματα, επιδιώκοντας να κάμψουν το
αγωνιστικό και αντιστασιακό φρόνημα των Ελλήνων. <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Το
Κομμένο, ένα μικρό χωριό του νομού Άρτας, στην άκρη του Αμβρακικού κόλπου, στις
εκβολές του ποταμού Αράχθου, δεν ανέπτυξε κάποια αντιστασιακή δράση. Ωστόσο
συμμετείχε με την εξασφάλιση τροφίμων για τους αντάρτες στην αντίσταση. Τον
Αύγουστο του 1943 ένα τμήμα του Ε.Λ.Α.Σ. πήγε στο Κομμένο και ζήτησε απ’ τις
αρχές του τόπου μεγάλες ποσότητες τροφών, αίτημα που συνάντησε την άρνηση των
κατοίκων, μιας και τα τρόφιμα δεν επαρκούσαν. Αυτό προκάλεσε αναστάτωση,
διενέξεις και συνεχή παρουσία ανταρτών στο χωριό, καθώς πήρε μέρος στην
διεκδίκηση τροφίμων και η άλλη μεγάλη ομάδα της αντίστασης, ο Ε.Δ.Ε.Σ. <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Στις
12 Αυγούστου, λίγο πριν το μεσημέρι, ένα γερμανικό αυτοκίνητο έφτασε στο
Κομμένο, για να ερευνήσει αν υπήρχαν στο χωριό αντάρτες, όπως ανέφεραν οι
πληροφορίες που είχαν φτάσει στη γερμανική διοίκηση. Υπάρχει δε η πεποίθηση πως
οι Γερμανοί γνώριζαν ότι στην περιοχή διεξάγονταν ένα ιδιότυπο λαθρεμπόριο στο
οποίο συμμετείχαν έμποροι απ’ τη Λευκάδα που μετέφεραν με τις βάρκες τους
αγροτικά προϊόντα και τα προωθούσαν στους πληθυσμούς των χωριών που γειτόνευαν
με τον ποταμό Άραχθο, στις όχθες του οποίου αγκυροβολούσαν και διανυκτέρευαν.
Ένα μέρος από τα προϊόντα αυτά κατέληγε στους αντάρτες, είτε με αμοιβή είτε με
εξαναγκασμό.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Την
ημέρα λοιπόν που το γερμανικό αυτοκίνητο έφτασε στο Κομμένο πλήθος ανταρτών
υπήρχαν στην πλατεία και ήρθαν αντικριστά με τους Γερμανούς. Επειδή όμως οι
τελευταίοι ήταν λίγοι έκαναν αμέσως στροφή και έφυγαν από το χωριό, έχοντας
επιβεβαιώσει πια τις υποψίες τους. Παράλληλα μερικές γυναίκες, έσπευσαν από
φόβο να μαζέψουν και να κρύψουν τα όπλα, αλλά φαίνεται πως η κίνησή τους αυτή
έγινε αντιληπτή από τους Γερμανούς, ενώ κάποιος απ’ τους σκοπούς ετοιμάστηκε να
πυροβολήσει εναντίον τους, αλλά εμποδίστηκε από κάποιον ανώτερό του, για να μην
εκληφθεί η ενέργεια αυτή ως εχθρική πράξη και γίνουν αντίποινα σε βάρος του
χωριού.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Ο
αυτόπτης μάρτυρας Στέφανος Παππάς, κάτοικος του χωριού, μετέπειτα Γυμνασιάρχης
και μάρτυρας κατηγορίας στη Δίκη της Νυρεμβέργης, αφηγείται πως ένα γερμανικό
τζιπ με δύο στρατιώτες διενεργούσε περιπολία στα χωριά του Αμβρακικού κόλπου.
Κάποια στιγμή το τζιπ ανατράπηκε από λακκούβα στο χωματόδρομο. Για βοήθειά του
προσέτρεξαν κάτοικοι του Κομμένου. Οι Γερμανοί ισχυρίστηκαν ότι «μέσα σε χωράφι
είδαν ένα ένοπλο αντάρτη και τρόμαξαν, με αποτέλεσμα να χάσουν τον έλεγχο του
οχήματος». Το τζιπ με την βοήθεια των χωρικών επανήλθε στη θέση του και οι
στρατιώτες ελαφρά τραυματισμένοι επέστρεψαν στη Φιλιππιάδα όπου έδωσαν αναφορά.
</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmhj3tXwhLNj6pygQM1ZusW7Fn-4WfNiCBfIzSNdtUz5h-dtAkp6Cd6W4z1-cdZ-4kZncALhPllo7OzNUVkfrf8vddvMlnOLQcOxvqJRxvGrxEjo2c_ZRLukMz9vdAxqFY4oDqoeh65JU/s1600/Kommeno_Massacre.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmhj3tXwhLNj6pygQM1ZusW7Fn-4WfNiCBfIzSNdtUz5h-dtAkp6Cd6W4z1-cdZ-4kZncALhPllo7OzNUVkfrf8vddvMlnOLQcOxvqJRxvGrxEjo2c_ZRLukMz9vdAxqFY4oDqoeh65JU/s1600/Kommeno_Massacre.jpg" width="480" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Όπως
και να συνέβη, το κακό είχε γίνει πλέον! Καταλαβαίνοντας τι θα επακολουθήσει οι
έντρομοι κάτοικοι κουβάλησαν τ’ αγαθά τους και τα έκρυψαν στα χωράφια τους, έξω
απ’ το χωριό. Στα χωράφια διανυκτέρευαν και οι ίδιοι, ενώ ο πρόεδρος της
κοινότητας Λάμπρος Ζορμπάς ζήτησε την άλλη κιόλας από τις Ιταλικές και τις
συνεργαζόμενες με τους κατακτητές αρχές της Άρτας να πληροφορηθεί σχετικά με
την τύχη του χωριού. Οι αρχές τον διαβεβαίωσαν πως το χωριό του δεν είχε να φοβηθεί
τίποτε, γιατί οι αντάρτες δεν ήταν κάτοικοι του Κομμένου. Οι κάτοικοι ησύχασαν
και ένα μεγάλο μέρος τους επέστρεψε στο χωριό.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Στις
15 Αυγούστου, το χωριό πανηγύριζε ανακουφισμένο. Η Παναγία, την Κοίμηση της
οποίας τιμούσαν, φαινόταν να είχε βάλει το χέρι της.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri";"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;">Τα
χαράματα, όμως, της 16<sup>ης</sup> Αυγούστου εκατό στρατιώτες, κατά τον Άγγλο
ιστορικό Mark Mazower, 400 κατά τον Στέφανο Παππά, περικύκλωσαν το
Κομμένο. Ήταν άντρες του 12<sup>ου</sup> λόχου του 98<sup>ου</sup> γερμανικού
Συντάγματος, το οποίο έδρευε στην περιοχή της Φιλιππιάδας. </span></b><span style="color: #c00000;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri";"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;">Αποστολή
του λόχου ήταν η εξόντωση των ανταρτών που δρούσαν στην περιοχή και η εξαφάνιση
του χωριού που τους υποστήριζε και τους προμήθευε με τρόφιμα και άλλα
απαραίτητα για την αντίστασή τους εναντίον των Γερμανών. Διοικητής του 98<sup>ου</sup>
Συντάγματος ήταν ο αντισυνταγματάρχης Josef Salminger, παλιός αγωνιστής του Γ΄
Ράιχ και συνοδοιπόρος του Αδόλφου Χίτλερ,</span></b><span style="color: #c00000;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">που παινευόταν πως μετέτρεψε το 98<sup>ο</sup>
Σύνταγμα Ορεινών Κυνηγών σε σύνταγμα για τον Χίτλερ. Ο Salminger την
προηγούμενη μέρα συγκέντρωσε τους Γερμανούς στρατιώτες και τους ανακοίνωσε πως
συστρατιώτες τους σκοτώθηκαν στο Κομμένο και όφειλαν επομένως να λάβουν σκληρά
μέτρα εναντίον των ανταρτών, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά το χωριό στο οποίο
κρυβόταν.<o:p></o:p></b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Διοικητής
του λόχου ήταν ο υπολοχαγός Willibald ‘’Willy’’ Roser, πρώην στέλεχος της
Χιτλερικής νεολαίας, ενώ οι στρατιώτες ήταν στο σύνολό τους κληρωτοί.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiePI3OWRUTfPnUp0VhJP7s9wdVCSHrZUZ40PKscS1l9aqxD-1NfisMt5msIotHVpkNxdMwvm55NRqqBK27NTlPqplvqADRJE8EMXePF45UCRCBwOW-Jf956Er6hsNFxqYxFo-zChTk2mQ/s1600/ib_p010_1_5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiePI3OWRUTfPnUp0VhJP7s9wdVCSHrZUZ40PKscS1l9aqxD-1NfisMt5msIotHVpkNxdMwvm55NRqqBK27NTlPqplvqADRJE8EMXePF45UCRCBwOW-Jf956Er6hsNFxqYxFo-zChTk2mQ/s1600/ib_p010_1_5.jpg" width="580" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Με
την ανατολή του ήλιου, αφού πρώτα πήραν το πρωινό τους, οι μονάδες εφόδου είδαν
το σύνθημα που δόθηκε με δύο φωτοβολίδες κι άρχισαν να βάλλουν με όπλα, με πολυβόλα,
χειροβομβίδες και όλμους. Έστησαν πολυβόλα στις εισόδους του χωριού, εισέβαλαν
στα σπίτια και σκότωσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους και στο τέλος έβαλαν φωτιά
και τα έκαψαν. Δεν άφηναν τίποτε όρθιο. Έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και
σκότωναν με μιαν απερίγραπτη αγριότητα άντρες, γέροντες, γυναίκες, παιδιά,
ακόμη και μωρά. Ολόκληρες οικογένειες κάηκαν ζωντανές μέσα στα σπίτια τους,
πριν ακόμη ξυπνήσουν και καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους. Χαρακτηριστικό είναι
το γεγονός ότι είκοσι οικογένειες ξεκληρίστηκαν μέχρις ενός. <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Γέροι
άνθρωποι, ανάπηροι, ακόμη και τυφλοί, σκοτωθήκανε επιτόπου. Κορίτσια με την
απειλή των όπλων σύρθηκαν στον έσχατο εξευτελισμό της προσωπικότητάς τους και
βιάστηκαν κατ’ εξακολούθηση από τους νεαρούς οπαδούς της χιτλερικής ιδεολογίας,
οι οποίοι, αφού ικανοποίησαν τα κτηνώδη ένστικτά τους, έκοβαν τους μαστούς και
τις έσφαζαν σαν ζώα!<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Τα
ανθρωπόμορφα κτήνη εφάρμοζαν μια σατανική τακτική εξοντώσεως των μικρών
παιδιών. Αφού έβρεχαν βαμβάκι με βενζίνη, το τοποθετούσαν στα στόματα των
βρεφών που κοιμόντουσαν ακόμη στην κούνια τους και αφού το άναβαν, απολάμβαναν
σαδιστικά γελώντας με το “πυροτέχνημα” τους.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Μια
γυναίκα έγκυος, αφού της ανοίξανε την κοιλιά, βγάλανε από εκεί το έμβρυο που σε
λίγες μέρες θα έφερνε στον κόσμο και το εναποθέσανε στα χέρια της. Έτσι βρέθηκε
η γυναίκα. Νεκρή με ανοιγμένα σπλάχνα και το αγέννητο παραμορφωμένο νεκρό, στα
χέρια της.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Άλλα
από τα παιδιά τα εκτελούσαν στον κρόταφο με μια σφαίρα περιστρόφου, ενώ άλλα τα
κάρφωναν με τις ξιφολόγχες τους παρ’ όλη την αθωότητα και τα κλάματα τους.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Άλλοι
έτρεχαν στους δρόμους να σωθούν και έπεφταν από τις σφαίρες που θέριζαν το
χωριό. Ανθρώπινα σώματα κόπηκαν στα δυο ή διαλύθηκαν και δε βρέθηκαν ποτέ.
Φαίνεται πως η διαταγή ήταν σαφής: να μη μείνει τίποτε ζωντανό σ’ ένα χωριό που
αποτελούσε φωλιά των ανταρτών.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Ούτε
και την εκκλησία της Παναγίας δεν σεβάστηκαν, αφού αφόδευσαν στην πύλη του
Ιερού βήματος και πέταξαν στο πάτωμα του ναού τις εικόνες του τέμπλου και τα
ιερά σκεύη.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Έξι
ώρες κράτησε η σφαγή. Δρόμοι, αυλές, καμένα σπίτια, κήποι, χαντάκια, η πλατεία,
ολόκληρο το χωριό γέμισε πτώματα, που μερικά έμεναν άθαφτα για αρκετές μέρες, αφού
δεν απέμεινε κανείς ζωντανός απ’ τους συγγενείς για να τους θάψει. Πρόχειρα και
στον τόπο ακριβώς της σφαγής άνοιξαν λάκκους κι έριξαν τους νεκρούς μέσα, για
να μην τους φάνε τα σκυλιά και τα όρνια και να μην πέσουν αρρώστιες αγιάτρευτες
στο χωριό. Όσοι σώθηκαν έπρεπε ν’ αντέξουν και ν’ αφήσουν γι’ αργότερα τα
δάκρυα και τον πόνο.</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK8Q_2CIjlVdRITaajrJ0yC0AOfzERQKMFNcTK6lDWfTDNMy-5-zH2aZUPdQJ8mx0OKXg9FwNEp_wYNCUDhbbPJwSftbEu0z2uVJ5_enhCOiQCnv9alpIIN8SsS5w7bA1n3KNMgqxs5xo/s1600/P1640349.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK8Q_2CIjlVdRITaajrJ0yC0AOfzERQKMFNcTK6lDWfTDNMy-5-zH2aZUPdQJ8mx0OKXg9FwNEp_wYNCUDhbbPJwSftbEu0z2uVJ5_enhCOiQCnv9alpIIN8SsS5w7bA1n3KNMgqxs5xo/s1600/P1640349.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 9pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "calibri";">Η οικογένεια Μάλλιου. Η
Αλεξάνδρα εικονίζεται στην πάνω σειρά της φωτογραφίας στο κέντρο. Τα αδέλφια
της που επέζησαν είναι τα δύο παιδιά που κρατάει από τους ώμους ο πατέρας.<o:p></o:p></span></span></i></b></div>
<span style="font-size: small;">
</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Στο
σπίτι του Θόδωρου Μάλλιου γινόταν ο γάμος τη κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη
Καρίνο από τον Παχυκάλαμο, χωριό κοντά στο Κομμένο. Χάθηκαν όλοι. Τους έκαψαν
και τους σκότωσαν. Τριάντα έως τριάντα πέντε άτομα. Από τα δώδεκα μέλη της
οικογένειας του οικοδεσπότη Θόδωρου Μάλλιου σώθηκαν εκείνο το πρωινό μόνο δύο,
ο Αλέξανδρος και η Μαρία, που είχαν φύγει μόλις πριν λίγα λεπτά για να
φροντίσουν τα ζώα στο χωράφι τους. Οι ναζί δε σεβάστηκαν και δε λογάριασαν
τίποτε και κανέναν. Σκότωσαν και τη νύφη, την Αλεξάνδρα και το γαμπρό, τον
Θεοχάρη.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Ο
διασωθείς μικρός γιος, ο Αλέξανδρος Μάλλιος, που έχασε όλη την οικογένεια του,
θυμάται:<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">«Σαν
φτάσαμε κοντά στο σπίτι, ακόμα κάπνιζε. Απ’ έξω δεν μπορούσαμε να περάσουμε απ’
τους σκοτωμένους. Δεν είχες πού να πατήσεις. Δρασκελίσαμε πάνω απ’ τα πτώματα
κι αντίκρισα τον πατέρα μου μ’ ένα μικρό παιδί μέσα στα αίματα. Οι άλλοι μέσα
ήταν όλοι καμένοι. Έσκυψα, τον αγκάλιασα και λιποθύμησα. Τα είχαμε χαμένα και
ζούσαμε σ’ ένα εφιαλτικό όνειρο, έτσι που δεν είχαμε τη δύναμη να κλάψουμε». <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Όσοι
πρόλαβαν και πετάχτηκαν έξω απ’ τα σπίτια τους, έτρεξαν να σωθούν στα χωράφια ή
να κρυφτούν χωμένοι στα βαθιά χαντάκια. Μόνη σωτηρία απέμεινε για πολλούς το
ποτάμι. Πλήθος κόσμου έτρεξε κατά εκεί. Άλλοι ρίχνονταν στα νερά του για να
περάσουν απέναντι και να σωθούν. Άλλοι κρέμονταν απ’ τις βάρκες και
τρέμοντας πάλευαν να γλιτώσουν απ’ τον εφιάλτη. Κι εκεί πνίγηκαν σχεδόν όλοι
όσοι μπήκαν στη βάρκα του Σπύρου Βλαχοπάνου, σχεδόν είκοσι άτομα. Κι ο
θρήνος κι οι κραυγές του πνιγμού έσμιγαν με τη βουή της φωτιάς και των όπλων
που αφάνιζαν το Κομμένο.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Στο
τέλος της σφαγής οι ναζί στρατιώτες κάθισαν στην πλατεία του χωριού όπου έφαγαν
και ήπιαν μπύρες αφήνοντας εκεί άδειες κονσέρβες, δίπλα σε επτά πτώματα. Ο
Στέφανος Παππάς, νεαρός τότε, επέζησε της σφαγής και θυμάται:</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY4SK7C_oPpMIIyPQkuyilRFtB5TYCHxG8NnTNIyK2xCLWro2wo5u8RkO9F3uRNgl1EpVqis_0RlZho9nsNZL6qKK0VJBhp_AHQou86f1HJUhCj_46mYihlibtirK__kbEtQDpVlwfCQM/s1600/et1145.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY4SK7C_oPpMIIyPQkuyilRFtB5TYCHxG8NnTNIyK2xCLWro2wo5u8RkO9F3uRNgl1EpVqis_0RlZho9nsNZL6qKK0VJBhp_AHQou86f1HJUhCj_46mYihlibtirK__kbEtQDpVlwfCQM/s1600/et1145.jpg" width="610" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">«Οι
πρώτοι προστρέξαντες μετά την ανθρωποσφαγή Γρηγόρης Κολιοκώτσης και Ευστάθιος
Κολιοκώτσης, ευρήκαν τις δύο ξαδέρφες των Αθηνά και Θεοδοσία νεκρές από σφαίρες
πιστολιού και φανερότατα τα ίχνη του βιασμού. Άλλα παραδείγματα μακαβρίου
εγκληματικότητας είναι τα δύο μωρά του μακαρίτη Ευστάθιου Κολιοκώτση ηλικίας 7
μηνών, που ευρέθηκαν νεκρά από ασφυξία, γιατί οι κακούργοι εγέμισαν τα στόματά
των με βαμβάκι βρεγμένο με βενζίνη και κατόπιν το άναψαν για να απολαύσουν ένα
σαδιστικό πυροτέχνημα. Ευρέθη επίσης ο δεύτερος παππάς του χωριού Ζώης Παππάς
σκοτωμένος με μαχαίρι και με εξωρυγμένους τους οφθαλμούς. Ως επισφράγισμα της
θηριωδίας των ανωτέρω αναφέρω ένα πρωτάκουστο κακούργημα. Η ετοιμογέννητη
Παναγιώτα σύζυγος του Λεωνίδα Τσιμπούκη βρέθηκε νεκρή με την κοιλιά ξεσχισμένη
και το έμβρυο νεκρό δίπλα της, όπως βεβαιώνει ο αυτόπτης μάρτυρας Θεόδωρος
Σταμάτης…». <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Γύρω
στο απόγευμα της 16ης Αυγούστου ο Δημήτρης Αποστόλου, ένας νεαρός άντρας από το
Κομμένο, επέστρεψε στο χωριό του. Οι Γερμανοί είχαν φύγει μόλις πριν λίγη ώρα,
μετά την καταστροφική επιδρομή τους. Στα απανθρακωμένα απομεινάρια των σπιτιών,
δοκάρια καίγονταν ακόμη. Η κοιλιά μιας γυναίκας είχε σχισθεί και ένα κοτόπουλο
είχε αρχίσει να σέρνει τα εντόσθια της κατά μήκος του δρόμου. Στο θέαμα αυτό ο
νεαρός άντρας δεν άντεξε και λιποθύμησε.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Μετά
από χρόνια ένας Γερμανός ερευνητής ο Hermann Frank Meyer (1940 -
2009), γιος αξιωματικού της επιμελητείας της Wehrmacht που αιχμαλωτίσθηκε από
τους αντάρτες και εκτελέσθηκε, ψάχνοντας τα ίχνη του πατέρα του, βρέθηκε
μπροστά σε συγκλονιστικά στοιχεία για τη δολοφονική δράση των επίλεκτων
μονάδων των ναζί στην Ελλάδα. Μετά από έρευνα δεκαετιών στα γερμανικά αρχεία
έγραψε δύο βιβλία. Το πρώτο, με τίτλο «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα.
Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την
Ελλάδα», αναφέρεται στη σφαγή στα Καλάβρυτα. Στο δεύτερο,
με τίτλο «Αιματοβαμμένο εντελβάις - 1η Ορεινή Μεραρχία,
το 22<sup>ο</sup> Ορεινό Σώμα Στρατού και η εγκληματική δράση τους στην Ελλάδα
1943 - 1944» (σ.σ. το αλπικό λουλούδι ήταν το διακριτικό σήμα των ανδρών της
Μεραρχίας στους σκούφους και τα μανίκια της στολής τους), ο συγγραφέας μίλησε
με επιζώντες της Μεραρχίας οι οποίοι παρά τις προσπάθειές τους να συσκοτίσουν
τα γεγονότα είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικοί για την αγριότητα των δυνάμεων
κατοχής και το βάρος του εγκλήματος στο Κομμένο.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Να
τι είπαν στον Meyer οι βετεράνοι της Μεραρχίας:<o:p></o:p></span></span></b><br />
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"></span></span></b><br />
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"><em>«Ήδη
από την έναρξη της επιχείρησης συζητούνταν σε ολόκληρο το στρατόπεδο ότι
κάποιος αξιωματικός της μονάδας είχε δεχτεί πυρά στο χωριό, αλλά είχε καταφέρει
να διαφύγει. Αμέσως αφότου κατεβήκαμε από το φορτηγό συγκεντρωθήκαμε και
κάποιος αξιωματικός της μονάδας μας έδωσε τη διαταγή πως σ αυτή την
επιχείρηση αντιποίνων δεν έπρεπε κανένας Έλληνας να εγκαταλείψει το χωριό
ζωντανός. Ο αξιωματικός μας είπε χαρακτηριστικά: “να θερίσουμε τους πάντες’’».<o:p></o:p></em></span></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";">(Στρατιώτης Όττο Γκόλντμαν 18
χρονών τότε, από τη Βιέννη)<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"><em>«Από
την πλευρά των κατοίκων δεν υπήρξε καμία αντίσταση. Ούτε ένας πυροβολισμός δεν
έπεσε προς το μέρος μας και δεν είχαμε τραυματίες (…) Θυμάμαι ακόμη ακριβώς ότι
προσπάθησα να σώσω τέσσερα παιδάκια περίπου 3 έως 5 ετών. Τα έκρυψα κάτω από
μια κουβέρτα. Δεν ξέρω αν τελικά ανακαλύφθηκαν αργότερα και εκτελέστηκαν».</em> <o:p></o:p></span></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";">(Δεκανέας Καρλ Ντεφρέγκερ)<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"><em>«Οι
κάτοικοι του χωριού που προσπαθούσαν να διαφύγουν εκτελούνταν. Το ίδιο ίσχυε
και για όσους κρύβονταν μέσα στα σπίτια. Ρίχναμε χειροβομβίδες μέσα στα σπίτια
και μετά πυροβολούσαμε με καραμπίνες και αυτόματα όπλα μέσα από
κλειδαμπαρωμένες πόρτες. Η επίθεση κράτησε αρκετές ώρες. Πολλά πτώματα κάηκαν
μέσα στα σπίτια και η δυσοσμία ήταν αφόρητη».</em> <o:p></o:p></span></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";">(Στρατιώτης Γιόζεφ Ρήντλ)<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";"><span style="color: #c00000;"><em>«Στην
πλατειούλα ο ανθυπολοχαγός διέταξε να εκτελεστεί αυτή η ομάδα ανθρώπων (σ.σ.
μέλη, συγγενείς και φίλοι της οικογένειας Μάλλιου που βρέθηκαν στο χωριό για το
γάμο, την προηγούμενη, της κόρης της οικογένειας). Ο Τσίγκλερ έστησε το
πολυβόλο σε απόσταση 10 - 15 μέτρων. Στο πολυβόλο υπήρχαν ήδη
σφαίρες, έτσι ο Τσίγκλερ άνοιξε αμέσως πυρ, έριξε μια σειρά ριπών και θέρισε
τον κόσμο. Κανένας δεν έμεινε ζωντανός. Τα πτώματα αφέθηκαν εκεί όπου έτυχε να
πέσουν».</em> </span><o:p></o:p></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";">(Ότο Γκόλνμαν)<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"><em>«Είναι
σαν να κόβεις χόρτα. Γίνεται πολύ γρήγορα. Μετά ησυχία. Καμία κραυγή, καμία
αναστάτωση. Μετά ησυχάζεις (…) Βλέπω ακόμη και σήμερα τις γυναίκες και τα
παιδιά που στήθηκαν μπροστά στον τοίχο πως άρχισαν να ουρλιάζουν προσπαθώντας να
κρυφτούν πίσω από τα τελάρα. Ήμουν τόσο ταραγμένος που θα αναγκαζόμουν να
πυροβολήσω γυναικόπαιδα». <o:p></o:p></em></span></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";">(Υποδεκανέας Άντον Τσίγκλερ
απαντώντας σε ερώτηση πως αισθανόταν μετά τη σφαγή)<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";"><span style="color: #c00000;">«Είδα
τα πτώματα των πυροβολημένων να κείτονται στο χώμα. Ήταν όλοι νεκροί δεν χωράει
καμία αμφιβολία. Κάτι που μ’ έκανε πραγματικά να αηδιάσω ήταν πως ορισμένοι
ασελγούσαν πάνω στα πτώματα. Είδα ο ίδιος στρατιώτες να χώνουν μπουκάλια μπύρας
στα αιδοία των νεκρών γυναικών. Νομίζω πως είδα και πτώματα με βγαλμένα μάτια».
</span><o:p></o:p></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";">(Άουγκουστ Ζάιτνερ)<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Ο
ίδιος απαντώντας στην ερώτηση αν οι συνάδελφοί του
τοποθετούσαν στο στόμα βρεφών βαμβάκι ποτισμένο με βενζίνη και τα
έκαιγαν είπε: </span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"><em>«Είδα πράγματι παιδιά νεκρά τα οποία έφεραν στο πρόσωπο γύρω από
την περιοχή του στόματος φρικτά εγκαύματα. Δεν γνωρίζω όμως εάν αυτό συνέβη
ενόσω τα παιδιά ζούσαν ακόμη ή εάν κακοποιήθηκαν τα πτώματά τους».<o:p></o:p></em></span></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"><em>«Είδα
νεκρά μωρά καρφωμένα στις πόρτες αχυρώνων».</em> <o:p></o:p></span></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";">(Ούγκο Τούρρι, Ιταλός, τότε
επιλοχίας στην ιταλική Υπηρεσία Στρατιωτικών Πληροφοριών της μεραρχίας
«Μοδένα», που έδρευε στην Άρτα. Βρέθηκε στο Κομμένο μία μέρα μετά τη
σφαγή).<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"><em>«Μετά
μας είπαν πως μπορούσαμε να πάρουμε μαζί μας λάφυρα. Οι στρατιώτες όμως ήταν
τόσο εξαντλημένοι που δεν άγγιξαν σχεδόν τίποτα από τα πράγματα που βρίσκονταν
ολόγυρα. Μόνο οι αξιωματικοί φόρτωσαν στα φορτηγά λαφυραγωγημένα χαλιά και άλλα
αντικείμενα αξίας».</em> <o:p></o:p></span></span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "calibri";">(Φραντς Τόμασιτς, Αυστριακός ,
19 ετών τότε)<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Μετά
τη σφαγή ήρθε η ώρα και του γλεντιού. Ο Άουγκουστ Ζάιτνερ κατέθεσε
στις ανακρίσεις που έγιναν μεταπολεμικά: <o:p></o:p></span></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";"><em>«Θα
ήθελα να συμπληρώσω κάτι ακόμα που ρίχνει ένα χαρακτηριστικό φως στην όλη
υπόθεση. Μετά το τέλος της επιχείρησης έγινε μεθοκόπι στο στρατόπεδο. Στο χωριό
είχαν λαφυραγωγηθεί τρόφιμα και κρασί. Αυτό το κρασί το ήπιανε μέχρι τον πάτο,
και μερικοί συνάδελφοι ήρθαν στο κέφι».<o:p></o:p></em></span></span></b></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAFuqo9jdSiVCbf0uYShMmSycgr1O7OCRhPpBc1hQJvyNxVjVqDb4nosYEcFOjLfYlIj10zezhQejF7rz33LchqShiwph8hG_9slnZtyk9zFLvZBGt7b21TwaMmzeIq7EM9UmAMMWjs-8/s1600/46.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="482" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAFuqo9jdSiVCbf0uYShMmSycgr1O7OCRhPpBc1hQJvyNxVjVqDb4nosYEcFOjLfYlIj10zezhQejF7rz33LchqShiwph8hG_9slnZtyk9zFLvZBGt7b21TwaMmzeIq7EM9UmAMMWjs-8/s1600/46.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Η
γερμανική στρατιωτική διοίκηση, σε επίσημα έγγραφά της, έκανε λόγο για ληστές
και αντάρτες που δρούσαν στο Κομμένο και έδινε σαφείς οδηγίες προετοιμασίας για
μια μεγάλη στρατιωτική αναμέτρηση μεταξύ των Γερμανών και των ανταρτών. Κι
όμως, οι φονιάδες δεν βρήκαν την παραμικρή αντίσταση στο αποτρόπαιο έργο τους.
Μέσα σ’ ένα πρωί το Κομμένο μέτρησε 317 θύματα μιας θηριωδίας και μιας
βαρβαρότητας που δεν την αντέχει ακόμη και να την ακούει κανείς. Εξοντώθηκαν 20
οικογένειες, εκτελέστηκαν 97 νήπια και παιδιά ηλικίας έως 15 ετών, θανατώθηκαν
119 γυναίκες.<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000;"><span style="font-family: "calibri";">Η
τραγική σελίδα της ιστορίας και η μνήμη των γεγονότων αυτών στοιχειώνουν ακόμη
και σήμερα τους περίπου εκατό επιζώντες της σφαγής. Η σφαγή του Κομμένου Άρτας,
ισοδύναμη μ’ αυτή των Καλαβρύτων και του Διστόμου, αποτελεί μια διαρκή καταγγελία
της βίας και της βαρβαρότητας, έναν ασίγαστο πόνο και μια διαμαρτυρία εναντίον
κάθε μορφής ρατσισμού.<o:p></o:p></span></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-18235698982696240252017-06-19T06:02:00.002+03:002017-06-19T06:02:30.854+03:00Μάνος Χατζιδάκις - Εις μνήμην (Μια νέα Τουρκοκρατία)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhePrnaSkn67x2sPauaK3QxwgWLyKmbvm2PH0gYeEe7mP8vJknHB1q664GTElWLNmhGjwsExwv7v-EyC7OGodNPEreIiZaBj7PIkrR99RAjkOvmC3MO8AdkVAlUNpKFajuIeZTU1sS43rA/s1600/19225065_10207006170272552_8439954761577051067_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="715" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhePrnaSkn67x2sPauaK3QxwgWLyKmbvm2PH0gYeEe7mP8vJknHB1q664GTElWLNmhGjwsExwv7v-EyC7OGodNPEreIiZaBj7PIkrR99RAjkOvmC3MO8AdkVAlUNpKFajuIeZTU1sS43rA/s640/19225065_10207006170272552_8439954761577051067_n.jpg" width="476" /></a></div>
<br />Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-9331907611139472822017-06-16T06:25:00.000+03:002017-06-16T06:25:40.767+03:00Αλή Πασάς ο Τεπελενλής 1744 - 1822 (8)<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΤΑ ΕΞΟΔΑ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αμέσως μετά την
καταδίκη του Αλή Πασά σε θάνατο στάλθηκε πολυάριθμος στρατός εναντίον των
Ιωαννίνων και για ενισχύσεις στάλθηκε στην περιοχή και στρατός υπό τον έλεγχο
τοπικών διοικητών της Ρούμελης. Μετά τις πρώτες μάχες ο Αλή Πασάς πολιορκήθηκε
στα Γιάννενα. Η πολιορκία κράτησε αρκετό καιρό διότι οι δυνάμεις της Πύλης δεν
ήταν αρκετά ισχυρές και καλά προετοιμασμένες. Οι άντρες του στρατού συμμετείχαν
σε έναν όχλο τον οποίον συγκροτούσαν άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής και συχνά
παρατηρούνταν ανάμεσά τους στάσεις ή λιποταξίες. Επιπλέον, τα άτομα που
διοικούσαν τους στρατιώτες δεν ήταν όσο ικανά θα έπρεπε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Εξάλλου η Αυτοκρατορία
την ίδια περίοδο ήταν υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει και άλλα προβλήματα στη Ρούμελη
όπως την επανάσταση που ξέσπασε στην Πελοπόννησο τον Απρίλιο του 1821. Οι επαναστάσεις
τοπικού χαρακτήρα είχαν οδηγήσει σε κατακερματισμό των στρατιωτικών δυνάμεων
του κράτους. Αλλά και οι στρατιωτικές προετοιμασίες στις οποίες επιδόθηκε ο Αλής
για να υπερασπίσει τον εαυτό του ήταν πολλές και είχαν γίνει με τον καλύτερο
δυνατό τρόπο για την εξασφάλιση μιας αποτελεσματικής άμυνας για μακρά χρονική περίοδο.
Όλα αυτά οδήγησαν στο να διαρκέσει η πολιορκία του περίπου ενάμιση χρόνο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η μακρά διάρκεια της
πολιορκίας ήταν και η βασική αιτία του αυξανόμενου κόστους των επιχειρήσεων.
Διότι εκτός από τους μισθούς των στρατιωτών, πρόβαλε για την αντιμετώπιση των
αναγκών σε πυρομαχικά και τροφοδοσία και ένα αρκετά μεγάλο σύνολο εξόδων το
ποσό του οποίου διογκωνόταν μέρα με τη μέρα. Το κράτος δεν δίστασε να προβεί σε
κάθε είδους έξοδο υπολογίζοντας στην ιδιοποίηση των θησαυρών του Αλή, ενώ
ικανοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα αιτήματα που κατά καιρούς απευθύνονταν στην
Πύλη.<br />
Μεταξύ των σημαντικότερων καταχωρίσεων για τα έξοδα μπορούμε να αναφέρουμε τους
μισθούς των στρατιωτών, τις δαπάνες για την αγορά και μεταφορά πυρομαχικών και
τροφίμων, την υλική ενίσχυση που δόθηκε στους διάφορους πασάδες, τα χρήματα που
δόθηκαν στους Τάταρους που χρησιμοποιούνταν ως αγγελιοφόροι, τα ατομικά έξοδα
του Σερασκέρη Πασά, τους μισθούς των διερμηνέων, γιατρών και μαγείρων και τα
ποσά που δαπανήθηκαν για την εξαγορά των προσκείμενων στον Αλή ατόμων. Εδώ πρέπει
να γίνει σαφές, ότι πέραν όλων αυτών υπήρχαν και πολλές άλλες σημαντικές καταχωρίσεις
εξόδων. Γίνεται αντιληπτό ότι για ένα σημαντικό μέρος των εξόδων την ευθύνη είχε
ο Σερασκέρης Πασάς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9J1Mz9pT8_YKP5HBDFK8x9TZq8QRS8ax5g0yiva0ZYrZXHHm3Wh_T1JNqVtcVgEbw9UBFJvj_J19FxO30VwfCqlP-nK7gUVJsCLpnWkb4wIiZyJiiB9qihnZOocW8T2BzSY3y2_5is_s/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9J1Mz9pT8_YKP5HBDFK8x9TZq8QRS8ax5g0yiva0ZYrZXHHm3Wh_T1JNqVtcVgEbw9UBFJvj_J19FxO30VwfCqlP-nK7gUVJsCLpnWkb4wIiZyJiiB9qihnZOocW8T2BzSY3y2_5is_s/s640/1.jpg" width="616" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Έτσι, το πρώτο έτος (1820 - 1821) των επιχειρήσεων που κράτησαν κοντά δυο χρόνια,
δαπανήθηκαν 5.724.751 γρόσια, το δεύτερο 23.673.738 ενώ συνολικά δαπανήθηκαν
29.398.489 γρόσια. Το ύψος των εξόδων, άμεσα συνδεδεμένο με την πορεία των επιχειρήσεων,
παρουσιάζει σημαντικές διακυμάνσεις από μήνα σε μήνα. Το υψηλότερο ποσό εξόδων
που σημειώθηκε το μήνα Τζεμαζιγελέβελ του έτους 1821 - 1822 (Ιανουάριος 1822)
αντιστοιχούσε σε 9.110.704 γρόσια.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η πτώση του Αλή
Πασά όπως ακριβώς δεν εμπόδισε την επιτυχή έκβαση της Ελληνικής Επανάστασης δε
σήμαινε και το τέλος του προβλήματος στην Αλβανία. Ο Σουλτάνος, μετά και την τελευταία
εμπειρία της σύγκρουσης με τον Αλή, δεν μπορούσε να αποδεχτεί την διαρκώς αυξανόμενη
δύναμη του Πασά της Σκόδρας που συνέχιζε να πλουτίζει. Έτσι, όταν το 1829 έφτασε
στο τέλος του ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος, ο Σουλτάνος αποφάσισε να εξολοθρεύσει
τους Αλβανούς μπέηδες που δρούσαν υπό ημιανεξάρτητο καθεστώς και επιδίδονταν σε
συνεχείς απειθαρχίες προς το κέντρο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και ενώ έφτασε
κάποια στιγμή που οι Αλβανοί μπέηδες αποφάσισαν τη συνένωση των δυνάμεών τους,
τον Αύγουστο του 1830 η Πύλη κάλεσε σε μια κωμόπολη κοντά στο Μοναστήρι όλους
τους μπέηδες της Νότιας Αλβανίας ανακοινώνοντας την επιβράβευσή τους για την
έκφραση της αφοσίωσής τους στο πρόσωπό του Σουλτάνου. Οι αναμενόμενες επιβραβεύσεις
δεν έγιναν ποτέ και μετά την υποδοχή που τους περίμενε υπό τους ήχους της μπάντας
οι Αλβανοί προύχοντες εκτελέστηκαν. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης αυτής την εκτέλεση
της οποίας είχε αναλάβει ο διοικητής των δυνάμεων της Ρούμελης Μ. Ρεσίτ Πασάς,
σκοτώθηκαν 500 Αλβανοί μπέηδες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στη συνέχεια ο Ρεσίτ
Πασάς κατευθυνόμενος βόρεια στα 1831 κινήθηκε εναντίον του Πασά της Σκόδρας Μουσταφά
Μπουσάτι και τον υποχρέωσε σε βαριά ήττα. Μετά κι από αυτό ο Μπουσάτι παραδόθηκε,
αναγνώρισε την εξουσία του Σουλτάνου και έτσι το Πασαλίκι της Σκόδρας έφτασε
και ντε φάκτο στο τέλος του. Αφού έδωσε ένα τέλος στα Πασαλίκια, ο Σουλτάνος
συνέχισε τις προσπάθειες για την ενίσχυση του συγκεντρωτισμού και πήρε μια σειρά
από πολιτικά, διοικητικά και στρατιωτικά μέτρα για να εξασφαλίσει τον έλεγχο στην
περιοχή της Αλβανίας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Διαίρεσε τη χώρα
(Αλβανία) αρχικά σε τρία και στη συνέχεια σε τέσσερα βιλαέτια (Σκόδρα, Μοναστήρι,
Γιάννενα και Κόσοβο) τα οποία με τη σειρά τους τα χώρισε σε σαντζάκια και καζάδες.
Με αυτόν τον τρόπο επετεύχθη ο διοικητικός κατακερματισμός των τμημάτων της Αλβανίας.
Ακόμη, ο Σουλτάνος προσπάθησε να αναδιοργανώσει τα τσιφλίκια του είχε στην
κατοχή του αντί να συγκροτήσει από την αρχή το φεουδαρχικό σύστημα στην περιοχή.
Αλλά και στο φορολογικό σύστημα έγιναν αλλαγές, η συλλογή των φόρων ξεκίνησε να
γίνεται όχι από Αλβανούς μπέηδες αλλά από υπαλλήλους του κράτους που μεταφέρονταν
στην περιοχή. Οι στρατιωτική θητεία δε, ορίστηκε στα 7-10 χρόνια. Τα μέτρα αυτά
οδήγησαν σε περαιτέρω ένταση μεταξύ κράτους και λαϊκών μαζών της Αλβανίας καθώς
αυξάνονταν οι φορολογικές επιβαρύνσεις εντείνονταν και οι δωροδοκίες και καταχρήσεις
των κρατικών υπαλλήλων που συγκέντρωναν τους φόρους. Ως επακόλουθο πρόβαλε η εμφάνιση
ταυτόχρονων εξεγέρσεων σε όλη την Αλβανία, από το βορρά μέχρι το νότο, ενάντια
στις μεταρρυθμίσεις. Οι εξεγέρσεις κατεστάλησαν αλλά αυτό επιτεύχθηκε με κόστος
την έμπρακτη υποχώρηση της κρατικής εξουσίας από τις αγροτικές περιοχές. Και
αυτό με τη σειρά του εξασφάλισε την όλο και λιγότερο συχνή εμφάνιση εξεγέρσεων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αλλά και μετά το
Τανζιμάτ το Αλβανικό ζήτημα εξακολουθούσε να υφίσταται με όλη του τη βαρύτητα.
Ο Σουλτάνος εφάρμοσε σταδιακά τις μεταρρυθμίσεις του Τανζιμάτ με σκοπό να εμποδίσει
μια γενικευμένη εξέγερση. Οι μεταρρυθμίσεις τέθηκαν σε εφαρμογή στο Κόσοβο το
1843, στη Σκόδρα το 1844 και στα Γιάννενα το 1845. Ωστόσο, ήρθαν αντιμέτωπες με
εξεγέρσεις και βρήκαν μεγάλη αντίσταση από διάφορες κοινωνικές ομάδες σε ολόκληρη
τη χώρα. Μεταξύ των ετών 1840 - 1870 πολλοί από τους πρωταγωνιστές των συνεχιζόμενων
εξεγέρσεων ήταν Μουσουλμάνοι αγρότες ορεινών περιοχών.<br />
Ο Ραμαντάν Μαρμουλλάκου προχωρά στην παρακάτω εκτίμηση σχετικά με τις εξεγέρσεις:
«Αν και οι εξεγέρσεις στόχευαν στη δημιουργία μιας τοπικής αυτονομίας φεουδαρχών
και αγροτών κάτω από ένα πολύ παλαιότερο καθεστώς, είχαν παράλληλα ένα ευρύτερο
στόχο σε εθνικό και Βαλκανικό επίπεδο. Διότι ήταν ενάντια σε ολόκληρο το διοικητικό
σύστημα της Αυτοκρατορίας. Οι φόροι και οι υπόλοιπες επιβαρύνσεις, η στρατιωτική
θητεία διάρκειας 7 - 10 χρόνων και άλλα παρόμοια μέτρα στην Αλβανία και σε
διάφορες περιοχές που υπάγονταν διοικητικά στην Αυτοκρατορία, είχαν καταστροφικές
συνέπειες στην οικονομία.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι οικονομικές
ανισότητες που δημιούργησε το σύστημα άνοιξαν το δρόμο στην εμφάνιση συγκρούσεων
μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων και ενδυνάμωσαν τις όποιες εθνοτικές ευαισθησίες
απέναντι στους Οθωμανούς διοικητές. Η εξέγερση των Αλβανών αγροτών επομένως,
ήταν μια δυναμική αντίδραση στο νέο συγκεντρωτικό σύστημα που βασιζόταν στην ενοποίηση
των διοικούμενων από τους Τούρκους εδαφών». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Εν ολίγης, η εξόντωση
του Αλή Πασά δεν επέφερε σημαντικές ωφέλειες στις προσπάθειες του κράτους για την
επίλυση του Αλβανικού ζητήματος και η Αυτοκρατορία υποχρεώθηκε σε συνεχή αγώνα
για την αντιμετώπιση του προβλήματος καθ’ όλη τη διάρκεια του 19<sup>ου</sup> αιώνα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1Eov6t5VDu7Dw6Atb57DCVMbFBmr62pU4bwUz9FXjiQxDUB2YhqM3HfByDrLRvLFllH-AhOc6k8mbrtCxD8afMRgP2EY4-1Df5JzWv0b1qFXbvRAyWWt2J5bjmNo4Hc1h0gWFdPzCJmY/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1Eov6t5VDu7Dw6Atb57DCVMbFBmr62pU4bwUz9FXjiQxDUB2YhqM3HfByDrLRvLFllH-AhOc6k8mbrtCxD8afMRgP2EY4-1Df5JzWv0b1qFXbvRAyWWt2J5bjmNo4Hc1h0gWFdPzCJmY/s640/2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ ΤΟΥ ΤΕΠΕΛΕΝΛΗ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΤΑ ΑΜΥΘΗΤΑ
ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλή Πασάς, που με
την ωμότητα, την πονηριά και τη διπλωματική του ικανότητα έμεινε γνωστός ως το
Λιοντάρι των Ιωαννίνων, κατάφερε να αποκτήσει όνομα αντάξιο της περιουσίας του.
Ο Αλή που κληρονόμησε μόνο δυο τσιφλίκια από τον πατέρα του, απέκτησε με τον
καιρό εκατοντάδες τσιφλίκια και χιλιάδες ακίνητα που του επέφεραν εισοδήματα. Σε
μια χώρα όπως η Οθωμανική Αυτοκρατορία που συνεχώς πολεμούσε τις φεουδαρχικές
τάσεις και στην οποία είχαν καθιερωθεί οι πρακτικές της δήμευσης για την
καταπολέμηση του υπερβολικού πλουτισμού, η συγκέντρωση μιας τέτοιου μεγέθους περιουσίας
από έναν τοπικό ηγεμόνα καθώς και η διατήρησή της μέχρι το θάνατό του αποτελεί
ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλή Πασάς δε,
απέκτησε σχεδόν ολόκληρη την περιουσία του χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα. Η Πύλη
ήταν υποχρεωμένη να εθελοτυφλεί ή να ανέχεται τις πολλές παράνομες πράξεις του
Αλή, λαμβάνοντας υπόψη τα χρήματα που έστελνε στην Κωνσταντινούπολη και μερικές
από τις υπηρεσίες που προσέφερε στο όνομα του κράτους. Στην πραγματικότητα ο
Αλή γνώριζε ότι η Αυτοκρατορία είχε ανάγκη τόσο αυτόν όσο και άλλους σαν αυτόν
για τη διατήρηση της σταθερότητας στα διάφορα τμήματά της και χρησιμοποιούσε
πάντα αυτήν ακριβώς την κατάσταση ως ατού απέναντι στην Πύλη για να πετύχει
τους στόχους του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Εκτός από την πίεση
που ασκείτο από το κράτος, ένας δεύτερος παράγοντας που θα μπορούσε να εμποδίσει
τη συγκέντρωση υπερβολικού πλούτου ήταν η «σύγκρουση με το λαό». Ωστόσο, ο Αλή
κατάφερε να εξουδετερώσει τον δεύτερο αυτόν παράγοντα με τα πολυάριθμα στρατεύματα
που είχε υπό τις διαταγές του. Μελετώντας την περιουσία του Τεπελενλή, πρέπει
πάντα να λαμβάνονται υπόψη οι πραγματικές σχέσεις που είχε τόσο με το κράτος
όσο και με το λαό.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">ΟΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Με την εκτέλεση του
Αλή Πασά έκλεισε μεν το κεφάλαιο της ζωής και της δράσης του, άνοιξε όμως ένα
καινούργιο, που συντηρείται μέχρι τις ημέρες μας, εκείνο των «θησαυρών» του.
Υπήρξαν πράγματι αυτοί οι περιβόητοι θησαυροί; Ασφαλώς ναι, αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Τι όμως περιελάμβαναν και το κυριότερο τι απέγιναν; Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι
εύκολο να απαντηθούν με βεβαιότητα, γιατί η αλήθεια συμπορεύεται με το μύθο,
και τα γεγονότα με τις φαντασιώσεις. Η Ελληνική και ξένη βιβλιογραφία, καθώς
και η προφορική παράδοση, παραδίδουν πλήθος πληροφοριών και εκδοχών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όμως δεν υπάρχει καμιά
εξειδικευμένη και τεκμηριωμένη προσέγγιση του θέματος, αν και αυτό είναι
ανέφικτο, προς το παρόν τουλάχιστον, λόγω της αντιφατικότητας των υπαρχόντων
ιστορικών και άλλων στοιχείων. Ίσως μόνον ένα τυχαίο γεγονός, όπως η ανεύρεση
των «κρυμμένων θησαυρών» -αν υπάρχουν- μπορεί να φωτίσει το ομιχλώδες τοπίο. Ο Βεζίρης
των Ιωαννίνων ήταν σίγουρα ο πλουσιότερος τοπικός ηγεμόνας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
και κατ’ ορισμένους, πιο πλούσιους ακόμη και από αυτούς τους σουλτάνους της εποχής
του. Από τα πρώτα βήματα της ανοδικής του πορείας άρχισε να δημιουργεί τις βάσεις
του μελλοντικού τεράστιου πλούτου του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αυτά τα πρώιμα αποκτήματά
του ήταν, κατά βάση, τα προϊόντα των ληστρικών επιδόσεών του. Από τη στιγμή όμως
που έγινε «Πασάς» στα Γιάννενα, εκσυγχρόνισε τις μεθόδους επαύξησης των οικονομικών
του, χωρίς όμως να εγκαταλείψει και τις παραδοσιακές του μεθόδους. Ορισμένοι
υποστηρίζουν ότι η «έμφυτη φιλοχρηματία του», ήταν το μοναδικό του κίνητρο, όμως
δεν ήταν μόνον αυτό. Σαν ιδιοφυής και οξύνους που ήταν, είχε επίγνωση ότι η
πολιτική δύναμη δεν μπορεί να διατηρηθεί εάν δεν στηρίζεται σε ισχυρότατο
οικονομικό υπόβαθρο. Σε μια στιγμή ειλικρίνειας είπε στον Pouqueville «τους ανθρώπους
τους ξεχνούν, το χρυσό ποτέ».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Πώς όμως δημιούργησε
τα πλούτη του; Πρώτα απ' όλα από την ακίνητη περιουσία του. Με τον ένα ή τον
άλλο τρόπο είχε καταστεί ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας της Τουρκίας, Ευρωπαϊκής
και Ασιατικής. Τα εκατοντάδες τσιφλίκια του, του απέδιδαν ετησίως τεράστια
έσοδα. Επιπλέον είχε οικειοποιηθεί ένα μεγάλο μέρος της κρατικής οικονομικής δραστηριότητας,
όπως π.χ. τα τελωνεία τα οποία υπενοίκιαζε σε τρίτους και κρατούσε ο ίδιος τα ενοίκια.
Επέβαλε και έναν ειδικό φόρο μεταβιβάσεων στα ακίνητα και τις κληρονομιές, υψηλούς
δασμούς στα εισαγόμενα και εξαγόμενα προϊόντα της επικράτειάς του -στα Ευρωπαϊκά
διπλάσιους από ό,τι στα εγχώρια- και καθιέρωσε διόδια στις οδικές αρτηρίες του
κράτους του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Επιδόθηκε επίσης
και σε καθαρά εμπορικές δραστηριότητες, κυρίως με τα δημητριακά, ενώ ο στόλος
του πραγματοποιούσε μεταφορές σε διάφορα σημεία της ανατολικής Μεσογείου. Τα
έσοδά του απ’ όλα τα παραπάνω υπερέβαιναν κατά πολύ τις οικονομικές του υποχρεώσεις
προς την Υψηλή Πύλη, τις οποίες εκτελούσε κανονικότατα, κρατώντας όμως τη διαφορά
για τον εαυτόν του. Ο Πασάς είχε αναγάγει σε πραγματική επιστήμη τους ανορθόδοξους
τρόπους πλουτισμού. Με εκβιασμούς αποσπούσε μεγάλα ποσά από τους πλούσιους υπηκόους
του, ενώ ακόμη και οι φτωχότεροι χωρικοί έπρεπε να του φέρνουν στο σεράι δώρα,
έστω και σε είδος. Με πλαστά έγγραφα γινόταν κληρονόμος όλων εκείνων που
πέθαιναν άτεκνοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Επέβαλε, συνεχώς,
έκτακτες εισφορές σε όλους, ιδιαίτερα στις εύρωστες συντεχνίες των Ιωαννίνων, προκειμένου
«να αντιμετωπίζει απρόβλεπτες περιστάσεις», όπως έλεγε. Πουλούσε όλες τις δημόσιες
θέσεις, σε υψηλότατα τιμήματα, ακόμη και αυτές των δεσποτάδων. Με όλα αυτά -και
άλλα- δημιούργησε τους περιβόητους θησαυρούς του. Το θησαυροφυλάκιό του περιλάμβανε
ράβδους χρυσού, διάφορων προελεύσεων (Ουγγαρίας, Ισπανίας, Τζένοβας,
Κωνσταντινούπολης κ.ά.), Ευρωπαϊκά νομίσματα (φλουριά, Ναπολεόνια, Αγγλικές λίρες
και φυσικά Τουρκικά γρόσσια), ακόμη και άυλους τίτλους (ομόλογα, συναλλαγματικές
κλπ).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Λέγεται ότι είχε
και καταθέσεις στις τράπεζες της Κέρκυρας, και της Μάλτας, χωρίς όμως αυτό να
έχει αποδειχτεί. Για όλα τα ανωτέρω γινόταν απογραφή δύο φορές τον χρόνο, είτε
από Εβραίους σαράφηδες, είτε από τους πλέον έμπιστους Έλληνες αυλικούς του. Σύμφωνα
με μια αξιοπερίεργη πληροφορία που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εστία» των Αθηνών,
στα 1877, κατά την μαρτυρία κάποιου ανώνυμου που όπως ισχυριζόταν χρημάτισε ταμίας
του Αλή, τα μετρητά που βρίσκονταν στο θησαυροφυλάκιό του, πριν από την έναρξη
της πολιορκίας των Ιωαννίνων το 1820 από τους σουλτανικούς, ανέρχονταν σε
76.640.000 γρόσια, και ήταν Ενετικά φλουριά, ντούπιες Ισπανίας, ρουπιέδες,
Κωνσταντινοπολίτικα φλουριά, ματζάρικα, κολονάτα, τάλιρα Τεργέστης, αργυρά μεταλλίκια,
τουνέζικα κ.ά. Όμως το πιο σημαντικό μέρος από τους θησαυρούς του Τεπελενλή δεν
ήταν το ρευστό, αλλά τα παντός είδους τιμαλφή, οι πολύτιμοι λίθοι του και τα
διαμάντια μεγάλης αξίας, τα χρυσά ρολόγια, τα χρυσοποίκιλτα όπλα, τα άκριβα κοσμήματα.
Είναι χαρακτηριστική και η περιγραφή του Σπύρου Αραβαντινού:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Σπάθη αδαμαντοκόλλητος
φέρουσα πρότυπον της Θεομήτορος, καθώς και του Ιησού, εν μπριλάντι, όπερ ανήκεν
εις τον βασιλέα της Σουηδίας, το οποίον σπουδαίος Εβραίος αδαμαντοκολλητής
συνέδεσεν με -έτερα- δώδεκα μπριλάντια τα αγορασθέντα εις την Βενετίαδια του
Joachim Murat, του στρατάρχη της Γαλλίας, βασιλέως της Νεαπόλεως και γαμβρού
του Ναπολέοντος». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Vaudoncourt γράφει
ότι είχε συλλογές χρυσών αγγείων, που φυλάσσονταν σε κρύπτες «όπου κανείς δεν έμπαινε».
<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και τώρα, το μεγάλο
ερώτημα. Τι απέγινε αυτός ο θησαυρός; Είναι γεγονός ότι κατά τους 17 μήνες της
πολιορκίας των Ιωαννίνων, ο Τεπελενλής εξόδεψε ένα μεγάλο μέρος του ρευστού του
σε πολεμικές δαπάνες, μισθοδοσίες, αλλά και σε δωροδοκίες. Επί πλέον ο εγκλεισμός
του στα Γιάννενα του είχε στερήσει τη δυνατότητα να έχει πόρους από την περιφέρειά
του. Όμως δεν ήταν δυνατόν να εκποιήσει τις δύσκολες αυτές στιγμές τα πανάκριβα
αντικείμενά του, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων, οικειοποιήθηκαν ο Χουρσίτ και
ο Πασόμπεης, με συνένοχο το Χαλέντ Εφέντη, τον Μεγάλο Βεζίρη της Πόλης. Έτσι
στον Σουλτάνο στάλθηκε, μόνον, ένα μικρό μέρος από τους θησαυρούς που ο ίδιος
υπολόγιζε, με αποτέλεσμα να επιβάλει τη θανατική ποινή στους τρεις -θεωρούμενους-
ως καταχραστές. Υπάρχουν όμως και άλλες εκδοχές για την τύχη μέρους τουλάχιστον
των θησαυρών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο αρχιθαλαμηπόλος Ρίζος
Δεσποτόπουλος, που ακολούθησε τον Βεζίρη στη Νήσο, έλεγε ότι, ανάμεσα στα πλοιάρια
που τους μετέφεραν ήταν και μια λέμβος γεμάτη από σιδερένια σφραγισμένα κιβώτια,
τα οποία έριξαν στη μέση της λίμνης και στη συνέχεια σκότωσαν τους σκλάβους που
τα συνόδευαν. Κάποιοι άλλοι όμως υποστήριξαν ότι ένα μεγάλο μέρος αφαίρεσε ο «υπουργός
των οικονομικών» του Αλή, Σταύρος Ιωάννου, το οποίο έστειλε στο γιο του Γεώργιο
Σταύρο στη Βιέννη, ο οποίος πολύ αργότερα το επένδυσε στις μετοχές της Εθνικής
Τράπεζας. Τα παραπάνω αφορούν μόνον στους φανερούς, όχι όμως στους κρυμμένους θησαυρούς
του Πασά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όλοι πίστευαν ότι
υπήρχαν «μυστικές κρύπτες» στις οποίες αυτός είχε συσσωρεύσει πλούτη πολύ μεγαλύτερα
από εκείνα που βρέθηκαν στο «επίσημο» θησαυροφυλάκιό του. Και έτσι αρχίζει το «κυνήγι
των κρυμμένων θησαυρών», που συνεχίζεται και στον 21<sup>ο</sup> αιώνα. Πρώτοι
προσπάθησαν να τους βρουν, το 1834, η Βασιλική με τον εραστή της Τσόγκα και ο
Θανάσης Βάγιας με πολυπληθή ομάδα Ιταλών μηχανικών. Η Αθηναϊκή εφημερίδα «Ακρόπολις»
γράφει, στις 15/3/1893 ότι «στα Γιάννενα γίνονται πολύ μεγάλες έρευνες για την
ανακάλυψη του θησαυρού του Αλή Πασά». Στα τέλη του 19<sup>ου</sup> αιώνα, Κερκυραίοι
χρυσοθήρες αναστάτωσαν την Παραμυθιά, στηριζόμενοι σε κάποιον χάρτη που κατείχαν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ύστερα από την απελευθέρωση
των Ιωαννίνων, στα 1913, μια Ιταλική εταιρεία επί πέντε χρόνια κατέσκαπτε τα
Γιάννενα, ψάχνοντας για τη μυστική κρύπτη. Τη δεκαετία του 1950 Γιαννιώτες ερευνητές
ισοπέδωσαν ένα λοφίσκο, στο χωριό Αυγό, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το 2002 άγνωστοι
άνοιξαν μια βαθιά τρύπα στο μαυσωλείο του Ασλάν Πασά, στο Κάστρο των Ιωαννίνων,
ψάχνοντας προφανώς για τον κρυμμένο θησαυρό. Ακόμη, το 2010, ολόκληρη η Ελλάδα
παρακολούθησε με ενδιαφέρον και περιέργεια τις γεωτρήσεις του Ελληνοαυστραλού επιχειρηματία
Βαγγέλη Δήμα στη Βασιλική Καλαμπάκας, που είχαν ως αποτέλεσμα αντί θησαυρών να βρεθεί
νερό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τέλος ο Γιαννιώτης,
ιστοριοδίφης και πολιτικός μηχανικός, Γιάννης Κ. Παπαϊωάννου παρουσίασε μια περίεργη
ιστορία, σύμφωνα με την οποία ο Πασάς είχε τοποθετήσει τους θησαυρούς σε μια
υπόγεια κρύπτη στο χωριό Γεωργουτσάτες, στα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Το 1966 όταν
οι εργάτες έσκαβαν για την υποθεμελίωση ενός οχυρωματικού έργου, εντόπισαν μια
υπόγεια αίθουσα που ήταν ασφαλισμένη με μια σιδερένια πόρτα, μέσα στην οποία ευρισκόταν
ο περιβόητος «θησαυρός», που περιελάμβανε πολλά χρυσά σερβίτσια, φλουριά και νομίσματα
κάθε προέλευσης, καθώς και μια ολόχρυση γουρούνα δύο τόνων, με δώδεκα γουρουνάκια
χρυσά και αυτά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σύμφωνα με τις πηγές
του Γιάννη Παπαϊωάννου, ήρθε επειγόντως επί τόπου ο Αλβανός δικτάτορας Ενβέρ
Χότζα, παρέλαβε τα ευρήματα και τα μετέφερε, με άκρα μυστικότητα, στα Τίρανα.
Κλείνοντας δεν πρέπει να αποκλειστεί και μια ακόμη πιθανότητα. Να βρέθηκαν από
κάποιους οι χαμένοι θησαυροί και το γεγονός να κρατήθηκε μυστικό, για ευνόητους
λόγους. Μήπως, όμως, οι θησαυροί του Αλή αποτελούν έναν τοπικό μύθο ή κάποια
φαντασίωση του Ευρωπαϊκού οριενταλισμού; Ασφαλώς όχι, απαντά ο ιστορικός και βαθύς
μελετητής των Αληπασάδικων θεμάτων Βασίλειος Παναγιωτόπουλος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΑ ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Τεπελενλής δεν
συσσώρευε μόνο θησαυρούς και αντικείμενα αξίας. Φρόντιζε να μην χαθεί οτιδήποτε
και από τη χειρότερη παλιατσαρία. Ο Pouqueville διηγόταν ότι τον έβλεπε συχνά,
ανάμεσα σε σωρούς από παλιόρουχα και σκουριασμένα άρματα, τεντζερέδες και τηγάνια
να παρακολουθεί την καταγραφή τους στα σχετικά κατάστιχα που συνέτασσαν οι σαράφηδές
του. Για τη φιλαργυρία του Πασά γράφει και ο περιηγητής W. M. Leake:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Δεν επιτρέπει να πετάξουν
τα κατεστραμμένα έπιπλα, σκεύη και όπλα, αλλά τα αποθηκεύει σε χώρους που παρακολουθεί
σχολαστικά και μπορεί να ανακαλύψει αν λείπει και το παραμικρό αντικείμενο.
Στους βρώμικους διαδρόμους και στους προθαλάμους, που οδηγούν στα πλουσιότερα
και τόσο δαπανηρά διαμερίσματα του παλατιού, βλέπει κανείς να κρέμονται μια ξεχαρβαλωμένη
πιστόλα, ένα σκουριασμένο σπαθί ή θηκάρι, κουρελιασμένα ρούχα. Κανένας από τους
πολυάριθμους υπηρέτες δεν τολμάει να τα μετακινήσει, γιατί ξέρει καλά πως θα το
προσέξει ο Πασάς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αυτό το ανακάτωμα μεγαλοπρέπειας
και ευτέλειας προβάλλει κραυγαλέα σε κάθε γωνιά του παλατιού. Η μεγάλη αίθουσα
που είναι ολοσκέπαστη με «γκομπλέν» και ακριβά υφάσματα, μουσικά ρολόγια και
καθρέφτες, έχει παράθυρα με σιδερένια κάγκελα, για να μην μπαίνουν οι υπηρέτες
όταν είναι κλειδωμένη».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η περιουσία του Αλή
Πασά άρχισε να αυξάνει μετά την ανάληψη των βασικών καθηκόντων του στο όνομα
του κράτους. Ο Αλής κάνοντας κατάχρηση των καθηκόντων που του είχαν ανατεθεί
από το κράτος, χρησιμοποίησε την θέση του αυτή ως μέσο για τη συγκέντρωση
ολοένα μεγαλύτερων εξουσιών αλλά και πλούτου. Για παράδειγμα, όταν διορίστηκε
στη βοηθητική υπηρεσία για την εποπτεία των δερβενίων της Ρούμελης, αντί να
αποκρούει τη δράση των ληστών, ο ίδιος τους διευκόλυνε με αντάλλαγμα σημαντικά
χρηματικά ποσά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλής προκειμένου
να πλουτίσει, προχωρούσε με κάθε τρόπο σε κινήσεις που ωφελούσαν το προσωπικό
του συμφέρον αδιαφορώντας αν είναι νόμιμες ή παράνομες. Δεν υπήρχε κάτι που δε
θα μπορούσε κάνει, δεν υπήρχε μέθοδος που δε θα μπορούσε να ακολουθήσει προκειμένου
να πλουτίσει. Και αυτές είναι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε συχνότερα γι αυτό
το σκοπό:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Φορολογούσε με
αναλογία 1/5 την ίδια ώρα που ο καθορισμένος από το κράτος φόρος ήταν 1/10 και
ιδιοποιούνταν τη διαφορά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Επιβάρυνε τα χωριά
και τις κωμοπόλεις με παράνομους ή αυθαίρετους φόρους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Οικειοποιούταν τις
κληρονομιές όσων δεν είχαν αρσενικά παιδιά ή διεκδικούσε τις διαθήκες των
πλουσίων και σφετεριζόταν τις περιουσίες τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Εισέπραττε φόρους
από τις υποθέσεις που εκδικάζονταν στα ιεροδικεία επιπλέον συγκέντρωνε ως φόρο
το 10% της αξίας κάθε περιουσιακού στοιχείου του οποίου η ιδιοκτησία επιδικαζόταν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Εισέπραττε (αυθαίρετο)
τελωνειακό φόρο εισαγωγών και εξαγωγών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Πουλούσε υποχρεωτικά
σε υψηλότερες τιμές αγαθά που είχε αγοράσει φτηνά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Δωροδοκούταν από
ανθρώπους του περιβάλλοντός του για συγκεκριμένους σκοπούς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Κατά τη διάρκεια εκστρατειών
στο όνομα του κράτους, συγκέντρωνε μεγάλα ποσά κεφαλικού φόρου από ληστές που
συνελάμβανε και από το λαό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Λεηλατούσε τις γειτονικές
περιοχές με τις οποίες βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τα τσιφλίκια αποτελούσαν
την πιο σημαντική πηγή πλούτου του Αλή Πασά. Ο ίδιος μαζί με τους γιούς του
απέκτησε εκατοντάδες τσιφλίκια. Σχεδόν όλα τα τσιφλίκια αυτά ωστόσο, αποκτήθηκαν
με παράνομα μέσα και κάποιες φορές με εκφοβισμό ή αρπαγές. Ο Άγγλος Γουίλιαμ
Λικ που συναντήθηκε με τον ίδιο τον Αλή δίνει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα σχετικά
με το πώς περνούσαν τα εδάφη των χωρικών στα χέρια του Αλή:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Μετά την τελευταία
μου επίσκεψη εδώ, το Ματσούκι έγινε τσιφλίκι του Βεζίρη Αλή. Οι φτωχοί χωρικοί
στα Γιάννενα και σε άλλες περιοχές που αδυνατούσαν να πληρώσουν τις οικονομικές
επιβαρύνσεις, ήταν υποχρεωμένοι να δανείζονται με τόκο 20%. Με τον καιρό, αυτή
τους η ανάγκη μεγάλωνε με αποτέλεσμα ένα μέρος του πληθυσμού να καταφύγει στα
Άγραφα ενώ όσοι έμειναν πίσω δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την πρόταση του Αλή να
αγοράσει τη γη τους αλλά και ολόκληρα χωριά. Ζήτησαν από τον Αλή δε 12 κεσέ
(6.000 γρόσια) αλλά αυτός έδωσε μόνο 2 (1.000 γρόσια)».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλής, εξασφαλίζοντας
τη μετατροπή των εκτάσεων που είχε στην κατοχή του σε τσιφλίκια, δημιούργησε μια
σημαντική πηγή εσόδων. Επιπλέον, θέτοντας υπό το καθεστώς τσιφλικιού πολλά χωριά,
αποκτούσε από αυτά ένα συνεχές εισόδημα. Για παράδειγμα, μετατρέποντας σε
τσιφλίκι ένα χωριό 300 νοικοκυριών στον Ελασσόνα, ο Αλή είχε ξεκινήσει να εισπράττει
κάθε χρόνο από εκεί ποσό 21.500 γροσίων και να καρπώνεται το 1/3 της αγροτικής
παραγωγής των χωρικών. Ο Αλή, πληρώνοντας το χρέος 35.000 γροσίων, μετέτρεψε σε
τσιφλίκι και ένα άλλο χωριό στον ίδιο καζά που αδυνατούσε να εκπληρώσει τις φορολογικές
υποχρεώσεις που του αναλογούσαν ενώ μετέτρεψε σε τσιφλίκια και 15 χωριά στο
σαντζάκι των Τρικάλων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι εκτάσεις που βρίσκονταν
στα χέρια των χωρικών πέρασαν με εκφοβισμό ή χρήση βίας στην κατοχή του Αλή
Πασά ενώ δικό του ήταν και το 1/3 της σοδειάς που παραγόταν στα τσιφλίκια αυτά.
Μια παρόμοια μέθοδος που χρησιμοποιούσε ο Τεπελενλής προκειμένου να μετατρέψει
σε τσιφλίκια εκτάσεις που ανήκαν σε άλλους, ήταν η πληρωμή ενός καθορισμένου
ποσού ανάλογα με την μέγεθος της καλλιεργήσιμης γης (π.χ. 2 γρόσια το στρέμμα).
Ο Αλής, που με αυτόν τον τρόπο ιδιοποιήθηκε τέσσερα τσιφλίκια στον Ελασσόνα, άρπαζε
πολλές φορές τα εδάφη των χωρικών χωρίς να πληρώνει οποιοδήποτε αντίτιμο και στη
συνέχεια τα μετέτρεπε σε τσιφλίκια.<br />
Ο Αλή Πασάς απέκτησε μ’ αυτόν τον τρόπο ένα τσιφλίκι 5 ζευγαριών στον καζά του
Δομένικου, ένα τσιφλίκι 3 ζευγαριών ζώων στον Ελασσόνα, 5 τσιφλίκια στα Τρίκαλα
και ένα τσιφλίκι 240 στρεμμάτων στα Φάρσαλα. Η αγορά των τσιφλικιών σε τιμή
πολύ χαμηλότερη από την πραγματική τους αξία ήταν ακόμη μία πρακτική στην οποία
κατέφευγε ο Αλής. Φαίνεται πως υποχρέωσε μια γυναίκα με το όνομα Φατμά Χατούν
στα Τρίκαλα να του πουλήσει αναγκαστικά στην τιμή των 20.000 γροσίων μια έπαυλή
της, μια σειρά από καταστήματα και εκτάσεις με 22 ζευγάρια ζώων σε διάφορα
τσιφλίκια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Με τον ίδιο τρόπο,
ο Αλή Πασάς απέκτησε εκτάσεις γης με 23,5 ζευγάρια ζώων σε τρία τσιφλίκια που
ανήκαν σε άλλα άτομα στα Τρίκαλα έναντι 14.750 γροσίων, εκτάσεις γης με 27 ζευγάρια
ζώων σε διάφορα τσιφλίκια ενός ιδιώτη με το όνομα Λουτφουλάχ Αγά έναντι 22.000
γροσίων και ένα τσιφλίκι με 4 ζευγάρια ζώων έναντι 1000 γροσίων. Φαίνεται ακόμη,
ότι με τον καιρό ο Αλής απέκτησε με παράνομα μέσα και πολλά από τα εδάφη των
τσιφλικιών που δεν είχε αγοράσει. Τέλος, είναι αλήθεια ότι ο Αλής οικειοποιήθηκε
και κάποια τσιφλίκια που είχαν παραχωρηθεί σε βακούφια ή θρησκευτικά ιδρύματα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzDGFqcCNBbDyx_08SlHn7LbmdBck3LYxWsLB6ONd0c3ixw3QnAEsX9TBRh-3xoL8k9_jgg8PuZnOEsyDlgbsyR9ec27qiqCRTRV9t5_qd1Ns7kpA0oBG8YbNz2YfkmqqbrvXN-sSIKaY/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="470" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzDGFqcCNBbDyx_08SlHn7LbmdBck3LYxWsLB6ONd0c3ixw3QnAEsX9TBRh-3xoL8k9_jgg8PuZnOEsyDlgbsyR9ec27qiqCRTRV9t5_qd1Ns7kpA0oBG8YbNz2YfkmqqbrvXN-sSIKaY/s640/3.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Απ’ όσα προαναφέρθηκαν φαίνεται ότι η μεγάλη περιουσία του Αλή Πασά είχε ως βάση
τη μετατροπή των εκτάσεων που κατείχαν οι χωρικοί σε αποδοτικά τσιφλίκια, εκτάσεις
που αποσπώνταν με τη βία ή με πολύ χαμηλά αντίτιμα ή με χρήματα που συγκεντρώνονταν
καταπιέζοντας το λαό. Με την ανάληψη διαφόρων κρατικών αξιωμάτων από τους γιους
του, η δύναμη του Αλή Πασά μεγάλωσε. Και δεν υπήρχε καμία διαφορά μεταξύ πατέρα
και γιων όσον αφορά τις καταπιέσεις σε βάρος του λαού. Είναι γνωστό ότι ο γιος
του Αλή, Βελή Πασάς, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στην Πελοπόννησο,
αποσπούσε χρήματα από το λαό με τρόπο κτηνώδη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι παρακάτω δηλώσεις
που συμπεριλήφθηκαν στη διαμαρτυρία ενός κρατικού αξιωματούχου της περιοχής
φαίνεται πως επιβεβαιώνουν την άποψη για τα παράνομα έσοδα και τις καταπιέσεις
του Βελή Πασά στα Τρίκαλα και τη Λάρισα: «Ο Βελή Πασάς, αρπάζοντας τσιφλίκια
και μερίδια γης στη Λάρισα και τα περίχωρά της, απέκτησε εισόδημα 8.000
κισέδων, δεν πληρώνει τον σουλτανικό φόρο που απαιτείται για τα τσιφλίκια που
έχει στην κατοχή του και επιβαρύνει υποχρεωτικά με αυτόν άλλους ραγιάδες ενώ εξαιτίας
όλων αυτών ο καζάς της Λάρισας και άλλοι γειτονικοί καζάδες άρχισαν να ερημώνουν».<br />
Ο ίδιος αξιωματούχος συνεχίζει: «οι μπολουκμπασήδες σας που έχουν αναλάβει τη
φύλαξη των δερβενίων να σταματήσουν τις εχθρικές κινήσεις και καταπιέσεις προς
τους ταξιδιώτες και υπηρέτες που περνούν από κάθε μέρος, η τόσο μεγάλη διευκόλυνση
των γιων και του περιβάλλοντός σας ευχαριστεί το Θεό και το Σουλτάνο; Η εξοχότητά
σας έκανε και τους γιους σας βεζίρηδες, όπως είστε εσείς, προήγαγε στο βαθμό
του αρχιστράτηγου τους μπολουκμπασήδες σας και καθένας τους κυβερνά αυτόνομα μπορεί
η υπό την κυριαρχία σας γη του Σουλτάνου και οι φτωχοί ραγιάδες να αντέξουν το βάρος
τριών βεζίρηδων και είκοσι αρχιστράτηγων». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι δηλώσεις αυτές
φανερώνουν σε ποιο βαθμό είχαν προχωρήσει οι καταπιέσεις.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΗ
ΠΑΣΑ </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μετά την κοινοποίηση
της επικήρυξης του Αλή Πασά, αποφασίστηκε η από το κράτος κατάσχεση όλης της περιουσίας
αυτού και των γιων του. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία
όσων επέμεναν να βρίσκονται στο πλευρό του Αλή και των γιων του επρόκειτο να
κατασχεθεί και να αναλάβει τη διαχείρισή της το Αυτοκρατορικό Νομισματοκοπείο.
Αποφασίστηκε να σταλεί από ένας υπάλληλος με τον τίτλο «επόπτης Αυτοκρατορικού
τσιφλικιού» με σκοπό την αναδόμηση και αναδιοργάνωση καθώς και την ορθή λειτουργία
των τσιφλικιών σε κάθε σαντζάκι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Επιπλέον, αποφασίστηκε
η σύμφωνα με το νόμο και με τα ανάλογα ποσά μισθοδοσία των υπαλλήλων από το
Αυτοκρατορικό Νομισματοκοπείο και η διεύθυνση των τσιφλικιών με τις έως τότε
διοικητικές πρακτικές ή αν αυτό δεν καθίστατο δυνατό, η ένταξή τους στο σύστημα
της εκμίσθωσης των φόρων. Έτσι στο τέλος της χρονιάς, θα υπολογιζόταν η ετήσια
απόδοση όλων αυτών των τσιφλικιών και των υπόλοιπων εισοδηματικών πηγών και σύμφωνα
μ’ αυτόν θα γίνονταν οι επόμενες κινήσεις.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ακόμα, αποφασίστηκε
η διαμέσου των διορισμένων εποπτών πώληση με ανοιχτή δημοπρασία των κατασχεμένων
πανδοχείων, καταστημάτων, καταλυμάτων και των υπόλοιπων ακινήτων του Τεπελενλή
καθώς και η αποστολή των εισοδημάτων του στο Αυτοκρατορικό Νομισματοκοπείο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΥΠΟ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΠΙΣΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΩΝ ΜΕΤΑΛΛΩΝ
- ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ</span><br />
Τρεις ήταν οι βασικοί τομείς που συγκροτούσαν την περιουσία του Αλή Πασά και
των γιων του. Ο σημαντικότερος από αυτούς ήταν τα έσοδα από τις διάφορες εκμισθώσεις
φόρων σε τσιφλίκια που ο Αλής άρχισε να σφετερίζεται όσο βρισκόταν εν ζωή, ενώ
οι άλλοι δύο αντιστοιχούν στους θησαυρούς που βρίσκονταν στο κάστρο των
Ιωαννίνων μετά το θάνατό του και τα ποσά δανεισμού με τα οποία ήταν χρεωμένα
διάφορα άτομα στην περιφέρεια του Πασαλικιού του. Σε αυτούς τους δύο τελευταίους
τομείς, οι πιστώσεις από τους δανεισμούς φαίνονται και στην πράξη μέσα από δηλώσεις
ατόμων που εκτελούσαν χρέη γραμματέων ή βρίσκονταν στο κοντινό περιβάλλον του
Αλή και των γιων του καθώς και από αναλύσεις κατάστιχων που βρέθηκαν μετά το
θάνατο του Πασά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Γι’ αυτό και άτομα
που περιλαμβάνονταν στα κατάστιχα αυτά απαλλάχτηκαν με το θάνατο του Αλή από τα
καθήκοντά τους. Επειδή αναμενόταν να είναι πολύ μεγάλη η περιουσία που άφησε
πίσω του ο Αλή Πασάς στα Γιάννενα, η καταγραφή της ανατέθηκε ειδικά στον ναζίρη
της Σόφιας Χασάν Ταχσίν. Ωστόσο, οι θησαυροί του Αλή αποδείχτηκαν πολύ φτωχότεροι
από το αναμενόμενο και η σημαντικότερη αιτία αυτού ήταν η παραχώρηση μεγάλων χρηματικών
ποσών από τον Αλή ως βοήθεια στην επανάσταση των Ελλήνων στην Πελοπόννησο. Σύμφωνα
με τον W. Palmer, η αξία των θησαυρών του Αλή άγγιζε τα 40 εκατομμύρια γρόσια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Είναι αμφίβολο εντούτοις
αν η πραγματική αξία των θησαυρών του Αλή έφτανε αυτό το ποσό διότι όπως φαίνεται
η τρέχουσα αξία χρυσού που βρέθηκε στο κάστρο των Ιωαννίνων μετά το θάνατό του
υπολογίζεται στα 23.275.288 γρόσια. Εκτός από το χρυσό υπολογίζεται ότι ο Αλή είχε
στην κατοχή του 181.675 χρυσά νομίσματα «μπεσλί», 155.625 διαφόρων ειδών νομίσματα
και ακόμη χρήματα που αντιστοιχούσαν σε 2.630.500 γρόσια. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη,
μπορούμε να πούμε ότι ο θησαυρός του Αλή Πασά στο κάστρο των Ιωαννίνων έφτανε περίπου
τα 27 εκατομμύρια γρόσια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ένα μέρος της περιουσίας
των γιων του Αλή το οποίο βρισκόταν εκτός τσιφλικιών, καταγράφτηκε με την εγκατάστασή
τους στην Ανατολία και τους παραδόθηκε ενώ μετά και το θάνατό τους κατασχέθηκε
και αυτό. Μπορούμε να υποθέσουμε επίσης ότι τόσο ο Αλή όσο και οι γιοι του είχαν
υπό την κατοχή τους εκτός απ’ όσα αναφέρθηκαν εδώ, κοσμήματα και παρόμοια αντικείμενα
αξίας. Αναφέρεται ότι ο Μουχτάρ Πασάς έθαψε μέρος των κοσμημάτων που κατείχε, ενώ
ο γραμματικός Δημήτρης ισχυρίζεται ότι παρέδωσε δύο σεντούκια (πιθανόν με κοσμήματα)
για σύντομο χρονικό διάστημα στον πρόξενο της Αγγλίας William Meyer ο οποίος βρισκόταν
στην Πρέβεζα πριν παραδοθεί ο Βελή Πασάς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όταν έγινε αντιληπτό
όμως ότι ο πρόξενος το έσκασε κρυφά παίρνοντας μαζί του τα σεντούκια, η υπόθεση
ερευνήθηκε και αποκαλύφτηκε ότι τα σεντούκια βρίσκονταν στο νησί της Λευκάδας.
Έτσι, αν και ξεκίνησαν προσπάθειες για να μεταφερθούν τα σεντούκια στη Κωνσταντινούπολη
όπως επιθυμούσε ο Άγγλος πρέσβης, δεν είναι βέβαιο αν υπήρξε κάποιο αποτέλεσμα.
Πέρα από αυτό, τρεις μήνες πριν οχυρωθεί στο κάστρο των Ιωαννίνων ο Αλή Πασάς επιχείρησε
να στείλει στο νησί της Κέρκυρας ένα ποσό 10 εκατομμυρίων γροσίων αλλά ο γραμματικός
του Βελή Δημήτρης δήλωνε ότι δεν γνώριζε αν τελικά στάλθηκαν τα χρήματα ή όχι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αλλά και οι πρόσοδοι
από τα δάνεια του Αλή και των γιων του στους κατοίκους των βιλαετιών αποτελούσαν
ένα σημαντικό ποσό. Το κράτος, για να μπορεί να εισπραχθεί αυτό το ποσό, έπρεπε
να καθορίσει το ύψος των προσόδων καθώς και από ποιους και από πού θα εισπράττονταν.
Με αυτό το σκοπό και μεταφράζοντας κατάστιχα γραμμένα στα Ελληνικά και άλλα έγγραφα
που περνούσαν στα χέρια του κράτους, υπολογιζόταν το σύνολο των προσόδων. Οι οφειλές
των ραγιάδων προς τον Αλή και τους γιους του γενικά αποτελούνταν από:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τις οφειλές των
κατοίκων των τσιφλικιών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τις οφειλές των
χωρικών από τους φόρους, τα αντίτιμα των φόρων αβαρίζ και νουζούλ. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τις χρεώσεις για
τα ακαλλιέργητα τιμάρια και τον κεφαλικό φόρο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τις οφειλές για
το άρμεγμα των αιγοπροβάτων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Την εκμίσθωση των
χειμαδιών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Το αντίτιμο της δεκάτης
για τα χωριά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τα ποσά για το φόρο
κατανάλωσης χοιρινού.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Το εισόδημα από την
παραγωγή των τσιφλικιών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Το ποσό για το φόρο
λόγω εκστρατειών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τους λογαριασμούς
για την ενοικίαση γης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τους τελωνειακούς
φόρους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Το εισόδημα της
παραγωγής όσων ατόμων εκμεταλλεύονταν τα τσιφλίκια του Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τους κρατικούς φόρους,
τα αντίτιμα της εκμίσθωσης τσιφλικιών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">- Τους φόρους για την
ιδιοκτησία αιγοπροβάτων κτλ. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το υψηλότερο ποσό
συγκροτούσαν οι πρόσοδοι για τις οφειλές των κατοίκων των τσιφλικιών, για τους
φόρους των χωρικών, την εκμίσθωση χειμαδιών, τον κεφαλικό φόρο και τα σιτηρά.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΣΙΦΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΙΣΘΩΣΗ
ΦΟΡΩΝ<br />
</span>Η βάση του πλούτου του Αλή Πασά βρισκόταν στα έσοδα από τα εκατοντάδες
τσιφλίκια που είχε στην κατοχή του. Μετά την απόφαση για την κατάσχεση ολόκληρης
της περιουσίας του Αλή, τα τσιφλίκια που βρίσκονταν σε διάφορους καζάδες επιθεωρήθηκαν
ένα-ένα από εντεταλμένους υπαλλήλους του κράτους και καταγράφτηκαν στα
κατάστιχα απαραίτητες πληροφορίες. Σύμφωνα με τα πρώτα κατάστιχα που σχηματίστηκαν
για τα τσιφλίκια, ο Αλής είχε στην κατοχή του περίπου 450 τσιφλίκια. Σύμφωνα με
τον παρακάτω πίνακα και τις σχετικές σημειώσεις, σε ένα σημαντικό μέρος των
τσιφλικιών, ο Αλής, χωρίς να προσφέρει καμιά απολύτως στήριξη στους ραγιάδες, κρατούσε
για τον εαυτό του το 1/3 της παραγωγής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ενίοτε, συγκέντρωνε
σε είδος ή σε μορφή χρημάτων προκαθορισμένα ποσά. Έπαιρνε και ένα συγκεκριμένο
ποσοστό της παραγωγής από τα τσιφλίκια στα οποία είχε μερίδιο. Αποσπώντας ακόμα
ένα συγκεκριμένο ποσό αλλά και ενοίκιο κατοικίας από τους μη μόνιμους εργαζόμενους
στα τσιφλίκια, εκμίσθωνε ή νοίκιαζε βοσκοτόπια, μύλους, καταλύματα, καταστήματα
κτλ εντός της περιφέρειας του τσιφλικιού. Οι αμπελώνες, βασικό συστατικό της δομής
των τσιφλικιών, ανήκαν ως επί το πλείστον στους κατοίκους των τσιφλικιών αλλά
και από αυτούς ο Αλή Πασάς συγκέντρωνε ένα προκαθορισμένο αντίτιμο. Εισέπραττε
ακόμη ξεχωριστά από τα τσιφλίκια και ένα αντίτιμο που λεγόταν «αγαλίκι» (ağalık
varidatı).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλή Πασάς εκτός
από τα τσιφλίκια του, είχε στο Τεπελένι 315 στρέμματα περίπου με αμπέλια και
κήπους. Από αυτά εξασφάλιζε κάθε χρόνο εισόδημα 31.582 γροσίων. Επιπλέον, ο Αλής
είχε αγοράσει κομμάτια γης εκατοντάδων στρεμμάτων και σε διάφορα χωριά. Στο
κάστρο του, στο Τεπελένι, είχε ένα μεγάλο αρχοντικό και στο κονάκι του αυτό
πολυάριθμα αντικείμενα στην κατοχή του. Ακόμη στο κάστρο υπήρχαν 1.200 οκάδες ρύζι,
4.500 οκάδες σιτάρι, 2.100 οκάδες καλαμπόκι και 1.800 οκάδες άχυρο. Ο Αλής
απέκτησε σημαντικά εισοδήματα και από άλλες περιοχές και διάφορους μουκατάδες (εκμισθώσεις
φόρων) που συμπεριλαμβάνονταν σε μέρος των τσιφλικιών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το ετήσιο κέρδος
του Αλή από τους διάφορους μουκατάδες, την ενοικίαση ακινήτων και το σταθερό
ποσό που εισέπραττε από τους καζάδες, ήταν περίπου 1,5 εκατομμύριο γρόσια. Ο
Πασάς εξασφάλιζε ετησίως περίπου 450 χιλιάδες γρόσια από την είσπραξη των φόρων
του τελωνείου της Αυλώνας, άλλων ακινήτων και διαφόρων άλλων φόρων (φόρος
διοδίων, ζυγαριάς, λαδιού, βοσκής κτλ). Ο Αλής κατείχε επίσης και 2.025 πρόβατα
που ανήκαν σε διάφορα άτομα. Από ένα άλλο κατάστιχο του Οθωμανικού Πρωθυπουργικού
Αρχείου που παρουσιάζει τις κατασχεμένες περιουσίες του Αλή και των γιων του
γίνεται αντιληπτό ότι ο Πασάς και οι γιοί του είχαν στην κατοχή τους περισσότερα
από 500 τσιφλίκια και πολλά διαφορετικά μούλκια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το εν λόγω
κατάστιχο φαίνεται ότι συντάχτηκε με βάση τη μετάφραση κατάστιχων και εγγράφων
που βρίσκονταν στο αρχοντικό του κάστρου των Ιωαννίνων, την εξέταση των ποσών
από τις εκμισθώσεις των φόρων και των ετήσιων αποδόσεων των τσιφλικιών, και τις
αναφορές ατόμων που γνώριζαν άλλες πηγές εισοδημάτων του Αλή. Σύμφωνα με τις πληροφορίες
που βρίσκονται στο κατάστιχο η εκμετάλλευση των τσιφλικιών γινόταν με διάφορους
τρόπους. Ένας από τους πιο διαδεδομένους τρόπους εκμετάλλευσης ήταν να δίνονται
τα 2/3 του εισοδήματος στους ραγιάδες και το 1/3 στον Πασά (αφού δινόταν πρώτα
στους σπαχήδες η δεκάτη ή κάποιο άλλο σταθερό ποσό).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_MNoBp556g4_ULfnrZsu09IR2uwPYB_QjVLwA9or7cls02gIGKp457ABEH7dsqm5jZNDEDnkTW6z8aEnXZ-GCNEU_5WCxDA18zKQ_t3HGN0Hl9-wPquen7tMAo62f3kaUcgfAt7j_AAY/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_MNoBp556g4_ULfnrZsu09IR2uwPYB_QjVLwA9or7cls02gIGKp457ABEH7dsqm5jZNDEDnkTW6z8aEnXZ-GCNEU_5WCxDA18zKQ_t3HGN0Hl9-wPquen7tMAo62f3kaUcgfAt7j_AAY/s640/4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ένας άλλος τρόπος ήταν να διαχωρίζεται εκ των προτέρων το ποσό που θα δινόταν
στους σπαχήδες και στη συνέχεια να μοιράζεται το υπόλοιπο σε αναλογίες 2/3 και
1/3. Σύμφωνα με τις προαναφερθείσες συνθήκες λοιπόν καθοριζόταν και το μερίδιο
του καθενός από την παραγωγή. Ωστόσο, σε μερικά τσιφλίκια του Βελή Πασά, αφού
γινόταν διαχωρισμός της δεκάτης της παραγωγής το υπόλοιπο μοιραζόταν εξίσου
στον Πασά και τους ραγιάδες. Με την εξέταση του καταστίχου που αναφέρεται παραπάνω
μπορούμε να πούμε ότι ο Αλή Πασάς και οι γιοι του κατείχαν εκτός από τα τσιφλίκια
και πολλά άλλα περιουσιακά στοιχεία που τους απέφεραν εισοδήματα.<br />
Εκτός από αυτά βρέθηκαν στην κατοχή του Αλή και των γιων του πολλά οικόπεδα και
οικίσματα, κονάκια, καταστήματα, μύλοι για την παραγωγή ελαιόλαδου και γάλατος,
καταλύματα, ατομικά αντικείμενα, οικιακά σκεύη και εργαλεία. Επιπλέον ο Αλή είχε
στο κάστρο της Πάργας αλλά και έξω από αυτό μεγάλο αριθμό κτημάτων, αμπελώνων,
κήπων και παρόμοιων περιουσιών. Σύμφωνα με το κατάστιχο ο Πασάς είχε στην Πάργα
71.447 ελιές, 16.490 πεπονιές, 2.156 πορτοκαλιές, 1.621 λεμονιές, 1.071 συκιές,
2.584 αχλαδιές, 741 στρέμματα αμπέλια και 261 στρέμματα χωράφια, αμπέλια και μποστάνια.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΤΣΙΦΛΙΚΙΩΝ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μετά και την κατάσχεση
των περιουσιών όσων επέμεναν να βρίσκονται στο πλευρό του Αλή και των γιων του,
το κράτος ξεκίνησε προσπάθειες προκειμένου να μετατρέψει τις περιουσίες αυτές σε
ακόμη πιο επικερδείς. Έτσι στόχος ήταν η διατήρηση του έως τότε καθεστώτος στην
εκμίσθωση φόρων και στα τσιφλίκια που κατασχέθηκαν από τον Αλή, η αποφυγή ενός
άλλου νέου τρόπου διοίκησης της εκμίσθωσης και των τσιφλικιών, αλλά και κυρίως η
αύξηση της απόδοσης με τη βελτίωση των αρνητικών συνθηκών στο εσωτερικό των
τσιφλικιών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Με αυτόν τον σκοπό
αποφασίστηκε η προσωρινή διοίκηση με την αποστολή ενός επόπτη σε κάθε τσιφλίκι
από τον Αυτοκρατορικό Νομισματοκοπείο και σύμφωνα με τις αποδόσεις στο τέλος
κάθε έτους, η εφαρμογή του συστήματος της εκμίσθωσης φόρων ή διαφορετικά άλλων μεθόδων
εκμετάλλευσης. Στην πραγματικότητα η βασική σκέψη του κράτους πάνω στο θέμα
αυτό ήταν να καθορίσει τις αποδόσεις μέσω των απεσταλμένων υπαλλήλων χωρίς να
αλλάξει την έως τότε υπάρχουσα δομή των τσιφλικιών και στη συνέχεια να εντάξει
γρήγορα τα τσιφλίκια αυτά στο σύστημα της εκμίσθωσης φόρων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και αυτό γιατί
φαινόταν αναπόφευκτη η ένταξη των τσιφλικιών στο σύστημα της εκμίσθωσης όχι μόνο
για τη βελτίωση των συνθηκών παραγωγής σε αυτά αλλά και για αύξηση των προσόδων
και επομένως και των φόρων που θα έπαιρνε από αυτά. Εντούτοις, το κράτος δεν μπόρεσε
να πετύχει το σκοπό του αυτό άμεσα. Αυτό συνέβη γιατί λόγω της Ελληνικής Επανάστασης
πολλοί από τις αποδόσεις των τσιφλικιών δεν μπορούσαν να υπολογιστούν και επομένως
ήταν αδύνατη η εφαρμογή του συστήματος της εκμίσθωσης φόρων. Γι αυτό το λόγο σε
πολλά μέρη και μέχρι και το 1822 - 1823 συνεχίστηκε από τους επόπτες το σύστημα
της προσωρινής διοίκησης των τσιφλικιών και άλλων κτημάτων που είχαν κατασχεθεί
από τον Αλή και τους γιους του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι επόπτες αυτοί
που είχαν αναλάβει τα καθήκοντά τους από το 1819 - 1820, μέσα στο περιβάλλον
αναρχίας που γέννησε η Ελληνική Επανάσταση, δεν μπορούσαν να υπολογίσουν όπως
έπρεπε τις αποδόσεις των τσιφλικιών. Τελικά το 1821 - 1822 καθορίστηκαν σε
κατάστιχο που δημιουργήθηκε οι εκτιμώμενες από τα τσιφλίκια αποδόσεις. Είναι
φανερό ότι όσον αφορά το έτος αυτό λείπουν αρκετές εκτιμώμενες τιμές για τα επίπεδα
των αποδόσεων. Οι προσπάθειες του κράτους για την αύξηση της παραγωγής των
τσιφλικιών και επομένως και των φόρων στρέφονταν σε δυο κατευθύνσεις. Η πρώτη
ήταν να μετατρέψει τα τσιφλίκια σε ακόμα πιο επικερδείς μονάδες προχωρώντας σε
αλλαγές στο σύστημα λειτουργίας.<br />
Τα έτη 1820 - 1821 και 1821 - 1822 τα τσιφλίκια διοικούνταν από κρατικούς
υπαλλήλους. Τα τσιφλίκια και οι άλλες εκτάσεις των καζάδων Μοναστηρίου, Φλώρινας,
Τζουμά Παζάρι - Τσαρσαμπά (Βελβενδός), Περλεπέ και Σερβίων είχαν δοθεί προσωρινά
στη διοίκηση του γραμματικού της Πύλης Χουσεΐν Σακίρ Εφέντη· τα κτήματα των καζάδων
Κορυτσάς, Μπεχλίστας, Χρούπιστας (Άργους Ορεστικού), Νεάπολης και Γκιολγκέστι
στον Εμίνη των Μεταλλείων Μουσταφά Εφέντη. Ενώ τα κτήματα των περιοχών Οβά και Μπαγίρ
στα Τρίκαλα είχαν δοθεί στη διοίκηση του καπουτζίμπαση, του επικεφαλής της φρουράς
της Υψηλής Πύλης Μεσούτ Αγά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το 1821 - 1822 εξαιτίας
του προχωρημένου της ηλικίας του, ο Χουσεΐν Σακίρ γύρισε στην Κωνσταντινούπολη
και τα τσιφλίκια που είχε υπό τη διοίκησή του παραχωρήθηκαν στον Μουσταφά Εφέντη.
Μετά τη μεταβίβαση αυτή, ζητήθηκε από τον Χουσεΐν Σακίρ να συντάξει ένα
κατάστιχο για όλα τα έξοδα, τα έσοδα και άλλους λογαριασμούς που είχε κατά τη
διάρκεια των καθηκόντων του ως επόπτης και να το παραδώσει στον Μουσταφά Εφέντη
και επιπλέον να προβεί σε μια αναφορά γι αυτό στην Κωνσταντινούπολη. Εντωμεταξύ,
ο Μεσούτ Αγάς που είχε αναλάβει την εποπτεία των τσιφλικιών της Οβά και του Μπαγίρ
στα Τρίκαλα απολύθηκε γιατί κρίθηκε αποτυχημένος και στη θέση του διορίστηκε ο
Σαλίχ Εφέντης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ως δικαιολογία για
την αποτυχία του φαίνεται πως ήταν το κατάστιχο που συνέταξε ο ίδιος για τις
αποδόσεις των τσιφλικιών το 1820 - 1821, το οποίο δε θεωρήθηκε αξιόπιστο και η μη
σύνταξη ανάλογου κατάστιχου για το έτος 1821 - 1822. Φαίνεται πως αυτή τη φορά
σε εκτάσεις τσιφλικιών που δεν μπορούσαν να δοθούν για εκμίσθωση άρχισε να λειτουργεί
ένα «σταθερό» σύστημα διοίκησης. Γενικά, οι συναντήσεις που γίνονταν στο Μοναστήρι
μεταξύ κάποιων κοτζαμπάσηδων και του Εμίνη των Ναυπηγείων είχαν προετοιμάσει το
έδαφος γι αυτό το σύστημα διοίκησης το οποίο ξεκίνησε να εφαρμόζεται σε περιοχές
που η Ελληνική Επανάσταση είχε εξαπλωθεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Από το Μάρτιο του
1822 - 1823 και μετά, 13 τσιφλίκια της περιοχής Οβά στο σαντζάκι των Τρικάλων
τα οποία βρίσκονταν υπό το καθεστώς προσωρινής διοίκησης, πέρασαν στη μέθοδο
του «σταθερής» καταβολής αντιτίμου 120.500 γροσίων. Ομοίως, 25 τσιφλίκια και μετόχια
στους καζάδες Μοναστηρίου, Φλώρινας, Αστάροβας, Κορυτσάς, Κολόνιας, Kasriye
(Καστοριάς) και Νεάπολης πέρασαν στο σύστημα «σταθερής» καταβολής 196.000 γροσίων
μετά από εξέταση των μέχρι τότε συνθηκών κάτω από τις οποίες λειτουργούσαν και
των αποδόσεων που παρουσίαζαν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN5IdWpWF8fFKShLqgc14hXKlxDeXMlkeNkNCqk2zhLeLOG3aoYydVC0lVCI48s581EComvJaizIEtshF69BtkvFMeuHtCQvvmv67Puo013o11RDb2ql_USoGw7ES2yxjsfzjL3UJkxrI/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="496" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN5IdWpWF8fFKShLqgc14hXKlxDeXMlkeNkNCqk2zhLeLOG3aoYydVC0lVCI48s581EComvJaizIEtshF69BtkvFMeuHtCQvvmv67Puo013o11RDb2ql_USoGw7ES2yxjsfzjL3UJkxrI/s640/5.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τα καθορισμένα σταθερά ποσά θα εισπράττονταν από τους κοτζαμπάσηδες και επόπτες
των κτημάτων σε δύο ισόποσες δόσεις τους μήνες Μάιο και Σεπτέμβριο και θα
αποστέλλονταν στο θησαυροφυλάκιο του Αυτοκρατορικού Νομισματοκοπείου. Το κράτος
υπό τον όρο να «φυλάσσονται και να προστατεύονται οι ραγιάδες» στα τσιφλίκια
που περνούσαν στο καθεστώς της «σταθερής» καταβολής, είχε αποφασίσει το διορισμό
ενός ή δύο μόνιμα εγκατεστημένων ατόμων για την επίβλεψη των τσιφλικιών. Επίσης
είχε αποφασιστεί η άμεση αλλαγή όσων εκ των ατόμων αυτών θα προέβαιναν σε παράνομες
ενέργειες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και ακόμα η
διαδικασία αλλαγής να γίνεται λαμβάνοντας υπόψιν όχι μόνο τη γνώμη των κοτζαμπάσηδων
αλλά και τις επιθυμίες του συνόλου των ραγιάδων των τσιφλικιών. Επίσης, η Πύλη επιθυμούσε
να σταθεί εμπόδιο στους λεγόμενους φοροεισπράκτορες και φύλακες που στέλνονταν από
τους τοπικούς διοικητές των καζάδων στα προαναφερθέντα τσιφλίκια, να μην τους
δώσει την ευκαιρία της συγκέντρωσης των φόρων, να εξασφαλίσει την είσπραξη «του
μεριδίου από τους φόρους» που αντιστοιχούσαν στους κατοίκους των τσιφλικιών και
μόνο αυτού, αλλά και να μην επιδείξει ανοχή στη συλλογή των φόρων αυτών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μεγάλος αριθμός από
τα τσιφλίκια και τα άλλα μούλκια των Τρικάλων και των γύρω περιοχών που δέχτηκαν
τη επιρροή της Ελληνικής Επανάστασης λειτουργούσαν υπό το καθεστώς της προσωρινής
διοίκησης αν και είχαν περάσει στο σύστημα της «σταθερής» καταβολής φόρων το
έτος 1822 - 1823. Έτσι, μαζί με περισσότερα από 50 τσιφλίκια του σαντζακιού των
Τρικάλων, πολλά καταστήματα, κονάκια, οικόπεδα, διαμερίσματα, καταλύματα χάνια
και μποστάνια θα διοικούνταν προσωρινά από κρατικούς επόπτες. Τα τσιφλίκια των
Τρικάλων είχαν αρχίσει βαθμιαία από το 1823 - 1824 να περνούν στο σύστημα εκμίσθωσης
των φόρων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Για παράδειγμα, 13
τσιφλίκια που βρίσκονταν στην περιοχή Οβά του καζά της Λάρισας δόθηκαν το 1823
- 1824 προς εκμίσθωση αντί 145.000 γροσίων. Το ποσό της εκμίσθωσης αυξήθηκε το
1824 - 1825 σε 145.500 και το 1825 - 1826 σε 160.000 γρόσια. Ομοίως, το 1824 -
1825 δόθηκαν προς εκμίσθωση φόρων 48 τσιφλίκια στον καζά των Τρικάλων αντί
120.000 γροσίων και 35 τσιφλίκια στην περιοχή Μπαγίρ του καζά της Λάρισας αντί
105.000 γροσίων. Από το 1825 - 1826 και μετά δημοπρατήθηκαν 25 τσιφλίκια που βρίσκονταν
στον καζά της Λάρισας και το ποσό που συγκεντρώθηκε από τις δημοπρασίες το έτος
αυτό έφτασε τα 90.000 γρόσια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Από το 1822 - 1823
και μετά είχαν αρχίσει να δημοπρατούνται τα τσιφλίκια και κτήματα του Αλή Πασά
και των γιων του τα οποία βρίσκονταν σε περιοχές εκτός των Τρικάλων. Φαίνεται
ότι ένα μέρος των τσιφλικιών δόθηκε στους διοικητές των σαντζακιών. Για παράδειγμα,
την πλειονότητα των τσιφλικιών και άλλων κτημάτων του σαντζακιού των Ιωαννίνων
έλαβε ο διοικητής του σαντζακιού αυτού Ομέρ Πασάς. Το 1822 - 1823 στα Γιάννενα
δόθηκαν στον Ομέρ Πασά αντί 208.000 γροσίων 135 τσιφλίκια, 1 χάνι και δύο χειμαδιά
ενώ την ίδια στιγμή του είχε παραχωρηθεί και το δικαίωμα είσπραξης 9 μουκατάδων
(φορολογικών εισοδημάτων).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι μουκατάδες αυτοί
τα έτη 1820 - 1821 και 1821 - 1822 βρίσκονταν υπό την εποπτεία των προσωρινών κρατικών
υπαλλήλων, εντούτοις όταν καθορίστηκε επακριβώς η απόδοση κάθε τσιφλικιού
αποφασίστηκε να δοθούν προς εκμίσθωση. Το αντίτιμο της εκμίσθωσης ήταν 378.750
γρόσια. Το 1822 - 1823 οι μουκατάδες δημοπρατήθηκαν μαζί με 233 τσιφλίκια της
Αυλώνας και των Ιωαννίνων, το συνολικό ποσό από τις δημοπρασίες έφτασε τα
777.250 γρόσια. Το ποσό αυτό αυξήθηκε στα 935.261 γρόσια το έτος 1823 - 1824 ενώ
το 1825 - 1826 παρέμεινε στα ίδια επίπεδα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όπως αναφέρθηκε παραπάνω,
το κράτος προχώρησε σε διαφορετικό σύστημα διοίκησης των κατασχεμένων κτημάτων,
όμως εργάστηκε και για τη δημιουργία των συνθηκών αυτών που ήταν απαραίτητες
για το πέρασμα στο σύστημα της εκμίσθωσης των φόρων. Και αυτό διότι το σύστημα
της εκμίσθωσης θεωρείτο η κατάλληλη μέθοδος για την αύξηση των εισοδημάτων από
τη φορολογία στα τσιφλίκια και την καλυτέρευση της οικονομικής κατάστασης των ραγιάδων.
Τελικά φαίνεται να καταγράφεται με τον καιρό μια αύξηση στα εισοδήματα των
τσιφλικιών που πέρασαν στο σύστημα της εκμίσθωσης φόρων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Για παράδειγμα, ενώ
το 1822 - 1823, 233 τσιφλίκια και 9 μουκατάδες στα Γιάννενα, την Αυλώνα και γύρω
περιοχές δημοπρατήθηκαν έναντι 777.250 γροσίων, το επόμενο έτος το ποσό αυτό είχε
αυξηθεί σε 935.261 γρόσια. Στόχος των προσπαθειών του κράτους για την αναδιοργάνωση
των τσιφλικιών ήταν πρώτα απ΄ όλα η εξάλειψη των δυσάρεστων συνθηκών μέσα σε
αυτά καθώς και η επιστροφή των κατοίκων που είχαν εγκαταλείψει τους τόπους τους
μέσα στο περιβάλλον χάους και αναρχίας. Γι αυτό το σκοπό, την εποχή του Αλή
Πασά είχε ζητηθεί η εξομάλυνση των συνθηκών βαριάς φορολογίας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Διότι ο λαός μετά
και την καταβολή των κανονικών φόρων (δεκάτη κτλ) ήταν υποχρεωμένος να παραχωρεί
στον Αλή Πασά και το 1/3 της παραγωγής και αυτό βάραινε υπερβολικά τους αγρότες.
Η δημιουργία των συνθηκών που θα διασφάλιζαν την επιστροφή των ραγιάδων στα
τσιφλίκια που είχαν εγκαταλειφθεί, ήταν μια πολύ σημαντική δουλειά που έπρεπε
να γίνει για το λαό των τσιφλικιών. Μ΄ αυτό το σκοπό, αρχικά χρειαζόταν να γίνει
ανοικοδόμηση των σπιτιών και άλλων κτηρίων που είχαν καταστραφεί καθώς και εφοδιασμός
τους με ζώα, επομένως χρειαζόταν να εξασφαλιστούν οι πόροι. Και επειδή το κράτος
δεν μπορούσε να καλύψει τους πόρους αυτούς από το θησαυροφυλάκιό του, αποφασίστηκε
να δημοπρατούνται τα κτήματα αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Χάρη σ’ αυτό, το κράτος
θα πετύχαινε το σκοπό ανοικοδόμησης των τσιφλικιών χωρίς άμεσες δαπάνες. Το
1822 - 1823 με την ανάληψη από τον κρατικό φοροεισπράκτορα της Θεσσαλονίκης Μουσταφά
Αγά 4 χωριών και 16 τσιφλικιών τα οποία είχαν κατασχεθεί από τον Αλή Πασά και
τους γιους του, ο προαναφερθείς σκοπός επετεύχθη. Στις αρχές, το αντίτιμο της δημοπράτησης
κινούταν σε χαμηλά επίπεδα γιατί θεωρείτο ότι το άτομο που θα αναλάμβανε τη
διοίκηση, λαμβάνοντας υπόψη το πλεονέκτημά του αυτό, θα εργαζόταν για την
ανοικοδόμηση του τσιφλικιού και έτσι θα αυξανόταν και η απόδοση τα επόμενα χρόνια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKUJL6miJFRJ5cpYPALV-LG2a-Q96JtmR9hPMGQTQ4p5oiX50_esbs2F292XyHNzUYkDSzOpbWtxYvw5kklS2qLEIcpKxZ9i2-09_a5vhfDdCQJyGLmkzHHIwNdrxueEPWKLvIZRUvvik/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKUJL6miJFRJ5cpYPALV-LG2a-Q96JtmR9hPMGQTQ4p5oiX50_esbs2F292XyHNzUYkDSzOpbWtxYvw5kklS2qLEIcpKxZ9i2-09_a5vhfDdCQJyGLmkzHHIwNdrxueEPWKLvIZRUvvik/s640/6.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Έτσι, τα αντίτιμα για την εκμίσθωση των φόρων στα τσιφλίκια του καζά της Βέροιας
τα έτη 1822 - 1825 είχαν καθοριστεί με τη σειρά 50, 60, 70 και 100 χιλιάδες γρόσια.
Το 1826 - 1827 όμως, σύμφωνα με τα δεδομένα που θα εμφανίζονταν, θα γινόταν
νέος καθορισμός των αντιτίμων. Με αφορμή το παράδειγμα αυτό, μπορούμε να πούμε
ότι το κράτος αρκούνταν πιο πολύ στο να κάνει αλλαγές στο μηχανισμό διοίκησης
από το να επιδιώκει ενεργά την καλυτέρευση της οικονομικής κατάστασης των
κατόχων των τσιφλικιών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το κράτος, με σκοπό
να εξασφαλίσει την αύξηση αποδόσεων φόρων και παραγωγής στα τσιφλίκια που
κατασχέθηκαν από τον Αλή Πασά και τους γιους του, εργάστηκε για την επιβολή
σαφών κανονισμών στη διοίκηση των περιοχών αυτών. Ειδικότερα, όποια μέθοδος και
να εφαρμοζόταν στη διοίκηση έπρεπε να υιοθετηθεί, όλοι οι κρατικοί υπάλληλοι έπρεπε
να εργαστούν για την προστασία των ραγιάδων καθώς και τη μεταφορά και εγκατάσταση
τους στη γη που έμεναν πριν, δεν έπρεπε να ζητηθεί τίποτα παραπάνω από το λαό
των τσιφλικιών πέρα από τις καθορισμένες εισφορές και απαιτούνταν να δοθεί μεγάλη
προσοχή στο θέμα της παρεμπόδισης όσων θα επιχειρούσαν να πράξουν ενάντια σε
όλα τα παραπάνω.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Σ’ αυτή τη βάση,
όσοι αποκτούσαν τη διοίκηση των τσιφλικιών και των μουκατάδων καταβάλλοντας μεγαλύτερο
αντίτιμο, επιφορτίζονταν και με τo απαραίτητο πιστοποιητικό του σαράφη, του αργυραμοιβού.
Όσοι δε ενεργούσαν σύμφωνα με τους όρους αυτούς απομακρύνονταν από τα καθήκοντά
τους. Για παράδειγμα, το 1822 - 1823 ο διοικητής των Ιωαννίνων Ομέρ Πασάς που εκμεταλλευόταν
τις εκτάσεις των Ιωαννίνων και της Αυλώνας, δεν εισηγήθηκε αύξηση του αντιτίμου
και επειδή δεν εξασφάλισε το πιστοποιητικό του αργυραμοιβού, στη θέση του διορίστηκε
ο Αλή Τζεβάτ Πασάς που είχε καταβάλει 125 χιλιάδων γρόσια παραπάνω.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ομοίως, τα
τσιφλίκια των καζάδων Λάρισας, Φαρσάλων, Ερμιγέ και Βελεστίνου δόθηκαν στον Μεχμέτ
Αγά που προσέφερε 100 χιλιάδες γρόσια παραπάνω για το ποσό της εκμίσθωσης. Με την
αύξηση αυτή το αντίτιμο για την εκμίσθωση των φόρων στα τσιφλίκια αυτών των καζάδων
έφτασε τα 841.500 γρόσια. Το κράτος στηριζόταν στην πεποίθηση ότι κάθε χρόνο θα
αυξάνονταν τα αντίτιμα των εκμισθώσεων των φόρων για τις εκτάσεις και τα άλλα περιουσιακά
στοιχεία, ότι θα καλυτέρευαν με τον καιρό οι συνθήκες στα τσιφλίκια και σε συνάρτηση
με αυτό ότι θα αυξανόταν η απόδοση. Η ετήσια περίοδος εκμίσθωσης φόρων στα
τσιφλίκια άρχιζε το Μάρτιο κάθε έτους και διαρκούσε μέχρι τον Φεβρουάριο του επόμενου
χρόνου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Επειδή η παροχή κεφαλαίου
και σπόρων στους ραγιάδες γινόταν το Νοέμβριο, καταβαλλόταν μια προσπάθεια το όργωμα
των τσιφλικιών να μην καθυστερεί τη διαδικασία της εκμίσθωσης των φόρων. Τα επόμενα
χρόνια συνεχίστηκε η διοίκηση των κατασχεμένων από τον Αλή και τους γιους του
τσιφλικιών με τις ίδιες μεθόδους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΠΕΡΙΛΗΨΗ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ
ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ </span>Από τις αρχές του 18<sup>ου</sup> αιώνα, παράλληλα με την αποδυνάμωση της Οθωμανικής
κρατικής εξουσίας στα Βαλκάνια, η παρουσία των τοπικών ηγεμόνων άρχισε να
αποκτά μια βαρύτητα και με τον καιρό οι ηγεμόνες αυτοί εξελίχθηκαν σε ισχυρούς
διοικητές των περιφερειών τους. Οι ισχυροί αυτοί άνδρες, ιδιοποιούμενοι την περιορισμένη
και από το κράτος προερχόμενη εξουσία τους, άρχισαν να μην εκτελούν τις υποχρεώσεις
τους απέναντι στο Σουλτάνο. Μια από τις περιοχές όπου ένα τέτοιο περιβάλλον
ήταν πασιφανές, ήταν η Αλβανία. Ήταν φανερό ότι οι Αλβανοί σπαχήδες και άλλοι
διοικητές, μη εκτελώντας τις διαταγές της Πύλης, έκαναν κατάχρηση των καθηκόντων
τους και έτσι ενίσχυαν την πολιτική και οικονομική τους δύναμη.<br />
Το κράτος διαρκώς προσπαθούσε να καταπολεμά τέτοιου είδους τοπικούς ηγεμόνες εντούτοις
υπήρχαν ζητήματα που περιόριζαν την καταπολέμηση αυτή. Ειδικότερα σε περιόδους
πολέμων, το κράτος υποχρεωνόταν να ζητά τη βοήθεια αυτών των ηγεμόνων. Επιπλέον,
το κράτος είχε ανάγκη τους δυνατούς τοπικούς άρχοντες για τη συγκέντρωση των φόρων
και τη διασφάλιση της τάξης. Έτσι, σ’ ένα περιβάλλον σαν κι αυτό, δεν στάθηκε
δυνατό να αποτραπεί η άνοδος ενός τοπικού άρχοντα, του Αλή Πασά που δρούσε ως
διοικητής ενός ημιανεξάρτητου κράτους στην περιοχή του. Ο Αλή Πασάς, πρόσωπο
άπληστο, μνησίκακο και αδίστακτο, επιχείρησε με κάθε μέσο να αυξήσει την επιρροή
του στα όρια της περιφέρειάς του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Εργάστηκε σκληρά
για την επίτευξή των στόχων του χωρίς να φέρει σε ρήξη τις σχέσεις του με το
Σουλτάνο. Χωρίς να διαλύσει τις μακροχρόνιες σχέσεις του με την κεντρική εξουσία,
εξασφάλισε τη διάρκεια της δικής του εξουσίας μέσα στο χρόνο με ρουσφέτια και
δώρα που συνεχώς στέλνονταν στην Κωνσταντινούπολη και συμμετοχή σε εκστρατείες
στο όνομα του κράτους. Ακόμη, κάτω από τις συνθήκες αυτές, επιτιθέμενος κάθε φορά
που έβρισκε την ευκαιρία σε γειτονικές του περιοχές, ο Αλή πέτυχε να γίνει σε μεγάλο
βαθμό ο μόνος διοικητής μιας ευρείας γεωγραφικής περιφέρειας. Η δύναμή του δεν
περιοριζόταν μόνο στο πολιτικό επίπεδο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Πασάς παράλληλα,
απέκτησε εκατοντάδες τσιφλίκια και προσοδοφόρα κτήματα καθ» όλη τη διάρκεια της
ζωής του. Η ανάληψη σημαντικών θέσεων από τους γιους του αύξησε ακόμα πιο πολύ
την εξουσία του. Ο Τεπελενλής χρησιμοποιούσε πάντα τη δύναμη και τη θέση του προς
όφελός του, λεηλατούσε με κάθε ευκαιρία τις γύρω περιοχές υποκινούμενος από την
αστείρευτη απληστία του, αποσπούσε εισοδήματα και δυσβάσταχτους φόρους από τους
ραγιάδες που εργάζονταν στα τσιφλίκια, με παρόμοιες μεθόδους και οι γιοι του
απέκτησαν περιουσία μεγάλης αξίας. Υπό την κάλυψη της πολιτικής και οικονομικής
αυτής δύναμης, ο Αλή Πασάς είχε καταφέρει να αντιστρέψει σχεδόν τελείως ή να
αποφύγει με διάφορες δικαιολογίες τις διαταγές της Κωνσταντινούπολης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Σουλτάνος που προβληματιζόταν
έντονα για την ολοένα αυξανόμενη δύναμή του Αλή, με τη βοήθεια ορισμένων προσκείμενων
προς αυτόν ατόμων, αποφάσισε την εξόντωσή του και σχεδίασε επιχειρήσεις εναντίον
του. Μετά από αυτό, ο Αλή Πασάς, και ενώ έριξε στη μάχη όλους του τους στρατιώτες
ο αριθμός των οποίων έφτανε τις 40.000, δεν μπόρεσε να επικρατήσει. Ο Αλή, σε
σύντομο χρονικό διάστημα εγκαταλείφθηκε από την πλειονότητα όσων βρίσκονταν στο
πλευρό του, ακόμα και από τους γιους του. Στην πραγματικότητα, η δύναμη του Αλή
στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό από το Αλβανικό στοιχείο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHXY0OK5JXmvPo36pgVnyDgJ3ixqSzHHu916J-Z4gqlZTkkNd8c2gzx6cRul2HRwV0ugy0qtP94dDOcKlXL4VADoL5U44_KxzWkAKrBYfLG-gRvZpRrcxwxkbBCciYv-7QQwIseoYXrs0/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHXY0OK5JXmvPo36pgVnyDgJ3ixqSzHHu916J-Z4gqlZTkkNd8c2gzx6cRul2HRwV0ugy0qtP94dDOcKlXL4VADoL5U44_KxzWkAKrBYfLG-gRvZpRrcxwxkbBCciYv-7QQwIseoYXrs0/s640/7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το σύνολο των διοικητών ήταν Αλβανοί αλλά παρόλα αυτά, ο ίδιος δεν κατάφερε να εξασφαλίσει
σημαντική υποστήριξη από τους Αλβανούς και αφέθηκε μόνος. Διότι η δύναμή του στην
λαϊκή βάση ήταν αρκετά μικρή. Όντας ιδιοκτήτης μεγάλων εκτάσεων, εκμεταλλεύτηκε
απάνθρωπα και για χρόνια τους ραγιάδες που εργάζονταν στα τσιφλίκια και έτσι είχε
επέλθει μεγάλο ρήγμα μεταξύ αυτού και του λαού. Και αυτός όπως όλοι οι μεγάλοι
δικτάτορες, είχε πιστέψει πολύ περισσότερο στο χρήμα απ΄ ότι στο λαό. Είχε
πλουτίσει αλλά με κόστος την οικονομική επιδείνωση μεγάλου μέρους του λαού. Ο
Αλή Πασάς που συσσώρευε ασταμάτητα μεγάλη περιουσία, δεν έδωσε καμία ευκαιρία
στους ανθρώπους του περιβάλλοντός του να αποκτήσουν πλούτο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι άνθρωποι που
δούλευαν δίπλα του ήταν απλώς υπηρέτες με κάποιο μισθό. Ακόμα και οι αξιωματούχοι
και οι σύμβουλοί του δεν μπόρεσαν να βρουν την ευκαιρία να αποκτήσουν κτήματα.
Έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, ήταν αρκετά δύσκολο να βρει υποστήριξη από μεγάλο
μέρους του λαού. Μόνο οι Έλληνες που ετοιμάζονταν για επανάσταση υποστήριξαν
τον Πασά. Τελικά, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων εναντίον του Αλή, ξεκίνησε
και η Ελληνική Επανάσταση. Ο Αλής έτρεφε την ελπίδα ότι θα πετύχει η Ελληνική Επανάσταση
και ότι θα σωθεί και ο ίδιος από αυτό όμως αν και αντιστάθηκε για πολύ καιρό στην
πολιορκία του κάστρου όπου είχε κλειστεί, δολοφονήθηκε στα 1822 και η περιουσία
του κατασχέθηκε από το κράτος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στο σημείο αυτό, θα
μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι στην πραγματικότητα η έλλειψη σημαντικής υποστήριξης
της φαινομενικά πανίσχυρης δύναμης του Αλή από το λαό, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην
αποτυχία αντίστασής του. Αν και ο Αλή Πασάς απέκτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής
του πλούτο που αντιστοιχούσε σε τεράστιες εκτάσεις, στην πραγματικότητα δεν επιχείρησε
ποτέ να εφαρμόσει σταθερές οικονομικές πολιτικές που θα ενίσχυαν την οικονομική
ανάπτυξη των περιοχών που είχε στην κατοχή του. Ακόμη κι αν στην εποχή του ήταν
ανεπτυγμένη η εμπορική δραστηριότητα στα Γιάννενα και τις γύρω περιοχές, ο Αλής
έπρεπε να εξασφαλίζει σημαντικά εισοδήματα από τους εμπόρους που στήριζαν το εμπόριο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Επίσης η στάση του
Αλή γίνεται αντιληπτή και μέσα από την καταστροφή των γύρω περιοχών που έφεραν
την όποια ανησυχία σχετικά με την ολοένα μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου στην περιφέρεια
του ή μέσα από άλλες παράνομες ενέργειες. Ο Αλής αντί να λαμβάνει μέτρα που θα
έστρεφαν όλες τις προσπάθειες του λαού στην παραγωγή και αντί να ηγείται της
ανάπτυξης αγροτικών, εμπορικών και βιομηχανικών δραστηριοτήτων, μετατρέποντας σε
τσιφλίκια πολλά χωριά και υποχρεώνοντας τους κατοίκους σε καθεστώς δουλοπαροικίας,
προχώρησε στην εξασφάλιση για τον εαυτό του εισοδημάτων μεγαλύτερης αξίας από την
αξία των παραγόμενων από τη γεωργία προϊόντων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και οι ευρείες ενέργειες
ανοικοδόμησης που έκανε αποσκοπούσαν στη δημιουργία άνετου γι αυτόν περιβάλλοντος
ή ακόμη περισσότερων εισοδημάτων. Γρήγορα, μαζί με την καταπιεστική προς το λαό
στάση του, ο έλεγχος πολλών πηγών που εξασφάλιζαν εισοδήματα και η παράνομη
ιδιοποίηση μεγάλου μέρους από το κέρδος που παραγόταν, αποτέλεσαν ένα σημαντικό
εμπόδιο για την ανάπτυξη οικονομικά αποδοτικών δραστηριοτήτων στην περιοχή.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">ΕΠΙΛΟΓΟΣ: ΕΝΑΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΘΡΥΛΟΣ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλή Πασάς των
Ιωαννίνων αποτέλεσε, από το 1800 και αργότερα, ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα
στο Ευρωπαϊκό κυρίως στερέωμα. Στην ιστορία, την λογοτεχνία, την τέχνη και το
θέατρο, η παρουσία του εξακολουθεί να είναι αισθητή, ακόμη και σήμερα. Ειδικότερα
στην διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ζωής του ήταν πασίγνωστος ανάμεσα στις ανώτερες
Ευρωπαϊκές τάξεις, οι οποίες και διψούσαν για κάθε είδους θεάματα με
ανατολίτικο περιεχόμενο, όπως του Πασά των Ιωαννίνων. Η πορεία του απέναντι
τόσο στις Ευρωπαϊκές δυνάμεις, όσο και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αποτελούσε μια
μόνιμη πηγή γοητείας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ενώ και ο διεθνής
τύπος παρακολουθούσε, από πολύ κοντά, τις πολιτικές του φιλοδοξίες. H επίδραση του
Τεπελενλή πάνω στη δυτική καλλιτεχνική φαντασία ήταν τέτοια που έργα τα οποία εμπνέονται
από τη ζωή του συνέχισαν να παράγονται για περισσότερο από εκατό χρόνια, μέχρι
σήμερα. Η εκτέλεση του Βεζίρη το Φεβρουάριο του 1822 αποτέλεσε μια από τις πρώτες
ειδήσεις των ευρωπαϊκών εφημερίδων της εποχής. Εκτός από την Γαλλόφωνη
Spectateur Oriental της Σμύρνης, στην οποία έχει ήδη γίνει αναφορά, η μεγάλη Παρισινή
εφημερίδα Journal de Dépats δημοσίευσε μια ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη,
με όλες τις λεπτομέρειες των δραματικών γεγονότων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το ίδιο έκαναν και
τα φύλλα του Λονδίνου. Λίγους μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1822, η μεγάλη επιθεώρηση
της Σκωτίας BlacNwoods Edinburgh Magazine δημοσίευσε ένα ειδικό αφιέρωμα στον
Αλή, που περιελάμβανε εκτενή ανάλυση ενός ανώνυμου Βρετανού γιατρού, ο οποίος είχε
επισκεφτεί τον Πασά στα Γιάννενα αρκετά χρόνια πριν. Επίσης η μεγάλη Αγγλική επιθεώρηση
-ιδρυμένη το 1758- The Anual Register, στις 20 Μαϊου 1820, δημοσίευσε ανταπόκριση
από την Κέρκυρα, με εκτενή αναφορά στα πρώτα πολεμικά γεγονότα των Ιωαννίνων.<br />
Δυστυχώς, όμως, δεν διασώθηκαν τα φύλλα της περιόδου εκείνης της μοναδικής Ελληνικής
εφημερίδας που κυκλοφορούσε τότε στην Ευρώπη, του φημισμένου «Ελληνικού Τηλέγραφου»
της Βιέννης, που θα επέτρεπαν να γίνει γνωστός ο τρόπος που περιέγραψε η ελληνική
πλευρά τα γεγονότα του θανάτου του Βεζίρη της Ηπείρου. «Είναι περίεργη», παρατηρεί
ο πολιτικός και δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βυζάντιος (1841 - 1898) «η μαγεία την
οποίαν εξήσκησεν ο θυελώδης του Αλή Πασά χαρακτήρας επί των συγχρόνων του και
των μετά ταύτα πνευμάτων. Δεν υπάρχει ίσως ποιητής ή συγγραφεύς διάσημος
οιασδήποτε χώρας, του οποίου τη φαντασίαν δεν προσέβαλεν ο σκληροτράχηλος γόνος
της Χάμκως και του Βελή. Όστις υπήρξεν «μετέωρον μέγα», μεγαλυνόμενον και υπό της
αποστάσεως του χρόνου, όμως οτιδήποτε και αν υπήρξεν, είναι πλέον αναμφισβήτητον,
ότι εγένετο μέγας ανήρ της εποχής». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJwaIdW_ajeHXlsd8CIVh1LvswwR4eMqpomDKv2Juakys5A1vIAVqc8jT1T0gujXRTSxKvmahn0QLwQdzK_jx6WVhYr5tnnYrFdeAhOQjSktL3ye9N-Aq2KxA78eSLYb1_ZcJbCn_MLMY/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJwaIdW_ajeHXlsd8CIVh1LvswwR4eMqpomDKv2Juakys5A1vIAVqc8jT1T0gujXRTSxKvmahn0QLwQdzK_jx6WVhYr5tnnYrFdeAhOQjSktL3ye9N-Aq2KxA78eSLYb1_ZcJbCn_MLMY/s640/8.jpg" width="522" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ωστόσο η τεράστια σε
όγκο λογοτεχνική παραγωγή των Ευρωπαίων, που συνεχίζεται και στις μέρες μας και
αναφέρεται στον Αλή, εστιάζει περισσότερο την προσοχή της επάνω στο μίσος και την
αποστροφή προς αυτόν. Υπάρχουν όμως και ορισμένες εξαιρέσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε
την σχετικά πρόσφατη έκδοση, «Αλή Πασάς, ο Μουσουλμάνος Βοναπάρτης» της Αμερικανίδας
καθηγήτριας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Κ.Ε. Fleming (κυκλοφόρησε και
στα Ελληνικά το 2000), η οποία στο έργο της προσεγγίζει τον Τεπελενλή με τρόπο
αμερόληπτο και ιστορικά τεκμηριωμένο, χωρίς προκαταλήψεις και μυθοπλασίες. Το
συμπέρασμα είναι ότι και στο λυκαυγές του 21<sup>ου</sup> αιώνα ο Βεζίρης των
Ιωαννίνων εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον όχι μόνον των Ελλήνων, αλλά
-και αυτό είναι το σημαντικό- των ξένων ερευνητών. Ό,τι γράφτηκε για τον Πασά
στηρίχτηκε κυρίως στα οδοιπορικά, στα χρονικά και στις εντυπώσεις επτά περιηγητών
που τον έζησαν από κοντά, για λίγο ή πολύ, κατά τη διάρκεια της παντοδυναμίας
του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αυτοί είναι ο
Γάλλος πρόξενος στα Γιάννενα François Pouqueville, ο Άγγλος γιατρός Sir Henry
Holland, ο συνοδοιπόρος του Lord Byron (ο John Cam Hobhouse), ο Γερμανός εξωμότης
διοικητής του πυροβολικού του Πασά, Ibrahim Manzour Effendi, ο συνταγματάρχης
Guillaume de Vaudoncourt, ο Βρετανός παιδαγωγός και -μετέπειτα- ιερωμένος
Thomas Smart Hughes και ο πολυτάλαντος συμπατριώτης του στρατιωτικός William
Martin Leake. Όλοι οι μετέπειτα βιογράφοι του Τεπελενλή βασίστηκαν στις εντυπώσεις
που δημοσίευσαν οι ανωτέρω, και κυρίως στα κείμενα του Pouqueville. Και εδώ βρίσκεται
το πρόβλημα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Γάλλος πρόξενος
έγραψε αρκετά έργα, στα οποία κεντρικό πρόσωπο είναι ο Αλή Πασάς, ακόμη και αν
έχουν διαφορετικούς τίτλους. Στο ογκώδες βιβλίο του «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»
περισσότερο απασχολείται με τον Τεπελενλή, παρά με αυτήν την ίδια την Επανάσταση.
Όμως, η εμπάθειά του, το μίσος και η προκατάληψή του εναντίον του, ακυρώνουν
κάθε ίχνος ιστορικής τεκμηρίωσης, και παρουσιάζουν ένα πρόσωπο που πολύ απέχει
από την πραγματικότητα και πλάθουν μια αποκρουστική εικόνα του Βεζίρη των
Ιωαννίνων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στο μεγαλύτερο μέρος
των έργων του, ο Fr. Pouqueville βασίζεται σε διανθισμένες περιγραφές, αμφίβολης
εγκυρότητας, επικεντρώνοντας κυρίως το ενδιαφέρον του στις θηριωδίες του, τις
οποίες μεγαλοποιεί, υποβαθμίζοντας τις άλλες πλευρές της πολυτάραχης ζωής του.
Και όμως, ο Fr. Pouqueville μετέδωσε τις απόψεις του σε πολλούς σοβαρούς συγγραφείς,
οι οποίοι έγραψαν βιογραφίες ή μυθιστορίες σχετικά με τον Αλή. Έτσι λοιπόν επηρεάστηκε
ο ζωγράφος Louis Dupré, οι λογοτέχνες Alexandre Dumas (père), Μόr JòNai, Eugène
Sue και Alphonse de Lamartine, οι φιλέλληνες ιστορικοί Thomas Gordon, George
Finlay και Sir James Emerson, και οι συγγραφείς Richard Alfred Davenport,
Conrad Malte - Brun, Jean - Félicien - Mallefille κ.ά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στο ίδιο περίπου μήκος
κύματος κινήθηκαν και οι Έλληνες Παναγιώτης και Σπυρίδων Αραβαντινός, Ιωάννης
Λαμπρίδης, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Γεώργιος Γαζής, και άλλοι, οι οποίοι υιοθέτησαν
αβασάνιστα τον επικριτικό λόγο του Pouqueville. Δεκάδες θεατρικά έργα και όπερες,
τραγωδίες και μελοδράματα, με κεντρικό ήρωα τον Τεπελενλή, παρουσιάστηκαν στις μεγαλύτερες
σκηνές της Ευρώπης, όπως στη Σκάλα του Μιλάνου και στο Covent Garden του
Λονδίνου. Το πρώτο μισό του 19<sup>ου</sup> αιώνα, η Ευρωπαϊκή λαϊκή δίψα για θρύλους
που πλημμύριζαν από τις απάνθρωπες και μυστηριώδεις ιδιοτροπίες των Μουσουλάνων
κυβερνητών είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της ιδίως μετά τον θάνατο του Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι θεατρικοί και οι
λυρικοί συγγραφείς της εποχής εμπνεύστηκαν, κυρίως, από τις τελευταίες πιο δραματικές
στιγμές του σατράπη, και τις οποίες παρουσίασαν με ρομαντική και συναισθηματική
διάθεση. Και αυτοί όμως τελικά δεν μπόρεσαν ή δεν επιδίωξαν να απαλλαγούν εντελώς,
από την προκατάληψη του F. Pouqueville έναντι του άσπονδου εχθρού του (άλλωστε
στα κείμενά του στηρίχτηκαν αβασάνιστα) και έτσι τον παρουσιάζουν σαν έναν συμβολικό
αρχέγονο δεσπότη της μυστηριώδους, άγριας και καθυστερημένης Ανατολής. Ο Αλή
Πασάς και ο Μάρκος Μπότσαρης, είναι οι δυο πιο «ζωγραφισμένες» Ελληνικού ενδιαφέροντος
προσωπικότητες του 19<sup>ου</sup> αιώνα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τον Τεπελενλή
απαθανάτισαν, είτε εκ του φυσικού, είτε κατά φαντασία, μερικοί από τους μεγαλύτερους
Ευρωπαίους καλλιτέχνες του 19<sup>ου</sup> αιώνα, όπως ο διάσημος Γάλλος οριενταλιστής
Alexandre - Marie Colin, ο περίφημος Louis Dupré, ο φιλέλληνας Horace Vernet, o
Ιταλός ζωγράφος Giuseppe dellΓ Acqua, ο πολυτάλαντος Quinsac Monvoisin και
άλλοι πολλοί. Τα πρωτότυπα έργα τους ακολούθησαν χαλκόγραφιες αναπαραγωγές, με
αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων και να καταστήσουν το πρόσωπό
του Πασά οικείο στο ευρύ Ευρωπαϊκό κοινό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ενδιαφέρουσες απεικονίσεις
του ανήκουν σε Έλληνες καλλιτέχνες όπως οι λαϊκοί ζωγράφοι και εικονογράφοι
Σωτήριος Χρηστίδης, Θεόφιλος (Χατζημιχάλης), Φώτης Κόντογλου, Μέντης Μποσταντζόγλου,
ο πρωτοπόρος του «μοντερνισμού» στην Ελλάδα, Αλέκος Κοντόπουλος, o Θεόδωρος Βρυζάκης,
ο Σκιαδόπουλος κ.ά. Την μορφή του Βεζίρη των Ιωαννίνων συναντούμε σε πληθώρα
αντικειμένων, όπως πιάτα πορσελάνης, ρολόγια, τραπουλόχαρτα και ταμπακιέρες, κεντήματα
τοίχου, σε αλατιέρες, σε διακοσμητικά ξυλόγλυπτα, σε βάζα και τσαγιέρες, σε καρτ-ποστάλ,
ακόμη και σε γραμματόσημα. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν αμέτρητα λαϊκά αναγνώσματα,
ιστορικά μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, έμμετρα και πεζά, ακόμη και εφημερίδα με
το όνομά του, ως τίτλο. Επίσης εμφανίζεται συχνά στο «θέατρο σκιών». Διασώθηκαν
αρκετά προσωπικά αντικείμενα του Αλή Πασά. Στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας
Υόρκης βρίσκονται δέκα όπλα του. Στο Μουσείο Φώτη Ραπακούση στα Γιάννενα εκτίθεται
η «μεγαλοπρεπής πίπα» του. Όπλα, ωρολόγια του κ.λ.π. βρίσκονται στο Εθνικό Ιστορικό
Μουσείο Αθηνών, στο Μουσείο Μπενάκη, στο Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης, στο Δημοτικό
Μουσείο Ιωαννίνων και σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές. Στη Νήσο των Ιωαννίνων,
στο μέρος όπου άφησε την τελευταία πνοή του, λειτουργεί και ένα μικρό Μουσείο,
που φέρει το όνομά του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τέλος ένα μεγάλο μέρος
από το προσωπικό του αρχείο φυλάσσεται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη Αθηνών και σε
πολλά δημόσια ή ιδιωτικά αρχεία. Ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων εξακολουθεί και σήμερα
να θεωρείται μια δεσπόζουσα μορφή στο γενικότερο πλαίσιο τόσο του Οθωμανικού
όσο και του Ελληνικού παρελθόντος, αλλά και του Βαλκανικού γενικότερα. Είναι περισσότερο
από βέβαιο ότι και στα επόμενα χρόνια «Ο Μουσουλμάνος Βοναπάρτης» - όπως τον προσονόμασε
ο Μπάιρον- θα συνεχίσει να είναι «παρών», στην ιστοριογραφία, την τέχνη, το
θέατρο, την ζωγραφική, την ποίηση και την λογοτεχνία, ιδίως την λαϊκή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="color: #c00000;"><br /></span></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaCFFJMuorknsfBmj7vJOtsvXvpzpnpvY5Wwx8oO4mTlhGX5A9uejYrkDFTMj_eKEQv6l4xIYb4mzPN3YAl8QmVKz34LNtVy58Gs68OvqgEVIQ5Zyt8zEOKvOOwZN0nrUYb_j59Vk2Uys/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaCFFJMuorknsfBmj7vJOtsvXvpzpnpvY5Wwx8oO4mTlhGX5A9uejYrkDFTMj_eKEQv6l4xIYb4mzPN3YAl8QmVKz34LNtVy58Gs68OvqgEVIQ5Zyt8zEOKvOOwZN0nrUYb_j59Vk2Uys/s640/9.jpg" width="536" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNXbc0Ei1hMs4G2nx9-1AX3jXWYkxtlnRjWmPRevU3mfWluvnN1SBkpV6d31kZLEiBOegcVln6yVgX3KrPg2sOSXDHvhAwWAYCnjt-qXuWy4QL9GejxwiOsHBrsQbuoYXeKvjkQPPG7t0/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="470" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNXbc0Ei1hMs4G2nx9-1AX3jXWYkxtlnRjWmPRevU3mfWluvnN1SBkpV6d31kZLEiBOegcVln6yVgX3KrPg2sOSXDHvhAwWAYCnjt-qXuWy4QL9GejxwiOsHBrsQbuoYXeKvjkQPPG7t0/s640/10.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl_NTTB9t2U_ZXypxPKrs-paQupNPg3mZOU0foq7QttidKxGpI_OQMBcuIb_3c3uaDkMkGjc9y6RIMwbVbvBpvC7sMWymX2zAOlnaXwNLSFYeriFySr_s-hAP1UQShxnR3BKqFtq-awvk/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="562" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl_NTTB9t2U_ZXypxPKrs-paQupNPg3mZOU0foq7QttidKxGpI_OQMBcuIb_3c3uaDkMkGjc9y6RIMwbVbvBpvC7sMWymX2zAOlnaXwNLSFYeriFySr_s-hAP1UQShxnR3BKqFtq-awvk/s640/11.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTH8Xn-ez5Q_g-DqofWQjj9QFdK3Wx17nymYsIoqkMu13HcaKOh2YrC4mEcU_1BLL0P-20uB4XIcaJEHnFqv3wztks8x_FDo2DulS0lCE4UYbOSF19Ruy2Dh0IODJjO0sKaISa13qfBRA/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTH8Xn-ez5Q_g-DqofWQjj9QFdK3Wx17nymYsIoqkMu13HcaKOh2YrC4mEcU_1BLL0P-20uB4XIcaJEHnFqv3wztks8x_FDo2DulS0lCE4UYbOSF19Ruy2Dh0IODJjO0sKaISa13qfBRA/s640/12.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGt-L_fZ29rf3IPeZ3r7qT7q_AcGFUW-r1e0kP2PZnRIruWiwRYRh4XNsDUNeYj_pu5MrRQ0lREt1-3vkgjvqT4nmdBQim-fnYFb18Y1Ca6d4DVYpzsHUseYVhHWVUJnygKO5TZ7jGL2k/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGt-L_fZ29rf3IPeZ3r7qT7q_AcGFUW-r1e0kP2PZnRIruWiwRYRh4XNsDUNeYj_pu5MrRQ0lREt1-3vkgjvqT4nmdBQim-fnYFb18Y1Ca6d4DVYpzsHUseYVhHWVUJnygKO5TZ7jGL2k/s640/13.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZFWj99VhDpb8VN362qfDiW716fXd-Xt1hMysol1jumiNlH7_Al7ZhRbqXijTSN4G5BPpP69sd060xOAGdrPBDsg7dtFidkcXWvPEBkWAFaPioc03ZJbIAwN1GUAiF_fZQMByOW6I__xs/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="524" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZFWj99VhDpb8VN362qfDiW716fXd-Xt1hMysol1jumiNlH7_Al7ZhRbqXijTSN4G5BPpP69sd060xOAGdrPBDsg7dtFidkcXWvPEBkWAFaPioc03ZJbIAwN1GUAiF_fZQMByOW6I__xs/s640/14.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFw37zOQdz7EFCnyld8DjGgGFZ8TYCzUp1gUKswwBVQlM5wwCMZP7fW7lvbSljj3saDz67PocThQoMZs2SeiwtLasB2yrK3tj9ut3hbkcf_ZZw09WezRV_cWyTgSoo7WnOdaPM9JgQi9I/s1600/15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFw37zOQdz7EFCnyld8DjGgGFZ8TYCzUp1gUKswwBVQlM5wwCMZP7fW7lvbSljj3saDz67PocThQoMZs2SeiwtLasB2yrK3tj9ut3hbkcf_ZZw09WezRV_cWyTgSoo7WnOdaPM9JgQi9I/s640/15.jpg" width="592" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB5bQEZw07lXJyrsXdxngld_5mXAgnb9agpL76S1IEmtKYpjPyY6I17yoTg8qsfIojD_-9vfrvqO4F95YMLbBlhKGluFU19G38nfLoCjXFw8SZC6158vCuzRXc0bBszmJ37ZyL6DzfxK4/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="636" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB5bQEZw07lXJyrsXdxngld_5mXAgnb9agpL76S1IEmtKYpjPyY6I17yoTg8qsfIojD_-9vfrvqO4F95YMLbBlhKGluFU19G38nfLoCjXFw8SZC6158vCuzRXc0bBszmJ37ZyL6DzfxK4/s640/16.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3dnZu5wYAQQR_IU8355eKzmPujXs7_XvDhqNlNbVPDAuRDzczdJtkAs2ElorisCfmsOy5OqLw9BrJVLqqESwoVpu4JxC4E8J-kHP7OHSuwu8MbEi46JssmmUB93U_zTKhWZyRKmOI_qY/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="464" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3dnZu5wYAQQR_IU8355eKzmPujXs7_XvDhqNlNbVPDAuRDzczdJtkAs2ElorisCfmsOy5OqLw9BrJVLqqESwoVpu4JxC4E8J-kHP7OHSuwu8MbEi46JssmmUB93U_zTKhWZyRKmOI_qY/s640/17.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3F76srrd3uoiOg0ggC5EMhyphenhypheniFcYiB0n426Isj5mtYY2vngmyubowLeGyymuGG4BChz1HQF2oz41x2xiz4tBh-AFQnIkwKskC0hrMsKfFK3xlLtYWZ_zmy8C1wosAfDQIKXl_Y7umBlwI/s1600/18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3F76srrd3uoiOg0ggC5EMhyphenhypheniFcYiB0n426Isj5mtYY2vngmyubowLeGyymuGG4BChz1HQF2oz41x2xiz4tBh-AFQnIkwKskC0hrMsKfFK3xlLtYWZ_zmy8C1wosAfDQIKXl_Y7umBlwI/s640/18.jpg" width="444" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΠΗΓΕΣ:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">1: <a href="http://www.eie.gr/nhrf/institutes/inr/instr-studiorumbalk/%20tepelenlis.pdf">http://www.eie.gr/nhrf/institutes/inr/instr-studiorumbalk/
tepelenlis.pdf</a><br />
2: <a href="http://users.uoi.gr/gramisar/istorias_neoteron_chronon/pdfs_%20docs/nikolaou_ear_uliko_2013_14.pdf">http://users.uoi.gr/gramisar/istorias_neoteron_chronon/pdfs_docs/nikolaou ear uliko_2013_14.pdf</a><br />
3: <a href="https://alphalinenet.files.wordpress.com/2015/08/ceb1cebeceb9%20cf89cebcceb1cf84cebfcf8dcf87cebfceb9-cf83cf84ceb7cebd-ceb1cf85ce%20bbceae-cf84cebfcf85-ceb1cebbceae-cf80ceb1cf83ceac.pdf">https://alphalinenet.files.wordpress.com/2015/08/ceb1cebeceb9cf89cebcceb1cf 84cebfcf8dcf87cebfceb9-cf83cf84ceb7cebd-ceb1cf85cebbceae-cf84cebfcf85-ceb1ce bbceae-cf80ceb1cf83ceac.pdf</a><br />
4: <a href="http://zsgiannina.gr/%CE%B1%CE%BB%CE%AE-%CF%80%CE%B1%25%20CF%83%CE%AC%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BB%CE%AE%25%20CF%83%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-%CE%B7%25%20CE%B3%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82/">http://zsgiannina.gr/%CE%B1%CE%BB%CE%AE-%CF%80%CE%B1%
CF%83%CE% AC%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BB%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%B1% CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE% BD%CE%B1%CF%82/</a><br />
5: </span></b><a href="http://www.zosimaia.gr/data/magazine/zosimades_37.pdf"><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">http://www.zosimaia.gr/data/magazine/zosimades_37.pdf</span></b></a><span class="MsoHyperlink"><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">6: </span></b><a href="http://latistor.blogspot.gr/2013/09/1744-1822.html"><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">http://latistor.blogspot.gr/2013/09/1744-1822.html</span></b></a><span class="MsoHyperlink"><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><o:p></o:p></span></b></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ansi-language: EN-US; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">7: greekworldhistory.blogspot.gr<o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-53962346779493776482017-06-14T05:40:00.000+03:002017-06-14T05:40:57.164+03:00Αλή Πασάς ο Τεπελενλής 1744 - 1822 (7)<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">H AΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ: Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στις αρχές του έτους 1820 το κλίμα στην
Κωνσταντινούπολη έγινε βαρύ για τον Ηγεμόνα των Ιωαννίνων. Όλοι οι Οθωμανοί αξιωματούχοι
είχαν πια συνασπιστεί εναντίον του -ίσως γιατί σταμάτησε να τους στέλνει «μπαξίσια»-
και πίεζαν το σουλτάνο να λάβει μέτρα περιορισμού της εξουσίας του. Παράλληλα η
Υψηλή Πύλη κατακλυζόταν από επιστολές κατευθυνόμενες από τους αντιπάλους του
που τον παρουσίαζαν σαν τον μεγαλύτερο εχθρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και
αντάρτη. Ο Σουλτάνος αναθέτει στον Μεγάλο Βεζίρη Χαλέντ - Εφέντη, μέχρι πρότινος
προστάτη του Πασά των Ιωαννίνων, να του υποβάλλει λεπτομερή αναφορά για τη συμπεριφορά
του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η «έκθεση» είναι καταπέλτης σε βάρος του Τεπελενλή.
Η αφορμή δόθηκε όταν, την 1η Μαρτίου 1820, δύο πληρωμένοι δολοφόνοι του Τεπελενλή
επροσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να σκοτώσουν τον Ισμαήλ Πασόμπεη στο σπίτι του, δίπλα
στην Αγία Σοφία. Ο Ισμαήλ ήταν ο Τουρκογιαννιώτης που αποκάλυψε στον φίλο του Βελή,
την ανίερη ερωτική σχέση του πατέρα του με την σύζυγό του Ζεϊμπεντέ. Ο Αλής τον
κυνηγούσε επί χρόνια σε στεριές και θάλασσες για να τον εκδικηθεί. Έτσι προσπάθησε
να τον πετύχει ακόμη και στην Πόλη όπου τον έθεσε υπό την προστασία του ο
Χαλέντ. Ο Σουλτάνος έγινε έξαλλος με την απόπειρα και πήρε την τελική απόφαση
για την εξόντωσή του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ένας ακόμη λόγος -μάλλον ισχυρότερος- ήταν το
ότι ήθελε τους περιβόητους θησαυρούς του Αλή, για να ενισχύσει το χειμαζόμενο
Αυτοκρατορικό ταμείο. Ο Βεζίρης εξαγριωμένος για την αποτυχία της δολοφονίας
του Ισμαήλ σκοτώνει τη γυναίκα του, την μητέρα του και τον γιο του, ενώ την δωδεκάχρονη
κόρη του, που ήταν μνηστευμένη με τον γιο του Βελή, την φυλάκισε στο Τεπελένι,
όπου και πέθανε. Τα πρώτα μέτρα εναντίον του Αλή ήταν η παύση του, από αρχηγός
των σωμάτων που είχαν σαν σκοπό την ασφάλεια των οδικών αρτηριών της Ελλάδας, η
καθαίρεσή του από το «Πασαλίκι» των Ιωαννίνων, η αφαίρεση της διοίκησης της Θεσσαλίας
και της Αιτωλοακαρνανίας, ενώ διατάχτηκε να πάει ο ίδιος στο Τεπελένι, και να
αναμείνει το φιρμάνι. Η γριά αλεπού κατάλαβε γρήγορα την σοβαρότητα της
κατάστασης και στράφηκε αμέσως για βοήθεια και μεσολάβηση των «φίλων» του -όπως
τουλάχιστον νόμιζε- Άγγλων, στέλνοντας στην Κέρκυρα τον έμπιστό του Μάνθο
Οικονόμου. Ο Αρμοστής των Επτανήσων και παλαιός του γνώριμος Sir Τhomas
Maitland του δήλωσε ευθέως ότι δεν θα μπορούσε να αποσπάσει την επιείκεια της
Υψηλής Πύλης, ήταν όμως πρόθυμος να του δώσει πολιτικό άσυλο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η προσφορά ήταν απατηλή, γιατί υπήρχαν συνεννοήσεις
Άγγλων και Πύλης να ξεγελαστεί ο Αλής και να καταφύγει στα Επτάνησα, οπότε οι
Άγγλοι θα τον παρέδιδαν στο σουλτάνο. Αυτός κατάλαβε αμέσως την καλοστημένη
παγίδα και ούτε καν απάντησε στον ύπατο αρμοστή των Ιονίων Νήσων. Αφού έχασε
τις ελπίδες του για Αγγλική βοήθεια, για να κερδίσει χρόνο, στέλνει επιστολή
στο Διβάνι με την οποία αποκαλύπτει στους Οθωμανούς την ύπαρξη της «Φιλικής Εταιρείας»
και την προετοιμασία της μεγάλης Ελληνικής επανάστασης, τονίζοντας ότι η πτώση
και η εξόντωσή του θα συντελούσαν στην επιτυχία της, γιατί αυτή χωρίς τη συμβολή
του δεν θα ήταν δυνατόν να καταπνιγεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Για τα περί Φιλικής Εταιρείας τον είχε πληροφορήσει
ο Ζακυνθινός κρεοπώλης Διόγος (ο Σκοπιώτης), που ήταν μέλος της, ο οποίος εκτελέστηκε
στο τέλος του 1819, στο Αρχιμανδρειό των Ιωαννίνων, από τον ηγούμενο του ναού -επίσης
Ζακύνθιο- Διονύσιο Κοδοράση, που ήταν και ο ίδιος φιλικός. Όμως, και αυτός, ο ελιγμός
έπεσε στο κενό. Αμέσως μόλις έφτασε το γράμμα στην Πόλη, ο σουλτάνος θεώρησε την
πληροφορία απατηλή, και συγκαλεί το ανώτατο όργανο της Αυτοκρατορίας, το Μεγάλο
Διβάνι, που εκδίδει διάταγμα, με το οποίο ο Τεπελενλής κηρυσσόταν, αποστάτης, εάν
σε διάστημα 40 ημερών δεν πήγαινε να απολογηθεί. Ο Αλής ούτε το σκέφτηκε να παρουσιαστεί
στο σουλτάνο, γιατί ήξερε καλά ότι δεν θα ξαναγύριζε ζωντανός.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlePjz2iK4131NYTwtLteZGcVprw8z7ktlJp3dkmiAoqVHm8KN1ToFQTUfaizcJVvn5C4BVbpo1LgYcCRSrIYMD5jS3fVo4QBcBPfy2ybAlAVE0DcJgg_OIlDq73vAWGM_xjsrVnZgup4/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlePjz2iK4131NYTwtLteZGcVprw8z7ktlJp3dkmiAoqVHm8KN1ToFQTUfaizcJVvn5C4BVbpo1LgYcCRSrIYMD5jS3fVo4QBcBPfy2ybAlAVE0DcJgg_OIlDq73vAWGM_xjsrVnZgup4/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Άλλωστε είχε καταλάβει πολύ πιο πριν ότι η σύγκρουση ήταν πλέον αναπόφευκτη και
ετοιμαζόταν ήδη από πολύ καιρό για πόλεμο. Όπως γράφει ο πλέον έγκυρος αφηγητής,
ο Αθανάσιος Ψαλίδας, στο χειρόγραφο έργο του «Ιστορία της πολιορκίας των
Ιωαννίνων, 1820 - 1822», «εδιόρθωσεν και εδυνάμωσε το κάστρο των Ιωαννίνων και με
ακρόπολιν δυνατήν, έκτισεν νέον κάστρον μικρό στα Λιθαρίτζια, και ανάμεσα σε
Λιθαρίτζια και κάστρο, έκτισε πέρυσι μίαν κούλιαν (οχυρός πύργος) πολεμικήν,
δυνατήν και υψηλήν, οπού βλέπει όλην την πόλιν, και την εστόλισεν με τα τόπια,
και εις τα τρία πατώματα. Περίζωσε και τα προάστεια με χαντάκι και πολλές μπαταριές
με τόπια. Εδυνάμωσεν και το Νησί της Λίμνης με πολλές μπαταριές και τόπια».<br />
Προμηθεύεται επίσης, μέσω Πρέβεζας, τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών, ενώ αποθηκεύει
στα υπόγεια του κάστρου τρόφιμα και εφόδια τα οποία επαρκούν για πολιορκία,
τουλάχιστον, δύο χρόνων. Και το κυριότερο, καταλαβαίνοντας, αν και αργά, ότι η μεγάλη
δύναμή του είναι οι θησαυροί του, ανοίγει επιτέλους το ταμείο του και αρχίζει
να σκορπά χρήμα προς κάθε κατεύθυνση, εξαγοράζοντας πρόσωπα, υπηρεσίες και
καταστάσεις. Η εκστρατεία εναντίον του Αλή άρχισε πριν καν λήξει η προθεσμία
των 40 ημερών που είχε θέσει ο σουλτάνος για να παρουσιαστεί στην Πόλη. Κηρύχτηκε
πραγματική «Τουρκική πανστρατιά».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αρχιστράτηγος, ο ορκισμένος εχθρός του Ισμαήλ
Πασόμπεης και υπαρχηγός ο περιβόητος Πασάς της Δράμας, ο Δράμαλης. Φάλαγγες
Αυτοκρατορικών στρατευμάτων από τις Πρέσπες και τη Μακεδονία, την Ναύπακτο, την
Πελοπόννησο και τη Θεσσαλία, συγκλίνουν προς την Ήπειρο, ενώ ο σουλτανικός
στόλος του ναύαρχου Αλή-Μπέη αποκλείει τα Ηπειρωτικά παράλια και καταλαμβάνει
όλες τις παράκτιες πόλεις που ήταν πιστές στον Αλή. Σύντομα τα Γιάννενα πολιορκούνται
στενά από 45.000 πεζούς και 10.000 ιππείς. Τον Μάιο του έτους 1820 ο Αλής
συγκαλεί στα Γιάννενα «Μέγα Πολεμικόν Συμβούλιον», στο οποίο συμμετέχουν όλοι
οι εξέχοντες Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι οπλαρχηγοί και οι πρόκριτοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τους βγάζει πύρινο λόγο: «Μου κάνουν πόλεμο
για να πάρουν τους θησαυρούς μου, αλλά σε λίγους μήνες θα τραντάξω την αυτοκρατορία
και εκείνοι που τώρα μου επιτίθενται δεν θα είναι ασφαλείς ούτε στην
Κωνσταντινούπολη». Συγχρόνως τάζει τα πάντα, πλούτο, αξιώματα, ακόμη και «Σύνταγμα».
Οι Αρβανίτες δεν κατάλαβαν τι είναι αυτό και νόμισαν ότι πρόκειται για αύξηση
του μισθού τους, ενώ μερικοί το εξέλαβαν ως νέα θρησκεία. Πολλά ειπώθηκαν σε
αυτό το πολεμικό συμβούλιο. Ανάμεσα στα άλλα, ο Ανδρούτσος και ο Νούτσος του πρότειναν
να βαφτιστεί Χριστιανός με το όνομα Αλέξανδρος, ώστε να έχει περισσότερο κύρος
ανάμεσα στους ορθόδοξους υπηκόους του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής άφησε ανοιχτό αυτό το ενδεχόμενο, ενώ
τους ζήτησε την συνδρομή της Φιλικής Εταιρείας (όλοι σχεδόν οι Έλληνες παριστάμενοι
ήταν φιλικοί), λέγοντας ότι ήταν από καιρό σε επαφή μαζί της με το ψευδώνυμο «πενθερός»
(ο Καποδίστριας είχε το προσωνύμιο «ευεργετικός», ο Αλέξανδρος Υψηλάντης «κάλιστος»,
ο πατριάρχης «παλαιότερος», και ο Τσάρος «φιλάνθρωπος»). Και για να τους το
αποδείξει έκανε μπροστά στους έκπληκτους οπλαρχηγούς, το «αναγνωριστικό» των
φιλικών, που γινόταν με συνδυασμό και πλέξη των δαχτύλων των δυο χεριών. Στη
συνέχεια αναθέτει σε όλους διακριτούς και συγκεκριμένους ρόλους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι, την μεν άμυνα των Ιωαννίνων αναλαμβάνει
ο ίδιος, του Βερατίου οι γιοί του Μουχτάρ και Σαλήχ, του Τεπελενίου ο εγγονός
του Μεχμέτ, του Αργυροκάστρου ο Μετζομπόνος, της Άρτας ο Νταλήπ Πρεμέτης κλπ.
Από τους Έλληνες ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αναλαμβάνει να υπερασπιστεί την Λειβαδιά,
ο Καρατάσσος τις Θερμοπύλες, ο Νικόλαος Στουρνάρης τον Ασπροπόταμο, ο Ανδρέας
Ίσκος τα Άγραφα, οι Μπλαχαβαίοι τα Χάσια, ο Ιωάννης Βαρνακιώτης το Ξηρόμερο, ο
Γιώργης Ζιώγας τον Όλυμπο κλπ. Παράλληλα κινείται και διπλωματικά. Στέλνει τον
Σπύρο Κολοβό στην Κέρκυρα, προκειμένου να έρθει σε επαφή με την Φιλική Εταιρεία
και να την ενισχύσει με σημαντικό χρηματικό ποσό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Απευθύνεται -επίσης-και στη Ρωσία. Συναντιέται
στην Πρέβεζα τον Απρίλιο του 1820 με το φίλο του διερμηνέα του Ρωσικού υποπροξενείου
Πατρών, Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο, και τον στέλνει στην Αγία Πετρούπολη για να ζητήσει
τη βοήθεια του Τσάρου. Όμως στις κρίσιμες αυτές ώρες ο Αλής απέκτησε έναν εντελώς
απροσδόκητο σύμμαχο, τους Σουλιώτες, τους «προαιώνιους εχθρούς» του. Οι διασκορπισμένοι
από τον ίδιο απείθαρχοι και σκληροτράχηλοι πολεμιστές, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος
γύρισαν στην Ήπειρο προσβλέποντας στην επάνοδο στις πατρογονικές τους εστίες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην αρχή προσέγγισαν τους Τούρκους οι οποίοι
και τους έταξαν την επιστροφή στο Σούλι, όμως στην συνέχεια ο σερασκέρης Ισμαήλ
Πασόμπεης, αθέτησε αυτή του την υπόσχεση και τους φέρθηκε σκαιότατα. Έτσι
χίλιοι περίπου Σουλιώτες έφτασαν στην περιοχή των Ιωαννίνων και στρατοπέδευσαν
στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων, διατηρώντας όμως ουδετερότητα. Στο τέλος του Νοεμβρίου
του 1820 οι Σουλιώτες παρατήρησαν ότι ούτε μια από τις βόμβες που έριχνε εναντίον
τους ο Πασάς από το κάστρο έσκαγε. Από περιέργεια, εξέτασαν μία και είδαν
κατάπληκτοι ότι περιείχε έγγραφη πρόσκληση του Αλή για μυστική συνάντηση στο φρούριο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Την ίδια νύχτα ο Νότης Μπότσαρης και άλλοι δύο
Σουλιώτες διέσχισαν με βάρκα τη λίμνη και συνάντησαν τον άλλοτε θανάσιμο αντίπαλό
τους. Ο Πασάς τους πρότεινε να πολεμήσουν μαζί του τους Τούρκους, με αντάλλαγμα
την άμεση επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη, την καταβολή από μέρους του ενός χρηματικού
ποσού και τον εφοδιασμό τους με όπλα και πολεμοφόδια. Οι Σουλιώτες δέχτηκαν και
υπέγραψαν, στις 20 Δεκεμβρίου 1820, γραπτή συμφωνία, για την τήρηση της οποίας
ανταλλάχτηκαν ως όμηροι, ο εγγονός του Αλή, Χουσεΐν Πασάς (γιος του Μουχτάρ)
και η σύζυγος του Μάρκου Μπότσαρη, με τα δυο παιδιά της, ο αδερφός του και η αδερφή
του οπλαρχηγού Δράκου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι μήνες της πολιορκίας των Ιωαννίνων περνούν
χωρίς όμως αποτέλεσμα για τους Τούρκους. Αντίθετα ο Αλής ξαναγίνεται ο πολεμιστής
της νιότης του και ηγείται ο ίδιος των επιθέσεων, παρά την αρθρίτιδα που τον
ταλαιπωρεί. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, με το σώμα του, και ο Μάρκος Μπότσαρης, με
τους Σουλιώτες του, κάνουν θραύση και κρατούν ανοιχτές όλες τις διόδους ανεφοδιασμού.
Παράλληλα ο πανούργος Βεζίρης με δολοπλοκίες και δωροδοκίες διαλύει εντελώς την
συνοχή και πειθαρχία των Τουρκικών τμημάτων. Έξη μήνες, μετά από την έναρξη της
πολιορκίας, η πλάστιγγα είχε αρχίσει να γέρνει προς το μέρος του. Η «Υψηλή Πύλη»
τρομοκρατημένη διαβλέπει τη διαγραφόμενη αποτυχία και αλλάζει ταχύτατα τακτική.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8AATydw-7O9PfWRnQW0Vy9cmfHD2-0IC2g434sHaNsVYOPsLCInz-jp_Vjvj2O1-SFvA-1wxQhz8pUbA2bzjg4OLTfx_pq5HG278DEVPekZsx5mQbieHXxfYwhD6JwdzdyH8sf35xBTQ/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="416" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8AATydw-7O9PfWRnQW0Vy9cmfHD2-0IC2g434sHaNsVYOPsLCInz-jp_Vjvj2O1-SFvA-1wxQhz8pUbA2bzjg4OLTfx_pq5HG278DEVPekZsx5mQbieHXxfYwhD6JwdzdyH8sf35xBTQ/s640/2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αφαιρούν την αρχιστρατηγία από τον αποτυχημένο Πασόμπεη και τοποθετούν στη θέση
του τον Χουρσίτ Πασά, διοικητή της Τρίπολης, Καυκάσιο γενίτσαρο και έναν από
τους πλέον προικισμένους στρατηγούς του σουλτανικού στρατού. Αυτός αναχωρεί για
τα Γιάννινα έχοντας μαζί του επίλεκτες δυνάμεις, αφού πείστηκε από τους Έλληνες
προύχοντες της Πελοποννήσου ότι οι φήμες για μια επικείμενη εξέγερση στον Μοριά
δεν ευσταθούσαν. Η Φιλική Εταιρεία είχε βάλει και εδώ το χέρι της. Το ημερολόγιο
έγραφε 20 Ιανουαρίου 1821, όταν ο Τούρκος στρατάρχης εμφανίστηκε, μαζί με τα
ασκέρια του, μπροστά στο κάστρο των Ιωαννίνων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Η ΡΗΞΗ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΥΛΗ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το 1820, ύστερα από την αποκάλυψη ότι δυο Αλβανοί,
σταλμένοι από τον Αλή, αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Πασιόμπεη, ο Σουλτάνος
Μαχμούτ Β΄, ενοχλημένος από αυτό το γεγονός και θορυβημένος, διότι ο Αλή ήταν εμπόδιο
στο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα και κίνδυνος για τη συνοχή της Αυτοκρατορίας
του, διέταξε την απομάκρυνσή του από το Πασαλίκι των Ιωαννίνων, με σκοπό να τον
περιορίσει στο Τεπελένι. Ο Αλή προσπάθησε να εξευμενίσει το σουλτάνο, ζήτησε τη
μεσολάβηση της Ρωσίας και της Αγγλίας, ενώ κατέδωσε ακόμα και τη Φιλική Εταιρεία
της οποίας την ύπαρξη γνώριζε από το 1819.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τελικώς το 1820, η Πύλη τον κήρυξε ένοχο εσχάτης
προδοσίας και τον κάλεσε να εμφανιστεί εντός 40 ημερών στην Κωνσταντινούπολη
για να απολογηθεί. Εκείνος, φυσικά, αρνήθηκε, ερχόμενος σε σύγκρουση με τα στρατεύματα
της Αυτοκρατορίας. Ο Αλή Πασάς, όσο ενίσχυε τη δύναμή του τόσο περισσότερο
αποδέσμευε τις κινήσεις του από τις επιθυμίες της Πύλης. Είχε προχωρήσει σε
πολλά πράγματα χωρίς την έγκριση της Κωνσταντινούπολης και συνέχιζε να δρα κατ»
αυτόν τον τρόπο. Μια σειρά από ενέργειες επέφεραν τη ρήξη στις σχέσεις του Αλή
Πασά με την Πύλη: Ο σφαγιασμός των Σουλιωτών, η φυλάκιση του Ιμπραήμ Πασά και η
κατάληψη του Μπερατίου και της Αυλώνας, η κήρυξη πολέμου σε περιοχές που εποφθαλμιούσε,
οι προσωπικές επαφές με ξένες δυνάμεις και η συμφωνίες του με αυτές, ο παράνομος
πλουτισμός, η συγκέντρωση τεράστιας περιουσίας, η υποστήριξη εχθρών του Οθωμανικού
κράτους, η εκτέλεση των κεντρικών διαταγών «όποτε αυτός επιθυμούσε» και οι
καταπιέσεις που υφίστατο ο λαός από τους γιους του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η σιωπηρή στάση της Κωνσταντινούπολης απέναντι
στις αναρίθμητες παράνομες ενέργειες του Αλή συνδεόταν εν μέρει με τη συχνή εμπλοκή
του κράτους σε πολέμους και επιχειρήσεις για την καταστολή εξεγέρσεων και είχε
τη βάση της στην αποφυγή της σύγκρουσης με ένα δυνατό ηγεμόνα όπως ήταν αυτός.
Ωστόσο, ήταν σημαντική και η διττή στάση του Αλή Πασά απέναντι στην
Κωνσταντινούπολη. Με άλλα λόγια, φαινόταν πως ο Αλή υπάκουγε στην Πύλη, στην πραγματικότητα
όμως έκανε αυτό που ήθελε και παρουσίαζε τελείως διαφορετικές τις πράξεις του
στην Κωνσταντινούπολη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Για παράδειγμα, μετά τη φυλάκιση του Ιμπραήμ
Πασά και με φήμες γύρω από την εκτέλεση του να πλανώνται στην Κωνσταντινούπολη,
εστάλη στα Γιάννενα αξιωματούχος με σκοπό τη διαλεύκανση της υπόθεσης, ο Αλής όρισε
συνάντηση του αξιωματούχου και του Ιμπραήμ σε πολυτελές δωμάτιο και αφού του πρόσφερε
δώρα και εξέφρασε ανοιχτά την υποταγή του στο Σουλτάνο, τον έστειλε πίσω. Παρά
τις προσπάθειες να παρουσιάζει τις πράξεις του διαφορετικές, συνέχιζαν να είναι
συχνές οι διαμαρτυρίες κατά του Αλή στην Πύλη. Ακόμα και κατά τη γνώμη του
Σουλτάνου υποκινείτο ένα είδος αρνητικής προπαγάνδας εναντίον της Πύλης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ενώ και ο ανώτερος αξιωματούχος της Αυτοκρατορικής
φρουράς Ισμαήλ Πάσο Μπέη, ένας από τους παλιούς εχθρούς του Αλή, φτάνοντας στην
Κωνσταντινούπολη ξεκίνησε να στρέφει την κοινή γνώμη εναντίον του. Λίγο αργότερα
ο Ισμαήλ Πάσο Μπέη θα ασκήσει σημαντική επιρροή στο Παλάτι, θα κερδίσει τη συμπάθεια
του Χαλέτ Εφέντη και εκμεταλλευόμενος την αποδοχή του από το Σουλτάνο θα τον ενημερώνει
σχετικά με τις κινήσεις του Αλή Πασά. Δίχως να παραμείνει απλός θεατής των γεγονότων
ο Αλή έστειλε στην Κωνσταντινούπολη δυο ειδικά εκπαιδευμένους άντρες με σκοπό
να σκοτώσουν τον Ισμαήλ Πάσο. Στις αρχές του 1820 έγινε η απόπειρα δολοφονίας
του Ισμαήλ Μπέη αλλά απέτυχε. Ο ένας από τους δράστες συνελήφθη και στην ανάκριση
ομολόγησε ότι είχαν σταλεί από τον Αλή Πασά. Αυτό ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε
το ποτήρι. Έτσι, ο Σουλτάνος που σκεφτόταν από καιρό την τιμωρία του Αλή πέρασε
στη δράση και αφού πρώτα τον απομάκρυνε από την εποπτεία των δερβενίων, διόρισε
στη θέση του το διοικητή του σαντζακιού των Τρικάλων Σουλεϊμάν Πασά. Στο μεταξύ
ανέθεσε τη διοίκηση των σαντζακιών της Οχρίδας και του Ελμπασάν στο διοικητή της
Σκόδρας Μουσταφά Πασά και το σαντζάκι της Ναυπάκτου που μέχρι τότε ήλεγχε ο Βελή
Πασάς στον Πεχλιβάν Πασά της Πρέβεζας. Επίσης, με «επίσημη επιστολή» (tahrirat)
από το κέντρο είχε ζητηθεί από τους κατά τόπους διοικητές να είναι προσεκτικοί
απέναντι σε αναταραχές που ενδεχομένως να προκαλέσει ο Αλή Πασάς καθώς και να προσφέρουν
αν χρειαστεί στρατιωτική βοήθεια για την περιφρούρηση των φυλακίων στο διορισμένο
για την επιτήρησή τους Σουλεϊμάν Πασά. Πέρα από αυτό είχαν σταλεί κατάσκοποι
για να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση στην περιοχή της Αλβανίας και των Τρικάλων.
Ο Σουλτάνος επίσης, χωρίς να στείλει αμέσως στρατό κατά του Αλή, του ζήτησε να
πάει μαζί με τους γιους του στο Τεπελένι και να εγκατασταθεί εκεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κάνοντας σαφές ότι αποσπάται από αυτόν ο έλεγχος
του σαντζακιού των Ιωαννίνων, κοινοποιήθηκε στον Αλή Πασά ότι δεν θα βλάπτονταν
η ζωή και η περιουσία του σε περίπτωση που απομάκρυνε τους ανθρώπους του από τα
φυλάκια και τις υπόλοιπες θέσεις της περιφέρειάς του. Η Πύλη δεν ήλπιζε και
πολύ στην τήρηση των αποφάσεων αυτών από τον Αλή Πασά. Γι αυτό το λόγο είχαν ξεκινήσει
διάφορες προετοιμασίες για μια πιθανή επίθεση εναντίον του. Αλλά και ο Αλή
Πασάς είχε ξεκινήσει εκτεταμένες προσπάθειες για να προστατέψει τον εαυτό του.
Καθώς ερχόταν σε διάσταση με τους γιους του, προέβη σε τριήμερες διαπραγματεύσεις
και ακολούθως αποφασίστηκε η επίθεση του Μουχτάρ Πασά με πολυάριθμο στρατό στο Μπεράτι
και του Βελή με 15.000 άντρες στην Πρέβεζα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhrRyQdOM8jgnH7cg9AVbkbvT338NeE-3tfX-JZMyQ-ycxjrC2stqmb8O-Bx_SMl9QOehYQkydAO2Y9-G_wA-AWgVtNI4uroF7C6jpQrAqKTTnMbqDwtVHBHczGRsFsHfxvRhYPyNroqU/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhrRyQdOM8jgnH7cg9AVbkbvT338NeE-3tfX-JZMyQ-ycxjrC2stqmb8O-Bx_SMl9QOehYQkydAO2Y9-G_wA-AWgVtNI4uroF7C6jpQrAqKTTnMbqDwtVHBHczGRsFsHfxvRhYPyNroqU/s640/3.jpg" width="634" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο μεταξύ ο Αλή Πασάς έχτισε τείχη και άνοιξε μεγάλες τάφρους στα προάστια των
Ιωαννίνων. Επιπλέον είχε χτίσει πύργους στο υψίπεδο της Μόροβα. Ο Αλή Πασάς είχε
συγκεντρώσει ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στα βουνά των Τρικάλων, από την πλευρά
των Αγράφων, της Λαμίας και της Λειβαδιάς καθώς επίσης και στο κάστρο της
Ναυπάκτου. Εκτός αυτού, ο Τεπελενλής είχε επιδοθεί και σε μια έντονη προσπάθεια
να εξασφαλίσει στήριξη από το εξωτερικό. Δεν μπόρεσε ωστόσο να εξασφαλίσει τη βοήθεια
που επιθυμούσε. Η Ρωσία δεν ήταν διατεθειμένη να παραβεί τις αρχές που είχε ορίσει
η διάσκεψη της Βιέννης στα 1818. Από την άλλη πλευρά η Αγγλία είχε προτείνει
στον Αλή συνδιαλλαγή με το Σουλτάνο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι ο Αλή επεδίωξε συνεργασία με τους Έλληνες
που ήταν έτοιμοι για ξεσηκωμό. Ξεκίνησε να έχει συναντήσεις με μέλη της «Φιλικής
Εταιρίας» που αντιπροσώπευε το επαναστατικό κίνημα των Ελλήνων και εξασφάλισε
πολιτική και υλική στήριξη από την οργάνωση. Οι διακεκριμένοι αρχηγοί της Ελληνικής
Επανάστασης είχαν υπάρξει στρατηγοί του Αλή, μεγάλη στήριξη στον ξεσηκωμό είχε
προσφέρει και ο στόλος που βρισκόταν στο νησί του Αλή Πασά. Με αυτόν τον τρόπο
ο Αλή Πασάς είχε σκοπό είτε να απομακρύνει την προσοχή του Σουλτάνου από το πρόσωπό
του και να την στρέψει στην Ελληνική Επανάσταση είτε να σωθεί επωφελούμενος της
επιτυχίας των Ελλήνων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Την ίδια στιγμή οι Έλληνες ήταν έτοιμοι να στηρίξουν
τον Αλή. Μέχρι και το 1821 5.000 - 7.000 Έλληνες πολεμιστές είχαν ήδη περιέλθει
στις τάξεις του Αλή Πασά. Αλλά η στήριξη των Ελλήνων στον Αλή δεν αποτελούσε
φυσικά έκφραση αγάπης. Πήγαζε από την επιθυμία να αυξήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας
της επανάστασης εγκλωβίζοντας τόσο τις δυνάμεις του Αλή όσο και του Σουλτάνου
στην Αλβανία και έτσι να αποτινάξουν την Οθωμανική κυριαρχία. Ο Αλή Πασάς προχωρώντας
από τη μία πλευρά σε αυτού του είδους τις προετοιμασίες και από την άλλη πλευρά
στέλνοντας επιστολές στην Πύλη δήλωνε ότι θα εκτελούσε τις επιβεβλημένες
διαταγές και ζητούσε χάρη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Με μια επιστολή του στην Πύλη δήλωνε ότι απέσυρε
τους ανθρώπους του από τα σαντζάκια του Ελμπασάν, της Θεσσαλονίκης και της Εύβοιας
όπως ήθελε ο Σουλτάνος, ότι δεν υπήρχε άνθρωπός του στα σαντζάκια της Οχρίδας
και του Πασά και ότι πιο πριν είχε αποσύρει την πλειονότητα των ανθρώπων του
από τα Τρίκαλα αναφέροντας εντούτοις ότι τον καθυστερούσε μια ομάδα αντρών από
τα τσιφλίκια του Τιρνάβου και του Μπουγιούκιοϊ του καζά της Λάρισας που εργάζονταν
κάθε χρόνο για τις ανάγκες των στρατιωτών που βρίσκονταν στον πύργο της Πρέβεζας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλή Πασάς ζητούσε να γίνει δεκτή η συγγνώμη
του λέγοντας «από την άλλη μεριά, με τι τρόπο άραγε ενεργώ άμεσα προς επιχειρήσεις
που θα με καταδικάσουν σε αυτόν και τον άλλο κόσμο όντας ανέκαθεν με την
απαιτούμενη ευθύτητα και αφοσίωσή μου ένας από τους περήφανους και άσπιλους
δούλους σου μεταξύ των ομοίως υπάκουων δούλων σου; Ας γίνει η απομάκρυνση των
ανθρώπων μου από τα Τρίκαλα και αν ακόμα έρθει διαταγή να απομακρυνθούν και οι
άνθρωποι του οίκου μου, από τις πρώτες μου σκέψεις είναι να πράξω αμέσως
υπάκουα και χωρίς καθυστέρηση. Και από την άλλη πλευρά, επειδή γνωρίζω ότι μόνο
με την υψηλή μεσολάβηση του αφέντη μου θα επέλθει η σωτηρία της ταπεινότητάς μου,
στο εξής δεν είναι δυνατό να επιχειρηθούν κακόβουλες κινήσεις των δούλων σου ενάντια
στο καθεστώς της υποταγής τους, καθώς είναι φανερό ότι τα γεγονότα και παραπτώματα
που ακούστηκαν από διάφορες πλευρές προκαλούν καχυποψία και αναταραχή, για όνομα
του Θεού, λυπήσου τους δούλους σου, και για την απάλειψη της καχυποψίας που
αντιμετωπίζω προσεύχομαι μέρα νύχτα προσδοκώντας απόλυτη ασφάλεια». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλή Πασάς την ίδια ώρα που ζητούσε με αυτόν
τον τρόπο συγχώρεση, συνέχιζε τις αμυντικές του προετοιμασίες. Αντίθετα με ό,τι
υποστήριζε, οι άντρες του δεν είχαν εγκαταλείψει ακόμα τα φυλάκια. Όλα αυτά
δήλωναν ανοιχτά την αποστασία του. Γι αυτόν το λόγο ο Σουλτάνος ανακάλεσε όλες
τις αρμοδιότητες και όλους τους τίτλους του Αλή και απαίτησε απ’ αυτόν να έρθει
εντός σαράντα ημερών στην Κωνσταντινούπολη και να δώσει εξηγήσεις. Ο Αλή δεν
υπάκουσε ούτε αυτή τη διαταγή. Έτσι, εκδόθηκε φετβάς για την εκτέλεση του Αλή
Πασά και «η αιτία έκδοσης του Αυτοκρατορικού φετβά ήταν η εκτέλεση και ο αφανισμός
με οποιοδήποτε τρόπο του προαναφερθέντος Πασά, η αποδοχή της απόφασης απ’ όλη
του την οικογένεια χωρίς αναζήτηση αιτιών» και αποφασίστηκε «η άμεση και μετ’ επιμονής
εκπλήρωση της Αυτοκρατορικής διαταγής και επιθυμίας με οποιοδήποτε μέσο».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΥΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν το 1820 η σύγκρουση Αλή Πασά και
σουλτάνου άρχισε να εκδηλώνεται, το Βατικανό έστρεψε την προσοχή του στις κινήσεις
του Τεπελενλή. Του κράτους του Βατικανού προίστατο την εποχή εκείνη ο Πάπας
Πίος Ζ΄ (1742 - 1824), ενώ Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο καρδινάλιος Ercole
Consalvi (1757 - 1823). Και τους δύο κρατούσε ενήμερους ο παπικός γενικός πρόξενος
της Κέρκυρας Carlo de Ribas (Ισπανικής καταγωγής), ο οποίος ενημερωνόταν συνεχώς
για τα γεγονότα από τον Ιταλό υποπρόξενο της Αυστρίας στην Πρέβεζα Luigi
Inchiostrο, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του 1810 εργάστηκε ως μηχανικός
στην υπηρεσία του Αλή Πασά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δέκα επτά συνολικά έγγραφα βρέθηκαν στο απόρρητο
αρχείο του Βατικανού, που αφορούν τον Τεπελενλή, από το 1820 μέχρι τον θάνατό
του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η από 5/10/1820 αναφορά του de Ribas προς
το Βατικανό, στην οποία γράφει: «Η απότομη πτώση του τρομερού και διάσημου πασά
πρέπει να αποδοθεί σε τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν κατόρθωσε να
κατανοήσει το πνεύμα των στρατιωτών του, νομίζοντας ότι ήταν ισχυρός μόνο και μόνο
γιατί διέθετε πολυάριθμο στρατό. Ο δεύτερος ότι δεν μπόρεσε ούτε για μια στιγμή
να υπερβεί την εγκληματική του φιλαργυρία, μη καταβάλλοντας τους μισθούς σε εκείνους
που πολεμούν μόνο για το χρυσό. Ο τρίτος τέλος λόγος είναι ότι επειδή ο στρατός
του αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από Τούρκους και Έλληνες, έπρεπε να προβλέψει
αφενός μεν τη βέβαιη λιποταξία των πρώτων οι οποίοι λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων
δεν μπορούν να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον του σουλτάνου, και αφετέρου την
απιστία και το μίσος των δεύτερων, οι οποίοι περίμεναν την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία
για να εκδικηθούν τις απερίγραπτες ζημιές τις οποίες έχουν υποστεί εξ αιτίας
του».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLYxoLjvTTYkHIVSOV0pdmADY9YDKdleCpsz21a-CAFCRtyeXjAmQl6kL73Wf3J77oADYD10z-UA1pfkaJA9FzMbh6_XIqsSNwD7eAMKTt7CkDuG8UhkQMXNfc4i8WUP2BIfcNh3cD8i0/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="464" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLYxoLjvTTYkHIVSOV0pdmADY9YDKdleCpsz21a-CAFCRtyeXjAmQl6kL73Wf3J77oADYD10z-UA1pfkaJA9FzMbh6_XIqsSNwD7eAMKTt7CkDuG8UhkQMXNfc4i8WUP2BIfcNh3cD8i0/s640/4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΑΜΠΗ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν ο κλοιός των πολιορκητών άρχισε να σφίγγει
ο Βεζίρης θυμήθηκε τον παλιό εαυτό του. Μέσα του ξαναζωντάνεψε ο εκπορθητής της
Πρέβεζας, ο πολέμαρχος του Δούναβη και ο αετός των βουνών της Αλβανίας. Έτσι
αποφασίζει αντεπίθεση εναντίον του σουλτανικού στρατού για να διαλύσει το στρατόπεδό
του. Τη νύχτα της 15<sup>ης</sup> Δεκεμβρίου 1820 σέλωσε το Αραβικό του άλογο,
το Δερβίση, και ο αρχιοπλουργός του έφερε τα φημισμένα άρματά του, ενώ το μακρύκανο
όπλο του με δαμασκηνί και μπλε χρώμα που είχε κατασκευαστεί στις Βερσαλλίες το
έδωσε στο Θανάση Βάγια. Ο ίδιος πήρε το όπλο που του είχε χαρίσει ο Ναπολέων
και στην θήκη της σέλλας του τοποθέτησε το -επίσης δώρο- ντουφέκι του βασιλιά
Καρόλου ΙΒ΄ της Σουηδίας. Το σύνθημα της επίθεσης ήταν «φλωρί και τσεκούρι». Πλησιάζοντας
τους σουλτανικούς προκάλεσε το μισητό του Ισμαήλ σε μονομαχία, χωρίς όμως
ανταπόκριση. Ο ογδοντάρης Αλής είχε τόσην ορμή ώστε οι αντίπαλοί του υποχώρησαν
ραγδαία και άτακτα. Πυροβολεί αμέσως θανάσιμα τον επικεφαλής συνταγματάρχη του
τουρκικού πυροβολικού, έναν μπέη -ανεπιτυχώς- και σκοτώνει έναν παλαιό του γνώριμο
Πασά, με δύο σφαίρες στην καρδιά, καλώντας φωναχτά σε βοήθεια το πνεύμα της μάνας
του Χάμκως «μάνα βοήθησέ με».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η ριψοκίνδυνη αυτή έξοδος ήταν η τελευταία και
σπουδαιότερη πολεμική πράξη του Αλή Πασά κατά την πολιορκία των Ιωαννίνων. Ο
Παπικός πρόξενος της Κέρκυρας Carlo de Ribas, που παρακολουθούσε στενά τα γεγονότα,
έγραψε προς τον Υπουργό Εξωτερικών του Βατικανού: «Ακριβώς τώρα βεβαιώθηκα ότι
ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων επιχείρησε έξοδο από το φρούριο της πόλης επί κεφαλής
πολλών εμπίστων του και πέτυχε να σκοτώσει, ή να πληγώσει, εκατοντάδα Μουσουλμάνων
και, χωρίς καμιά δική του απώλεια επέστρεψε, με πλήρη τάξη, στο κάστρο του. Οι επιχειρήσεις
αυτές όμως από πολιτική άποψη είναι οι τελευταίες ζωτικές ενέργειές του γιατί «αφεύκτως»
αναμένεται η καταστροφή του».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Από την πρώτη κιόλας ημέρα της πολιορκίας των
Ιωαννίνων ο Αλής βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα σημαντικό πρόβλημα. Πολλοί από τους
πιο έμπιστους οπλαρχηγούς και αυλικούς του πέρασαν στο πλευρό των αντιπάλων
του, υποκύπτοντας στον πειρασμό της εξαγοράς, των υψηλών αξιωμάτων που τους πρόσφεραν
οι Τούρκοι, αλλά και στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης. ταν ένα δυνατό χτύπημα στην
καρδιά του γερασμένου ηγεμόνα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τον εγκατέλειψαν λοιπόν -έστω και πρόσκαιρα ορισμένοι-
ο Αλέξιος Νούτσος, ο πρωθυπουργός του Μάνθος Οικονόμου, ο Καραϊσκάκης, οι Ομέρ Βρυώνης
και Μετζομπόνος, ο Νταλήπ Πρεμέτης, ο τραπεζίτης του Σταύρος Ιωάννου που πήγε
στην Άρτα, ο Ψαλίδας και ο Βηλαράς που κατέφυγαν στο Ζαγόρι, ο Κωλέττης που
έφτασε στο Συρράκο ντυμένος σαν χωρικός και άλλοι. Πιστοί του έμειναν ο Ανδρούτσος,
ο Θανασούλας Βαλτινός και φυσικά ο Αθανάσιος Βάγιας, σε αντίθεση με τον αδερφό
του γιατρό Λουκά, ο οποίος έφυγε παίρνοντας και μέρος από τους θησαυρούς του προστάτη
του. Πιστός του παρέμεινε και ένας Εβραίος εξωμότης ονομαζόμενος Αβραάμ Σαράτσης,
άλλοτε «υπουργός ταχυδρομείων», ο οποίος συνήθιζε να λέει: «Αν ήξερα κάποιον
που να είναι περισσότερο αφοσιωμένος στον αφέντη μου από μένα, θα τον σκότωνα
στη στιγμή». Την περίοδο ακριβώς αυτή ο ιστοριοδίφης Ιωάννης Λαμπρίδης στο έργο
του «Ηπειρωτικά Μελετήματα» αναφέρει μία συνωμοσία κατά του Τεπελενλή, στην
οποία συμμετείχαν ο γιος του Βελής, καθώς και ο εγγονός του Μαχμούτ, ο γιος του
Μουχτάρ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτοί -πάντοτε κατά το Λαμπρίδη- «συνασπίστηκαν
μετά του αρχιπροδότου Ομέρ Βρυώνη και του φίλου του Αλή, Ντερβίς Χασάν και απεπειράθησαν
περί τα τέλη Μαρτίου του 1820 να παραδώσωσι τον ευεργέτην αυτών εις τους Τούρκους.
Κάλεσαν λοιπόν το Βεζίρη σε σύσκεψη σε έναν τεκέ της συνοικίας «Αϊδόνι» (σημ.
Κουραμπάς). Αυτός όμως έφτασε πρώτος στον τόπο της συνάντησης με την άμαξά του
και πριν βγει από αυτή, τον πλησίασε κάποιος γνωστός του και του ψιθύρισε μερικές
λέξεις. Τότε ο Αλης εγκατέλειψε την άμαξα, καβάλησε ένα άλογο και έφυγε
ταχύτατα προς την πόλη. Φτάνοντας όμως στο Κάστρο βρήκε την πύλη του κλειστή,
σύμφωνα με τις εντολές του φρούραρχου Χατ Σοκόλη, ο οποίος ήταν μυημένος στη
συνωμοσία. Κατέφυγε τότε σε ένα παρακείμενο καφενείο, από όπου είδε περιφερόμενο,
στις επάλξεις του Φρουρίου, τον πιστό του Μαχμούτ Μπέη από την Κρόια, τον οποίο
κάλεσε να ανοίξει την πύλη και έτσι διασώθηκε από τον κίνδυνο. Ο Αλής δεν έδωσε
συνέχεια στην υπόθεση, γιατί τους χρειαζόταν όλους ενόψει της επερχόμενης πολεμικής
θύελλας».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Μαχμούτ Β΄ κινητοποίησε το καλοκαίρι του
1820 κατά του Αλή στράτευμα 80.000 ανδρών, με αρχηγό, στην αρχή, τον Ισμαήλ
Πασιόμπεη και στη συνέχεια το Χουρσίτ Πασά. Ο Αλή βρέθηκε σε δεινή θέση, καθώς
αντιμετώπισε σημαντική διαρροή οπλαρχηγών (ακόμη και οι γιοι του παραδόθηκαν,
παρά το γεγονός ότι τους είχε δώσει εντολή να αμυνθούν μέχρις εσχάτων) και στρατευμάτων,
ενώ φάνηκε, πως ο στρατός του δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος για σύγκρουση με
τα σουλτανικά στρατεύματα. Η πολιορκία του κάστρου των Ιωαννίνων συνεχιζόταν
λόγω της αντιγνωμίας που είχε ξεσπάσει μεταξύ των πολιορκητών (οφειλόταν στις
δωροδοκίες των αξιωματικών από το διαβόητο πασά).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ο Αλής
πήρε με το μέρος του τους άλλοτε ορκισμένους εχθρούς του, τους Σουλιώτες, με την
προϋπόθεση να τους άφηνε να επανεγκατασταθούν στο Σούλι. Αξιοσημείωτο είναι,
πως την 25<sup>η</sup> Αυγούστου, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, δε δίστασε
να κάψει μέρος της πόλης για να έχει καλύτερο οπτικό πεδίο το πυροβολικό του. Η
κατάσταση άλλαξε, όταν ο Πασιόμπεης αντικαταστάθηκε από το Χουρσίτ ο οποίος επανέφερε
την τάξη στο στρατόπεδο των πολιορκητών, περιόρισε τις επιδρομές των Σουλιωτών
και έσφιξε τον κλοιό γύρω από τον Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMkSatwPawLyMcnoW-xX4kVg-YtGeWR16mokNFtkoTMIMnfwlKwcU0vcqq-2OM1FP_8VRqyLm40qsNOzwtK0feOx6DiO-P1BdHtXIWAA1kO7iHjs_rgKz_r1axbG9sGHH2Z1HKoA5NqI4/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="454" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMkSatwPawLyMcnoW-xX4kVg-YtGeWR16mokNFtkoTMIMnfwlKwcU0vcqq-2OM1FP_8VRqyLm40qsNOzwtK0feOx6DiO-P1BdHtXIWAA1kO7iHjs_rgKz_r1axbG9sGHH2Z1HKoA5NqI4/s640/5.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης ανάγκασε το Χουρσίτ να αρχίσει διαπραγματεύσεις
κατά τις οποίες όμως κατέλαβε τα ισχυρά οχυρά του κάστρου, περιορίζοντας τον
Αλή στο παλάτι του, όπου είχε συγκεντρώσει τους θησαυρούς του, αλλά και πολλά βαρέλια
πυρίτιδας, απειλώντας να δώσει εντολή για ανατίναξη, αν γινόταν έφοδος, πράγμα
που δεν ευχαριστούσε το Χουρσίτ που εποφθαλμιούσε την περιουσία του εχθρού του.
Κατά τα τέλη του Νοεμβρίου του 1821, ολόκληρη σχεδόν η φρουρά του κάστρου είχε
αυτομολήσει στο Χουρσίτ, αφήνοντας στον Αλή μόνο 500 άνδρες, από τους οποίους σε
λίγο οι 430 προσχώρησαν στους Τούρκους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΤΑ ΓΙΑΝΝΙΝΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το καλοκαίρι του 1820 ο Τεπελενλής πήρε μια
απόφαση η οποία έδωσε αφορμή να τον χαρακτηρίσουν σαν «νέο Νέρωνα». Αφού στις
13 Αυγούστου άφησε ελεύθερα τα χαρέμια του, στις 25 του ίδιου μήνα έκαψε τα
Γιάννενα, προκειμένου να ελέγχει τις κινήσεις των πολιορκητών του. Γράφει ο
αυτόπτης μάρτυρας Αθανάσιος Ψαλίδας: «Τες 25 όμως Αυγούστου έβαλαν οι γκέγκηδες
φωτιά στου Μαρίνου Κωνσταντίνου το σπίτι και εις άλλες μεριές του παζαριού, και
εκάηκαν και τα παλάτια του Βελή Πασά, και του Μουχτάρ Πασά και τα σεράγια στα
Λιθαρίτζια, η μητρόπολις, ο άγιος Νικόλαος. Τα δύο σχολεία με τις βιβλιοθήκες
τους και τις φυσικές μηχανές, του Καπλάνη και του Ζωσιμά, όλος ο αρχοντομαχαλάς
και καθεξής το άνθος της πολιτείας όλο. Και στις 27 δεύτερη φωτιά έγινε και εκάηκεν
η Αγία Μαρίνα η θαυμαστή και ο Μεκχεμές με όλα εκείνα τα σπίτια, οπού ήταν
ολόγυρα, Τούρκικα και Ρωμαίικα, και η τρίτη πυρκαγιά έκαψε μερικά σπίτια στην
Καλούτζαμση, και έτζι έγινε η πόλις θέαμα ελεεινόν, αξιοθρήνητον, άθλιον και
αποκρουστικόν - ελέησόν μας Κύριε». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αραβαντινός δίνει τη δική του περιγραφή:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Εντός ολίγων ωρών με την βοήθειαν και των εκ
του φρουρίου εκσφενδιζομένων εμπρηστικών υλών, ουρανόμηκεις φλόγες εφαίνοντο εξερχόμεναι
εκ των τεσσάρων της ατυχούς πόλεως σημείων, το δε πυρ εντός μικρού κατέστρεψε
τας οικίας αυτής. Τότε ελαφυραγωγήθησαν και τα εν τη πόλει μέγαρα του Αλή και
των υιών αυτού, εν οίς και το ωραίον μέγαρον του Βελή, όπερ και επυρπολήθη υπό
του μετά ταύτα μεγάλου στρατάρχου Γεωργίου Καραϊσκάκη, διατελούντος τότε εις την
υπηρεσίαν του Αλή και λιποτακτήσαντος».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η λεηλασία που ακολούθησε ήταν χωρίς προηγούμενο.
Οι αντίπαλοι ξεχνώντας τις μεταξύ τους διαφορές «επιπεσόντες ως αρπακτικά όρνεα
διήρπασαν εν ριπή οφθαλμού πάν ότι εύρον εν ταις ερημωθείσαις οικίας, απήλθον δε
συναποκομίζοντες τα λάφυρα άτινα λόγω του υπάρχοντος τότε εν τη πόλει πλούτου,
ήσαν πλουσιώτατα». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τα Γιάννενα ερήμωσαν. Όλος σχεδόν ο πληθυσμός
τους εγκατέλειψε τρομοκρατημένος την άλλοτε λαμπερή πρωτεύουσα και κατέφυγε στα
γύρω μέρη, ιδίως στο Ζαγόρι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΛΗ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν άρχισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις των Τούρκων
εναντίον του, ο Αλής προκειμένου να περισώσει την κατάσταση αποφάσισε να επιταχύνει
την πραγματοποίηση εκείνων των πολιτικών μέτρων που -κατά την γνώμη του- θα συσπείρωναν
τους πληθυσμούς του κράτους στο πλευρό του. «Υπό αυτές τις συνθήκες» έγραφε ο πρόξενος
της Ρωσίας στην Κέρκυρα, Σπυρίδων Παπαδόπουλος, «σκαρφίστηκε εντέλει, ο ορμητικός
αυτός Αλή Πασάς, με την μαγική όψη νέου συντάγματος σε όλο το εύρος της επικράτειάς
του, να ενώσει εκ νέου τους υπηκόους του και στο εξής να τους διοικεί κατά το
παράδειγμα του Ισπανικού, Ναπολιτάνικου ή άλλου λαού και σύμφωνα με τις συμβουλές
των συνετών ανθρώπων της αυλής του».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Παπαδόπουλος πληροφορεί ότι ο Αλής έστειλε
στην Κέρκυρα, για να συντάξει σχέδιο συντάγματος, το γραμματέα του Σπυρίδωνα
Κολοβό, που σύμφωνα με την γνώμη του ανήκε σε Μασονική οργάνωση. Στην Κέρκυρα ο
Κολοβός συναντά κάποιον Πιέρρη, πρώην λοχαγό του πυροβολικού, επίσης μέλος μασονικής
στοάς και του ανακοινώνει μυστικώς ότι «η κρυφή πρόθεση του κυρίου μου είναι, μέσω
του νέου συντάγματος που θα δώσει στην παρούσα πολιτεία του, να γίνει ελεύθερος
και ανεξάρτητος άρχοντας της Ηπείρου και όλης της Μακεδονίας». Για αυτό ζητά
«ανυποχώρητα» από τον Πιέρρη να προσπαθήσει να του βρει μεταξύ των Μασόνων
«έναν ξακουστό συγγραφέα και επιδέξιο συνταγματολόγο».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κάποια προσχεδιάσματα συντάγματος πήρε μαζί
του ο Κολοβός. Ο Ρώσος πρόξενος κατάφερε να μάθει ότι το σύνταγμα προέβλεπε την
δημιουργία «Αλβανικής γερουσίας», η οποία θα είχε 8 αντιπροσώπους του Ορθόδοξου
πληθυσμού, 4 του Μουσουλμανικού και 1 του Εβραϊκού. Στη συνέχεια γυρνώντας στα
Γιάννενα ο Κολοβός αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους και πέθανε. Έτσι το σχέδιο
δεν έφτασε στον Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΣΤΟN METTERNICH ΓΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής τις δύσκολες ώρες της πολιορκίας του
από τους σουλτανικούς, δεν αναζήτησε «Σύνταγμα» μόνον στην Κέρκυρα και τη Ζάκυνθο,
αλλά απευθύνθηκε και στον καγκελάριο της Αυστρίας, τον περιβόητο Κlemens von
Metternich (1773 - 1859), τον πλέον ακατάλληλο για το ζήτημα αυτό, αφού ήταν ο
πιο δεσποτικός και αντιδημοκρατικός πολιτικός της Ευρώπης. Φαίνεται ότι ο Βεζίρης
των Ιωαννίνων δεν αντιλαμβανόταν πλήρως τη σημασία του, αλλά είναι προφανές ότι
καταλάβαινε σίγουρα τις συμβολικές συνέπειες μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.<br />
Τον Ιανουάριο του έτους 1838 η Σκωτσέζικη εφημερίδα Edinburgh Magazine, δημοσίευσε
το περιστατικό, όπως το διηγήθηκε ο ίδιος ο Metternich, στον φίλο του Albert
Wolf: «Όταν εκείνος ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων βρέθηκε πολιορκημένος στα
Ιωάννινα από τα στρατεύματα του σουλτάνου, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει ένα από
τα συνηθισμένα τεχνάσματά του για να παραπλανήσει τους υπηκόους του. Έτσι μου
έστειλε μια επιστολή, με την οποία -μετά από πολλές φιλοφρονήσεις- με ικέτευε
να του στείλω αμέσως τον ικανότερο Ευρωπαίο συνταγματολόγο για να του συντάξει «το
καλύτερο σύνταγμα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP8gERES_NnAupykL36jRFJayfwVX3bp7-9PcscnIYGfb_vNts1hdpMYZpxwVR3hW1H4_D3UiBzqYPj3VPXAAxDUx2w4TQWAjxGPkM_M6012d6YZOH-9mbRzM8tvlNFWZMzB4BMhPEqqk/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP8gERES_NnAupykL36jRFJayfwVX3bp7-9PcscnIYGfb_vNts1hdpMYZpxwVR3hW1H4_D3UiBzqYPj3VPXAAxDUx2w4TQWAjxGPkM_M6012d6YZOH-9mbRzM8tvlNFWZMzB4BMhPEqqk/s640/6.jpg" width="480" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δε νομίζω ότι ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτό που μου ζητούσε. Του απάντησα ότι δεν
έχω ένα τέτοιο πρόσωπο στη διάθεσή μου και τον συμβούλευσα να έρθει το ταχύτερο
δυνατόν σε συμβιβασμό με την Υψηλή Πύλη (o Metternich ήταν υπέρ της ακεραιότητας
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Όταν ο ταχυδρόμος του Αλή επέστρεψε στα
Ιωάννινα, την πόλη είχαν ήδη καταλάβει οι Τούρκοι και έτσι η επιστολή μου δεν είχε
πλέον σημασία». Ο Metternich όταν άρχισε η Τουρκική επίθεση εναντίον του Αλή, ζητούσε
συνεχώς πληροφορίες από τους ανά την Ευρώπη πράκτορές του. Στα Βιεννέζικα κρατικά
αρχεία υπάρχουν αρκετές τέτοιες εμπιστευτικές εκθέσεις. Στις 21 Μαρτίου 1821
από το Ιάσιο της Ρουμανίας ένας πράκτορας τον πληροφορεί: «Ο Αλή Πασάς καθώς
λένε έδωκε το χέρι (στους Έλληνες), βαφτίστηκε και πήρε το όνομα Αλέξανδρος ή κατ’
άλλους Κωνσταντίνος. Η περιουσία του ανέρχεται περίπου στα 500 εκατομμύρια,
αλλά δεν πρόκειται να ζήσει για πολύ. Το χρήμα του θα βγει, σύντομα, στην κυκλοφορία.
Η επιχείρηση εναντίον του πρέπει να πάρει τέλος μέσα στην χρονιά, γιατί αλλιώς,
άμα ξυπνήσει το λιοντάρι, μπορεί να έχουν άσχημο χορό. Τότε πια αλίμονο σε εκείνον
που θα πάρει η μπόρα, γιατί το να εξαφανίσει κανείς έτσι κεραυνοβόλα έναν
τέτοιο κολοσσό, αυτό θα ήταν το όγδοο θαύμα του κόσμου, που θα επισκίαζε τόσο
τα άλλα εφτά του αρχαίου κόσμου, που θα ήταν σα να μη υπήρξαν ποτέ». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στις 24 Μαρτίου 1821 εμπιστευτική αναφορά από
το Βουκουρέστι τού αναφέρει: «Στις 14 Μαρτίου έμαθα από ασφαλή πηγή ότι ο Αλή
Πασάς πρόσφερε 400 εκατομμύρια για την Ελληνική Επανάσταση». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τέσσερις μήνες αργότερα, στις 6 Ιουνίου 1821,
ένας Έλληνας πληροφοριοδότης, από την Τεργέστη, συμπληρώνει: «Ακόμη και ο Αλή
Πασάς είναι μέλος της «Εταιρείας». Γι’ αυτό πήγαν μαζί του οι Σουλιώτες και οι
Αγραφιώτες».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΙΚΕΤΗΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν, τον Απρίλιο του 1820, τα σύννεφα του
πολέμου άρχισαν να πλησιάζουν τα Γιάννενα, ο Αλής προσπάθησε να επιτύχει την προστασία
της Ρωσίας, του προαιώνιου εχθρού της Τουρκίας. Έτσι αποτάνθηκε στον παλιό και
πιστό του φίλο Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο, φιλικό και διερμηνέα του ρωσικού προξενείου
των Πατρών. Συναντήθηκαν στην Πρέβεζα τον Απρίλιο του 1820, στο σπίτι του έμπιστου
του Τεπελενλή, Ιωάννη Γενοβέλη, και ο Αλής ζήτησε από τον Παπαρρηγόπουλο, όπως
έγραψε σε έκθεσή του ο Ρώσος υποπρέσβης της Κωνσταντινούπολης βαρώνος Grigory
Stroganov (1770 - 1857), να μεταφέρει στον Τσάρο τα εξής:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Ζητώ από την Αυτού Μεγαλειότητα, μεγαλόψυχο
Αυτοκράτορα πασών των Ρωσιών, τον πιο μεγάλο και τον πιο φιλάνθρωπο από τους μονάρχες
να με δεχτεί ευνοϊκά με οποιουσδήποτε όρους στις τάξεις των πιστών υπηκόων του,
για να του παρέχω εμπράκτως σύμφωνα με τις διαταγές του, οποιαδήποτε στιγμή, αξιόλογες
υπηρεσίες». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Παπαρρηγόπουλος ανταποκρίθηκε στην παράκληση
του αδερφικού του φίλου και τον Μάιο του 1820 ταξίδεψε στην Αγία Πετρούπολη,
από όπου όμως γύρισε φέρνοντας μόνον διπλωματικές και αόριστες υποσχέσεις. Παρ’
όλα αυτά ο Πασάς των Ιωαννίνων συνέχισε τις προσπάθειές του να επιτύχει Ρωσική βοήθεια.
Έτσι τον Ιανουάριο του 1821, όταν ήταν ήδη πολιορκημένος στο Κάστρο των
Ιωαννίνων, έφτασε στο Κισνόβιο της Βεσσαραβίας ο απεσταλμένος του, πρόκριτος
του Μετσόβου, Κωνσταντίνος Χατζηγεωργίου (Μουράτ - Μπέης), με εντολή να επαναλάβει
στον τσάρο Αλέξανδρο Α΄, το αίτημά του για παροχή προστασίας. Ο Ρώσος Αυτοκράτορας
έμαθε για την αποστολή του Χατζηγεωργίου στη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας, στο
συνέδριο της Ιεράς Συμμαχίας, και ανέθεσε στον υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας, τον
Ιωάννη Καποδίστρια, να χειριστεί το θέμα.<br />
Όπως αναφέρεται σε έγγραφο του μετέπειτα Κυβερνήτη της Ελλάδας προς τον διοικητή
της Βεσσαραβίας αντιστράτηγο Ιvan Iznof (1768 - 1845) «Ο Χατζηγεωργίου αποκαλεί
τον εαυτό του απεσταλμένο του Βεζίρη Αλή Πασά, αλλά ο Αυτοκράτορας στηρίζοντας
τις ειρηνικές του σχέσεις με την Οθωμανική Πύλη, δεν θέλει να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις
με έναν διασαλευτή της τάξης στην Ανατολή».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Συγχρόνως ο Ι. Καποδίστριας διέταξε τον Ιζνώφ
να μην επιτρέψει στο Χατζηγεωργίου να πάει στη Ρωσική πρωτεύουσα, αλλά ό,τι έχει
να προτείνει να το καταθέσει εγγράφως και αμέσως να επιστρέψει στα Γιάννενα,
αφού του καταβληθούν όλα τα έξοδα του ταξιδιού του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πράγματι έτσι έγινε. Η κατάθεση του Χατζηγεωργίου
-που βρίσκεται σήμερα στα Ρωσικά αρχεία- περιλάμβανε, μεταξύ των άλλων, και τα
ακόλουθα: «Ξεκίνησα από τον Αλή Πασά για την Αγία Πετρούπολη, με πληρεξούσιό
του, στις 20 Νοεμβρίου 1820, για να αναφέρω ότι ο Αλή Πασάς πέφτει στα πόδια της
Αυτού Μεγαλειότητος και δωρίζει όλα τα κάστρα και τους τόπους, που αγόρασε ή
κατέκτησε με τα όπλα, και παρακαλεί να γίνει δεκτός υπό την ύψιστη προστασία Της
και να του ανακοινωθεί η πολυεύσπλαχνη επιθυμία Της, την οποία θα εκπληρώσει μέχρι
της τελευταίας σταγόνας του αίματός του, θυσιάζοντας πρόθυμα τη ζωή του για τον
Άνακτα Αυτοκράτορα. Δεν είχα γραπτή εντολή, αλλά εφοδιάστηκα με λευκά φύλλα σφραγισμένα
και υπογεγραμμένα από τον Αλή Πασά, με σκοπό να συμπληρώσω σε αυτά όλα, όσα θα
διαταχτούν, σε περίπτωση που η Αυτού Αυτοκρατορική Μεγαλειότητα αποδεχτεί την προσφορά
αυτή». Στη συνέχεια ο μεν Χατζηγεωργίου επέστρεψε άπρακτος στην Ήπειρο, η δε
κατάθεσή του στάλθηκε στον Καποδίστρια, ο οποίος την έθεσε στο διπλωματικό αρχείο
του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ ΚΑΙ Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ
ΤΟΥ<br />
</span>Ο Αλή Πασάς ήταν ήδη επικηρυγμένος. Έπρεπε να γίνει καθετί δυνατό για την
εξόντωσή του. Ο Σουλτάνος προκειμένου να λυθούν τα όποια προβλήματα αποφάσισε πρώτα
απ΄ όλα να στείλει στα Γιάννενα στρατό 20.000 αντρών με επικεφαλής τον Ισμαήλ
Πασά. Ακόμα προετοίμασε για υποστήριξη και ένα στόλο. Ο Πασάς της Σκόδρας Μουσταφά
Μπουσάτι διατάχτηκε να προσφέρει βοήθεια επίσης. Εκτός αυτού η Πύλη έπαιρνε μέτρα
για την αποδυνάμωση όσων βρίσκονταν γύρω από τον Αλή. Το πιο σημαντικό από τα μέτρα
αυτά η ήταν ένδειξη ανοχής και ελέους σε όσους από τη μεριά του Αλή προσχωρούσαν
στο στρατόπεδο του Σουλτάνου, ενώ διαφορετικά θα επέρχετο ολική καταστροφή της
περιουσίας τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw62GGgHeMA-riC7D7JA5XD3l91TZfeM4NXhMDcHZUkQMt_u-hrOM8BStYLSdlrbrBpjW9pvqU2H-bwHb3S6cQBP33pG4RbEltgoR1T5xa4_57xHTgWdU2UXTvUKiD5CXYdPVQgZZNG0c/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw62GGgHeMA-riC7D7JA5XD3l91TZfeM4NXhMDcHZUkQMt_u-hrOM8BStYLSdlrbrBpjW9pvqU2H-bwHb3S6cQBP33pG4RbEltgoR1T5xa4_57xHTgWdU2UXTvUKiD5CXYdPVQgZZNG0c/s640/7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το μέτρο αυτό είχε παρθεί για να απομακρύνει ειδικά τους Τόσκηδες Αλβανούς από
τον Αλή Πασά. Μάλιστα, είχε ζητηθεί η και η ανακοίνωση του μέτρου σε περιοχές
όπου διέμεναν συγγενείς των Τόσκηδων. Εδώ πρέπει να γίνει σαφές ότι η εγγύηση εξασφάλισης
της περιουσίας δεν ήταν το μοναδικό προνόμιο που παραχωρείτο «σε όσους κατέφευγαν
στην Πύλη εγκαταλείποντας τον προαναφερθέντα προδότη». Παράλληλα παραχωρούνταν
διάφορα αξιώματα ή τάζονταν ακόμα πιο καλά πόστα. Επίμαχο θέμα ήταν ακόμα και η
προσφορά σημαντικών χρηματικών ποσών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Θα ήταν παράληψη να μη θεωρήσουμε τον παράγοντα
αυτόν (χρηματισμός, δωροδοκία) πολύ αποτελεσματικό για την άρση της υποστήριξης
στο πρόσωπο του Αλή από πολλούς ανθρώπους που βρίσκονταν δίπλα του. Οι πρώτες
αυτές δυνάμεις που στάλθηκαν εναντίον του Αλή πέτυχαν διάφορες νίκες. Ο Πεχλιβάν
Πασάς πήρε υπό τον έλεγχό του τη Θεσσαλία, τη Ναύπακτο και τη Κόνιτσα και πολιόρκησε
την Πρέβεζα που υπερασπιζόταν ο Βελή. Ο Ομέρ Βρυώνης που βρισκόταν μέχρι τότε
στο πλευρό του Αλή Πασά πέρασε μαζί με το στρατό του στις τάξεις του Σουλτάνου
και του αποδόθηκε ο τίτλος του αρχιστράτηγου. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εν συνεχεία παραδόθηκαν και η Αυλώνα και η Πάργα.
Ο Αλή βλέποντας ότι χάνει γρήγορα περιοχές που βρίσκονταν υπό τον έλεγχό του
αλλά και ισχυρούς συμμάχους, αφού έκαψε ένα μέρος των προαστίων της πόλης, ταμπουρώθηκε
στο κάστρο των Ιωαννίνων με τρόφιμα, πολεμοφόδια και κανόνια και άρχισε την υπεράσπισή
του εαυτού του. Έτσι εισήλθε σε μια μακριά περίοδο πολιορκίας στην καρδιά των Ιωαννίνων.
Αν και ο στρατός του Ισμαήλ Πασά πολιορκούσε το κάστρο των Ιωαννίνων για αρκετό
καιρό, δεν κατάφερε να το εκπορθήσει. Γι αυτό το λόγο επιχείρησε εναντίον του Βελή
που βρισκόταν στην Πρέβεζα. Το φιρμάνι που είχε εκδώσει ο Σουλτάνος δεν περιλάμβανε
τους γιους του Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Με τη δήλωση ότι θα τους παρείχετο χάρη σε περίπτωση
που διέκοπταν τη στρατιωτική βοήθεια προς τον πατέρα τους, ο Βελή και οι γιοί
του Μεχμέτ και Σελίμ παραδόθηκαν. Με τη σειρά τους οι πασάδες Μουχτάρ και Σαλίχ
και λίγο αργότερα ο γιος του Μουχτάρ ο Μαχμούτ, συντάχτηκαν με το πλευρό του
Σουλτάνου. Η κεντρική εξουσία κατόπιν κανόνισε την εγκατάσταση του Μουχτάρ, του
Μαχμούτ και του Σαλίχ στην Άγκυρα καθώς και του Βελή στην Κιουτάχεια. Απαιτήθηκε
επίσης να τους δοθούν οι περιουσίες και τα προσωπικά αντικείμενα που θα έπαιρναν
μαζί τους κατόπιν αναλυτικής καταγραφής τους και να σταλούν τα έγγραφα της
καταγραφής αυτής στην κεντρική διοίκηση.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η κεντρική εξουσία έριχνε ιδιαίτερο βάρος στην
προστασία του Βελή και του Μουχτάρ Πασά από ενδεχόμενους εξωτερικούς κινδύνους.
Και αυτό γιατί την ίδια περίοδο λιποτακτούσαν από το στρατό των Ιωαννίνων υποστηρικτές
του Αλή Πασά που είχαν περάσει στην πλευρά του κράτους και υπήρχε η σκέψη ότι
το ίδιο θα συνέβαινε και με το Βελή και το Μουχτάρ. Γι αυτό το λόγο με επιστολές
στο βαλή της Ανατολίας και τους διοικητές της Άγκυρας γινόταν σαφές ότι «η φυλή
των Αλβανών είναι δόλια και ραδιούργα φυλή» και ότι έπρεπε να προστατευτούν οι
Πασάδες «με τρόπο μεθοδικό που δεν επιτρέπει τη φιλική προσέγγιση και δεν προβλέπει
τη βοήθεια προς αυτούς».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Παρά τα μέτρα αυτά, η κεντρική εξουσία λίγο
καιρό μετά αποφάσισε την εκτέλεση των γιων του Αλή. Ενώ το αιτιολογικό ήταν ότι
στέλνοντας μυστικές επιστολές στους Αλβανούς, προετοίμαζαν εξέγερση για να
σώσουν τον πατέρα τους. Έτσι, εκτελέστηκαν στην Κιουτάχεια ο Βελή και ο γιος
του Μαχμούτ και στην Άγκυρα ο Μουχτάρ και ο Σαλίχ, ενώ τα κεφάλια τους στάλθηκαν
στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια διατάχθηκε η ανακοίνωση αυτών των εκτελέσεων
μαζί με το αιτιολογικό τους στα Γιάννενα και τα περίχωρά τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά την εκτελέσεις αποφασίστηκε να επιτραπεί
στα άτομα που βρίσκονταν δίπλα στους Πασάδες να συνεχίσουν να μένουν στις μέχρι
τότε οικίες τους ενώ ορίστηκε και η καταγραφή των περιουσιών και των προσωπικών
τους αντικειμένων. Εντωμεταξύ δεν είχε καταστεί ακόμα δυνατή η επίτευξη
οποιασδήποτε προόδου όσον αφορά το πρόβλημα των Ιωαννίνων. Άλλωστε ο Αλή Πασάς
έκανε κατά περιόδους επιτυχείς εξόδους και αναθέτοντας καθήκοντα σε δικούς του
ανθρώπους, προσπαθούσε να εξασφαλίσει μια εξέγερση στις γύρω περιοχές. Αλλά και
ορισμένα άτομα που ήταν κάποτε στο πλευρό του Αλή και τώρα συντάσσονταν με το κράτος
επεδίωκαν το ίδιο ακριβώς πράγμα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο μεταξύ οι Σουλιώτες στο οχυρό του
Κακοσουλίου είχαν κινήσει ήδη νέα εξέγερση. Και όταν αυτό ανακοινώθηκε στην Πύλη
από εντεταλμένους αξιωματούχους, διατάχθηκε η αποστολή του διορισμένου στο στρατό
των Ιωαννίνων σερασκέρη Χουρσίτ Πασά με ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις. Η Πύλη
από τη μία πλευρά, στέλνοντας επιστολές στους εντεταλμένους αξιωματούχους των
σαντζακιών των Ιωαννίνων, του Δέλβινου, της Αυλώνας, της Οχρίδας και του Ελμπασάν,
επιθυμούσε την καταστολή οποιασδήποτε επαναστατικής κίνησης και την κοινοποίηση
της θέσης ότι «οι ανάξιοι ελέους επαναστάτες θα το μετανιώσουν».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και από την άλλη έστελνε αυστηρές προειδοποιήσεις
στους αξιωματούχους των Ιωαννίνων με αφορμή τις στρατιωτικές αποτυχίες και ζητούσε
από αυτούς να δείξουν περισσότερο ζήλο. Και πράγματι η Πύλη δεν υπολόγιζε
κανένα κόστος προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και έπαιρνε όλα τα απαραίτητα
μέτρα για την κάλυψη των αναγκών του στρατού των Ιωαννίνων σε τρόφιμα και πυρομαχικά.
Επιπλέον, όσο αυξάνονταν οι ανάγκες, χρησιμοποιούνταν στρατεύματα και από άλλες
περιοχές. Για παράδειγμα, στις δυνάμεις του διορισμένου σερασκέρη του στρατού
των Ιωαννίνων Χουρσίτ Πασά που θα έφταναν στα Γιάννενα με σκοπό να καταλάβουν την
πόλη, οι διοικητές του Ντουκακίν (σημερινή Μετόχιγια του Κοσόβου), του σαντζακιού
των Σκοπίων, του Κρούσεβατς καθώς και ο Χουσεΐν Πασάς από τη Βράνια της Σερβίας
καθοδηγούσαν από 1.000 στρατιώτες ο καθένας ενώ θα στέλνονταν 500 στρατιώτες
από τον καζά της Γιάκοβα. Υπήρχαν ακόμα και διαπραγματεύσεις με διάφορα άτομα
όπως το διοικητή του Πριζρέν στον οποίο θα δίνονταν ως αντάλλαγμα για τη στρατιωτική
βοήθειά του 30.000 γρόσια και από 25.000 θα δίνονταν σε άλλους αξιωματούχους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyz8ik9h_lrIzmjC8saD69f8nO08e8hsHGjMFc5q2rW_QIq9_qfjwk7ElHXx4TdNxZdITIE_kghzGNc1W551rJud2708pYTt3xGzkOIsZ7AKcDZstHHZ-WcSSFjMEHKxw1r76kMEhleps/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="476" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyz8ik9h_lrIzmjC8saD69f8nO08e8hsHGjMFc5q2rW_QIq9_qfjwk7ElHXx4TdNxZdITIE_kghzGNc1W551rJud2708pYTt3xGzkOIsZ7AKcDZstHHZ-WcSSFjMEHKxw1r76kMEhleps/s640/8.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Επίσης, συγκροτήθηκαν στρατιωτικά σώματα από τα χωριά της Φιλιππούπολης (2.000
ανδρών), από το Παζαρτζίκ της Βουλγαρίας (500 ανδρών) και από το Παλαιό Ζαγόρι
(500 ανδρών). Λίγο μετά (στα τέλη Μαΐου του 1821) ο Χουρσίτ Πασάς έφτασε στα
Γιάννενα. Ο Χουρσίτ επιθεώρησε το στρατό του και εργάστηκε για την κάλυψη των
όποιων ελλείψεων. Την ίδια περίοδο ο Αλή Πασάς ενθάρρυνε τους κατοίκους των γύρω
περιοχών να ξεσηκωθούν. Τελικά οι Τόσκηδες Αλβανοί που ήλεγχαν το κάστρο στο Τεπελένι,
επιτέθηκαν στα Γιάννενα σχεδιάζοντας να σώσουν τον Αλή. Γι αυτό το λόγο η Πύλη
αποφάσισε την αποστολή ενισχύσεων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Καθώς η φρουρά της Εύβοιας που είχε αναλάβει
έως τότε στρατιωτικά καθήκοντα στην Πελοπόννησο κατευθυνόταν προς τα Γιάννενα, ζητήθηκε
η συγκρότηση «μισθοφορικού στρατού» και στάλθηκαν 2.000 γρόσια. Ο Χουρσίτ Πασάς
γράφοντας στην Πύλη ότι Αλβανοί και Έλληνες λιποτακτούν από τον πολυφυλετικό στρατό
των Ιωαννίνων, είχε ζητήσει να συγκροτηθεί και να σταλεί ένας στρατός 8 - 10
χιλιάδων ανδρών αποτελούμενος αποκλειστικά από Τούρκους. Η Πύλη προσπαθούσε να
πραγματοποιήσει αυτό το αίτημά του και είχε αναθέσει στο βαλή του Καραμάν με τη
φρουρά της Εύβοιας να ενισχύσει τις στρατιωτικές δυνάμεις των Ιωαννίνων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο μεταξύ στέλνονταν συνεχώς στον Χουρσίτ χρήματα.
Στους άλλους αξιωματούχους με σκοπό να τους ενθαρρύνουν υπενθυμίζετο ότι «εκείνες
οι ώρες σκληρής δουλειάς θα γίνονταν μέρες δόξας και φήμης». Παρά τις όποιες προσπάθειες
ωστόσο η κρίση των Ιωαννίνων όσο πήγαινε και εντεινόταν. Εντούτοις, μόλις ο Χουρσίτ
εφάρμοσε με τρόπο εντατικό μια μέθοδο που χρησιμοποιούσε ήδη και ο Αλή, ξεκίνησαν
να γίνονται κάποια βήματα προς ένα αποτέλεσμα: Ο Χουρσίτ προσφέροντας μεγάλα χρηματικά
ποσά, έπαιρνε με το μέρος του τους συμμάχους του Αλή. Πιθανόν κάπως έτσι παραδόθηκε
και το κάστρο του Λετρίτς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά και την απομάκρυνση των ισχυρών του συμμάχων
ο Αλής αποδυναμώθηκε αρκετά, του είχε απομείνει μόνο το κάστρο στην όχθη της λίμνης.
Έτσι, ο Χουρσίτ του πρότεινε να παραδοθεί. Ο Αλή δήλωσε ότι θα παραδινόταν αν του
παραχωρούνταν ένα φιρμάνι (επικυρωμένο από το Σουλτάνο) που θα του εξασφάλιζε αμνηστία.
Ο Χουρσίτ του έδωσε εγγυήσεις και δήλωσε ότι θα ετοιμαστεί το φιρμάνι. Κατόπιν
ο Αλής με μερικούς ανθρώπους του αποχώρησε σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν στο νησί
της λίμνης. Ο Χουρσίτ όμως ήταν αποφασισμένος να τον σκοτώσει. Συνέταξε από μόνος
του ένα πλαστό φιρμάνι για την εκτέλεση του Αλή και με δόλιο τρόπο το κάστρο παραδόθηκε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Λίγο μετά, το φιρμάνι παραδόθηκε και στον Αλή
από τον Μεχμέτ Πασά και τους 30 περίπου στρατιώτες που έφερε μαζί του. Ο Τεπελενλής
όταν έμαθε ότι δεν του δόθηκε χάρη επιχείρησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και
τους συντρόφους του. Σκοτώθηκε στη μάχη που ξέσπασε, ενώ το κεφάλι του στάλθηκε
στην Κωνσταντινούπολη και έγινε αντικείμενο διαπόμπευσης. Αργότερα, το κεφάλι
του Αλή αγοράστηκε από τον παιδικό του φίλο, δερβίση Σουλεϊμάν, και θάφτηκε
δίπλα στα κεφάλια των γιών του σ’ ένα μνήμα κοντά στο Σιλιβρίκαπι. Ο θάνατος
του Αλή Πασά του Τεπελενλή χαροποίησε ιδιαίτερα την Κωνσταντινούπολη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και μάλιστα, σ’ αυτούς που ανακοίνωσαν την είδηση
του θανάτου του, δηλαδή στον υπαξιωματικό του Χουρσίτ Πασά και τους τάταρους
που βρίσκονταν μαζί του (περίπου 20 άτομα), δόθηκαν τίτλοι αξίας 1.000 γροσίων με
20 γρόσια τόκο και προθεσμία αποπληρωμής 9 χρόνων. Πέραν αυτού το κράτος εγγυήθηκε
την ασφάλεια όλων όσοι πήραν το μέρος της Πύλης στην κρίση αυτή, σε τοπικούς προύχοντες
που έπραξαν το καθήκον τους και σε άλλα άτομα δόθηκαν αξιώματα ή εξασφαλίστηκαν
πηγές εισοδημάτων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Για παράδειγμα, αποφασίστηκε να δοθεί σε έναν
πασά το αξίωμα του αρχιστράτηγου και σε έναν άλλο το δικαίωμα εκμίσθωσης φόρων
αξίας 10.000 - 15.000 γροσίων στον Μαχμούτ Πασά παραχωρήθηκε το σαντζάκι του Ελμπασάν,
στον Αμπάς Μπέη το σαντζάκι της Οχρίδας και σ’ έναν άλλο πασά το ποσό των
15.000 γροσίων. Επιπλέον αποφασίστηκε η αποστολή μισθού 500 γροσίων από την περιουσία
του Αλή Πασά για κάθε στρατιώτη που προσέφερε υπηρεσίες στο στρατό των
Ιωαννίνων και 650 γροσίων για τους στρατιώτες του φρουρίου της Ναυπάκτου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Χουρσίτ Πασάς ξανάφερε την τάξη και την πειθαρχία
στο Οθωμανικό στρατόπεδο, σκοτώνοντας, μέσα σε μια ημέρα όλους τους απείθαρχους
και τους ταραξίες στρατιώτες, Μουσουλμάνους, ή και χριστιανούς χωρίς καμιάν
διάκριση. Η πολιορκία του Αλή γινόταν πια ασφυκτική. Ο ίδιος εγκατέλειψε το όχυρό
του στα Λιθαρίτσια και εγκαταστάθηκε στο Κάστρο, όπου ευρίσκονταν οι θησαυροί
του και τα πυρομαχικά του. Η κατάσταση άρχισε να γίνεται απελπιστική. Οι
Γιαννιώτες άρχισαν να εγκαταλείπουν μαζικά την ηπειρωτική πρωτεύουσα, με προορισμό
κυρίως το Ζαγόρι. Το ίδιο έκαναν και πολλοί από τους πιστούς μέχρι τότε στον
Αλή οπλαρχηγοί και αξιωματικοί.<br />
Αλλά το μεγαλύτερο χτύπημα που δέχτηκε την κρίσιμη αυτή περίοδο ήταν η
αποστασία του Ομέρ Βρυώνη, που τον είχε σαν παιδί του και τον είχε διορίσει στρατηγό.
Ο Αλβανός Πασάς πρόδωσε τον Αλή και αποστάτησε προς το Χουρσίτ παίρνοντας μαζί
του και 15.000 πολεμιστές. Σε λίγο, όμως, λιποτάκτησε και η φρουρά του Κάστρου
ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες του και έτσι ο Βεζίρης αναγκάστηκε να περιοριστεί
στην Ανατολική Ακρόπολη (Ιτς Καλέ) με μια ομάδα η οποία δεν ξεπερνούσε τα 100
άτομα. Ήταν απελπισμένος γιατί έβλεπε ότι η βοήθεια που περίμενε από την Ρωσία
δεν ερχόταν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Επί πλέον, κυκλοφόρησε και η φήμη ότι ασπάστηκε
τον Χριστιανισμό, με αποτέλεσμα τώρα να τον αμφισβητούν και οι Αρβανίτες του.
Οι προμήθειες τροφίμων δυσκόλευαν, ενώ μια επιδημία αποδεκάτισε τα εκτός φρουρίου
πιστά του στρατεύματα. Εν τω μεταξύ η Ελληνική επανάσταση είχε εκραγεί και η
Πύλη πίεζε τον Χουρσίτ να τελειώνει με τον Αλή, ώστε να κατέβει στον ήδη εξεγερμένο
Μοριά. Όμως οι μήνες περνούσαν και τα Γιάννενα δεν έπεφταν, αν και ήταν πολιορκημένα
περισσότερο από ενάμισι χρόνο. Η «γριά αλεπού» είχε ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής.
Όμως, έκανε το μοιραίο λάθος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjggW20A0t1dTc1hyphenhyphenWT_MBBDQqMtPRnZWRBfSsP_kp5Mey5G__pPbb4TvZMxxjGmjb6yvt3y8Zc-Yi65PT3La44f3PWdSiff-aP9Y3KFpYt2o8RODJxia4yOsC19wmgMfW4jLfBXRV_YEU/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjggW20A0t1dTc1hyphenhyphenWT_MBBDQqMtPRnZWRBfSsP_kp5Mey5G__pPbb4TvZMxxjGmjb6yvt3y8Zc-Yi65PT3La44f3PWdSiff-aP9Y3KFpYt2o8RODJxia4yOsC19wmgMfW4jLfBXRV_YEU/s640/9.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έστειλε μια επιστολή στο Χουρσίτ, που έλεγε ότι ήταν πάντα αφοσιωμένος και
πιστός στο ντοβλέτι, πως είχε καταντήσει σε αυτή την θέση από διαβολές των εχθρών
του και του ζητούσε να μεσολαβήσει στο σουλτάνο για να τον συγχωρέσει. Ο αρχηγός
του Αυτοκρατορικού στρατού έπιασε την ανέλπιστη ευκαιρία από τα μαλλιά. Διέταξε
αμέσως ανακωχή και απάντησε ότι όλα θα γίνουν όπως τα ζητά ο ηγεμόνας των
Ιωαννίνων. Ο Αλής έκανε και δεύτερο σφάλμα. Πιστεύοντας τον Χουρσίτ διεμήνυσε
στο Μάρκο Μπότσαρη, που μαζί με τους οπλαρχηγούς Γιώργο Μπακόλα, Γιαννάκη Ράγκο,
Αντρέα Ίσκο και Γιαννάκη Κουτελίδα, ετοιμαζόταν να επιτεθεί στο Τουρκικό στρατόπεδο
και να το διαλύσει, να ακυρώσει την επιχείρηση, αφού οι εχθροπραξίες είχαν σταματήσει.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής όμως διέθετε ένα ισχυρό όπλο, τους θησαυρούς
του. Τους είχε μεταφέρει στο υπόγειο του σεραγιού στο Ιτς-Καλέ, στον ίδιο χώρο με
τα πυρομαχικά. Κοντά στο βαρέλι με την μπαρούτη έβαλε τον πιστό και αφοσιωμένο
υπηρέτη του Σελήμ Τσάμη, με έναν πυρσό που έκαιγε μέρα-νύχτα και τον κατήχησε
να βάλει φωτιά όταν τον πρόσταζε. Η ποσότης των πυρομαχικών του ήταν τόσο μεγάλη,
ώστε θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα όλα τα Γιάννενα. Και είπε ακόμη ο Αλής
στον Σελήμ ότι θα έσβηνε το φυτίλι μόνον εάν κάποιος του έδειχνε το κομπολόι
του (κατ’ άλλους το δαχτυλίδι του).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν το έμαθε αυτό ο Χουρσίτ θορυβήθηκε, γιατί
οι θησαυροί ήταν στο στόχαστρο όχι μόνον του σουλτάνου αλλά και αυτού του ίδιου
(άλλωστε αυτοί τελικά του έφαγαν το κεφάλι). Έτσι αναγγέλλει ψευδώς στον Αλή
ότι έστειλε ήδη γράμμα στην Πόλη, ζητώντας το φιρμάνι της αμνηστίας, και εγγυήθηκε
-μάλιστα εγγράφως- για την ασφάλειά του. Συγχρόνως του πρότεινε να εγκαταλείψει
το Ιτς-Καλέ και να πάει να μείνει στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων, κάτι που
ο σουλτάνος -όπως του είπε- θα εκτιμήσει. Η βεβαίωση του Χουρσίτ δόθηκε στις 8
Δεκεμβρίου του 1821, και ο άλλοτε αδίστακτος ληστής τη δέχτηκε με παιδιάστικη
χαρά, την φίλησε κλαίγοντας, βέβαιος ότι και η απάντηση του Σουλτάνου θα ήταν επίσης
αθωωτική.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το «έγγραφο» συνοδευόταν από ψητά αρνιά,
γλυκίσματα και πολλά άλλα δώρα. Έτσι ο ταλαιπωρημένος και απογοητευμένος Ηγεμόνας
της Ηπείρου περίμενε πλέον μοιρολατρικά την εξέλιξη των γεγονότων. Ο Τεπελενλής
αδύναμος αλλά και κουρασμένος (ήταν πια ήδη 77 ετών, ενώ κατ’ άλλους 83), μετά
από δισταγμούς τριών ημερών πέφτει και σε αυτή την παγίδα του Χουρσίτ Πασά και
δέχεται να πάει στο νησί, αφού προηγουμένως παρέδωσε -άλλο μεγάλο σφάλμα- το «περίφημο
μαργαριταρένιο κομπολόι» του στον απεσταλμένο του Οθωμανού αρχιστράτηγου (η
ιστορία του «κομπολογιού» του Αλή Πασά διαχέεται στον μύθο και υπάρχουν πολλές εκδοχές
για τα πραγματικά γεγονότα).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι στις 2 Ιανουαρίου 1822 -η επανάσταση στην
υπόλοιπη Ελλάδα έχει πλέον ξεκινήσει- ο άλλοτε πανίσχυρος ηγεμόνας κατεβαίνει
από το πίσω μέρος του Ιτς-Καλέ και μπαίνει σε μια λέμβο, που θα τον οδηγήσει
στο μοιραίο Νησί. Έχει μαζί του την Κυρά-Βασιλική, τον Κώστα Μπότσαρη (αδερφό
του Μάρκου), τον Μανθάκη Λαδιά, τον φρουρό του Γεώργιο Ροντήρη, και μερικούς
άλλους. Σε μια δεύτερη βάρκα επιβιβάστηκαν μερικοί έμπιστοι φρουροί του, ο
Γιαννιώτης θαλαμηπόλος του Δρόσος Δεσποτόπουλος και ένας σκλάβος του, ο Αχμέτ,
για να του ξεπλένει τις δίπλες της κοιλιάς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στο νησάκι ο Αλής και η μικρή συνοδεία του, εγκαταστάθηκαν
στα ανατολικά κελιά του μοναστηριού του Αγίου Παντελεήμονα και περίμεναν με
αγωνία το περιπόθητο φιρμάνι της αμνηστίας. Όμως ο σουλτάνος Μαχμούτ ουδέποτε
πήρε στα χέρια του την επιστολή του Χουρσίτ. Υπάρχουν δυο εκδοχές: Η μια λέει
ότι ποτέ δεν την έστειλε και η άλλη ότι την έκρυψαν οι εχθροί του Αλή, με πρώτο
τον Χαλέντ Εφέντη, γιατί γνώριζαν ότι ο Μαχμούτ ήθελε ζωντανό τον Πασά για να
του αποκαλύψει την «κρύπτη» των θησαυρών του. Πάντως η αλήθεια παραμένει και σήμερα
ένα μυστήριο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Χουρσίτ άφησε τον Αλή να ζει στην αγωνία του
και προκειμένου να τον αποκοιμίσει του έστελνε συχνά τρόφιμα, δώρα και μουσικούς
για να διασκεδάζουν τη θλίψη του. Αυτά κράτησαν για 20 μέρες. Στις 21 Ιανουαρίου
του 1822, δεκαεφτά μήνες μετά την έναρξη της πολιορκίας, ο Χουρσίτ καλεί τους αξιωματικούς
του και τους διαβάζει ένα πλαστό φιρμάνι, σύμφωνα με το οποίο ο Αλή Πασάς κηρύσσεται
«φιρμανλής», δηλαδή ένοχος εσχάτης προδοσίας και θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό.
Διορίζει τον Κιοσέ-Μεχμέτ Πασά εκτελεστή της απόφασης και πληροφορεί τον Αλή
ότι η δήθεν αμνηστία έφτασε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το απομεσήμερο της 5ης Φεβρουαρίου 1822 ο
Κιοσέ συνοδευόμενος από πολυάριθμη στρατιωτική δύναμη αποβιβάζεται στο νησί και
πλησιάζει στο μοναστήρι, κρατώντας ανοιχτό στο στήθος του το πλαστό φιρμάνι. Ο
Αλής με τους λίγους πιστούς σωματοφύλακές του στεκόταν στον εξώστη των κελιών. Βλέποντας
όμως ότι οι απεσταλμένοι ήταν πάνοπλοι, υποψιάστηκε τον δόλο και πρόσταξε με τη
βροντερή φωνή του: «Μη κουνηθεί κανένας, αν δεν δώ με τα ίδια μου τα μάτια τι γράφει
το φιρμάνι». Το «λιοντάρι» των παλιών καλών ημερών είχε ξυπνήσει μέσα του. Ο Μεχμέτ
και η συνοδεία του προχώρησε μερικά βήματα δείχνοντας το «φιρμάνι» στον Πασά
και του ζητήσανε να υποταχθεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αντί για άλλη απάντηση αυτός άδειασε το
πιστόλι του επάνω τους, χωρίς όμως να πετύχει τον Μεχμέτ, ο οποίος ανταπέδωσε
τα πυρά, πλήγωσε τον Βεζίρη στο αριστερό του χέρι, όρμησε επάνω του, τον έσφιξε,
και φώναξε στον Καφτάν αγά να τον χτυπήσει με το χατζάρι του, αλλά ο σωματοφύλακας
του Αλή, Φεΐμ Τσάμης, τον πυροβόλησε και τον άφησε στον τόπο. Συγχρόνως ο Κιοσέ
Μεχμέτ κατέβηκε από τον εξώστη και γύρισε στην αυλή του μοναστηριού. Η μάχη γενικεύτηκε
ενώ ο πληγωμένος Αλής αποσύρθηκε σε ένα από τα κελιά. Το αίμα του έτρεχε σαν βρύση
από τον τραυματισμό του και ο ίδιος σωριάστηκε σε ένα στρώμα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δυο ένοπλοι Τούρκοι μπήκαν στο υπόγειο που
ήταν κάτω από το κελί, είδαν -από τις χαραμάδες του ξύλινου πατώματος όπου ήταν
ξαπλωμένος- τον πυροβόλησαν και τον εκτέλεσαν. Όλα τελείωσαν. Κάθε αντίσταση
σταμάτησε. Ο Μεχμέτ έκοψε το κεφάλι του και το πήγε στον Χουρσίτ. Έτσι έσβησε μια
από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του 19<sup>ου </sup>αιώνα. Αν πετύχαιναν τα
σχέδιά του ίσως να ήταν διαφορετική και η ροή της Ιστορίας. Την κεφαλή του Αλή
Πασά τοποθέτησαν επάνω σε πορφυρό δίσκο και την έφεραν στον αρχιστράτηγο των
Τούρκων, τον Χουρσίτ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvV1Y0NN873Dxp8rVoqY6fBNS8EZKEnx9eiFJ41jX6Np9H-4E8_nv7MMSHE56TsLnME2ohG-ah8tji8XMfbMvMYulaO_o0OV7lF_OiA815T3CjftUeFbd6yI4Re2eYt4NBm6QuQXK6iKk/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="434" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvV1Y0NN873Dxp8rVoqY6fBNS8EZKEnx9eiFJ41jX6Np9H-4E8_nv7MMSHE56TsLnME2ohG-ah8tji8XMfbMvMYulaO_o0OV7lF_OiA815T3CjftUeFbd6yI4Re2eYt4NBm6QuQXK6iKk/s640/10.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτός σηκώθηκε όρθιος όταν την είδε, υποκλίθηκε τρεις φορές μπροστά της και φίλησε
δακρυσμένος την κατάλευκη γενειάδα του μεγάλου αντιπάλου του. Διέταξε να την επαλείψουν
με τα πολυτιμότερα αρώματα και την παρέδωσε στους τζοχανταραίους του (σωματοφύλακες)
«επί δίσκου αργυρού, καλυμμένη με πολύτιμον και χρυσοκέντητον ύφασμα», για να την
περιφέρουν σε όλες τις Χριστιανικές και Μουσουλμανικές συνοικίες των Ιωαννίνων,
προκειμένου να εισπράξουν το καθιερωμένο μπαξίσι. Ο μητροπολίτης Ιωαννίνων είχε
μεταφέρει την έδρα του στα κελιά του ναού του Αρχιμανδρειού, γιατί το μέγαρό του,
στο κέντρο της πόλης, είχε καταστραφεί.<br />
Ενώ λοιπόν ο δεσπότης δειπνούσε με τους Γιαννιώτες προύχοντες Δ. Αθανασίου και
Α. Δρόσο, ξαφνικά μπήκε στην τραπεζαρία ένας Τούρκος αξιωματικός, συνοδευόμενος
από μερικούς στρατιώτες και τοποθέτησε στο τραπέζι τους την αιματοβαμμένη κεφαλή
του σατράπη. Οι παριστάμενοι έμειναν εμβρόντητοι, γιατί δεν είχαν ακόμη πληροφορηθεί
την εκτέλεση του Αλή. Ο μητροπολίτης σηκώθηκε όρθιος κατακίτρινος και με χείλια
που έτρεμαν πρόφερε: «Ανάπαυσον Κύριε την ψυχή του δούλου Σου», ενώ οι άλλοι
δυο παριστάμενοι σταυροκοπήθηκαν με δέος. Οι τζοχανταραίοι ασυγκίνητοι, με
γέλια και καγχασμούς φώναζαν δυνατά «μπαχτσίς! μπαχτσίς!».<br />
Τότε ο μητροπολίτης έβγαλε από το ντουλάπι ένα πουγκί με χρυσά φλουριά και το
έδωσε στον επικεφαλής. Αυτός ευχαριστημένος ξανασκέπασε το δίσκο με το χρυσό
κέντημα και είπε στους δυο καλεσμένους: «Θα έρθουμε και στα δικά σας σπίτια για
το μπαχτσίσι». Και έφυγε, χαιρετώντας στρατιωτικά. Το περιστατικό διηγήθηκε μια
καλόγρια της εκκλησίας που ήταν παρούσα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη παρακολουθούσε με έκδηλο
ενδιαφέρον την πορεία των γεγονότων, που εκτυλίσσονταν στα περικυκλωμένα Γιάννενα.
Χαρακτηριστική είναι και η ειδησεογραφία της γαλλόφωνης εφημερίδας της Σμύρνης
Spectateur Οriental:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">22α Ιανουαρίου 1822: «Ο Βεζίρης των
Ιωαννίνων κρύφτηκε μέσα στην ακρόπολη, που ευνοείται από τη διαμόρφωση του
τόπου». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">9η Φεβρουαρίου 1822: «Λένε ότι ο Αλή Πασάς έστειλε
στους Μωραΐτες δύο εκατομμύρια πιάστρα και έχει συμφωνήσει με τους Έλληνες ότι,
στην περίπτωση που δεν θα αντέξει στην πολιορκία των τριών στρατηγών, τα Ελληνικά
στρατεύματα θα πάνε να τον πάρουν, μαζί με τους θησαυρούς του». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">1η Μαρτίου 1822: «Το κεφάλι του Αλή Πασά έπεσε». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">8η Μαρτίου 1822: «Σύμφωνα με ειδήσεις, από την
Κωνσταντινούπολη, στις 26 Φεβρουαρίου, επικρατεί εκεί απόλυτη ησυχία. Το κεφάλι
του Αλή μεταφέρθηκε στην Πόλη στις 23 του ίδιου μήνα. Έτσι η θεία δίκη -παρόλο
που είναι όψιμη- κτύπησε, στο τέλος, τον «Ηλιογάβαλο της Ηπείρου»». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Παρά το γεγονός ότι προδόθηκε όχι μόνον από
τους πιστούς στρατηγούς του, αλλά ακόμη και από αυτούς τους γιους του, παρέμεινε,
μέχρι το τέλος, ατρόμητος και αξιοπρεπής στην συμπεριφορά του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τον Ιανουάριο του 1822, έπειτα από σκληρές
διαπραγματεύσεις, ο Αλή δέχτηκε να παραδοθεί, με τον όρο να του δινόταν αμνηστία
και κατέφυγε στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα που βρίσκεται στο νησί της λίμνης
των Ιωαννίνων. Εκεί, στις 17 ή 25 του ίδιου μήνα, σκοτώθηκε, μετά από σύντομη
συμπλοκή, από τον απεσταλμένο του Χουρσίτ, Κιοσέ Μεχμέτ (κατ΄ άλλους ήταν ο Αλή
Χασάν), που είχε έλθει δήθεν με το χαρτί της αμνηστίας. Το πτώμα του αποκεφαλίστηκε
και το κεφάλι του στάλθηκε ταριχευμένο από το Χουρσίτ στην Κωνσταντινούπολη,
όπου, αργότερα, θάφτηκε σε μια περιοχή έξω από τα τείχη της πόλης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το ακέφαλο σώμα του ενταφιάστηκε στον οικογενειακό
τάφο του σαραγιού, στο Ιτς Καλέ, κοντά στο Φετιγιέ Τζαμί. Ο τάφος αυτός (που περιβαλλόταν
ως το 1944 με ωραίο ψηλό κιγκλίδωμα το οποίο αφαιρέθηκε, κατά τη διάρκεια της
Κατοχής, για να αντικατασταθεί, τα τελευταία χρόνια, από καινούργιο) φαίνεται,
πως ήταν τόπος προσκυνήματος για τους Αλβανούς κυρίως, Μουσουλμάνους της Ηπείρου
και της Αλβανίας, ακόμα και κατά τα τέλη του 19<sup>ου</sup> αιώνα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΗΓΕΜΟΝΙΚΗ ΚΗΔΕΙΑ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Χουρσίτ έμεινε κατάπληκτος όταν διαπίστωσε
ότι οι πρώην στρατιώτες του Αλή θρηνούσαν για το χαμό τού άλλοτε αφεντικού
τους. Όπως γράφει ο Pouqueville «καθ’ όλην την μετά το θάνατο του Αλή νύχτα, οι
Τόσκηδες και οι άλλες Αλβανικές φυλές, αγρύπνησαν στο άψυχο σώμα του,
συνθέτοντας πρόχειρα μοιρολόγια, που εξυμνούσαν τις αρετές του». Φοβούμενος
λοιπόν ο Χουρσίτ τις αντιδράσεις των άγριων πολεμιστών, έδωσε εντολή να ταφεί
το ακέφαλο πτώμα του Αλή με βασιλικές τιμές. Έτσι την επόμενη μέρα, έπλυναν και
στόλισαν το σώμα του. Στη συνέχεια το τοποθέτησαν σε φέρετρο «περικαλυφθέντος
δια των πολυτιμοτέρων κασμηρίων των Ινδιών». Πάνω του έβαλαν το λοφίο που φορούσε
στις επίσημες τελετές.<br />
Έκοψαν την χαίτη του αλόγου του και την κάλυψαν με ύφασμα πορφύρας, από τις προεξοχές
του οποίου κρέμασαν το σπαθί του και τα παράσημά του. Της πομπής προηγούνταν αξιωματούχοι,
οι οποίοι έφεραν τις τρεις ιππουρίδες (ουρές αλόγων) που δήλωναν το βαθμό του.
Την τελετουργική ευθύνη της κηδείας του είχε «ο σελάμ-αγάς» (αξιωματικός εντεταλμένος
να αποδίδει τα πρέποντα στον υψηλό νεκρό), που οδηγούσε την νεκρική πομπή, η οποία
περιβαλλόταν από δεκάδες «μοιρολογήτριες» «των οποίων οι κοπετοί και οι θρήνοι επλήρουν
τα αντηχούντα ερείπια των Ιωαννίνων», όπως αναφέρει ο Pouqueville.<br />
Ο Pouqueville δεν ήταν μεν παρών στα γεγονότα, όμως είχε πλήρη ενημέρωση για
όλα, και τα κατέγραψε στα έργα που έξεδωσε μετά το θάνατο του Αλή Πασά. Η πομπή
μπήκε στο Κάστρο από την κεντρική πύλη, αριστερά και δεξιά της οποίας ήταν παραταγμένη
η φρουρά, για να αποδώσει στο νεκρό στρατιωτικές τιμές. Το φέρετρο καλύφτηκε με
«ψάθα» και τοποθετήθηκε στον οικογενειακό τάφο του Βεζίρη, δίπλα από την σύζυγό
του Εμινέ. Τότε προσήλθε, κατά την θρησκευτική δοξασία των Μωαμεθανών, ιμάμης,
ο οποίος ανήγγειλε ότι «ο Αλής Τεπελενλής Βελή Ζαδές αναπαύεται εν ειρήνη». Τραγική
φιγούρα στη νεκρώσιμη τελετή η Βασιλική.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7ViyFmQtnKw9DIZsfcs7txW65UYl-xeH3ir8DGeeHEwWYSTfPYdfA83dY1AhrvhP1V1YXM8ZLZC0kvCkb4yS_-ySf2K4wL6t7ZXZU3jhq3BV43mZQhnq6Q7-yzxHgBQJQe5K7h_1UkBU/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="468" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7ViyFmQtnKw9DIZsfcs7txW65UYl-xeH3ir8DGeeHEwWYSTfPYdfA83dY1AhrvhP1V1YXM8ZLZC0kvCkb4yS_-ySf2K4wL6t7ZXZU3jhq3BV43mZQhnq6Q7-yzxHgBQJQe5K7h_1UkBU/s640/11.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΓΙΩΝ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το 1822, την χρονιά της εκτέλεσης του Αλή, την
«εξ αίματος» οικογένεια του Τεπελενλή αποτελούσαν οι εξής (η αδερφή του
Χαϊνίτσα είχε πεθάνει το 1821): Αλής (76 - 82 ετών), οι γιοί του, Μουχτάρ (54),
Βελής (49) από την Εμινέ, και Σαλήχ (22), από την Κιρκάσια οδαλίσκη του. Οι εγγονοί
του, γιοι του Μουχτάρ, Χουσεΐν (26), Μαχμούτ (11) και οι γιοι του Βελή, Μεχμέτ
(23), Σελήμ (19) και Ισμαήλ (15). Οι τρεις γιοι του δείλιασαν κατά την διάρκεια
του πολέμου και παραδόθηκαν αμαχητί στους Τούρκους, οι οποίοι τους υποσχέθηκαν
ότι θα τους κάνουν Πασάδες στη Μικρά Ασία. Πράγματι στην αρχή ζούσαν αμέριμνοι,
μέσα στην χλιδή, με τα χαρέμια τους και τους αυλικούς τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν όμως ο σουλτάνος έβλεπε ότι ο πατέρας
τους δεν είχε καμιά διάθεση να παραδοθεί διέταξε τον αφανισμό τους και έδωσε εντολή
τα κεφάλια τους να σταλούν στο σεράι του για τη συνηθισμένη έκθεσή τους. Έτσι ο
Βελής, που είχε εγκατασταθεί στην Κιουτάχεια, «γενναίος όσον γυνή, ανατραφείσα εν
τη μαλθακότητι του χαρεμίου», όπως γράφει ο Pouqueville, αποκεφαλίστηκε οδυρόμενος,
αφού προηγουμένως είδε να έχουν την ίδια τύχη, ο ετεροθαλής αδερφός του Σαλήχ,
και ο γιος του Μεχμέτ. Το χαρέμι του Βελή και η μια από τις γυναίκες του, η Κατερίνα,
πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα, ενώ η επίσημη σύζυγός του, η περιβόητη Ζεϊμπεντέ (η
ερωμένη του πατέρα του), θανατώθηκε με πνιγμό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Μουχτάρ, που είχε εγκατασταθεί στην Άγκυρα, βλέποντας
το δήμιο να του δείχνει το σχοινί του απαγχονισμού του, φωνάζει «ο γιος του Τεπελενλή
δεν πεθαίνει σαν ευνούχος», ορμά εναντίον των Τούρκων, σκοτώνει το δήμιο και
διαλύει τους υπόλοιπους με το γιαταγάνι του. Στην συνέχεια οχυρώθηκε για να αμυνθεί.
Τότε οι Τούρκοι έφεραν πυροβολικό και σκόρπισαν το θάνατο στους έγκλειστους.
Όταν αυτός έμεινε μόνος έβαλε φωτιά στα πυρομαχικά του σεραγιού και τάφηκε στα ερείπια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΕΓΓΟΝΩΝ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Τούρκοι δεν πείραξαν τα υπόλοιπα εγγόνια
του Αλή. Αντίθετα μάλιστα! Ο Χουσεΐν, γιος του Μουχτάρ, παραδόθηκε στους
σουλτανικούς από τους Σουλιώτες (που τον είχαν όμηρο σαν εγγύηση της συμφωνίας
τους με τον Αλή) και εξορίστηκε, αρχικά στην Αδριανούπολη και μετά στη Θεσσαλονίκη,
όπου πέθανε. Ο άλλος γιος του Μουχτάρ, ο Μαχμούτ, ο μικρός ήρωας του Τεπελενίου
και η μεγάλη αδυναμία του παππού του, βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έτυχε
αμνηστίας, και έγινε υψηλόβαθμος υπάλληλος του υπουργείου οικονομικών. Ήταν άνθρωπος
των γραμμάτων, αλλά και ιδιόρυθμος.<br />
Το μισθό που του επιδίκασε ο σουλτάνος, τον ξόδευε για να ελευθερώνει σκλάβους,
τους οποίους στη συνέχεια πάντρευε. Ο ίδιος κυκλοφορούσε με ένα μανδύα από τον
λαιμό μέχρι τα πόδια, χωρίς κανένα άλλο ρούχο, ενώ κοιμόταν στις πύλες των τζαμιών.
Παρά τις παραξενιές του, ήταν εξαιρετικά σεβαστός στους κύκλους της Οθωμανικής
πρωτεύουσας. Πέθανε στα 1863, σε ηλικία 53 ετών -μάλλον ψυχικά διαταραγμένος-
και τάφηκε, με τιμές, στο Σκούταρι, στο ασιατικό τμήμα της Κωνσταντινούπολης.
Όσον αφορά στους γιους του Βελή, ο Σελήμ, μετά τον αποκεφαλισμό του πατέρα του
και του αδερφού του στην Κιουτάχεια, έμεινε στην Κωνσταντινούπολη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στα 1847 διορίστηκε, με τον βαθμό του Βεζίρη,
διοικητής του Βελιγραδίου, όπου και πέθανε τον ίδιο χρόνο, σε ηλικία 44 ετών.
Ήταν ποιητής και λόγιος. Τέλος, ο μικρότερος γιος του Βελή, ο Ισμαήλ, έκανε μεγάλη
καριέρα. Μετά το φόνο του πατέρα του στάλθηκε από το Χουρσίτ, από τα Γιάννενα
στην Κωνσταντινούπολη. Μπήκε στην υπηρεσία του Μεγάλου Βεζίρη και έπαιξε καθοριστικό
ρόλο στον αφανισμό των γενίτσαρων, το 1825. Το 1828 του ανατέθηκε η εκστρατεία
κατά της Ρωσίας, ενώ το 1847 πήρε τον βαθμό του Βεζίρη και υπηρέτησε ως διοικητής
σε Αδριανούπολη, Γιάννενα, Τραπεζούντα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Τρίκαλα, Χαλέπι
κ.ά.<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ήταν εξαιρετικά μορφωμένος. Διατέλεσε μέλος
του Τουρκικού Συμβουλίου Επικρατείας, πρόεδρος Ποινικής Δικονομίας, μέλος του
Συμβουλίου Μεταρρυθμίσεων κλπ. Πέθανε το 1875 στην Κωνσνταντινούπολη, σε ηλικία
68 ετών και τάφηκε στην Ασιατική πλευρά του Βοσπόρου, με μεγάλες τιμές.
<span style="color: #990000;">(Συνεχίζεται)</span><o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-53955523863112061652017-06-12T05:42:00.000+03:002017-06-12T05:42:21.029+03:00Αλή Πασάς ο Τεπελενλής 1744 - 1822 (6)<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΛΟΔΡΟΣ
ΜΠΑΫΡΟΝ ΚΑΙ ΑΛΗ ΠΑΣΑΣ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο George Gordon 6th
Lord Byron (1788 - 1824) είναι ο σημαντικότερος από τους δεκάδες ξένους που επισκέφτηκαν
τον Αλή, κατά την διάρκεια της μακρόχρονης ηγεμονίας του. Η συνάντησή τους στο Τεπελένι,
το φθινόπωρο του 1809, προσέλαβε διαστάσεις μύθου και χαρακτηρίστηκε ως «ιστορική».
Στη Βρετανία του 18<sup>ου</sup> και του 19<sup>ου</sup> αιώνα ήταν απαραίτητο
οι γόνοι της Αγγλικής αριστοκρατίας μετά την αποφοίτησή τους από τα φημισμένα
πανεπιστήμια, του Cambridge, της Oxford και του Eaton, να πραγματοποιούν ένα
πολύμηνο ταξίδι στις χώρες της Ανατολής, ώστε να γνωρίσουν από κοντά την
κλασική αρχαιότητα - που είχαν διδαχτεί στα κολέγιά τους. Ήταν ο λεγόμενος «Grand
Tour, δηλαδή, ο μεγάλος γύρος».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Επιστρέφοντας στην κοσμοκράτειρα
πατρίδα τους ήταν έτοιμοι να καταλάβουν τις κληρονομικές θέσεις, που τους είχαν
προετοιμάσει οι γονείς τους. Έτσι και ο Μπάιρον, στις 22 Ιουλίου του 1809, ξεκίνησε
την πρώτη Ευρωπαϊκή του περιπέτεια, σε ηλικία 20 ετών. Είχε μαζί του το φίλο του
από το πανεπιστήμιο John Cam Hobhouse, κατοπινό λόρδο Brougthon, και τον υπηρέτη
του William Fletcher. Προορισμός τους η Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Πρώτος σταθμός
τους η Πορτογαλία. Αφού διασχίσουν την σπαρασσόμενη από τους ναπολεόντειους
πολέμους Ισπανία, θα επιβιβαστούν σε αγγλικό πολεμικό που είχε ως προορισμό την
Πρέβεζα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αυτό βόλεψε ιδιαίτερα
τον εκκεντρικό, αλλά και απρόβλεπτο ευγενή Άγγλο αριστοκράτη, που θα τον έφερνε
στη μυστηριώδη Ήπειρο και θα του έδινε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον Βεζίρη
της Ηπείρου, του οποίου το όνομα είχε ήδη καταστεί θρύλος στην Ευρώπη. Το ταξίδι
ήταν δύσκολο, αυτό όμως άφηνε αδιάφορο το νεαρό Μπάιρον, ο οποίος αναζητούσε
διαφορετικές συγκινήσεις και εμπειρίες, που πίστευε -όχι άδικα- ότι θα έβρισκε
στην άγνωστη, μυστηριώδη και εξωτική χώρα του Τεπελενλή. Αφού διέσχισαν τη
Μεσόγειο έφτασαν στην Πάτρα, όπου έμειναν δυο μέρες, και στις 29 Σεπτεμβρίου
1809, δυο μήνες μετά την αναχώρησή τους από το Plymouth, αποβιβάζονται στην Πρέβεζα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο νεαρός ποιητής,
πλέει σε πελάγη ευτυχίας, γιατί βρίσκεται πια στη χώρα στην οποία κυριαρχεί το
ίνδαλμά του, «Ο Λέων της Ηπείρου», όπως τον αποκαλούσαν ήδη στην Ευρώπη. Ο Μπάιρον
δεν κρατούσε ημερολόγιο στις μετακινήσεις του αλλά ούτε όμως και κατέγραφε
συστηματικά τις εντυπώσεις του. Τις διάφορες «εικόνες» του ταξιδιού τις παρακολουθούμε
μέσα από το χρονικό του συνοδοιπόρου του J. C. Hobhouse, αυτού του τυπικού και
σχολαστικού αλλά και ψυχρού περιηγητή. Όμως, τα συχνά γράμματά του προς τη μητέρα
του και τους φίλους του στο Λονδίνο, είναι ίσως οι καλύτερες πηγές για να
συνθέσουμε το οδοιπορικό. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Άλλωστε η εκπληκτική
του μνήμη ήταν η ιδανική κιβωτός καταχώρησης των εντυπώσεών του και τις οποίες
αξιοποίησε αργότερα στα έργα του. Η Πρέβεζα απογοήτευσε και τους δυο
φίλους, φυσικό βεβαίως, αφού η πόλη δεν είχε συνέλθει ακόμη από την καταστροφή
της του 1798 από τον Αλή, αν και ήδη είχαν περάσει δέκα χρόνια από τότε. Δεν
έδωσαν όμως ιδιαίτερη σημασία, γιατί προορισμός τους ήταν τα Γιάννενα, η πρωτεύουσα
του Αλή. Αφού λοιπόν επισκέπτονται τα ερείπια της αρχαίας Νικόπολης, ξεκινούν
προς την Άρτα, όπου διανυκτερεύουν, συνεχίζουν με κοπιαστική πορεία μέχρι το
Χάνι του Αγίου Δημητρίου -όπου επίσης έμειναν μια βραδιά- και, επί τέλους, στις
εννέα το πρωί της άλλης μέρας, μέσα από την ομίχλη και την βροχή κατηφορίζουν προς
τις πλαγιές και ξαφνικά αντικρίζουν τα Γιάννενα, την πρωτεύουσα του Αλή. Ο Μπάιρον
γοητευμένος και ενθουσιασμένος από το θέαμα συνθέτει αμέσως ένα χαρακτηριστικό
ποίημα. Το ημερολόγιο έγραφε 9<sup>η</sup> Οκτωβρίου του έτους 1809. Φτάνοντας
στα Γιάννενα, οι ξένοι ταξιδιώτες πληροφορήθηκαν ότι ο Αλής βρισκόταν ήδη στο Τεπελένι,
γιατί είχε ανοίξει πόλεμο με τον συμπέθερό του, Ιμπραήμ Πασά του Βερατίου. Αλλά
ο Βεζίρης είχε πληροφορηθεί την άφιξή τους και είχε δώσει εντολή στον έμπιστό
του Σπύρο Κολοβό και στο δεσπότη να τους φιλοξενήσουν με κάθε τιμή και στη
συνέχεια να τους συνοδεύσουν στο Τεπελένι. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αφού διανυκτέρευσαν
στην Ζίτσα, πορεύτηκαν βόρεια, ακολουθώντας την κοιλάδα του Καλαμά, τον οποίο ο
Κολοβός έλεγε Αχέροντα, και έτσι έφτασαν στον επόμενο σταθμό τους, το Δελβινάκι.
Στη συνέχεια πέρασαν από το Λιμπόχοβο, όπου ζούσε η αδερφή του Αλή, η Χαϊνίτσα,
και κατέληξαν στην γενέτειρα του σατράπη, το Τεπελένι. Εκεί έμειναν μερικές μέρες
και είχαν τρεις συναντήσεις με τον Πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος και τους προσέφερε
εξαιρετική φιλοξενία, όπως συνήθιζε πάντοτε για τους ξένους του. Έφυγαν από το
Τεπελένι, ο μεν Μπάιρον ενθουσιασμένος, ο δε Hobhouse επιφυλακτικός. Μαζί τους
πήρανε από τον Αλή μια συστατική επιστολή για το γιό του Βελή, Πασά του Μοριά,
καθώς και δυο φρουρούς. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ξαναγύρισαν στα
Γιάννενα από τον ίδιο δρόμο και αφού παρέμειναν στην Ηπειρωτική πρωτεύουσα για μια
εβδομάδα, συνέχισαν το ταξίδι με τελικό προορισμό την Αθήνα. Η Ηπειρωτική περιήγηση
γοήτευσε το νεαρό βάρδο και έμεινε, για πάντα, χαραγμένη στην μνήμη του. Οι εντυπώσεις
του καταγράφονται σε πολλά από τα διάσημα έργα του, ενώ την γνωριμία του με τον
Αλή την θεωρούσε πάντοτε ως μια από τις πιο σημαντικές της ζωής του. Ο σατράπης
των Ιωαννίνων φάνηκε στα μάτια του ονειροπόλου αριστοκράτη σαν η «αυθεντική προσωποποίηση»
της εξωτικής και μυστηριώδους Ανατολής. Η πρώτη αυτή γνωριμία με τους Έλληνες
σφράγισε την κατοπινή του πνευματική πορεία και την ανθρώπινη μοίρα του. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η παραμονή του στην
Ελλάδα θα διαρκέσει σχεδόν δύο χρόνια. Την διετία αυτή ήταν ένας νεαρός
και εύθυμος περιηγητής ο οποίος περιδιάβαινε ανέμελα τις Ελληνικές στεριές και
θάλασσες. Θα ξαναγυρίσει, 15 χρόνια αργότερα, ώριμος και ολοκληρωμένος πλέον,
για να αφήσει στο Μεσολόγγι την τελευταία του πνοή, αγωνιζόμενος για τη χώρα
των νεανικών του χρόνων. Ο George Gordon Noël, 6th Lord Byron και Βαρώνος του
Rochdale πέρασε στην Ελληνική Ιστορία ως «o Λαμπρότερος των Φιλελλήνων». Η πορεία
του Λόρδου Μπάιρον προς τη δόξα ξεκίνησε με το Childe Harold΄s Pilgrimage
(Το Προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ), προϊόν του πρώτου ταξιδιού του στην Ελλάδα
το 1809 - 1811, το οποίο άρχισε να γράφει στα Γιάννενα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αμέσως έγινε το πρόσωπο
της ημέρας. Ο «Βυρωνικός πυρετός» είχε γεννηθεί. Κατά τον πρώτο χρόνο της
κυκλοφορίας του, το «Childe» επανεκδόθηκε 15 φορές μόνο στο Λονδίνο. Στην έβδομη
έκδοσή του περιλαμβάνει και «το περίφημο Ελληνικό εμβατήριο», όπως το αποκαλεί
ο ποιητής, το οποίο δεν είναι άλλο από το «Δεύτε παίδες Ελλήνων», το «εθνεγερτήριο
σάλπισμα» του Ρήγα Φεραίου. Το δεύτερο άσμα του έργου αποτελεί μια σύνθεση πικρής
νοσταλγίας για την αρχαία Ελλάδα και άγριας οργής για την αδιαφορία και αδυναμία
των Ελλήνων να συντρίψουν τις αλυσίδες τους. Ο Μπάιρον δεν αποδέχτηκε αμοιβή
για το έργο του, γιατί θεωρούσε ότι «αυτό δεν αρμόζει σε ποιητή».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8c3LhFbOGNDHbBWHdz7voHGdDNmjzUA7B5Ygl3loF1fA6RFdmOWWJzh6JXsxl-yNqu9oBQ5A2thbdsvBz0v9VhzUaeTxof0eNjxIvm-z9sEnqYzdVSSDWvOHwSiz2ckxEvkNIF63dLog/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="374" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8c3LhFbOGNDHbBWHdz7voHGdDNmjzUA7B5Ygl3loF1fA6RFdmOWWJzh6JXsxl-yNqu9oBQ5A2thbdsvBz0v9VhzUaeTxof0eNjxIvm-z9sEnqYzdVSSDWvOHwSiz2ckxEvkNIF63dLog/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο αριθμός των έργων
του είναι πολύ μεγάλος. Ασχολήθηκε με όλα τα λογοτεχνικά είδη και στο σύντομο
διάστημα της ζωής του έγραψε τα πάντα, λυρική ποίηση, σάτιρα και δράμα, μπαλάντες,
έπος, μυθιστορίες και θέατρο. Ο Βρετανός πρωθυπουργός - ποιητής Benjamin Is.
Disraeli (1804 - 1881) έλεγε κάποτε: «Απορώ, πως ο άνθρωπος αυτός που πέθανε σε
ηλικία 36 χρόνων και πέρασε μια ζωή ακόλαστη και ασυγκράτητη -όπως λένε- απορώ
λοιπόν πότε κατόρθωσε να βρει τον καιρό να γράψει όλα αυτά τα αριστουργηματικά ποιήματα».</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Την πρώτη θέση ανάμεσα
στα αφηγηματικά έργα του Μπάιρον κατέχει ο «Don Juan» (έχει το ίδιο θέμα με το
ομώνυμο δράμα του Μολιέρου), για την πλοκή και το μεγαλείο του, για την έκταση
και το βάθος του. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Θεωρείται το αριστούργημά
του, έστω και αν δεν ολοκληρώθηκε, γιατί τον πρόλαβε ο ξαφνικός θάνατός του στο
Μεσολόγγι. Σε αυτό, όπως και στα πολλά άλλα έργα του, υπάρχει άρωμα Ελλάδας. Τα
έργα του πιο μεγάλου Άγγλου ρομαντικού εκδόθηκαν αμέτρητες φορές και κατέκλυσαν
την Ευρώπη και την Αμερική. Αμέσως μετά την πρώτη έκδοσή τους μεταφράζονταν
όλα σε πλήθος γλωσσών. Η «Νύφη της Αβύδου» μεταφράστηκε σε δέκα γλώσσες και ο «Κάιν»
σε εννιά. Για τον «Μάνφρεντ» αναφέρονται μια μετάφραση στη Βοημική γλώσσα, δύο
στη Δανική, δύο στην Ολλανδική, δύο στη Γαλλική, εννιά στη Γερμανική, τρεις
στη Σουηδική και την Πολωνική, τέσσερις στην Ιταλική, τέσσερις στη Ρωσική, μια
στη Ρουμανική, τρεις στην Ισπανική και δύο στην Ελληνική γλώσσα. Το σύνολον των
αντιτύπων των έργων του Λόρδου Μπάιρον που έχουν πουληθεί, μέχρι σήμερα, ξεπερνά
τα 5.000.000, χωρίς να προσμετρούνται σε αυτά και οι βιογραφίες του, οι οποίες είναι
δεκάδες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Στην
Πρωτεύουσα του Αλή <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλής γνώριζε για
την άφιξη των δύο ξένων και είχε φροντίσει για όλα. Μόλις είχαν ξεπεζέψει όταν
έφτασε ο γραμματικός Σπύρος Κολοβός, που μιλούσε άπταιστα Γαλλικά, και ο δεσπότης,
που υποκλινόταν διαρκώς μπροστά τους. Και οι δυο τους φορούσαν τεράστια καπέλα,
που έκαναν εντύπωση στον Μπάιρον και τη συνοδεία του. Κατέλυσαν στο περιώνυμο αρχοντικό
του Νικολού Αργύρη Βρεττού, το οποίο χρησιμοποιούσε ο Βεζίρης για τη φιλοξενία
των εκάστοτε υψηλών επισκεπτών του. Επισκέφτηκαν -όπως γράφει ο ποιητής σε επιστολή
του- όλα τα αξιοθέατα των Ιωαννίνων, καβαλικεύοντας το ίδιο το άλογο του Αλή,
το Δερβίση, που είχε θέσει στη διάθεσή τους με ρητή εντολή του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Συνάντησαν τους «επίσημους»
και τον Αθανάσιο Ψαλίδα. Ο δάσκαλος ήταν ενημερωμένος για τη λεηλασία των
γλυπτών του Παρθενώνα από τον Εlgin, που μόλις τότε ολοκληρωνόταν, και έκανε
σφοδρή επίθεση στο Hobhouse λέγοντας: «Φυλάξτε πολύ καλά αυτά που μας κλέβετε,
γιατί κάποια στιγμή, θα τα επιστρέψετε στον τόπο τους». Ο Hobhouse, που δεν είχε
σχέση με αρχαιοκαπηλείες, ενοχλήθηκε, ενώ ο Μπάιρον παρακολουθούσε αμίλητος. Ο
ποιητής έγραψε στη μητέρα του: «Η Αθήνα είναι πιθανόν η πιο πολιτισμένη πόλη της
Ελλάδας, όχι όμως και του Ελληνικού έθνους, γιατί τα Γιάννενα υπερτερούν στον
πλούτο, την ανάπτυξη, την παιδεία και την καθαρότητα της γλώσσας».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η Πρώτη
Συνάντηση <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Την επόμενη μέρα μετά
την άφιξή τους ο Μπάιρον και ο Hobhouse ειδοποιήθηκαν από έναν αξιωματούχο της
αυλής, που κρατούσε άσπρη ράβδο, πως ο Βεζίρης τους περιμένει. Παρόντες στη
συνάντηση ήταν ο Άγγλος λοχαγός William Martin Leake, ο Κεφαλλονίτης γιατρός
του Αλή, Ιωάννης Μεταξάς ή Στραβόλαιμος,ο οποίος στη συνέχεια ανέλαβε την ξενάγηση
των δύο Άγγλων, ο διαβόητος Γιουσούφ Αράπης, χανζνατάραγκας (ταμίας) του Αλή
και επόπτης των οδικών αρτηριών από τη Δαλματία μέχρι τον Ισθμό, καθώς και ο γραμματικός
του Βεζίρη, Σπύρος Κολοβός. Ο Αλής παράγγειλε στους επισκέπτες του τα καλωσορίσματα,
εκφράζοντας τη λύπη του γιατί εξαιτίας του ραμαζανιού δε θα μπορούσε να δειπνήσει
μαζί τους. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Χρέη διερμηνέα έκανε
ο Κοζανίτης στην καταγωγή, προσωπικός γιατρός του Βελή, Γεώργιος Σακελλάριος
(1767 - 1838) -ο Μπάιρον τον αναφέρει «Seculario»- σπουδαγμένος στη Βιέννη,
σπουδαίος λόγιος, ιστορικός, φιλόσοφος, λογοτέχνης και κάτοχος των Γερμανικών,
των Γαλλικών, των Λατινικών, των Τουρκικών και των Αλβανικών. Σύμφωνα με
τον βιογράφο της Βασιλικής, Μιχαήλ Χανούση, τον Βεζίρη περιτριγύριζε ολόκληρη
συνοδεία από αξιωματούχους, ενώ δίπλα του είχε την Βασιλική, η οποία καθόταν σε
ένα σκαμνί. Όμως ούτε ο Μπάιρον, ο Leake και ο Hobhouse -οι οποίοι ήταν παρόντες
στη συνάντηση- αναφέρουν κάτι σχετικό. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η υποδοχή που τους
έγινε στην αίθουσα των ακροάσεων στο σεράι τους εντυπωσίασε «η πλούσια διακόσμηση
με ζωγραφική και χρυσώματα, τα λαμπρά ρούχα των αξιωματούχων και τα όμορφα πορσελάνινα
φλιτζάνια, που ήταν τοποθετημένα μέσα σε άλλα ασημένια».<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">Το Δώρο του Μπάιρον στον Αλή <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όταν ο Λόρδος Μπάιρον
επισκέφτηκε τον Αλή στο Τεπελένι, το 1809, ο Βεζίρης του ζήτησε να του στείλει
για δώρο ένα Αγγλικό ντουφέκι μεγάλης αξίας, για να το προσθέσει στη συλλογή
του. Ο Άγγλος ποιητής πράγματι όταν γύρισε στο Λονδίνο του απέστειλε ένα εξαιρετικό
όπλο, που φέρει την υπογραφή «Joseph Μanton patent, 1804», που ήταν ο μεγαλύτερος
Άγγλος οπλουργός του 19<sup>ου</sup> αιώνα. Το κοντάκι αντικαταστάθηκε και
καλύφτηκε με ασήμι και χρυσό στα Γιάννενα. Η κομμένη κάννη φέρει επιγραφή στα Περσικά:
«Το όπλο αυτό ο Κράλης της Αγγλίας δώρισε στον ξακουστό Βεζίρη, την Εξοχότητά
του τον Αλή Πασά, το έτος 1812». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Kral» είναι Σερβική
λέξη, την οποία χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν ένα Χριστιανό βασιλιά ή πρίγκιπα
(στην Αγγλία τότε βασίλευε ο Γεώργιος Γ΄). Στο μηχανισμό της σκανδάλης,
δίπλα από την υπογραφή του Manton, υπάρχει μια μικρή ένθετη κορόνα. Στα
τέλη του 18<sup>ου</sup> και στις αρχές του 19<sup>ου</sup> αιώνα η πόλη των
Ιωαννίνων είχε μεγάλη φήμη για τα όπλα της. Σε αντίθεση με ότι πίστευαν οι
υπόλοιποι Έλληνες, ο βασικός ρόλος των Γιαννιωτών ήταν η διακόσμηση
των όπλων και όχι η κατασκευή τους. Τα αρχεία των εμπορικών συντεχνιών των
Ιωαννίνων δίνουν στοιχεία μόλις για επτά οπλουργούς (ντουφεξήδες). <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Τα όπλα λοιπόν έρχονταν
από άλλες περιοχές (Μαυροβούνιο, Σερβία, Βοσνία, Ιταλία κ.ά.) και τα διακοσμούσαν
οι περίφημοι Γιαννιώτες αργυροχόοι, οι οποίοι πολλαπλασίαζαν έτσι την αξία τους
και στη συνέχεια οι έμποροι τα πουλούσαν όχι μόνο στη Βαλκανική αλλά σε ολόκληρη
την Ευρώπη. Μάλιστα ο Αλής είχε προτείνει στο Δήμαρχο της Βοστώνης Theodore
Lyman, που τον επισκέφτηκε στα Γιάννενα το 1819, να στείλει στην Αμερική ένα καράβι
με περίτεχνα όπλα, κεντημένα ενδύματα, ξηρά σύκα, ελιές τουρσί κ.α., και να τα
ανταλλάξει με άλογα και γυναίκες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7l_f4hy8Pf5ZBmEIktErxIm6H7Q1SKWsF0JeQqKrdXY74HBIO2Er9RmcuzdLMjS9P6gNV6kO0OHQFEQR0rlMdehtq356p0WSLbTert9mTTiKUfbYgE96bZ0Jt2ymPiVlUsaqooZJCb1o/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="374" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7l_f4hy8Pf5ZBmEIktErxIm6H7Q1SKWsF0JeQqKrdXY74HBIO2Er9RmcuzdLMjS9P6gNV6kO0OHQFEQR0rlMdehtq356p0WSLbTert9mTTiKUfbYgE96bZ0Jt2ymPiVlUsaqooZJCb1o/s640/2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το Δώρο
του Αλή στο Μπάιρον<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Εικάζεται ότι ο
Αλής δώρισε στο Λόρδο Μπάιρον, κατά τη συνάντησή τους στο Τεπελένι, το
φθινόπωρο του 1809, ένα μαχαιρίδιο μήκους 31 εκατοστών. Η επίχρυση ασημένια λαβή,
καθώς και η με σφαιρική απόληξη θήκη, διακοσμούνται με σαράντα μικρά ρουμπίνια
και πυκνό έκτυπο και σκαλιστό, λεπτότατης επεξεργασίας, φυτικό διάκοσμο, που
τονίζεται με την τεχνική σαβάτι. Περίτεχνος φυτικός διάκοσμος από ένθετο χρυσό
κοσμεί και τη λεπίδα. Αποτελεί θαυμαστό δείγμα της Νεοελληνικής αργυροχρυσοχοΐας
και παραπέμπει σε υψηλής ποιότητας εργαστήριο πιθανόν -κατά τον συλλέκτη- της
οικογένειας Τσιμούρη, από τους Καλαρρύτες της Ηπείρου.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΓΑΣ: ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μετά την άλωση της
Πρέβεζας, το 1798, ο Αλής έβαλε στο στόχαστρό του την Πάργα, τη μοναδική Ελληνική
περιοχή που ουδέποτε, μέχρι τότε, είχε γνωρίσει την Τουρκική κυριαρχία. Επί δεκαετίες
η Ηπειρωτική αυτή πόλη αποτελούσε τον μεγάλο καημό του Βεζίρη: «Θέλω την Πάργα,
ορέ μπίρο μ’ Ποκοβίλο», έλεγε με πείσμα -σαν νέος Κικέρων- στον Γάλλο Πρόξενο
των Ιωαννίνων. Βενετική κτήση για πολλά χρόνια η Πάργα, στην συνέχεια πέρασε
στα χέρια των δημοκρατικών Γάλλων του Ναπολέοντα, με την συνθήκη του Καμπο-Φόρμιο
το 1797. Μετά από τον χαλασμό της Πρέβεζας και τη σφαγή των κατοίκων της, το
1798, ο Αλής κάλεσε με επανειλημμένες επιστολές του τους Παργινούς να εκδιώξουν
τους Γάλλους. Πιστεύοντας ότι αυτοί θα ήταν τρομοκρατημένοι από τα πρόσφατα τραγικά
γεγονότα. Όμως εκείνοι μεν, του απάντησαν περήφανα και αρνητικά, αλλά οι Γάλλοι
φοβισμένοι αποσύρθηκαν στην Κέρκυρα, και έτσι την προστασία της Πάργας ανέλαβαν
οι Ρώσοι, μετά από αίτημα των Παργινών. Στα 1800 με την συνθήκη Ρωσίας - Τουρκίας
τα Επτάνησα κηρύσσονται πλέον ανεξάρτητα και η Πάργα «ελεύθερη πολιτεία», υπό την
Ρωσική προστασία. Τη συνθήκη αναγνώρισε, στα 1802, και η Αγγλία. Όμως, με την
συμφωνία του Τιλσίτ, το 1806 οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα Επτάνησα
και την Πάργα στα χέρια των Γάλλων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αμέσως ο Αλής ζητά
από το Γάλλο διοικητή της Κέρκυρας στρατηγό Berthier να του παραδοθεί η Πάργα,
όμως ο Ναπολέοντας -με γραπτή απάντησή του- αρνείται κατηγορηματικά. Έτσι η Πάργα
συνέχισε να είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη, γλυτώνοντας, προς το παρόν
τουλάχιστον, από τη βουλιμία του Τεπελενλή. Όμως η κατάρρευση του Ναπολέοντα το
1814 ξαναζωντάνεψε την φιλοδοξία του Αλή να καταλάβει την Πάργα. Έτσι τη νύχτα
της 20<sup>ης</sup> προς 21<sup>η</sup> Φεβρουαρίου του έτους 1814 κινητοποίησε
ξαφνικά τα στρατεύματά του. Στόχος του η Πάργα. Ο ίδιος έφυγε από τα Γιάννενα
πάνω στην παλιά Γερμανική άμαξά του. Ο οξύνους σατράπης διέβλεπε ότι μετά τον εκμηδενισμό
της δύναμης του Βοναπάρτη οι Άγγλοι, αργά ή γρήγορα, με τα όπλα, ή με συμφωνία,
θα έπαιρναν ό,τι είχε απομείνει στο Ιόνιο στα Γαλλικά χέρια. Ήθελε λοιπόν να
καταλάβει αιφνιδιαστικά την Πάργα «αυτό τον έρημο βράχο, το μόνον σημείο της επικράτειάς
του, όπου έλαμπαν ακόμη οι αχτίδες της ελευθερίας - επιδιώκοντας να δημιουργήσει
τετελεσμένα γεγονότα», όπως γράφει ο Άγγλος περιηγητής Thomas Smart Hughes που βρισκόταν
τότε στην Ήπειρο. Και όλα αυτά χωρίς εξουσιοδότηση από την Υψηλή Πύλη. Ενεργοποίησε
λοιπόν τις δυνάμεις του και συγχρόνως έδωσε εντολή στον πολεμικό του στολίσκο,
να φύγει από την Πρέβεζα και να αποκλείσει την Πάργα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όμως το σχέδιό του ματαιώθηκε
γιατί μερικά Αγγλικά καταδρομικά πλοία παρεμπόδισαν τα καράβια του να πλησιάσουν
στις Ηπειρωτικές ακτές. Έτσι η επίθεση έγινε μόνον από την ξηρά. Επικεφαλής της
δύναμης, που ανερχόταν σε 6.000 άντρες, ήταν ο Μουχτάρ και ο Ομέρ Βρυώνης. Πρώτα
πολιόρκησαν την Αγιά, που την κατέλαβαν, την κατέστρεψαν και έχτισαν το φρούριο
της Ανθούσας, για να το έχουν σαν ορμητήριο, εναντίον της Πάργας. Η Γαλλική φρουρά
αποσύρθηκε έντρομη στο κάστρο της Πάργας, αλλά οι κάτοικοί της βγήκαν έξω από την
πόλη τους και απέκρουσαν τις δυνάμεις του Αλή, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν
την περιοχή αφήνοντας πολλούς νεκρούς και τραυματίες αλλά και άφθονα λάφυρα και
εφόδια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ότι όμως δεν κατάφερε
η δύναμη των όπλων, το επέτυχαν ο δόλος και η διπλωματική αναλγησία. Τον ίδιο χρόνο
1814, όταν έγινε σαφές ότι στην περιοχή τους θα επικρατούσαν οι Βρετανοί, οι Παργινοί
αφόπλισαν αναίμακτα την ολιγάριθμη Γαλλική φρουρά, που ευρισκόταν στο κάστρο,
και ύψωσαν την Αγγλική σημαία, ζητώντας έτσι την προστασία των Άγγλων, που ήδη
κατείχαν την Κέρκυρα. Αυτοί ανταποκρίθηκαν και αποβίβασαν στην πόλη ισχυρές
δυνάμεις. Τρία χρόνια έμεινε η Πάργα υπό την αιγίδα της «γηραιάς Αλβιόνος». Ήταν
μια περίοδος ανάπτυξης, ευημερίας και αύξησης του πληθυσμού της, που ξεπέρασε
τις 4.000. Αλλά ο Βεζίρης δεν είχε εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του, μετά την
αποτυχία της πρώτης εκστρατείας του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Κατηγορεί τότε την
Πάργα στον σουλτάνο και τους Άγγλους, ότι είναι φωλιά κατασκόπων. Τους ισχυρισμούς
του αυτούς επιβεβαιώνει και ο Βρετανός ύπατος αρμοστής της Κέρκυρας Thomas
Maitland. Έτσι στέλνοντας φορτία χρυσάφι στην Κωνσταντινούπολη πέτυχε το 1815
να συναφθεί «μυστική συμφωνία» μεταξύ Βρετανίας και Υψηλής Πύλης και να «εκχωρηθεί»
η Πάργα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα ένα τεράστιο χρηματικό ποσό,
που επίσης θα κατέβαλε ο Βεζίρης αυτοπροσώπως στον Άγγλο αρμοστή των Επτανήσων
Maitland, στην Πρέβεζα. Κατά τις διαπραγματεύσεις για την πώληση της Πάργας ο
Αλής έστειλε δυο φορές στο Λονδίνο, διπλωματικό του εκπρόσωπο, το δερβίση Σεΐχ
Αχμέτ Εφέντη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η συμφωνία περιείχε
και τον επαίσχυντο όρο -απαίτηση πάλι του Αλή- ότι οι κάτοικοι της Πάργας θα εγκατέλειπαν
τα σπίτια τους, και θα εκπατρίζονταν όλοι. Το τελικό έγγραφο υπογράφτηκε στα
Γιάννενα στις 17 Μαΐου 1817 ανάμεσα στον Βρετανό αντιπρόσωπο John Cartwright
και τον Τούρκο Βεζίρη Χαμίτ - Μπέη. Οι Παργινοί, υποτίθεται ότι θα έπαιρναν αποζημιώσεις
για τις περιουσίες τους. Ούτε και αυτό όμως έγινε γιατί ο Maitland πήρε τις
χιλιάδες λίρες, που του έδωσε ο Πασάς για τον σκοπό αυτό και τις φυγάδευσε στην
Κέρκυρα. Τελικώς ύστερα από πολλές αναβολές και παρά την σφοδρή αντίδραση των
Παργινών, η εκκένωση της Πάργας έγινε στις 10 Μαΐου του έτους 1819, ανήμερα της
Μεγάλης Παρασκευής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η μεταφορά των
κατοίκων στην Κέρκυρα πραγματοποιήθηκε με την Βρετανική φρεγάτα «Γλασκώβη».
Όταν, την άλλη ημέρα, τα στρατεύματα του Αλή μπήκαν στην Πάργα την βρήκαν έρημη.
Καμιά κίνηση, πραγματική νέκρα. Τα σπίτια αδειανά, ούτε ψυχή. Τίποτα δεν έδειχνε
ότι εκεί ζούσαν πριν άνθρωποι. Η αυλαία του δράματος είχε πέσει. Η φριχτή ιστορία
της Πάργας προκάλεσε βαθύτατη συγκίνηση σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και
πολιτικό σάλο στην Βρετανία. Θυελλώδης συζήτηση έγινε στις 15 Ιουνίου του 1819
στη Βουλή των Κοινοτήτων, στο Λονδίνο, όπου ακούστηκε ένα «σκληρό» κατηγορητήριο.
Η εφημερίδα New Times έγραψε την επόμενη:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqE5ebaiNqH6cYP4l_9zDl2u2ikHscMG2ZNFw28h1LGWNDhZnWMHBUmu24mvmVZd-9_juirD_xxQxwBSiwnxmu608dLFCFWxe-e1OKbgXBlFXTPDMCqdndkTPwLPQCRJ7MjGaJnFjJMsM/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqE5ebaiNqH6cYP4l_9zDl2u2ikHscMG2ZNFw28h1LGWNDhZnWMHBUmu24mvmVZd-9_juirD_xxQxwBSiwnxmu608dLFCFWxe-e1OKbgXBlFXTPDMCqdndkTPwLPQCRJ7MjGaJnFjJMsM/s640/3.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">«Η βρετανική κυβέρνηση καταχράστηκεν της εμπιστοσύνης των Παργινών που ζήτησαν
το 1814 την συμπαράσταση της Μεγάλης Βρετανίας, γιατί πίστεψαν πως θα τους προστάτευε
από τον «αιμοβόρο τύραννο». Και ενώ τους κάλυψε μερικά χρόνια παρέδωσε τελικά
τον τόπο τους στον φοβερότερο εχθρό τους. Τους έταξαν γη στα Επτάνησα και τους
έδωσαν βράχους. Όπου όμως και να πάνε οι Παργινοί θα ζουν με την γλυκιά
νοσταλγία της πατρίδας τους και την πίκρα ότι δεν βρέθηκε μια Χριστιανική δύναμη
να ενδιαφερθεί για την τύχη τους και να τους κρατήσει στη γη, που τόσον γενναία
υπερασπίστηκαν εναντίον των εχθρών της πίστεως».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">O στρατηγός Richard
Church, ο μετέπειτα αρχιστράτηγος των Ελλήνων, αναφέρει: «Κάναμε μέγα έγκλημα
που πουλήσαμε τους Παργινούς στους Τούρκους». Την στάση των Άγγλων στηλιτεύει
στις 10 Αυγούστου του 1819 και η Γαλλική εφημερίδα Courier François: «Δεν ήθελαν
οι Άγγλοι να δυσαρεστήσουν τους Οθωμανούς, ώστε να μην σημειωθεί διαταραχή στο
κερδοφόρο τους εμπόριο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία». Ο Γάλλος λόγιος
Villemain, χαρακτήρισε την πράξη των Βρετανών ως «μια από τις πιο αξιοθρήνητες
της σύγχρονης πολιτικής», ενώ και ο μεγάλος Ιταλός ποιητής Monti την στιγμάτισε
με ένα σονέτο - που έκανε το γύρο της Ευρώπης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο πρώτος του στίχος:
«Μην σε φωτίσει ο ήλιος και η γη σου μην ανθίσει» αναφέρεται στη Βρετανία. Τον Μάρτιο
του 1819, πριν ακόμη συντελεστεί η τραγωδία της Πάργας ο Άγγλος περιηγητής αιδεσιμότατος
Thomas Smart Hughes, που είχε επισκεφτεί την Ήπειρο μερικά χρόνια πριν, έστειλε
στους «Times» μια επιστολή με την υπογραφή «ένας Έλληνας ταξιδιώτης», όπου,
αφού ιστορεί τα πραγματικά περιστατικά, καλεί την Βρετανική κυβέρνηση, να
αποφύγει την εκτέλεση της επαίσχυντης συμφωνίας με την Πύλη, γιατί όπως γράφει
«είναι καιρός ακόμη να σωθεί η χώρα μας από το ανεξίτηλο στίγμα και την ατίμωση».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Λίγο αργότερα ο
ίδιος έγραψε στο «οδοιπορικό» που εξέδωσε, με θέμα τις εντυπώσεις του από την περιήγησή
του στην Ελλάδα, το 1813 - 1814: «Το μεγαλύτερο μέρος των δύστυχων εξόριστων βρίσκεται
σήμερα στην Κέρκυρα και τους Παξούς. Δεν αποτελούν πια έθνος, δεν τους ενώνει ο
δημόσιος ή ιδιωτικός δεσμός. Πλάνητες και ανέστιοι, άλλοι περιμένουν την διανομή
του άθλιου ποσού που χαρακτηρίστηκε αποζημίωση για την απώλεια των περιουσιών
τους, και της πατρίδας τους, ενώ άλλοι αποζούν από τις οικονομίες τους, που με μόχθο
χρόνια είχαν μαζέψει. Και αυτές όμως εξαντλούνται από τις έκτακτες δαπάνες που
δημιούργησε ο ξεριζωμός των κατοίκων της άτυχης Πάργας».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όσο για τον Αλή η
αγορά της Πάργας υπήρξε μια πολύ επικερδής εμπορική επιχείρηση. Η Αγγλοτουρκική
συμφωνία προϋπέθετε την «αποζημίωση» των περιουσιών των Παργανιωτών, με ποσό
που συμφωνήθηκε αποκλειστικά από τους Άγγλους και τον Βεζίρη, που ήταν ασήμαντο,
μπροστά στην πραγματική αξία των ιδιοκτησιών τους και το οποίο θα κατέβαλε
-υποτίθεται- εξ ολοκλήρου ο Αλής. Ο πανούργος Πασάς υπολόγισε ότι έπρεπε να πληρώσει
στους Παργινούς 3.000.000 τάληρα. Τελικώς τους έδωσε μόνο 471.000. Ο Αλής εισήλθε
στην έρημη πια Πάργα μερικές μέρες μετά την αναχώρηση των Παργινών, ώστε να
απολαύσει -επιτέλους- την πραγματοποίηση του ονείρου του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Άρχισε, αμέσως, να βελτιώνει
τις οχυρώσεις του Κάστρου, στην κορυφή του οποίου κατασκεύασε χαμάμ, σεράι για
το χαρέμι του και ένα παλάτι για τον εαυτό του, σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορεί
να αγναντεύει, με τηλεσκόπιο, την Κέρκυρα, που ήταν ο επόμενος στόχος του. Συγχρόνως
μετέφερε έποικους από τα κοντινά χωριά και τους εγκατέστησε στην άτυχη πόλη. Όμως
δεν χάρηκε για πολύ το θρίαμβό του, αφού μόλις σε ένα χρόνο, το 1820, άρχισε η
πολιορκία των Ιωαννίνων από τα στρατεύματα του Σουλτάνου, που επέφερε το 1822
το τραγικό τέλος του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Για τον Αλή, η
κατάληψη της Πάργας ήταν το κύκνειο άσμα του, για τους κατοίκους της όμως ήταν
απαρχή δεινών, αφού ο εκπατρισμός τους κράτησε περισσότερο από 100 χρόνια. Στα
1831 γύρισαν πίσω περί τις 100 οικογένειες, χωρίς όμως κανένα δικαίωμα στην γη
και τα σπίτια τους. Τελικά η μαρτυρική πόλη απελευθερώθηκε κατά τους Βαλκανικούς
πολέμους, του 1913, μαζί με την υπόλοιπη Ήπειρο. Μέχρι σήμερα πολλοί από τους
απόγονους των Παργινών εξόριστων του 1819, εξακολουθούν να ζουν στην Κέρκυρα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">Ο ΣΤΟΛΟΣ ΤΟΥ ΑΛΗ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι σκοποί του Αλή,
που ήταν να υποτάξει τις κατεχόμενες από τους Ενετούς παράλιες πόλεις της Ηπείρου,
αλλά και αυτή την Κέρκυρα, τον εξώθησαν, αμέσως μετά την εγκατάστασή του στα
Γιάννενα, στη δημιουργία ναυτικής δύναμης, που ναυλοχούσε στην Πρέβεζα και την
Αυλώνα. Στην αρχή οι Γάλλοι του δάνεισαν ένα μικρό πολεμικό πλοίο, το οποίο
αποτέλεσε τον πυρήνα του κατοπινού στόλου του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το 1817 σύμφωνα με επιτόπια
καταγραφή διέθετε: ένα πολεμικό καταδιωκτικό ιστιοφόρο, ένα τρικάταρτο ιστιοφόρο,
δεκαοχτώ μεγάλες ακάτους, δέκα εξοπλισμένα μεταφορικά σκάφη, ένα κότερο, ένα μπρίκι,
τρεις φρεγάτες, ικανό αριθμό μεγάλων λέμβων -οπλισμένες όπως οι πειρατικές -
έντεκα κανονιοφόρους, μια κορβέτα και άλλα μικρότερα πλοία. Η ναυαρχίδα του λεγόταν
Kirlanaguitch, που στα Τουρκικά σημαίνει «χελιδόνι». Όλα σχεδόν τα πλοία του
ναυπηγήθηκαν στη Σαλαώρα της Άρτας. Αξιωματικοί του στόλου μνημονεύονται ο ναύαρχος
και λιμενάρχης της Πρέβεζας Ζεκιριάμ Μπέης, ο Κορσικανός πλοίαρχος Vincenzo
Marcelesse, ο Ιταλός τυχοδιώκτης Fortunato Passano, όπως και αρκετοί ναυτικοί
από τις Σπέτσες, το Μεσολόγγι και το ακμάζον τότε Γαλαξίδι, μεταξύ των οποίων
και ο καπετάνιος Αθανάσιος Μακρής, που σκοτώθηκε σε μια ναυτική επιχείρηση του
Αλή στην Πάργα το 1817. Ο πλούτος και η ακμή του Γαλαξιδιού οφείλονταν στην προστασία
και τα προνόμια που του χορήγησε ο Βεζίρης. Ο Αλής διατηρούσε και ένα μικρό
στολίσκο στη λίμνη των Ιωαννίνων. Ανάμεσα στα πλοιάριά του δέσποζε μεγάλο τρικάταρτο
ιστιοφόρο, το οποίο είναι άγνωστο πως μεταφέρθηκε στην Παμβώτιδα. Ο στολίσκος της
λίμνης στελεχωνόταν μόνο με ναύτες, που οι περισσότεροι ήταν Παργινοί και Κερκυραίοι
(όλοι οι τελευταίοι από τη συνοικία Μαντούκι της Κέρκυρας).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz3HA1xlBbBQGtCOA2EEPOg9Rs6TW78zb31nhwuRqkfZzQOMuh-sVcrVm4FZCiDnH7hIbKp0_LsfNSQgSSq6MqsWjIW4PaT-CS3Eb6FWSihEHiMuRokwe2OKcjKeyxXdMZHMxXs6LodYk/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="434" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz3HA1xlBbBQGtCOA2EEPOg9Rs6TW78zb31nhwuRqkfZzQOMuh-sVcrVm4FZCiDnH7hIbKp0_LsfNSQgSSq6MqsWjIW4PaT-CS3Eb6FWSihEHiMuRokwe2OKcjKeyxXdMZHMxXs6LodYk/s640/4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΟΙ ΟΧΥΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΗ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όταν ο Αλής κατέλαβε
την έρημη Πάργα φρόντισε αφενός μεν να την εποικίσει με ξένους πληθυσμούς, αφετέρου
δε, να καταστήσει απόρθητο το Βενετικό κάστρο. Ήταν ένα φρούριο ισχυρό, ιδίως μετά
τα έργα που έκαναν οι Βενετοί στα 1792. Ο Αλής το ενίσχυσε περισσότερο, αναμορφώνοντας
ριζικά τους χώρους του, ενώ, συγχρόνως, εγκατέστησε στην κορυφή του το σεράι
του, το χαμάμ και το χαρέμι του. Στην τοξωτή πύλη της εισόδου διακρίνονται και
σήμερα τα εμβλήματα του Αλή Πασά, ο φτερωτός λέων του Αγίου Μάρκου, το Βενετικό
όνομα «ΑΝTONIO BERVASS 1764», το επίγραμμα «ΕΤΩΝ 1820 ΒΙΥΖΙΡΙ ΑΛΗ ΠΑΣΑ ΜΙΝ ΜΑΙΩΣ»,
δικέφαλοι αετοί κ.ά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Θολωτοί διάδρομοι
και αίθουσες πυροβολείων, στοές εφόδου, ισχυροί προμαχώνες, με θυρίδες είκοσι κανονιών
και ελαφρών όπλων, κρυφή δίοδος προς τη θάλασσα, στρατώνες, φυλακές, αποθήκες
και δυο οχυρά στην τελευταία γραμμή άμυνας, που μαζί με τη φυσική του οχύρωση
καθιστούσαν το φρούριο ανίκητο. Επί πλέον το κάστρο της Πάργας είχε πλήρη επάρκεια
νερού, από τη βρύση «κρέμασμα» που τροφοδοτούσε τις δυο τεράστιες δεξαμενές
του. Εκτός όμως από το κεντρικό φρούριο της Πάργας, ο Πασάς έχτισε και άλλα
στις γύρω περιοχές. Η επέμβασή του είναι εμφανής στα κάστρα Ανθούσας, κοντά στην
Πάργα, Μαργαριτίου, Παραμυθιάς, Ηγουμενίτσας, Ελευθεροχωρίου κ.ά. Σκοπός του
ήταν να ελέγχει όλα τα περάσματα της περιοχής και να διαθέτει κέντρα εφοδιασμού
για τις δυνάμεις του. Ο Αλής έκτισε επίσης στην περιοχή πολλούς πύργους, τους επονομαζόμενους
«οι κούλιες». Οι πύργοι αυτοί χρησίμευαν μάλλον ως παρατηρητήρια και σταθμοί είσπραξης
διοδίων και φόρων. Βέβαια ήταν άριστα εξοπλισμένοι και στελεχωμένοι. Από αυτά
τα κτίσματα κανένα δεν διασώθηκε, και είναι γνωστά από τις αφηγήσεις των περιηγητών,
κυρίως του Leake.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΣΤΟ
ΑΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ. ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η δεύτερη δεκαετία
του 19<sup>ου</sup> αιώνα (1810 - 1820) αποτελεί την «χρυσή περίοδο» του Αλή
Πασά. Είναι η περίοδος που τον καθιέρωσε ανάμεσα στις ηγετικές Ευρωπαϊκές προσωπικότητες
και τον κατέστησε ισότιμο με τους ξένους ηγεμόνες της εποχής. Στα 1812 το κράτος
του είναι εκτεταμένο, και περιλαμβάνει ολόκληρη περίπου την Ελλάδα και την Αλβανία.
Κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του ευρίσκονται η Ήπειρος, το μεγαλύτερο κομμάτι
της Αλβανίας, η Μακεδονία μέχρι την Θεσσαλονίκη, ολόκληρη η Στερεά Ελλάδα και
το βόρειο τμήμα της Εύβοιας. Επίσης ελέγχει τη Θεσσαλία και την Πελοπόννησο (εκτός
της Μάνης) μέσω των γιων του Μουχτάρ και Βελή, διοικητών των περιοχών αυτών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Έξω από τα σύνορα της
αχανούς επικράτειάς του, ευρίσκονται μόνον η Αττική, την οποίαν ουδέποτε επιδίωξε
να προσαρτήσει, και η Πάργα. Ο πληθυσμός του κράτους του πλησιάζει το
1.500.000, όταν η Ελλάδα που θα προκύψει από την Επανάσταση δεν θα ξεπερνά τους
500.000 κατοίκους. Εσωτερικά η εξουσία του έχει εδραιωθεί απολύτως. Με τα
απόλυτα και αδυσώπητα μέτρα που έλαβε, η ασφάλεια και η τάξη βασιλεύουν από άκρη
σε άκρη. Αφήνοντας πίσω του τις συμπεριφορές και νοοτροπίες του ανατολίτη διοικητή,
προσεγγίζει έναν καινούργιο ρόλο που δεν έχει καμιά σχέση με τα οθωμανικά αποστεωμένα,
και απαρχαιωμένα, πρότυπα διακυβέρνησης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Επιβάλλει στους υπηκόους
του απόλυτη ισοπολιτεία και έτσι Έλληνες, Αλβανοί, Τούρκοι, Αρμένιοι και Εβραίοι
ζουν αρμονικά κάτω από την στιβαρή του εξουσία. Ελευθερώνει εντελώς το εμπόριο,
και τα περιώνυμα δημόσια έργα του δημιουργούν σταθερό υπόβαθρο για γεωργική εκμετάλευση.
Η οικονομία βελτιώνεται συνεχώς και σαν επακόλουθο έρχεται η πνευματική και η
πολιτιστική ανάπτυξη. Ανεξίθρησκος ο ίδιος επιτρέπει στους λαούς του να ασκούν ελεύθερα
τα λατρευτικά τους «καθήκοντα». Οι Χριστιανικές εκκλησίες, τα Μουσουλμανικά τζαμιά
και οι Εβραϊκές συναγωγές, συνυπάρχουν χωρίς οποιαδήποτε διάκριση. Οι σχέσεις
του με την σουλτανική διοίκηση της αυτοκρατορίας, επίσης, δεν έχουν πρόβλημα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αν και,
ουσιαστικώς, έχει αυτονομηθεί, η Υψηλή Πύλη δεν αντιδρά. Αλλά και ο ίδιος όμως,
επιφανειακά, εμφανίζεται νομοταγής προς το Διβάνι, φροντίζοντας πάντοτε να πληρώνει
κανονικότατα τους φόρους που του αναλογούν. Άλλωστε δεν παραλείπει να χρησιμοποιεί
και την τέχνη που τόσο καλά κατείχε, την δωροδοκία, εξαγοράζοντας με μεγάλα
ποσά τους εκάστοτε ανώτατους Οθωμανούς αξιωματούχους της Πόλης. Ακόμη και ο
ίδιος ο σουλτάνος Μαχμούτ έμεινε έκπληκτος, ευχάριστα βέβαια, όταν πήρε «δώρο»
2.000.000 πουγκιά, ποσό ιλιγγιώδες για την εποχή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Και κάτι άλλο σημαντικό.
Ενώ μέχρι τότε συμμετείχε πειθαρχημένα σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (είχε πολεμήσει ακόμη και στην Σόφια και το Δούναβη), μετά
το 1812 ο στρατός του δεν ξαναβγήκε από τα σύνορα του κράτους του, κάτι που ούτε
ο επίσης ανεξάρτητος ηγεμόνας Μωχάμετ Άλι της Αιγύπτου, κατόρθωσε. Την απαλλαγή
του αυτή από τους εξωτερικούς και εσωτερικούς πολέμους με τους Οθωμανούς επιτύγχανε
πάλι με τα ατελείωτα πλούτη του. Για παράδειγμα στα 1815 κατέβαλε στην Υψηλή
Πύλη 6,5 εκατομμύρια κορώνες για τη μη συμμετοχή στην εκστρατεία, του Σουλτάνου
εναντίον των Σέρβων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Την οικονομική του
αυτή απώλεια αναπλήρωσε γρήγορα, επιβάλλοντας έκτακτο φόρο σε όλους τους υπηκόους
του. Στην εξωτερική του πολιτική την περίοδο της παντοδυναμίας του λειτούργησε
ως αυτοκέφαλος μονάρχης, μακριά από την επίσημη πολιτική της Πύλης. Ενεπλάκη
στον πολυετή ανταγωνισμό Αγγλίας και Γαλλίας, τον οποίον εκμεταλλεύτηκε για
ίδιο όφελος, ενώ, δευτερευόντως είχε, κατά κανόνα, καλές σχέσεις με τη Ρωσία,
γιατί πίστευε ότι αυτές θα τον βοηθούσαν σε ενδεχόμενη σύγκρουσή του με την Πύλη.
Έτσι έγινε το «μήλο της έριδος» μεταξύ των «μεγάλων δυνάμεων», οι οποίες πάντοτε
προσπαθούσαν να τον προσεταιριστούν, η κάθε μια βέβαια για λογαριασμό της.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Βοναπάρτης και ο βασιλιάς
της Βρετανίας του έστελναν ως δώρα ακριβά όπλα (ήξεραν αυτή την αδυναμία του), ενώ,
επί πλέον, οι μεν Γάλλοι του χάρισαν ένα πολεμικό ιστιοφόρο, οι δε Άγγλοι τον προμήθευαν
αφειδώς με πυρομαχικά. Ακόμη του απέστειλαν αμφότεροι, ως στρατιωτικούς συμβούλους,
εξαιρετικές προσωπικότητες (οι Βρετανοί τον Leake, και οι Γάλλοι τον
Vaudoncourt), πιστεύοντας ότι θα τον κάνουν όργανό τους, οι δε Ρώσοι στέλνουν
στο νησί Κάλαμο, στις ακτές της Ακαρνανίας, τον ναύαρχο Τamara, για να τον
συναντήσει και να του ζητήσει να επιστρατεύσει τους «οπλαρχηγούς» του κατά των
Γάλλων των Επτανήσων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpJsCPf6VLDyRTVXqlqjUyVVD2HvaK9m4bhkC8_SiEgYVRcVBMj_YACPanQTNiccsGEpRx9lkItCXKUGabMMrjE3JaQ_pImr1YWqzI2dkV8yx4C0xFR2rZgF0asP3Nmpzd29nhKx9p8pw/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpJsCPf6VLDyRTVXqlqjUyVVD2HvaK9m4bhkC8_SiEgYVRcVBMj_YACPanQTNiccsGEpRx9lkItCXKUGabMMrjE3JaQ_pImr1YWqzI2dkV8yx4C0xFR2rZgF0asP3Nmpzd29nhKx9p8pw/s640/5.jpg" width="626" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι διπλωματικές παρουσίες του Τεπελενλή κατά τα χρόνια της ακμής του στο
πολιτικό γίγνεσθαι της Ευρώπης ήταν έντονη. Είναι χαρακτηριστικό ότι είχε εκπρόσωπό
του τόσο στην συνάντηση του Τιλσίτ, το 1807, μεταξύ του Ναπολέοντα, του Ρώσου
Τσάρου Αλέξανδρου Α΄, και του Αυτοκράτορα της Πρωσίας Φρειδερίκου Γουλιέλμου Γ΄,
όσο και στο -περιβόητο- Συνέδριο της Βιέννης, του 1815. Παράλληλα εγκατέστησε
αντιπροσώπους του στις μεγάλες πρωτεύουσες, ενώ και οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις
έκαναν το ίδιο ιδρύοντας στα Γιάννενα προξενεία. Ο στόχος της εργώδους αυτής
διπλωματικής του κινητικότητας, ήταν και η προσάρτηση της Κέρκυρας, της Λευκάδας
και των λοιπών νησιών του Ιονίου, κάτι που δεν μπόρεσε να το πετύχει, κατάφερε
όμως τελικά να προσαρτήσει, έστω και στο τέλος της ηγεμονίας του, την Πάργα.
Κατά την περίοδο της παντοδυναμίας του εξελίχτηκε και σε ένα ισχυρό οικονομικό
παράγοντα. Δεδομένης και της έμφυτης φιλοχρηματίας του, κατάφερε να γίνει ο μεγαλύτερος
«τσιφλικάς» και γαιοκτήμονας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο πρώτος κτηνοτρόφος
της σατραπείας του. Διοργάνωσε δικό του εμπορικό δίκτυο, και τα καράβια του μετέφεραν
προϊόντα μέχρι και την Τυνησία. Έτσι συσσώρευσε αμύθητα πλούτη, για τα οποία
τόσα πολλά έχουν γραφτεί.<br />
Σημαντικό ρόλο στην επίτευξη των στόχων του έπαιξε το πράγματι άριστο επιτελείο
των Ελλήνων συμβούλων του, οι οποίοι είχαν πολύ μεγάλη πείρα σε θέματα εξωτερικής
πολιτικής, αλλά και ισχυρές «διασυνδέσεις» στην Ευρώπη, όπως επίσης και το
πυκνό δίκτυο πληροφοριών και προπαγάνδας το οποίο είχε μεθοδικά δημιουργήσει.
Στα 1815 ο Τεπελενλής διάγει πλέον το 75<sup>ο</sup> έτος της ηλικίας του, λίγο
επάνω - λίγο κάτω. Και, όμως, λειτουργεί, οραματίζεται και εργάζεται σαν πολύ νεώτερος.
Κάνει σχέδια για το μέλλον και προγραμματίζει πολύχρονες δράσεις - με σφρίγος
και ζωντάνια αντιστρόφως ανάλογα με την ηλικία του. Είναι ένα πραγματικό «φαινόμενο».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Οι ιστορικοί και βιογράφοι
του δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να δώσουν πειστική απάντηση στο ερώτημα της βιολογικής
αντοχής του Βεζίρη των Ιωαννίνων. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι αυτή οφειλόταν στην
αγαθοποιό και ευεργετική παρουσία δίπλα του της Κυρά Βασιλικής, η οποία του μετέδωσε
την δική της νεανική αισιοδοξία και ενεργετικότητα. Στα 1812 ο σατράπης των
Ιωαννίνων έχει φτάσει στο απόγειο της δύναμής του. Από τα Γιάννενα εξαρτιόταν μεγάλο
μέρος των δυτικών Βαλκανικών επαρχιών της Αυτοκρατορίας. Κατόρθωσε να έχει στην
περιοχή τέτοια επιρροή και εξουσία, όση δεν είχε στον καιρό του, ούτε ο Μαχμούτ
Μπουσατλής της Σκόδρας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Αυτή η πολιτική επιτυχία
ήταν πράγματι πρωτοφανής, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι ο Αλής, σε αντίθεση
από τον ονομαστό Πασά της Σκόδρας, ξεκίνησε από το μηδέν. Οι σύγχρονοί του και
οι βιογράφοι του αποδίδουν τις διοικητικές του επιτυχίες στα προσωπικά του προσόντα:
σκληρότητα, ασυνειδησία και πολιτική επιδεξιότητα. Αναμφίβολα είχε όλα τούτα τα
γνωρίσματα, αλλά δεν ήταν, μόνον, αυτά που τον χαρακτήριζαν. Ο Γάλλος απεσταλμένος
του Ναπολέοντα Julien Bessieres, που δεν ήταν ευνοϊκά διατιθέμενος απέναντί
του, γράφει:<br />
«Αν και στερούνταν μορφώσεως, ήταν προικισμένος με μια έξοχη λογική, εφευρετικό
μυαλό, σπάνια σοφία, καταπληκτική μνήμη, και γενναιότητα στο πεδίο της μάχης, επιμονή
στις απόψεις του, ενεργητικότητα, και σωφροσύνη στην πραγματοποίηση των σχεδίων
του». Ωστόσο από μόνες τους οι προσωπικές ικανότητές του δεν αρκούσαν για την δημιουργία,
ίσως, του πιο σημαντικού από τα πασαλίκια της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, το οποίο επέζησε
για πολλές δεκαετίες. Χρειάστηκε και η ιδιόμορφη εσωτερική και εξωτερική
κατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθώς και η επίδραση των οικονομικών και
κοινωνικών παραγόντων στην Αλβανία και Ήπειρο, τους οποίους ο Αλή Πασάς κατάφερνε
να χρησιμοποιήσει, για να αναρριχηθεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Όπως όμως, ήδη, ειπώθηκε,
ήξερε πάρα πολύ καλά να χρησιμοποιεί τις οξείες αντιθέσεις της εποχής του και
ιδιαίτερα τον Γαλλοαγγλικό ανταγωνισμό, πάντοτε όμως για τα προσωπικά του συμφέροντα.
Ο Ι. Καποδίστριας έγραφε: «Κανένας από τους ξένους αντιπροσώπους που τον περιστοιχίζουν
δεν μπορεί να τον αποπροσανατολίσει από το στόχο του. Αντιθέτως μάλιστα, με πονηριά
χρησιμοποιεί, προς όφελός του, τις βλέψεις τις οποίες το Διβάνιο και τα Ευρωπαϊκά
κράτη θα μπορούσαν να έχουν για αυτόν τον ίδιο και για την επιρροή του».<br />
Κάπου εκεί, στα μέσα στης δεκαετίας του 1810, ένιωσε τόσο ισχυρός, ώστε άρχισε
να οραματίζεται και την ίδρυση ενός κληρονομικού Ελληνοαλβανικού κράτους με βασιλιά
τον ίδιο και διαδόχους τους απογόνους του. Το όραμά του αυτό το ήξεραν οι Έλληνες
πολιτικοί και οι οπλαρχηγοί της προεπαναστατικής περιόδου και του ενίσχυσαν την
ψευδαίσθηση ότι κάτι τέτοιο ήταν εφικτό, επιδιώκοντας να τον ωθήσουν σε
αποστασία και σύγκρουση με την Πύλη, αποβλέποντας στη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών
για την επικείμενη έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Το εξωπραγματικό
αυτό όνειρο του Αλή Πασά, ούτε πραγματοποιήθηκε, αλλά και δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί
σύμφωνα με τις τότε συνθήκες. Ο ίδιος όμως πίστευε μέχρι το τέλος ότι όχι μόνο
θα το επιτύχει, αλλά και θα συμπεριλάβει στα όρια του νέου κράτους του και αυτή
την... Κωνσταντινούπολη. Το πίστευε μάλιστα τόσο πολύ ώστε όταν άρχισε η σύγκρουσή
του με το σουλτάνο Μαχμούτ Β΄ είπε: «Σύντομα θα δει τον στρατό μου μπροστά στα
τείχη της πρωτεύουσάς του». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Στην αυλή του
συνωστίζονταν γαλαζοαίματοι και τυχοδιώκτες, διπλωμάτες και απατεώνες,
πολιτικοί και μυστικοί πράκτορες. Σπουδαίοι επιστήμονες και αλχημιστές, Ευρωπαίοι
και Αμερικάνοι, ιερωμένοι και εξωμότες, με δύο λόγια, κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο
κάθε ένας είχε τον δικό του ξεχωριστό ρόλο στα Γιάννενα, όλοι τους όμως
θέλγονταν από την ιδέα και μόνον ότι θα γνωρίσουν από κοντά το «Λέοντα της Ηπείρου».
Λίγα πρόσωπα της εποχής εκείνης διέθεταν τέτοια αίγλη όση ο Αλής. Αυτή η δημοσιότητα
άρεσε πολύ και στον ίδιο, και φρόντιζε με κάθε τρόπο να καλλιεργεί το μύθο του «παράξενου
και μυστηριώδη Πασά» της ρομαντικής και άγνωστης Ανατολής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO8ASBzG94hTPgg6rBRn_ZZivrxDdNxngoXEZzeXiQRJlrFn2RJjBjKtAd2xmMPGilFzuu-tVRLkA6qanB_qaE1jsfx-dEOCuHB8gL4llKhDzsEkMUQaMMQwjM9xF_tOqIVkJfNf_-WOM/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO8ASBzG94hTPgg6rBRn_ZZivrxDdNxngoXEZzeXiQRJlrFn2RJjBjKtAd2xmMPGilFzuu-tVRLkA6qanB_qaE1jsfx-dEOCuHB8gL4llKhDzsEkMUQaMMQwjM9xF_tOqIVkJfNf_-WOM/s640/6.jpg" width="468" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΛΥΚΟΦΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Η σχέση μεταξύ Βεζίρη
και Ναπολέοντα ήταν αντιφατική. Ο μεν Αλής αποσκοπούσε στην απόκτηση της Κέρκυρας
και των Ηπειρωτικών κτήσεων της Γαλλίας, ο δε Γάλλος Αυτοκράτορας ήθελε έναν
ισχυρό σύμμαχο στη Βαλκανική. Μεταξύ τους αντάλλασσαν και δώρα. Ο Ναπολέων χάρισε
στο Βεζίρη ένα όπλο και μία ταμπακιέρα, αυτός δε του έστειλε 120 αμφορείς από
τον Παρθενώνα. Στις 11 Ιουνίου 1798 ο Αλής γράφει στο Ναπολέοντα: «Οι ηρωικές
σας πράξεις, τις οποίες θαυμάζω μαζί με όλη την οικουμένη, με προτρέπουν να επιθυμώ
την ιδιαίτερη φιλία σας και να συσφίξω, με τους ήρωες της Γαλλίας, τα δεσμά της
αδελφοσύνης. Τα αισθήματα αυτά στρατηγέ μου, με ενθαρρύνουν να ζητήσω ως χάρη την
αποστολή για ένα ή δύο χρόνια, δύο ευδόκιμων εκπαιδευτών και δύο βομβαρδιστών».
Ο Βοναπάρτης, τότε, του απέστειλε τους λοχαγούς Claude - Ponseton (1768 - 1844)
και Νικόλαο Παπάζογλου - Τσεσμελή (1758 - 1819), δύο τηλεβόλα, πυρομαχικά και
πυροβολητές. Συγχρόνως διαμηνύει στο διοικητή της Κέρκυρας στρατηγό Gentili:
«Αυτός ο Πασάς που επικρατεί όλων των αντιπάλων του δρα προς όφελος της
Γαλλικής Δημοκρατίας και επομένως μπορεί να γίνει ένας άξιος πρίγκιπας στην υπηρεσία
της». Στις 17 Ιουνίου 1798 ο Ναπολέων γράφει στον Αλή από την Μάλτα:<br />
«Υπερσεβαστέ μου φίλε, σου εύχομαι ευημερία και υγεία και σε πληροφορώ ότι από
πολύ καιρό μου είναι γνωστή η αγάπη σου προς τη Γαλλική Δημοκρατία, αγάπη η
οποία μου προξενεί την επιθυμία να βρω τρόπους για να δείξω και εγώ δείγματα
υπολήψεως προς το πρόσωπό σας. Σας υποβάλλω στη συνέχεια τις προτάσεις μου και
παρακαλώ τάχιστα να μου απαντήσετε ιδιοχείρως στα τουρκικά, χωρίς να γνωρίζει
άλλος το περιεχόμενο της επιστολής σας». Βέβαια οι φιλοφρονήσεις και η φιλική
αλληλογραφία δεν εμπόδισαν τον Αλή, τέσσερις μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1798,
να καταλάβει την υπό γαλλική κατοχή Πρέβεζα και να κατασφάξει τους γρεναδιέρους
Γάλλους υπερασπιστές της.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο ΑΛΗΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΤΙΛΣΙΤ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλής ήταν
ικανότατος διπλωμάτης. Η διαίσθησή του υποκαθιστούσε επιτυχώς την έλλειψη παιδείας,
ενώ στην υπηρεσία του υπήρχαν εξαιρετικοί σύμβουλοι. Έτσι πληροφορήθηκε από τον
Γάλλο πρεσβευτή στην Πόλη Horace Sébastiani (1771 - 1851) ότι ο Ναπολέων και ο
Τσάρος Αλέξανδρος Α΄ θα συναντηθούν, τον Ιούλιο του 1807, στο Τιλσίτ για να
αποφασίσουν για το μέλλον της Τουρκίας και επί πλέον για την τύχη των Επτανήσων.
Αποφάσισε λοιπόν να στείλει αντιπρόσωπο. Στην αρχή σκέφτηκε τον Ψαλίδα, αλλά
άλλαξε γνώμη λόγω των φιλορωσικών απόψεών του, γιατί ο ιδιοφυής σατράπης διέβλεπε
ότι ο νέος κυρίαρχος της Ευρώπης θα ήταν ο Ναπολέων.<br />
Έτσι ανέθεσε την αποστολή στον τέως αξιωματικό του Βοναπάρτη κατά την εκστρατεία
του στην Αίγυπτο, εξομώτη Marco Guerini, που υπηρετούσε στην αυλή του, με το
όνομα Μεχμέτ Εφέντης. Ο Guerini έφτασε πράγματι στο Τιλσίτ και ζήτησε από τον
Γάλλο Αυτοκράτορα να δοθεί στον Αλή η Κέρκυρα. Δεν υπήρχε όμως πιο ακατάλληλη
στιγμή για ένα τέτοιο αίτημα, αφού ο Ναπολέων εποφθαλμιούσε για λογαριασμό του
τα Επτάνησα. Έτσι απάντησε διπλωματικά στο Μεχμέτ Εφέντη «πώς να του δώσω την
Κέρκυρα, αφού δεν είναι δικιά μου;» Φεύγοντας άπραγος ο απεσταλμένος του Τεπελενλή
πήρε μαζί του δυο επιστολές με ημερομηνία 9 Ιουλίου 1807. Η μία ήταν του υπουργού
εξωτερικών του Βοναπάρτη Charles Maurice de Talleyrand (1754 - 1838), ο οποίος
προσφωνούσε τον Αλή «πολύ μεγάλε, πολύ εξαιρετικέ και λαμπρέ άρχοντα», και η δεύτερη,
προερχόταν από τον ίδιο το Ναπολέοντα, και ήταν ψυχρή, χωρίς να απαντά στο αίτημα
του Αλή. Έτσι τα σχέδιά του απέτυχαν και τα Επτάνησα τέθηκαν υπό Γαλλική «προστασία».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">Ο ΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Μετά την ήττα του
Ναπολέοντα και τον εκτοπισμό του στην Έλβα, συνήλθε από το Νοέμβριο του 1814 μέχρι
τον Ιούνιο του 1815 στην Βιέννη, το περίφημο ομώνυμο Συνέδριο, προκειμένου να
καθορίσει τις τύχες της Ευρώπης. Συμμετείχαν οι νικήτριες δυνάμεις Βρετανία,
Αυστρία, Ρωσία, Πρωσία και η μεταβοναπαρτική Γαλλία, καθώς και αντιπρόσωποι από
όλη την Ευρώπη. Των εργασιών του προήδρευσε ο Αυστριακός υπουργός εξωτερικών
Klemens W. von Metternich. Το συνέδριο παρακολούθησαν 450 σύνεδροι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ανάμεσά τους και
πολλοί Έλληνες, όπως ο Μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος, ο Άνθιμος Γαζής, ο
Δημήτριος Υψηλάντης, ο Ιωάννης Καποδίστριας (ως διπλωματικός σύμβουλος του Τσάρου)
κ.ά. Με την έναρξή του ο ηπειρώτης εθνικός ευεργέτης βαρώνος Γεώργιος Σίνας
(1783 - 1856) παρέθεσε στους Έλληνες και ξένους συνέδρους δεξίωση. Ο Βεζίρης δεν
μπορούσε να είναι απών από μια τέτοια συνάθροιση που θα καθόριζε το μέλλον της Ευρώπης.
Έτσι έστειλε ως διπλωματικό απεσταλμένο τον Γεώργιο Τουρτούρη. Αυτός επέδωσε μια
προσωπική επιστολή του Αλή στο Βρετανό πρόξενο των Ιωαννίνων Σ. Φορέστη που
ήταν στη Βιέννη την εποχή εκείνη και μία άλλη στον έμπιστό του τραπεζίτη της
Αυστριακής πρωτεύουσας Σταύρο Ιωάννου, με την οποία του έδινε εντολές πώς να χειριστεί
το θέμα της Επτανήσου. Προφανώς πόνταρε στο γεγονός ότι ο Ιωάννου ήταν ταυτόχρονα
δικός του σύμβουλος, αλλά και διαχειριστής του κόμη Ιωάννη Καποδίστρια, και θέλησε
έτσι -μέσω αυτού- να πιστοποιήσει τη φιλία του στον τσάρο, αφού σκέφτηκε το ενδεχόμενο
να περιέλθουν τα Επτάνησα στη Ρωσία. Τελικά ο Αλής πάλι απογοητεύτηκε, αφού τα
νησιά του Ιονίου πέρασαν τελικά στην επικυριαρχία της Αγγλίας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIPZSUgQjqyVEtPRoVESywzVRL_-WlGJkNi0-oKghyphenhyphenTw8T-NjkMl047Tst6dPeNrNIl8JQnI3MUVordBfyK3Vg7M-qW6fcqWE4PcK7Zui9m2HB7TthMgDeZnTIkFAhsKv8xceUNUMJ9ow/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="492" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIPZSUgQjqyVEtPRoVESywzVRL_-WlGJkNi0-oKghyphenhyphenTw8T-NjkMl047Tst6dPeNrNIl8JQnI3MUVordBfyK3Vg7M-qW6fcqWE4PcK7Zui9m2HB7TthMgDeZnTIkFAhsKv8xceUNUMJ9ow/s640/7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΕΠΙ ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο θεσμός της συντεχνίας
έχει τις ρίζες του στη Βυζαντινή περίοδο. Διατηρήθηκε και στηρίχτηκε από την
Οθωμανική Αυτοκρατορία και απέβη ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες οικονομικής
ανάπτυξης των πόλεών της. Όταν ο Αλής κατέλαβε την εξουσία οι Γιαννιώτες έμποροι,
βιοτέχνες και επαγγελματίες ήταν ήδη οργανωμένοι σε συντεχνίες. Καθ’ όλη τη διάρκεια
της ηγεμονίας του ο αριθμός τους μεγάλωνε και το 1818 έφταναν τις 33, με 728 μέλη.
Η ισχυρότερη οικονομικά και αριθμητικά συντεχνία των Ιωαννίνων ήταν εκείνη των
γουναράδων (66 μέλη), με δραστηριότητα όχι μόνο παραγωγική, αλλά και εμπορική, η
οποία κάλυπτε ολόκληρη, σχεδόν, την Ευρώπη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Δεν είναι τυχαίο το
γεγονός ότι οι εθνικοί ευεργέτες Ζώης Καπλάνης, Παναγιώτης Χατζηνίκος και Μιχαήλ
Τοσίτσας ξεκίνησαν την καριέρα τους ως γουναράδες. Σημαντική συντεχνία είχαν
και οι ταμπάκηδες (βυρσοδέψες), που ήταν από τις πιο πλούσιες της Ηπείρου. Επίσης
αντίστοιχες είχαν δημιουργήσει οι τζαρτζήδες (υφασματέμποροι), εξαιρετικά εύποροι,
που διατηρούσαν υποκαταστήματα σε μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις και οι μπακάληδες,
που ήταν από τις πιο πολυάριθμες συντεχνίες, με εβδομήντα περίπου μέλη.<br />
Συντεχνίες επίσης, είχαν, οι σιμιτζήδες (αρτοποιοί), οι μποσταντζήδες (κηπουροί),
οι ψαράδες, με 4 μόνο μέλη (όλοι τους νησιώτες), οι τακιαντζήδες, που κατασκεύαζαν
και εμπορεύονταν φέσια, οι καποτάδες, από τις πιο παλιές, που έφτιαχναν κάπες,
και οι τερζήδες (ή συρμακέσηδες), από τις πιο αξιόλογες, τα μέλη των οποίων έραβαν
στολές, που ξεχώριζαν σε όλη την Βαλκανική, για την καλλιτεχνική τους αρτιότητα
και τη μεγαλοπρέπεια. Όλες οι παραπάνω συντεχνίες καθώς και οι υπόλοιπες απαρτίζονταν
από Έλληνες. Μόνο μία αποτελούσε εξαίρεση, εκείνη των μπαρμπέρηδων -από τα 37
κουρεία των Ιωαννίνων μόνο τα 5 ήταν «ρομέγικα»- και αυτό γιατί ήταν από τα
λίγα επαγγέλματα με τα οποία ασχολούνταν οι Οθωμανοί.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;">Ο Αλή Πασάς είχε θεσπίσει
ποικιλόμορφες χρηματικές επιβαρύνσεις στις συντεχνίες των Ιωαννίνων. Το 1819
τους επέβαλε έκτακτη φορολογία για την ανοικοδόμηση του σεραγιού του στο Τεπελένι.
Για πέντε χρόνια, υποχρέωσε τους ταμπάκους, τους σαράτσηδες (είδη ιπποσκευής)
και τους χοντροπαπουτσήδες να πληρώνουν ένα γρόσι για κάθε τομάρι που αγόραζαν,
ώστε να εξοφλήσει ένα δάνειο που είχε πάρει από τον ταμία του Σταύρο Ιωάννου -
Τσαπαλάμο. <span style="color: #990000;">(Συνεχίζεται)</span></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-3740185097865147452017-06-09T06:17:00.000+03:002017-06-09T06:17:55.076+03:00Αλή Πασάς ο Τεπελενλής 1744 - 1822 (5)<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όλη του η ζωή ήταν μια αντίφαση. Σούβλιζε ανθρώπους
και, συγχρόνως, προσκυνούσε τα λείψανα του Πατρο-Κοσμά. Κατέστρεφε ολόκληρα χωριά
και παράλληλα έχτιζε Χριστιανικές εκκλησίες. Αψηφούσε τους ισχυρούς της γης, ενώ
υποτασσόταν, στον κάθε ρυπαρό δερβίση. Είχε την εκδίκηση μέσα του, αλλά ποτέ δεν
ξεχνούσε τους ευεργέτες του, όσα χρόνια και αν περνούσαν. Αγαπούσε την πρώτη
γυναίκα του, την Εμινέ, όμως προξένησε το θάνατό της. Ντυνόταν με τις πολυτελέστερες
φορεσιές, αλλά μπορούσες να τον δεις και με ρούχα ζητιάνου. Ήταν αμόρφωτος και
όμως υποστήριζε την Ελληνική παιδεία. Ήταν ατρόμητος στη μάχη, αλλά έτρεμε τις βροντές
και τις αστραπές. Λοιδορούσε δημοσίως τους γιους του, ενώ συγχρόνως τους έχτιζε
λαμπερά παλάτια. Ήταν, με δυο λόγια, μια αντιφατική και απρόβλεπτη προσωπικότητα.
Έζησε μέσα στην πολυτέλεια, στα πολλά και μεγαλοπρεπή παλάτια του, που δημιουργούσαν
δέος ακόμη και στους πιο επίσημους ξένους επισκέπτες του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Ο Leake γράφει ότι παρίστανε,
ο ίδιος, τον αρχιτέκτονα και διάλεγε προσωπικά την διακόσμηση και την επίπλωσή
τους. Καθημερινώς, σχεδόν, εξερχόταν από το σεράι του και περιδιάβαινε στην πόλη
των Ιωαννίνων έφιππος, με έναν μόνο σωματοφύλακα, και επέτρεπε σε οποιονδήποτε
να τον πλησιάσει, ανεξάρτητα αν ήταν οπλισμένος ή όχι, θέλοντας έτσι να δείξει
την εμπιστοσύνη που έτρεφε προς τους υπηκόους του. Όμως, από φόβο κρυφό, ουδείς
γνώριζε το ακριβές δρομολόγιό του. Αν και φιλάργυρος στο έπακρο, εν τούτοις η
αυλή του σε τίποτε δεν υστερούσε ακόμη και εκείνης του σουλτάνου. Οι Χριστιανοί
αυλικοί του καθώς και οι Ευρωπαίοι επισκέπτες του, τον προσαγόρευαν «Υψηλότατον»
και «Αφέντην Βεζίρη».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Κατά τις επίσημες ακροάσεις
καθόταν στο μεγαλοπρεπές ντιβάνι του και όλοι οι άλλοι ήταν όρθιοι, εκτός από
τους πρόξενους, τους ξένους καλεσμένους του και το Θανάση Βάγια. Ακόμη και οι
γιοι του ή οι εγγονοί του στέκονταν επίσης όρθιοι, σε ένδειξη σεβασμού. Κανείς
από τους παριστάμενους δεν επιτρεπόταν να καπνίζει, μπροστά του, εκτός από τους
ξένους και ορισμένους αυλικούς ευνοούμενούς του. Πολλές φορές, και για ολόκληρες
ώρες, συνήθιζε να μένει σε ένα μικρό δωμάτιο, στην είσοδο του παλαιού σεραγιού
του, το οποίο ήταν χαμηλοτάβανο και φωτιζόταν μόνον από ένα παράθυρο που διέθετε
πυκνό δικτυωτό, ώστε να παρακολουθεί την αυλή χωρίς να τον βλέπουν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Η παραμονή του εκεί προκαλούσε
τρόμο, γιατί όλοι ήξεραν ότι θα ακολουθήσει τυραννική εκτέλεση, την οποία θα
απολαύσει από τον κρυψώνα του αθέατος. Εάν έπαιρνε και κάποιον άλλο μαζί του,
αυτό ήταν μεγάλη τιμή. Απαγόρευε σε οιονδήποτε, εκτός των δύο γιων του και του
χαρεμιού του, να επιβαίνει σε άμαξα. Ο ίδιος είχε αγοράσει τρεις, σε ακριβές τιμές,
από την Ευρώπη. Την μία μάλιστα επήρε γιατί του είπαν ότι την χρησιμοποιούσε
στις τελετές ο Joackim Murat (1767 - 1815), ο Γάλλος στρατηγός και γαμπρός του
Ναπολέοντα, όταν ήταν ο βασιλιάς της Νάπολης. Και όμως δεν ήταν παρά μια συνηθισμένη
και μεταχειρισμένη άμαξα. Η μεγαλομανία του δεν είχε όρια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Μεγάλη του απόλαυση
ήταν να παρακολουθεί, από το μπαλκόνι του σεραγιού του, τον πετροπόλεμο που
έπαιζαν ομάδες αγοριών από διαφορετικές συνοικίες. Ήταν πραγματική μάχη στην
οποία συμμετείχε με κραυγές υποστήριξης πλήθος Γιαννιωτών. Επειδή όμως «πολλαί
κεφαλαί τεθλασμέναι, ενίοτε δε η απώλεια οφθαλμού ή και οδόντων ήταν τα αποτελέσματα
του πρωτοτύπου αυτού πολέμου», κάποια στιγμή ο Αλής έβγαλε διαταγή και απαγόρευσε
τους αγώνες αυτούς. Όμως δεν έκανε το ίδιο -γράφει ο Smart Hughes- με τις κονταρομαχίες
των έφιππων αξιωματικών του, που γίνονταν στον περίβολο των παλατιών του. Τη νύφη
επλήρωναν τα άλογα, αναφέρει και πάλι ο Hughes:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">«Τα κακόμοιρα τα ζώα,
απαγόμενα εκ του πεδίου της μάχης, μετά το πέρας του αγώνος, άφριζαν αίμα εκ της
φοβεράς πιέσεως των χαλινών τους». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Στην αλληλογραφία του με
τους Ευρωπαίους χρησιμοποιούσε τον τίτλο «Le capitain Général, di tutta La
Rumelia». Σύμφωνα με τον Leake στις επιστολές προς τον Άγγλο βασιλιά υπέγραφε
σαν «Γενικός Διοικητής Ιωαννίνων και Τρικάλων». Κατά τον Κωλέττη στις συνομιλίες
του χρησιμοποιούσε τα επίθετα «αγαπητέ... αδερφέ... τέκνον...». Ο αυλικός
Αθανάσιος Λιδωρίκης περιγράφει στα απομνημονεύματά του την καθημερινή ζωή του
Αλή:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">«Ο Βεζίρης σηκωνόταν,
κατά τον μεν χειμώνα νύχτα, το δε καλοκαίρι χαράματα. Έπινε δυο φλιτζάνια καφέ,
χωρίς ζάχαρη, και κάπνιζε το ναργιλέ του μέχρι να ανατείλει ο ήλιος. Στην συνέχεια,
ρύθμιζε τις κρατικές υποθέσεις, δεχόταν τους ξένους επισκέπτες και δίκαζε τους
υπηκόους του. Το μεσημέρι έτρωγε, κατά κόρον, μόνος πάντα, καθισμένος σταυροπόδι,
σε χαμηλό ασημένιο τραπέζι. Πρώτα του έφερναν τη σούπα από την οποία έπαιρνε
δύο με τρεις κουταλιές. Έπειτα ερχόταν το ψητό, πάντοτε ένα ολόκληρο αρνί, το
οποίο και τιμούσε με λαιμαργία. Ακολουθούσε ψητή όρνιθα. Τελευταίο πιάτο του
ήταν το πιλάφι. Τα γλυκίσματα δεν τα αγαπούσε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Σαν επιδόρπιο προτιμούσε
κομπόστα από μήλα ή καρύδια, ενώ του άρεσαν οι πίτες και τα μπουρεκάκια, αποστρεφόμενος
τους χαλβάδες και τους μπακλαβάδες. Το μεσημέρι πάντα ξάπλωνε για μια ώρα και
το απόγευμα συνέχιζε να εργάζεται μέχρι τις επτά. Στη συνέχεια, χωρίς να φάει
οτιδήποτε, αποσυρόταν. Στο χαρέμι του ουδέποτε έμπαινε τη νύχτα, γιατί κοιμόταν
μόνος». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;">Το έτος 1812 για να γεμίσει
το θησαυροφυλάκιό του επωφελήθηκε από την άσχημη σοδειά, και εγκατέστησε μονοπώλιο
απαγορεύοντας την εισαγωγή σιτηρών από τους γειτονικούς κάμπους της Θεσσαλίας,
ώστε να πουλήσει το δικό του σιτάρι που είχε στις αποθήκες. Ο πεινασμένος λαός
αγρίεψε και ξεσηκώθηκε. Στις 23 Ιουλίου, αφού συγκεντρώθηκε μπροστά στο σεράι της
Λιθαρίτσας, άρχισε να φωνάζει «ψωμί ή θάνατος». Ένας Αρβανίτης τράβηξε την
πιστόλα του και έριξε επάνω στο πλήθος. Ολόκληρη η φρουρά ετοιμάστηκε για μακελειό.
Εκείνη την στιγμή πρόβαλε ο Πασάς αναστατωμένος και φοβισμένος για τις συνέπειες
αυτού του ξεσηκωμού, απαγόρευσε τη χρήση των όπλων και πρόσταξε να κρεμάσουν επί
τόπου, μπροστά στο λαό, τον στρατιώτη που πυροβόλησε. Ύστερα, είπε στο πλήθος
να διαλυθεί και υποσχέθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά του. Πράγματι, σε λίγο,</span></b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-language: EL;"> </span><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">έβγαλε από
τις αποθήκες και πούλησε σε πολύ χαμηλή τιμή δυο χιλιάδες φορτώματα στάρια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtKMXmftuWxGTQEaFGPVWhooeIKpthJVnVHXI3KpXiTUKNbr3a4-6ulyVro3WwOxxDQCGuwHO-dp-sSjOO4e0vqG0TCij8xS1kxv8GR2tOIVOeurkD9e_cy7NUnh2Kj8ah9YUODMIqj0o/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="624" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtKMXmftuWxGTQEaFGPVWhooeIKpthJVnVHXI3KpXiTUKNbr3a4-6ulyVro3WwOxxDQCGuwHO-dp-sSjOO4e0vqG0TCij8xS1kxv8GR2tOIVOeurkD9e_cy7NUnh2Kj8ah9YUODMIqj0o/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στη συνέχεια μείωσε την τιμή του δεσμευμένου σταριού και άφησε ελεύθερες τις εισαγωγές
του από τη γειτονική Θεσσαλία. Η αντιφατικότητα και το αλλοπρόσαλλο του χαρακτήρα
του παρουσιάζονται σε πολλά περιστατικά της ζωής του, όπως και το ακόλουθο:
Κάποτε, προς το τέλος του βίου του, απήγαγε τη Δέσπω Λιακατά (κόρη του οπλαρχηγού
του Ξηρόμερου), και την έκλεισε στο χαρέμι του, αυτή όμως πέθανε μετά από 15 μέρες,
«από θλίψη και φιλοτιμία» - όπως τουλάχιστον λέγεται. Ο Αλής ένιωσε τύψεις και
θέλησε να εξευμενίσει την οικογένειά της. Διχοτόμησε λοιπόν το αρματολίκι του
Κλείνοβου στον Ασπροπόταμο (Αχελώο) και διόρισε διοικητή του μισού τον αδερφό της
Δέσπως, Γρηγόρη Λιακατά (1799 - 1826). Συγχρόνως τον πάντρεψε με τη Βαγγελή, κόρη
του μέχρι τότε αρματολού του ενιαίου Κλείνοβου, Νικόλαου Στουρνάρη -του γνωστού
οπλαρχηγού του ‘21- που και αυτός ήταν στην υπηρεσία του Βεζίρη. Όλοι φυσικά
δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις του. Ο Γρηγόρης, μετά την άλωση των
Ιωαννίνων από το Χουρσίτ, αναδείχτηκε σε σπουδαίο πολέμαρχο του Αγώνα και έπεσε
ηρωικά στο Μεσολόγγι, λίγο πριν από την αιματηρή Έξοδο. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Γέμισε την επικράτειά του με χάνια και οδικούς
σταθμούς και όμως ο ίδιος στα ταξίδια του απέφευγε κατά κανόνα την ανάπαυση και
την διανυκτέρευσή του σε αυτά τα δημόσιας χρήσης κτίρια με τις στοιχειώδεις προσφερόμενες
υπηρεσίες, γιατί δεν μπορούσαν να καλύψουν τις πολυτελείς ανάγκες του. Έτσι προτιμούσε
να καταλύει στα ιδιόκτητα σεράγια που είχε οικοδομήσει στα διάφορα σημεία των
κυριότερων δρόμων του κράτους του, σε μοναστήρια, ή, τέλος, σε σπίτια τοπικών αξιωματούχων,
τα οποία μπορούσαν να του προσφέρουν μεγαλύτερη άνεση και ασφάλεια. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αν και ο ίδιος έζησε μέσα στη λαγνεία και την
ακολασία, προς τα έξω εμφανιζόταν σαν μέγας και αμείλικτος προστάτης των δημοσίων
ηθών. Για τους Μουσουλμάνους η μοιχεία εθεωρείτο το φοβερότερο κακούργημα και ο
σατράπης αξίωνε στις περιπτώσεις αυτές την σχολαστική εφαρμογή των Οθωμανικών
νόμων, oι οποίοι προέβλεπαν τρομακτικές ποινές.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο φονιάς, ο κλέφτης, ο ληστής ίσως έβρισκαν
κάποιους υπερασπιστές και προστάτες, ενώ η σοδομία ήταν ελεύθερη, τόσο για τους
Έλληνες, όσο και για τους Αρβανίτες, (ο ίδιος είχε και αντρικό χαρέμι) όμως ακόμη
και υποψία κρυφού ερωτικού δεσμού μεταξύ ετερόφυλων προσώπων μπορούσε να οδηγήσει
ακόμη και σε φρικαλέο θάνατο. Αν οι ένοχοι ήταν ανύπαντροι έπρεπε να τιμωρηθούν
με 90 ραβδισμούς (στις πατούσες για τον άντρα και στα οπίσθια για τη γυναίκα).
Αν ο ένας ήταν παντρεμένος, τότε καταδικάζονταν και οι δυο τους σε λιθοβολισμό,
ανεξαρτήτως θρησκεύματος και εθνικότητας. Για την θανατική καταδίκη τους αρκούσε,
η μαρτυρία δύο «διακεκριμένων πολιτών», που θα βεβαίωναν με όρκο ότι τους
συνέλαβαν «επ’ αυτοφώρω».<br />
Όμως ο οξυδερκής τύραννος διέβλεπε πολλές φορές και τη σκοπιμότητα των καταγγελιών
και τιμωρούσε τους... μάρτυρες σκληρά. Ο Νικολός, ο γιος του μεγαλέμπορου Αργύρη
Α. Βρεττού, φιλάνθρωπου και ευεργέτη, ντύθηκε γυναίκα και μπήκε στο χαρέμι για
να γνωρίσει αυτόν τον άγνωστο κόσμο, όμως συνελήφθη από τους ευνούχους. Η
ποινή, σύμφωνα με τον Οθωμανικό νόμο, ήταν ο θάνατος. Όμως ο επιπόλαιος νεαρός
διασώθηκε, γιατί η πλούσια οικογένειά του έστειλε στον Βεζίρη κοσμήματα, επάργυρα
σκεύη και τιμαλφή μεγάλης αξίας και έτσι η υπόθεση «έκλεισε».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Την περίοδο του καρναβαλιού πήγαινε στο μέγαρο
του Δημητρίου Μακρή (στη γωνία των οδών Παπάζογλου και Αραβαντινού, όπου σήμερα
βρίσκεται το διατηρητέο «Αρχοντικό Βασίλειου Πυρσινέλλα»), για να το παρακολουθήσει.
Το αρχοντόσπιτο πάνω από την εξώθυρά του είχε έναν μικρό κλειστό εξώστη, στον
οποίον καθόταν προκειμένου να δει το «γαϊτανάκι», το οποίο χόρευαν οι μασκαρεμένοι,
προς τους οποίους έριχνε, ως δώρα, μικρά φλουράκια, τα ονομαζόμενα «ρουπιέδες».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΤΑ ΧΑΡΕΜΙΑ ΤΟΥ ΑΛΗ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής διατηρούσε τέσσερα, τουλάχιστον, χαρέμια
στα Γιάννενα με 300 γυναίκες (τον αριθμό δίνει ο Hobhouse), στο Τεπελένι με 60,
και δύο μικρότερα, στην Πρέβεζα και στην Κόνιτσα. Τα αποτελούσαν οδαλίσκες κάθε
προέλευσης, Ελληνίδες, Τουρκάλες, Ρωσίδες, Τσιγγάνες, Γεωργιανές (ήταν οι πιο περιζήτητες),
Αρβανιτοπούλες, ακόμη και Ευρωπαίες. Ο Τεπελενλής είχε προσωπική σχέση με τις
χανούμισσές του. Γνώριζε τα ονόματα όλων, συζητούσε μαζί τους ελεύθερα και
ουδέποτε τους ζητούσε να αλλαξοπιστήσουν. Φορούσαν φερετζέ μόνον αν ήθελαν και μπορούσαν
να βγαίνουν στην πόλη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η χλιδή κυριαρχούσε στα δωμάτιά τους, ενώ έπαιρναν
και χρηματική αμοιβή, σχεδόν όσο ο μισθός ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου. Τις
αποκαλούσε με καμάρι «οι τσούπρες μου», ή «οι βαγιοπούλες μου». Οι κοπέλες των
χαρεμιών της Ανατολής ήταν συνήθως λεία επιδρομών, οι οποίες στη συνέχεια
πουλιόνταν στα σκλαβοπάζαρα. Έπρεπε να είναι κάτω από 10 ετών, και κόστιζαν
λιγότερο από ένα άλογο. Οι πιο ακριβές ήταν οι γυναίκες από τον Καύκασο, την Κιρκασία
και την Αμπχαζία, επειδή θεωρούνταν οι πιο όμορφες. Ο Τεπελενλής σπανιότατα ξόδευε
χρήματα για τον σκοπό αυτό. Οι πανταχού παρόντες πράκτορές του όταν εντόπιζαν
ένα όμορφο κοριτσόπουλο ή αγόρι τον ενημέρωναν και αυτός πάντοτε εύρισκε τον τρόπο
να το αποκτήσει. Τα όργανά του πλησίαζαν τον πατέρα ή τον αδερφό, οι οποίοι είτε
από ιδιοτέλεια, είτε από φόβο, οδηγούσαν τα νέα παιδιά στο χαρέμι. Ορισμένοι μάλιστα
γονείς, κυρίως λόγω της φτώχειας τους, πήγαιναν μόνοι τους και παρακαλούσαν
τους ευνούχους να τα πάρουν. Αλλά όπου η πειθώ αποτύγχανε έμπαιναν σε ενέργεια η
βία και ο δόλος. Η συνήθης μέθοδος ήταν η αρπαγή. Οι μόνες που δεν κινδύνευαν
ήταν οι εβραιοπούλες, γιατί ο Πασάς, όπως έλεγε, «απεχθανόταν το γένος αυτό».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ουδέποτε απήγαγε παιδιά πλούσιων και επιφανών
οικογενειών. Ο Leake παραθέτει ένα σχετικό περιστατικό: «Ένοπλοι πράκτορές του
άρπαξαν την παραμονή του γάμου της μια όμορφη κοπέλα από τους Καλαρρύτες. Το χωριό
ξεσηκώθηκε και ακολούθησε συμπλοκή. Όταν ο Αλής πληροφορήθηκε ότι οι μελλόνυμφοι
ήταν γόνοι των αρχοντικών οικογενειών Τουρτούρη και Πρινάρη, χαρακτήρισε ληστές
τους μπράβους του και τους εκτέλεσε, ενώ ο ίδιος παρέστη στο γάμο και ευχήθηκε
θερμά στο ζευγάρι».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNqQzQUN2hMNGzbnztb8BMB8tbE1tA5OZgG9OOZs3JMjPHdJ0-x1i3O_esHVtqdyscZNfvx6xMzaCsPVytdkt3dd_PII_7O18IpiGK9AhjOoSDf4FFE9U8lJCXlsETvpVIb6m8kgPBsCU/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNqQzQUN2hMNGzbnztb8BMB8tbE1tA5OZgG9OOZs3JMjPHdJ0-x1i3O_esHVtqdyscZNfvx6xMzaCsPVytdkt3dd_PII_7O18IpiGK9AhjOoSDf4FFE9U8lJCXlsETvpVIb6m8kgPBsCU/s640/2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #c00000;">ΤΑ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΛΗ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η παιδεραστία στον Μωαμεθανικό κόσμο ήταν κάτι
το συνηθισμένο. Δίπλα από κάθε γυναικείο χαρέμι υπήρχε και ένα αντρικό. Τα τραγικά
αγόρια λέγονταν «γιουσουφάκια», ενώ οι μορφωμένοι Έλληνες τα αποκαλούσαν «γανυμήδες»
(ο Γανυμήδης ήταν ένας θεοποιημένος μυθικός νέος, περίφημος για την ομορφιά
του, τον οποίο ο Δίας βίασε -μεταμορφωμένος σε πουλί- και τον πήρε μαζί τους
στον Όλυμπο, όπου και τον έκανε αθάνατο). Τα γιουσουφάκια λοιπόν, εκτός από την
ικανοποίηση των ορέξεων των αφεντάδων τους, έκαναν και πολλά άλλα πράγματα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Χόρευαν τα βράδια στους οντάδες παθητικούς χορούς,
μόνα τους ή με τις οδαλίσκες, προς τέρψη των Πασάδων, έφτιαχναν και σέρβιραν
τους καφέδες και τα σερμπέτια, έκαναν αέρα με μεγάλα φτερά το καλοκαίρι κ.λπ. Ο
Αλής στον εμπλουτισμό του αντρικού χαρεμιού του έβρισκε πολλές δυσκολίες. Δεν
ήταν όπως με τις γυναίκες. Οι περισσότεροι γονείς, κυρίως φυσικά οι εύποροι,
φυγάδευαν τα αγόρια τους στο εξωτερικό, για να αποφύγουν την αρπαγή τους, από
τους πράκτορες του τυράννου. Το ίδιο έκανε και ο πρόκριτος των Ιωαννίνων Δημήτριος
Αθανασίου (1780 - 1829) ο οποίος αγνόησε τις απειλές του Πασά και έστειλε το
γιο του κρυφά στην Ιταλία. Όταν μάλιστα τον ζήτησε ο Αλής του είπε: «Μπορείς να
πάρεις ό,τι έχω και τη ζωή μου ακόμη, το γιο μου να σου δώσω με τα ίδια μου τα
χέρια, ποτέ». Ο Αθανασίου πλήρωσε ακριβά την στάση του αυτή. Ο Βεζίρης τον
κατέστρεψε οικονομικά και τον καταδίκασε σε πολυετή εξορία στη Βιέννη. Ένας
άλλος πατέρας, από την Πρέβεζα, μόλις πληροφορήθηκε τις προθέσεις του Τεπελενλή,
παραμόρφωσε ο ίδιος -με ξυράφι- το όμορφο πρόσωπο του μικρού γιου του, ώστε να
πάψει να προξενεί το ενδιαφέρον των υποτακτικών του Αλή. Το 1817 ο Κερκυραίος
Κακούρης, ένας από τους πράκτορές του, απήγαγε το δεκατετράχρονο «ευειδή»
Νικόλαο, γιο του Πατρινού βετεράνου αξιωματικού του Ρωσικού στρατού Σάββα
Ποντίκη και τον έφερε στην Πρέβεζα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η αρπαγή έγινε με πειρατικό τρόπο από το πλοίο
που μετέφερε το νεαρό στην Οδησσό, όπου θα σπούδαζε με υποτροφία του τσάρου Αλέξανδρου
Α΄. Ο Πασάς στην αρχή ενθουσιάστηκε, όταν όμως έφτασε στην Πρέβεζα ο υποπρόξενος
της Ρωσίας, φιλικός και προσωπικός του φίλος Ι. Παπαρρηγόπουλος και τον προειδοποίησε
για τα επακόλουθα, αυτός όχι μόνον απελευθέρωσε το νεανία, αλλά κρέμασε τον
Κακούρη και τους συνεργούς του «προς ικανοποίησιν της μεγάλης φίλης Ρωσίας».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΨΩΝΙΖΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΕΝΝΗ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η ροπή του Αλή Πασά προς την πολυτέλεια και τη
χλιδή έχουν αναφερθεί και σε άλλα σημεία του παρόντος. Ρώμη, Τεργέστη, Βενετία,
Παρίσι και Λιβόρνο, ήταν μερικά από τα Ευρωπαϊκά κέντρα, από τα οποία ο Τεπελενλής
προμηθευόταν πανάκριβα υφάσματα, περίτεχνους καθρέπτες, πορσελάνινα οικιακά σκεύη,
πολύτιμους λίθους και κάθε είδους κοσμήματα. Ένας από τους σημαντικότερους
τόπους αγορών του ήταν η Βιέννη. Αυτό οφείλεται κυρίως, στο γεγονός ότι οικονομικός
διαχειριστής του (υπουργός οικονομικών), ήταν ο Σταύρος Ιωάννου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο προεστός (περίπου δήμαρχος) των Ιωαννίνων,
στην πρωτεύουσα της Αυστροoυγγαρίας διατηρούσε τραπεζικό κατάστημα, του οποίου
διευθυντής ήταν ο γιος του, ο μετέπειτα εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Σταύρου, ο
οποίος φρόντιζε για την εκτέλεση όλων των παραγγελιών που έστελνε ο πατέρας
του. Έτσι τον Απρίλιο του 1814 αγόρασε από τον κοσμηματοπώλη της Βιέννης
Νάιλιγκ «μίαν πέτραν δακτυλίδι μπριλάντι καράτια 17», το μισό της αγοράς του
οποίου κατέβαλε ο Αλής σε μετρητά και το άλλο μισό από το φόρο τομαριών. Από
τον αυτό Βιεννέζο έμπορο προμηθεύεται ο Σταύρος και άλλους πολύτιμους λίθους,
πολυτελή υφάσματα και υαλικά προοριζόμενα για τον Αλή, καθώς και ένα χαλί από
το οποίο ζημιώθηκε, όπως γράφει, 60 γρόσια.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τον Αύγουστο του 1817 του αγοράζει ιατρικά και
μουσική. Τον επόμενο χρόνο αναθέτει στον γιατρό Λουκά Βάγια να φέρει από τη Βιέννη
γκιούλεσι (ροδέλαιο), μολύβι, κεντητό χρυσό και διάφορες άλλες πραμάτειες, που εξοφλήθηκαν
με το γεωργικό φόρο (ελτιζάμι) της Ζίτσας. Οι παραγγελίες και αγορές δεν αφορούσαν
μόνο τον Αλή, αλλά και τους γιους του. Για λογαριασμό του Μουχτάρ παράγγειλε
στις 27 Αυγούστου 1803 «μια δαμπακέρα με κολλημένον καπάκι μαλαματένιο, με σμάλτον
και επάνω διαμάντια, να κοστάρη έως γρόσια δύο χιλιάδες», και για λογαριασμό
του Αλή «μίαν χασάν (κάλυμμα ράχης αλόγου) ωσάν του κατή (δικαστή), να είναι
πλουσιωτέρα κατά πάντα και να έχει κλόσια».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Να φροντίσω να του εύρω και ένα τηλέγραφον»,
γράφει ο Σταύρος Ιωάννου στα κατάστιχα του εμπορικού του οίκου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΟΙ ΩΜΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">MIA ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΑΙΜΑ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Τεπελενλής, βαρύνεται ασφαλώς με μια ατελείωτη
σειρά από αποτρόπαιες και φρικτές πράξεις, όπως δολοφονίες, γενοκτονίες, εξανδραποδισμούς,
βασανιστήρια, λεηλασίες και καταστροφές. Ο Γαλλικής καταγωγής δημοσιογράφος
Georges Hoffman έγραψε κατά τις αρχές του 19ου αιώνα στη γαλλική εφημερίδα «Le
Journal des Dépats»: «Ο Αλής είναι το ρομαντικότερο τέρας που γνώρισε η Ιστορία
και μια από τις ωραιότερες φρικαλεότητες που γέννησε η φύση». Όμως η επίσημη
Ιστορία γράφεται με σκοπιμότητες και -κυρίως- από τους νικητές, αλλά ο Αλής δεν
ήταν ένας από αυτούς.<br />
Αν όμως ανατρέξει κάποιος στην «άλλη Ιστορία την ανεπίσημη» τότε θα διαπιστώσει
ότι ο ηγεμόνας των Ιωαννίνων δεν έκανε τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο
από ότι έκαναν εκείνοι στους οποίους έχει αποδοθεί ο τίτλος «Μέγας». Για τις βαρβαρότητες
και τις αγριότητες του Αλή, ο συνοδοιπόρος του Μπάιρον, Hobhouse γράφει: «Είμαι
βέβαιος ότι, μονάχα ένας σκληρόψυχος αιμοπότης θα μπορούσε να δαμάσει το λαό
που βρισκόταν υπό την εξουσία του. Οι αποκεφαλισμοί, τα παλουκώματα, και το
ψήσιμο στη φωτιά είναι απαραίτητα για να εμπνεύσει τον τρόμο και να αποκαταστήσει
την ησυχία και την ευνομία στην απέραντη επικράτειά του».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Λεηλάτησε λοιπόν ο Τεπελενλής και κατέκαψε την
Πρέβεζα, το 1798, σφαγιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της. Εξόντωσε,
πράγματι, ο Τεπελενλής με δολοφονίες και δολοπλοκίες, δηλητηριάσεις και αποκεφαλισμούς
όλους τους συγγενείς, φίλους και συμμάχους του, από τον φόβο της απώλειας της εξουσίας
του: τους δυο ετεροθαλείς αδερφούς του, τον πεθερό και ευεργέτη του Καπλάν
Πασά, την θεία του Κιάρκα και το γιο της, τον ανεψιό του Ελμάζ Πασά, τον Πασά
του Δέλβινου Μουσταφά, το φίλο του Σελήμ Πασά, το γαμπρό του, τον αδερφό του γαμπρού
του, αλλά και τον αδερφικό του φίλο Γιουσούφ Μπέη, στέλνοντάς του μια παγιδευμένη
βόμβα μέσα σε τηλεσκόπιο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrH62BIshTuvazrB1z-2s6sfFNbIKhWEqUSpeDrpAOXqD8To5z494gxH5xPUprs5OPAVWin5ZYaHyKELJrq_X_LQlIBJP87f3W144q31llQUrdbszM-tYa1JyZLywH9PPbNbx8f5EFKXE/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="466" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrH62BIshTuvazrB1z-2s6sfFNbIKhWEqUSpeDrpAOXqD8To5z494gxH5xPUprs5OPAVWin5ZYaHyKELJrq_X_LQlIBJP87f3W144q31llQUrdbszM-tYa1JyZLywH9PPbNbx8f5EFKXE/s640/3.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Βαρύνεται ασφαλώς ο Πασάς με το τεράστιο ομαδικό έγκλημα της φοβερής γενοκτονίας
του Γαρδικιού στην Αλβανία (το έτος 1812), για εκδίκηση της ατίμωσης της μάνας
του Χάμκως και της αδερφής του Χαϊνίτσας, πριν 40 χρόνια. Είναι αλήθεια ότι ο
Αλής έριχνε μέσα στο κλουβί της περίφημης λεοπάρδαλης που διατηρούσε στα Γιάννενα
εκείνους που δίκαζε και τους καταδίκαζε, ενώ ο ίδιος παρακολουθούσε το φριχτό
θέαμα. Θανάτωσε σίγουρα με τα πιο φριχτά βασανιστήρια τους αρματολούς Ευθύμιο Βλαχάβα
και Κατσαντώνη, τον αλχημιστή Σέργιο, τον ιερομόναχο Δημήτριο και τόσους
άλλους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Βαρύνεται, επίσης, ο Αλή Πασάς με την άνανδρη
σφαγή των κατοίκων της ηρωικής Χειμάρρας και μάλιστα ανήμερα του Πάσχα του
1805, μέσα στις εκκλησίες. Είναι πράγματι οι φρικαλεότητες του Αλή αμέτρητες, πραγματικές
ή φανταστικές. Έλεγαν ότι είχε ένα κομπολόι από αποξηραμένες θηλές μαστών που
τις είχε αποκόψει από τις γυναίκες της επικράτειάς του, οι οποίες αρνούνταν να
του στείλουν τα κορίτσια τους για το χαρέμι. Ο περιηγητής Thomas Smart Hughes γράφει
ότι άκουσε στη Λευκάδα να παρομοιάζoυν τον Αλή με τον μυθικό τύραννο της Ηπείρου,
τoν Έχετο, ο οποίος συνήθιζε να κόβει την μύτη και τα αυτιά των αντιπάλων του,
και να τα ρίχνει τροφή στους σκύλους του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Άλλοι πάλι τον συνέκριναν με τον Φάλαρι, τον
λαομίσητο «τύραννο» του Ακράγαντα, που ήταν διαβόητος για τις επινοήσεις φρικαλέων
βασανισμών. Κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους σουλιώτες, γράφει ο J. C.
Hobhouse, 20 έως 30 άτομα, αποκεφαλίζονταν κάθε τόσο, στους δρόμους των
Ιωαννίνων. «Μερικές αγριότητες προσβάλλουν τα ανθρώπινα αισθήματά μας», συνεχίζει
ο Άγγλος περιηγητής, «δεν πιστεύω όμως ότι όλες οι φοβερές ιστορίες που διηγούνται
οι Έλληνες για τον Αλή και οι ισχυρισμοί τους πως πρόκειται για το πιο βάρβαρο
θηρίο που ατίμασε ποτέ την ανθρωπότητα δεν είναι αλήθεια».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Hughes γράφει στο οδοιπορικό του ότι ανάμεσα
στο παζάρι των Ιωαννίνων και το Kάστρο υπήρχε ένας δρομάκος όπου γίνονταν οι
πιο θηριώδεις εκτελέσεις προς παραδειγματισμό: «Έκαιγαν ανθρώπους σε σιγανή
φωτιά, τους παλούκωναν ή τους έγδερναν ζωντανούς. Έκοβαν χέρια και πόδια και άφηναν
το θύμα σε αυτή την κατάσταση μέχρι να ξεψυχήσει». Ο Πρόξενος της Αγγλίας στα
Γιάννενα, George Foresti (Γεώργιος Φορέστης), γυρίζοντας κάποια μέρα από το σεράι
της Λιθαρίτσας είδε έναν Έλληνα παπά, «αρχηγό ληστοσυμμορίας», καρφωμένο ζωντανό
στον εξωτερικό τοίχο του παλατιού, «μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου» (πιθανόν
να ήταν ο Δημήτριος ο Μοναχός).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το 1814 δυο Ευρωπαίοι έμποροι διαμαντιών ήρθανε
στα Γιάννενα, για να του πουλήσουν την πραμάτεια τους, γνωρίζοντας ήδη την λατρεία
του Αλή για τα ακριβά χρυσαφικά. Νύχτα τους έφεραν δέσμιους στο σεράι του, τους
σκότωσαν και τους εξαφάνισαν, ενώ τα πολύτιμα εμπορεύματά τους κατέληξαν στο θησαυροφυλάκιο
του Τεπελενλή. Τον πρόκριτο της Πωγωνιανής Νούλη Πολυζώη δολοφόνησε βάζοντας
τον κουρέα του, να τον ξυρίσει με λεπίδι εμποτισμένο με δηλητήριο. Δολοφόνησε
τον οπλαρχηγό Αθανάσιο Τσανάκα από την Γότιστα, γιατί είχε υποστηρίξει τους
Σουλιώτες. Τον κάλεσε στα Γιάννενα για να του αναθέσει -δήθεν- μια εμπιστευτική
αποστολή και τον δέχτηκε στον μεγάλο οντά. Εκεί πάτησε ένα μοχλό και άνοιξε μια
καταπακτή στο δάπεδο κάτω από τα πόδια του προσκεκλημένου του. Ο δυστυχής ηπειρώτης
έπεσε μέσα σε ένα μπουντρούμι, όπου περίμεναν οι κρυμμένοι δολοφόνοι του Πασά
να τον αποτελειώσουν. Ο Ibrahim Manzour, ο οποίος βρισκόταν στη υπηρεσία του
Αλή, γράφει ότι παρακολούθησε τον λιθοβολισμό μιας Μουσουλμάνας στα Γιάννενα
που είχε σχέσεις με έναν Ιταλό, ενώ είδε επάνω από σαράντα περιπτώσεις αντρών
που κρεμάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, ενώ ακόμη και παλουκώθηκαν, γιατί είχαν
καταδικαστεί από τον Αλή για μοιχεία. Μια Γιαννιώτισσα - Μωαμεθανή κατηγορήθηκε
ότι είχε συνάψει παράνομο ερωτικό δεσμό με έναν ξένο. Σύμφωνα με μαρτυρία περιηγητή,
ο Πασάς πρόσταξε να την θάψουν ζωντανή ως τον λαιμό. Έπειτα, άλειψαν το κεφάλι
της με μέλι και την άφησαν εκεί, στο έλεος των εντόμων. Ύστερα από 48 ώρες κάλεσε
τις Γιαννιώτισσες να την αποτελειώσουν με ανελέητο λιθοβολισμό. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πληροφορίες για αγριότητες του Αλή έχουμε από
το χρονικό ενός Γάλλου αξιωματικού, του Barthélemy Bacheville, όπου παραθέτει ορισμένα
περιστατικά που αναφέρουν και άλλοι περιηγητές. «Μια ημέρα», όπως γράφει, «έφεραν
στον Αλή δυο κλέφτες. Αυτός έβαλε το «μπόγια» να τους κόψει, με μεγάλα ψαλίδια,
την άκρη της μύτης τους, τα αυτιά και τα δάχτυλά τους. Έριξαν τα ματωμένα ξεφτίδια
σε ένα δοχείο, πρόσθεσαν αλάτι και ξύδι και ανάγκασαν τους μελλοθάνατους να τα
φάνε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Άλλη φορά, έβαλε δυο κατάδικους σε καζάνι με βραστό
λάδι. Το λάδι και τα ξύλα έφεραν οι συγγενείς των θυμάτων». Ο κατάλογος των αγριοτήτων
και δολοφονιών του Αλή, δεν έχει ούτε αρχή αλλά ούτε και τέλος. Κατέσφαξε θηριωδώς
τους πρόκριτους του Χόρμοβου και κατέστρεψε εντελώς το χωριό τους. Θανάτωσε με
ασιτία το Μουσταφά Πασά του Δέλβινου, παρά την ένορκη συμφωνία τους. Δολοφόνησε
το φίλο του Γιουσούφ Μπέη και τον Αργυροκαστρίτη Μαλίκοβο, ο οποίος είχε σώσει
τη μητέρα του και την αδερφή του από τα χέρια των Γαρδικιωτών. Κατέστρεψε τα χωριά
Νίβιτσα και Άγιο Βασίλειο στη Χειμάρρα και κατέσφαξε τους περισσότερους από
τους κατοίκους τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αποπειράθηκε αμέτρητες φορές να δολοφονήσει
τον, άλλοτε, φίλο του Ισμαήλ - Πασόμπεη. Στα 1792, έστησε ενέδρα στην Αμφιλοχία
και σκότωσε τον γιο του προκατόχου του διοικητή των Ιωαννίνων, Αληζότ Πασά, το
Χουσεΐν Μπέη, γιατί τον θεωρούσε επικίνδυνο εχθρό. Προσπάθησε να δολοφονήσει,
δύο φορές, τον, άλλοτε, συνεργάτη του μητροπολίτη Άρτας, Ιγνάτιο. Το 1816 κάλεσε
στο σεράι τους ισχυρούς μπέηδες της Κλεισούρας Βελή και Χουσεΐν, τους αφόπλισε
και τους αποκεφάλισε. Γράφει ο Αθανάσιος Ψαλίδας στο χειρόγραφό του «Η πολιορκία
των Ιωαννίνων»: «εφόνευσεν τον Ισούφμπεη Διμπράλη, ως εχθρόν του με ένα γράμμα
γεμάτο σκόνην χημικήν, το οποίον ανοίγοντάς το εβρόντησε και τον εσκότωσε, από
το οποίον επήραν οι εχθροί του τόσον φόβον, οπού όχι γράμματα του Αλή Πασά δεν
έπιαναν, αλλ’ ουδέ και από τους ξένους έπιαναν».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGrTmBzqqS8_kj5BT9S_BrgCavP-Q4p3mVfIi1BopFSZEfsTh9kctGgvuEzVi2ZTRtF4l9giyPn25B0X9I2dIvMS-yJlb8XBw6fCPzhyLHmwCb_EOINjReTnEvSDvZjFCo4PFKuGQtRfI/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="436" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGrTmBzqqS8_kj5BT9S_BrgCavP-Q4p3mVfIi1BopFSZEfsTh9kctGgvuEzVi2ZTRtF4l9giyPn25B0X9I2dIvMS-yJlb8XBw6fCPzhyLHmwCb_EOINjReTnEvSDvZjFCo4PFKuGQtRfI/s640/4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #c00000;">ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο ακριβολόγος Sir Henry Holland, που έμεινε
πολύ δίπλα στον Αλή, γράφει στο έργο του «Travels in Ionian Islands, Epirus and
Albania, 1812 - 1813»: «Είναι ένα μεγάλο παθητικό στη ζωή αυτού του άνδρα η σκληρότητά
του, και οι αποδείξεις του θηριώδους και εκδικητικού χαρακτήρα του απλώνονται σε
κάθε σελίδα της ιστορίας του. Η εκδίκησή του δεν είναι στιγμιαίο αίσθημα, που
χορταίνει με την καταστροφή του εχθρού του, αλλά διαρκεί και μετά την πάροδο ετών
και απαιτεί για την ικανοποίησή του ακόμη και τη θυσία των παιδιών και όλης της
γενιάς του αντιπάλου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Θα έχω στη συνέχεια την ευκαιρία να αναφέρω το
τρομερό θέαμα, που είδα κοντά στο Αργυρόκαστρο, τα πτώματα περισσότερων από 600
ανθρώπων, που σφαγιάστηκαν μπροστά του (εννοεί το Γαρδίκι) για μια προσβολή που
έγινε στην οικογένειά του πριν από 40 χρόνια. Κατά την, πρώτη μου, επίσκεψη στα
Ιωάννινα συνέβη ένα γεγονός του ίδιου γενικώς χαρακτήρα. Κάποιος αλβανός πριν χρόνια
είχε σφάξει ένα ξάδερφο του Βεζίρη και είχε διαπράξει πολλά εγκλήματα εναντίον
του. Τον συνέλαβαν πολύ αργότερα και κυριολεκτικά τον έκαψαν ζωντανό και
σκότωσαν τα παιδιά του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ένας αδερφός αυτού του ανθρώπου, που είχε προς
στιγμή διαφύγει, έπεσε στα χέρια του στο διάστημα που ήμασταν στα Γιάννενα, δελεασμένος
καθώς λέγανε, από υποσχέσεις λήθης του εγκλήματος της οικογένειας. Τον έκοψαν σε
κομματάκια και τα πέταξαν στον δημόσιο δρόμο στην περιοχή του σεραγιού. Δεν έμαθα
-τότε- την αιτία αυτής της φρικτής εκτέλεσης, αλλά αργότερα άκουσα τον λόγο από
έναν από τους αλβανούς φρουρούς μου, ο οποίος έτυχε να παρευρίσκεται στη
θανάτωση του άλλου αδερφού και των παιδιών του».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δίπλα και κάτω από το Ασλάν - Τζαμί (Δημοτικό Μουσείο)
στη βόρεια ακρόπολη του κάστρου των Ιωαννίνων, διασώζεται υπόγειο συγκρότημα, η
χρήση του οποίου δεν έχει ταυτοποιηθεί. Έτσι είναι γνωστό σαν «η φυλακή του Αλή
Πασά», «το θησαυροφυλάκειο», «οι κατακόμβες», και «οι αποθήκες των πυρομαχικών
του Αλή Πασά». Πρόκειται για ένα φυσικό σπήλαιο -με σταλακτίτες και μικρή λίμνη-
που διαμορφώθηκε από τον Τεπελενλή σε χρηστικό χώρο, ο οποίος σήμερα είναι επισκέψιμος.
Αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα, τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους με απότομες κλίμακες,
σκαλισμένες πάνω στο ασβεστολιθικό πέτρωμα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η επικρατούσα άποψη είναι ότι εκεί φυλακίστηκαν
ο Κατσαντώνης, ο Βλαχάβας και οι άλλοι «αντίπαλοι» του Αλή. Το συγκρότημα περιλαμβάνει
μια μεγάλη αίθουσα διαμονής των στρατιωτών, στον τοίχο της οποίας διασώζονται
ίχνη τζακιών. Οι υπόλοιποι χώροι είναι μικρότεροι και χωρίς θέρμανση. Ορισμένοι
υποστηρίζουν ότι στις υπόγειες στοές φυλάσσονταν οι περιβόητοι θησαυροί του
Αλή, ενώ άλλοι ότι εκεί ήταν η αποθήκη των πυρομαχικών του Τεπελενλή. Ίσως να
συνυπήρχαν όλα αυτά μαζί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΤΣΙΓΚΕΛΙΑ</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι θανατώθηκε -από τον Αλή Πασά- το 1808 ο
Παπαθύμιος - Βλαχάβας, αρχηγός του προεπαναστατικού κινήματος στη Θεσσαλία. Το
σώμα του μελλοθάνατου, υψωνόταν με μια τροχαλία και αφηνόταν να πέσει πάνω σε
τσιγκέλια (cengel), δηλ. γάντζους, που ήταν στερεωμένα σε μόνιμο ικρίωμα, σε
τοίχο ή σε ειδική βάση. Σε περίπτωση που τα τραύματα δεν ήταν καίρια έμενε καρφωμένος
για πολλές ημέρες και πέθαινε - από την αγωνία και την κακοπάθεια. Τον 16<sup>ο</sup>
αιώνα αναφέρεται περίπτωση Έλληνα που είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις με σύζυγο Μουσουλμάνου
έμπορου, ο οποίος και ρίχτηκε στους γάντζους όπου επέζησε τρεις μέρες, οπότε
κάποιος περαστικός τον λυπήθηκε, και τον πυροβόλησε στο κεφάλι για να τον λυτρώσει.
Ένας από τους λόγους που η μορφή του Αλή Πασά απέκτησε διαστάσεις θρύλου, ήταν και
η ταύτιση του με κάθε είδους βασανιστήρια. Όμως ήταν επόμενο σε ένα δεσποτικό κράτος,
όπως το Οθωμανικό, οι βασανισμοί να καταλαμβάνουν πολύ σημαντική θέση στο
σύνολο των κατασταλτικών μηχανισμών, που διέθετε η οθωμανική εξουσία. Αλλά, παρεμφερείς
βασανιστικές εκτελέσεις, και η παρουσίαση των ανθρώπινων σπαραγμάτων σε δημόσιο
χώρο για παραδειγματισμό εχθρών και αντιπάλων, απαντάται πολύ συχνότερα στη Μεσαιωνική
Δύση, από ό,τι στους Οθωμανούς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι εκτελέσεις
γίνονταν με την παρουσία πλήθους ντόπιων κατοίκων και είχαν χαρακτήρα επίσημης
και πανηγυρικής τελετής. Τα κεφάλια των ληστών, στασιαστών, γενικότερα των εχθρών
του κράτους, αλλά και επαρχιακών παραγόντων, όπως π.χ. τοπαρχών και άλλων αξιωματούχων,
που θανατώνονταν με σουλτανική εντολή, αποστέλλονταν στην Κωνσταντινούπολη,
όπου και εκτίθενταν στο χώρο μπροστά από την κύρια είσοδο των ανακτόρων. Συχνά
τα κεφάλια αυτά συγκροτούσαν μια μακάβρια πυραμίδα από την οποία και αναδυόταν
απαίσια οσμή. Αναφέρεται πως καθημερινά υπήρχαν εκτεθειμένα 10 - 15 κομμένα κεφάλια.<br />
Περί τα μέσα του 17<sup>ου</sup> αιώνα υπήρξε περίοδος που ο αριθμός αυτός ανερχόταν
σε 500 κεφάλια καρφωμένα στην άκρη λόγχης, ή στοιβαγμένα με τρόπο ώστε να σχηματίζουν
ένα μικρό λοφίσκο. Τα κομμένα στην επαρχία κεφάλια αποστέλλονταν στην
Κωνσταντινούπολη για έκθεση μέσα σε τρίχινο τορβά (torba), δηλαδή ταγάρι, γεμάτο
μέλι για να αποφευχθεί η σήψη, συνήθεια από την οποία προέρχεται και η έκφραση
στη Νεοελληνική «έβαλε το κεφάλι του στον τουρβά». Στα Γιάννενα του Αλή υπήρχε
και «συνοικία των τσιγκελιών» (στη συμβολή των σημερινών οδών Ι. Βηλαρά - Κομνηνών),
όπου ζούσαν «οι Τουρκοαθίγγανοι», που είχαν ειδικότητα στο φρικώδες αυτό βασανιστήριο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σύμφωνα με τους βιογράφους του Τεπελενλή, «εκεί
ερρίπτοντο ζώντες επί σιδηρών αιχμηροτάτων αρπαγών (τζεγκελίων), εφ’ ων, εμπηγνομένων
επί του σώματος των, έμενον αιωρούμενοι και αφήνονταν επί ημέρας εκεί, μέχρις
ου εξέπνεον, ασπαίροντες υπό φρικώδεις πόνους και άσβεστον δίψαν».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΣΤΕΝΟΥ ΚΥΚΛΟΥ
ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ </span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το τι έχει γραφτεί για την τραγική
Γιαννιώτισσα και το άτυχο τέλος της δεν περιγράφεται. Από όπερες μέχρι θεατρικά
έργα, από ιστορικά μυθιστορήματα μέχρι λαϊκά αναγνώσματα, από ποιήματα μέχρι δημοτικά
άσματα, από κινηματογραφικές ταινίες μέχρι και τηλεοπτικές σειρές. Και σήμερα
ακόμη η σκιά της πλανάται επάνω από την Παμβώτιδα. Αν και οι πληροφορίες για το
πασίγνωστο γεγονός είναι πλούσιες, εν τούτοις σε πολλά σημεία αντιφάσκουν μεταξύ
τους, ακόμη και εκείνες των ξένων περιηγητών οι οποίοι την περίοδο εκείνη ήταν
παρόντες στα Γιάννενα. Πατέρας της Φροσύνης ήταν ο εύπορος Γιαννιώτης έμπορος
Χατζή - Αργύρης και μητέρα της η αδερφή του μητροπολίτη Γρεβενών και -μετέπειτα-
Λάρισας και Ιωαννίνων - Άρτας, Γαβριήλ Γκάγκα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOxmvjO3QPGSHCMaec_FZjDIjyM5PKq9pF0xdzqD1gD9WgWx_kiG3lH9Oq-crAW9_jOplDSg-PQXyPHK8RWP3ZAK8Cd18PANmRXJJk649BwHCecqaKeAffzkFYFozQN0ApcwawpO2POo8/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="418" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOxmvjO3QPGSHCMaec_FZjDIjyM5PKq9pF0xdzqD1gD9WgWx_kiG3lH9Oq-crAW9_jOplDSg-PQXyPHK8RWP3ZAK8Cd18PANmRXJJk649BwHCecqaKeAffzkFYFozQN0ApcwawpO2POo8/s640/5.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Γεννήθηκε το 1773 και μικρή παντρεύτηκε -με απόφαση των γονιών της- τον
Γιαννιώτη πλούσιο μεγαλέμπορο Δημήτριο Βασιλείου, ο οποίος, τον περισσότερο καιρό
έλειπε στις επιχειρήσεις του στην Βενετία. Μαζί του απέκτησε δυο παιδιά, ενώ
-κατά τον Αραβαντινό- είχε και έναν αδερφό τον Αλέξιο, «που υπήρξε λίαν πεπαιδευμένος,
ως ιατρός και φιλόλογος και φιλόσοφος, αλλά μεμολυσμένος από το της αθρησκείας μόλυσμα».
Μόνη, λοιπόν, στην ευημερούσα -τότε- πολιτεία, έκανε μια εντελώς ελεύθερη ζωή
που σκανδάλιζε. Άλλωστε τα Γιάννενα εκείνη την εποχή είχαν κοσμοπολίτικο Ευρωπαϊκό
άρωμα.<br />
Το διώροφο σπίτι της βρισκόταν στην πιο αριστοκρατική συνοικία των Ιωαννίνων,
στο Σεράι Μαχαλά (μεταξύ των ιδιοκτησιών Καλαμανάκη, Μηνά και Κουτσαλέξη). Είχε
μια πόρτα που έβγαινε στην αγορά, και μια δεύτερη, σε έναν στενό δρόμο στο πίσω
μέρος, από την οποία έβαζε τους εραστές της, που δεν ήταν και ολίγοι. Η αρχοντική
καταγωγή της, οι ισχυροί προστάτες της και ο πλούτος του συζύγου της, της επέτρεπαν
να ζει όπως της άρεσε. Οι βεγγέρες ήταν συχνές στο μέγαρό της, ενώ και οι ξένοι
επισκέπτες, οι οποίοι έρχονταν στα Γιάννενα, θεωρούσαν υποχρέωσή τους να την επισκεφτούν.
Ολόκληρη η Γιαννιώτικη «χρυσή νεολαία» της εποχής εκείνης ήταν πραγματικά ξετρελαμένη
με την πανέμορφη Φροσύνη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ένας από τους εραστές της Φροσύνης υπήρξε και
ο γιατρός Κυρίτσης Καραγιάννης, (ή Νικόλαος Χατζη - Πολύζος), ένας νέος, όμορφος
και κοσμοπολίτης, σπουδαγμένος στην Ευρώπη και πολύ πλούσιος, αφού ήταν γόνος της
ιστορικής οικογένειας των Καραγιάννηδων, οι οποίοι είχαν τεράστιες εμπορικές
και τραπεζικές επιχειρήσεις σε Βενετία, σε Λιβόρνο, σε Τεργέστη και σε Βιέννη.
Οι κατακτήσεις του ήταν αρκετές, και είχε την συνήθεια να κρατάει τα ραβασάκια
και τα γράμματα που του έστελναν οι φιλενάδες του, σε ένα κομοδίνο. Ανάμεσά
τους ήταν και κάποιο γράμμα της Φροσύνης, που στη συνέχεια αποδείχτηκε μοιραίο.<br />
Ο Καραγιάννης ήταν φίλος και γιατρός του Αλή -έμπαινε όποτε ήθελε στο σεράι-
ντυνόταν ευρωπαϊκά και οι αθεϊστικές ιδέες του τον έφερναν συχνά σε διένεξη με
τον θείο και νονό της Ευφροσύνης, τον δεσπότη Ιωαννίνων και Γρεβενών Γαβριήλ. Ο
Κυρίτσης Καραγιάννης, ο Αλή Πασάς και ο δεσπότης Γαβριήλ είχαν βγει για τη συνηθισμένη
τους ιππασία στην εξοχή. Ξαφνικά μια κουρούνα πετάχτηκε μπροστά τους, το άλογο
του γιατρού τρόμαξε και έριξε τον αναβάτη του σε ένα γκρεμό. Ο Καραγιάννης χτύπησε
στο κεφάλι, και μέχρι να τον πάνε στην οικία του ξεψύχησε. Οι αστυνομικοί του
Αλή έκαναν το αρχοντικό του φύλλο και φτερό ψάχνοντας για πολύτιμα αντικείμενα.
Στο κομοδίνο του βρήκαν τα ερωτικά γράμματα της Φροσύνης προς τον γιατρό, τα
οποία παρέδωσαν στο Βεζίρη. Αυτός έβαλε τον έμπιστό του Σταύρο Τσαπαλάμο (πατέρα
του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Σταύρου) να του τα διαβάσει. Περιείχαν φράσεις γεμάτες
μίσος και κοροϊδίες όπως «βδελυρός, τύραννος, ακόλαστος». Διέταξε τότε τον αρχιαστυνόμο
του, Ταχήρ Αμπάζη, να μαζέψει όλες τις γυναίκες, επιστολές των οποίων ευρέθησαν
στο σπίτι του Καραγιάννη, ενώ ο ίδιος πήγε βράδυ στο σπίτι της Φροσύνης και την
συνέλαβε. Αφού τις φυλάκισε, για δεκαπέντε μέρες, στην συνέχεια τις έπνιξε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τα ανωτέρω καταθέτει ο γείτονας της Φροσύνης
Αλέξιος Κουτσαλέξης, όπως του τα διηγήθηκε η μητέρα του (ο Κουτσαλέξης γεννήθηκε
8 χρόνια μετά τον πνιγμό). Η εκδοχή όμως αυτή δεν φαίνεται πιθανή, αφού ο αφηγητής
δεν αναφέρει καν το δεσμό της Φροσύνης με τον Μουχτάρ. Ο Κουτσαλέξης τα έγραψε
όλα αυτά στα απομνημονευματά του μετά από 80 χρόνια και πιθανόν να μην θυμόταν
καλά. Ο γιος του Αλή, ο Μουχτάρ, μπήκε στη ζωή της Φροσύνης στα τέλη του 1798.
Λέγεται ότι τον προκάλεσε η ίδια όταν αυτός περνώντας έφιππος κάτω από το μπαλκόνι
της του πέταξε ένα λουλούδι και το μαντήλι της.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κατά την δεύτερη εκδοχή αυτός ήταν που της πρόσφερε
ένα λουλούδι, ενώ υπάρχει και τρίτη, που υποστηρίζει ότι σε μια γιορτή, η Ευφροσύνη
προφασίστηκε λιποθυμία και έπεσε στην αγκαλιά του Μουχτάρ. Ο δεσμός που ακολούθησε
ήταν θυελλώδης. Ο νεαρός Πασσάς, ήταν τότε 30 χρόνων και η Φροσύνη 24, λάτρευε
τέσσερα πράγματα, τα χρήματα, τον πόλεμο, το κρασί και τις γυναίκες. Από μόρφωση
ελάχιστη είχε και αυτή Ελληνική. Η Ευφροσύνη τον ερωτεύτηκε παράφορα. Για πρώτη
φορά ήθελε να μάθουν τα Γιάννενα ποιος ερχόταν τα βράδια στο κρεβάτι της. Πέραν
των άλλων ήταν πολύ φιλόδοξη και απέραντα ματαιόδοξη. Βρήκε λοιπόν τον τρόπο να
το κάνει, ένα τρόπο όμως που της στοίχισε, στο τέλος, τη ζωή.<br />
Ανάμεσα στα δώρα που της έκανε ο Μουχτάρ Πασάς ήταν και ένα δαχτυλίδι, με ένα μεγάλο
ρουμπίνι, με μαργαριτάρια γύρω-γύρω, γαμήλιο δώρο της επίσημης γυναίκας του
Πάσως, κόρης του Ιμπραήμ, του πανίσχυρου Πασά του Βερατίου. Ο πρωτότοκος γιος
του Τεπελενλή το φορούσε στο μικρό του δάχτυλο. Η Φροσύνη λοιπόν το έδειχνε με
καμάρι και έλεγε επιδεικτικά στις άσπονδες φιλενάδες της που τη ζήλευαν και τη μισούσαν:
«Μου το χάρισε ο αγαπημένος μου Μουχτάρ». Αυτές, φρόντισαν να φτάσουν τα «νέα»
στα αυτιά της απατημένης συζύγου, η οποία του έκανε παράπονα, αλλά αυτός της ορκιζόταν
ότι το έχασε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σε λίγο καιρό ο Αλής έστειλε τον Μουχτάρ για
να πολεμήσει στην Αδριανούπολη, θέλοντας συγχρόνως να τον ξεκόψει από την
γυναίκα που τον εξουσίαζε. Ο εραστής της Φροσύνης αρχικά αρνήθηκε, τελικά όμως
πειθάρχησε και έφυγε για τους μακρινούς κάμπους της Θράκης. Ίσως τα πράγματα να
σταματούσαν ως εδώ, αν δεν γινόταν κάτι που άλλαξε την τύχη της Ευφροσύνης και
των λοιπών 17 γυναικών, που την ακολούθησαν στον περιβόητο πνιγμό της. Δεν είχε
περάσει πολύς καιρός από την αναχώρηση του Μουχτάρ και στο σεράι γιόρταζαν
κάποιο γάμο, με όλη τη βεζυρική επισημότητα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κατά τη συνήθειά του ο Πασάς είχε προσκαλέσει
όλους τους προύχοντες των Ιωαννίνων, άντρες και γυναίκες, Έλληνες και Τούρκους.
Ανάμεσά τους και την Φροσύνη. Αυτή είχε την απερισκεψία να φορά το δαχτυλίδι
που της είχε χαρίσει ο Μουχτάρ. Μια υπηρέτρια, που σερβίριζε γλυκά και ποτά, το
γνώρισε και έτρεξε αμέσως στην γυναίκα του Μουχτάρ, την Πάσω, για να το μαρτυρήσει.
Αυτή ζύγωσε τη Φροσύνη, κοίταξε το δαχτυλίδι, έριξε μια άγρια ματιά στην αντίζηλό
της και παίρνοντας από το χέρι την αδερφή της Ζεϊμπεντέ, βγήκε ξαφνικά από την
αίθουσα της γιορτής. Το σούσουρο που ακολούθησε ήταν μεγάλο. Αυτές τα είπαν όλα
στον πεθερό τους με αποτέλεσμα, τα τραγικά επακόλουθα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6TPcPsjNjBEg1xLGjrD4xt9j4LH7Xp-8c9jTY3zjOuVdexGqgW_82nCpbJ4Ro_gYx-5ZXpKmAVlWS_lhAezAMumMcVdVtua0Xrp7rwcxOYsQnRYkKqVE_siXz1f6fawCUzKIwoIDoRkc/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6TPcPsjNjBEg1xLGjrD4xt9j4LH7Xp-8c9jTY3zjOuVdexGqgW_82nCpbJ4Ro_gYx-5ZXpKmAVlWS_lhAezAMumMcVdVtua0Xrp7rwcxOYsQnRYkKqVE_siXz1f6fawCUzKIwoIDoRkc/s640/6.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτή την ιστορία υιοθετεί ο Αραβαντινός. Άλλη όμως εκδοχή λέει ότι η Φροσύνη
πούλησε το δαχτυλίδι σε ένα γιαννιώτη χρυσοχόο. Αυτός λόγω της μεγάλης αξίας
του πανάκριβου κοσμήματος, ήξερε οτι μόνο στο παλάτι θα μπορούσε να πουληθεί
και έτσι επισκέφτηκε το χαρέμι όπου το έδειξε στην γυναίκα του Μουχτάρ, με την
προσδοκία ότι θα το αγοράσει. Αυτή το αναγνώρισε. Μετά από πολλές πιέσεις ο αργυροχόος
αναγκάστηκε να της αποκαλύψει την προέλευσή του. Την άλλη μέρα οι δυο αδερφές
Πάσω και Ζεϊμπεντέ (η δεύτερη ήταν ερωμένη του Αλή, αλλά και γυναίκα του γιου
του Βελή), παρουσιάστηκαν έξαλλες στον πεθερό τους και ζητούσαν την τιμωρία της
Φροσύνης, διαφορετικά τον απείλησαν ότι θα γυρίσουν στο Βεράτι, στον πανίσχυρο
πατέρα τους. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτό περισσότερο από όλα βάρυνε στην κρίση του
Αλή, γιατί δεν ήθελε να χάσει τη συμμαχία του, τώρα μάλιστα που είχε ανοίξει
νέο μέτωπο με τους Σουλιώτες. Έτσι, λοιπόν, διέταξε τον αρχιαστυνόμο του Ταχήρ
Αμπάζη να τη συλλάβει, μαζί με άλλες 16 Γιαννιώτισσες, Χριστιανές και Μουσουλμάνες,
που είχαν παράνομους ερωτικούς δεσμούς, θέλοντας έτσι να στείλει μήνυμα ηθικής
στην κοινωνία των Ιωαννίνων. Ο αρχιαστυνόμος εκτέλεσε τη διαταγή, όχι όμως για
τη Φροσύνη, φοβούμενος την οργή του Μουχτάρ. Έτσι αναγκάστηκε να την συλλάβει ο
ίδιος ο Αλής, πηγαίνοντας μεσάνυχτα στο σπίτι της.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Μουσουλμανική ποινή για τις μοιχαλίδες ήταν
ο πνιγμός. Συνήθως τις τοποθετούσαν σε σάκους με μια πέτρα, και έβαζαν μέσα και
μια γάτα ώστε να μεγιστοποιηθεί το μαρτύριό τους. Μετέφεραν τις 18 μοιχαλίδες -μαζί
τους ήταν και η Χρυσή, η πιστή παραμάνα της Φροσύνης που δεν θέλησε να την
αποχωριστεί- στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου Κοπάνων, που ήταν κοντά στη λίμνη.
Αφού αυτές μετάλαβαν των αχράντων μυστηρίων, τις έβαλαν στις βάρκες. Ο Ταχήρ είπε
στην Χρυσή να φύγει, αλλά αυτή δεν δέχτηκε. Ήθελε να ακολουθήσει τη Φροσύνη
στον υγρό τάφο της. Τους έδεσαν πέτρες στο λαιμό και τις πέταξαν στα παγωμένα νερά.
Λέγεται ότι η Φροσύνη και η βάγια της έπεσαν αγκαλιασμένες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν, μετά από τρεις μέρες, η λίμνη ξέβρασε τα
18 πτώματά τους κανείς δεν πλησίαζε για να τα περιμαζέψει. Έτσι ο Αλής αναγκάστηκε
να βγάλει μια διαταγή (μπουγιουρντί) που επέτρεπε την ταφή τους. Η κηδεία ήταν «παλλαϊκή»
και η Φροσύνη τάφηκε στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, στους πρόποδες του Μιτσικελιού.
Ο Βεζίρης, όπως γράφει ο Βρετανός περιηγητής William M. Leake, κλείστηκε για
πολλές μέρες στο σεράι. Ήταν τόσο αγριεμένος, που κανένας, ακόμη και οι στενοί
του φίλοι, δεν τολμούσαν να τον πλησιάσουν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΝΤΑΞΗ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής είχε αμέτρητες παλακίδες, πλήθος από ευνοούμενες
ή οδαλίσκες και δύο επίσημες συζύγους. Όποια επιθυμούσε από την απέραντη επικράτειά
του μπορούσε και να την έχει, είτε με την βία, είτε με τη θέλησή της. Εκατοντάδες
γυναίκες είχε στον κύριο γυναικωνίτη του μεγάλου σεραγιού στα Γιάννενα, και στα
άλλα παλάτια του. Από όλες όμως αυτές καμιά δεν είχε πλησιάσει το σκοτεινό, φοβερό
και άπαρτο κάστρο της καρδιάς του. Από τις επίσημες γυναίκες του για μια μονάχα
είχε δείξει κάποιον σεβασμό -όχι όμως και αγάπη- για την καλοκάγαθη Εμινέ, επειδή
-ίσως- του είχε δώσει δυο γιους. Από τις σκλάβες του τιμούσε κάπως, για τον
ίδιο λόγο, μια όμορφη γεωργιανή, που είχε εγκαταστήσει στο σεράι του Τεπελενίου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τη δεύτερη γυναίκα του, την αρχόντισσα των
Ιωαννίνων Ζουλέιχα, την είχε παντρευτεί για πολιτικούς λόγους, κάνοντας μαζί της
ένα «λευκό γάμο». Από τις συζύγους του, τις ερωμένες του και τις «τσιούπρες»
του, καμιά δεν τον είχε ποτέ εξουσιάσει. Και αυτή ακόμη η άνομη και κολασμένη
σχέση του με τη νύφη του Ζεϊμπεντέ δεν είχε κάποια ξεχωριστή σημασία για αυτόν.
Ποτέ δεν την ένιωσε δική του αληθινά, παρά ήταν γι’ αυτόν απλώς ένα όργανο ηδονής.
Ούτε μια λοιπόν από όλες αυτές δεν αξιώθηκε να τον έχει πλάι της για μια ολόκληρη
νύχτα. Ολομόναχος, με τις απέραντες ουτοπικές φιλοδοξίες του και τις νοσηρές
του σκέψεις, αυστηρά κλεισμένος στον εαυτό του, σκληρός, απόμακρος, έχοντας
σύντροφο μόνον τα αχόρταγα όνειρά του για στυγνή και απόλυτη εξουσία και δύναμη
περνούσε τα βράδια του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που γνώρισε μια κοπελίτσα
από την Θεσπρωτία, τη Βασιλική Κίτσου (ή Κίτζου) Κονταξή, την περιώνυμη Κυρά-Βασιλική.
H γνωριμία δεν έχει οτιδήποτε το ρομαντικό. Ο Βεζίρης των Ιωαννίνων είναι πια
65 χρόνων. Τίποτε δεν θυμίζει το λιοντάρι των βουνών της Αλβανίας. Τα μαλλιά
και τα γένια του κάτασπρα, το κορμί του παραμορφωμένο και υπέρβαρο, η άλλοτε
σπινθηροβόλα λάμψη των ματιών του θολή και ξεθυμασμένη. Από το παλαιό του αντρίκειο
μεγαλείο δεν απομένει παρά μόνον το αργό, στέρεο και επιβλητικό περπάτημα, που είναι
-για την ηλικία του- «πραγματικά ηγεμονικό», καθώς το χαρακτηρίζει ο Άγγλος
γιατρός και περιηγητής Ηenry Holland, που τον γνώρισε από κοντά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο κουρασμένος Βεζίρης σε αυτή την δύσκολη περίοδο
της ζωής του αναζητά αναζωογόνηση και δύναμη στις τρυφερές ηλικίες. Οι «προξενητάδες
του» είχαν βαλθεί να τρυγάνε άγουρα βλαστάρια. Έτσι βρέθηκε στο χαρέμι του και η
Βασιλική. Ήταν δεν ήταν 15 χρονών. Για το πώς, οι πληροφορίες είναι
αντιφατικές, όπως άλλωστε για ολόκληρη τη ζωή της, αυτό όμως δεν έχει ιδιαίτερη
σημασία. Η σχέση του μαζί της δεν είχε κανενός είδους πρωτοτυπία. Πρόκειται για
μια ιστορία ρουτίνας, κοινή και βρώμικη. Ήταν η μικρότερη οδαλίσκη που υπήρχε στο
χαρέμι του. Λίγο-λίγο του έγινε απαραίτητη. Δεν είχε μαζί του, όπως οι άλλες
παλακίδες του, ούτε υποκρισίες, ούτε τεμενάδες, ούτε ραδιουργίες, ούτε αγώνες
για την εύνοιά του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Με την σχεδόν παιδική της διαίσθησή κατάλαβε γρήγορα
ότι αυτός ο παντοδύναμος άρχοντας, που έπαιρνε το κεφάλι οιουδήποτε με ένα μόνο
νεύμα του, ήταν απελπιστικά μοναχικός, θλιμμένος και δυστυχής. Λένε ότι ο Αλής
την έκρυβε, ως «κόρη οφθαλμού», από τα μάτια τρίτων, ενώ άλλοι ότι την είχε
πάντοτε δίπλα του όχι μόνον στις επίσημες εμφανίσεις του, αλλά ακόμη και στις εκστρατείες
του. Ο σφραγιδοφύλακάς του Αλή, Αθανάσιος Λιδωρίκης, έλεγε ότι ουδέποτε την είδε,
αν και έζησε πολλά χρόνια δίπλα στο Βεζίρη. Το ίδιο και ο περιηγητής Holland, ο
οποίος έφυγε από τα Γιάννενα με το παράπονο ότι δεν αντίκρισε «την πανέμορφη εκείνη
ευνοούμενη του Αλή, για την οποία τόσα λέγονται».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJfs19FocRu8lLZcc14uLkQF-9eF29LeR360Itpt-7QuqVbK4psy3yeTqXeIJI1noyRys2n1Bi7MNVeblj9XALgKE8bD777DIbv1ssWQ0EnYuxDsPmzkpFOL4OgpcFyTKlALJXKCQHpbo/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="576" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJfs19FocRu8lLZcc14uLkQF-9eF29LeR360Itpt-7QuqVbK4psy3yeTqXeIJI1noyRys2n1Bi7MNVeblj9XALgKE8bD777DIbv1ssWQ0EnYuxDsPmzkpFOL4OgpcFyTKlALJXKCQHpbo/s640/7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Αντίθετα ο βιογράφος της Βασιλικής, Μιχαήλ Χανούσης αναφέρει ότι ακόμη και στην
«ιστορική συνάντηση» του Μπάιρον με τον Πασά στο Τεπελένι, η Βασιλική ήταν παρούσα.
Αλλά και οι Γάλλοι, de Moligneu και de la Lance, γράφουν στα χρονικά τους ότι την
είδαν δίπλα στον Πασά, ξεσκέπαστη και μαυροφορούσα, κατά την διάρκεια της ανακομιδής
των λειψάνων του Πατροκοσμά του Αιτωλού στα Γιάννενα. Όταν ο Sir Herny Holland βρέθηκε
στα Γιάννενα, το 1812, η Βασιλική βρισκόταν ήδη στο χαρέμι, όμως δεν είχε γίνει
ακόμη η επίσημη Πασίνα. Γράφει λοιπόν ο Άγγλος γιατρός στο οδοιπορικό του:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Η «ευνοούμενη» του Αλή Πασά, το διάστημα που
ήμουν στα Ιωάνιννα ήταν κάποια Αλβανίδα, νεαρή και πολύ όμορφη. Η υπεροχή της
στο χαρέμι διακρινόταν από ένα πολυτελές φόρεμα, αλλά έπρεπε πάντοτε να προσκυνά
τις γυναίκες του Μουχτάρ και του Βελή, όταν αυτές οι δύο Πασίνες επισκέπτονταν
το χαρέμι του πεθερού τους». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η αδυναμία που της έδειξε ήταν εντελώς πρωτόγνωρη
για τον τραχύ σατράπη. Της προσέφερε τα πάντα. Ακριβά κοσμήματα, μεταξωτά ρούχα,
πολυτελέστατα διαμερίσματα, σκλάβες άπειρες και θρησκευτική ελευθερία απόλυτη.
Δεν κοιμότανε τα βράδια, χωρίς να έχει αυτήν δίπλα του. Δεν της χαλούσε ποτέ
και το πιο παράξενο χατίρι. Η επιθυμία της ήταν γι΄ αυτόν μια «διαταγή». Αλλά
και η ίδια του στάθηκε πέρα για πέρα, ως το τέλος, μέχρι τον αποκεφαλισμό του,
6 χρόνια μετά το γάμο τους. Του επέδειξε τρυφερότητα, στοργή και αγάπη. Έγραψαν
ορισμένοι ότι η σχέση τους ήταν «Πλατωνική». Ανοησίες. Ο Αλής ποθούσε να κάνει
ένα γιο μαζί της, όμως η Βασιλική ήταν στείρα, πράγμα που άργησε να μάθει.
Άλλωστε ο Βεζίρης είναι γνωστό ότι ήταν ιδιαίτερα επιρεπής στη λαγνεία και την
ακολασία. Μετά τα γεγονότα των ετών 1820 - 1822 και την καρατόμηση του τυράννου
από τους σουλτανικούς, η Κυρά-Βασιλική οδηγήθηκε, αιχμάλωτη, στην
Κωνσταντινούπολη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εκεί διέμενε δυο χρόνια με έξοδα του Πατριαρχείου,
τα οποία και επέστρεψε, όταν πήρε πίσω μέρος της τεράστιας περιουσίας της. Το
1827 εξορίζεται στην Προύσα όπου μένει 18 μήνες. Με ενέργειες του Πατριάρχη ελευθερώνεται
και έρχεται στα Τρίκαλα, στο τσιφλίκι που της είχε δωρίσει ο Πασάς. Στην συνέχεια
μεταβαίνει στο Ναύπλιο όπου συναντά τον Καποδίστρια και καταλήγει στο χωριό
Κατοχή της Αιτωλίας, κοντά στον αδερφό της Γιώργη, που ήταν τώρα αξιωματικός
του Ελληνικού στρατού. Η βασίλισσα των Ιωαννίνων πέθανε στο Αιτωλικό, στα 1834,
σε ηλικία 45 ετών. Τάφηκε δίπλα από το ναό των Αγίων Ταξιαρχών. Η ζωή της έγινε
παραμύθι και θρύλος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η λαϊκή μούσα την ύμνησε, οι ποιητές την δόξασαν,
οι ζωγράφοι την αποθέωσαν. Η Βασιλική Κίτσου Κονταξή πέρασε στην Ιστορία. Όμως η
Ελληνική Ιστορία, σε πολλές περιπτώσεις, ταυτίζεται με την «εθνική μυθοπλασία».
Παρουσιάζει τα γεγονότα όχι όπως πραγματικά έγιναν, αλλά όπως συμφέρει, παραποιώντας
ή υπερβάλλοντας τα αληθινά στοιχεία. Έτσι συμβαίνει και με τη Βασιλική, την
οποία οι μεταγενέστεροι αναγόρευσαν περίπου σε εθνομάρτυρα. Είναι όμως έτσι;
Όχι. Η κοπελίτσα από την Πλεσιβίτσα είχε ασφαλώς άπειρα προσόντα. Ήταν και πανέμορφη
και πανέξυπνη. Αξιοποίησε αυτά τα χαρίσματά της με τον καλύτερο τρόπο, για το
δικό της όμως και μόνον συμφέρον.<br />
Ήταν επί πλέον και απέραντα φιλόδοξη. Είναι αλήθεια ότι κατάφερε να εξουσιάσει
απόλυτα το φοβερό σατράπη των Ιωαννίνων και να τον κάνει όργανό της. Όνειρο και
επιδίωξή της ήταν να γίνει από ευνοούμενη παλακίδα του, η μοναδική επίσημη σύζυγός
του και αυτό το κατάφερε. Ο επόμενος στόχος της ήταν να γίνει σουλτάνα στην
Κωνσταντινούπολη στο πλευρό του Αλή, αυτό όμως δεν το πέτυχε. Ήταν και άπληστη
και ματαιόδοξη. Εκμεταλλευόμενη την αδυναμία που της είχε ο γηραιός ηγεμόνας,
έγινε μια από τις πλουσιότερες γυναίκες της εποχής της, και ίσως η πλουσιότερη
της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br />
Είχε στην κατοχή της τον μισό Θεσσαλικό κάμπο, αμύθητα πλούτη, χρήματα, πολύτιμους
λίθους, πάμπολλα διαμερίσματα, δεκάδες σκλάβες και υπηρέτριες. Ακόμη και την τελευταία
στιγμή διαπραγματεύτηκε την σωτηρία της, προδίνοντας στους Τούρκους το «μυστικό»
του Βεζίρη για την ανατίναξη των Ιωαννίνων, στην περίπτωση που ο σουλτάνος δεν
θα του χορηγούσε αμνηστία. Αυτή ήταν που υπέκλεψε το περίφημο «κομπολόι» του
και το έδωσε στο Χουρσίτ, ώστε ο τελευταίος να καταλάβει αναίμακτα την πυριτιδαποθήκη
του Βεζίρη. Οι υμνητές της υποστηρίζουν ότι, το έκανε για να διασώσει από την
καταστροφή την αγαπημένη της πόλη, τα Γιάννενα. Όχι βέβαια. Τον εαυτό της ήθελε
να σώσει, και κανέναν άλλο, και το πέτυχε. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο έγκυρος -υποτίθεται- βιογράφος του Αλή, Σπύρος
Αραβαντινός γράφει στο κλασικό του έργο ότι «εγίγνωσκε να ποιήται και σκόπιμον
της ισχύος αυτής χρήσιν, δεξιώτατα δε εκματαλλευόμενη δια της συνέσεως αυτής
τας αδυναμίας του Αλή, κατόρθωσε πολλούς να διασώζη εκ της σπάθης, ή εκ του βρόγχου
του δημίου». Επιπλέον η περιώνυμη Βασιλική ήταν ηθικώς ανάλγητη. Εγκατέλειψε
τον τραγικό πατέρα της στο χωριό της, δημιούργησε ερωτικό δεσμό κάτω από την μύτη
του Αλή, και -το απίστευτο -ήρθε πρόθυμα σε πολλές «σαρκικές συνάφειες» με τον εγγονό
του, τον Μεχμέτ, επιδιώκοντας να αποκτήσει τέκνο, κάτι που τόσο επιθυμούσε ο
Λέοντας των Ιωαννίνων.<br />
Η μεγαλύτερη όμως υπερβολή είναι η αποδιδόμενη στη Βασιλική -από όλους τους υμνητές
της- συνεισφορά στην εθνική υπόθεση. Είναι γεγονός ότι κατά την περίοδο της
παντοδυναμίας της είχε δημιουργηθεί στα Γιάννενα ο σκληρός πυρήνας της «Φιλικής
Εταιρείας», από τους Τουρτούρη, Ψαλίδα, Οικονόμου, Κωλέττη, Κολοβό, Ανδρούτσο,
Δούκα, αδερφούς Μαρίνογλου, Καραϊσκάκη, Νούτσο κ.ά. Είναι επίσης γεγονός ότι η Βασιλική
ερχόταν σε καθημερινή επαφή μαζί τους, γιατί είχε απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Γράφτηκε
λοιπόν ότι, σε συνεννόηση με αυτούς, υπέθαλψε την αντιπαλότητα του Αλή με το
σουλτάνο, προκειμένου να βοηθηθεί θετικά η εξέλιξη της Ελληνικής επανάστασης.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και επίσης, ότι και η ίδια ήταν μέλος της
Φιλικής Εταιρείας, ενώ συγχρόνως πίεζε το σατράπη να προσχωρήσει και αυτός. Όλα
αυτά είναι μάλλον υπερβολές και ανακρίβειες. Πράγματι ειπώθηκαν, αλλά έγκυρες γραπτές
μαρτυρίες δεν εμφανίστηκαν. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τη Βασιλική Κίτσου Κονταξή στη
σφαίρα του μύθου της και της λαϊκής παράδοσης και ας μην της αποδίδουμε χαρακτηρισμούς
που σίγουρα δεν την εκφράζουν. Πάντως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στην κόρη από
την Πλεσιβίτσα (σημερινό Πλαίσιο των Φιλιατών) και μια αναμφισβήτητη αρετή, την
ευσπλαχνία. Όταν γύρισε πίσω στην Ελλάδα από την εξορία της στην Τουρκία, έφερε
μαζί της τέσσερα ορφανά κοριτσάκια από την Προύσα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVXFT5c5TCG_l490i-xcGiuAGZFrdDm-W4-CKf8e9ANmtRqv70UjwY7dp10612nPdiZvGsEP9cQvKYXLHD-L-AlZ1IzXouUFjFQIYmWXRZ0oPfFaCpLDo39dobsVTLlSg9cRZj-7pPoII/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVXFT5c5TCG_l490i-xcGiuAGZFrdDm-W4-CKf8e9ANmtRqv70UjwY7dp10612nPdiZvGsEP9cQvKYXLHD-L-AlZ1IzXouUFjFQIYmWXRZ0oPfFaCpLDo39dobsVTLlSg9cRZj-7pPoII/s640/8.jpg" width="528" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Τα φρόντισε σαν μάνα, μέχρι το τέλος της πολυτάραχης ζωής της. Μιας μάλιστα
διασώθηκε και το όνομά της, Χαρίκλεια την έλεγαν και ήταν από το Δεμίρ - Ισάρ. Η
Βασιλική την πάντρεψε, αυτή έζησε 93 χρόνια και πέθανε το έτος 1909.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Μουχτάρ ο Πρωτότοκος <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Μουχτάρ γεννήθηκε το έτος 1768 και μητέρα
του ήταν η Εμινέ. Ήταν γενναίος στη μάχη, αλλά δεν είχε τις στρατηγικές ικανότητες
του πατέρα του. Ήταν θρασύς, φιλοχρήματος, ωμός και θηριώδης. Ο σύγχρονός του
Γιαννιώτης Γεώργιος Οικονόμου τον σκιαγραφεί με τα χειρότερα λόγια: «Για το Μουχτάρ
Πασά μόνον αηδία μπορεί να νιώσει κανείς, γιατί η φύση τον δημιούργησε μόνο για
να θησαυρίζει, να ασελγεί και να ζει εις άκρα χαμέρπεια, αξύριστος ολόκληρους μήνες,
με μυριάδες Αλβανικές ψείρες στα γένια του». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Holland, που τον γνώρισε από κοντά, γράφει:
«Ο Μουχτάρ Πασάς δε μοιάζει στα χαρακτηριστικά με τον πατέρα του ή τον αδερφό
του και η όψη του είναι λιγότερο εντυπωσιακή από των δυο. Η έκφρασή του είναι γενικά
χονδροειδής με κάποια ίχνη καλού χιούμορ, οι τρόποι του εντελώς χωρίς λεπτότητα,
αλλά και χωρίς τραχύτητα. Ο ίδιος είναι ψηλός, αρρενωπός και δυνατός. Είναι
λιγότερο πολιτικός από το Βελή Πασά, όμως πιο άφοβος πολεμιστής και είναι ίσως
ο πιο δημοφιλής στους Αλβανούς, που αποτελούν το βασικό στήριγμα της δύναμης της
οικογένειας. Η βασική του διασκέδαση είναι το κυνήγι, στο οποίο συνήθως συνοδεύεται
από μια υπέροχη ακολουθία έφιππων αντρών. Μου έκανε αρκετές ερωτήσεις περί αστρονομίας,
που έδειχναν περισσότερο περιέργεια παρά γνώσεις. Ρόλο διερμηνέα στη συζήτησή μας
είχε ο γιατρός του Κωλέττης». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Με θαυμασμό σχολιάζει το Μουχτάρ ο Αμερικανός
πολιτικός Theodore Lyman, που τον επισκέφτηκε στο ανάκτορό του στα Γιάννενα, το
έτος 1819: «Με ευχαριστεί αληθινά να ομιλώ για την εξυπνάδα, την αξιοπρέπεια
καθώς και την κομψότητα των τρόπων αυτού του πρίγκιπα. Σπάνια βλέπει κανείς έκφραση
και παράστημα γεμάτα με τόση ευγένεια και χάρη, που ούτε στις αυλές της Ευρώπης
δεν συναντάς. Θα θυμάμαι πάντοτε με ευγνωμοσύνη την προστασία και την υπέροχη
φιλοξενία που ο πρίγκιπας μας πρόσφερε». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Βελής ο Δευτερότοκος </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Βελής ήταν πέντε χρόνια μικρότερος του Μουχτάρ.
Πάλι ο Γ. Οικονόμου, τον περιγράφει: «Η ασέλγεια του υπερέβαινε εκατό φορές εκείνη
του πατέρα του. Ήταν άπιστος, ψεύτης, κόλακας, δόλιος και ύπουλος, δειλός,
φιλήδονος, φθονερός, πλεονέκτης και μνησίκακος». Και ο Pouqueville: «Του άρεσε
να αναμιγνύει την αγριότητα με την ηδονή, δαγκώνοντας τα χείλη των καλλονών τις
οποίες μαγάριζεν, (πρόκειται για την Αικατερίνη Ανέστη) και έβαζεν να του μεταφράζουν
τα αισχρότερα των ξένων πορνογραφικών βιβλίων». Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη,
αυτή του κοτζαμπάση του Μοριά, Αθανασίου Γρηγοριάδη: «Ήταν 30 χρονών, ωραιότατος,
υψηλός το ανάστημα, είχεν οφθαλμούς γλαυκούς και γλυκείς. Κόμην και μύστακαν
και γεννειάδαν ξανθόχρουν, βάδισμα δε ηγεμονικόν. Πάντοτε εφόρει ενδυμασίαν ερυθροειδήν,
βελούδινον και κατάχρυσον. Ήταν οξύνους, χαρίεις, φιλόφρων και φιλόδοξος, ηγάπα
υπερβολικώς τας γυναίκας, την θήραν και τας διασκεδάσεις». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αλλά και ο γνωστός Βρετανός μυθιστοριογράφος
John Galt (1779 - 1839), που συνάντησε το Βελή το 1809 - 1810, στη Σόφια και την
Τριπολιτσά γράφει: «Είναι θαυμαστής των Ευρωπαϊκών συνηθειών και μιλάει πολλές
γλώσσες. Έδωσε εντολή να μεταφραστεί ο Παυσανίας στα νέα ελληνικά. Πήγε στην Αθήνα
για να δει, όπως είπε, τα μνημεία που προσελκύουν τόσους ξένους. Είναι φιλελεύθερος
και μετριοπαθής».<br />
Ο Βελής έφερε το πρώτο πιάνο στην Ελλάδα. Στις 6 Ιουνίου 1809 έγραφε στον
Hunter, εμπορικό πράκτορά του στη Μάλτα: «σας μένω πολύ ευχάριστος δια την επιμέλειαν
όπου έλαβε δια να μου στείλει το πγιάν-φορτ το οποίον πολλά γουστάρω διότι μου
άρεσεν, την αγοράν του λοιπόν ας την περάσης εις την παρτίδα». Για να αξιοποιήσει
το όργανο είχε φέρει μια Ιταλίδα τραγουδίστρια. Πριν αρχίσει το ρεπερτόριό της «η
σινιόρα» φιλούσε το χέρι του, αν και συχνά του έκανε παράπονα γιατί της ξεκούρδιζαν
το πιάνο. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Σαλήχ ο Τριτότοκος </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τρίτος γιος του Αλή ήταν ο Σαλήχ, που είχε από
τον Βελή διαφορά πάνω από 20 χρόνια. Το νεαρό πασά συνάντησε ο Holland στο Τεπελένι
και είχε μακρά συνομιλία μαζί του. Τον βρήκε ώριμο για την ηλικία του. Ο περιηγητής
διαπίστωσε ότι ο Σαλήχ, εκτός του ότι εκπαιδευόταν στις σκληρές αντρικές ασκήσεις,
διδασκόταν τα Ρωμέικα, Τούρκικα και Αρβανίτικα, τις τρεις γλώσσες που μιλούσαν
οι υπήκοοι του πατέρα του. Ο Αλής του είχε αδυναμία και είπε στο Holland ότι ήθελε
να τον στείλει για 4 ή 5 χρόνια, πρώτα στο Μαρόκο, μετά στην Αγγλία και από κει
στη Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία και τέλος στην Κωνσταντινούπολη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">O διπλωμάτης J.S. Bartholdy περιγράφει το πώς
γεννήθηκε ο Σαλήχ, όπως του διηγήθηκε το 1803 στα Γιάννενα ο τότε μητροπολίτης
Ιγνάτιος: «Η σύζυγος του Αλή Πασά, η μητέρα του Μουχτάρ και του Βελή, πικαρισμένη,
που έβλεπε να την παραμελεί ο άντρας της, έφτιαξε έναν κόμπο ο οποίος, χρόνια
ολόκληρα, τον έκανε ανίκανο να γευθεί τις απολαύσεις του έρωτα. Τα γιατροσόφια
δεν μπόρεσαν τίποτα να επιτύχουν, μια και κανείς δεν ήταν σε θέση να διαγνώσει
την αιτία του κακού. Τελικά, όταν πέθανε εκείνη η γυναίκα βρήκαν μέσα σε ένα
ντουλάπι το κουβάρι και το πέταξαν στην λίμνη Αχερουσία (ο Bartholdy την συγχέει
με την Παμβώτιδα).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ένας από τους δερβίσηδες υποψιάστηκε ότι υπήρχε
εδώ κάποιο μυστήριο και δόθηκε αμέσως διαταγή σε όλους τους ψαράδες των
Ιωαννίνων να αρχίσουν έρευνες στο μέρος της λίμνης που βρίσκεται κάτω από τα παράθυρα
της Εμινέ. Μετά από πολλές προσπάθειες βρήκαν το κουβάρι. Ο δερβίσης το έλυσε
και συμβούλευσε τον Αλή να πλαγιάσει με την πρώτη χανούμισσα που θα συναντούσε.
Η μοίρα οδήγησε στο δρόμο του μια σκλάβα, προς την οποία ποτέ δεν είχε διανοηθεί
να σηκώσει τα μάτια του. Ύστερα από εννιά μήνες εκείνη του χάρισε ένα γιο που
του μοιάζει σε όλα. Πρόκειται για το Σαλήχ. Τη μητέρα του εγκατέστησε ως επικαφαλής
στο χαρέμι του Τεπελενίου». <span style="color: #990000;">(Συνεχίζεται)</span><o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSfH3xSnARF3q1-Q3QMeBU3nY_Wfkec4MQ6uI43RrTPlfY7b6xWi73GIWWIOHM16gM2GbueVudnZJXyqzAFE5xqkrm51P1wnZuuv5BPW3M0JtSIZ7GEhJVSu06xL9iu2Qyybro-9OIEao/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSfH3xSnARF3q1-Q3QMeBU3nY_Wfkec4MQ6uI43RrTPlfY7b6xWi73GIWWIOHM16gM2GbueVudnZJXyqzAFE5xqkrm51P1wnZuuv5BPW3M0JtSIZ7GEhJVSu06xL9iu2Qyybro-9OIEao/s640/9.jpg" width="382" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-84651301726787214842017-06-07T06:02:00.000+03:002017-06-07T06:02:43.163+03:00Αλή Πασάς ο Τεπελενλής 1744 - 1822 (4)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkdGWquHYkTgPlsTpuVphA7AahUCypyWJHap6JaGtwwWjje4wxm18R6HQt2ewXg-1kw6nPhdPxwU8i2jbdH65PLaxBFMDc4Bmmq7tICl5e4RZkW1Zdwo9_KLVJ_RpB2wRHJTADJuSirow/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkdGWquHYkTgPlsTpuVphA7AahUCypyWJHap6JaGtwwWjje4wxm18R6HQt2ewXg-1kw6nPhdPxwU8i2jbdH65PLaxBFMDc4Bmmq7tICl5e4RZkW1Zdwo9_KLVJ_RpB2wRHJTADJuSirow/s640/1.jpg" width="528" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #c00000;">ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΛΗ <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έχουν διασωθεί πάμπολλα περιστατικά από την ταραχώδη
δημόσια και ιδιωτική ζωή του Αλή, προερχόμενα από γραπτές μαρτυρίες και από την
προφορική παράδοση. Άλλα από αυτά προκαλούν μειδίαμα και άλλα ρίγη φρίκης. Σε
κάθε όμως περίπτωση βοηθούν στη βαθύτερη γνώση του χαρακτήρα και του ψυχισμού
του. Για να παρατεθούν όλα όσα σώθηκαν θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες. Έτσι
στην συνέχεια παρουσιάζονται ορισμένα, μόνον, από αυτά, τα οποία κρίνονται ενδιαφέροντα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ήθελε τα παιδιά και τα εγγόνια του να μορφωθούν
και κάλεσε, για τον εγγονό του Ισμαήλ και τον γιο του Σαλήχ, δύο επιφανείς
δασκάλους από το Μεσολόγγι, τους Δημήτριο Καψάλη και Ευστάθιο Καλογερά -ήταν
και προσωπικός γιατρός του Σαλήχ- οι οποίοι έμειναν δέκα χρόνια (1810 - 1820).
Ο γιος του Βελής ήξερε να γράφει και να διαβάζει ενώ ο πρωτότοκος Μουχτάρ ελάχιστα.
Τον πιο αγαπημένο εγγονό του Μεχμέτ σκεφτόταν να τον στείλει για ανώτερες
σπουδές στην Ιταλία ή στη Γαλλία. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Διέθετε και ένα γελωτοποιό, τον «σαλτιμπάγκο»
όπως τον έλεγε. Τον είδαν ο Μπάιρον και ο Hobhouse στο Τεπελένι. Ξεχώριζε από
έναν πανύψηλο γούνινο σκούφο: «Αντίθετα όμως με τους γελωτοποιούς των παλαιών
πολιτισμένων μοναρχών, ήταν υποχρεωμένος να περιορίζει τα αστεία του, στα χοροπηδήματα
και στις τούμπες του μπροστά στο άλογο του Βεζίρη την ώρα της ιππασίας της
Αυτού Υψηλότητος», όπως γράφει ο Hobhouse στο γνωστό του έργο «Travels in
Northern Greece». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Είχε ένα Γιαννιώτη φίλο που τον έλεγαν
Αναστάσιο. Η μέρα της γιορτής του Αγίου Αναστασίου, όπως είναι γνωστό, δεν είναι
αργία, αλλά όμως ο ευνοούμενός του ήθελε να απονέμονται και στο δικό του άγιο
οι ίδιες τιμές που απονέμονταν και στους λοιπούς αγίους. Παρακάλεσε λοιπόν το
σατράπη να επιβάλλει, μέσω του μητροπολίτη, αργία.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο δεσπότης υπάκουσε πρόθυμα και διέταξε να μην
λειτουργούν τα εργαστήρια των Ιωαννίνων κατά την ημέρα του Αγίου Αναστασίου. Η
αργία διατηρήθηκε για τρία χρόνια, όσο κράτησε και η εύνοια του Αλή προς το
Γιαννιώτη φίλο του. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Του άρεσε πολύ να τον συγκρίνουν με τον αρχαίο
Ηπειρώτη βασιλιά Πύρρο Β΄ (Μπούρους τον έλεγε) και τον Αλέξανδρο, που ήταν και
οι μοναδικές μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες που μάλλον γνώριζε. Ειδικότερα
για τον Πύρρο θεωρούσε ότι ήταν απόγονός του, όπως αναφέρει ο Leake. Ο λόγιος
Αθανάσιος Σταγειρίτης (1780 - 1840) ήξερε την αδυναμία του αυτή και θέλησε να
τον κολακεύσει αφιερώνοντας το έργο του «Ηπειρωτικά, Βιέννη 1810» «εις τον Νέον
Πύρρον», όπως τον αποκαλεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η πρώτη παράσταση του «καραγκιόζη» στην Ελλάδα
παίχτηκε στα Γιάννενα την περίοδο του Αλή, από τον Εβραίο Ιάκωβο. Ο Hobhouse παρακολούθησε
μία παράσταση: «Ο χώρος της ένα ρυπαρό καφενείο και ο καραγκιοζοπαίχτης ένας Εβραίος.
Οι θεατές, κυρίως παιδιά, πλήρωναν δύο παράδες για τον καφέ και έριχναν άλλους
τρεις στο δίσκο που περιφερόταν μετά την παράσταση. Ο διάλογος γινόταν Τούρκικα».
<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής ήταν φιλότεχνος και ήθελε να ιδρύσει
στα Γιάννενα θεατρική σκηνή, αλλά οικογενειακή. «Αν είχα ένα θέατρο», έλεγε,
«θα επέτρεπα την είσοδο μόνον στα παιδιά μου. Αυτά τα ζωντόβολα οι βασιλιάδες
των Φράγκων δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται και αφήνουν όλο τον κόσμο να δει
το έργο».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Άγγλος περιηγητής Thomas Smart Hughes γράφει
στο χρονικό του ότι με την ευκαιρία των γάμων του Μεχμέτ, γιου του Βελή, στήθηκε
στα Γιάννενα ένα πρόχειρο θέατρο, «υπό την αιγίδα του Βεζίρη», όπου έδωσε παραστάσεις
και ένα μπαλέτο από την Κέρκυρα. Αλλά και ο Βελή Πασάς φιλοδοξούσε να ιδρύσει
θέατρο. Κάποτε σκέφτηκε να διαρρυθμίσει ένα Γιαννιώτικο τέμενος σε σκηνή «σαν
τις Ιταλικές», όπως γράφει ο Guillaume de Vaudoncourt. Όταν ο Γερμανός διοικητής
του πυροβολικού του Αλή, ο Ibrahim Manzour, εξέφρασε την επιθυμία να φύγει από
τα Γιάννενα και να επιστρέψει στην πατρίδα του, αυτός του απάντησε: «Καλά, αφού
θέλεις να φύγεις, φύγε. Αλλά το κεφάλι σου θα μείνει εδώ».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο F. Pouqueville αναφέρει ότι ένας Έλληνας από
την Άρτα ξάπλωσε στο βαθούλωμα ενός δρόμου για να καλυφτεί το κενό και να ευθυγραμμιστεί
το έδαφος, ώστε να περάσει άνετα η άμαξα του Αλή «αλλά χωρίς να ενοχληθεί ο Υψηλότατος».
Ο ταλαίπωρος υπήκοος σακατεύτηκε, αλλά αμείφτηκε με ισόβια χορηγία μια οκάς ψωμιού
την μέρα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Είχε βάλει φόρο ένα γρόσι στην κάθε οκά στα ψάρια
και τα χέλια που αλίευαν οι ψαράδες στη λίμνη των Ιωαννίνων. Εκείνος που δεν θα
επλήρωνε θα έχανε την λεία του, την οποία θα έπαιρναν οι φοροεισπράκτορες του Βεζίρη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πονηροί όπως ήταν οι Γιαννιώτες προσπαθούσαν, με
κάθε τρόπο, να αποφύγουν το φόρο, όμως οι πράκτορες του σατράπη τους παρακολουθούσαν
στενά και τους έπαιρναν το πρωί, ό,τι ψάρευαν τη νύχτα, εάν δεν κατέβαλλαν το
χαράτσι. Ένας θυμόσοφος γέρο-ψαράς βλέποντας να χάνει το βιός του, και τα ψάρια
του να φορτώνονται από τους υποτακτικούς του Πασά, είπε το πασίγνωστο «φάτε μάτια
ψάρια και κοιλιά περίδρομο», που από τότε έμεινε παροιμιώδες. Λέγεται ακόμη και
σήμερα όταν κάποιος θέλει να καταδείξει είτε την ακόρεστη πείνα του, τον ανεκπλήρωτο
πόθο του, ή το απλησίαστο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Γάλλος αξιωματικός και περιηγητής Barthélemy
Bacheville, γράφει ότι κάποτε ο Αλής συνάντησε έναν Έλληνα γέροντα, που του έμοιαζε
πολύ. Έβαλε να του κόψουν το κεφάλι και να το στείλουν, σαν δικό του, στους εχθρούς
του. Και ενώ εκείνοι πανηγύριζαν για το χαμό του, αυτός επιτέθηκε ξαφνικά εναντίον
τους και τους εξόντωσε όλους. Τους μεν επιφανείς θανάτωνε με σφυροκόπημα, ανασκολοπισμό,
βγάλσιμο ματιών, χύσιμο χυτού μολυβιού κ.λπ., ενώ τους ασήμαντους τους απαγχόνιζε
ή απλώς αποκεφάλιζε. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν κάποτε βασάνιζε ένα νεαρό για να ομολογήσει
κάποιο αδίκημα, παρενέβη ο πατέρας του και δήλωσε ότι ο ίδιος είναι ο ένοχος
και ότι αυτός πρέπει να θανατωθεί. Λέγεται ότι τότε ο Πασάς συγκινήθηκε και
αθώωσε αμέσως και τους δύο. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ένας τιτουλάριος επίσκοπος Βόνιτσας που υπηρετούσε
στην Μητρόπολη Ιωαννίνων, είχε συνεννοηθεί με την Βασιλική να φυγαδεύσουν μια Ελληνίδα
κοπέλα από το χαρέμι. Όταν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα άκουσε να χτυπούν την θύρα
της Μητρόπολης νόμισε ότι τα όργανα του Αλή είχαν έρθει να τον συλλάβουν, γιατί
το σχέδιο είχε προδοθεί. Τότε τον κυρίευσε πανικός, ξαγρυπνάει, και την επόμενη
το πρωί, προς κατάπληξη όλων, τα μαλλιά του ήταν κάτασπρα. Ήταν μόλις 34 ετών. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Τουρκόγυφτοι οργανοπαίχτες και οι Τουρκογύφτισσες
χορεύτριες, ήταν η προσφιλής διασκέδασή του, γράφει ο σφραγιδοφύλακάς του, ο
Αθανάσιος Λιδωρίκης:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-EsQTEkpYKvshYuRgBRq88j5AzcD1oPnB8dMS2C_ResndBRHzeIXLAvJRNge7JTdIwnx7WzWxpH44YTmOdA5fWdN3P_BRuubrY4LmdNPNu9yX0a2cvChxwXcq3z0d4UXMdreB20SY13s/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-EsQTEkpYKvshYuRgBRq88j5AzcD1oPnB8dMS2C_ResndBRHzeIXLAvJRNge7JTdIwnx7WzWxpH44YTmOdA5fWdN3P_BRuubrY4LmdNPNu9yX0a2cvChxwXcq3z0d4UXMdreB20SY13s/s640/2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Ηγάπα τα μουσικά όργανα. Εις Ιωάννινα ήσαν
πολλοί γύφτοι, επιτήδειοι μουσικοί, παίζοντες ντέφια, βιολιά κλπ. Ήρχοντο και εκ
της Ρούμελης διάφοροι οργανοπαίχται και νέαι τουρκόγυφται αίτινες και περιήρχοντο
το σεράγιον ψάλλουσαι ή χορεύουσαι. Εκ δε της Κωνσταντινουπόλεως έφερεν κατά
καιρούς διαφόρους μουσικούς οίτινες και του έψαλλον Τουρκικά άσματα. Όμως παρεχώρει
οίκημα και, μετά τινά καιρόν, τους εφιλοδώρει και τους έδιδεν άδεια να αναχωρήσωσι».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κατεχόταν μονίμως από τον φόβο της δολοφονίας.
Κάθε βραδιά άλλαζε κρεβατοκάμαρα, ακόμη και σεράι. Φοβότανε τόσο πολύ μήπως τον
δηλητηριάσουν, ώστε έπαιρνε εξωφρενικά μέτρα προστασίας. Τα φαγητά τοποθετημένα
σε δίσκους τα έκλειναν μέσα σε δοχεία που είχαν δύο κλειδαριές και τα κλειδιά
τα κρατούσαν δύο μικρά «γιουσουφάκια» και ήταν σκεπασμένα με πορφυρό ύφασμα που
έδενε με δύο λουριά. Αλλά οι προφυλάξεις αυτές δεν ήταν αρκετές. Προτού να αρχίσει
ο Βεζίρης, να τρώει δοκίμαζε το φαγητό του ένας έμπιστος υπηρέτης. Δεν άνοιγε
ποτέ ο ίδιος τα γράμματα, μην τυχόν και τον δηλητηριάσουν με κάποια σκόνη. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το έτος 1815 εξέδωσε μια «βεζυρικήν διαταγήν προς
πάντες τους αρχιερείς» της επικράτειάς του, «να διατάξουν το λαό σε αργία κάθε
24η Αυγούστου, επέτειο του απαγχονισμού του Πατροκοσμά και να κλείνει την ημέρα
αυτή η αγορά προς τιμή του». Όταν ορισμένοι Μουσουλμάνοι ιερείς χλεύασαν ειρωνικά,
τους είπε: «Φέρτε μου έναν Οθωμανό σαν αυτόν τον Άγιο άνθρωπο, και εγώ αμέσως
θα του φιλήσω τα πόδια». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Είχε ένα αδιάπτωτο ενδιαφέρον για τα επιτεύγματα
της τεχνολογίας, της επιστήμης και τους διοικητικούς θεσμούς της Ευρώπης. Ως
«άνθρωπο των φώτων, μια ιδιότητα καθόλου συνηθισμένη για έναν Μουσουλμάνο», τον
χαρακτήρισε ο Talleyrand (Ταλλεϋράνδος), που θα προσθέσει, «ωστόσο πρόκειται
για ένα πνεύμα πονηρό και χαρακτήρα φιλόδοξο». Προγραμμάτιζε να ιδρύσει Ακαδημία,
κατά τα πρότυπα της Academie Francaise. Πήγαινε, συχνά, με τους γιους του στη
Σχολή του Ψαλίδα για να παρακολουθήσουν πειράματα στατικού ηλεκτρισμού.<br />
Απέδιδε τον ακόλαστο βίο του στις Γιαννιώτισσες. Έλεγε, στον Αθανάσιο Λιδωρίκη:
«όταν ήρθα στα Γιάννενα με παρέσυραν αυτές οι Γιαννιώτισσες, αι οποίαι, κάθε ώραν,
μου έφερνον τας ωραιοτέρας προς απόλαυσίν μου». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τον Ιούλιο του 1819, διοργάνωσε «επιστημονική εκδρομή»
στη μικρή λίμνη Δρακόλιμνη του Ζαγορίου, για να μετρήσει το βάθος της και να πραγματοποιήσει
γεωλογικές έρευνες, γιατί του είχαν πει ότι η λίμνη ήταν άλλοτε κρατήρας ηφαιστείου
και θα μπορούσε να εξάγει ορυκτά. Πήρε μαζί του δύο βάρκες -με τους λεμβούχους
τους- από το Νησί των Ιωαννίνων, όμως στο δρόμο ξέσπασε ξαφνική καταιγίδα με κεραυνούς,
δυνατή βροχή, χαλάζι και αστραπές.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όντας ακραία προληπτικός φοβήθηκε τόσο πολύ,
που εγκατέλειψε την αποστολή και γύρισε στα Γιάννενα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν αρρώσταινε τον έπιανε πανικός. Καλούσε
τους καλύτερους ξένους και Έλληνες γιατρούς του να τον θεραπεύσουν, αποφεύγοντας
τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους. Έταζε πλούτη, ελευθέρωνε φυλακισμένους, πρόσταζε
τους δερβίσηδες να κάνουν δεήσεις στον Αλλάχ για τη σωτηρία του, αλλά και τους
χριστιανούς παπάδες. Μερικές φορές στο τελευταίο τέταρτο της σελήνης κατά την εποχή
που άρχιζαν οι βροχές, τον καταλάμβαναν κρίσεις και παροξυσμοί. Τότε, κανείς δεν
τολμούσε να τον πλησιάσει. Φώναζε αμέσως τους αστρολόγους του να τον ηρεμήσουν
και έτσι μόνον ησύχαζε. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν, κάποια στιγμή, διατάχτηκε από την «Υψηλή
Πύλη», να βαδίσει εναντίον της Ρωσίας, αρνήθηκε προβάλλοντας ως αιτιολογικό την
μεγάλη ηλικία του και την αδυναμία του από κάποια ασθένεια. Στην πραγματικότητα
όμως προσποιήθηκε τον άρρωστο με περισσή ηθοποιία. Τον μετέφεραν με φορείο, εμφανιζόταν
δημοσίως μόνο με τη συνοδεία όλων των γιατρών που μπορούσε να μαζέψει, φορώντας
ένα μεγάλο ζευγάρι πράσινα γυαλιά προφασιζόμενος ότι είχε αδυνατίσει η όρασή
του. Έτσι απέφυγε την εκστρατεία.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν ο Pouqueville έδωσε συγχαρητήρια στο Βεζίρη
που φαινόταν τόσο υγιής, λέγοντάς του ότι μάλλον θα ζούσε περισσότερο από τα
παιδιά του, απάντησε: «Μακάρι ο Θεός να σε ακούσει, γιατί εάν αυτοί θα ζήσουν περισσότερο
από εμένα θα χάσουν την περιουσία τους και θα τους κρεμάσουν σαν ηλίθιους που είναι.
Κακόμοιρε Αλή, ανάθρεψες κότες και τίποτε περισσότερο».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΔΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟΣ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Τεπελενλής πολλές δεκαετίες πριν γίνει διάσημος
και υπέρβαρος, ήταν στα νιάτα του εξαιρετικός καβαλάρης, ικανότατος σκοπευτής
και όργωνε τα Αλβανικά βουνά σαν ο καλύτερος δρομέας. Στα άλογα έτρεφε ιδιαίτερη
αδυναμία, και όπως ο Μέγας Αλέξανδρος είχε το Βουκεφάλα, αυτός ξεχώριζε το Δερβίση
(Ντερβίς), ένα από τα πολλά καθαρόαιμα που διέθετε, δέκα από τα οποία του είχε
κάνει δώρο o Μεχμέτ Άλι της Αιγύπτου. Εκτός από εξαιρετικός ιππέας ο Αλής ήταν,
όχι μόνο στα νεανικά του χρόνια, ικανότατος χειριστής των σπαθιών και των άλλων
όπλων του. Ο απόγονος του Βεζίρη των Ιωαννίνων και βιογράφος του Αχμέτ Μουφίτ, Μπέης
Λιμπόχοβα (1876 - 1927), απόφοιτος της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, τον σκιαγραφεί
ως εξής:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Ο αείμνηστος Πασάς ήταν κοντός στο ανάστημα, με
μικρά πόδια. Το χρώμα του προσώπου του ασπρορόδινο, τα μάτια του γαλανά, χωμένα
στα φρύδια και τα μαλλιά του πολύ μακριά. Τα μουστάκια του ήταν ξανθά. Τα γένια
του μακριά, το μέτωπο κατά την προχωρημένη ηλικία του ρυτιδωμένο. Η μύτη τραβηγμένη,
το στόμα και τα αυτιά μέτρια, οι ώμοι του πλατείς και η φωνή του χοντρή». Η ωραιοποίηση
του Αλή από τον απόγονό του συνεχίζεται: «Δεν είχε αρρωστήσει ποτέ, παρά μόνο
για λίγο διάστημα από τα μάτια και ήταν βέβαιος ότι θα ζήσει εκατό χρόνια. Ήταν
σοβαρός, έξυπνος και το παρουσιαστικό του ενέπνεε φόβο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η εμπειρία του στα πολεμικά θέματα και την
πολιτική ήταν μοναδική. Ευλαβής αλλά και ανεξίθρησκος, ήταν τελείως απαλλαγμένος
από θρησκευτικό φανατισμό. Έτρεφε μεγάλη στοργή προς τα παιδιά του και τους
συγγενείς και συμπεριφερόταν προς τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του με φιλοφροσύνη
και συμπάθεια. Προς τους εχθρούς και τους αντιπάλους του ήταν σκληρός και
άσπλαχνος. Τους τιμωρούσε αυστηρά και όταν επρόκειτο να πετύχει το σκοπό του, δεν
υπολόγιζε θυσίες».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCld7z6TT9vx2MgCi2lo-YlnrDdxMxKxL0hVb3_DMez-swLRKfG6IX7bOawK_pdDoVuUfq1jQaRPSkcPOy-riNGLEoln8r_tfFX1ZmxuAhtAzF2qhXCCxAucim6yNwkGF4XMScBt8XfkQ/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCld7z6TT9vx2MgCi2lo-YlnrDdxMxKxL0hVb3_DMez-swLRKfG6IX7bOawK_pdDoVuUfq1jQaRPSkcPOy-riNGLEoln8r_tfFX1ZmxuAhtAzF2qhXCCxAucim6yNwkGF4XMScBt8XfkQ/s640/3.jpg" width="552" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΑΛΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ
ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΠΕΡΡΑΙΒΟ</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
Για την ιδιαίτερη προσωπικότητα του Αλή Πασά βρίσκουμε στο έργο του υποστράτηγου
Χριστόφορου Περραιβού «Η Ιστορία του Σουλίου», που εκδόθηκε το 1889.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Περί Φυσιογνωμίας</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Ο Αλή Πασάς ην μικρός μεν κατά το ανάστημα
του σώματος, αλλά παχύς και ωραίος, κεφαλήν έχων μεγάλην και στρογγυλήν. Πλατυπρόσωπος,
ξανθόθριξ, πλατυμέτωπος, γλαυκόφθαλμος, μεγαλόμματος, δασόφρυς, είχε ρίνα μετρίαν
και παχείαν, στόμα μεγάλον, ώτα πλατέα και μεγάλα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Περί Φυσικών Χαρισμάτων</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Ην ανδρείος εν τοις πολέμοις και δραστήριος,
δια τούτο και επετύγχανεν∙ οξύνους, ακούραστος, ολιγόυπνος, ευπροσήγορος,
φιλήκοος και επιχειρηματίας, διότι εις όσα σχέδιά του και μάλιστα στρατιωτικά
απετύγχανεν, ωργίζετο μεν αλλά δεν απηύδα, ούτε παρητείτο δια την αποτυχίαν∙ ηκολούθει
μάλιστα τον σκοπόν του με την αυτήν δραστηριότητα και ζωηρότητα του πνεύματος∙
το παρά τοις Οθωμανοίς φυσικόν ελάττωμα η αισχροβαρβαρολογία, εις αυτόν υπήρχε
σχεδόν σπάνιον, αδιάφορος εις τας θρησκείας, υπερασπιστής μάλιστα της χριστιανικής
και των σχολείων. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μονοδίαιτος σχεδόν, επειδή το κυριώτερον φαγητόν
του ήτον οπτόν αρνήσιον κρέας εκ του οποίου έτρωγεν εις την τράπεζαν κατά κόρον,
των δ’ άλλων φαγητών, πνευμάτων και γλυκισμάτων ολίγιστη ην αυτώ η χρήσις∙ το μνημονικόν
του υπήρξε σπανιώτατον, διότι πολλών μετά ικανών ετών παρέλευσιν ενεθυμείτο και
τα κύρια ονόματα και τα υποθέσεις τας οποίας τότε μετ’ αυτών επραγματεύθη, τους
πλειοτέρους στρατιώτας εφώναζε κατ’ όνομα, πολλάκις ηστειεύετο μετ’ αυτών, διο εφιλοτιμούντο
δια τας κλήσεις των ονομάτων, και αστεϊσμούς να υποφέρωσι γενναίως πάσαν
κακοπάθειαν και κίνδυνον υπέρ αυτού. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ήτο προς τούτοις ευγνώμων προς τους ευεργέτας
του, διότι όσοι εκ των Οθωμανών και Ελλήνων τον συνέδραμον, και υπεράσπισαν για
να γίνη Πασάς, όλους γενόμενος αντευεργέτησε, και ευτύχησεν, ομοίως και τους
απογόνους αυτών∙ τας σημαντικωτέρας και μυστικωτέρας υποθέσεις του τοις Έλλησι μάλλον
ή Οθωμανοίς ενεπιστεύετο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Περί των Ελαττωμάτων</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δοξομανής, άρπαξ ακόρεστος, φιλέκδικος,
ύποπτος, άπιστος, αλλοπρόσαλλος, μνησίκακος, αιμοχαρής, φιλοπόλεμος, υποκριτής εις
τους αλλοεθνείς, κρυψίνους πολλάκις και εις τους ευνοϊκούς του, φιλάργυρος,
αλλά δια να κερδίση τον σκοπόν του, εσκόρπιζεν αφειδώς τα χρήματα∙ όταν εφόνευε
τινά εχθρόν του εφαίνετο περιχαρής, και γαυριών δια την εκδίκησιν. Με
τοιαύτα, και τοσαύτα, φυσικά χαρίσματα, και ελαττώματα εκυβέρνησε τας υπό την
Σατραπίαν του Επαρχίας της Ελλάδος επί έτη εξ και τριάκοντα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ας μας συγχωρηθή ήδη να εκθέσωμεν συντόμους
τινάς παρατηρήσεις παραβάλλοντες την τυραννίαν αυτού προς την των προκατόχων
του, και ούτω να ίδωμεν και οποία αποτελέσματα και μεταβολάς επέφερεν η τυραννία
του, τας δε παρατηρήσεις μας ταύτας αφίνομεν εις την διάκρισιν των εχόντων
ικανάς του αντικειμένου τούτου γνώσεις. Ερωτώμεν πρώτον τους φιλοπάτριδας
Ιωαννίτας να μας είπωσι πόσα δεινά έπασχον καθημερινώς προ του Αλή Πασά υπό των
Τουρκαλβανών Αργυροκαστριτών, των εντοπίων Αγάδων, και κατ’ εξαίρεσιν, υπό των
λεγομένων Σπαχίδων, και μάλιστα παρά τινών εξ αυτών περιβοήτων εις την κακίαν: Χαλήλη,
Μάστακα, Μολά, Μπαλή, Μπαρτζούμα, Καραβία, και άλλων οπαδών αυτών σπαχίδων των
Ιωαννίνων, και γειτόνων Τουρκαλβανών; αυτοί ήρπαζον αυθαιρέτως τους παίδας από
τας αγκάλας των γονέων, πολλάκις και τα γυναίκας∙ ύβριζον, επροπηλάκιζον, εξυλοκόπουν
αυτούς εις την αγοράν ως ανδράποδα∙ εσφετέριζον τους ιδρώτας των απανθρώπως,
δια να σπαταλώσιν αυτοί ασώτως∙ σπανίως επλήρωνον όσα ηγόραζον παρ΄ αυτών χειροτεχνήματα,
και είδη διαφόρων πραγματειών των οποίων ουδ΄ ετόλμουν σχεδόν να ζητήσωσι την αξίαν∙
ταύτα πάντα ήσαν των αρνησιθρήσκων μάλλον αποτελέσματα. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τοιαύτα και έτι χείρονα έπασχον οι Έλληνες εις
την Λάρισσαν, Τύρναβον, Τρίκκαλα, Φέρσαλα, Θήβας, και άλλας πόλεις της Μακεδονίας,
της Θράκης, εις τας οποίας ου μόνον εκκλησίας να ανεγείρωσιν ή επισκευάσωσι δεν
ηδύναντο αλλ΄ ούτε λιτανείαν, ή επιτάφιον, ή ανάστασιν του Χριστού ετόλμουν να
ψάλλωσιν εκτός της Εκκλησίας∙ υπήρξε προ του Αλή Πασά και ο Κουρ Πασάς εις το Μπεράτι,
και άλλος εις τα Τρίκκαλα της Θεσσαλίας, αλλά παρά την ιδικήν των τυραννίαν, η
πολυαρχία, και αναρχία είχε περιοσσοτέραν ισχύν, διότι ο έσχατος Τούρκος εξήσκει
ασυστόλως απόλυτον δεσποτισμόν, ηγεμονεύσας όμως ο Αλή Πασάς κατήργησεν εκ διαλειμμάτων
την πολυαρχίαν και αναρχίαν. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Καταστρέψας πολλούς τυραννίσκους Οθωμανούς,
και Έλληνας Μπέϊδας, δηλ. Αγάδας, και Δημάρχους, οι οποίοι ετρέφοντο, και εθησαύριζον
εκ των ιδρώτων των υπηκόων∙ εκαθάρισε τας οδούς από των κακούργων διατάξας τους
κατά επαρχίας γνωρισμένους Καπετάνους να τους καταδιώκωσι, και καταστρέφωσι∙
τουναντίον, πάσαν παρ΄ εκείνων γενόμενην αρπαγήν, απεφάσισε να την αποζημιώσιν
οι ίδιοι∙ εφ΄ όλας τα επαρχίας της ηγεμονίας του έμποροι, και παντός επαγγέλματος
άνθρωποι περιεφέροντο άφοβοι και ανεπηρέαστοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΘΗΡΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ
ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο Αλής και τα Μάρμαρα του Παρθενώνα<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν ο Ιταλός αρχιτέκτων Giovanni Battista
Lusieri (1755 - 1821), ετοιμαζόταν να μεταφέρει -κατ’ εντολή του Elgin- ένα μέρος
από τα γλυπτά της Ακρόπολης στην Αγγλία, την ώρα που τακτοποιούσε τα κιβώτια,
παρουσιάστηκαν στο σπίτι του στην Αθήνα, ο πρόξενος της Βρετανίας Αλέξανδρος
Λογοθέτης, ο κεχαγιάς του βοεβόδα και κάποιος Γιαννιώτης, λέγοντας ότι, κατά
διαταγή του Αλή, οι αρχαιότητες ήταν υπό κατάσχεση και έπρεπε να αποσταλούν στα
Γιάννενα μαζί με τα αγγεία των ανασκαφών. Ο εκπρόσωπος του Αλή τον ειδοποίησε
πως τα γλυπτά λόγω του βάρους τους, ήταν αδύνατο να μετακινηθούν στα Γιάννενα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι o Τεπελενλής παρέλαβε μόνον 120 αγγεία,
τα οποία έστειλε ως δώρο στο Ναπολέοντα τον Ιούλιο του 1807, με ένα Γάλλο εξομώτη
που είχε στην αυλή του: «Ο Βεζίρης έστειλε στο Παρίσι τα βάζα που πήρε από τον
Lusieri και έδωσε διαταγή όλα τα άλλα αρχαία αντικείμενα να κρατηθούν. Θα τα στείλει
και αυτά στον Αυτοκράτορά μας. Αν οι Άγγλοι διαμαρτυρηθούν, να τους πείτε πως ο
Πασάς των Ιωαννίνων θα τους κάνει να κλειστούν στο καβούκι τους» γράφει ο
Pouqueville, προς το Γάλλο υπουργό των εξωτερικών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlpywAdf4mYvgw9rnJS46ofbnRCUHypHergIccPHCSxwYmf9WhPTaf9s4aauvIROm2eDEQQAZjIlDq5S1DkbTYlDN4T1JBD4yrbUXBhCiS5Gon8HpKES2Shn3J5jhNpWuKvrka_Uw_-Zg/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="630" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlpywAdf4mYvgw9rnJS46ofbnRCUHypHergIccPHCSxwYmf9WhPTaf9s4aauvIROm2eDEQQAZjIlDq5S1DkbTYlDN4T1JBD4yrbUXBhCiS5Gon8HpKES2Shn3J5jhNpWuKvrka_Uw_-Zg/s640/4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ενώ τα γλυπτά παρέμειναν σφραγισμένα στην
Αθήνα, ο Αλής στα τέλη Νοεμβρίου 1808 έστειλε ένα πολύ κολακευτικό γράμμα στο
λόρδο Elgin, με το οποίο του υποσχόταν πως, σε κατάλληλη περίσταση, θα φροντίσει
να τον εξυπηρετήσει. Συγχρόνως, τον παρακαλούσε «να παραγγείλει σε άριστο τεχνίτη
δυο αδαμαντοκόλλητες πιστόλες, αξίας όχι μεγαλύτερης από 60.000 γρόσια», ποσό
που θα του το έστελνε. Αλλά «οι πιστόλες πρέπει να είναι άριστης κατασκευής και
να σταλούν το ταχύτερο». Ο Lusieri πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να πετύχει
φιλική συνεννόηση με τον Βεζίρη, αποφάσισε να πάει ο ίδιος στα Γιάννενα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλή Πασάς τον καλοδέχτηκε και του υποσχέθηκε
ένα δικό του φιρμάνι, αν δεν ερχόταν αυτό που περίμεναν από την Κωνσταντινούπολη.
Όμως συνεχώς τον ρωτούσε «πότε θα έρθουν οι δυο πιστόλες;». Ο Ιταλός αρχιτέκτονας,
μετά από τρεις μήνες άκαρπης παραμονής του στα Γιάννενα, έφυγε απελπισμένος και
επέστρεψε στην Αθήνα άπρακτος. Τελικά το φορτίο, έπειτα από πολλές πιέσεις και
δωροδοκίες του Τούρκου διοικητή της Αθήνας, φορτώθηκε στο Ελληνικό καράβι «Ύδρα»
με τελικό προορισμό το Λονδίνο.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">Οι Ανασκαφικές Ανησυχίες του Αλή </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όμως οι αρχαιοθηρικές επιδόσεις του Πασά των
Ιωαννίνων δεν περιορίζονται μόνον στην εμπλοκή του στην υπόθεση των μαρμάρων
του Παρθενώνα. Είχε πάθος με τις ανασκαφές και στα σεράγια του μάζευε ό,τι αρχαίο
αντικείμενο έβρισκε ή του έφερναν. Ο Ψαλίδας χαρακτηριστικά γράφει ότι «στην αρχαία
Απολλωνία (στην Αλβανία) έβαλε και έσκαψαν και ευρήκαν δύο μεγάλα αγάλματα τα
οποία μετακόμισαν αμέσως εις την Βελεγράδα (Βεράτι)». Σε επιστολή του προς το
Γάλλο υπουργό των εξωτερικών, το 1807, ο Pouqueville αναφέρει ότι υπήρχαν στο σεράι
22 αρχαιοελληνικά ανάγλυφα και αγάλματα, ενώ κάνει λόγο για αρκετές Ετρουτσκικές
αρχαιότητες που βρίσκονταν στην κατοχή του Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην ίδια αναφορά του γράφει ότι εξασφάλισε άδεια
για ανασκαφές στη Νικόπολη, τη Φοινίκη της Βορείου Ηπείρου (την αρχαία πόλη του
Πύρρου, όπως την αποκαλεί), τη Λάρισα, τα Φάρσαλα και την Ιερά Οδό των Αθηνών.
Σε κάποιο σημείο των έργων του ο Γάλλος πρόξενος αναφέρει ότι ο Αλής έκανε και
ο ίδιος ανασκαφές. Μάλιστα ισχυρίζεται ότι, όπως του είπε, στη Βελλά βρήκε ένα
κεφάλι κολοσσιαίου αγάλματος, που ήταν «χοντρό σαν το κεφάλι βουβαλιού». Αλλά
και ο γιος του Βελής δεν υστερούσε στον τομέα αυτό. Έκανε ανασκαφές στις Μυκήνες
και το Άργος το 1809, πουλώντας τα ευρήματα στους πολυάριθμους Άγγλους που βρίσκονταν
στην Ελλάδα εκείνο τον καιρό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στον Howe Peter Browne 2nd Marquess of Sligo
(1788 - 1845) πούλησε τους κίονες του θησαυρού του Ατρέα, οι οποίοι έμειναν λησμονημένοι
για εκατό περίπου χρόνια στο μέγαρό του στην Ιρλανδία, ώσπου το 1904 αναστηλώθηκαν
και τοποθετήθηκαν στο Βρετανικό Μουσείο. Το 1813 έδωσε άδεια σε μια ολόκληρη ομάδα
διάσημων αρχαιοκαπήλων (Charles Robert CocNerell, Otto Magnus von Stackelberg,
Peter Oluf Βröndsted, John Foster κ.ά.) να κάνουν ανασκαφές στο ναό του Επικούριου
Απόλλωνα στις Βάσσες της Αρκαδίας, προσδοκώντας πλούσιο μερίδιο από την πώληση
των θησαυρών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αλλά όταν διαπίστωσε ότι τα ευρήματα δεν ήταν
από χρυσάφι ή ασήμι, απογοητεύτηκε και δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά του. Βλέποντας
τους αρχαίους πολεμιστές με τις ασπίδες νόμισε πως ήταν... χελώνες. Αλλά επειδή
είχε πληροφορηθεί ότι θα τον αντικαθιστούσαν από Πασά του Μοριά δέχτηκε το μερίδιό
του σε χρήματα, 400 λίρες, και έδωσε άδεια για την εξαγωγή των γλυπτών. Ανάμεσά
τους και το μοναδικό Κορινθιακό κιονόκρανο του ναού του Απόλλωνα.<br />
Πάλι ο Pouqueville γράφει ότι όταν ο Βελής ήταν διοικητής του Μοριά «ο γιατρός
του Luigi Frank, (μετέπειτα γιατρός της αρχιδούκισσας Μαρίας - Λουίζας της Πάρμας,
χήρας του Ναπολέοντα) που είχε μείνει οκτώ χρόνια στα Γιάννενα κοντά του, έλαβε
από αυτόν ως δώρο έναν Απόλλωνα ίδιον με εκείνον του Μπελβεντέρε, μια κεφαλή γοργόνας
και πολλά ακόμη έργα, που τα είχε βρει ο Βελής στις ανασκαφές του στο Άργος.
Τις είχα δει ο ίδιος όλες αυτές τις αρχαιότητες».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Τα Γλυπτά της Παραμυθιάς<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν τον Ιούνιο του 1795 επισκέφτηκε τα Γιάννενα
ο Άγγλος φυσιολόγος, ερασιτέχνης αρχαιολόγος και φανατικός συλλέκτης John
Hawkins (1761 - 1841), ο Αλής του δώρισε ένα χάλκινο αγαλματίδιο του Ερμή, και
το 1798 -στη δεύτερη επίσκεψή του- του πούλησε ένα μικρό χάλκινο ανάγλυφο, που
παριστάνει την Αφροδίτη. Ακόμη, τον άφησε να πάρει μαζί του και άλλα τέσσερα μαρμάρινα
ανάγλυφα και μια επιγραφή, τα οποία σήμερα βρίσκονται τοποθετημένα σε ένα τοίχο
της οικογενειακής έπαυλης των Hawkins στο Bignor Park, στο Sussex. Ο Ερμής έχει
ύψος μόλις 30 εκ., κάθεται σε ένα βράχο και στα πόδια του απεικονίζεται ένας πετεινός.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το χάλκινο ανάγλυφο της Αφροδίτης είναι μικροσκοπικό
-διαστάσεις 15 x 17 εκ.- και αποτελούσε το κάλυμμα ενός φορητού καθρέφτη. Η γυμνόστηθη
Θεά περιβάλλεται από δύο φτερωτούς «έρωτες» και στρέφει το κεφάλι της προς το μυθολογικό
εραστή της Αγχίση (γνωστός ως πατέρας του Τρωικού ήρωα Αινεία), ο οποίος έχει
φέρει μαζί του και τον σκύλο του. Η σκηνή διαδραματίζεται στο βουνό δη της Τροίας,
πάντοτε κατά τη μυθολογία. Τα δύο ανωτέρω γλυπτά ανακαλύφτηκαν το 1792 - 1793
-σε ένα «αρχαίο χωνευτήριον (χυτήριο) μετάλλων»- από ένα διερμηνέα του Αλή στη
Λιμπόνι της Παραμυθιάς -κοντά στην αρχαία Φωτική- και εικάζεται ότι βρίσκονταν
σε κάποια Ρωμαϊκή έπαυλη της περιοχής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εκτιμάται ότι είναι έργα του 2ου μ.Χ. αιώνα
και αποτελούνε αντίγραφα των Ελληνικών πρωτοτύπων, που χρονολογούνται στον 3ο
π.Χ. αιώνα και αποδίδονται σε γλύπτες της σχολής του Λυσίππου. Συνολικά τα ευρήματα
ήταν 21, όλα χάλκινα (Αφροδίτη, Δίας, Απόλλων, Κάστωρ κ.ά.). Όπως γράφει ο
ίδιος ο John Hawkins «τα κατείχε ο έμπορος των Ιωαννίνων Demetrius Vassili (μήπως
πρόκειται για το σύζυγο της Κυρά - Φροσύνης, Δημητρό Βασιλείου, που ήταν επίσης
έμπορος), ο οποίος στη συνέχεια τα έστειλε στην Πετρούπολη, για να τα αγοράσει η
Μεγάλη Αικατερίνη».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYbQ1BUrMtLiWD9LtXQj5H3e5VbLfxCUAmH6oWYnOgMWLb0yZK-ZK28l50Q84yVr-ur8yfsWg3f8VZ4yxPaJ-_kq9OvxndfhWSdvcGWODuD_55HYHyv_wHaSMZzed14BvksdAER7j6B9g/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYbQ1BUrMtLiWD9LtXQj5H3e5VbLfxCUAmH6oWYnOgMWLb0yZK-ZK28l50Q84yVr-ur8yfsWg3f8VZ4yxPaJ-_kq9OvxndfhWSdvcGWODuD_55HYHyv_wHaSMZzed14BvksdAER7j6B9g/s640/5.jpg" width="323" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Τσαρίνα όμως πέθανε και έτσι τα αγόρασε ο
Άγγλος αρχαιόφιλος και κλασσικός μελετητής Richard-Payne Knight (1750 - 1824),
ο οποίος, με την διαθήκη του, δώρισε, τα περισσότερα, στο British Museum του
Λονδίνου, όπου και βρίσκονται σήμερα, μαζί με τα εικονιζόμενα δύο γλυπτά του
John Hawins.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΤΟ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ ΤΟΥ ΑΛΗ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δεν είχαν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια
από τότε που οι δύο αδερφοί Joseph - Michele και Jacques - Etiénne Montgolfier είχαν
πραγματοποιήσει την πρώτη ανύψωση αερόστατου στο Παρίσι, όταν, στα 1803, στους
γάμους του γιου του Σαλήχ, ο Αλής «επεθύμησεν να ίδη και ενώπιόν του υψουμένην
την αεροστατικήν σφαίραν, ως ήκουσεν να γίνεται εις την Ευρώπην». Η ανύψωση του
αερόστατου επιχειρήθηκε σε ένα πλάτωμα κοντά στην παραλίμνια περιοχή μεταξύ του
Αγίου Νικολάου Κοπάνων και του σημερινού αεροδρομίου Ιωαννίνων. Το εγχείρημα
ανέλαβε κάποιος Παπαχάμος, αργυροχόος από τους Καλαρρύτες, ο οποίος θεωρούσε
τον εαυτό του παντογνώστη.<br />
Συνεργάτες του είχε μια συντροφιά από βλάχους. Ανάμεσά τους οι Κοντογιάννης και
Γκιούρτης, που δούλευαν ως χρυσοχόοι στην αυλή του Βεζίρη, ο Δήμος Κωλέττης από
το Συρράκο -συγγενής του Ιωάννη Κωλέττη- και ο περιβόητος σπιούνος του Αλή,
Νικόλαος Γιάγκος, γνωστός από την ιστορία της κυρά Φροσύνης. Πρώτοι και καλύτεροι
ο Πασάς, οι γιοί του, τα εγγόνια του, τα χαρέμια του και όλοι οι αξιωματούχοι της
αυλής του. Η περιοχή κατακλύστηκε από χιλιάδες Γιαννιώτες, οι οποίοι περίμεναν με
αγωνία να δουν το πρωτόγνωρο θέαμα. Δυστυχώς όμως το εγχείρημα απέτυχε, και πριν
καν προλάβει να επιβιβαστεί στο αερόστατο ο Παπαχάμος, αυτό πήρε φωτιά και έγινε
στάχτη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Παρών ήταν και ο κορυφαίος Γιαννιώτης ποιητής
Ιωάννης Βηλαράς, ο οποίος εξιστόρησε το γεγονός μέσα από τους στίχους ενός χαριτωμένου
σατυρικού ποιήματός του, με τίτλο «Η Αεροστατική Σφαίρα».<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">Η ΠΑΣΑΡΕΛΑ ΤΟΥ ΑΛΗ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το 1818 ο Αλής πήγαινε για λουτρά στο Σμόκοβο,
όταν έφτασε στα αυτιά του η πληροφορία για την ομορφιά του σωματότυπου των
γυναικών του χωριού Μεζντάνη (σημ. Αγναντερό Καρδίτσας). Διέταξε λοιπόν όλες
τις γυναίκες να παραταχτούν όρθιες και γυμνές στην όχθη του ποταμού Μπαμπαλίνα
(παραπόταμος του Πηνειού), προκειμένου να τις δει. Στο άκουσμα αυτής της παράλογης
απαίτησης «αντέστησαν γενναίως άπαντες οι κάτοικοι του ως άνω ειρημένου χωρίου,
αποτρέποντάς τον έτσι, άπαξ δια παντός, από τα σχέδιά του», όπως λέει ένα
τοπικό δημώδες δίστιχο:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πώς τόπαθες Αλή πασιά ο νους μου δεν το βάνει!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Απ΄ το σεβντά σου γiνηκες ρεζiλι στη Μεζντάνη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
Εκτός από τις προφορικές παραδόσεις το γεγονός επιβεβαιώνεται ιστορικά μέσα από
ένα δημοσίευμα του ιστοριοδίφη Χρήστου Καλοκαιρινού στην εφημερίδα «Θεσσαλική
Φωνή» της Καρδίτσας, στις 6/5/1926, το οποίο αναφέρει ότι «η επιθεώρηση έγινε
στη θέση της Βασίλως το Κούτσουρο». Πάντως θεωρείται μάλλον υπερβολή να υποχώρησε
ο Αλής μετά από την «αντρειωμένη στάση» -όπως γράφει- των αρσενικών του χωριού.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΜΑΝΙΑ ΜΕ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής είχε πάθος με τα ρολόγια. Έχει γραφτεί
ότι η συλλογή του απαριθμούσε, περίπου, 300. Ο Vaudoncourt αναφέρει ότι είδε
ένα διαμαντοποίκιλτο ρολόι, που του το έκανε δώρο ο Ρώσος στρατηγός Potemkin. Επί
μονίμου βάσεως, είχε στην υπηρεσία του Δαλματούς ωρολογοποιούς. Τα δύο ανωτέρω ρολόγια
βρίσκονται στο Μουσείο Μπενάκη. Το πρώτο είναι επιχρυσωμένο, επιτραπέζιο
Γαλλικής προέλευσης και φέρει την εγχάρακτη επιγραφή: «Αλί Πασσά Τεπελένα», και
το δεύτερο, χρυσό χειρός, του περίφημου Γαλλικού οίκου «Le Roy», το οποίο δώρισε
ο Αλής στο γιατρό του Νικόλαο Δελαπόρτα. Το 1750 οι ευεργέτες Λάμπρος και Σίμων
Μαρούτσης δώρισαν στην Παραμυθιά ένα μοναδικό ρολόι. Δεν είχε ωροδείκτες και η
καμπάνα του εχτυπούσε κάθε ώρα. Για να το εγκαταστήσουν έχτισαν ένα Πύργο. Όταν
ο Πασάς επισκέφτηκε την κωμόπολη το πήρε και το μετέφερε στα Γιάννενα, για να
το τοποθετήσει στην είσοδο του κάστρου. Οι Παραμυθιώτες όμως αφαίρεσαν ένα εξάρτημά
του και του είπαν ότι το ρολόι είναι ταμένο στον Άγιο Δονάτο, πολιούχο της Παραμυθιάς,
και γι’ αυτό δεν χτυπά μακριά από τον τόπο τους. Ο Αλής, που ήταν προληπτικός,
το επέστρεψε αμέσως πίσω. Όταν ο Αλής, το έτος 1798, κατέλαβε την Πρέβεζα πληροφορήθηκε
ότι υπάρχει μια καμπάνα που ήταν δώρο του Δόγη της Βενετίας, από τα τέλη του 17<sup>ου</sup>
αιώνα, όταν η Ενετική Δημοκρατία κυριαρχούσε σε μερικές παράκτιες Ηπειρωτικές
πόλεις.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Βεζίρης την πήρε αμέσως και την τοποθέτησε
στο ρολόγι του πύργου που έχτισε πάνω από την κεντρική πύλη του κάστρου των
Ιωαννίνων. Πήγαινε εκεί συχνά και καθόταν δίπλα της για να απολαμβάνει τη μελωδική
φωνή της, όταν σήμαινε τις ώρες. Σήμερα η ιστορική καμπάνα βρίσκεται στον «Πύργο
του Ωρολογιού», απέναντι από το Δημαρχείο Ιωαννίνων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΔΕΡΒΙΣΗΔΩΝ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Βεζίρης έλεγε ότι ήταν «μπεκτασής». Οι μπεκτασήδες
ήταν Μωαμεθανοί μοναχοί, με πολλές διαφορές από τους λοιπούς Μουσουλμάνους. Δεν
ενήστευαν στο Ραμαζάνι, φιλοξενούσαν στα μοναστήρια τους (τεκέδες) Οθωμανούς
και Χριστιανούς, χωρίς εξαίρεση, έπιναν κρασί, ενώ υποστήριζαν την ισότητα αντρών
- γυναικών και την μονογαμία. Είχαν αποκτήσει μεγάλη δύναμη, ανάλογη με αυτή
των Ιησουϊτών. Επήραν την ονομασία τους από τον ιδρυτή τους Σεγίτ Μουχαμέτ Μπεκτάς
(13<sup>ος</sup> αιώνας). Ο ίδιος ο Αλής -όπως γράφει ο Leake- μυήθηκε μόλις το
1807. Ο Αλής ένιωθε αδύναμος και εξουθενωμένος μπροστά και στον πιο κουρελή δερβίση
των μπεκτασήδων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όσο οι πάντες τον έτρεμαν, τόσο αυτός υπολόγιζε
τους δερβίσηδες και κρατούσε όχι απλά στάση ανοχής απέναντί τους, αλλά γινόταν
πειθήνιο και υπάκουο όργανό τους, υποκύπτοντας σε όλες τις ιδιοτροπίες τους και
τις απαιτήσεις τους. Οι δερβίσηδες μπορούσαν να κυκλοφορούν παντού και μέσα στο
σεράι ακόμη, εντελώς ελεύθερα, να προκαλούν, να βρίζουν και να τον προσβάλλουν.
Ποτέ δεν μπορούσε να τους αντιμιλήσει και τους άφηνε ασύδοτους.<br />
<br />
Ο Η. Holland γράφει: «Κάποια μέρα βγαίνοντας από το σεράι του περικυκλωμένος
από τους σωματοφύλακές του, τον σταμάτησε ένας δερβίσης και του φώναξε πως θέλει
να του μιλήσει. «Δεν έχω καιρό» του απάντησε «έλα το βράδυ». Ο δερβίσης επέμενε.
Τότε ο Αλής έβγαλε από το πουγκί του μερικά νομίσματα και ετοιμάστηκε να του τα
χαρίσει. Ο δερβίσης κράτησε το άλογό του, και του φώναξε δυνατά ότι δεν δέχεται
χρήματα από κιαφίρ (άπιστο) και θα του μιλήσει έξω από τα δόντια. Μπροστά στο
πλήθος είπε: «Είσαι θεομπαίχτης και κακούργος. Δεν θέλω χρήματα από σένα. Κάθε
πέτρα από τα σεράγια σου είναι βαμμένη με δάκρυα και αίμα»».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiioCpvOzyNz1RBySPi5JWs4ZzIhdf-boaRiRd7VIPKZbqL-ZuGb2V3P4oP9pIsJ1U83OuJOh-bQxYzgi8nbirxp69ZQ4Lv5uaP4avdlJneP4CI_zJQPo3zl9jzmJCgLfccnlheojkDgmc/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiioCpvOzyNz1RBySPi5JWs4ZzIhdf-boaRiRd7VIPKZbqL-ZuGb2V3P4oP9pIsJ1U83OuJOh-bQxYzgi8nbirxp69ZQ4Lv5uaP4avdlJneP4CI_zJQPo3zl9jzmJCgLfccnlheojkDgmc/s640/6.jpg" width="336" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΟΥ</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν ο Τεπελενλής ήταν εντελώς άσημος έτυχε να
πηγαίνει από τη Λειβαδιά στα Σάλωνα (σημ. Άμφισσα), πεζός χειμώνα καιρό. Στο δρόμο
τον έπιασε κακοκαιρία και έπεσε αναίσθητος. Για καλή του τύχη περνούσε ένας
παπάς από τη Δεσφίνα, ο παπα-Στάθης, ο οποίος τον έβαλε στο μουλάρι του και τον
πήγε στο χωριό του. Εκεί τον περιποιήθηκε και ο Αλής γλύτωσε το θάνατο. Φεύγοντας,
φίλησε το χέρι του «καλό παπά» και του είπε ότι δεν θα τον ξεχάσει ποτέ και θα
του ανταποδώσει τη βοήθεια. Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια και ο μεν παπα-Στάθης
«εξεδίμησε προς Κύριον» ο δε άσημος Αλή -Τσαούσης έγινε ο παντοδύναμος Βεζίρης
των Ιωαννίνων. Το περιστατικό ξεχάστηκε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όμως κάποια μέρα έφτασαν στα Γιάννενα αντιπρόσωποι
της Δεσφίνας κουβαλώντας τα «δοσίματα» στον κραταιό τοπάρχη. Στο άκουσμα του χωριού
τους ξύπνησε στη θύμηση του Αλή η μακρινή εκείνη περιπέτεια. Ζήτησε λοιπόν να
φέρουν μπροστά του τους απεσταλμένους και τους ρώτησε για τον παπά-Στάθη, «το
καλό παπά». Όταν του είπαν ότι πέθανε τους ζήτησε να έρθουν στα Γιάννενα τα
παιδιά του, ώστε να τα γνωρίσει. Όμως κανένα δεν τολμούσε να έρθει. Ύστερα από
πολλούς δισταγμούς αποφάσισε να πάει ο μικρότερος, ο δόκιμος μοναχός Ηλίας. Ο
Αλής τον καλοδέχτηκε και τον ρώτησε τι ήθελε να κάνει γι’ αυτόν. Εκείνος του είπε
πως η επιθυμία του ήταν να τον μάθει γράμματα και μετά να ακολουθήσει το μοναχικό
στάδιο. Ο Αλής για τρία χρόνια τον έβαλε να σπουδάσει δίπλα στον Αθανάσιο
Ψαλίδα και στη συνέχεια τον έστειλε με προσωπική συστατική επιστολή στον Οικουμενικό
Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, με τον οποίο είχαν ιδιαίτερες σχέσεις. Το 1818 -ως Ησαΐας
πλέον- χειροτονήθηκε Δεσπότης Σαλώνων -μετά από απαίτηση του Αλή- από τον εθνομάρτυρα
Γρηγόριο Ε΄, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ο Τεπελενλής
τον διόρισε και πολιτικό διοικητή της περιοχής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να τον καλέσει σε
απολογία όταν αυτός -ως δεσπότης Σαλώνων-κατηγορήθηκε γιατί από το ποίμνιό του
πήρε 200 γρόσια «διαβαστικά», πολύ περισσότερα από τα καθιερωμένα. Το 1821 ο Ησαΐας
πήρε μέρος -σαν απλός μαχητής- στην μάχη της Αλαμάνας, όπου βρήκε ηρωικό
θάνατο, μαζί με τον αδερφό του. Είναι ο πρώτος ιεράρχης που έπεσε στον Αγώνα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΝΑΟΔΟΜΟΣ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλή Πασάς έχτισε πλήθος από Χριστιανικές εκκλησίες
και μοναστήρια, είτε με δαπάνη του, είτε με εντολή του. Αντίθετα η συνεισφορά
του στην ανέγερση Μουσουλμανικών ναών είναι, σχεδόν, μηδενική. Τις περισσότερες
εκκλησίες αφιέρωσε στην Παναγία, την οποία θεωρούσε προστάτιδά του, εκτός από
τις πέντε της Καλαμπάκας (Γελάνθη, Λαζαρίνα, Φήκη, Μαγουλίτσα και Βοεβόδας),
που οικοδόμησε για το χατίρι της Βασιλικής, που είναι όλες αφιερωμένες στον
Άγιο Νικόλαο, άγνωστο γιατί. Πρέπει να αναφερθούν και ορισμένες ακόμη: Η Μητρόπολη
των Ιωαννίνων την οποία ανακαίνισε εκ βάθρων το 1804, που όμως κάηκε το 1820.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Αγία Τριάδα Αγρινίου (έχει κατεδαφιστεί) για
την οποία το 1810 εξέδωσε φιρμάνι «να χτιστεί μελετημένη εκκλησία». Στο Μεγάλο
Χωριό της Ευρυτανίας αναγέρθηκε με δαπάνη του η Αγία Παρασκευή. Η τοπική
παράδοση λέει ότι ο παπάς του χωριού -ο Παπά Νικόλας- πήγε στα Γιάννενα και πήρε
τα χρήματα από τον Βεζίρη ξεγελώντας τον, λέγοντας πως θέλει να κατασκευάσει
-δήθεν- μεγάλο στάβλο για τα ζώα και ένα γεφύρι. Στο Δροσοχώρι των
Ιωαννίνων, το 1803, επανέχτισε το ναό του Αγίου Παντελεήμονα -μετά από επιθυμία
της Βασιλικής- θέλοντας να εξιλεωθεί γιατί ένας τζοχαντάρης του έκαψε τον παλιό
ναό και έσφαξε τους πιστούς που ήταν μέσα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το 1815 έδωσε χοτζέτι (διαταγή) στο μητροπολίτη
Βενιαμίν Καρίπογλου να αναγείρει τον προσκυνηματικό ναό των Αγίων Αναργύρων Κοζάνης.
Επίσης αφιέρωσε στην Παναγία και την Αγία Παρασκευή, εκκλησίες στο Γκορνίτσοβο
(Κέλλη) της Φλώρινας, στα Πλαίσια, Πάτερο και Δολιανά των Ιωαννίνων, στη Δέσιανη
(Αετόλοφος) και στην Αγιά Λάρισας, όπου παραθέριζε ο Βελής, ο οποίος εκτός από
το εξοχικό του σεράι είχε κατασκευάσει εκεί και μια πισίνα, για να ψυχαγωγείται
ο ίδιος και το χαρέμι του. Μεταξύ 1815 - 1819 ο Μουχτάρ ανακατασκεύασε, όλους
τους ναούς των Γραμμενοχωρίων Ιωαννίνων. <span style="color: #990000;">(Συνεχίζεται)</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT8ARXNZ_M7c0B48h-EX4ATZrRBvLhknKpCG5z8WBk3d7FtLGsNcTPukz2DUsi4jR5VL0A-eMOVYNj0KZ75YnMydFk8ZBq3fTq4ivJghoI_9iwZ0YHSihmtr9fJB4BvO0-gsh9bP5DFz8/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT8ARXNZ_M7c0B48h-EX4ATZrRBvLhknKpCG5z8WBk3d7FtLGsNcTPukz2DUsi4jR5VL0A-eMOVYNj0KZ75YnMydFk8ZBq3fTq4ivJghoI_9iwZ0YHSihmtr9fJB4BvO0-gsh9bP5DFz8/s640/7.jpg" width="508" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-MLAqNoazl-A8LGNHzvmP3ocjn4TNBNAezI13FsgPM0wM1HbHVx9PE3E_geZAk_ELUvsUFhjywFMUdJM_iSnaABCuPgCiNcym6SpcyiF5gRXZsFwVWtweQr73IFMk4UCoiK43DsefdBc/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="374" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-MLAqNoazl-A8LGNHzvmP3ocjn4TNBNAezI13FsgPM0wM1HbHVx9PE3E_geZAk_ELUvsUFhjywFMUdJM_iSnaABCuPgCiNcym6SpcyiF5gRXZsFwVWtweQr73IFMk4UCoiK43DsefdBc/s640/8.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWSKkAu6aR6bIp5SCTssxSq2IcHyHp7m2tKLOgltwsDtKq3SOMjQyECpHgDpxCQ0GtWAF2KRcCf1iNm4Svqcz17mc9r1qptJcaUPmLYa_dFurqSvhiCDGnlE2bKqMTy66N5NQ4pFxg858/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWSKkAu6aR6bIp5SCTssxSq2IcHyHp7m2tKLOgltwsDtKq3SOMjQyECpHgDpxCQ0GtWAF2KRcCf1iNm4Svqcz17mc9r1qptJcaUPmLYa_dFurqSvhiCDGnlE2bKqMTy66N5NQ4pFxg858/s640/9.jpg" width="538" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEdvQEYXa4RP4wWJcrcWMX8RKEFEgV3VLeeWzNgJZcZQ80BMJqD0eCcOfDTFg_ihRfd9DnMpscgfiADoR9ereoztTHDfoS1yQTVN2Bu-QIFWDpoy1oLoJyQ4CNUQ9E4dzJXO0tJg_8zdE/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEdvQEYXa4RP4wWJcrcWMX8RKEFEgV3VLeeWzNgJZcZQ80BMJqD0eCcOfDTFg_ihRfd9DnMpscgfiADoR9ereoztTHDfoS1yQTVN2Bu-QIFWDpoy1oLoJyQ4CNUQ9E4dzJXO0tJg_8zdE/s640/10.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnYEQlkulE9poMxLmy6MeZ00rhr6Z8_FU-4Ial4gotX2LJ775fX5VRm8e3ecULjPskQyQOg7yF8oK6PU8i2Ov5mACD0hqB2isv8XA35vpo62BuP5bYeredSZ4PNxsgueCHo8lYbvHfDg4/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnYEQlkulE9poMxLmy6MeZ00rhr6Z8_FU-4Ial4gotX2LJ775fX5VRm8e3ecULjPskQyQOg7yF8oK6PU8i2Ov5mACD0hqB2isv8XA35vpo62BuP5bYeredSZ4PNxsgueCHo8lYbvHfDg4/s640/11.jpg" width="528" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTuq4o39eZNuz-AoedXQEtDaEo0QVdqudQqrDF-BHpxEmeQjzSM9PSm8YFBg5mQn4zNQGVEduJFBgg5JK1zzICcsHU9rzr4wfGlv5qC-qye4GLR2IDM1PlEjxxcXVxTeR8C-xciT9OhpI/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTuq4o39eZNuz-AoedXQEtDaEo0QVdqudQqrDF-BHpxEmeQjzSM9PSm8YFBg5mQn4zNQGVEduJFBgg5JK1zzICcsHU9rzr4wfGlv5qC-qye4GLR2IDM1PlEjxxcXVxTeR8C-xciT9OhpI/s640/12.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9kS7LDg8GIcCDOfQ4O7e-4gHfU0hOy4yyLxFKmNicQP80eLXNy3bEc25sLqi9s4CXFO15QFNWAVHG0htDtDQrKgj8qIyFHuzZaLTRwMn6S-_j1pK1baMB6ztzPH7uhafqv5zYd5NaP2Y/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9kS7LDg8GIcCDOfQ4O7e-4gHfU0hOy4yyLxFKmNicQP80eLXNy3bEc25sLqi9s4CXFO15QFNWAVHG0htDtDQrKgj8qIyFHuzZaLTRwMn6S-_j1pK1baMB6ztzPH7uhafqv5zYd5NaP2Y/s640/13.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiBjZ-zyt82m3YayXBN7_hjQnfaXO7_8j-0EiCutguoaYLTSWYQyEhGIFmw3rd06l7MGiuObLEjbCSGKmZPCCoM1Z9yAMaJTOPGUZHvBK2cfnABU2dG2w_y9naYbZI-GtzU5gYVanb7XE/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiBjZ-zyt82m3YayXBN7_hjQnfaXO7_8j-0EiCutguoaYLTSWYQyEhGIFmw3rd06l7MGiuObLEjbCSGKmZPCCoM1Z9yAMaJTOPGUZHvBK2cfnABU2dG2w_y9naYbZI-GtzU5gYVanb7XE/s640/14.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIsxr9ecIyI9uHXbdEEzPQ5FS5LRfC_QA71oN4ry5GZb6Ti9wF0jZ07OKCTM-A2CmBohTKc7-JMuSvGGHdAuYF1bjj1FtgF1A_xkrB11ir6Gna7BHBneUGGWAVClozyhhqdAA78VKt910/s1600/15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="434" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIsxr9ecIyI9uHXbdEEzPQ5FS5LRfC_QA71oN4ry5GZb6Ti9wF0jZ07OKCTM-A2CmBohTKc7-JMuSvGGHdAuYF1bjj1FtgF1A_xkrB11ir6Gna7BHBneUGGWAVClozyhhqdAA78VKt910/s640/15.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9WWRDcoZqmil7RkFfHFV5HkRXb8XwO7d7vJeqp2dqro3R4CdcDA9M9jySDnDnvnfXL2e01HjxudV-3B8MdpEIfNtN7v1Eu4Q3A2xnYWmqvRLs4io29bSUWQvxo1daTTd6TNgrlIvvXtQ/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="598" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9WWRDcoZqmil7RkFfHFV5HkRXb8XwO7d7vJeqp2dqro3R4CdcDA9M9jySDnDnvnfXL2e01HjxudV-3B8MdpEIfNtN7v1Eu4Q3A2xnYWmqvRLs4io29bSUWQvxo1daTTd6TNgrlIvvXtQ/s640/16.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΠΗΓΕΣ:<o:p></o:p></span></b></div>
<b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">1.: </span></b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><a href="http://www.eie.gr/nhrf/institutes/inr/instrstudiorumbalk/%20tepelenlis.pdf"><b><span lang="DE">http</span>://</b><b><span lang="DE">www</span>.</b><b><span lang="DE">eie</span>.</b><b><span lang="DE">gr</span>/</b><b><span lang="DE">nhrf</span>/</b><b><span lang="DE">institutes</span>/</b><b><span lang="DE">inr</span>/</b><b><span lang="DE">instrstudiorumbalk</span>/ </b><b><span lang="DE">tepelenlis</span>.</b><b><span lang="DE">pdf</span></b></a><b><br />
2.: </b><a href="http://users.uoi.gr/gramisar/istorias_neoteron_chronon/pdfs_%20docs/nikolaou_ear_uliko_2013_14.pdf"><b><span lang="DE">http</span>://</b><b><span lang="DE">users</span>.</b><b><span lang="DE">uoi</span>.</b><b><span lang="DE">gr</span>/</b><b><span lang="DE">gramisar</span>/</b><b><span lang="DE">istorias</span>_</b><b><span lang="DE">neoteron</span>_</b><b><span lang="DE">chronon</span>/</b><b><span lang="DE">pdfs</span>_ </b><b><span lang="DE">docs</span>/</b><b><span lang="DE">nikolaou</span>_</b><b><span lang="DE">ear</span>_</b><b><span lang="DE">uliko</span>_2013_14.</b><b><span lang="DE">pdf</span></b></a><b><br />
3.: </b><a href="https://alphalinenet.files.wordpress.com/2015/08/ceb1cebeceb9%20cf89cebcceb1cf84cebfcf8dcf87cebfceb9-cf83cf84ceb7cebd-ceb1cf%2085%20cebbceae-cf84cebfcf85-ceb1cebbceae-cf80ceb1cf83ceac.pdf"><b><span lang="DE">https</span>://</b><b><span lang="DE">alphalinenet</span>.</b><b><span lang="DE">files</span>.</b><b><span lang="DE">wordpress</span>.</b><b><span lang="DE">com</span>/2015/08/</b><b><span lang="DE">ceb</span>1</b><b><span lang="DE">cebeceb</span>9 </b><b><span lang="DE">cf</span>89</b><b><span lang="DE">cebcceb</span>1</b><b><span lang="DE">cf</span>84</b><b><span lang="DE">cebfcf</span>8</b><b><span lang="DE">dcf</span>87</b><b><span lang="DE">cebfceb</span>9-</b><b><span lang="DE">cf</span>83</b><b><span lang="DE">cf</span>84</b><b><span lang="DE">ceb</span>7</b><b><span lang="DE">cebd</span>-</b><b><span lang="DE">ceb</span>1</b><b><span lang="DE">cf</span> 85 </b><b><span lang="DE">cebbceae</span>-</b><b><span lang="DE">cf</span>84</b><b><span lang="DE">cebfcf</span>85-</b><b><span lang="DE">ceb</span>1</b><b><span lang="DE">cebbceae</span>-</b><b><span lang="DE">cf</span>80</b><b><span lang="DE">ceb</span>1</b><b><span lang="DE">cf</span>83</b><b><span lang="DE">ceac</span>.</b><b><span lang="DE">pdf</span></b></a><b><br />
4.: </b><a href="http://zsgiannina.gr/%CE%B1%CE%BB%CE%AE-%CF%80%CE%B1%25%20CF%25%2083%25%20CE%25%20AC%CF%82%CE%B1%CF%80%CF%8CCE%BB%CE%AE%25%20CF%83%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-%CE%B7%25%20CE%B3%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82/"><b><span lang="DE">http</span>://</b><b><span lang="DE">zsgiannina</span>.</b><b><span lang="DE">gr</span>/%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">B</span>1%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">BB</span>%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">AE</span>-%</b><b><span lang="DE">CF</span>%80%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">B</span>1% </b><b><span lang="DE">CF</span>% 83% </b><b><span lang="DE">CE</span>% </b><b><span lang="DE">AC</span>%</b><b><span lang="DE">CF</span>%82%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">B</span>1%</b><b><span lang="DE">CF</span>%80%</b><b><span lang="DE">CF</span>%8</b><b><span lang="DE">CCE</span>%</b><b><span lang="DE">BB</span>%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">AE</span>% </b><b><span lang="DE">CF</span>%83%</b><b><span lang="DE">CF</span>%84%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">B</span>1%</b><b><span lang="DE">CF</span>%81%</b><b><span lang="DE">CF</span>%87%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">BF</span>%</b><b><span lang="DE">CF</span>%82-%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">B</span>7% </b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">B</span>3%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">B</span>5%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">BC</span>%</b><b><span lang="DE">CF</span>%8</b><b><span lang="DE">C</span>%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">BD</span>%</b><b><span lang="DE">CE</span>%</b><b><span lang="DE">B</span>1%</b><b><span lang="DE">CF</span>%82/</b></a><b><br />
5.: </b><a href="http://www.zosimaia.gr/data/magazine/zosimades_37.pdf"><b><span lang="DE">http</span>://</b><b><span lang="DE">www</span>.</b><b><span lang="DE">zosimaia</span>.</b><b><span lang="DE">gr</span>/</b><b><span lang="DE">data</span>/</b><b><span lang="DE">magazine</span>/</b><b><span lang="DE">zosimades</span>_37.</b><b><span lang="DE">pdf</span></b></a><b><br />
6.: </b><a href="http://latistor.blogspot.gr/2013/09/1744-1822.html"><b><span lang="DE">http</span>://</b><b><span lang="DE">latistor</span>.</b><b><span lang="DE">blogspot</span>.</b><b><span lang="DE">gr</span>/2013/09/1744-1822.</b><b><span lang="DE">html</span></b></a><b><br />
7.:</b></span><b><span lang="DE" style="font-family: "calibri" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> </span></b><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/03/1744-1822_5.html"><b><span lang="DE">http</span>://</b><b><span lang="DE">greekworldhistory</span>.</b><b><span lang="DE">blogspot</span>.</b><b><span lang="DE">gr</span>/2016/03/1744-1822_5.</b><b><span lang="DE">html</span></b></a></span>Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-28978682505430927702017-06-05T08:05:00.000+03:002017-06-05T08:05:40.399+03:00Αλή Πασάς ο Τεπελενλής 1744 - 1822 (3)<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΕΡΓΑ ΥΠΟΔΟΜΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο θρύλος λέει ότι η μανία του Τεπελενλή για την
κατασκευή κάθε είδους έργων, οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιος ντερβίσης του είχε
πει ότι θα ζήσει τόσο, όσο θα συνεχίζει να χτίζει. Δεν είναι έτσι. Η διορατικότητά
του ήταν εκείνη που τον μετέτρεψε σε «μανιακό των έργων». Ο Αραβαντινός γράφει:
«Σε καμία άλλη προγενέστερη εποχή δεν έγιναν τόσα δημόσια έργα όσο στη δική
του, και μάλιστα στα πιο απομακρυσμένα σημεία της επικράτειάς του. Έτσι κατασκεύασε
-εκτός από δρόμους - και πανδοχεία και στρατιωτικούς σταθμούς και προκυμαίες
και υδραυλικά έργα, προς εξυπηρέτηση της γεωργίας και της υγιεινής της χώρας, κρήνες
και υδραγωγεία».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σπουδαίο υδραυλικό έργο είναι εκείνο της Νεσσονίδας
στην Θεσσαλία, που υδροδότησε μεγάλο μέρος του κάμπου. Επίσης αποξήρανε ελώδεις
περιοχές στην Αμφιλοχία, τον Ξηρόβαλτο και το Δελβινάκι. Ο Holland αναφέρει ότι
«λογάριαζε να αποξηράνει ακόμη και την Παμβώτιδα για να απελευθερώσει καλλιεργήσιμη
γη, έργο τεράστιο για την εποχή του, που απαιτούσε μεγάλες δαπάνες και προηγμένη
τεχνολογία». Ο ίδιος γράφει ότι «ο κάμπος της Δρόπολης, που άλλοτε ήταν έλη,
αποστραγγίστηκε και δόθηκε στην γεωργία, ενώ στη Σελενίτσα, επισκέφτηκα ένα μεγάλο
ορυχείο στο οποίο γινόταν εξόρυξη ασφάλτου στην πιο καθαρή μορφή της».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην ίδια περιοχή ο περιηγητής συνάντησε πυκνό
δίκτυο δασικών δρόμων, για την εκμετάλλευση της ξυλείας των δασών της. Η δημιουργία
του χερσαίου οδικού δικτύου, συμπληρωνόταν από ένα πυκνό πλέγμα πανδοχείων
(χάνια), που ίδρυσε σε λειτουργικά σημεία των δρόμων. Στον χώρο της Ηπείρου
κατά την διάρκεια της διακυβέρνησής του τα ήδη υπάρχοντα χάνια πολλαπλασιάστηκαν,
για να καλύψουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες των ταξιδιωτών και των εμπόρων.
Τα κτίσματα αυτά δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο και, τις περισσότερες φορές, οι
συνθήκες τους ήταν πρωτόγονες. Ο Holland περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τη διαμονή
του στο χάνι των Πέντε Πηγαδιών:<br />
«Οδηγηθήκαμε σε μια μικρή καλύβα με γυμνούς λασπότοιχους, χωρίς παράθυρα, χωρίς
φωτιά και με δάπεδο σκέτο χώμα έχοντας προμηθευτεί, με δυσκολία, μερικά καυσόξυλα
και μια μικρή τροφή αρνίσιου κρέατος». Επίσης ο Leake, αναφερόμενος στο χάνι
του Δρίσκου το παρουσιάζει σαν «ένα σχεδόν ετοιμόρροπο κτίριο που το καλύτερο
δωμάτιό του στερείται του μισού ταβανιού και ενός παραθύρου του. Σχετικά με την
παρεχόμενη τροφή, αυτή περιορίζεται σε ρακί, αυγά και καινούργιο κρασί. Δεν είναι
σπάνιες οι φορές που οι ταξιδιώτες σιτίζονται με δικά τους τρόφιμα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz__van5WoWSWY8uqPCLcblX16EN-hTUbsu8BToaURByvTG-tDAQUoaegoN4T35oq4IdnRfk6ZY62DXXuOTWiinVowonx03SolPp9vlgUlT1OJQOc7mFE2cQTjZ3hsmgXph6-Pm2KQuJs/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz__van5WoWSWY8uqPCLcblX16EN-hTUbsu8BToaURByvTG-tDAQUoaegoN4T35oq4IdnRfk6ZY62DXXuOTWiinVowonx03SolPp9vlgUlT1OJQOc7mFE2cQTjZ3hsmgXph6-Pm2KQuJs/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #c00000;">Τα Γιάννενα η Λαμπερή Πρωτεύουσα<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τα Γιάννενα μέχρι την περίοδο του Αλή είχαν περάσει
από πολλές περιπέτειες. Από την δεσποτική και καταπιεστική διακυβέρνηση του άπληστου
Σέρβου Θωμά Πρελούμποβιτς, εντάχθηκαν το 1430 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η παράδοσή
τους έγινε χωρίς αντίσταση, αλλά με την παραχώρηση πρωτοφανών προνομίων. Από
τότε άρχισε μια συνεχής ανοδική πορεία, η οποία διακόπηκε βίαια το 1611 από την
άτυχη εξέγερση του Διονυσίου Φιλοσόφου (του επιλεγόμενου Σκυλοσόφου). Μετά τη
συντριβή των επαναστατών η πόλη υπέστη ανυπολόγιστη καταστροφή. Οι Έλληνες
διώχτηκαν από το κάστρο, οι εκκλησίες κατεδαφίστηκαν, οι περιουσίες αρπάχτηκαν
και η πόλη ερήμωσε.<br />
Πολλοί κάτοικοί της πήραν το δρόμο της αποδημίας. Όμως άρχισε να συνέρχεται και
στα μέσα του 18<sup>ου</sup> αιώνα ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις της
Αυτοκρατορίας. Όταν ο Τεπελενλής κατέλαβε τα Γιάννενα οι κάτοικοί τους ανέρχονταν
κατά τον Pouqueville σε 23.200, από τους οποίους 17.000 ήταν Χριστιανοί, 5.000 Μουσουλμάνοι
και 1.200 Εβραίοι. «Αν προστεθούν», συνεχίζει ο Γάλλος πρόξενος, «οι Αλβανοί της
φρουράς, το προσωπικό των σεραγιών, οι κρατούμενοι από τις διάφορες περιοχές,
οι μισθοφόροι και οι ξένοι, τότε ο πληθυσμός φτάνει τις 35.000 ψυχές».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Την περίοδο του Αλή τα Γιάννενα γνώρισαν πρωτοφανή
ακμή. Πρώτα-πρώτα στην άλλοτε οχλοκρατούμενη πόλη υπήρχε απόλυτη τάξη και ασφάλεια,
σε τέτοιο βαθμό που ο Μπάιρον έγραφε στην μητέρα του: «Οι δρόμοι των Ιωαννίνων είναι
ασφαλέστεροι από εκείνους του Λονδίνου», ενώ ο βιογράφος του Αλή, Χατζή Σεχρέτης
τονίζει στο έμμετρο έργο του, σχετικά με την επικρατούσα τάξη στα Γιάννενα:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Κοίτα πως το ‘φερ’ ο καιρός / πως το ‘φεραν
οι χρόνοι /<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">να παίζει ο λύκος με τ’ αρνί / κι ο γκιώνης με
τ’ αηδόνι».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
Κάτω από τέτοιες συνθήκες ήταν φυσικό να ακολουθήσει ανάπτυξη σε κάθε τομέα. Γρήγορα
τα Γιάννενα έγιναν η τρίτη πιο σημαντική πόλη της Βαλκανικής, μετά την
Κωνσταντινούπολη και τη Θεσσαλονίκη, και μεγάλο οικονομικό, πνευματικό και
πολιτικό κέντρο. Το εμπόριο, η βιομηχανία και η βιοτεχνία βρίσκονται σε συνεχή
άνοδο. Η αγορά της δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τις αντίστοιχες της Ευρώπης,
και ήταν η μόνη στην αχανή Οθωμανική Αυτοκρατορία που διέθετε ακόμη και βιβλιοπωλεία.
Όμως τα λαμπερά Γιάννενα του Αλή θα σβήσουν μαζί του, όταν το 1820 έγιναν στάχτη
στις συγκρούσεις του με το Χουρσίτ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η πόλη ερήμωσε, οι κάτοικοι έφυγαν, οι σχολές
έκλεισαν, οι βιβλιοθήκες κάηκαν, το εμπόριο μαράζωσε, τα μέγαρα κατέρρευσαν. Τα
Γιάννενα δεν θα φτάσουν ποτέ σε ακτινοβολία την πρωτεύουσα του Τεπελενλή, αυτή
που χαρακτήριζαν ως «Αθήνα της νέας Ελλάδας» και «Μητρόπολη του Νεοελληνικού
Διαφωτισμού». Η πόλη που ήταν «πρώτη στ’ άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα»,
ουδέποτε απέκτησε ξανά την αίγλη της περιόδου του Αλή Πασά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Δρόμοι - Γεφύρια - Πορθμεία - Υδραγωγεία <o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κατά τη διάρκεια της μακράς ηγεμονίας του Αλή,
η αχανής επικράτειά του γνώρισε μια πραγματική κοσμογονία δημοσίων έργων. Ολόκληρο
το Πασαλίκι του ήταν ένα απέραντο εργοτάξιο. Και δεν ήταν έργα βιτρίνας, αλλά
υποδομής, που συνέβαλαν αποφασιστικά στην οικονομική άνθηση του κράτους. Ο John
Cam Hobhouse που επισκέφτηκε, με το Λόρδο Μπάιρον, την Ήπειρο το 1809, γράφει
στο ημερολόγιό του εντυπωσιασμένος:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Είχε οικοδομήσει γέφυρες στα ποτάμια, υπερυψωμένους
δρόμους πάνω από βαλτώδεις περιοχές, καλλώπισε την ύπαιθρο και τις πόλεις με
καινούργια κτίρια, εξόπλισε τις αρτηρίες με χάνια και ταξιδιωτικούς σταθμούς, ενεργώντας
για το κοινό καλό σαν μεγάλος ηγεμόνας, δίχως ίσως άλλο κίνητρο παρά μόνο την ενίσχυση
του πλούτου, της φήμης και της δύναμής του».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και ο Hobhouse δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Πρώτη
του φροντίδα το οδικό δίκτυο. Είχε πάθος με τους δρόμους, τους οποίους θεωρούσε
ως απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε διοικητική επιβολή, αλλά και ανάπτυξη.
Από την πρωτεύουσά του, τα Γιάννενα, ξεκινούσαν και τελείωναν ακτινωτά πολλές αμαξιτές
αρτηρίες, τις οποίες ο ίδιος θεωρούσε στρατηγικής σημασίας. Αυτές ήταν, σύμφωνα
με περιγραφή του Αθανασίου Ψαλίδα έντεκα, από, τις οποίες οι μεγαλύτερες, δηλαδή
ο δρόμος Σαλαώρας - Πέντε Πηγαδιών - Ιωαννίνων, ο δρόμος που ένωνε την πρωτεύουσα
της Ηπείρου με τη γενέτειρα του τοπάρχη, Τεπελένι, και ο δρόμος προς το Μέτσοβο
με πέρας τα Γρεβενά, κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου από τον Αλή, ενώ είχε
αποκαταστήσει και τμήμα της Εγνατίας Οδού. Όπως γράφει ο Holland o δρόμος της
Σαλαώρας είχε πλάτος 15 μέτρα και «ήταν ενισχυμένος με εγκάρσια πέτρινα δοκάρια
σε κανονικά διαστήματα». Τμήμα του δρόμου, που ήταν λιθόστρωτος, διατηρείται,
και σήμερα, κοντά στα Πέντε Πηγάδια. Όπως αναφέρεται στη συνέχεια, στις γέφυρες
είχε ειδικότητα, όπου όμως η ζεύξη των ποταμών ήταν -τεχνικώς- αδύνατη εγκαθιστούσε
«κυβερνητικά πορθμεία», όπως στον Πηνειό, και το Δρίνο της Αλβανίας, ή άνοιγε
διώρυγες, όπως στο Λούρο της Φιλιππιάδας. Ιδιαίτερη σημασία έδινε στην ύδρευση,
γιατί ήθελε οι υπήκοοί του να έχουν πόσιμο νερό όχι από τα ποτάμια -την καθαρότητα
των οποίων δεν εμπιστευόταν- αλλά από ορεινές πηγές.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι κατασκεύασε μια σειρά από υδραγωγεία, δύο
από τα οποία, στο Αργυρόκαστρο και στο Τεπελένι, είναι αφ’ ενός μεν γιγαντιαία
(τμήματά τους διασώζονται σε εξαιρετική κατάσταση και σήμερα) αφ’ ετέρου δε,
υποδείγματα τεχνικής. Επί πλέον, και το τελευταίο χωριό είχε τις κρήνες του,
πολλές από τις οποίες γίνονταν με προσωπική του χορηγία. Το υδραγωγείο του Τεπελενίου
έφερνε νερό στο κάστρο της πόλης από απόσταση 20 χιλιομέτρων, μέσω ενός συνδυασμού
γεφυρών, υπογείων σηράγγων και καναλέτων και άλλων τεχνικών έργων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhruddyzWcPF0dG7oJAdoJHrIgdB3xz1hG7ix3_N57QB5CQ9YG9vLx8FBYFXnio17-v0HvyGRJn272CwJoF8iKUl3_S1xGl5eQ-S1iqey-wbPM1aCNLhknW5C_5cstJvJ_rIbRvGWkuZzk/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="488" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhruddyzWcPF0dG7oJAdoJHrIgdB3xz1hG7ix3_N57QB5CQ9YG9vLx8FBYFXnio17-v0HvyGRJn272CwJoF8iKUl3_S1xGl5eQ-S1iqey-wbPM1aCNLhknW5C_5cstJvJ_rIbRvGWkuZzk/s640/2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
<span style="color: #c00000;">Οι Γέφυρες του Αλή</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το υποδειγματικό οδικό δίκτυο που δημιούργησε
στο κράτος του ο Βεζίρης των Ιωαννίνων, περιλαμβάνει και πλήθος από μικρές ή μεγάλες
γέφυρες. Ο βιογράφος του Σπύρος Αραβαντινός γράφει το 1895: «Οδοί φέρουσι το
όνομα του Αλή Πασά είναι πολλαί, εξ ων άλλας μεν κατασκεύασεν, άλλας δ’ επεσκεύασεν
προ πάντων δε αποδίδεται εις αυτόν η κατασκευή πολλών γεφυρών, σωζομένων και μη.
Πανταχού απαντώσι νυν γέφυραι και λιθόστρωτα, άτινα αποδίδονται εις τον Αλήν
και εν Θεσσαλία».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πόσα γεφύρια έχτισε ο Αλής και ποια είναι αυτά
δεν είναι δυνατόν να υπολογιστούν με ακρίβεια, είναι όμως γεγονός ότι υπάρχουν,
σε ολόκληρη την Ήπειρο, την νότια Αλβανία, την Θεσσαλία, την Δυτική Μακεδονία,
και την Ευρυτανία. Πολλά κατασκεύασε απ’ ευθείας ο ίδιος, κάνοντας βεβαίως χρήση
της περίφημης «αγγαρείας» του, δηλαδή της υποχρεωτικής εργασίας των ντόπιων.
Όπου πάλι έβλεπε ότι υπήρχαν ιδιαίτερα πλούσιοι κάτοικοι στην περιοχή, τους επιφόρτιζε
την δαπάνη, δίνοντάς τους συγχρόνως το δικαίωμα να φέρει η γέφυρα το όνομά
τους. Μερικές γέφυρες χάριζε σε ευνοουμένους του, ή τοπικούς άρχοντες, οι
οποίοι στη συνέχεια εισέπρατταν διόδια και πλούτιζαν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εκτός από τα δεκάδες «Αληπασάδικα» γεφύρια που
διασώθηκαν, υπάρχουν και άλλα που δεν άντεξαν στο χρόνο. Τέτοια είναι η πολύτοξη
γέφυρα του Λυκόστομου των Ιωαννίνων (ανακατασκευή), η πασίγνωστη Μεσογέφυρα
στον Αώο, κοντά στο Αηδονοχώρι, που καταστράφηκε το 1940, η γέφυρα του Ράικου
στον Καλαμά, από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες του Ηπειρωτικού χώρου και η
περιώνυμη γέφυρα του Τεπελενίου, που την έχτισε αρκετές φορές αλλά πάντοτε την
παρέσερναν τα ορμητικά νερά του Αώου και σήμερα διασώζονται μόνον τμήματα των βάθρων
της, ενώ η κρεμαστή ξύλινη πεζογέφυρα είναι μεταγενέστερη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τα γεφύρια που παρουσιάζονται στις εικόνες είναι
μόνο μερικά από εκείνα που κατασκεύασε αποκλειστικά ο ίδιος ο Αλής και όχι οι «χορηγοί»
τους οποίους επιστράτευε. Όσον αφορά τις γέφυρες που έχτισαν οι τοπικοί
πλούσιοι πρόκριτοι, μετά από «παράκληση» του Τεπελενλή, σαν «αγαθοεργήματα»
όπως τις αποκαλεί ο Λαμπρίδης, είναι πάρα πολλές. Έτσι χτίστηκαν τα γεφύρια του
Παπίγκου (Αλέξιος Νούτσος, 1817), του Δίλοφου (Σολομών Ματσίλης, 1806), των Φραγγάδων
(Θεόδωρος Πετσιώνης , 1818), της Παναγιάς στο Σκαμνέλι (Ακριβή Πράσινου, 1813),
της Καλουτάς ή Μύλου (Νικόλαος Χατζηιωάννου, 1812), του Μεσαίου Μαχαλά στη Βίτσα
(Χριστόδουλος Μαρίνος, 1816) της Μεζάνης στον Αχέροντα (1800), το Γεφύρι του
Πασά στο Κάστρο των Γρεβενών (1815) κ.ά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το Παλατάκι του Βεζίρη στο Τόσκεσι<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το έτος 1791, όταν ο Πασάς ξεκινούσε την
αποτυχημένη τελικά εκστρατεία του για την υποταγή του Σουλίου, έχτισε στο χωριό
Τόσκεσι (σημ. Αχλαδέα), 8 ώρες από τα Γιάννενα με τα πόδια, ένα σεράι-οχυρό,
από το οποίο κατηύθυνε τις πολεμικές του επιχειρήσεις. Το σεράι βρίσκεται σε μια
απόκρημνη πλαγιά, από όπου είχε, απ’ ευθείας, θέα προς τα απόκρημνα Σουλιώτικα βουνά,
στα οποία βρίσκονταν οι αιώνιοι αντίπαλοί του. Πρόκειται για ένα μεγάλο κτίριο,
του οποίου το δυτικό τμήμα προϋπήρχε. Είναι κτισμένο με αργολιθοδομή και καλύπτεται
με ξυλοστέγη και μαυρόπλακα. Παράθυρα με πέτρινα τόξα, καταχύστρα πάνω από την
τοξωτή είσοδο, πολεμίστρες και λίθινα φορούσια κοσμούν τις εξωτερικές πλευρές. Μέχρι
πριν από λίγα χρόνια έμεναν στο κτίριο μέλη της οικογένειας Τζίμα. Το κτίσμα κηρύχτηκε
«ιστορικό διατηρητέο μνημείο» το 1980.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το Σεράι του Τεπελενίου</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής είναι ταυτισμένος με τη γενέτειρά του
το Τεπελένι, που στα Αλβανικά σημαίνει «λόφος της Ελένης». Το προσωνύμιο «Τεπελενλής»
ήταν ουσιαστικά το επίθετό του. Ο πατέρας του διατέλεσε υποδιοικητής του για
ένα διάστημα. Ο ίδιος ερχόταν συχνά και έκτισε το κάστρο και ένα μεγάλο σεράι,
το οποίο περιγράφει λεπτομερώς ο Sir Henry Holland, που το επισκέφτηκε το 1813.
Γράφει: <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί,
ένα από τα πλέον ρομαντικά και ευχάριστα εξοχικά σπίτια». Χτίστηκε αμφιθεατρικά
σε μια μεγάλη πλαγιά από διαδοχικά πεζούλια. Είχε ένα πελώριο χολ με κολόνες
και πίδακες, κατασκευασμένους με άσπρο μάρμαρο, και ντιβάνια καλυμμένα με μετάξι,
ενώ καθώς ξεκουραζόσουν μπορούσες να ακούσεις το σούρσιμο των αλυσίδων των κρατούμενων
στις υπόγειες σκοτεινές φυλακές. Σε ένα τρίπατο πύργο υπήρχαν θωρακισμένες
αίθουσες όπου φυλάσσονταν οι θησαυροί του Αλή, τα κλειδιά των οποίων κρατούσε ο
ίδιος. Τους κήπους περιποιούνταν δύο Ιταλοί, στους οποίους φρόντισε -για να μείνουν
στην υπηρεσία του- να τους βρει συζύγους και να τους παρέχει κατοικία και μισθό.
Στο ανάκτορο αυτό ο Βεζίρης είχε εγκαταστήσει την ευνοούμενη γεωργιανή (τσερκέζα)
παλακίδα του -μητέρα του τρίτου γιου του Σαλήχ- επικεφαλής ενός χαρεμιού 50
γυναικών. Το 1812 το σεράι κάηκε από άγνωστη αιτία, πιθανόν κεραυνό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής βρισκόταν στα Γιάννενα. Έσπευσε όσο πιο
γρήγορα μπορούσε στο Τεπελένι, όπου διαπίστωσε ότι τα υπόγεια που βρισκότανε
φυλαγμένο ένα μέρος των θησαυρών του ήταν άθικτα. Είχαν όμως καταστραφεί,
συλλογές από γούνες και ρουχισμό, ρολόγια τσέπης και τοίχου, κοσμήματα, έπιπλα,
όπλα κ.λπ. Για να ξαναχτίσει το παλάτι, χωρίς όμως να προβεί σε έξοδα, έβγαλε
διακήρυξη και ζήτησε από τους «αγαπητούς υπηκόους του» να συνεισφέρουν,
λέγοντας ότι «η εκδίκηση του ουρανού με άφησε χωρίς σπίτι στον τόπο των προγόνων
μου».<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--><span style="color: #c00000;"><o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Αρχιτέκτονες και Μηχανικοί του
Αλή Πασά<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κατά τα 33 χρόνια της παντοδυναμίας του ο Αλή
Πασάς επιδόθηκε σε μια χωρίς προηγούμενο οχύρωση της περιοχής που διοικούσε, ειδικότερα
του πασαλικιού των Ιωαννίνων. Όσα παλιά οχυρωματικά έργα υπήρχαν, τα επισκεύασε
και τα επέκτεινε. Παράλληλα έχτισε καινούργια, πολλά από τα οποία αποτελούν
υποδείγματα της φρουριακής αρχιτεκτονικής της εποχής του. Δαπάνησε τεράστια
ποσά για την κατασκευή τους, ενώ σημαντική ήταν και η υποχρεωτική συμμετοχή των
τοπικών πληθυσμών τόσο σε εργατικά χέρια, όσο και σε υλικά. Στη σχεδίαση των έργων
αυτών συμμετείχαν πολλοί αρχιτέκτονες και μηχανικοί, κυρίως Ευρωπαίοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijUw4t9UQtVQIVD9W-D1wyvqliKLlmetTgqctz84Ew-svr2ak8pR5SsYLFyWK2MtZg21mUptXywiQkybQKLy6VExGfNhoqKtElUi2NHn-BV4JBivyUkniT_yt8WUtRuIL2LVlffC7mq5E/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="476" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijUw4t9UQtVQIVD9W-D1wyvqliKLlmetTgqctz84Ew-svr2ak8pR5SsYLFyWK2MtZg21mUptXywiQkybQKLy6VExGfNhoqKtElUi2NHn-BV4JBivyUkniT_yt8WUtRuIL2LVlffC7mq5E/s640/3.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Πολύ γνωστός ήταν ο κυρ-Πέτρος, Έλληνας από τη Μοσχόπολη της Κορυτσάς (κατά τον
Pouqueville, ήταν Αλβανός από την Πρεμετή) ο οποίος υπέγραφε ως «αρχιτέκτων». Ο
Leake τον χαρακτηρίζει, ως «chief-architect and engineer» (αρχι - αρχιτέκτονα
και μηχανικό). Σε έγγραφο του αρχείου του Τεπελενλή αναφέρεται σαν «μάστορο Πέτρος
Μεημάρης του Βεζίρη» («Μεημάρης» από το «Mimar», που σημαίνει στην Τουρκική αρχιτέκτονας).
Έργα του είναι: Το παλαιό σεράι στο Ιτς Καλέ (1795), η περιτείχιση της Πρέβεζας
(1807), οι πύργοι και τα φρούρια που οικοδόμησε ο Αλής στο Σούλι (1800 και μετά),
το σεράι και η γέφυρα του Τεπελενίου, τα σεράγια του Μουχτάρ και Βελή στα Λιθαρίτσια
(1812) κ.ά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο μεγάλος αριθμός οχυρών που οικοδόμησε ο Πέτρος,
έκανε τον Pouqueville να τον αποκαλέσει «Βομπάν του Αλή», από το όνομα του διάσημου
Γάλλου στρατιωτικού μηχανικού Sébastien de Vauban (1772 - 1845), ο οποίος αναμόρφωσε
το αμυντικό οχυρωματικό Γαλλικό σύστημα. Ο πλέον σημαντικός από τους ξένους τεχνικούς
που πέρασαν από τα Γιάννενα του Πασά θεωρείται ο Γάλλος συνταγματάρχης του μηχανικού
Guillaume de Vaudoncourt (1772 - 1845), τον οποίο έστειλαν -μετά από αίτηση του
Αλή- οι Βοναπαρτικοί για να τον βοηθήσει στην οχύρωση του Πασαλικιού του. Σε
αυτόν οφείλονται, το Φρούριο της Λιθαρίτσας στα Γιάννενα, τα οχυρωματικά στα
δυτικά της πόλης, το κάστρο του Παντοκράτορα στην Πρέβεζα, κ.ά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Βοηθό του είχε τον αξιόλογο λοχαγό του μηχανικού
Gaetan Palma, ο οποίος σχεδίαζε τα τοπογραφικά των έργων. Στα 1805 αναφέρεται η
παρουσία στα Γιάννενα του Γερμανού αρχιτέκτονα Freywald, ο οποίος έχτισε το νέο
σεράι στα Λιθαρίτσια. Στις 14 Ιουνίου του 1816 την Διεύθυνση Μηχανικού του Βεζίρη
ανέλαβε ο περιβόητος Ιbrahim Manzour Εfendi, ο ευγενικής (Εβραϊκής) καταγωγής -εξισλαμισμένος
Γερμανός- Gerfberr de Medelsheim (1777 - 1828) υπολοχαγός του Γαλλικού στρατού,
με ασυνήθιστη περιπετειώδη ζωή, και αργότερα αξιωματικός των Τούρκων. Ο Αλής
τον έστειλε στη Ναύπακτο, για να κάνει προτάσεις ενίσχυσης του κάστρου της, οι
οποίες όμως απορρίφτηκαν από το Βεζίρη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εγκατέλειψε τρομοκρατημένος κρυφά τα Γιάννενα
στις 30 Ιουλίου 1819, γιατί έπεσε στη δυσμένεια του Αλή. Ο Μanzour κατέλειπε
ένα ενδιαφέρον χρονικό. Στα 1814 εμφανίζεται στα Γιάννενα ένας άλλος αρχιμηχανικός
του Αλή Πασά, ο Ιταλός από το Παλέρμο Don Santo di Montoleone, ο οποίος κατασκεύασε
το φρούριο της Αγιάς, κοντά στην Πάργα, το οποίο όμως, λόγω κακοτεχνιών, κινδύνευσε
δύο χρόνια αργότερα να καταρρεύσει. Σχεδόν συγχρόνως αναλαμβάνει σαν προϊστάμενος
Τεχνικών Υπηρεσιών του Αλή, ο περιβόητος Ναπολιτάνος μηχανικός Careto, που ήταν
και άριστος γνώστης της πυροβολικής. Ήταν καλός και αποδοτικός, δημιούργησε όμως
ερωτικές σχέσεις με τη νεαρή Οθωμανίδα Γκιουλσούμ, η οποία λιθοβολήθηκε μέχρι
θανάτου, ο δε Careto σώθηκε με ποινή φυλάκισης στο Αργυρόκαστρο. Ο Αλής στα
1818 τον απελευθέρωσε -γιατί τον χρειαζόταν ως πυροβολητή, αυτός όμως τον πρόδωσε
και το 1821 πήδησε από το κάστρο και προσχώρησε στο αντίπαλο στρατόπεδο, του
Χουρσίτ-Πασά. Συνεργάτη του είχε έναν αξιωματικό, Ιταλό από το Πεδεμόντιο, τον
Cobernati. Ακόμη πρέπει να αναφερθούν ο Casimir Poitevin (1777 - 1829), ταξίαρχος
του μηχανικού, που αιχμαλωτίστηκε στο Βουθρωτό, στα 1798, από τον Αλή, και έμεινε
στα Γιάννενα μέχρι το 1801, ο οποίος χάραξε πολλά σχέδια οχυρώσεων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο συγκρατούμενός του -συνταγματάρχης μηχανικού-
Joseph - Claude - Marguerite Charbonnel (1776 - 1846), που εκπόνησε το 1800
σχέδια για το στρατόπεδο της Μπουνίλας, ο Mollah Suleiman, εξισλαμισμένος
καθολικός Ιταλός αξιωματικός που έχτισε στα 1806 το φρούριο της Πρεμετής και ο
Έλληνας συνταγματάρχης του Γαλλικού στρατού Χατζή - Νικόλας Παπάζογλου- Τσεσμελής,
που είχε σταλεί στον Αλή από τους Γάλλους. Αναφέρεται επίσης ο Βρετανός γεφυροποιός
συνταγματάρχης Bailley, εξισλαμισμένος ως Σελήμ Αγάς και παντρεμένος με μια Οθωμανίδα,
από τον οποίο ο Αλής ζήτησε το 1809 να ανακατασκευάσει την γέφυρα του Τεπελενίου,
έργο του Πέτρου που είχε καταστραφεί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτός αποφάνθηκε για το ανέφικτο της κατασκευής,
με αποτέλεσμα να χάσει σύντομα τη ζωή του. Τοπογραφικές εργασίες στην περιοχή
των Ιωαννίνων έκανε το 1809 ο Κεφαλλονίτης, μετέπειτα αρχιτέκτονας και
σπουδαίος γλύπτης και ζωγράφος -τότε λοχαγός μηχανικού του Ρωσικού στρατού- Γεράσιμος
Πιτζαμάνος (1787 - 1825), ενώ την ίδια περίπου εποχή έρχεται στα Γιάννενα για
συλλογή πληροφοριών ως προς τις οχυρώσεις του Τεπελενλή, ο λοχαγός μηχανικού
του Γαλλικού στρατού Σταμάτης Βούλγαρης (1777 - 1842), o αργότερα διάσημος πολεοδόμος
της ελεύθερης Ελλάδας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κοντά στις αρχές της δεκαετίας του 1810 εργάστηκε
στην περιοχή της Άρτας ο Ιταλός μηχανικός και μετέπειτα υποπρόξενος της Αυστρίας
στην Πρέβεζα Luigi Ιnchiostro, ο οποίος εξυγίανε και το έλος της Στρεβίνας, ένα
πολλαπλής σημασίας έργο. Τέλος όταν πλέον η σύγκρουση του Αλή με τον Σουλτάνο
πλησίαζε, οι Άγγλοι, μεταξύ 1819 - 1820 έστειλαν τρεις φορές στα Γιάννενα το
συνταγματάρχη, μετέπειτα διοικητή της Κεφαλλονιάς και θερμό φιλέλληνα Sir
Charles James Νapier (1782 - 1852) για να βοηθήσει τον Αλή να αποκρούσει την επερχόμενη
επίθεση των Τούρκων. Αυτός του πρότεινε ένα πλήρες πρόγραμμα νέων οχυρωματικών
έργων, και ενίσχυσης των ήδη υπαρχόντων, το οποίο όμως εκείνος απέρριψε λόγω
του μεγάλου κόστους του. Όταν λίγο αργότερα ο Τεπελενλής ήταν πολιορκημένος στο
Ιτς Καλέ, συνειδητοποιώντας σε ποια δεινή θέση είχε περιέλθει, αποδέχτηκε το
σύνολο, σχεδόν, των προτάσεων του Νapier και τον κάλεσε να τις εφαρμόσει «ανεπιφυλάκτως».
Του έστειλε μάλιστα αμέσως στην Κέρκυρα 600 λίρες για τον ίδιο και έθεσε στην
διάθεσή του 2.000.000 λίρες για τα έργα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο sir Νapier βλέποντας το ανέφικτο της υλοποίησης
των σχεδίων του, αρνήθηκε κάθε συνεργασία και επέστρεψε το ποσό στον εγκλωβισμένο
Βεζίρη, προδιαγράφοντας έτσι το τέλος του. Ο σύγχρονος του Αλή, Ψαλίδας
αναφέρει: «Εδιόρθωσεν το κάστρο της Άρτας, έκτισεν κάστρον στη Σαγιάδα, στο
Παλέρμο, Πρεμετή, διόρθωσε και δυνάμωσε Μπεράτι. Έκτισε Αργυρόκαστρο δυνατό, με
σεράγια θαυμαστά και νερά φερτά από μακριά τρεις ώρες».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0aW82B9kdrelmQItMws4PjXtZQDF4U7AaEIalVDc-vKP7z60i3YTniLTT8-f58S4qCOOrmiMShdtmYMvqW8aj8S9V633SVJiXRrWehMBgLvmPhvUkvRF2hP5IWCZESazJbkxDyb1ZQmA/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0aW82B9kdrelmQItMws4PjXtZQDF4U7AaEIalVDc-vKP7z60i3YTniLTT8-f58S4qCOOrmiMShdtmYMvqW8aj8S9V633SVJiXRrWehMBgLvmPhvUkvRF2hP5IWCZESazJbkxDyb1ZQmA/s640/4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Οι Πύλες του Κάστρου των
Ιωαννίνων </span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το Κάστρο των Ιωαννίνων έχει 13, συνολικά, πόρτες.
Άλλες είναι απλές, ενώ άλλες περίτεχνες και διακοσμημένες με λιθανάγλυφα ζώων
και επιγραφές (από τις πιο διακοσμημένες είναι η βόρεια πυλίδα). Ορισμένες -δυο
ή τρεις- ανοίχτηκαν μεταγενέστερα του Αλή Πασά. Οι περισσότερες από τις πύλες είναι
ανοιχτές και σήμερα, αφού η «καστροπολιτεία» των Ιωαννίνων είναι από τις ελάχιστες
ελληνικές που κατοικούνται. Στην εποχή του Πασά υπήρχαν μόνον δυο γέφυρες πάνω
από την περιμετρική τάφρο, μια στην κεντρική πύλη και μια στην πύλη της σημερινής
οδού Κ. Καραμανλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το Σεράι του Αλή στο Σούλι<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αμέσως μετά την κατάληψη του Σουλίου ο Αλής
έκτισε μεγαλόπρεπο παλάτι στην καρδιά του Τετραχωρίου (σε σχέδια Γερμανού αρχιτέκτονα,
το όνομά του οποίου δεν διασώθηκε), και το οποίο επισκεπτόταν συχνά. Ογδόντα χρόνια
αργότερα, το 1882, το ιστορικό Ελληνικό εικονογραφημένο περιοδικό «Έσπερος» της
Λειψίας (πρωτοεκδόθηκε το 1801 και έκλεισε το 1889), δημοσίευσε το παρατιθέμενο
χαρακτικό το οποίο συνοδευόταν και από ένα ενδιαφέρον κείμενο: «Ογδοήκοντα σχεδόν
παρήλθον έτη αφ’ ότου ο μικρός μεν αλλά ηρωικός του Σουλίου λαός, διερεθίσας την
οργήν του πανισχύρου και εκδικητικού των Ιωαννίνων σατράπου, την δεινοτάτην
υπέστη των καταστροφών. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ογδοήκοντα παρήλθον έτη, αφ’ ότου οι ανδρείοι
προμάχοι των ορεινών του Σουλίου φρουρίων είδον την χώραν αυτών έρμαιον εχθρού
αμειλίκτου και αιμοβόρου, την χώραν εκείνη την προσφιλή, ην δια του αίματος
αυτών επότισαν. Οι χρόνοι εκείνοι των υπερανθρώπων άθλων παρήλθον, και οι ήρωες,
ων τα αθάνατα ονόματα λάμπουσιν ως αστέρες τηλαυγείς, οι Τσαβέλλαι, οι Μποτσάρεις,
οι Δράκοι και άλλοι, κοιμώνται προ πολλού τον ύπνον της αιωνιότητος, κομίσαντες
εις τον τάφον την γλυκείαν συναίσθησιν ότι εξετέλεσαν ευόρκως το προς την πατρίδα
αυτών ιερόν καθήκον.<br />
Εκ της εποχής εκείνης της μεγάλης και πολυκυμάντου δεν διατηρείται σήμερον ή η
ανάμνησις και η προς τους προμάχους της ελευθερίας ευγνωμοσύνη των μεταγενέστερων,
δεν σώζονται ή ερείπια τινά, διεσπαρμένα ανά την χώραν τήδε κακείσεν. Εν των ερειπίων
τούτων -το περιεργότερον- είναι και το μέγαρον του Αλή Πασά, ου την εικόναν σήμερον
παραθέτομεν, μέγαρον, το οποίον ανήγειρεν ο μεγαλοπρεπής σατράπης της Ηπείρου εν
ταις ημέραις της ακμής και της λαμπρότητός του. Σήμερον ο οδοιπόρος επισκεπτόμενος
τα ερείπια εκείνα εν τω μέσω αγρίας ερημίας, έχει ενώπιόν του τοίχους γυμνούς
και ημικεκαυμένους, έχει λίθους παραστάντας μάρτυρας μεγάλων συμβάντων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Υπήρξεν εποχή, καθ’ ην το ηρειπωμένον τούτον μέγαρο
έζη, και έζη βίον λαμπρόν. Αι αυλαί του, όπου σήμερον φύονται άγρια χόρτα ήσαν
πλήρεις προθύμων οπαδών ως και σωματοφυλάκων του ισχυρού ηγεμόνος, αναμενόντων
τα νεύματα αυτού. Αι κλίμακες, αι καταρρεύσασσαι σήμερον, εκαλύπτοντο υπό των
παχέων περσικών ταπήτων, προσφορών μεγαλοδώρων πασάδων, οίτινες εκράτουν εστραμμένα
τα βλέμματά των προς τον απαστράπτοντα της δόξης ήλιον. Αι αίθουσαι, αι καταπεσούσαι
σήμερον, εκοσμούντο δια πολυτελών εξ Ευρώπης και Ασίας σκευών, δι’ ολοχρύσων ενετικών
κατόπτρων ως και δια παντοίων πανοπλιών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εν ταις αιθούσαις εκείναις εκάθητο και περιεφέρετο
ο Βεζίρης, το φόβητρον των εχθρών του «ο Λέων της Τεπελένης». Αλλά η φιλοδοξία
και ο ακράτητος εγωισμός, τα δυο ταύτα ελαττώματα, τα οποία πλείστους όσους ανθρώπους
κατέστρεψαν, ήγαγον και αυτόν εις τον όλεθρον. Η δόξα, τα πλούτη, τα πάντα εξηφανίσθησαν.
Δεν μένουσιν παρά γυμνοί τοίχοι, οίτινες μακρόθεν ανακράζουσι: «Ματαιότης ματαιοτήτων!
Τα πάντα ματαιότης!».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Το Αρχείο του Αλή</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η αλληλογραφία την οποία τόσο επιμελώς κρατούσε
ο Τεπελενλής, παραδόξως, διασώθηκε -ή τουλάχιστον μέρος αυτής- από την καταστροφή
της πόλης το 1822 από τους σουλτανικούς. Αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι οι υπηρεσίες
του κράτους στεγάζονταν στο παλαιό του σεράι, στο Ιτς Καλέ, που δεν καταστράφηκε,
και όχι στα ανάκτορα των Λιθαριτσίων που πυρπολήθηκαν. Φαίνεται ότι ο Χουρσίτ θεώρησε
άχρηστα τα έγγραφα του Αλή και δεν τα πείραξε. Το αρχείο, άγνωστο πως, περιήλθε
αρχικά στα χέρια του Κωνσταντινοπουλίτη λόγιου Ιωάννη Χώτζη και κατόπιν στον
Αιγυπτιώτη Δαμιανό Κυριαζή (1890 - 1948), ο οποίος την δεκαετία του 1930 το δώρισε
στην Γεννάδειο Βιβλιοθήκη των Αθηνών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Περιλαμβάνει, συνολικά, 1.469 έγγραφα γραμμένα
όλα στα Ελληνικά. Μέσα σε αυτά καθρεφτίζονται η καθημερινότητά του, οι επαφές
του με τους αντιπροσώπους του στην Πόλη, οι σχέσεις του με τους γιους του, ο τρόπος
με τον οποίο ασκούσε την εξουσία κλπ. Οι γραπτές εντολές προς τους υπηκόους του
και γενικώς τους εξαρτώμενους από τον ίδιο άρχιζαν με τις προσφωνήσεις «Αγαπητέ
μου σε χαιρετώ. Εδικοί μου φίλοι. Παμπόθητοι και τιμημένοι υιοί μου πατρικώς
και ασπαζόμενός σας φανερώνω». Οι υποτελείς του, ακόμη και τα παιδιά του, τον προσφωνούσαν
με τρόπο πέρα για πέρα δουλικό:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Υψηλώτατε, μεγαλοπρεπέστατε, την υψηλώτητά
σου σκλαβικός εγό προσκυνό, τον μεγαλοδίναμον Θεόν παρακαλώ να σε χαρίση ζωήν
πολλήν, φιλώ τα ίχνη των εκλάμπρων σας ποδών, ηπέρτατε και πολυχρονιμένε».<br />
Ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος και οι συνεργάτες του, μετέγραψαν,
σχολίασαν και εξέδωσαν το πολύτιμο αυτό υλικό σε μια τετράτομη μνημειώδη έκδοση
το 2007. Να σημειωθεί ότι έχει διασωθεί και πλήθος άλλων εγγράφων του Αλή, που ευρίσκονται
στην Εθνική Βιβλιοθήκη Αθηνών, το Μουσείο Μπενάκη, το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο,
τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, τη Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη Ιωαννίνων και πολλά
ιδιωτικά και εκκλησιαστικά αρχεία.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">O ΧAΛΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Με την συνθήκη του Καμπο-Φόρμιο, το 1797, όλες
οι κτήσεις των Ενετών στην Ήπειρο πέρασαν στην κατοχή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Αυτές ήταν το Βουθρωτό στη Βόρειο Ήπειρο, η Βόνιτσα, η Πάργα και η Πρέβεζα.
Όταν τον ίδιο χρόνο ξέσπασε ο Γαλλοτουρκικός πόλεμος, την Πρέβεζα ανέλαβαν να
υπερασπιστούν -με κάθε τρόπο- ο μηχανικός Richemont και ο στρατηγός La
Salcette. Ο Αλής στην αρχή ήταν επιφυλακτικός, όμως κάποιος αποκλεισμός ενός καραβιού
του στον Αμβρακικό κόλπο από τους Γάλλους του έδωσε το πρόσχημα να επιτεθεί
στους πρώην συμμάχους του στην Πρέβεζα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDPddcRPcWLYQIcnXsbcwXu2tk1rfIEXPG2DgdAfWQg_DROQeBmzWLzLptHmOeplB50nW-1B3P-6rdqDAiQCFgGj1Qkvbwmwxslb8nXAdPI_e2-CRJHTXePZb1Zadvxc4_rwj_EOXr_c4/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="376" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDPddcRPcWLYQIcnXsbcwXu2tk1rfIEXPG2DgdAfWQg_DROQeBmzWLzLptHmOeplB50nW-1B3P-6rdqDAiQCFgGj1Qkvbwmwxslb8nXAdPI_e2-CRJHTXePZb1Zadvxc4_rwj_EOXr_c4/s640/5.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο πανούργος Αλή Πασάς είχε προετοιμάσει με μεθοδικότητα την κατάκτηση του επίζηλου
λιμανιού, που τόσο ήθελε σαν βάση του στόλου που διατηρούσε στο Ιόνιο. Τα κυριότερα
«όργανά» του, στις υπόγειες δολοπλοκίες του, ήταν ο μητροπολίτης Άρτας
Ιγνάτιος, ο οποίος έσπειρε τη διχόνοια στους Πρεβεζάνους, τους οποίους και έπεισε
να μην αμυνθούν, αφού στόχος του Αλή ήταν μόνον οι Γάλλοι, και -αλίμονο- ο θρυλικός
Σουλιώτης Γιώργης Μπότσαρης, που κράτησε μακριά τους συμπατριώτες του και υπέδειξε
στα στρατεύματα του Αλή τα περάσματα που οδηγούσαν στην περίμετρο της Πρέβεζας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Γάλλοι κατάλαβαν ότι επίκειται η επίθεση,
όταν πληροφορήθηκαν ότι ο στρατηγός Roze, που βρισκόταν στην Παραμυθιά για διαπραγματεύσεις,
συνελήφθη και φυλακίστηκε από τον Τεπελενλή. Έτσι προετοιμάστηκαν για την άμυνά
τους, οργάνωσαν την Δημοτική Φρουρά της πόλης, έκαναν περιμετρικά ένα πρόχειρο
οχύρωμα και έστειλαν όπλα στους Σουλιώτες, που ευρίσκονταν σε πόλεμο με τον Βεζίρη
των Ιωαννίνων. Το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου 1798 ο Αλής και οι δυο γιοι του Μουχτάρ
και Βελής, με 10.000 πεζικάριους και ιππείς, φάνηκαν στα βουνά που βρίσκονται
ακριβώς επάνω από τους λόφους της Νικόπολης. Ο σατράπης της Ηπείρου ανέθεσε την
αρχηγία των δυνάμεών του στο Μουχτάρ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ενώ ο ίδιος έστησε την σκηνή του σε ένα
κοντινό λόφο, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τις κινήσεις των στρατευμάτων του,
όπως ο Οκταβιανός Αύγουστος στη ναυμαχία του Ακτίου. Οι Γάλλοι αντί να μείνουν
και να αμυνθούν στις οχυρώσεις της Πρέβεζας, παρατάχθηκαν ανάμεσα στα ερείπια της
Νικόπολης, μόλις 400 άντρες, ενώ ήταν μαζί τους 200 Πρεβεζάνοι υπό τον παππού
του Ανδρούτσου, Παναγιώτη Τσαρλαμπά και 60 Σουλιώτες, με αρχηγό τον οπλαρχηγό της
Λάμαρης Χρηστάκη Καλόγερο. Την άλλη ημέρα, τα χαράματα, οι δερβίσηδες των Αλβανών
άρχισαν να εμψυχώνουν τους πολεμιστές τους, και να τους προετοιμάζουν για την τελική
έφοδο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι, όταν ο Μουχτάρ έδωσε την διαταγή «επίθεση
με τα σπαθιά σας», οι καβαλάρηδες και πεζικάριοι του Αλή έπεσαν επάνω στους
αντιπάλους τους -των οποίων το πυροβολικό αποδείχτηκε ανίσχυρο- με πρωτοφανή
σφοδρότητα. Οι Πρεβεζιάνοι πολιτοφύλακες λιποτακτήσανε και πήγαν με το μέρος
του Πασά, ενώ οι Σουλιώτες έριξαν μερικές βολές, στον αέρα, και εξαφανίστηκαν προς
τα βουνά, χωρίς να πολεμήσουν. Σε ελάχιστο χρόνο οι υπερασπιστές της Πρέβεζας τράπηκαν
σε άτακτη υποχώρηση και κινήθηκαν τρομοκρατημένοι προς την πόλη, ακολουθούμενοι
από τους αφιονισμένους και έξαλλους διώκτες τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι σκηνές που ακολούθησαν προκαλούν φρίκη. Θηριωδίες,
βιασμοί και φόνοι. Οι μισοί από τους Γάλλους εσφαγιάστηκαν επί τόπου, ενώ οι
υπόλοιποι -μεταξύ των οποίων και ο στρατηγός τους La Salcette- αιχμαλωτίστηκαν
και στην συνέχεια μεταφέρθηκαν στα Γιάννενα, όπου και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια
του Κάστρου. Ο κάμπος της Νικόπολης ήταν πνιγμένος στο αίμα και διάσπαρτος με
ακέφαλα σώματα. Όμως την ίδια τύχη είχαν και οι άτυχοι Πρεβεζάνοι. Όσοι τους δεν
εκτελέστηκαν επί τόπου, κατέφυγαν έντρομοι και ρακένδυτοι στο Άκτιο και στη γειτονική
Βόνιτσα, κρυβόμενοι ανάμεσα στα δέντρα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο μητροπολίτης Ιγνάτιος τους παγίδεψε -μάλλον
άθελά του- και τους έπεισε να γυρίσουν στην πόλη τους, γιατί -δήθεν- ο Βεζίρης
θα έδειχνε μεγαλοψυχία. Αυτοί πίστεψαν τις διαβεβαιώσεις του και επέστρεψαν στην
Πρέβεζα, όπου όμως, μαζί με άλλους διακόσιους συμπολίτες τους -που δεν είχαν προλάβει
να φύγουν- την επόμενη μέρα μεταφέρθηκαν στη Σαλαώρα, όπου σφαγιάστηκαν εν ψυχρώ,
παρουσία του ίδιου του Αλή. Ο χαλασμός της Πρέβεζας ολοκληρώθηκε. Εκείνη την περίοδο,
ο Άγγλος ναύαρχος Νέλσον, που βρισκόταν στην Μεσόγειο, έστειλε έναν αξιωματικό
του να συγχαρεί τον Αλή για τη νίκη και να ζητήσει συγνώμη που δεν επισκέφτηκε
ο ίδιος τον «Ήρωα της Ηπείρου», όπως τον είπε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στις 24 του Οκτωβρίου, ημέρα Τρίτη, ο Αλής μπήκε
θριαμβευτής στην Πρέβεζα. Η αλήθεια είναι ότι διέκοψε αμέσως τις λεηλασίες, όμως
η καταστροφή είχε ήδη συντελεστεί. Φόνοι, αρπαγές των παιδιών για πώληση, βιασμοί,
κοπέλες για χαρέμια, συνέθεταν το ανατριχιαστικό σκηνικό. Η φωτιά, που κράτησε
δυο ημέρες, είχε κάνει στάχτη τα περισσότερα σπίτια. Τότε κάηκαν και οι τρεις
κυριότερες εκκλησίες της Πρέβεζας. Δυο χρόνια μετά, το 1800, με την Ρωσοτουρκική
συμφωνία, ο Αλής αναγκάστηκε να αποσύρει τα στρατεύματά του, όμως το έτος 1807 επανήλθε
-δριμύτερος- καταλαμβάνοντας για δεύτερη φορά την πόλη, στέλνοντας το γιο του Βελή
με 10.000 πεζούς και ιππείς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τότε εγκαταστάθηκε για τα καλά. Έχτισε κάστρα,
προμαχώνες, σεράγια, χαρέμια και περνούσε πολλές εβδομάδες το χρόνο στην
πολύπαθη πόλη, την οποία έκανε επίνειο των Ιωαννίνων και εξαγωγικό κέντρο του κράτους
του. Αμέσως μετά την κατάληψη της Πρέβεζας ο Αλή Πασάς έστειλε ένα μήνυμα στην
Υψηλή Πύλη, ότι ποτέ δεν θα πρέπει η Οθωμανική Αυτοκρατορία να παραχωρεί εδάφη
της, σε αλλόθρησκες δυνάμεις για «προστασία». Ο σουλτάνος ευχαριστήθηκε από την
δράση του τοπάρχη του και του απένειμε τον βαθμό του «πασά των τριών ιππουρίδων»,
που ήταν ανώτερη στρατιωτική διάκριση, καθώς και το πολυπόθητο αξίωμα του «Βεζίρη
των Ιωαννίνων».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο βιογράφος του Αλή, Σπύρος Αραβαντινός αναφέρει
ότι πριν την καταστροφή ο πληθυσμός της Πρέβεζας ήταν 16.000, ενώ κατά τον περιηγητή
Henry Holland που την επισκέφτηκε το 1812 -δεκατέσσερα χρόνια μετά το χαλασμό-
τότε ήταν μόλις 4.000 ψυχές. Το άκρο άωτο της αναλγησίας του Πασά είναι το ότι
-με σουλτανικό φιρμάνι που ο ίδιος προκάλεσε- δήμευσε τα κτήματα πολλών εξορισθέντων
Πρεβεζάνων και εγκατέστησε σε αυτά τα περισωθέντα «λείψανα» των θυμάτων του,
από το Χόρμοβο και την Λέκλη, τα δυο χωριά που είχε κυριολεκτικά ισοπεδώσει προηγουμένως.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο ίδιος κράτησε ως λάφυρο ένα «ασημένιο
δισκοπότηρο», από το Ναό του Αγίου Χαραλάμπους, στο οποίο του άρεσε να πίνει το
αγαπημένο του ρακί, αν και ήταν Μωαμεθανός. Η ακόρεστη δίψα όμως του Τεπελενλή
για κατακτήσεις, δεν είχε τέλος. Αμέσως μετά την κατάκτηση της Πρέβεζας στράφηκε
προς την γειτονική Βόνιτσα, που ήταν και αυτή υπό Γαλλική κατοχή. Η ολιγάριθμη
φρουρά που είχε ήδη μάθει για την τύχη της Πρέβεζας συνθηκολόγησε αμέσως, και
διεκπεραιώθηκε με ασφάλεια στη Λευκάδα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghdkQGEJK9WXPajkaQPtNNZ-nyJLGLmb08NCksQlX8Q80vBhJOQV9gUM9oi6s4mxeClR35MeBGZxBRgprjvdlen7kYNAWeScRxX7niGkUxe-zzxVpmOcMeHQ50T1Y4c75BDkczuwJDa0I/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghdkQGEJK9WXPajkaQPtNNZ-nyJLGLmb08NCksQlX8Q80vBhJOQV9gUM9oi6s4mxeClR35MeBGZxBRgprjvdlen7kYNAWeScRxX7niGkUxe-zzxVpmOcMeHQ50T1Y4c75BDkczuwJDa0I/s640/6.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Έτσι ο Αλής κατέλαβε την πόλη αναίμακτα και -απερίσπαστος πλέον- στράφηκε εναντίον
της άλλης Γαλλικής κτήσης στο Ιόνιο, τη Λευκάδα. Ισχυρό εκστρατευτικό σώμα με επικεφαλής
τον έμπιστό του Γιουσούφ Αράπη στρατοπέδευσε ακριβώς απέναντι από την πόλη και ετοιμαζόταν
να εισβάλλει μέσω του στενού πορθμού στο νησί. Τις ημέρες όμως εκείνες βρισκόταν
κοντά ο ενωμένος Ρωσοτουρκικός στόλος, αποτέλεσμα μιας παράξενης συμμαχίας της
περιόδου αυτής. Η «Υψηλή Πύλη», για πολιτικούς προφανώς λόγους, ήθελε η Λευκάδα
να περάσει από την Γαλλική «προστασία» στην αντίστοιχη Ρωσική.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι κάτοικοί της προκειμένου να αποφύγουν τις
-αναμενόμενες- θηριωδίες του Αλή, κατέβασαν μόνοι τους τη Γαλλική σημαία και
κάλεσαν τους ναυάρχους Fyodor Usakov και Καδήρ - Μπέη για να βοηθήσουν. Ο
Γάλλος φρούραρχος όμως αρνιόταν την παράδοση. Τότε ο F. Usakov του έστειλε
ένα τελεσίγραφο και του διεμήνυσε ότι εάν δεν απομακρυνθεί θα αφήσει ελεύθερα
τα στίφη του Βεζίρη των Ιωαννίνων να καταλάβουν την πόλη. Μπροστά στον κίνδυνο
αυτό οι Γάλλοι δέχτηκαν να αποχωρήσουν και βγήκαν από το φρούριο στις 4 Νοεμβρίου
1798, με όλες τις τιμές. Εννοείται βέβαια ότι η έκβαση αυτή κάθε άλλο παρά
ικανοποίησε τον Πασά που ανέμενε, όπως η αλεπού του μύθου, να καταβροχθίσει τη
λεία του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όμως αναγκάστηκε να αποσύρει τον στρατό του
και να στραφεί σε άλλους στόχους στη Θεσπρωτία. Μετά από μερικά χρόνια προσπάθησε
εκ νέου, και αφού κατέλαβε πάλι την Πρέβεζα -η οποία είχε αποκτήσει εν τω μεταξύ
την ανεξαρτησία- επιχείρησε, επίσης, να καταλάβει τη Λευκάδα, χωρίς όμως να το επιτύχει.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής ουδέποτε, παραιτήθηκε από τα σχέδιά του
να προσαρτήσει την Λευκάδα, μετά την πρώτη του αποτυχία το 1798. Έτσι το 1807
δοκίμασε πάλι. Τότε η Λευκάδα ανήκε στην Ιόνιο Πολιτεία, που είχε συσταθεί με Ρωσοτουρκική
συμφωνία και βρισκόταν υπό Ρωσική προστασία. Μετά όμως την έκρηξη του πολέμου μεταξύ
Γαλλίας - Τουρκίας αφενός και των Συμμάχων (Ρωσία, Αγγλία, Αυστρία) αφετέρου, ο
Τεπελενλής άρπαξε την ευκαιρία και πολιόρκησε πάλι τη Λευκάδα με 8.000 άντρες.
Σε μηδενικό χρόνο έκτισε στην είσοδο του πορθμού το οχυρό «Τεκές» (σώζεται και
σήμερα), ενώ συγχρόνως ο αδερφός του Ναπολέοντα, Ιωσήφ, του έστειλε από τη
Νάπολη μια ολόκληρη αξιόμαχη πυροβολαρχία για ενίσχυση.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τότε συνέβη ένα σημαντικό γεγονός. Η Ιόνιος Γερουσία
και ο Ρώσος αρμοστής της Κέρκυρας έστειλαν τον Ιωάννη Καποδίστρια -γραμματέα της
Ιόνιας Βουλής- να οργανώσει την άμυνα της Λευκάδας. Ο μετέπειτα εθνικός κυβερνήτης,
βοηθούμενος από τον άλλοτε συνεργάτη του Αλή μητροπολίτη Άρτας Ιγνάτιο και τον
Περραιβό κινήθηκε ταχύτατα και δραστήρια. Κατασκεύασε αμέσως σημαντικά οχυρωματικά
έργα, αναπτέρωσε το ηθικό των κατοίκων και -κυρίως- κάλεσε από τη Στερεά Ελλάδα
και τα νησιά τους Έλληνες οπλαρχηγούς να συμμετάσχουν στην άμυνα της.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και συνέρευσε η αφρόκρεμα της «κλεφτουριάς»,
οι Κίτσος Μπότσαρης, Κατσαντώνης, Τσόγκας, Τζαβέλλας, Νικηταράς, Σκυλοδήμος,
Κουμπάρης, Δημήτριος Καραΐσκος (πατέρας του Γεωργίου Καραϊσκάκη), Βαρνακιώτης
και ο Κολοκοτρώνης, επικεφαλής Ρωσικής ναυτικής μοίρας. Μετά από τη σύναξη αυτή
ο Αλής μπήκε σε σκέψεις. Επί τέσσερις μήνες ο στρατός του δεν έπαιρνε διαταγή επίθεσης,
ενώ ο ίδιος καθόταν στην Πρέβεζα διστακτικός και αναποφάσιστος. Αλλά ένα άλλο γεγονός
ακύρωσε εντελώς το σχεδιασμό του. Στις 10 Ιουνίου 1807 με τη συνθήκη του
Τιλσίτ, η Γαλλία και η Ρωσία έπαψαν πια να είναι σε εμπόλεμη κατάσταση.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Ρώσος διοικητής της Λευκάδας ανήγγειλε αμέσως
περιχαρής στο Βεζίρη την ανακωχή, ο οποίος όμως του απάντησε ότι αυτός δεν έχει
καμία επίσημη πληροφόρηση και δεν προτίθεται να λύσει την πολιορκία. Όταν όμως
έμαθε ότι οι Γάλλοι ξαναπήραν την Κέρκυρα σε εφαρμογή της συμφωνίας, τότε κατάλαβε
ότι όχι μόνο δεν έχει πλέον τη στήριξη του Ναπολέοντα -από τον οποίο περίμενε βοήθεια-
αλλά φοβήθηκε και για αιφνιδιαστική επίθεση των Γάλλων εναντίον του, αφού πλέον
και η Λευκάδα περνούσε στην κατοχή τους. Έτσι -για δεύτερη φορά- έλυσε απογοητευμένος
την πολιορκία της Λευκάδας, που τόσο λαχταρούσε να προσαρτήσει.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο μεγάλος στόχος του Αλή, από την αρχή κιόλας
της εγκατάστασής του στην εξουσία, ήταν να απαλλάξει την επικράτειά του από την
μάστιγα των «κλεφτών». Αυτοί δεν ταυτίζονται με τον όρο «κλέφτες και αρματολοί»,
που παραπέμπει στους αγωνιστές του ΄21. Ήταν όπως το λέει η λέξη, δηλαδή λήσταρχοι,
οι οποίοι λεηλατούσαν την ύπαιθρο, μη κάνοντας διάκριση Χριστιανικών και Μουσουλμανικών
πληθυσμών. Όταν η θέση τους δυσκόλευε από τη συνεχή καταδίωξή τους, από τις
δυνάμεις του Τεπελενλή, κατέφευγαν στην ξενοκρατούμενη Λευκάδα, όπου εύρισκαν
ασφαλές καταφύγιο. Αυτός ήταν ο λόγος -μεταξύ των άλλων- που ο Βεζίρης των
Ιωαννίνων ήθελε να καταλάβει το νησί αυτό του Ιονίου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην αρχή προσπάθησε να το επιτύχει με ήπιο
και διπλωματικό τρόπο, στέλνοντας στις 27 Απριλίου 1800, από το Μιχαλίτσι (χωριό
της Πρέβεζας), μια ευγενική επιστολή, προς τους προκρίτους της Λευκάδας, τους
οποίους προσφωνεί «Ευγενέστατοι άρχοντες Αγιομαύρας μετά τον μετά πόθου χαιρετισμόν
σας φανερώνω». Η επιστολή είναι γραμμένη σε ωραιότατα Ελληνικά (οξείες, δασείες,
περισπωμένες κλπ), από κάποιον από τους πολυάριθμους λόγιους γραμματικούς του.
Ο ίδιος έβαλε την υπογραφή του στην κορυφή της πρώτης σελίδας της δισέλιδης επιστολής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΗ ΠΑΣΑ</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η επιστολή του Βεζίρη των Ιωαννίνων προς τους
«νοικοκυραίους» της Λευκάδας με την οποία τους ζητούσε να σταματήσουν να παρέχουν
άσυλο στις ληστρικές συμμορίες της Ηπείρου και Στερεάς δεν είχε αποτέλεσμα.
Έτσι μερικά χρόνια αργότερα, το 1803, απευθύνθηκε -επισήμως αυτή τη φορά- στην
Ιόνια Πολιτεία, που βρισκόταν τότε υπό Ρωσική προστασία.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά από πολύχρονες διαπραγματεύσεις, που έκανε
ο Ψαλίδας, υπογράφτηκε στις 9 Νοεμβρίου 1803, στην Κέρκυρα η περίφημη συνθήκη μεταξύ
του πληρεξούσιου και αντιπροσώπου του Αλή, μητροπολίτη Άρτας και Ναυπάκτου,
Ιγνάτιου και του κόμη Antonio Maria Capo d΄ Istria (Αντώνιος - Μαρία Καποδίστριας,
1741 - 1819), πατέρα του μετέπειτα εθνικού κυβερνήτη Ιωάννου Καποδίστρια. Η συμφωνία
γράφτηκε τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Ιταλικά. Ο Αλή Πασάς ζήτησε -δια του
Ιγνάτιου- «οι κάμνοντες λεηλασίας, φόνους και άλλα πολλά κακά να μην ήθελεν ειμπορούν
να έχουν τας φαμιλίας των εις κανένα από τα νησία της Γαληνοτάτης πολιτείας,
αλλά ούτε αυτοί οι ίδιοι να καταφεύγουν και να φυλάττωνται, ωσάν οπού τούτο είναι
εναντίον του δικαίου».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqdbrc2S7xHgea4_K9KIIirP0kPJ34PpMeky2N-KCk8U2eGNnHL_wQwxqQsvhTplbG63gi5Vg0D46a2I7dNUMzWuyg6nu-iuYPTjBhqXJy5_AuyNVCVGu5ed0ndu4qqhnrCY1DubglBLc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqdbrc2S7xHgea4_K9KIIirP0kPJ34PpMeky2N-KCk8U2eGNnHL_wQwxqQsvhTplbG63gi5Vg0D46a2I7dNUMzWuyg6nu-iuYPTjBhqXJy5_AuyNVCVGu5ed0ndu4qqhnrCY1DubglBLc/s640/7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Τα ανταλλάγματα, που προσέφερε ο Τεπελενλής στους Επτανήσιους, ήταν πρωτοφανή:
«να μην πληρώνει (τέλη λιμενισμού) η παντιέρα (σημαία) της Γαληνοτάτης Επτανήσου
πολιτείας εις κανένα σκάλωμα (λιμάνι). Οι αγωγιάται να πληρώνουν κουμέρκι (φόρο)
μόνον προς τέσσαρας παράδες το φόρτωμα, αντί οκτώ παράδες οπού επλήρωναν, οι δε
νησιώται να μένουν ελεύθεροι. Το δόσιμον (φόρος) να πληρώνεται μεν πλην όχι από
τους νησιώτας αλλ΄ από τους Τουρκομερίτας, αγοραστάς ή πωλητάς. Το δόσιμον οπού
επλήρωναν οι βάρκες εις την δουγάναν (τελωνείο) όταν εφόρτωναν δια τα νησιά εις
το εξής να μην το πληρώνουν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι υπήκοοι της Επτανήσου πολιτείας, οπού θελήσουν
να καθίσουν εις τα μέρη της διοικήσεως της υψηλότητός του (του Αλή Πασά) δια πραγματείαν
τους ή άλλα τους επιχειρήματα, και όσοι ακόμη έρχονται δια υποθέσεις τους και
στέκουν προς καιρόν, όλοι αυτοί θέλουν έχει από μέρους της υψηλότητός του και
των ανθρώπων του κάθε λογής φύλαξιν και υπεράσπισιν και βοήθειαν και δεν θέλει είναι
υποκείμενοι εις αγγαρείες τοπικαίς και εις καμμίαν άλλην ενόχλησιν. Οι υπήκοοι
της Επτανήσου πολιτείας δεν θέλει ενοχλούνται δια χαράτζι παντελώς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο κόνσολας (πρόξενος) της Άρτας θέλει απολαμβάνει
όλην την αγάπην και προστασίαν της υψηλότητός του (του Αλή Πασά) δια να ενεργή
ακωλύτως τα του επαγγέλματός του και θέλει έχει την συνδρομήν του βογβόδα (βοεβόδα)
της Άρτης δια να πιάνη κάθε κακοποιόν και άτακτον υπήκοον της Επτανήσου πολιτείας
και να τον παιδεύει κατά τους νόμους της ιδίας του διοικήσεως καθώς διαλαμβάνει
το περάτι (θέληση) του. 1803 Νοεμβρίου 9 Κορφούς Τ.Σ.+ Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου
και Άρτης Ιγνάτιος, πληρεξούσιος του υψηλοτάτου Βεζήρη Αλή Πασσά βεβαιοί».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Γυρνώντας στα Γιάννενα ο Ιγνάτιος έφερε τη
συνθήκη, την οποία ο Αλής επικύρωσε -περιέργως- στα Τουρκικά. Συγχρόνως απέστειλε
«προς τους υπεραγαπητούς ημίν προέδρους των Κορυφών» επιστολή στην οποία γράφει
ότι «τα τέσσερα νησιά Ζάκυνθο, Κεφαλληνία, Ιθάκη και Αγία Μαύρα έγιναν φωλιά
και μεντένι (ορμητήριο) των κλεπτών» και ζητά να εκδώσει ο Καποδίστριας
διαταγές υλοποίησης της συνθήκης, όπως και έγινε:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Η κοινότης κάθε χωρίου των άνωθεν νήσων, εις
κάθε παραμικράν είδησιν ότι οι ειρημένοι κλέπται ή η φαμελίαις τους ησέβησαν εις
τινά μέρος της περιοχής του (του Αλή) θέλει συντρέξει (η κοινότητα) ευθύς δια
να τους πιάση ζωντανούς ή αποθαμένους, και ομοίως τας φαμελίας τους, η αν δεν επιτύχει
ο πιασμός τους να ταις καταδιώξει από την επικράτειάν μας. Αντονιο Μαρία κόμης
Καποδίστρια, γαληνότατος πρίγκηψ και πρόεδρος της εξοχωτάτης γερουσίας της Επτανήσου
ρεπούμπλικας».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αλλά και ο Βεζίρης των Ιωαννίνων έκανε το ίδιο
στέλνοντας στους διοικητές του Βεληγκέκα, Ισούφ αγά, Χαμζέ Λιατίφη, Ντεβιντάρη,
Κοντομπεκίρη κ.ά., μπουγιουρντιά (διαταγές) με τα οποία τους έδινε την εντολή
«να ακολουθήσουν, και να μην πειράξουν τελείως από αυταίς ταις συμφωνίαις». Όμως
ο Αλής είχε παραλείψει να περιλάβει στη συνθήκη ρητή δέσμευση για την μη παροχή
ασύλου στους αιώνιους εχθρούς του, τους Σουλιώτες, (σε ένα περίπου μήνα από την
υπογραφή της συμφωνίας το Σούλι θα παραδοθεί). Όμως οι Επτανήσιοι έκαναν το εντελώς
αντίθετο. Μετά την πτώση του Σουλίου οι Σουλιώτες βρήκαν άσυλο -κυρίως- στην Κέρκυρα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το κείμενο της συνθήκης είναι διατυπωμένο στα
Οθωμανικά, με Αραβικούς χαρακτήρες, γραμμένο από κάποιον γραμματικό του. Στην αρχή
γίνεται επίκληση στο Θεό - τυπικό εισαγωγικό στερεότυπο τέτοιων χειρογράφων. Ο
Θεός αναφέρεται στη συνέχεια ως κριτής, τιμωρός και ευεργέτης. Το κείμενο γράφτηκε
με απλά λόγια ώστε να είναι προσιτό σε οποιονδήποτε. Αναφέρει ότι οι κλέφτες παρανόμησαν
και αφού κατέστρεψαν τις περιουσίες των υπηκόων του, βρήκαν καταφύγιο στα όρια
της Επτανήσου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αφού απονέμει εύσημα στο μητροπολίτη Ιγνάτιο,
κλείνει στο τέλος με την ημερομηνία που το υπέγραψε. Στην αρχή του υπάρχουν
υπογραφή και σφραγίδα, που είναι η επίσημη του Τουρκικού κράτους και όχι η προσωπική
του Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">H ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΣΟΥΛΙΟΥ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Δεκαπέντε Χρόνια Πόλεμοι<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά από την εδραίωσή του στο Πασαλίκι των
Ιωαννίνων ο Αλής στρέφει το ενδιαφέρον του στην κατάληψη του Σουλίου και την
υποταγή των Σουλιωτών. Οι ανυπότακτοι αυτοί πληθυσμοί, ήταν Χριστιανοί Τσάμηδες
και αποτελούσαν απειλή κατά της κυριαρχίας του στην Ήπειρο. Οι Σουλιώτες ζούσαν
-στην απρόσιτη περιοχή τους- ανεξάρτητοι, κάτω από ένα καθεστώς ιδιότυπης και πρωτόγονης
«δημοκρατίας». Το άγονο έδαφος τους έστρεψε προς τις ένοπλες επιδρομές, που πλησίαζαν
σε απόσταση αναπνοής ακόμη και από αυτά τα Γιάννενα και αποτελούσαν άμεση τροχοπέδη
στην εμπέδωση μιας ενιαίας τάξης πραγμάτων, την οποία επεδίωκε ο Αλής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σε 11 αριθμούνταν τα Σουλιώτικα χωριά, που τα
κατοικούσαν συνολικά 47 οικογένειες (φάρες). Πρώτο στην τάξη ήταν το λεγόμενο «Τετραχώρι»,
δηλαδή η Κιάφα, ο Αβαρίκος, το Σούλι και η Σαμονίβα. Η Σουλιώτικη Συμπολιτεία
ήταν ένα «κράτος εν κράτει» και είχε σαν ανώτατο άρχοντά της τον «πολέμαρχο»,
που πάντοτε ήταν ή ένας Μπότσαρης ή ένας Τζαβέλλας. Κορυφαίο όργανο η Γερουσία
(το Κριτήριο), με έναν εκπρόσωπο από κάθε φάρα. Στα 1790, ο Αλής έλαβε ενεργό μέρος
στον πόλεμο της Τουρκίας εναντίον της Ρωσίας και εκστράτευσε στο Δούναβη, όπου
και διακρίθηκε σε πολλές μάχες.<br />
Κατά το διάστημα αυτό, οι Σουλιώτες βρήκαν την ευκαιρία -παρακινούμενοι και από
τους Ρώσους- να εξεγερθούν και να απειλήσουν τα Γιάννενα, αφού προηγουμένως λεηλάτησαν
την περιοχή της Τσαμουριάς. Ο Αλής το 1791 παίρνει την άδεια από την Υψηλή Πύλη
να επιστρέψει επειγόντως στην Ήπειρο για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Πηγαίνει
αμέσως με 3.000 στρατιώτες να καταλάβει το Σούλι. Η αιφνιδιαστική επίθεση αποκρούεται
και ο Αλής γυρίζει στα Γιάννενα, με βαριές όμως απώλειες, σε νεκρούς και τραυματίες.
Τον επόμενο χρόνο επιχειρεί να επιτύχει τον στόχο του. Τη φορά αυτή διέδωσε ότι
όλες οι προετοιμασίες είχαν σαν σκοπό να πολεμήσει τους εχθρούς του στο Αργυρόκαστρο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7_9I30S2qqgYsQin_2vefliN3zf0lr-REKXEsCyruYrdK0nqQkTaHoQWEphrUBY4zybLR3fSgii13lgsGCEJTwHGIRg6ZoqRVo2tcw3LbZhE2w6xcBLEQSR28AaBrmh5C5xXBFeAAy4g/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="580" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7_9I30S2qqgYsQin_2vefliN3zf0lr-REKXEsCyruYrdK0nqQkTaHoQWEphrUBY4zybLR3fSgii13lgsGCEJTwHGIRg6ZoqRVo2tcw3LbZhE2w6xcBLEQSR28AaBrmh5C5xXBFeAAy4g/s640/8.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Για να θολώσει τα νερά έστειλε επιστολή στους αρχηγούς των Σουλιωτών Μπότσαρη
και Τζαβέλλα με την οποία ζητούσε τη βοήθειά τους. (το γράμμα ήταν στα Ελληνικά):
«Φίλοι μου καπετάν Βότσιαρη και καπετάν Τζιαβέλλα, εγώ ο Αλή Βεζίρης σας χαιρετώ
και σας φιλώ τα μάτια. Τούτη είναι η ώρα και ο καιρός, όπου έχω χρείαν από
λόγου σας και μένω να ιδώ την φιλίαν σας και την αγάπη που έχετε δια ελόγου μου.
Λοιπόν, εγώ δεν πηγαίνω να πολεμήσω πριν να έρθετε και σας καρτερώ ογλήγορα να
έλθετε. Ταύτα και σας χαιρετώ». Οι Σουλιώτες κατάλαβαν ότι επρόκειτο για
παγίδα, έστειλαν όμως -για να δείξουν καλή θέληση- στα Γιάννενα 70 πολεμιστές με
επικεφαλή τους τον οπλαρχηγό Λάμπρο Τζαβέλλα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής τους συνέλαβε όλους, τους φυλάκισε και ξεκίνησε
αμέσως για να επιτεθεί στο Σούλι. Όμως ο αιφνιδιασμός του και πάλι απέτυχε,
γιατί ένας Σουλιώτης δραπέτευσε και ειδοποίησε τους συμπατριώτες του, οι οποίοι
απέκρουσαν με επιτυχία την επίθεση. Τότε, ο Πασάς ζήτησε να του φέρουν τον Τζαβέλλα,
τον ελευθέρωσε και τον έστειλε στο Σούλι, για να πείσει τους υπερασπιστές του,
να παραδοθούν, γιατί, διαφορετικά, ο γιος του ο Φώτος, τον οποίο είχε ήδη συλλάβει,
και οι υπόλοιποι όμηροι, θα εκτελούνταν. Ο Σουλιώτης οπλαρχηγός πήγε στα μέρη
του, αλλά όχι μόνο δε ζήτησε την παράδοση του Σουλίου, αλλά τους παρότρυνε
όλους για άμυνα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο σατράπης εξαγριώθηκε, αλλά όμως δεν σκότωσε
τον Φώτο και τους αιχμαλώτους, εντυπωσιασμένος από την περήφανη στάση του μικρού
Σουλιώτη, τον οποίο, απλώς, φυλάκισε. Τότε διέταξε γενική επίθεση τάζοντας 500
πουγκιά σε εκείνον που θα πατούσε πρώτος το Σούλι. Στην αρχική φάση της μάχης ο
στρατός του Αλή κατατρόπωσε τους Σουλιώτες και ήταν βέβαιο ότι θα τους νικούσε,
εάν δεν επενέβαινε η Μόσχω Τζαβέλλα, που συγκέντρωσε τις γυναίκες, συγκράτησε
τους άντρες και κατέλαβε τα στενά από όπου θα περνούσαν τα τμήματα του Πασά. Πράγματι
όταν μπήκαν στη χαράδρα οι υπερασπιστές του Σουλίου κυριολεκτικά εξόντωσαν τους
εισβολείς, που ήταν περισσότεροι από 10.000.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο ίδιος ο Αλής κατηύθυνε τη μάχη παρακολουθώντας
την με κιάλια. Στις 20 Ιουλίου 1792, ο Αλής υποχωρεί αφήνοντας όμως στο πεδίο
των συγκρούσεων πολλούς νεκρούς. Οι Σουλιώτες πήραν λάφυρα 200 άλογα και ημιόνους,
50 πιστόλια, επάνω από 500 σπάθες, 60 σημαίες, ακόμη και αυτή την σκηνή του Βεζίρη.
Τους επιζήσαντες, οι οποίοι βρίσκονταν σε άσχημη κατάσταση, τους μετέφερε στα
Γιάννενα, και τους έβαλε στο Κάστρο νύχτα, ώστε να μην γίνει γνωστή στους
κατοίκους η έκταση της καταστροφής. Μετά την ήττα ο Αλής αποδέχτηκε να συνθηκολογήσει
- αφήνοντας ελεύθερους το Φώτο και τους άλλους αιχμαλώτους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Σουλιώτες θα διατηρούσαν την αυτονομία
τους, αλλά δεσμεύτηκαν εγγράφως ότι δεν θα έκαναν πλέον ληστρικές επιδρομές στις
περιοχές του. Όμως ο Βεζίρης δεν παραιτήθηκε μετά και την δεύτερη αποτυχία του
από την επιδίωξή του να υποτάξει τους υπερήφανους Σουλιώτες. Αντίθετα μάλιστα,
συνεχώς επαναλάμβανε προς τον έμπιστό του Θανάση Βάγια τα λόγια: «Το Σούλι θέλω
ορέ». Τούτη τη φορά ακολούθησε άλλη μέθοδο. Έζωσε τα Σουλιώτικα χωριά με στρατιωτικά
φυλάκια και πολλά μικρά κάστρα, έτσι ώστε να κόψει κάθε επικοινωνία και να
αναγκάσει τους υπερασπιστές να υποταχθούν, στερούμενοι τροφίμων και πολεμοφοδίων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όμως αυτοί, καθώς ήταν έμπειροι στον ανορθόδοξο
πόλεμο, με συνεχείς νυχτερινές επιδρομές κατέστρεψαν τους σταθμούς του Αλή Πασά
και κράτησαν τις διόδους ανοιχτές. Όταν, τον Απρίλιο του 1802, το Γαλλικό πολεμικό
«Urb» έφτασε στην Πάργα, φέρνοντας -στους Σουλιώτες- εφόδια και πυρομαχικά, ο
Αλής αποφάσισε να κινηθεί, αφού προηγουμένως οι Σουλιώτες απέρριψαν την πρότασή
του για παράδοση, που τους μετέφερε ο Χρύσανθος, ένας παπάς του ναού της Αγίας
Αικατερίνης των Ιωαννίνων, τον οποίο λίγο έλειψε να λιντσάρουν. Έτσι ο τρίτος
πόλεμος του Αλή εναντίον του Σουλίου αρχίζει τον Ιούνιο του 1802.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αφού επιθεώρησε ο ίδιος τους 10.000 άντρες
του, στο στρατόπεδο της Μπονίλας (σημερινή Ανατολή), τους έστειλε στα αφιλόξενα
Σουλιώτικα βουνά, με επικεφαλής τον γιο του Βελή. Αυτή τη φορά ο αποκλεισμός
πέτυχε και σε 4 μήνες οι Σουλιώτες τρέφονταν μόνο με χόρτα, ενώ οι αρρώστιες
τους θέριζαν. Παρόλα αυτά άντεξαν έναν ακόμη χρόνο, όμως τον Δεκέμβριο του
1803, αναγκάστηκαν να δεχτούν, να παραδώσουν τα όπλα. Έτσι υπέγραψαν την συνθήκη
ειρήνης με το Βελή, σύμφωνα με την οποία οι Σουλιώτες ήταν μεν υποχρεωμένοι να
αφήσουν τις εστίες τους, αλλά εντελώς ελεύθεροι να εγκατασταθούν όπου ήθελαν, μαζί
και με την κινητή περιουσία τους.<br />
Ο Βελής θα τους διέθετε και τα απαραίτητα άλογα για την μεταφορά. Η συμφωνία όμως
τηρήθηκε, μόνον για 2.000 Σουλιώτες που έφτασαν σώοι στην Πάργα. Το γεγονός ότι
είχαν μαζί τους σαν εγγύηση το δεκατετράχρονο ανεψιό του Αλή (γιο της αδερφής
του Χαϊνίτσας) ίσως ήταν η αιτία. Όμως, 1.000 άλλοι Σουλιώτες, που κατευθύνθηκαν
προς το Ζάλογγο περικυκλώθηκαν από τους στρατιώτες του Αλή και δέχτηκαν
αιφνιδιαστική επίθεση. Εξήντα -περίπου- γυναίκες όταν είδαν την εξόντωση των
αντρών τους, αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν πέφτοντας στο γκρεμό κρατώντας τα μικρά
παιδιά τους στην αγκαλιά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Από την καταστροφή ξέφυγαν 78 Σουλιώτες, που, μαζί
με άλλες 28 οικογένειες, οχυρώθηκαν στον Πύργο του Δημουλά, στο χωριό Ρηνιάσα, με
επικεφαλής τη Δέσπω Μπότση - Σέχου, η οποία -για να μην παραδοθούν- έβαλε φωτιά
στο μπαρούτι, και τινάχτηκαν στον αέρα. Παράλληλα, ο τελευταίος που έμεινε στο
Σούλι, ο καλόγερος Σαμουήλ, ανατινάζεται, και αυτός, στην Αγία Παρασκευή στο
Κούγκι. Ο Κίτσος Γ. Μπότσαρης, με 1.148 άτομα, καταφέρνει να φτάσει στα Άγραφα
και να οχυρωθούν στο μοναστήρι του Σέλτσου. Όμως -μετά από πολιορκία τεσσάρων μηνών-
οι Αρβανίτες εκπόρθησαν την μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Πολλοί Σουλιώτες σκοτώθηκαν, άλλοι διέφυγαν
στα βουνά και οι υπόλοιποι οδηγήθηκαν ως αιχμάλωτοι στα Γιάννενα, όπου φυλακίστηκαν,
ή εξορίστηκαν στα διάφορα φρούρια, ή αναγκάστηκαν να εργαστούν στα κτήματα του
Αλή. Οι γυναίκες στάλθηκαν στην Μονή των Φιλανθρωπινών, στη Νήσο των Ιωαννίνων,
ώστε να γίνουν καλόγριες. Τους Σουλιώτες που είχαν καταφύγει στην Πάργα ο Τεπελενλής
τους ανάγκασε να την εγκαταλείψουν, και να εγκατασταθούν στην Κέρκυρα και στους
Παξούς, γιατί φοβόταν ότι θα ξαναγύριζαν στο Σούλι. Έτσι έληξε ένας πόλεμος που
κράτησε, σχεδόν, 15 ολόκληρα χρόνια. Ο Αλής επέτυχε τον αντικειμενικό του
σκοπό. Το Σούλι δεν υπήρχε πλέον.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsExAgyrO-ZqO4gFIbxoWkZydxiczGaXHOrJf3C7pA9Tdugmth7N1m4vcUw9bi8tDl7YnrXWkJvedP9f8DyEySYue-j3b02OPcwN1l91cG_72Q9Dvs_jl_74JSUBqRuxnNcmXg-_tiiVg/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsExAgyrO-ZqO4gFIbxoWkZydxiczGaXHOrJf3C7pA9Tdugmth7N1m4vcUw9bi8tDl7YnrXWkJvedP9f8DyEySYue-j3b02OPcwN1l91cG_72Q9Dvs_jl_74JSUBqRuxnNcmXg-_tiiVg/s640/9.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">
Στα έρημα χωριά του εγκαταστάθηκαν Αρβανίτες έποικοι. Και έπρεπε να περάσουν
άλλα 17 χρόνια, όταν το 1820, πάλι ο Αλής τους επέτρεψε να γυρίσουν στις εστίες
τους στο Σούλι, ως αντάλλαγμα για τη στρατιωτική τους στήριξη στον αγώνα του εναντίον
των Τούρκων κατά την πολιορκία των Ιωαννίνων, το 1820 - 1822. Δεν υπάρχει ένας
Σουλιώτης οπλαρχηγός που να μην βρέθηκε, έστω κάποια στιγμή, στην φρουρά του,
ως αιχμάλωτος ή ως όμηρος. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι κανέναν τους δεν πείραξε,
ακόμη και τους δεδηλωμένους εχθρούς του. Αυτό αποδεικνύει περίτρανα την περίεργη
και ιδιότυπη σχέση εμπιστοσύνης και φιλίας που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στον
Αλή και τους Σουλιώτες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά την κατάληψη του Σουλίου το 1803 ο Αλής
έκτισε στην Κιάφα ένα φρούριο, ερείπια του οποίου σώζονται και σήμερα.
Πιθανολογείται ότι στη θέση του υπήρχε ένα παλιότερο Ενετικό. Αρχιτέκτονας του
έργου ήταν ο κυρ-Πέτρος από την Κορυτσά. Στο κέντρο του έκτισε ένα ανάκτορο, το
Σεράι, το οποίο και εξόπλισε σαν αυτόνομο φρούριο, έτσι ώστε να μπορέσει να αμυνθεί
και μετά ενδεχόμενη κατάληψη των υπολοίπων οχυρώσεών του. Στο τμήμα αυτό ενσωματώνεται
και ένας μεγάλος πολυγωνικός προμαχώνας. Εντύπωση προκαλεί το δυτικό τείχος, το
οποίο είναι διπλό παρά την απότομη κλίση του εδάφους, που καθιστά την πλευρά
αυτή απόρθητη. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το κάστρο αποδόθηκε από τον Αλή στους Σουλιώτες
το 1820, μετά την συμμαχία τους εναντίον των Τούρκων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Ο Χαλασμός στη Μονή Σέλτσου</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά τις τραγωδίες του Ζαλόγγου και του Πύργου
του Δημουλά, οι διασωθέντες Σουλιώτες κατέληξαν στο Βουλγαρέλι της Άρτας, που είχε
παραχωρηθεί από τον Αλή στο Γιώργη Μπότσαρη, σαν ανταμοιβή του «προσκυνήματός»
του. Οι έμπειροι πολεμιστές οχυρώθηκαν στο μοναστήρι του Σέλτσου, στα Άγραφα.
Συγχρόνως έστειλαν στα Γιάννενα τον οπλαρχηγό Τριαντάφυλλο Παλάσκα για να ζητήσει
ειρήνη από τον Αλή, υποσχόμενοι «αιώνιον υποταγήν και παντοτεινοί υπηρέται της
Υψηλότητάς του». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Παλάσκας, που ήταν όργανο του Τεπελενλή, ξαναγύρισε
στη Μονή με την πρόταση να «συνοδεύσει προς την Υψηλότητά του όλους τους
Σουλιώτες αρχηγούς, στους οποίους υπόσχεται βαθμούς, τόπους καρποφόρους και
κατοικίες ορεινές προς ανταμοιβή των εκδουλεύσεών τους». Τελικά ο Παλάσκας αποκεφαλίστηκε
από τον Αλή. Τότε οι Σουλιώτες κατάλαβαν την προδοσία του Παλάσκα και
απoφάσισαν να αμυνθούν μέχρι θανάτου. Ο Αλής έστειλε εναντίον τους, στις αρχές
του Ιανουαρίου του 1804, επτά χιλιάδες Τουρκαλβανούς και δυο εμπειροπόλεμους
και ικανότατους στρατηγούς του, τον Άγο Μουχουρδάρη και τον Μπεκίρ Τζογαδόρο. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όμως επί τρεις μήνες η αντίσταση των Σουλιωτών
δεν επέτρεψε ούτε καν να πλησιάσουν το μοναστήρι, το οποίο υπερασπίζονταν 450
άντρες και 150 γυναίκες, όλοι ένοπλοι. Επίσης εκεί βρίσκονταν άλλα 800 άτομα,
άοπλα γυναικόπαιδα. Έξαλλος ο Αλής για τη στασιμότητα απέστειλε στις 15 Απριλίου
1804, τελεσίγραφο στους στρατηγούς του, σύμφωνα με το οποίο αν μέσα σε δέκα μέρες
δεν κατάφερναν να καταστρέψουν τους Σουλιώτες θα τους αντικαθιστούσε. Οι
δυο στρατηγοί, ήξεραν ότι όταν ο Αλής λέει «αντικατάσταση» εννοεί «αποκεφαλισμό».
Έτσι η σύγκρουση που ακολούθησε ήταν φοβερή. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Σουλιώτες τελικά υπέκυψαν στους υπέρτερους
αριθμητικά αντιπάλους τους. Εκατόν εξήντα Σουλιώτισσες βλέποντας ότι θα έπεφταν
στα χέρια του εχθρού, κατάφεραν να φτάσουν στα απόκρημνα βράχια του παρακείμενου
ποταμού και να αυτοκτονήσουν πέφτοντας στα αφρίζοντα νερά του, μαζί με τα
παιδιά τους, αφού πρώτα προσπάθησαν να αμυνθούν με μαχαίρια, ξύλα και πέτρες.
Από τους υπερασπιστές διασώθηκαν μόλις 48 άντρες και μια γυναίκα, η Μαρία Πανταζή.
Με την καθοδήγηση του Κίτσου Μπότσαρη μετά από επταήμερη πολύπαθη και επικίνδυνη
νυχτοπορεία κατάφεραν να φτάσουν στην Πάργα και από κει να περάσουν απέναντι στην
Κέρκυρα, την οποία κατείχαν οι Ρώσοι. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μαζί τους και ο νεαρός γιος του Κίτσου, ο μετέπειτα
εθνικός ήρωας, ο περίφημος Μάρκος Μπότσαρης. Όμως δεν είχε την ίδια τύχη η 19χρονη
ετεροθαλής αδερφή του, η Λένω Μπότσαρη (1785 - 1804), η οποία αφού πολέμησε γενναία,
προσπάθησε να διαφύγει. Όταν περικυκλώθηκε από τους Τουρκαλβανούς ρίχτηκε και
πνίγηκε στα νερά του Αχελώου. Το σημείο από το οποίο έπεσε έμεινε γνωστό ως «το
πήδημα της καπετάνισσας». Η μάχη του Σέλτσου αφάνισε κυριολεκτικά τη φάρα των Μποτσαραίων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εκεί σκοτώθηκαν -εκτός από τη Λένω- και οι Γιώργος
Μπότσαρης (πρωτότοκος γιος του Κίτσου), Ιωάννης Μπότσαρης (αδερφός του προηγούμενου),
Ιωάννης Μπότσαρης (δευτερότοκος γιος του Νότη) και Αθανάσιος-Κίτσος Μπότσαρης
(αδερφός του προηγούμενου).<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">Η Συνθηκολόγηση</span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στις 12 Δεκεμβρίου 1803 στάλθηκε από τον Βελή
και τους επισημότερους από τους Αλβανούς στρατηγούς του, έγγραφο προς τους αρχηγούς
των Σουλιωτών που περιείχε τους συμφωνηθέντες, ήδη, όρους της αποχώρησης των δεύτερων
από την πατρίδα τους. Το ιστορικό αυτό ντοκουμέντο ήταν γραμμένο στα Ελληνικά
και αρχίζει ως εξής: «Εγώ Πασάς Δελβίνου ο Βελής, Μουχτάρ, Σαλήχ, εις το όνομα
του Αλή Πασά του Τεπελενλή, Γαζή, Ιωάννινα Βαλεσή, τοπάρχου Θεσσαλίας, Δερβεντζή
Πασά, δίδω προς τους Χριστιανούς του Σουλίου τη παρούσαν συνθήκην αιωνίας ειρήνης».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στη συνέχεια αναγράφει ότι οι Σουλιώτες είναι ελεύθεροι
να εγκατασταθούν όπου θέλουν «είτε μέσα, είτε έξω της Αλβανίας» και ο Βελής
υπόσχεται να τους προμηθεύσει «ανεξόδως» τα αναγκαία ζώα για τη μεταφορά. Επίσης
«θα αφεθούν αμέσως ελεύθεροι όσοι Σουλιώτες κρατούνται ως όμηροι, ενώ όσοι θα μείνουν
στο πασαλίκι των Ιωαννίνων θα λάβουν χάρισμα υποστατικά και χωρία». Πιο κάτω ο Βελής
ορκίζεται τρεις φορές για την ιερότητα της συνθήκης και γράφει «αν εγώ ή άλλος
δικός μου καταπατήσει τα συμφωνηθέντα, οι γυναίκες μας να μας χωρίσουν και ο Θεός
να με κάψει με την φωτιά των αστραπών του, εάν δεν την φυλάξω».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και καταλήγει: «Συμφωνηθέν, κυρωθέν και υπογραφέν
από εμένα και τους συμπολεμήσαντες συναδέλφους μου Μουσουλμάνους Σουνίτες.
Σούλι 12 Δεκεμβρίου 1812, Βελή Πασάς Αλή Ζαδές». <o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Την άλλη μέρα το Σούλι παραδίνεται. Η τελική
συμφωνία είναι ταυτόσημη με την ανωτέρω επιστολή. Στον Αλή Πασά κόστισε τρεις μεγάλες
εκστρατείες, πολλά θύματα και άφθονο χρήμα, επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Την επιστολή
υπογράφουν όλοι οι στρατηγοί του Βελή. <span style="color: #990000;">(Συνεχίζεται)</span><o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-15208993267183232392017-06-02T05:20:00.000+03:002017-06-02T05:20:55.805+03:00Αλή Πασάς ο Τεπελενλής 1744 - 1822 (2)<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Πασάς της Θεσσαλίας<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το 1786 ο Αλής -με τη βοήθεια του φίλου του
Ιωαννούτσου Καραμεσίνη- καταφέρνει να διοριστεί με Αυτοκρατορικό φιρμάνι Πασάς
των Τρικάλων. Η αναρχούμενη περιοχή σε μηδενικό χρόνο έγινε πρότυπο ασφάλειας
και τάξης. Αμέσως συγκάλεσε στην έδρα του όλους τους προύχοντες Οθωμανούς, τους
διάβασε το φιρμάνι, και τους διαμήνυσε ότι υπό τη διοίκησή του δε θα επιτρέψει
την ελάχιστη παρεκτροπή. Την ίδια σκληρή γλώσσα χρησιμοποίησε προς τους μπέηδες
της Λάρισας, αλλά και τους Οσμανλήδες, πολλούς από τους οποίους καταδίωξε και εξόντωσε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Η περίοδος αυτή του βίου του» γράφει ο Σ. Αραβαντινός
«είναι ίσως η μόνη ευεργετική, κατά την οποία υπηρέτησε πραγματικά την έννομη
τάξη και την ευημερία των υπηκόων του, αλλά αποτελεί μικρή όαση στη ζωή του».
Ιδού τι διηγήθηκε ο ίδιος στο Γάλλο συνταγματάρχη Vaudoncourt: «Όταν έφτασα στα
Τρίκαλα, εύρηκα έναν τόπον ερημωμένον. Οι Τούρκοι μπέηδες είχαν κρεμάσει,
πλήθος πτωχών χωρικών - των οποίων οι κόποι θησαύρισαν αυτούς τους ανθρώπους.
Οι ισχυροί Οθωμανοί της Λαρίσης, επί τη προφάσει τεκταινομένης υπό των Χριστιανιών
επαναστάσεως, ήρπαζον τα ποίμνια αυτών και συνελάμβανον τα παιδιά και τας
γυναίκας των, καταβροχθίζοντες τα πρώτα και πωλούντες τις άλλες. Δια τούτο τους
εκτύπησα αμέσως, και τους ηνάγκασα πραγματικώς να καταφύγουν εις τα βουνά. Έστειλα
συγχρόνως μερικάς κεφαλάς εις Κωνσταντινούπολιν δια να διασκεδάσω τον Σουλτάνον
και μερικά χρήματα εις τους Υπουργούς του, διότι το νερόν κοιμάται, αλλά ο
φθόνος μένει πάντοτε άγρυπνος».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<b><span style="color: #c00000;">Οι Σχέσεις
του Αλή Πασά με Χώρες του Εξωτερικού</span></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλή Πασάς αφού επέκτεινε την επιρροή του σε μια
ευρύτερη περιοχή ενέτεινε τις προσπάθειές του για την άσκηση μιας όσο το
δυνατόν ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Η εξωτερική του πολιτική δεν στηριζόταν
σε μια οποιαδήποτε αρχή αλλά εδραίωνε όλες τις σχέσεις του με το εξωτερικό
έχοντας ως βάση το προσωπικό του συμφέρον. Άλλαζε αιφνιδιαστικά τους στόχους
του ανάλογα με τις εκάστοτε ευνοϊκές γι αυτόν συγκυρίες και γενικά επεδίωκε να βρίσκεται
στο πλευρό των νικητών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWFcVe0P9rWVKlwcJ5aPRkYiEkgW3fXF1xZKKJZ4SJF-ItLyqUXYkiSa_pnSBDIBovtvsM-gs29SFXpaVA4EKT0UQbRcSXzNLAvLme1ADSYw9Rk3DCqnLB7kbvCXDdaWAbxFfeEQ-nbj0/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="630" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWFcVe0P9rWVKlwcJ5aPRkYiEkgW3fXF1xZKKJZ4SJF-ItLyqUXYkiSa_pnSBDIBovtvsM-gs29SFXpaVA4EKT0UQbRcSXzNLAvLme1ADSYw9Rk3DCqnLB7kbvCXDdaWAbxFfeEQ-nbj0/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><b>Για παράδειγμα, την ίδια στιγμή που προσκαλούσε
σε γεύμα τον Άγγλο στρατηγό Όσβαλντ εκφράζοντας την στήριξή του στους Άγγλους,
σχεδίαζε μαζί με τον Γάλλο πρεσβευτή Πουκεβίλ την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας
προς τους Γάλλους που είχαν καταλάβει τη Λευκάδα. Αυτή του η συμπεριφορά σκιαγραφούσε
μια γενικότερη κατάσταση. Με λίγα λόγια, βασικά του χαρακτηριστικά όπως η υποκρισία,
η ωμότητα, η απειθαρχία και η απεριόριστη απληστία ήταν αρκετά ώστε να τον
ωθήσουν σε σύναψη σχέσεων με το εξωτερικό και το εσωτερικό, αποσκοπώντας στην εξυπηρέτηση
ιδιοτελών συμφερόντων. Ο Αλή Πασάς είχε οικοδομήσει τις πρώτες του στενές σχέσεις
με τη Γαλλία μετά την κατάληψη της Αιγύπτου.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η αλήθεια είναι ότι και η Γαλλία επιθυμούσε να
έχει καλές σχέσεις με τον Αλή διότι με αυτόν τον τρόπο, δυσχεραίνοντας την επικυριαρχία
των Τούρκων στα Βαλκάνια, επεδίωκε ταυτόχρονα την ευκολότερη επίτευξη των
στόχων της στην Αίγυπτο και την παρεμπόδιση της πολιτικής των εχθρών της των Ρώσων.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ναπολέων είχε πει στο στρατηγό του, Τζεντίλι: «Αυτός ο
Πασάς (ο Αλή) που επικρατεί έναντι όλων των αντιπάλων του δρα προς όφελος της δημοκρατίας
μας και επομένως μπορεί να γίνει ένας άξιος πρίγκιπας στην υπηρεσία της».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Την ίδια στιγμή ο Αλή υπολόγιζε στην οικειοποίηση
εδαφών που είχε καταλάβει η Γαλλία και το ελάχιστο που στόχευε ήταν η προσάρτηση
της Πάργας και της Κέρκυρας στην επικράτειά του. Πέρα από αυτό όμως, ο φόβος μιας
ενδεχόμενης κίνησης του Σουλτάνου εναντίον του ωθούσε τον Αλή σε συνεχή αναζήτηση
συμμάχων στο εξωτερικό. Όταν ξεκίνησε ο Γαλλορωσικός πόλεμος του 1806 ο Αλή επεδίωξε
τη σύναψη καλών σχέσεων με τη Γαλλία. Ο Ναπολέων του είχε υποσχεθεί ότι θα του
παραχωρούσε την Κέρκυρα αν κατάφερνε να την αποσπάσει από τους Ρώσους. Έτσι,
κοινοποιώντας τη συμμαχία του με τους Γάλλους, ο Αλή επιτέθηκε στα Επτάνησα και
συγκρούστηκε σφοδρά με τα Ρωσικά στρατεύματα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στα 1807 ο Αλή απαίτησε από τον Ναπολέοντα να
κρατήσει το λόγο του σχετικά με την παραχώρηση της Κέρκυρας. Ο Ναπολέων όμως αρνήθηκε
και κράτησε υπό τον έλεγχό του την Κέρκυρα όπως και τα υπόλοιπα νησιά. Αυτό είχε
σαν αποτέλεσμα τη ρήξη στις σχέσεις με τη Γαλλία και ο Αλή για να μπορέσει να εκπληρώσει
τις φιλοδοξίες του επιδόθηκε σε κινήσεις για την προσέγγισης της Αγγλίας. Αυτή
τη φορά σκοπός του ήταν να καταλάβει την Πάργα και τα Ιόνια Νησιά με τη βοήθεια
των Άγγλων. Μετά από μακροχρόνιες προσπάθειες, μόλις στα 1819 και με καταβολή
αποζημίωσης, στάθηκε δυνατή η παράδοση της Πάργας από τους Άγγλους στον Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Οι Σχέσεις του Αλή Πασά με την
Κωνσταντινούπολη</span></b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η λογική που κατεύθυνε τις σχέσεις του Αλή
Πασά με την Κωνσταντινούπολη ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που κατεύθυνε τις
σχέσεις του με το εξωτερικό. Προσπαθούσε να διατηρήσει τις σχέσεις του με την
κυβέρνηση χωρίς να βλάπτει τους στόχους που ήθελε να πραγματοποιήσει. Και αυτό
γιατί σκεφτόταν πως έχοντας καλές σχέσεις με την Πύλη θα πραγματοποιούσε τις
φιλοδοξίες του στην περιοχή. Οι καλές σχέσεις με την Πύλη συνδέονταν πρώτα απ’
όλα με την αναγνώριση της εξουσίας του Σουλτάνου και τη συνεχή αποστολή δώρων
και χρημάτων προερχόμενων από τη φορολογία.<br />
Αφού εκπλήρωνε αυτά του τα καθήκοντα μπορούσε να κινείται με απόλυτη άνεση στην
περιοχή, στρατολογούσε ή αποστράτευε, έκανε πόλεμο ή συνθηκολογούσε και όριζε
τα ποσά των φόρων. Γρήγορα, χρησιμοποιούσε την εξουσία του με τρόπο απόλυτο μέσα
στα γεωγραφικά όρια του Πασαλικιού του ενώ πλήρωνε το αντίτιμό της με υπερβολικά
ποσά που έστελνε στην Κωνσταντινούπολη. Μπορούμε να πούμε ότι η συμπεριφορά του
Αλή απέναντι στην Πύλη ήταν περισσότερο θερμή τα πρώτα χρόνια με σκοπό την εξάπλωση
της κυριαρχίας του στην περιφέρειά του. Έτσι, βρισκόταν πάντα στο πλευρό της κεντρικής
εξουσίας στην όποια διαμάχη της με τους τοπικούς φεουδάρχες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ανελίχθηκε πολύ γρήγορα αναλαμβάνοντας σημαντικό
ρόλο στην οργάνωση των φυλακίων και τελικά απέκτησε και τον τίτλο του αρχηγού
των φυλακίων. Κάθε φορά που το κράτος απαιτούσε τη συμμετοχή του σε εκστρατείες,
ο Αλή Πασάς, αν και δεν το επιθυμούσε, ακολουθούσε τις διαταγές ή έστελνε τους
γιους του. Κατά περιόδους άλλαζαν οι απαιτήσεις του κράτους απέναντί του. Για
παράδειγμα, αφού διορίστηκε διοικητής των σαντζακιών Ιωαννίνων και Τρικάλων,
του ζητήθηκε να αγοράσει από τις περιοχές της επικράτειάς του δημητριακά που χρειαζόταν
η Κωνσταντινούπολη και εξασφαλίζοντας τα κατάλληλα πλοία για την μεταφορά τους
να τα στείλει στην πρωτεύουσα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Απ’ όλα αυτά φυσικά δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε
ότι ο Αλή ακολουθούσε πιστά κάθε επιθυμία της Πύλης. Ο Αλή εκπλήρωνε τις επιθυμίες
της κεντρικής εξουσίας αποφεύγοντας να πάρει σαφή θέση και παίρνοντας αψήφιστα
τις ενέργειές του στα όρια της επικράτειάς του, πέραν τούτου, έκανε αυτό που ήθελε
ακόμα και αν ήταν αντίθετο με τα αιτήματα της Πύλης. Για παράδειγμα, αν και του
είχε παραχωρηθεί η Επιτήρηση των Φυλακίων «με σκοπό τη προστασία των ραγιάδων»
και τη «αποτροπή της όποιας ζημίας στην περιουσία όλων», ήταν σαφές ότι ο Αλή χρησιμοποιούσε
την εξουσία του αυτή για να πλουτίζει ολοένα και περισσότερο μέσω της καταπίεσης
του λαού.<br />
Με λίγα λόγια, με την ανάληψη αυτών των καθηκόντων από τον Αλή, ένας κλέφτης με
την επισημότητα ενός αξιώματος διαδέχτηκε τους πολλούς ανεπίσημους, εξωυπηρεσιακούς
κλέφτες. Η Πύλη ήταν οπωσδήποτε αντίθετη στην υπερβολική αύξηση της ισχύος του
Αλή Πασά. Έτσι, φαίνεται ότι προσπάθησε να χρησιμοποιήσει εναντίον του Αλή έναν
ισχυρό άντρα, τον διοικητή της Αυλώνας Ιμπραήμ Πασά, πράγμα που ενδείκνυτο για
την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».<br />
Ακόμα και όσες φορές ανακοινώθηκε μέσα από επίσημα έγγραφα ότι θα στέλνονταν «μεσολαβητές
από την πλευρά του Κράτους με σκοπό την επίλυση των διαφορών» μεταξύ του Ιμπραήμ
και του Αλή Πασά, είναι σαφές ότι η κεντρική εξουσία δεν επιθυμούσε να βάλει
τέλος στην αντιπαλότητα των δύο πασάδων. Και μάλιστα, η στάση της Πύλης φαίνεται
να ευνοούσε τον Ιμπραήμ Πασά. Διότι η ολοένα αυξανόμενη επιθετική πολιτική του
Αλή καθώς και η άνοδος της οικονομικής και στρατιωτικής του ισχύος προβλημάτιζε
την Κωνσταντινούπολη που φοβόταν μια ενδεχόμενη στροφή του εναντίον της.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtK34APAi8ie4FANz4PEweLl8IakmXibwzWe2s2pcelJBQ_CildeMMkhBIfPwfwOkRpIq0DYpfrihU19vJuu7YIPnjuxOQb-vQV0F90ILRagz3vTFAjR-mOTgnwjrkoxmfVzP3nGkaHkw/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtK34APAi8ie4FANz4PEweLl8IakmXibwzWe2s2pcelJBQ_CildeMMkhBIfPwfwOkRpIq0DYpfrihU19vJuu7YIPnjuxOQb-vQV0F90ILRagz3vTFAjR-mOTgnwjrkoxmfVzP3nGkaHkw/s640/2.jpg" width="590" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: red; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br />
</span><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Οι Προστάτες</span></b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η οικογένεια Μαρίνογλου ή Μαρίνου, από το
Καπέσοβο του Ζαγορίου, κινήθηκε στο στενό κύκλο του Αλή, τον οποίο βοήθησε σε
ολόκληρη την σταδιοδρομία του, χάρις στις ισχυρότατες διασυνδέσεις που είχε στην
Κωνσταντινούπολη. Ο Κωνσταντίνος Μαρίνογλου (1769 - 1848) ήταν βαθύπλουτος τραπεζίτης
στα Γιάννενα και την Πόλη. Στην αρχή ανέλαβε οικονομικός έφορος του Αλή, ενώ διεκπεραίωνε
και τις εξωτερικές του υποθέσεις. Το 1803 ίδρυσε στα Γιάννενα με τους Γεώργιο
και Κωνσταντίνο Τουρτούρη «εμπορική συντροφία», η οποία ανάμεσα στα αγαθά που
διακινούσε περιλάμβανε και βιβλία.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά την πτώση του Αλή, το 1822, πέρασε στην
Κέρκυρα, και, ύστερα από μερικά χρόνια, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αγκόνα. Ο αδερφός
του Χριστόδουλος ήταν μεγαλέμπορος με υποκαταστήματα στις Σέρρες και την Πόλη.
Στο Καπέσοβο έχτισαν «τριώροφον και μεγαλοπρεπήν οικίαν» κατά τον Λαμπρίδη, στην
οποία φιλοξενήθηκε πολλές φορές ο Τεπελενλής και αντέγραψε την οροφή της στο σεράι
που έχτισε στα Γιάννενα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<b><span style="color: #c00000;">Ο Μέντορας</span></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η ιδέα να παντρευτεί ο Αλής την Ζουλέιχα για
να μπορέσει να μπει αναίμακτα στα Γιάννενα, ήταν του προεστού του Ζαγορίου,
Ιωαννούτσου (Νούτσου) Καραμεσίνη. Όταν ο Τεπελενλής στα χρόνια της παρανομίας
του, καταδιωκόταν από τις δυνάμεις του Κουρτ - Πασά εισήλθε στην περιοχή του Ζαγορίου
η οποία αποτελούσε ένα ιδιότυπο άσυλο, προνόμιο που είχε αποκτήσει από το 1430.
Το νεαρό λήσταρχο φιλοξένησε ο Καραμεσίνης. Από τότε δημιουργήθηκε μεταξύ τους
ένας άρρηκτος δεσμός. Ο Καραμεσίνης είχε δυνατές γνωριμίες στην Κωνσταντινούπολη,
όπου έζησε για πολλά χρόνια.<br />
Όσες φορές λοιπόν ο Αλής είχε προβλήματα με την Υψηλή Πύλη επενέβαινε με πιέσεις
ή δωροδοκίες προς τους αξιωματούχους της Πόλης. Είναι αυτός που μεσολάβησε στον
Σουλτάνο, για να υπογράψει το φιρμάνι που τον αναγνώριζε σαν Πασά των
Ιωαννίνων. Ο Καραμεσίνης χαρακτηρίζεται από τον Μακρυγιάννη «Ρωμαίος Πασάς» και
από την τοπική παράδοση «Ρωμιόπασας». Ο Νούτσος εκτελέστηκε από δολοφόνους που
πλήρωσε η άλλοτε Πασίνα Αϊσέ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η Τουρκογιαννιώτισσα Ζουλέιχα</span></b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η Τουρκογιαννιώτισσα Ζουλέιχα (ή Ζιλχάκω) υπήρξε
μια τραγική μορφή. Έζησε μέσα στον πόνο, την θλίψη, το αίμα και τις δολοπλοκίες.
Καταγόμενη από μεγάλη και πλούσια οικογένεια παντρεύτηκε τον Αχμέτ - Μπέη, μοναχογιό
του περίφημου Μεχμέτ Β΄, Βαλή των Ιωαννίνων, ο οποίος έμεινε γνωστός ως «Πασά -
Καλός, γιατί ήταν δίκαιος και ευγενής με όλους τους Γιαννιώτες. Ο Μεχμέτ είχε
αδερφή την Αϊσέ, γυναίκα αδίστακτη και απέραντα φιλόδοξη, που έγινε σύζυγος του
ασήμαντου Σουλεϊμάν Πασά του Γ΄, ο οποίος καρατομήθηκε με σουλτανικό φιρμάνι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στη συνέχεια η Αϊσέ έβαλε τον πρόγονό της Καραχούσιο
να δηλητηριάσει το νόμιμο διάδοχο του Πασαλικιού και ανεψιό της Αχμέτ, καθώς
και το γιο του συζύγου της από άλλη γυναίκα. Έτσι κατάφερε να ανεβάσει στο θρόνο
τον Αργυροκαστρίτη εραστή της Αληζότ, που ήταν ο καφετζής του Σουλεϊμάν. Όλα
αυτά έγιναν το 1786. Η Ζουλέιχα ήταν μοναδική περίπτωση για τη σκοτεινή εποχή της,
όταν ήταν σύνηθες οι γυναίκες της ανώτερης τάξης να παντρεύονται τους
δολοφόνους των συζύγων τους. Αυτή όχι μόνο σεβάστηκε τη μνήμη του άντρα της,
αλλά έβαλε στόχο της ζωής της την εκδίκηση και μόνο. Όσοι τη γνώρισαν είπαν ότι
ήταν πανώρια, όμορφη και γλυκιά γυναίκα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έμενε στο αρχοντικό του Πασά-Καλού, που ήταν
κτισμένο στις επάλξεις του Κάστρου των Ιωαννίνων. Από την πορτοπούλα που σώζεται
πάνω στο τείχος, πέρασε κρυφά ένα χειμωνιάτικο βράδυ ο Αλής, για να βγει, μετά
από λίγο, σαν γαμπρός αλλά και κυρίαρχος των Ιωαννίνων. Η Ζουλέιχα αντιστάθηκε
πεισματικά στην πρόταση γάμου του Αλή, που με επιδεξιότητα ετοίμασε ο Νούτσος
Καραμεσίνης (πατέρας του Αλεξίου Νούτσου). Άλλωστε τα χρόνια της χηρείας της είχε
απορρίψει πολλές ανάλογες προτάσεις και μάλιστα αξιόλογες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τελικά την έκαμψαν οι πιέσεις του πατέρα της,
του αδερφού της και των συγγενών της, οι οποίοι της υποσχέθηκαν ότι ο Αλής θα εκδικιόταν
το θάνατο του συζύγου της, σκοτώνοντας τον δολοφόνο του Καραχούσιο. Έτσι η μαυροφορεμένη
χήρα τελικά θυσιάστηκε στη μνήμη του άντρα της και στις υπαγορεύσεις της ανάγκης,
του μίσους και της εκδίκησης. Ο Τεπελενλής κράτησε την υπόσχεσή του, χώρισε όμως
την Ζουλέιχα - αφού άρπαξε την τεράστια περιουσία της. Αυτή έζησε τα υπόλοιπα χρόνια
της πικραμένη και βουβή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το Παλιό Σεράι </span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αμέσως μετά την εδραίωσή του στα Γιάννενα, το
1788, ο Αλής αρχίζει την ανέγερση του σεραγιού του στο Ιτς Καλέ (εσωτερική ακρόπολη)
του Κάστρου. Ο μεγαλομανής ηγεμόνας ήθελε να διαθέτει ένα ανάκτορο αντάξιο του
τίτλου του και των φιλοδοξιών του. Για τον σκοπό αυτό, κατεδαφίζει τα παλιά κτίρια
της εποχής του Δεσποτάτου της Ηπείρου (μητροπολιτικός ναός, νεκροταφείο επισήμων,
μέγαρο δεσπότη κ.ά.) και κάνει εκτεταμένες επιχωματώσεις, με τις οποίες το εμβαδόν
της ακρόπολης αυξάνεται τουλάχιστον κατά έξι φορές.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE_luaphePOIbbJRpayWn1Xe52o39n6JsnvIiyNM26zDflGSuquuYGQ9tS301F-83dcl3ieOGkOfCv_soPPw8fiCUAr7Wb3UTxUWLItdXdr9auvnwJmBAZ2BwP3Krm2PJzBI5WjDFu1PA/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE_luaphePOIbbJRpayWn1Xe52o39n6JsnvIiyNM26zDflGSuquuYGQ9tS301F-83dcl3ieOGkOfCv_soPPw8fiCUAr7Wb3UTxUWLItdXdr9auvnwJmBAZ2BwP3Krm2PJzBI5WjDFu1PA/s640/3.jpg" width="538" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το ανάκτορο τελείωσε το 1795 και διατηρήθηκε
ανέπαφο μέχρι το 1870, όταν καταστράφηκε από πυρκαγιά, που -λέγεται- την προξένησαν
οι υπάλληλοι της τότε Τουρκικής διοίκησης, γιατί το κτίριο ήταν μακριά από το
κέντρο της πόλης και κουράζονταν για να φτάνουν με τα πόδια από τα σπίτια τους
στις υπηρεσίες τους. Το κεντρικό κτίριο του σεραγιού είχε σχήμα «Π». Η νότια πλευρά
του στέγαζε τον γυναικωνίτη, η βόρεια τον αντρώνα (το χαρέμι με τα
γιουσουφάκια), ενώ το κεντρικό τμήμα τους χώρους υποδοχής και ακροάσεων, τις
διοικητικές υπηρεσίες και τα διαμερίσματα του Πασά. Το ισόγειο ήταν πάντοτε κλειστό
και χρησίμευε για αποθήκες. Το τελευταίο διάστημα της πολιορκίας (1820 - 1822)
από τους Τούρκους, εδώ κατέφυγε ο αμυνόμενος Βεζίρης. Σήμερα σώζεται μόνο μικρό
μέρος από τα θεμέλιά του, και ένα τμήμα της εισόδου του γυναικωνίτη. Δέκα χρόνια
αργότερα, στα 1805, ο Αλής έκτισε καινούργιο ανάκτορο στο οχυρό Λιθαρίτσια, μαζί
με άλλα δυο - των γιων του Μουχτάρ και Βελή. Στο παλαιό σεράι παρέμειναν οι υπηρεσίες
του Πασαλικιού, ενώ σποραδικά έμενε και ο Βεζίρης. Άλλωστε εδώ βρίσκονταν
-πιθανόν- και οι κρύπτες με τους θησαυρούς του.<br />
<br />
<span style="color: #c00000;">Το Καινούργιο Σεράι<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το 1805, ο Αλής αποφάσισε να χτίσει νέο σεράι,
στα Λιθαρίτσια που ήταν φυσικό οχυρό σε μικρή απόσταση από το κάστρο. Τώρα
πλέον ως παντοδύναμος ηγεμόνας, ήθελε ένα καλύτερο ανάκτορο. Δημιούργησε στην
κορυφή του βραχώδους λόφου ένα μεγάλο τεχνητό επίπεδο και οχύρωσε τη θέση με
ισχυρότατο τείχος. Την κατασκευή του ανέθεσε στον Ευρωπαίο αρχιτέκτονα
Freywald, τον οποίο έφερε από τη Βιέννη ο σύμβουλός του Σταύρος Ιωάννου -
Τσαπαλάμος. Μαζί του είχε και ένα διακοσμητή εσωτερικού χώρου. Η συνεργασία όμως
διακόπηκε, όταν ο Τεπελενλής ζήτησε από τον αρχιτέκτονα να του κατασκευάσει και
τα οχυρωματικά έργα, κάτι που αυτός απέρριψε -λόγω μη ειδικότητας- και εγκατέλειψε
τα Γιάννενα, χωρίς ο Αλής να του δώσει την αμοιβή του. Τα χρήματα τελικά πήρε η
σύζυγός του στη Βιέννη, από την τράπεζα του Ιωάννου - Τσαπαλάμου. Η επιφάνεια
του χώρου σκάφτηκε και δημιουργήθηκε ένα πολύπλοκο σύστημα υπόγειων στοών, οι
οποίες διασώζονται και σήμερα. Το νέο μέγαρο επισκέφτηκαν όλοι οι ξένοι, που ήρθαν
στην συνέχεια στα Γιάννενα. Ορισμένοι το περιέγραψαν αναλυτικά, όπως ο Holland:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Απέραντο συγκρότημα, παράξενο μαζί και γραφικό.
Παντού πολυδάπανη πολυτέλεια, αίθουσες καταστόλιστες με βαρύτιμα Περσικά χαλιά.
Γερμανικούς καθρέφτες και ολοκέντητους σοφάδες». Ο Leake δίνει την δική του περιγραφή:
«Το καινούργιο σεράι του Βεζίρη με την ανάλαφρη Κινέζικη αρχιτεκτονική του έρχεται
σε χτυπητή αντίθεση με την απλότητα του τοπίου. Στη δυτική πλευρά της Λιθαρίτσας
βρίσκεται το παλάτι του Μουχτάρ -κλασικό ανάκτορο Τούρκου μεγιστάνα- και νοτιότερα
του Βελή, η διακόσμηση και η επίπλωση του οποίου έχουν περισσότερο Ευρωπαϊκό χαρακτήρα».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Βίωσε τέσσερις Σουλτάνους <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όταν ο Αλής μπήκε στα Γιάννενα, στον θρόνο της
Πόλης βρισκόταν ο Αβδούλ Χαμίτ ο Α΄, ο οποίος ηγεμόνευσε μεταξύ 1774 - 1789. Μαζί
του ο Βεζίρης δεν είχε προβλήματα. Ο Αβδούλ επί 44 χρόνια ήταν φυλακισμένος από
τον αδερφό του Σουλτάνο. Υπήρξε ένας μορφωμένος και ευγενής μονάρχης. Τον σημάδεψε
η υπογραφή -με τους Ρώσους- της ταπεινωτικής συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή.
Τον διαδέχτηκε ο ανεψιός του Σελήμ ο Γ΄. Στην διάρκεια της βασιλείας του Σελήμ
Γ΄ (1789 - 1807) ο Αλής απέκτησε το βαθμό του «Πασά των Τριών Ιππουρίδων». Ο Σελήμ
ήταν -στα νεανικά του χρόνια- ποιητής και μουσικός. Προσπάθησε να εκσυγχρονίσει
την παραπαίουσα Αυτοκρατορία του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όμως οι αντιδράσεις του κατεστημένου οδήγησαν
το εγχείρημα σε αποτυχία. Το 1807 εκθρονίστηκε, από τον εξάδερφό του Μουσταφά
του Δ΄, που τον επόμενο χρόνο τον δολοφόνησε. Ο Μουσταφά Δ΄ παρέμεινε σουλτάνος
μόνον ένα χρόνο, (1807 - 1808) και δεν πρόλαβε ο Αλής να αναπτύξει μαζί του
σχέσεις. Πάντως την εποχή εκείνη πλέον ο Βεζίρης με δωροδοκίες είχε προσεταιρισθεί
τους κυριότερους αξιωματούχους του Διβανίου. Ο βίαιος Μουσταφά πήρε πίσω τις εκσυγχρονιστικές
πρωτοβουλίες του Σελήμ και βύθισε την αυτοκρατορία σε τέλμα. Ανατράπηκε το 1808
από το αδερφό του Μαχμούτ Β΄ και εκτελέστηκε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Μαχμούτ Β΄ υπήρξε ο μοιραίος σουλτάνος για
τον Αλή. Επί των ημερών της βασιλείας του (1808 - 1839) ήρθε το τέλος του.
Όταν, το 1820, ο σουλτάνος σιγουρεύτηκε για τις αποσχιστικές τάσεις του
αποφάσισε να τον συντρίψει. Οι βιογράφοι του τον παρουσιάζουν ως άνθρωπο με
ισχυρή προσωπικότητα, συνετό, επιδέξιο διπλωμάτη, μεταρρυθμιστή και προστάτη
των γραμμάτων. Βρέθηκε απέναντι στην Ελληνική επανάσταση του 1821.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsUf_ROHp-k_i2sxoXNuh7yZiE5i2pRpBEqbQZqcImxR0wIeMa_vyKFL3t7u_124M4HANG_uDtQNEoBF7Nek9o-zFfXnu-BRPJBHDMvyza0_V2Pn9mzfL9-Q9VwEetv2FqbTFkW6VtUe0/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsUf_ROHp-k_i2sxoXNuh7yZiE5i2pRpBEqbQZqcImxR0wIeMa_vyKFL3t7u_124M4HANG_uDtQNEoBF7Nek9o-zFfXnu-BRPJBHDMvyza0_V2Pn9mzfL9-Q9VwEetv2FqbTFkW6VtUe0/s640/4.jpg" width="424" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΑΛΗ
ΠΑΣΑ</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα μέσα του 18<sup>ου</sup>
αιώνα αρχίζει να εκδηλώνεται επιτακτική η ανάγκη για ανάληψη από μέρους της Υψηλής
Πύλης μεταρρυθμιστικών προσπαθειών, που έχουν σαν σκοπό τη μεταβολή της
πολιτικής της στην αντιμετώπιση των εσωτερικών ζητημάτων του κράτους. Όμως οι μεταρρυθμιστικές
αυτές προσπάθειες έχουν αμφίβολα αποτελέσματα και παραμένουν στο στάδιο της
απόπειρας. Έτσι, ή άγνοια, ο δεσποτισμός και η αυταρχικότητα, που χαρακτήριζε τη
διακυβέρνηση των περισσοτέρων σουλτάνων, ή έλλειψη τάξεως και πειθαρχίας, που επικρατούσε
στο σώμα των γενιτσάρων καθώς και η ανάμειξη τους στα εσωτερικά πράγματα του κράτους
και στα δυναστικά ζητήματα της διαδοχής, οδηγούν στην αποδιοργάνωση, τόσο των
αυτονόμων, όσο και των διοικούμενων από το κέντρο επαρχιών και γενικά αναστατώνουν
τον κρατικό μηχανισμό. Αντίθετα προς τη σύγχρονη απολυταρχική Ευρώπη, όπου τελικά
ή φεουδαρχική αριστοκρατία έχει πια υποταχθεί στη μοναρχική κεντρική εξουσία,
στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ή συγκεντρωτική εξουσία, ακολουθώντας μια αντίθετη
τροχιά, αρχίζει να φθείρεται και το αποτέλεσμα της φθοράς αυτής εκδηλώνεται μέσα
στο απέραντο κράτος με τάσεις αποσχίσεως των εντοπίων αρχόντων ή των επαρχιακών
διοικητών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι επαρχίες στη Β. Αφρική που εν μέρει
αυτοδιοικούνται, όπως η Αλγερία, η Τυνησία, η Τριπολίτιδα, είναι σχεδόν ανεξάρτητες
και κατ’ όνομα μόνο συνδέονται με την Αυτοκρατορία, ενώ η Αίγυπτος, παλαιότερα
στην ίδια κατάσταση, δείχνει στην περίοδο του Mohamet Ali υποταγή αμφίβολη.
Στις Ευρωπαϊκές επαρχίες του Οθωμανικού κράτους εκδηλώνονται επίσης φυγόκεντρες
ροπές και ισχυροί άνδρες, όπως ο Πασβάνογλου του Βιδινίου, οι Μπουσατλήδες
(Bushatli) στη Σκόδρα, ο Ισμαήλ Πασάς των Σερρών, στρέφονται ενάντια στην κεντρική
εξουσία και δημιουργούν ημιανεξάρτητα «δεσποτάτα». Ακριβώς κατά την περίοδο
αυτή παρουσιάζεται στο Βαλκανικό χώρο κι ένα άλλο συναφές φαινόμενο. Πολλοί από
τους διοικητές Βαλκανικών περιοχών, Πασάδες, Μπέηδες, Αγιάνηδες (ayän), εξ
αιτίας της εξασθενήσεως της κεντρικής εξουσίας και στην προσπάθεια τους να ισχυροποιηθούν,
προσλαμβάνουν στην υπηρεσία τους Αλβανούς μισθοφόρους, που έτσι αρχίζουν να διεισδύουν
στις πεδινές περιοχές. Οι Αλβανοί, πλουτίζοντας από τις υπηρεσίες που έχουν προσφέρει,
επιστρέφουν στην πατρίδα τους έχοντας βελτιώσει οικονομικά τη θέση τους, ενώ
άλλοι απ’ αυτούς σκορπίζονται στα βουνά, συγκροτούν συμμορίες και χτυπούν χωρίς
διάκριση Τούρκους κυρίαρχους και ντόπιους υπηκόους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ανάμεσα σ’ αυτούς τους Αλβανούς, αρχικά ληστής
και πολεμιστής ανεξάρτητος, στην υπηρεσία του σουλτάνου αργότερα, επαναστάτης τελικά
ενάντια στην εξουσία της Πύλης και με βάσιμες προοπτικές για τη δημιουργία ενός
ανεξάρτητου κράτους στην Αλβανία, ο Αλή ο Τεπελενλής αποτέλεσε το χαρακτηριστικότερο
παράδειγμα που δημιούργησαν η αναρχία, η αταξία και οι φυγόκεντρες ροπές στην
Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Αλή γεννήθηκε στο Τεπελένι το 1744. Σε μικρή ηλικία
αναλαμβάνει την αρχηγία μιας ομάδας ληστών που χτυπούσε αδιάκριτα κλέφτες και
πασάδες. Αργότερα υπηρετεί στο στρατό του σουλτάνου, γίνεται μπέης στη γενέτειρα
του και το 1787 Πασάς στα Τρίκαλα. Μετά ένα χρόνο γίνεται διοικητής στα
Γιάννινα, παραμένει εκεί και αρχίζει τη δράση του, που θα διαρκέσει μέχρι το
θάνατο του, το 1822, και θα τον φέρει στην πρώτη σειρά της πολιτικής επικαιρότητας
της εποχής εκείνης. Κατορθώνει να γίνει κύριος μιας περιοχής, που περιλαμβάνει
την εποχή της ακμής του τη σημερινή ηπειρωτική Ελλάδα και Αλβανία, εκτός από την
Αττική και τα νησιά, πετυχαίνει να απόκτηση πλούτη, να ζήση μια ζωή σχεδόν βασιλική
στην αυλή του, περιτριγυρισμένος από «Ευρωπαίους αξιωματούχους, Έλληνες γιατρούς,
ποιητές, δερβίσηδες, αστρολόγους και αρχηγούς ληστρικών ομάδων».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Άρχισε να δέχεται ξένους πρεσβευτές, να έχει
αλληλογραφία με τους μεγάλους πολιτικούς της Ευρώπης, ακόμη και με βασιλείς, να
ενεργεί σαν ανεξάρτητος υποτελής και να αντιμετωπίζεται σαν ηγεμόνας από τις κυβερνήσεις
Ευρωπαϊκών κρατών, όπως της Γαλλίας και της Αγγλίας. Για να μπορέσει ο Αλής να
διατηρήσει την αρχή που απέκτησε, να την επεκτείνει, να δημιουργήσει κράτος εν
κράτει μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τελικά να στραφεί ενάντια στο σουλτάνο,
χρειάσθηκε να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του και να οικοδομήσει
στην επικράτεια που κυριαρχούσε ένα καθεστώς απολυταρχικό, οπού όλα ξεκινούσαν
και όλα κατέληγαν σ’ αυτόν.<br />
Ο ίδιος αισθάνεται πάντα ότι η θέση του είναι ανασφαλής, γιατί γνωρίζει τις εσωτερικές
οργανωτικές αδυναμίες του «κράτους» του, τη δολιότητα της Πύλης, το μίσος των
Τούρκων επειδή είναι Αλβανός, την προσωπική έχθρα του σουλτάνου Μαχμούτ και την
επιβουλή και τις φιλοδοξίες των ξένων Δυνάμεων, που κατά καιρούς είναι γείτονες
του σαν κάτοχοι των νησιών του Ιονίου. Έτσι, από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει
την αρχή στα Γιάννινα, το 1788, συνεχίζοντας βέβαια και την τακτική των προκατόχων
του, περιορίζει την δύναμη των αρματολών, προσπαθεί να εξασθενήσει την ισχύ των
Τούρκων, που έχουν περιουσία στα εδάφη του, με απώτερο σκοπό να ελαττώσει την επιρροή
του σουλτάνου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μοιράζει στους Αλβανούς τα πιο σημαντικά και
τα πιο καίρια αξιώματα και θέσεις και βελτιώνει την κατάσταση πολλών Ελλήνων,
δίνοντας τους αξιόλογες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Ζώντας όμως διαρκώς μέσα
σ’ ένα κλίμα ανασφάλειας δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανένα, ούτε και σ’ αυτούς
τους συγγενείς του. Πολεμά οποιονδήποτε διαθέτει πλούτο, κύρος, ισχύ, δημεύοντας
την περιουσία του, φυλακίζοντας τον ίδιο και τα μέλη της οικογενείας του ή ακόμη
φθάνοντας ανενδοίαστα και στη δολοφονία του. Αντίθετα παρουσιάζει προστατευτικές
τάσεις και δείχνεται συχνά ευνοϊκός προς τα κατώτερα στρώματα των υπηκόων του,
προς τους φτωχούς και τους αδύνατους, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ενδεχόμενο να
κινδυνεύσει απ’ αυτούς.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Έτσι λοιπόν κάτω απ’ αυτές τις προσωπικές ροπές
και την τακτική της πολιτικής και κοινωνικής του ενεργείας συντελείται η διαμόρφωση
ενός διοικητικού συστήματος και ενός κρατικού μηχανισμού που διαπνέονται από
τάσεις αντιφατικές. Από τη μια μεριά καταπίεση, σκληρότητα, τυραννία, κι από την
άλλη ανεκτικότητα και ηπιότητα. Επειδή όμως στην επικράτεια του Αλή η κοινωνική
και οικονομική δομή παραμένει βασικά αμετάβλητη σε σχέση με το παρελθόν ή σε
σύγκριση με τις άλλες επαρχίες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, για τούτο οι τάσεις
αυτές αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά και απτά φαινόμενα του καθεστώτος του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj735ja3M0b2c9DgzUr-KLJ45204NPXxWXJRExiA5hZWkE7utBYRuMyvmWGVZLaCX8MxngzBDUMiprgcHzrAHE5a4U6p4qTBWyD-XYjXyTRS0QkyzamJ49Wn3iiihOqZRcITjyW8M7hdzQ/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj735ja3M0b2c9DgzUr-KLJ45204NPXxWXJRExiA5hZWkE7utBYRuMyvmWGVZLaCX8MxngzBDUMiprgcHzrAHE5a4U6p4qTBWyD-XYjXyTRS0QkyzamJ49Wn3iiihOqZRcITjyW8M7hdzQ/s640/5.jpg" width="588" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Απ’ αυτά συνοδεύεται και μ’ αυτά συντηρείται
το καθεστώς, επηρεάζεται το διοικητικό σύστημα, διαποτίζεται ο κρατικός μηχανισμός
και αυτά προσδιορίζουν τη γένεση ή την εφαρμογή ορισμένων κρατικών ή και παρακρατικών
λειτουργιών του καθεστώτος. Η εξέταση τους, έστω και συνοπτικά, είναι χρήσιμη,
γιατί όπως είναι αυτονόητο έχουν στενή σχέση με το σύστημα διοικήσεως και κυρίως
με τη διάρθρωση των αυλικών αξιωμάτων. Το σύστημα αστυνομεύσεως και επιτηρήσεως,
που εγκατέστησε στην επικράτεια του ο Αλής ήταν άγνωστο στα υπόλοιπα τμήματα
του Οθωμανικού κράτους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Βέβαια είχε σαν αποστολή να διατηρεί την δημόσια
ασφάλεια, αλλά είχε και το δικαίωμα να εισδύει στο ιδιωτικό άσυλο, να παρακολουθεί
τις κινήσεις, τις συζητήσεις, τα σχέδια διαφόρων προσωπικοτήτων, να ελέγχει
τους δεσμούς των Ελλήνων με την Κωνσταντινούπολη ή με άλλες πόλεις και γενικά
να πληροφορεί τον Πασά για οτιδήποτε τον ενδιέφερε άμεσα ή έμμεσα. Δεν υπήρχε
το απόρρητο της αλληλογραφίας. Ο Αλής ήταν ενήμερος για το περιεχόμενο όχι μόνον
των επιστολών που στέλνονταν προς το εξωτερικό, αλλά χωρίς να σεβαστεί τους ξένους
ταχυδρόμους ή εκείνους του σουλτάνου, παραβιάζοντας την αλληλογραφία έπαιρνε πληροφορίες
για τα συμβαίνοντα έξω από το κράτος του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Χωρίς άδεια δεν επιτρεπόταν σε κανένα να εγκαταλείψει
τη χώρα, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα. Τα σύνορα φυλάγονταν με μεγάλη
προσοχή. Οι χωρίς άδεια φυγάδες, αν δεν επέστρεφαν, έβλεπαν την περιουσία τους
να δημεύεται και τους συγγενείς τους να ρίχνονται στις φυλακές. Για να τρομοκρατήσει,
να φυλακίσει ή να θανατώσει τους πιο επικίνδυνους από τους υπηκόους του ο Αλής
χρησιμοποιούσε ανθρώπους χωρίς κανένα ηθικό δισταγμό, φύσεις εγκληματικές και
κακοποιά στοιχεία, έτσι που ή χώρα, όπως λέγει ο Πουκεβίλ, «να επιτηρείται από μια
δράκα συκοφαντών και δολοφόνων».<br />
Εννοείται ότι αυτό αποτελούσε συνέπεια της υποστάσεως ενός κρατικού μηχανισμού,
που δεν λειτουργούσε μέσα σε νομιμόφρονα πλαίσια, αλλά ήταν το δημιούργημα ενός
ανθρώπου, που φοβόταν κάθε στιγμή μήπως ανατραπεί, όχι τόσο από κάποια δυναμική
ενέργεια των υπηκόων του, όσο από τον κύριο του, στα μάτια του οποίου ήταν
στασιαστής και αντάρτης, που όσο περνούσε ο καιρός γινόταν όλο και περισσότερο επικίνδυνος.
Στο κράτος του Αλή, όπως άλλωστε είναι αυτονόητο σ’ ένα τέτοιου είδους απολυταρχικό
καθεστώς, όλες οι δημόσιες αρχές είναι συγκεντρωμένες στην αυλή του, απ’ όπου
αυτός ασκεί την εξουσία με τη βοήθεια, τυπική και όχι ουσιαστική, του διβανίου,
το οποίο κάτω από ομαλές συνθήκες συνυπάρχει με τον διοικητή σε κάθε επαρχία της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατ’ αντιστοιχία προς το dïvân-i hümäyün ή Αυτοκρατορικό
διβάνι, κεντρικό όργανο διακυβερνήσεως στην πρωτεύουσα του κράτους. Το διβάνι,
που γενικά ήταν σώμα συμβουλευτικό, είχε σαν μέλη του τους κυριότερους αξιωματούχους
της αυλής. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι και στις σχέσεις μεταξύ αυτών και του
Αλή επικρατούσε το ίδιο κλίμα δεσποτισμού απ’ το οποίο διαπνεόταν όλο το κράτος
του. Ο συμβουλευτικός τους ρόλος μειωνόταν ακόμη περισσότερο από την αυταρχική
προσωπικότητα του Πασά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι αξιωματούχοι του διβανίου και γενικότερα
όσοι ανήκαν στον αυλικό του περιβάλλον και είχαν κάποιο δημόσιο αξίωμα ή θέση
όφειλαν να διεκπεραιώνουν απλώς της εντολές του, δεν είχαν προσωπική γνώμη, δεν
τολμούσαν να εκφράσουν σκέψη αντίθετη από εκείνη του δεσπότη τους και πολύ περισσότερο
να ενεργήσουν χωρίς την άδεια του. Για οποιοδήποτε πρόβλημα που παρουσιαζόταν
δέχονταν τις αποφάσεις του και προσπαθούσαν μάλιστα να υπερθεματίσουν με υπερβολικότερα
μέτρα, έτσι που πολλές φορές να παρουσιάζονται τελικά σαν άδικες παρά τις
αγαθές αρχικά προθέσεις του Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Χαρακτηριστικό είναι ακόμη ότι αυτός δεν είχε
ποτέ εμπιστοσύνη στους συμβούλους του και στα μάτια του ο κάθε ένας από αυτούς
ήταν πάντοτε επικίνδυνος για την εξουσία εξ αιτίας των γνώσεων του. Ο ίδιος έδειχνε
καταπληκτικές ικανότητες στη ρύθμιση των κρατικών υποθέσεων, γνώριζε και τις παραμικρότερες
λεπτομέρειες των προβλημάτων τους, έβρισκε χρόνο να αντιμετωπίζει και τα πιο
ασήμαντα απ’ αυτά, απαιτούσε όμως την ίδια δραστηριότητα απ’ τους αξιωματούχους
του και δεν συγχωρούσε ούτε δεχόταν δικαιολογίες όταν κάτι δεν συμφωνούσε με
τις διαταγές του. Κατά τις υπάρχουσες μαρτυρίες των πηγών, και κυρίως των περιηγητών,
δεν γίνεται απόλυτα σαφές ποια ήταν η σύνθεση του διβανίου του Αλή και ποια τα
αξιώματα που ασκούσαν τα μέλη του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οπωσδήποτε συμμετείχαν σ’ αυτό ο κεχαγιάς
(kâhya), ένας απ’ τους πιο σημαντικούς αξιωματούχους του κράτους, που αναπλήρωνε
τον Πασά κατά την απουσία του και ο Ντιβάν Εφέντης (dîvân effendi), ο αρχιγραμματέας,
που διεκπεραίωνε την αλληλογραφία με την Πύλη. Οι δυτικές πηγές αναφέρουν ακόμη
ονομαστικά τον Μεχμέτ Εφέντη, τον αστρολόγο, και του δίνουν τον τίτλο του πρωθυπουργού.
Δεν γίνεται φανερό τι θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει αυτό το αξίωμα, πιθανώς εκείνο
του κεχαγιά, γιατί ο Μεχμέτ για μια μεγάλη περίοδο μαρτυρείται ότι είχε τη γενική
επίβλεψη για όλα τα ζητήματα, όταν ο Αλής έλειπε από τα Γιάννινα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αναφέρεται επίσης σαν «υπουργός» του Αλή και μέλος
του διβανίου ο Χατζή Σεχρή εφέντης, που αναλάμβανε μυστικές αποστολές στην
Κωνσταντινούπολη και θεωρούνταν ο πιο φανατικός και ισχυρογνώμονας σύμβουλος
του, ο πρωταίτιος των εγκληματικών έργων του. Εκτός απ’ αυτούς, στο διβάνι έπαιρναν
επίσης θέση προσωπικότητες χωρίς ιδιαίτερα αξιώματα στην κεντρική διοίκηση, που
ήσαν όμως της απεριόριστης εμπιστοσύνης του Πασά: ο Μέτσιο Μπόνο, ο πιο παλιός
και αγαπητός του φίλος, ο πιο διάσημος πολεμιστής, ο Δερβίς Χασάν, ο Άγο Μουχουρτάρης,
ο Γιουσούφ Αγάς, ο Βελή-Γκέκας, ο Ομέρ Βρυώνης, ο Θανάσης Βάγιας, ο πιο πετυχημένος
στρατιωτικός του και άλλοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο τελευταίος υπήρξε ο ευνοούμενος του Πασά,
ήταν ο άνθρωπος που ασκούσε τη μεγαλύτερη επιρροή επάνω του, ελεύθερος να τον
πλησιάζει τις ώρες της απομονώσεως του, πρόθυμο όργανο όλων των διαταγών του
και ο εμπνευστής των απεγνωσμένων πράξεων του Αλή, που χαρακτηρίζουν την τελευταία
περίοδο της ζωής του. Γραφική αλλά και χαρακτηριστική είναι η σκηνή που περιγράφει
ο G. Remérand για τον τρόπο που λειτουργούσε το διβάνι, όπου ο Αλής, ξαπλωμένος
και καπνίζοντας, άκουγε διακόπτοντας ειρωνικά και συχνά χοντροκομμένα τις συμβουλές
του κεχαγιά, του ντιβάν εφέντη, του διερμηνέα του Σπύρου Κολοβού, του Μέτσιο Μπόνο,
του Χατζή Σεχρή εφέντη και άλλων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNwR-645XaCAW475k-Ppz64z2GO55lQwWm6ZOVSX0GG4mkhOQQjSfZaIn05Ht96arm-kRHWFG6QcBbLBEhosfKiGzFZw6lwRDv57t1NWLQ3LeoGJWIAFppXLhWzk_1uBR90WMza5kCfn0/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNwR-645XaCAW475k-Ppz64z2GO55lQwWm6ZOVSX0GG4mkhOQQjSfZaIn05Ht96arm-kRHWFG6QcBbLBEhosfKiGzFZw6lwRDv57t1NWLQ3LeoGJWIAFppXLhWzk_1uBR90WMza5kCfn0/s640/6.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μέσα στην αυλή και κοντά στον Αλή και το διβάνι
υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα που επανδρώνουν τη γραμματεία του, δηλαδή γραμματικοί
και διερμηνείς, που διεκπεραιώνουν την αλληλογραφία του. Ορισμένοι απ’ αυτούς
πολλές φορές ξεπερνούν το ρόλο του απλού διεκπεραιωτή και μπαίνουν μέσα στον
κύκλο των συμβούλων του Πασά και συμμετέχουν στο διβάνι όπως είδαμε πιο πάνω να
συμβαίνει με τον Σπύρο Κολοβό. Για την αλληλογραφία με τους μπέηδες και τους
αγάδες υπήρχαν, σύμφωνα με τον Hughes, τέσσερις γραμματικοί, όλοι Έλληνες, επειδή
η Ελληνική γλώσσα ήταν αυτή που επικρατούσε στο κράτος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Υπήρχαν ακόμη δύο διερμηνείς, που ήσαν επίσης
και γραμματικοί, καθώς και μερικοί γιατροί που υπηρετούσαν και σαν διερμηνείς ή
γραμματικοί όταν η περίσταση το απαιτούσε. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι σχετικά
με τον χαρακτήρα των Ελλήνων που υπηρέτησαν σαν γραμματικοί ή διερμηνείς έχουν
διατυπωθεί πολλές και ποικίλες κατηγορίες. Πρέπει όμως να τονισθεί, ότι παρά τα
ελαττώματα τους βοήθησαν από τη θέση που κατείχαν να προκόψει η εθνική υπόθεση
των Ελλήνων. Γραμματικοί στην αυλή του Αλή Πασά χρημάτισαν ο Μάνθος Οικονόμου,
ο Κώστας Γραμματικός, ο Κώστας Βουρμπιανίτης, ο Θανάσης Λιδωρίκης, ο Σπύρος
Κολοβός και μερικοί άλλοι.<br />
Ανάμεσα σ’ αυτούς ο Μάνθος Οικονόμου και ο Σπύρος Κολοβός φάνηκαν χρησιμότατοι
στους συμπολίτες τους. Ο πρώτος, γραμματικός του Αλή αμέσως μόλις ανέλαβε αυτός
τη διοίκηση στα Γιάννινα, υπήρξε το δεξί του χέρι στις διαπραγματεύσεις της Πάργας
και γενικά σύμβουλος του σ’ όλες τις σπουδαίες υποθέσεις που παρουσιάζονταν. Ο
Οικονόμου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και αναδείχθηκε ένας από τους πρωτεργάτες
της στην Ήπειρο. Ο δεύτερος, άνδρας με μεγάλη παιδεία, κάτοχος πολλών ευρωπαϊκών
γλωσσών, ήταν ο επίσημος διερμηνέας στην αυλή και έγινε ένας από τους πιο έμπιστους
σύμβουλους του Αλή. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Μάνθο Οικονόμου. Αντίθετα
απ’ αυτούς τους δύο ο Κώστας Βουρμπιανίτης είχε κακό και ευτελή χαρακτήρα. Εκτός
όμως απ’ τους Έλληνες που κατείχαν κάποιο επίσημο αξίωμα ή είχαν κάποια θέση στην
κρατική ιεραρχία και στην αυλή, σύχναζαν εκεί και άλλοι Χριστιανοί, πολιτικοί,
στρατιωτικοί και λόγιοι, πολλοί απ’ τους οποίους διακρίθηκαν και σ’ εκείνη την
περίοδο αλλά και αργότερα στην Ελληνική επανάσταση. Έτσι ανάμεσα στους
πολιτικούς συμπεριλαμβάνονται ο Αλέξης Νούτσος, ραδιούργος προεστός στο Ζαγόρι
και πολύ αγαπητός στον Αλή, ο Κωνσταντίνος Μαρίνου ή Μαρίνογλους, ο Δημήτρης Δρόσος,
ο Νικόλαος Μίχος, οι Στέφανος και Ευθύμιος Κων. Δούκα, ο Μάρκος Δαμιράλης κ.ά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Από τους αξιωματικούς του στρατού διακρίνονται
ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Βέικος, οι
Μποτσαραίοι, ο Βαρνακιώτης, ο Πανουργιάς, ο Γρίβας, ο Τζαβέλας κ.ά. Τέλος, από
την αυλή του Αλή πέρασαν σοφοί άνδρες όπως ο Αθανάσιος Ψαλίδας και άλλοι, πράγμα
που συνδέεται με το γεγονός ότι εκείνος υποστήριξε την Ελληνική παιδεία και τα
γράμματα και επέτρεψε την ύπαρξη και τη λειτουργία Ελληνικών σχολείων. Μια άλλη
κατηγορία ατόμων που είχαν επίσημη θέση στην αυλή ήσαν και οι γιατροί του Πασά
που, όπως είπαμε προηγουμένως, χρησιμοποιούνταν επίσης σαν γραμματικοί και διερμηνείς.
Ο επίσημος γιατρός του Αλή ήταν στην αρχή ο γερο-Λεβαντίνος Tozoni που, όπως σημειώνει
ο Pouqueville, ήταν «δολοφόνος και πληρωμένος δηλητηριαστής». Το 1810 ο Αλής
τον αντικατέστησε με τον αδελφό του Θανάση Βάγια, Λουκά, που είχε σπουδάσει με
έξοδά του Ιατρική στη Βιέννη. Επίσης αναφέρονται ως γιατροί του ο Dr. Louis
Franc, σοβαρός πρακτικός γιατρός, ο Μιλανέζος Βελάνι, ο Κεφαλλονίτης Μεταξάς, ο
Ζακυνθινός Ταγιαπιέρας, ο Τ. Σακελλάριος, που είχε σπουδάσει κι αυτός ιατρική
στη Βιέννη, όπως και ο Κωλέττης και ο Βηλαράς. Στους παραπάνω πρέπει να προστεθεί
και ο Jerome de la Lance, ευγενής από τη Σαβοΐα, που ασκούσε την ιατρική στην
αυλή και στα Γιάννινα μέχρι το 1806.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όπως είναι γνωστό οι επαρχιακοί διοικητές της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (διοικητές των εγιαλετίων και των σαντζακίων) κατά το
πρότυπο της σουλτανικής αυλής περιστοιχίζονταν όχι μόνο από συμβούλους αλλά και
από πλήθος αυλικών ακολούθων. Κοντά σ’ αυτούς, στην καθημερινή ζωή και κίνηση της
αυλής, σύχναζαν διάφορα αλλά πρόσωπα, μόνιμοι ή περαστικοί επισκέπτες και φιλοξενούμενοι.
Το ίδιο φαινόμενο απαντά και στο κράτος του Αλή, με τη διαφορά όμως ότι η αυλή
του παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά μιας ξεχωριστής και ιδιότυπης μεγαλοπρέπειας,
που ήταν ίσως το αποτέλεσμα και ή έκφραση των ηγεμονικών του τάσεων και της ροπής
του για ανεξαρτησία.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Γραφικές είναι πάντοτε οι περιγραφές της αυλής
του, που έχουμε απ’ τους περιηγητές. Αυτοί μας την παρουσιάζουν σαν τόπο συγκεντρώσεως
ενός ετερόκλητου πλήθους προσώπων, ντόπιων και ξένων, Τούρκων, Αλβανών, Μαυριτανών
στρατιωτών, Ελλήνων και Εβραίων γραμματικών και έμπορων, Τατάρων ταχυδρόμων,
ακολούθων με ποικίλες φορεσιές και απλών υπηκόων, που ζητούσαν ακρόαση,
τσιγγάνων, σαλτιμπάγκων και πολυαρίθμων άλλων, ατόμων, που συζητούσαν Ελληνικά,
Τουρκικά, Ιταλικά, Αραβικά, Βλάχικα και, φυσικά, Αλβανικά. Υπάρχει ή μαρτυρία
ότι μέσα στο ανάκτορο του Αλή παρασκευαζόταν καθημερινά φαγητό για χίλια πεντακόσια
άτομα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όσοι ανήκαν στην αυλική ακολουθία του Πασά,
αλλά δεν αποτελούσαν τους άμεσους συμβούλους του κατέχοντας συγχρόνως και
ανώτατα κρατικά αξιώματα, απάρτιζαν την δεύτερη εκείνη κατηγορία των καθαρά
αυλικών προσώπων, που είχαν καθήκοντα σχετικά με την προσφορά υπηρεσιών σε ζητήματα
εθιμοτυπίας και τελετών, φρόντιζαν για την άμεση προσωπική του εξυπηρέτηση και ρύθμιζαν
την λειτουργία του «οίκου» του. Βέβαια οι περιηγητές, και κυρίως ο Hughes, περιγράφοντας
τα διάφορα αυλικά αξιώματα, που συνάντησαν κατά την επίσκεψη τους στο κράτος
του Αλή, δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στις δύο αυτές κατηγορίες.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Άλλωστε η διάκριση αυτή είναι πάντοτε προβληματική,
γιατί ανέκαθεν υπήρξε πάγιο φαινόμενο στις αυλές των απολύτων ηγεμόνων να αναλαμβάνουν
και κρατικά αξιώματα πρόσωπα που ανήκαν στο άμεσο περιβάλλον του ηγεμόνα και
ασκούσαν αρχικά αυλικές μόνον υπηρεσίες, όπως και αντίστροφα. Νομίζουμε πάντως
ότι στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι πιο κάτω αξιωματούχοι της αυλής του Αλή
Πασά, των οποίων, οπού είναι δυνατόν παραθέτουμε και την ονομασία τους στα Τουρκικά:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0UPWeg1k76rMsbb7E91GzJFqU_BMXRPvGNoc37F40ECNSdulsBEIHHBIAMGcsHk1Co_2pKj05fNnavBno_nd6uE4lKWbZNZ72m4t5-LqDjbF63ioDVtUPYs12fX5eHe3B2PFT1lpbj2Q/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="528" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0UPWeg1k76rMsbb7E91GzJFqU_BMXRPvGNoc37F40ECNSdulsBEIHHBIAMGcsHk1Co_2pKj05fNnavBno_nd6uE4lKWbZNZ72m4t5-LqDjbF63ioDVtUPYs12fX5eHe3B2PFT1lpbj2Q/s640/7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Σιλιχτάρ Αγάς (silahdâr aga), που κρατούσε
το ξίφος του Πασά στις επίσημες τελετές και ήταν ένας από τους υψηλότερα ιστάμενους
αξιωματούχους, ο Μπαϊρακτάρ Αγάς (bayraktar aga), ο σημαιοφόρος, ο Διβικτάρ
Αγάς (diviktar aga), που έφερε το μελανοδοχείο, ο Μουχουρδάρης (mühürdar), ο Σφραγιδοφύλακας,
ο Καπουμπουλούκμπασης, ο αρχηγός της αστυνομικής υπηρεσίας του Πασά, που είχε την
κατοικία του μέσα στα ανάκτορα, ο Ιμπροχόρ Αγάς (imrahor aga), ο Σταβλάρχης, ο
Καπιτζιλάρ Αγάς (kapicilar aga), που ήταν ο προϊστάμενος της αυλικής εθιμοτυπίας,
ο Καφτάν Αγάς (kaftan aga), που κρατούσε τον μανδύα και τον έριχνε πάνω στους ώμους
των τιμώμενων από τον Πασά προσώπων. Ο Ραχτιβάν Αγάς, ο ιπποκόμος, που επέβλεπε
για τα «ασημένια χαλινάρια» και τη «στέγαση στο ιπποστάσιο», οι Σατίρ Αγάδες
(satir), τέσσερις σωματοφύλακες με διακοσμητικό ρόλο, που στις εξόδους και τις
πορείες του Αλή πεζοπορούσαν δίπλα στο άλογο δύο από κάθε πλευρά κραδαίνοντας
ένα είδος δόρατος με πέλεκυ, οι Τσαρκατζήδες, μια ομάδα, προφανώς, σωματοφυλακής,
που την αποτελούσαν πρώην ληστές και συνόδευε έφιππη τον Αλή στις πορείες του,
ο Τσοχαντάρ Αγάς (cohadär aga), αρχηγός των σωματοφυλάκων του Πασά, ο Χαζνατάρ
Αγάς (hazînedar aga), ο Ταμίας, οι δύο Μπουχουρντάν Αγάδες (buhurdan), που τον
αρωμάτιζαν θυμιατίζοντας, όταν πήγαινε στο τζαμί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Σαμντάν Αγάς, που προπορευόταν του Πασά βαστώντας
τα καντηλέρια μέσα στα διαμερίσματα του, ο Τσεμεσίρ Αγάς, ο Ιματιοφύλακας, ο
Σοφρατζήμπασης (sofraci-basi), ο Τραπεζοκόμος, ο Ιμπικτάρ Αγάς, που έριχνε νερό
με μια χρυσή κανάτα για να πλύνει τα χέρια του ο Πασάς και ο Μουραματζήμπασης
που κρατούσε τις σχετικές πετσέτες, ο Πεσκίρ Αγάς, που έριχνε ένα μεταξωτό σάλι
στους ώμους του Πασά και των προσκαλεσμένων του, ο Καφετζήμπασης, που είχε την επίβλεψη
του καφέ, ο Τουτουντζήμπασης, που φρόντιζε για το κάπνισμα, τις πίπες και τους
ναργιλέδες και ο Μπερμπέρμπασης, ο αρχικομμωτής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Δύο ακόμη ανώτεροι αξιωματούχοι ήσαν ο Μεχτέρμπασης,
επί κεφαλής της ορχήστρας και ο Τατάρ Αγάς, επικεφαλής εκατό τατάρηδων δηλ.
ταχυδρόμων. Αυλική υπηρεσία εκτελούσαν επίσης είκοσι Τσαούσηδες (çavus) και είκοσι
Καβάσηβες (kavâs), θυρωροί και φύλακες στα ανάκτορα, που κρατούσαν ασημένια ραβδιά
με ρόζους και προχωρούσαν μπροστά απ’ τον Πασά, όταν βάδιζε μέσα στο σεράι.
Στους αξιωματούχους της αυλής ανήκαν επίσης ο Ντουνιμενής, που είχε την φροντίδα
για την προμήθεια με καυσόξυλα και κάρβουνα και ο βεκιλαρτζής (vekilharç), που είχε
την ευθύνη και τη διαχείριση των γενικών εξόδων του Αλή και ήταν προϊστάμενος
σχετικής υπηρεσίας με πολλούς υπαλλήλους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σαν τέτοιος διαχειριστής αναφέρεται ότι είχε
διατελέσει ο Εβραίος Genovelli. Ως προς τις σχέσεις του με τον Πασά, όλοι αυτοί
οι ακόλουθοι θεωρούνταν απολύτως έμπιστοι και αφοσιωμένοι σ’ αυτόν. Ακόμη και σε
περιπτώσεις που εκείνος είχε δολοφονήσει τους γονείς ή τους συγγενείς τους,
αυτοί ποτέ δεν διανοήθηκαν να τον εκδικηθούν για τα εγκλήματα του. Είχαν τόσο εκτεθεί
οι ίδιοι με εγκληματικές πράξεις κατά διαταγή του και είχαν τόσο υποταχθεί στη
θέληση του, ώστε τον έβλεπαν σαν μια εκπληκτική ύπαρξη, που η δύναμη της ήταν
«ο χρυσός, ο σίδηρος, το ρόπαλο». Από τους περιηγητές έχουμε ακόμη μερικές πληροφορίες
για την προσωπική τους αμφίεση και την καθημερινή τους διαβίωση. Φορούσαν ρούχα
πολύχρωμα με σιρίτια και γαλόνια, αλλά συνήθως χωρίς πουκαμίσες, τρέφονταν τις
περισσότερες φορές με ακατάλληλες τροφές και τον χειμώνα κρύωναν στους προθαλάμους,
μια και θέρμανση υπήρχε μόνο στα διαμερίσματα του κυρίου τους, ζητιανεύοντας
φιλοδωρήματα από κάθε επισκέπτη. Η απαίτηση αυτή για φιλοδωρήματα, που εξ άλλου
αποτελούσε γενικότερο φαινόμενο, γινόταν κάτω από την υπόδειξη ή την ανοχή του
Αλή. Μάλιστα τους συνιστούσε, σαν ένα μέσο ανταμοιβής των υπηρεσιών τους, να ζητούν
πράγματα, που δεν μπορούσαν να τους αρνηθούν και τους προέτρεπε να εισπράττουν εκβιαστικά,
τάχα εν αγνοία του, χρήματα από πόλεις και χωριά προβάλλοντας ανυπόστατα δικαιώματα.
Θεωρητικά όφειλε στις γιορτές να τους δίνει δώρα, αλλά προφασιζόταν ταξίδια για
να τα αποφεύγει. Αργότερα η συνήθεια άλλαξε κατά τρόπο συμφέροντα γι’ αυτόν και
δεχόταν ο ίδιος δώρα αντί να προσφέρει. Οι γραμματείς του μάλιστα ήταν υποχρεωμένοι
να σημειώνουν την αξία των προσφερομένων, έτσι ώστε ο καθένας αναγκαζόταν να
φανεί πιο γενναιόδωρος από τον άλλον. Θα πρέπει περιλάβουμε ακόμη ανάμεσα στα πρόσωπα
που άνηκαν στο αυλικό περιβάλλον του Αλή το πλήθος εκείνο των Ευρωπαίων, στην
πλειοψηφία τους Ιταλών και Γάλλων, που κατείχαν αξιώματα σαν σύμβουλοι ή εκπαιδευτές
κυρίως στο στρατό.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι Ευρωπαίοι αυτοί ήσαν τυχοδιώκτες, λιποτάκτες
και αποστάτες, που συγκεντρώθηκαν εκεί, είτε γιατί διάφορα περιστατικά τους
ανάγκασαν να καταφύγουν κοντά του, είτε γιατί κατά την διάρκεια πολεμικών επεισοδίων
είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι, είτε γιατί είχαν κληθεί από τον ίδιο για να
διοικήσουν και να εκπαιδεύσουν το στρατό του. Σ΄ αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται
ο πρώην Καρμηλίτης μοναχός και ιεραπόστολος Guerini, αιχμάλωτος μετά την σύλληψη
του σκάφους «Madonna di Montenegro», που οδηγήθηκε στα Γιάννενα το 1799, μυήθηκε
στον Ισλαμισμό και με το όνομα Μεχμέτ έγινε ιμάμης της αυλής και ένας από τους
ιδιαιτέρους γραμματείς του Αλή.<br />
Ακόμη ο Γάλλος αποστάτης Michel από το Παρίσι, ξυλουργός το επάγγελμα, που πήρε
γυναίκα του, παρά την θέληση του, μια Ελληνίδα και ήταν ο επικεφαλής των εργαστηρίων
ξυλουργικής και αμαξοποιίας, ο πρώην πειρατής Passano, από το Bonifacio της
Ιταλίας, που κατά την διάρκεια της ανταρσίας του πασά ήταν διοικητής ενός
στολίσκου, επίσης ο αποστάτης Caretto από τη Νεάπολη, διοικητής του πυροβολικού.
Άλλοι ήσαν ο Mollah Suleyman, πρώην αξιωματικός στην υπηρεσία του στρατού του βασιλείου
της Νεαπόλεως και κάποιος Watrin, ίσως αξιωματικός από την Ιταλία, που έγιναν Μουσουλμάνοι,
ο Κορσικανός καπετάνιος Marcellese, που διοικούσε τμήμα του στόλου του και ήταν
πολύ σεβαστός στον Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Ιταλός εκπαιδευτής του ιππικού Pesarini, ένα
από τα πιο φαιδρά πρόσωπα της αυλής, ο ιερέας Don Vincenzo Micarelli, ο
αυτοαποκαλούμενος χημικός του βεζίρη χωρίς να έχει ιδέα από χημεία, ο Cerfbeer
de Medelsheim από το Στρασβούργο, που έγινε Μουσουλμάνος και πήρε με το όνομα
Ibrahim Manjour effendi, ο Cuillaume de Vaudoncourt και άλλοι. Θα πρέπει τέλος επίσης
να αναφέρουμε ότι ο Αλής χρησιμοποίησε, σε άσχημες όμως θέσεις, όλους τους
Γάλλους αιχμαλώτους του πλοίου «Madonna di Montenegro». Αυτοί πήραν γυναίκες
τους Ελληνίδες, φορούσαν Ελληνικά ενδύματα και πλήρωναν όπως όλοι οι υπόδουλοι
τον κεφαλικό φόρο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicz9EsA5-DXzxIVE7gHUbUFbrpi0LvHca1yn5uQYCC1ONha4IHxAAIy5JaIS9SBB6PuL4D0r_4CBfjn44xf434bACFZ3oabS6nx0B5MMpD7_kmL9PvNh4MW2Ma5tEk_Xr6ufZsdtCNwq0/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicz9EsA5-DXzxIVE7gHUbUFbrpi0LvHca1yn5uQYCC1ONha4IHxAAIy5JaIS9SBB6PuL4D0r_4CBfjn44xf434bACFZ3oabS6nx0B5MMpD7_kmL9PvNh4MW2Ma5tEk_Xr6ufZsdtCNwq0/s640/8.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ «ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ
ΠΡΟΤΥΠΟ»<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΖΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μετά την εγκατάστασή του στο «θρόνο» των
Ιωαννίνων ο Αλή Πασάς αποκαλύπτει και μια ακόμη πτυχή της αλλοπρόσαλλης προσωπικότητάς
του. Αφήνοντας πίσω του τις συμπεριφορές και τις νοοτροπίες ενός Ανατολίτη Οθωμανού
περιφερειακού διοικητή και προσεγγίζει καινούργιο ρόλο που δεν έχει οποιαδήποτε
σχέση με τα αποστεωμένα Οθωμανικά πρότυπα διακυβέρνησης. Ένα εκσυγχρονιστικό κράτος
δημιουργείται αρχικά στην Ήπειρο, και στη συνέχεια, σε όλη την έκταση της επικράτειάς
του. Ο ληστής μετατρέπεται σε έναν προοδευτικό ηγεμόνα και ο αμόρφωτος γιος της
Χάμκως σε προστάτη των επιστημών και των γραμμάτων.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο αδίστακτος καταπατητής των νόμων σε υπέρμαχος
της τάξης και της ασφάλειας, ο άξεστος αρβανίτης σε προικισμένο διπλωμάτη. Δημιούργησε
ένα de facto κράτος μέσα στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η έκτασή του
ήταν μεγαλύτερη -σχεδόν διπλάσια- από εκείνη του Ελληνικού κράτους που προέκυψε
από την Επανάσταση του 1821. Η εξουσία του σουλτάνου στην επικράτειά του ήταν μόνο
κατ’ όνομα και περιοριζόταν στην καταβολή των προβλεπόμενων φόρων, τους οποίους
αυτός κατέβαλε κανονικότατα, τους οποίους συνόδευε και με πλουσιοπάροχα δώρα (μπαξίσια)
προς όλους τους αξιωματούχους της τουρκικής διοίκησης (διβάνι) της Κωνσταντινούπολης.<br />
Για 32 συνεχή χρόνια (1788 - 1820) η Πύλη τον διόριζε κάθε χρόνο με «φιρμάνι»
διοικητή του Πασαλικιού των Ιωαννίνων, ενώ την ίδια περίοδο η οικογένειά του δεν
άφηνε από τα χέρια της και το σαντζάκι των Τρικάλων, που περιλάμβανε ολόκληρη την
Θεσσαλία, μεγάλο μέρος της Μακεδονίας και σχεδόν ολόκληρη τη Στερεά Ελλάδα. Ο
Αλή Πασάς, όπως κάθε βεζίρης, είχε το «Ντιβάνι» του, με τους «υπουργούς» και
τους αυλικούς του. Τις διοικητικές του περιφέρειες διοικούσαν οι καδήδες και οι
κυβερνήτες, που διορίζονταν από την Πύλη ύστερα από δική του πρόταση. Ωστόσο όλη
η εξουσία ήταν συγκεντρωμένη στα χέρια του και το Ντιβάνι δεν έπαιζε
οποιονδήποτε ρόλο, αν και -τυπικά- έπαιρνε την έγκρισή του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τις σχέσεις με το εξωτερικό, τα δικαστήρια και
τα οικονομικά χειριζόταν μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια προσωπικά. Επίσης
χρησιμοποιούσε τους ανώτερους, Χριστιανούς, λειτουργούς -οι οποίοι διορίζονταν
από το Πατριαρχείο μόνο με τη δική του συγκατάθεση- σε αποστολές διπλωματικής,
οικονομικής και διοικητικής φύσης. Οι μητροπολίτες, ειδικώς, ήταν «τυφλά όργανά»
του. Οι δεσποτάδες Ιωαννίνων και Άρτας έδωσαν ανάθεμα στους Σουλιώτες σαν
«στασιαστές» και καλούσαν το ποίμνιο τους να μην τους βοηθήσει, αν και ήταν Ορθόδοξοι.
Μαζί τους έκανε και επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, ο μητροπολίτης Ιωαννίνων ήταν
επικεφαλής εταιρείας η οποία νοίκιαζε από τον Αλή τα ιχθυοτροφεία του Βουθρωτού.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ανεξίθρησκος ο ίδιος αφήνει ελεύθερους τους Χριστιανούς,
τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους, να εξασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα,
όπως αυτοί επιθυμούν. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του, χτίζονται πάμπολλες
Χριστιανικές εκκλησίες, πολύ λίγα Οθωμανικά τζαμιά και μια Εβραϊκή συναγωγή.
Χτυπάει αλύπητα τις τοπικές αυθαιρεσίες και οργανώνει ένα σύστημα απονομής
δικαιοσύνης πρωτόγνωρο για την εποχή εκείνη. Είναι τέτοια η εμπιστοσύνη που αρχίζουν
να έχουν οι πληθυσμοί στην διοίκησή του, ώστε και οι Χριστιανοί ραγιάδες, να γυρεύουν
από τον Αλή να λύσει τις διαφορές τους, ακόμη και με τους δεσπότες τους.<br />Πολλά έχουν γραφεί για το «σύστημα δικαιοσύνης» που καθιέρωσε και στο οποίο υπέρτατος
δικαστής ήταν ο ίδιος. Η επικράτειά του γνωρίζει μια αληθινή κοσμογονία από έργα.
Ανοίγει αρτηρίες (που διατηρήθηκαν μέχρι τον 21<sup>ο</sup> αιώνα), αποξηραίνει
έλη, χτίζει αμέτρητα γεφύρια, χάνια, τελωνεία, διοικητήρια, αποθήκες, βάζοντας
έτσι στέρεες βάσεις στο οικοδόμημά του, για να μπορέσει να το υψώσει στο μεγαλείο,
που το ήθελε. Στα δημόσια έργα εφάρμοσε το σύστημα της υποχρεωτικής εργασίας - «αγγαρείες»-
παίρνοντας και τα έξοδα από τους ντόπιους πληθυσμούς. Ήταν αμείλικτος στις
καταχρήσεις και στην κλοπή των υλικών από τα εργοτάξιά του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η τιμωρία ήταν κρεμάλα και ακρωτηριασμός. «Μονάχα
έτσι» έλεγε σε ένα περιηγητή «μπορούν να κυβερνηθούν αυτοί. Την ίδια στιγμή που
κρεμάω έναν από τον πλάτανο για κλεψιά, ο αδερφός του κλέβει κάτω από το ίδιο
δέντρο. Εάν προστάξω να κάψουν κάποιον, ο γιος του θα κλέψει την στάχτη της
φωτιάς του, για να την πουλήσει. Μόνο με τον τρόμο τους κρατώ». Οργάνωσε το κράτος
του υποδειγματικά, στελεχώνοντας τις υπηρεσίες του αποκλειστικώς με Έλληνες.
Άλλωστε η επίσημη γλώσσα του Πασαλικιού ήταν η Ελληνική, και μόνο στην αλληλογραφία
με την Υψηλή Πύλη γινόταν χρήση της Τουρκικής, την οποία -σημειωτέον- ο Αλής δεν
γνώριζε (μιλούσε μόνο τα Ελληνικά και τα Αρβανίτικα).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τις σχέσεις με το εξωτερικό και τα οικονομικά
του κράτους του, χειριζόταν μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια ο ίδιος προσωπικά.
«Οι υπουργοί του», γράφει ο Καποδίστριας, «δεν είναι τίποτε άλλο από γραμματείς,
που τους υπαγορεύει και εκείνοι απλώς γράφουν. Ουδέποτε υπογράφει διάταγμα ή
έγγραφο χωρίς να το διαβάσει, πολλές φορές, και να το διορθώσει». Τα κρατικά
του αρχεία ήταν υποδειγματικά και φυλάσσονταν σαν κόρη οφθαλμού. Η ταχυδρομική
υπηρεσία του, μετέφεραν ένα γράμμα από τα Γιάννενα στην Πόλη σε 5 μέρες, ενώ η
αντίστοιχη αυστριακή ήθελε 15. Το πέρασμα του Αλή από τη ληστρική δραστηριότητα
-κατά την περίοδο της νεότητάς του- τον είχε εξοικειώσει, σε μεγάλο βαθμό, με
τα εδάφη που αργότερα θα κυβερνούσε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυτή του η γνώση μεταβιβάστηκε εύκολα στον ρόλο
που ανέλαβε ως πασάς. Περιηγητές όπως ο William Martin Leaκe και ο John Cam
Hobhouse αναφέρουν ότι, συνήθως, ο Αλής δεν έμενε και πολύ στα Γιάννενα, αλλά περιόδευε
στις διάφορες περιοχές των εδαφών του. Λέγεται, ότι θεωρούσε απαραίτητο
να επισκέπτεται όλα τα χωριά της επικράτειάς του τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο.
Η άριστη σχέση του με τους πληθυσμούς της υπαίθρου υπήρξε ένας από τους ακρογωνιαίους
λίθους της πολιτικής του και επί πλέον με τις επισκέψεις του και στις πιο απομακρυσμένες
περιοχές, συνέλεγε προσωπικώς πληροφορίες από τους έμπιστους, που διατηρούσε εκεί.
Ο Πασάς ήξερε τα πάντα μέσα στο κράτος του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τα δημόσια έργα του -σε συνδυασμό και με την
πάταξη της ληστρικής δραστηριότητας- έκαναν τις περιφέρειές του προσπελάσιμες
στο ξένο, και εγχώριο εμπόριο, με αποτέλεσμα πρωτοφανή οικονομική άνθηση. Τα τελωνεία
που ίδρυσε όχι μόνον φορολογούσαν τα εισαγόμενα ή εξαγόμενα είδη, αλλά φρόντιζαν,
επίσης, και για την ασφαλή διακίνησή τους. Σαν πραγματικός κέρβερος ο Πασάς των
Ιωαννίνων παρακολουθούσε στενά την λειτουργία τους και ήταν άτεγκτος και στην
παραμικρή ολιγωρία ή στην παρανομία των υπαλλήλων τους. Στα Γιάννενα διοργάνωνε,
κάθε χρόνο, ετήσιο πανηγύρι που ήταν στην ουσία μια εμπορική έκθεση, και η
οποία κατακλυζόταν από επισκέπτες από όλη τη Βαλκανική.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW_rEUm1W0f7BCQtnjBLTHUt50D0Lqz19MD6r8e1PEQWadocgUZp-T2hN0atxODUem1iykxJ2KG_xbh9WtGabgxEYkSgflgZKaSpas8ZXnD4HEr2Tp4wYN6yCdh3HNqUZJEdPX-VblDb0/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW_rEUm1W0f7BCQtnjBLTHUt50D0Lqz19MD6r8e1PEQWadocgUZp-T2hN0atxODUem1iykxJ2KG_xbh9WtGabgxEYkSgflgZKaSpas8ZXnD4HEr2Tp4wYN6yCdh3HNqUZJEdPX-VblDb0/s640/9.jpg" width="578" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι οικονομικές πράξεις, οι οποίες γίνονταν εκεί
ήταν πάρα πολλές. Σύμφωνα με τους περιηγητές ο χώρος του πανηγυριού ήταν τόσο μεγάλος,
ώστε έφτανε στο μέγεθος μιας «μικρής πόλης». Ο Πασάς, την επισκεπτόταν κάθε χρόνο,
ενώ για την άψογη λειτουργία της τοποθέτησε μόνιμο διευθυντή τον αρχιτελώνη του
Αναστάσιο Σαμαρινιώτη καθώς και κυβερνητικούς επόπτες σαν βοηθούς. Ο ιδιοφυής
τύραννος ήταν ένας μεγάλος διπλωμάτης. Βλέποντας, ίσως, μακρύτερα συνειδητοποίησε,
ότι το μέλλον του κράτους του είναι προς την Ευρώπη και όχι προς την Ανατολή. Επέβαλε
τα Γιάννενα, την πρωτεύουσα του Πασαλικιού του, ως μεγάλο διπλωματικό κέντρο,
όχι μόνο της Βαλκανικής, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις»
της εποχής (Γαλλία, Βρετανία, Ρωσία), ιδρύουν προξενεία στα Γιάννενα και υποπροξενεία
σε αρκετές άλλες πόλεις της επικράτειάς του. Ο ίδιος οργανώνει την διπλωματική
του υπηρεσία σαν ένα πραγματικό «υπουργείο εξωτερικών». Είναι χαρακτηριστικό
ότι, για την αλληλογραφία του με τις ξένες δυνάμεις, χρησιμοποιούσε τρεις διαφορετικούς
γραμματείς, ώστε κανένας τους να μη ξέρει τι υπαγορεύει στους άλλους. Είχε εγκαταστήσει
διπλωματικούς αντιπροσώπους στην Κωνσταντινούπολη, την Βιέννη, την Τεργέστη και
το Παρίσι. Αλληλογραφούσε με τον Metternich, το Βοναπάρτη, τον Potemkin και τον
Guilford, αυτός ο αμόρφωτος πρώην ληστής.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Προκειμένου να ελέγχει και να διοικεί το απέραντο
κράτος του, ο Αλής δούλευε όλα του τα χρόνια με εξοντωτικούς ρυθμούς και
απαιτούσε από τους υπαλλήλους του την ίδια ενεργητικότητα που επιδείκνυε ο ίδιος
σε όλους τους τομείς. Μεταχειριζόταν διάφορα μέσα για να εξασφαλίσει την
αφοσίωσή τους και την ακριβή εκτέλεση των διαταγών του. Όλους όσους κατείχαν υψηλές
θέσεις στην υπηρεσία του υποχρέωνε να εγκαθιστούν τις οικογένειές τους στα
Γιάννενα, ως εγγύηση νομιμοφροσύνης. Οι αυστηρές τιμωρίες οι οποίες περίμεναν
τους υφισταμένους του, όταν εκείνοι δεν εκτελούσαν κατά γράμμα τις εντολές του,
συντελούσαν ώστε όλοι τους να δουλεύουν αφοσιωμένα, ασταμάτητα και αποδοτικά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σε ολόκληρο το Πασαλίκι οργάνωσε ταχύτατα ένα
σκληρό αστυνομικό κράτος και ένα -μοναδικό- στην Τουρκική Αυτοκρατορία δίκτυο
καταδοτών και παρακολουθήσεων. Ο Γάλλος συνταγματάρχης Guillaume de Vaudoncourt
που το 1807 ανέλαβε πολιτικοστρατιωτική αποστολή στα Γιάννενα γράφει στο οδοιπορικό
του: «Το σύστημα των σπιούνων του ήταν απαραίτητο για να προλαβαίνει συνωμοσίες
και κινήματα εναντίον του. Τα καθήκοντα της αστυνομίας του δεν περιορίζονται μόνο
στη δημόσια ασφάλεια. Παρακολουθεί τι γίνεται μέσα σε κάθε σπίτι, ελέγχει τη συμπεριφορά
όλων των πολιτών, και του αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια τι κάνουν, τι συζητούν,
τι σκέφτονται και τι σχεδιάζουν οι υπήκοοί του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Η αστυνομία του Πασά γνωρίζει κάθε κίνηση ακόμη
και των Ελλήνων και των Οθωμανών της Κωνσταντινούπολης. Είχε, επίσης, οργανώσει
και την συστηματική λογοκρισία της αλληλογραφίας. Όλες οι επιστολές που έβγαιναν,
ή έμπαιναν στην επικράτειά του διαβάζονταν από τους ανθρώπους του, πριν παραδοθούν
στους ταχυδρόμους. Παρακολουθούσε ακόμη και την αλληλογραφία των Προξένων. Αν
κάποιος διαμαρτυρόταν, τότε έκανε τον ανήξερο και διέταζε να κρεμαστεί, ως δήθεν
φταίχτης, κάποιος από τους δύστυχους ανθρώπους που είχε φυλακισμένους στα μπουντρούμια
των φυλακών του». Βεβαίως η κινητήρια δύναμη της διοικητικής μηχανής δεν ήταν μόνον
ο φόβος. Όπως αναφέρει πάλι ο Καποδίστριας:<br />
«Με ακριβά δώρα, σε χρήματα ή σε γη, ή με τη διανομή διαφόρων επικερδών θέσεων,
δένει μπορεί να πει κανείς τους ανθρώπους που τον υπηρετούν, με τον ίδιο, με την
εξουσία του, με το σύστημά του και με την επιτυχία των πολυάριθμων επιχειρήσεών
του». Ειδικότερα με τους ενόπλους του, φρόντιζε να κρατάει το ηθικό τους και την
πολεμική τους ετοιμότητα ψηλά. Τους ήξερε σχεδόν όλους με το μικρό τους όνομα
και μπορούσε να δει κανείς αυτόν τον ισχυρό κυβερνήτη να συνομιλεί με απλούς στρατιώτες
για τη θητεία τους, τα προσωπικά τους προβλήματα και την οικογενειακή τους
κατάσταση. Επίσης οι μισθοί τους καταβάλλονταν κανονικά, κάτι πράγματι
ασυνήθιστο για την εποχή εκείνη και δεν υπολόγιζε τα δώρα προς εκείνους που έδειχναν
καλή διαγωγή, υπακοή και αφοσίωση προς το πρόσωπό του, ενώ τα προνόμια που παραχωρούσε
στους πολυάριθμους γραμματικούς, οπλαρχηγούς, κάθε φύσης μυστικοσυμβούλους του
και αυλικούς ήταν εξαιρετικά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΜΟΝΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κυβέρνησε το κράτος του επί 33 χρόνια με «σιδηρά
πυγμή». Ήταν σκληρός και αυταρχικός. Ο Κarl Mendelsson Bartholdy (1838 - 1897)
στο έργο του «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης», που εξέδωσε το 1870, τον
δικαιολογεί γράφοντας: «Χωρίς την αυστηρότητά του δεν θα ήταν δυνατόν να τεθεί
τέλος στα όργια των ληστών και να ησυχάσει η χώρα. Ο Αλή Πασάς έκανε ρήξη προς
το Μεσαίωνα και το φεουδαρχισμό και χάραξε το δρόμο του πολιτισμού. Έβαλε τέρμα
στην ανεξαρτησία των τοπικών αρχηγών και κατέστρεψε τα κληρονομικά γένη των κοτζαμπάσηδων».
Και συνεχίζει ο Γερμανός ιστορικός:<br />
«Ήταν αλήθεια δυνατόν να γίνει αυτή η μετατροπή με ειρηνικά και ήπια μέσα; Μόνο
με τη σκληρότητα θα μπορούσαν οι Αλβανοί να δεχτούν τα πλεονεκτήματα του
πολιτισμού. Για την Ελλάδα και την Αλβανία έπρεπε να μεσολαβήσει ο πεφωτισμένος
δεσποτισμός του Αλή για τη μετάβαση των χωρών αυτών από το σκοτεινό Μεσαίωνα
στους νέους χρόνους». Ωστόσο για τις μεθόδους του αυτές δέχτηκε σκληρή κριτική
τόσο από τους συγχρόνους του, όσο και τους μεταγενέστερους ιστορικούς, προεξάρχοντος
του Fr. Pouqueville.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο στρατός του Αλή αποτελείτο κατά βάση από
στοιχεία ατάκτων. Από περιγραφές που διασώθηκαν πιο αξιόπιστη και ακριβέστερη
φαίνεται ότι είναι εκείνη του εξωμότη, επαγγελματία στρατιωτικού, Ιbrahim
Manzour, ο οποίος και υπηρέτησε για πολύ καιρό, ως διοικητής του πυροβολικού
του Τεπελενλή. Κατ’ αυτόν ο Αλής διέθετε 7 έως 8 χιλιάδες ένοπλους άντρες
παντός όπλου, οι οποίοι ήταν δυνατόν σε καιρό πολέμου, να διπλασιαστούν. O
Holland όμως υποστηρίζει ότι οι στρατιωτικές του δυνάμεις μπορούσαν να φτάσουν
τις 30.000. Όλοι οι μάχιμοι πολεμιστές ήταν έμμισθοι, και μάλιστα υψηλά αμειβόμενοι.
Κατά τον Manzour πάντοτε, το στρατό αυτό αποτελούσαν:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAzCpNatE0KLaBM1sGG1uBjrjArCeikXM50uefVZ1YgJpPfe37k_2m9TRSGHCQmMUqWLQdj_FqQo_XrzU1LQZBYXClzqS2vbMb8kUNQkKHFtuP4JQVVaq27xDP1vnLskyzPz5KEH61m4A/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAzCpNatE0KLaBM1sGG1uBjrjArCeikXM50uefVZ1YgJpPfe37k_2m9TRSGHCQmMUqWLQdj_FqQo_XrzU1LQZBYXClzqS2vbMb8kUNQkKHFtuP4JQVVaq27xDP1vnLskyzPz5KEH61m4A/s640/10.jpg" width="514" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Οι τζοχανταραίοι, οι επίλεκτοι στρατιώτες που
φρουρούσαν τα ανάκτορα του Πασά, τα άπειρα αιγοπρόβατά του, τις αποθήκες του
κ.λπ., χωρίς ουσιαστικά να είναι μάχιμοι. Οι τσαρκατζήδες, σωματοφύλακές του, πρώην
ληστές, οι οποίοι τον συνόδευαν έφιπποι παντού, ήταν γενναίοι, αλλά θηριώδεις,
και αποτελούσαν το φόβητρο των κατοίκων. Οι γκέγκηδες, το εκλεκτότερο τμήμα του
άτακτου στρατού του, αποτελούσαν το ιππικό του και προέρχονταν από την ορεινή
Άνω Αλβανία. Ανάμεσά τους και οι μιδρίτες, καθολικοί μισθοφόροι αρβανίτες με ανεπτυγμένο
αίσθημα τιμής και αφοσίωσης. Τέλος, το «ασκέρι» ο συρφετός των Αλβανών Τόσκηδων,
Λιάπηδων και Τσάμηδων, οι οποίοι ήταν αποκλειστικά πεζικάριοι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εκτός από τα άτακτα αυτά σώματα ο Αλής είχε
συγκροτήσει, με πολύ μόχθο, θυσίες και χρήματα, και τακτικά τμήματα, αντιγράφοντας
τα Ευρωπαϊκά πρότυπα. Έτσι διέθετε τάγμα πεζικού με 700 άντρες, ίλη ιππικού
(λογχοφόρων), μοίρα πυροβολικού με 100 βομβαρδιστές (τοπτσήδες), τμήμα μηχανικού
αποτελούμενο μόνον από ξένους αξιωματικούς, και ένα σώμα ακροβολιστών ή ευζώνων.
Βαθμοφόροι ήταν τόσο Έλληνες Ορθόδοξοι, όσο και Μουσουλμάνοι Αρβανίτες. Την αφρόκρεμά
του αποτελούσαν οι Έλληνες οπλαρχηγοί, οι μετέπειτα πρωταγωνιστές του 1821.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ - ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ
ΙΔΙΟΦΥΪΑ <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Εφάρμοσε στο πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό κράτος
του απόλυτη ισοπολιτεία. Έλληνες, Αλβανοί, Χριστιανοί -Ορθόδοξοι ή Καθολικοί-, Μουσουλμάνοι,
Εβραίοι, ήταν όλοι ίσοι απέναντι στους νόμους και τα δικαστήρια. Ο Διδάσκαλος
του Γένους Νεόφυτος Δούκας (1760 - 1845), από τα Άνω Πεδινά Ζαγορίου, σε ομιλία
του στο Βουκουρέστι στις 15 Ιανουαρίου 1820 -δυο χρόνια πριν το θάνατο του Αλή-
έλεγε: <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">«Έστειλεν ο Θεός εις ημάς ύστερα από τόσα
κακά, τον υψηλότατον και εξακουσμένον εις όλον τον κόσμον Βεζίρη Αλή Πασάν, και
του έδωκεν εξουσίαν να παιδεύει τους κακούς και να ευεργετεί τους καλούς.<br />
Ο πτωχός δεν πνίγεται πλέον από τον πλούσιον, ο μικρότερος δεν καταπατείται από
τον μεγαλύτερον. Ο οδοιπόρος δεν έχει χρείαν από φυλακάτορες ίνα περάσει τα
αδιάβατα δάση, ας έχει ασήμι, ας έχει φλωρί φορτωμένον, το ηξεύρει ότι είναι
ιδικόν του, απερνά τον δρόμο του άφοβα την ημέραν ίσα με την νύκταν και την
νύκταν ίσα με την ημέραν». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Τεπελενλής αυτοαναγορεύτηκε σε ανώτατο
δικαστή της επικράτειάς του. Αδέσμευτος από συνταγματικούς ή άλλους δικονομικούς
περιορισμούς δίκαζε -κατά την κρίση του- κάθε φύσης υποθέσεις, ενώ κατά των
αποφάσεών του, κανένα ένδικο μέσο δεν χωρούσε. Ο κόσμος είχε τυφλή εμπιστοσύνη
στην ετυμηγορία του. Διάδικοι ή απελπισμένοι από όλη την σατραπεία του έτρεχαν
στο σεράι των Ιωαννίνων για να βρουν το δίκαιό τους. Οι αποφάσεις του άφησαν εποχή.
Δεκάδες περιστατικά έχουν καταγραφεί. Η «σολομώντειος Πρακτική» ήταν από τις προσφιλείς
του μεθόδους. Οι δίκες γίνονταν πάντοτε δημόσιες και -υπό μορφή ενόρκων- παρίσταντο
και Έλληνες αξιωματούχοι της αυλής του, κατά κανόνα οι Αλέξιος Νούτσος και Σταύρος
Ιωάννου - Τσαπαλάμος. Μετά την ολοκλήρωση της δικαστικής διαδικασίας εξέδιδε γραπτή
απόφαση που ήταν «μπουγιουρντί του εξοχότατου Βεζίρ’ Αλή Πασά» και η εφαρμογή
του δεν επιδεχόταν καμιά αμφισβήτηση από οποιονδήποτε.<br />
Ο Sir Henry Holland περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι υπήκοοι ζητούσαν την επέμβαση
του Πασά ή στις δικαστικές τους υποθέσεις, για την τροποποίηση, ή ακύρωση
άδικων αποφάσεων των Κατήδων ή Μουλάδων (μωαμεθανοί δικαστές) και γενικώς την
δικαστική του προστασία: «Πολλές φορές» γράφει ο ακριβολόγος περιηγητής «παραβρέθηκα
όταν ο Πασάς άκουγε τις καταγγελίες των διαδίκων. Κάθε ένας εισέρχεται μόνος,
φιλά την άκρη της βεζιρικής ενδυμασίας και έπειτα εκθέτει το παράπονό του, ή
διατυπώνει το αίτημά του. Ο Βεζίρης ακούει με πολύ προσοχή και επιζητά να
ανακαλύψει όλη την αλήθεια. Αποφασίζει γρήγορα και ανέκλητα, γιατί αυτός είναι
ο Ανώτατος Δικαστής και κρίνει όχι κατά τους γραπτούς ή άγραφους νόμους, αλλά
κατά την απόλυτη δικαιοδοσία του. Όπως άκουσα με τα ίδια μου αυτιά, βεβαιώθηκα
ότι και ο τελευταίος των υπηκόων του έχει εκ των προτέρων την πεποίθηση ότι
αναφερόμενος προς τον Βεζίρη θα δικαιωθεί δικαιότερα και ταχύτερα παρ’ ότι αν
έπεφτε στα πόδια των Υπουργών (εννοεί τους γραμματικούς του Αλή) ή των υπαλλήλων
του». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Ηπειρώτης λόγιος Χρήστος Χρηστοβασίλης (1861
- 1937) αναφέρει ένα χαριτωμένο περιστατικό (εφημερίδα Εβδομάς, 1890) σχετικά με
την απονομή της δικαιοσύνης εκ μέρους του Αλή:<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ένας Γιαννιώτης έμπορος (Κρομμυδάς το όνομά
του) ταξίδευε συχνά στο Δέλβινο, όπου οι κάτοικοι της Χειμάρρας έφερναν φτηνές
πραμάτειες από τη Βενετία. Ο Κρομμυδάς δεν κοιμόταν σε χάνι, αλλά στο σπίτι του
αδερφικού του φίλου Κασίμ Αγά, στον οποίο έδινε - χωρίς απόδειξη- να του φυλάει
τα βράδια το σακούλι με τα φλουριά, με τα οποία την άλλη μέρα θα ψώνιζε. Αυτό
γινόταν για πολύ καιρό. Όταν όμως ένα πρωί ζήτησε ο Κρομμυδάς το πουγκί του, ο
οικοδεσπότης του απάντησε ότι δεν του είχε δώσει οτιδήποτε. Προσέφυγε τότε στον
τοπικό δικαστή, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Γύρισε απελπισμένος στα Γιάννενα και ζήτησε
την παρέμβαση του Αλή.<br />
Ο Βεζίρης, αφού πείστηκε για την ειλικρίνειά του, έστειλε και φώναξαν από το
Δέλβινο τον Κασίμ Αγά, ο οποίος αρνήθηκε κατηγορηματικά την ενοχή του. Τότε ο
σατράπης υποχρέωσε τον Αγά να γράψει γράμμα στη γυναίκα του, ζητώντας να του στείλει
τη σακούλα του Κρομμυδά, γιατί -δήθεν- ήθελε να αγοράσει από τον Αλή κάποιο
πολύτιμο αντικείμενο. Η γυναίκα, ανύποπτη και χαρούμενη, έδωσε στον απεσταλμένο
το πουγκί. Έτσι ο μεν Γιαννιώτης πήρε ξανά τα χρήματά του, ο δε Κασίμ έχασε το
κεφάλι του. <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Άλλο ένα περιστατικό: Ένας Έλληνας παπάς από
τα Γιάννενα είχε δανείσει ένα μεγάλο ποσό χρημάτων σε έναν έμπορο, χωρίς όμως
να του ζητήσει και απόδειξη. Όταν θέλησε να πάρει τα χρήματά του πίσω, ο έμπορος
όχι μόνον δεν του τα επέστρεψε, αλλά αρνήθηκε ακόμα και ότι τα είχε δανειστεί.
Έτσι η διαφορά τους έφτασε ενώπιον του Αλή. Αυτός εφάρμοσε τη «Σολομώντεια
δικαιοσύνη». Αφού άκουσε τις απόψεις των διαδίκων, τους είπε ότι δεν μπορεί να
καταλήξει σε συμπέρασμα και διέκοψε τη συζήτηση, αλλά συνάμα τους διέταξε να ζυγιστούν,
πριν φύγουν. Μετά μερικές εβδομάδες τους ξανακάλεσε και τους ξαναζύγισε, οπότε
και διαπίστωσε ότι ο έμπορος είχε πάρει μερικά κιλά, ενώ ο παπάς -από τη θλίψη
του- είχε χάσει βάρος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9qvOvOAW3HZQyDmoy7WvThuslCxqq7fY0K5sB2vevNMBw8L790D8XPCSNkTfIaS12yST9MdLXmuIjHYcHoXv6ctRoS_1IKcEDls9qmuCfyfpneQfRU3eerXmiuEx-9u17HXiy9oq9sQg/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9qvOvOAW3HZQyDmoy7WvThuslCxqq7fY0K5sB2vevNMBw8L790D8XPCSNkTfIaS12yST9MdLXmuIjHYcHoXv6ctRoS_1IKcEDls9qmuCfyfpneQfRU3eerXmiuEx-9u17HXiy9oq9sQg/s640/11.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στράφηκε τότε στον έμπορο και του είπε ότι ή
θα δώσει πίσω τα χρήματα, ή θα χάσει το κεφάλι του. Αυτός έπεσε στα πόδια του,
ομολόγησε το χρέος του και πρόθυμα κατέβαλε στον παπά τα οφειλόμενα εντόκως.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">ΜΙΑ ΑΥΛΗ ΓΕΜΑΤΗ ΕΛΛΗΝΕΣ<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Όλες τις κορυφαίες θέσεις στην «κυβέρνηση» του
Αλή κατείχαν Έλληνες. Τους Αλβανούς, θεωρούσε κατάλληλους αποκλειστικά για να
πολεμούν, τους Τούρκους άχρηστους, ενώ τους Εβραίους χρησιμοποιούσε μόνον για
να μετρούν τα έσοδά του (σαράφηδες). Η κορυφαία προσωπικότητα στην Αυλή του,
ήταν ο Μάνθος Οικονόμου από το Ζαγόρι. Συνετός και έντιμος, είχε ρόλο «πρωθυπουργού».
Απολάμβανε τόσο μεγάλου σεβασμού από την τοπική κοινωνία, ώστε η φράση «το είπε
ο κυρ-Μάνθος», σήμαινε ότι δεν μπορούσε να είναι αλλιώς. Αποκεφαλίστηκε το 1820
στο Μέτσοβο από τους Τούρκους, αφού εγκατέλειψε τον Αλή και αποστάτησε στους
αντιπάλους του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Σπύρος Κολοβός, γόνος πλούσιας Γιαννιώτικης
οικογένειας, πολυταξιδεμένος και εξαιρετικά μορφωμένος, εκτελούσε και χρέη διερμηνέα,
αφού μιλούσε άπταιστα Ιταλικά, Γερμανικά και Γαλλικά. Είχε άδοξο τέλος. Αιχμαλωτίστηκε
από τους Τούρκους το 1820, γυρνώντας από την Κέρκυρα όπου είχε πάει να ζητήσει
Αγγλική βοήθεια και πέθανε από τις κακουχίες καθ’ οδόν προς την Κωνσταντινούπολη.
Στην Αθήνα του έκοψαν το κεφάλι και το έστειλαν στο σουλτάνο Μαχμούτ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σφραγιδοφύλακες του Τεπελενλή εχρημάτισαν,
κατά καιρούς, οι Αθανάσιος Λιδωρίκης από την Φωκίδα, Κώστας Βουρμπιανίτης από την
Κόνιτσα, «πνεύμα μοχθηρίας και καταχθονιότητος» κατά τον Αραβαντινό και ο
αγωνιστής του ‘21 Θανασούλας Βαλτινός. Υπεύθυνος των οικονομικών ήταν ο μεγαλέμπορος
και τραπεζίτης των Ιωαννίνων και της Βιέννης, Σταύρος Τσαπαλάμος, πατέρας του εθνικού
ευεργέτη και συνιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας, Γεωργίου Σταύρου. «Έμπιστος των εμπίστων»
ήταν ο περιβόητος και αμφιλεγόμενος Αθανάσιος Βάγιας. Εμβληματική μορφή στον κύκλο
του Πασά υπήρξε ο πολύς Αθανάσιος Ψαλίδας.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σημαντικές θέσεις στην «κυβέρνηση» κατείχε και
η, πάμπλουτη, οικογένεια των Μαρίνογλου από το Καπέσοβο, που διατηρούσε και Τράπεζα
στην Πόλη. Επίσης ο περιώνυμος Αλέξιος Νούτσος, δεξί χέρι του σατράπη, ο Φαναριώτης
λόγιος και γνώστης των ανατολικών γλωσσών Μιχαλάκης Χαντζερής, ο οποίος εκτελούσε
χρέη πρώτου διερμηνέα, και ο εξ απορρήτων Μάνθος Λαδιάς από το Ζαγόρι. Σύμβουλος
του Αλή, επί ευρωπαϊκών θεμάτων, χρημάτισε και ο Γιαννιώτης ευπατρίδης Δημήτριος
Δρόσος (ο συγγενής των Μαρουτσαίων), σπουδαγμένος στη Βενετία, μία από τις πιο ευγενικές
μορφές της εποχής του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Σημαντική θέση κατείχε ο μεγαλέμπορος και προύχοντας
των Καλαρρυτών Γεώργιος Τουρτούρης, φιλικός και πολιτικός της ελεύθερης Ελλάδας,
ενώ στο οικονομικό επιτελείο του συμμετείχε ο Γιαννιώτης -μέλος της Φιλικής Εταιρείας-
Νικόλαος Μίχος, ο οποίος λίγο πριν από την πτώση του Πασά του δάνεισε υπέρογκο
ποσό, το οποίο φυσικά έχασε. Διευθυντές Τελωνείων διατέλεσαν οι Θεόδωρος Μπαζάκας
από την Βίτσα και Ιωάννης Μονοβάρδας από τα Γιάννενα. Ο Αρτινός φιλικός και μεγαλέμπορος
Ασημάκης Κροκίδας έκανε χρέη εμπορικού και πολιτικού εκπροσώπου του στην Πόλη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Γραμματικός του ήταν και ο Αναγνώστης Ροντήρης
ή Κραβαρίτης, αγωνιστής του ‘21, ενώ ο αδερφός του Γεώργιος υπήρξε «τζοχαντάρης»
του Πασά, που έπεσε κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου. Επίσης, στο στενό περιβάλλον
του Αλή ήταν ο Γιαννιώτης και μετέπειτα εθνικός αγωνιστής Ρίζος Δεσποτόπουλος,
ο οποίος εκτελούσε χρέη θαλαμηπόλου της Κυρά-Βασιλικής. Ακόμη και οι Μιχαήλ Βαρζέλης
από την Άρτα, μέγας διερμηνέας, Κωνσταντίνος Δούκας και οι γιοι του Στέφανος
και Ευθύμιος από την Πρεμετή, μετέπειτα αξιωματούχοι του Ελληνικού κράτους, ο Μάρκος
Δαμιράλης από τη Νάξο, ο Δημήτριος Λογοθέτης από το Καλέντζι (διοικητής της Κορυτσάς),
ο Χρήστος Κίνας, ο Αθανάσιος Άρτας και ο Κωνσταντίνος Καρυστινός (διοικητές επαρχιών
του Αλή), ο Χριστόδουλος Οικονόμου από το Ζαγόρι και ο Μετσοβίτης Δημήτριος Μπούσμπας.
<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Και κάτι άγνωστο: Στην Αυλή του Αλή υπηρέτησε
και ο Ιωάννης Τσάτσος (ή Τζέτζιος) από την Ευρυτανία, πατριάρχης της οικογένειας
του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τσάτσου (1899 - 1987),
καθώς και ο γιος του Κωνσταντίνος, ενώ ο γαμπρός του Νίκος Θέος-Τσάτσος (ο
δολοφόνος του αδερφού του Κατσαντώνη) υπήρξε και αυτός τζοχαντάρης του Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Ο Πρώτος Αυλικός </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλέξιος Νούτσος (1768-1822) ήταν προεστός
του Ζαγορίου. Πατέρας του ήταν ο Νούτσος Καραμεσίνης. Είχε μεγάλη δύναμη και επηρέαζε
πάρα πολύ τον Βεζίρη. Φοίτησε στην Μπαλαναία Σχολή και σπούδασε στην Βιέννη. Μυήθηκε
στη Φιλική Εταιρεία το έτος 1818. Ήταν πάμπλουτος και έζησε μέσα στη χλιδή. Οι Ευρωπαίοι
περιηγητές τον χαρακτήριζαν ως «μεγαλοπρεπή μέχρις ασωτίας, ευτράπελον, ως και επιρρεπέστατον
προς τας ηδονάς και πιέζοντα τους συμπολίτας του, προς αργυρολογίαν». Ο Αλής
τον όρισε σύμβουλο του γιου του Σαλήχ, όμως τον ανακάλεσε επειδή φοβήθηκε ότι
«θα τον σπρώξει εις την διαφθορά και θα τον εθίσει εις το χαρτοπαίγνιο, το ποτό
και την ασέλγεια».<br />
Ήταν ο μόνος στον οποίο ο Αλής είχε παραχωρήσει το δικαίωμα να φορά φουστανέλα με
περιμετρικό χρυσό γύρο («τιρτίρι», δηλ. κέντημα), προνόμιο το οποίο αρνήθηκε
στο Μουχτάρ. Όταν οι σουλτανικοί πολιόρκησαν τον Αλή επέτυχε τη συμμαχία
Σουλιωτών και Τεπελενλή. Μετά το θάνατο του Βεζίρη κατέβηκε στην Ελλάδα. Τον Μάιο
του 1822 στάλθηκε από τον Ι. Κωλέττη να αντικαταστήσει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο,
σαν διοικητής της Ρούμελης, αυτός όμως τον σκότωσε, αν και ο Α. Νούτσος του είχε
σώσει τη ζωή, όταν κάποτε ο Πασάς θέλησε να τον κρεμάσει. Ο Οδυσσέας κράτησε
και το περίφημο χρυσό σπαθί του, ενώ έκοψε το δάχτυλό του, για να του πάρει και
το διαμαντένιο δαχτυλίδι του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">O Μυστικοσύμβουλος </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αθανάσιος Π. Ψαλίδας (1767 - 1829) αναγνωρίζεται
σαν μια από τις επιφανέστερες μορφές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Λόγιος και
συγγραφέας, γιατρός και κορυφαίος Διδάσκαλος, γεννήθηκε στα Γιάννενα, φοίτησε
στην Μπαλαναία Σχολή και ολοκλήρωσε τη μόρφωσή του στην Μόσχα, όπου ήταν εγκατεστημένος
και ο μεγαλέμπορος αδερφός του. Τελειοποίησε τις σπουδές του στην Βιέννη, όπου
έμεινε πολλά χρόνια (1787-1795) και ανέπτυξε πλούσια συγγραφική και εκδοτική δράση.
Το βιβλίο του «Έρωτος Αποτελέσματα» τυπώθηκε πέντε φορές. Γύρισε στα Γιάννενα,
και διεύθυνε, για 25 χρόνια, την Καπλάνειο Σχολή. Ο Αλής του είχε μεγάλη εκτίμηση
και πάντοτε ζητούσε τη γνώμη του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikG3SSVOosEr_a2L_u8wjKDSzdblJhdODwpCpbvV7TWerDNANFAILR_FnP1A2seiYwRuEWajTo4jzVr9fwhuO0dYZ5iN2MyzCxzRhVmLeb-zXMeDvbpih5owsrL24NozklBDnGz3wDy90/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikG3SSVOosEr_a2L_u8wjKDSzdblJhdODwpCpbvV7TWerDNANFAILR_FnP1A2seiYwRuEWajTo4jzVr9fwhuO0dYZ5iN2MyzCxzRhVmLeb-zXMeDvbpih5owsrL24NozklBDnGz3wDy90/s640/12.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Μόνον μια φορά δεν πειθάρχησε στις εντολές του,
όταν αυτός του ζήτησε να προσκαλέσει σε γεύμα το Γάλλο πρόξενο Pouqueville και
να τον δηλητηριάσει. Παντρεύτηκε τρεις φορές, στη Βιέννη με μια πλούσια αυστριακή
-που πέθανε στον τοκετό- στα Γιάννενα με την Κατερίνα Κοντοβασίλη και τέλος με
την Κατερίνα Σπάχου. Από τις δυο τελευταίες απέκτησε 4 παιδιά. Ο πρωτότοκος Πέτρος
πολέμησε στο Μεσολόγγι και διορίστηκε ως δημόσιος κηπουρός στην Αθήνα. Μετά από
την πτώση του Βεζίρη, ο Ψαλίδας κατέφυγε στην Κέρκυρα, όμως η Ιόνιος Ακαδημία δεν
τον έκανε καθηγητή. Κατέληξε τελικά στη Λευκάδα, ως διευθυντής δημοτικού σχολείου,
όπου πέθανε πικραμένος, σε ηλικία 62 ετών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το Πρωτοπαλίκαρο<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος (1788-1825) έμεινε στην
Αυλή του Αλή δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, από το 1803 έως το 1820. Γιος του αρματωλού
Ανδρέα Βαρούση, έχασε μικρός τον πατέρα του, όταν οι Τούρκοι τον εξετέλεσαν. Ο
Αλής μαθαίνοντας ότι ο παλαιός του φίλος και μπράτιμος (αδελφοποιτός) καπετάν-Βαρούσης
είχε αφήσει ορφανό τον γιο του, τον πήρε στα Γιάννενα. Τον έβαλε στη Μπαλαναία
Σχολή, όπου έμαθε αρβανίτικα και ιταλικά. Μόλις έφτασε 16 χρόνων, τον έκανε «τζοχαντάρη».
Τότε ασπάστηκε και το Μωαμεθανισμό. Ατίθασος όντας, δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα
στον Αλή, ο οποίος λίγο έλειψε να τον απαγχονίσει, όταν αυτός πυροβόλησε τον αρχιαστυνόμο
Ταχήρ.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στα 1816, o Αλής του παραχώρησε το «αρματολίκι»
της Λειβαδιάς με την εντολή να επιβάλλει στην περιοχή την ευταξία, όπως και
έκανε, με πολύ σκληρές μεθόδους. Ο Βεζίρης, ικανοποιημένος, θέλησε να τον ανταμείψει
δίνοντάς του ως σύζυγο την Ελένη Καρέλη, θαλαμηπόλο της Κυρά-Βασιλικής και κόρη
πλούσιου έμπορου από τους Καλαρρύτες. Ο γάμος έγινε στα Γιάννενα. Ο Πασάς φρόντισε
και για τα οικονομικά του ζευγαριού βγάζοντας διαταγή προς τους υπηκόους του
«να βοηθήσουν, εξάπαντως, τον Οδυσσέα μου, όπως έκαστος δύναται, χρηματικώς». Μυήθηκε
στην Φιλική Εταιρεία το 1818. Κατά την πολιορκία του Αλή από τους Τούρκους, παρέμεινε
πιστός δίπλα στο Βεζίρη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Ο Υπασπιστής<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">O Γεώργιος Καραϊσκάκης (1780-1827), ήταν η
αδυναμία του Αλή. Γεννήθηκε στη Σκουληκαριά της Άρτας από τη μοναχή Ζωή Ντιμισκή
και από άγνωστο πατέρα. Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του σαρκαστικά «μπάσταρδο
και μούλο». Έμεινε στην υπηρεσία του Βεζίρη -με διαλείμματα- είκοσι σχεδόν χρόνια.
Ο Αλής τον πήρε μαζί του το 1797 στην εκστρατεία του εναντίον του Πασά του Βιδινίου,
όπου ο νεαρός Καραϊσκάκης αυτομόλησε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Γύρισε αμέσως
στον Αλή Πασά, ο οποίος τον ρώτησε: «Τι θέλεις να σε κάνω;». Και εκείνος απάντησε:
«Αν με κρίνεις για αφέντη, κάνε με αφέντη, αν για δούλο, κάνε με δούλο, αν για
τίποτα, ρίξε με στη λίμνη».<br />
Ο Βεζίρης όχι μόνο δεν τον τιμώρησε, αλλά τον πάντρεψε με την ψυχοκόρη του
Γκόλφω Ψαρογιαννοπούλου. Το 1821, λίγο πριν από το τέλος του Βεζίρη, έφυγε στην
επαναστατημένη Ελλάδα, έχοντας όμως πρώτα καταφέρει να φυγαδεύσει την οικογένειά
του από τα πολιορκημένα Γιάννενα. Ήταν εξαιρετικά κοντός, μαυριδερός και
αδύνατος, ακραία βλάσφημος και αθυρόστομος. Σε μια συμπλοκή ανέβηκε σε έναν βράχο,
σήκωσε την φουστανέλα και έδειξε στους αντιπάλους του τα γυμνά του οπίσθια,
δέχτηκε όμως μια ομοβροντία και πληγώθηκε. Είχε ερωμένη την Τουρκοπούλα Μαριώ,
την οποία έβαζε στο σπίτι του ντυμένη αντρικά και αποκαλούσε Ζαφείρη. Σκοτώθηκε
στο Φάληρο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο Σωματοφύλακας<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Ευαγγέλης Ζάππας (1800 - 1865) γεννήθηκε στο
Λάμποβο της Βορείου Ηπείρου. Σε ηλικία μόλις 15 ετών μπήκε -οικειοθελώς- στην
υπηρεσία του Τεπελενλή, ο οποίος τον περιέβαλε με μεγάλη εμπιστοσύνη. Στην αρχή
τον τοποθέτησε στην προσωπική του φρουρά και στη συνέχεια τον όρισε φρούραρχο
του οχυρού της Μάζιας στους πρόποδες του Μιτσικελιού. Κατά την πολιορκία των
Ιωαννίνων από τους σουλτανικούς το 1820-1822, ο νεαρός Ευαγγέλης κράτησε γερά
το πόστο του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στη συνέχεια έγινε υπασπιστής του Μπότσαρη, μετά
το θάνατο του οποίου πολέμησε κοντά στον αδερφό του Κώστα, τον Πανουργιά, τον
Γκούρα, τον Μακρυγιάννη, τον Λάμπρο Βέικο, τον Γ. Καραϊσκάκη, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο,
και τον Κολοκοτρώνη. Στα 1824 έγινε ταξίαρχος και διοικητής των Βλαχοχωρίων των
Σαλώνων. Στο τέλος του «Αγώνα» απαρνήθηκε κάθε χρηματική αποζημίωση και ξενιτεύτηκε,
πρώτα στην Αίγυπτο, και μετά στο Βουκουρέστι, όπου και εξελίχτηκε στο μεγαλύτερο
γαιοκτήμονα της Ρουμανίας. Την περιουσία του -που ήταν αμύθητη- την κληροδότησε,
ολόκληρη, στο Ελληνικό Κράτος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Υπήρξε ο αναβιωτής των Ολυμπιακών Αγώνων,
έχτισε το Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα, και ίδρυσε τα Ζάππεια Παρθεναγωγεία
Κωνσταντινούπολης, Αδριανούπολης, Δέλβινου, των Φιλιατών, Λάμποβου, Πρεμετής
κ.ά. Έμεινε ανύπαντρος και ουδέποτε ξαναγύρισε στην Ελλάδα μέχρι το θάνατό του.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο Τζοχαντάρης<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αθανάσιος Μασσαβέτας ήταν το πραγματικό όνομα
του Αθανασίου Διάκου (1786-1821). Μελαχρινός με κατάμαυρα κυματιστά μαλλιά και
αγγελικό πρόσωπο, σκόρπιζε γύρω του μια ακατανίκητη γοητεία. Το κορμί του αψεγάδιαστο,
λυγερό και ταυτόχρονα λεβέντικο. Στα 16 χρόνια του χειροτονήθηκε διάκος, όμως σε
μια φιλονικία, σκότωσε το βοεβόδα της Άμφισσας και κατέφυγε στο βουνό. Ήρθε σε
σύγκρουση με τον αρχηγό του Σκαλτσοδήμο, και κατέφυγε στα Γιάννενα, όπου μπήκε
στην υπηρεσία του Αλή. Ήταν τότε 24 ετών.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην αυλή του ήρθε σε επαφή με σημαντικούς μετέπειτα
αγωνιστές του ‘21, όπως τον Καραϊσκάκη και τον Πανουργιά, ιδιαίτερα όμως με τον
Οδυσσέα Ανδρούτσο, ο οποίος και τον έκανε υπαρχηγό του, όταν ο Αλής του ανέθεσε
το αρματολίκι της Λειβαδιάς. Το 1820, ο Οδυσσέας γύρισε στα Γιάννενα, για να
αγωνιστεί κοντά στον Τεπελενλή εναντίον των σουλτανικών και τον όρισε
αντικαταστάτη του. Αποδείχτηκε άξιος διάδοχός του και κράτησε μακριά από τα
Γιάννενα τους Τούρκους. Στις 9 Απριλίου 1821, ο Χουρσίτ, εξαπέστειλε εναντίον
του ισχυρότατες δυνάμεις, με αρχηγό τον παλιό γνώριμο του Διάκου από την αυλή
του Τεπελενλή, τον Ομέρ Βρυώνη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην μάχη της Αλαμάνας συλλαμβάνεται αιχμάλωτος
και βρίσκει τραγικό θάνατο από το Μεχμέτ Πασά, τον συναρχηγό του Ομέρ, παρά τις
προσπάθειες του τελευταίου να σώσει τον φίλο του από την αυλή του Αλή.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><br />
<span style="color: #c00000;">Οι Οπλαρχηγοί του Αλή<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Στην «αυλή» του Τεπελενλή δεν υπηρέτησαν μόνον
οι Γ. Καραϊσκάκης, Αθανάσιος Διάκος, Ευαγγέλης Ζάππας και Οδυσσέας Ανδρούτσος,
αλλά και δεκάδες άλλων οπλαρχηγών, που, στην συνέχεια, αναδείχτηκαν σε πρωταγωνιστές
του ‘21 και -μετέπειτα- της πολιτικής και στρατιωτικής ζωής της ελεύθερης Ελλάδας.
Αναφέρονται ενδεικτικά οι Δήμος Σκαλτσοδήμος, Λάμπρος Βέικος, Μποτσαραίοι, Τζαβελλαίοι,
Γιάννης Ρούκης, Δημήτριος Παλαιόπουλος, Γκόγκας ο Χορμοβίτης, Γιώργης Τσόγκας,
Γιάννης Σταθάς, Βαγγέλης Κατσικόγιαννης, Νικόλαος Μίχος, Φιόρος Μαυρομάτης και
άλλοι πολλοί.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΑΛΗ
ΠΑΣΑ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Αλής -σε γενικές γραμμές- είχε γερή κράση.
Στα γεράματά του έπασχε από ελαφρά αρθρίτιδα, και για τον λόγο αυτό πήγαινε κάθε
καλοκαίρι στο Σμόκοβο της Θεσσαλίας για ιαματικά λουτρά. Μερικές φορές παραπονιόταν
στους ξένους επισκέπτες ότι υπέφερε από ποδάγρα. Το μόνο πράγματι που είχε ήταν
τα ψυχολογικά του. Ήταν «κατά φαντασία ασθενής». Δεν υπήρξε Ευρωπαίος ηγεμόνας
του 19<sup>ου</sup> αιώνα που να είχε στην υπηρεσία του τόσους γιατρούς, όσους
ο Αλή Πασάς. Ήταν όλοι τους σπουδαγμένοι σε Ιταλικά, Γαλλικά και Αυστριακά πανεπιστήμια,
ορισμένοι μάλιστα με δικές του υποτροφίες.<br />
Ο Ηγεμόνας των Ιωαννίνων, τους παραχωρούσε υψηλότατους μισθούς και εξαιρετικά προνόμια,
όπως π.χ. τους έδινε το δικαίωμα να κρατούν «αλεξιβρόχιο» (ομπρέλα), να
ντύνονται πλούσια και να επιτρέπεται να κυκλοφορούν στην πόλη των Ιωαννίνων καβάλα
στο άλογό τους. Τρεις είναι οι πλέον γνωστοί από τους γιατρούς του Αλή Πασά: Ο
Ιωάννης Κωλέττης (1773-1848) από το Συρράκο, ο γιατρός του Μουχτάρ και μετέπειτα
πολιτικός της Ελλάδας, αν και αμφιλεγόμενος. Ήταν ο πρώτος συνταγματικός πρωθυπουργός
και εμπνευστής της «Μεγάλης Ιδέας». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Ιωάννης Βηλαράς (1771 - 1823) από τα Γιάννενα
μια εμβληματική φυσιογνωμία του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Προσωπικός γιατρός
του Βελή, μιλούσε τέσσερις γλώσσες, ήταν λόγιος και βοτανολόγος. Θεωρείται ο πρωτοπόρος
της δημοτικής με το έργο του «Ρωμέηκη γλόσα». <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τέλος ο Γεώργιος Σακελλάριος (1765-1838) από την
Κοζάνη, πολύ μεγάλη πνευματική μορφή της εποχής του. Σύντροφος του Ρήγα Φεραίου
στη Βιέννη και σπουδαίος συγγραφέας, ήταν ο αρχίατρος του Αλή. Συλλέκτης αρχαίων
νομισμάτων, μιλούσε Γερμανικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αρχαία Ελληνικά, Αλβανικά και
Τουρκικά.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Από τους ηπειρώτες γιατρούς του Αλή ξεχώριζαν
ο χειρουργός του Λουκάς Βάγιας (1765-1826) από την Λέκλη, ο αδερφός του Θανάση,
προσωπικός γιατρός του Βεζίρη (ήταν ο μόνος που είχε δικαίωμα να μπαίνει στο χαρέμι),
ο Ευάγγελος Μέξης (1758-1818), από την Β. Ήπειρο, φιλικός με έξοχη εθνική δράση,
ο Κυρίτσης Καραγιάννης (1776-1801) γόνος αρχοντικής οικογένειας, αθεϊστής και εραστής
της Κυρά-Φροσύνης, ο ξάδερφός της (ή αδερφός της) Αλέξιος Γκάγκας (1756-1818),
άθρησκος, φιλόλογος σπουδαγμένος στην Ιταλία, του οποίου τα έργα έκαψαν οι εκκλησιαστικοί
κύκλοι και τον φυλάκισαν και ο Γεώργιος Τσαπρασλής, από το Συρράκο, που έγραψε
τη «Γραμματική της Κουτσοβλάχικης Γλώσσας».<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αρκετοί ήταν και οι Επτανήσιοι στην καταγωγή:
Ο Ιωάννης Δελαπόρτας, που παντρεύτηκε στα Γιάννενα, ο Ιωάννης Δονάς - Πασχάλης
(1761-1839), φιλόλογος, γαιολόγος και αρχαιολόγος, ο Στάμος Πετρίτσης (1759-1825),
πρωτοπόρος στον εμβολιασμό κατά της ευλογιάς, ο Ιωάννης Μεταξάς - Στραβόλαιμος,
γνώστης της Ευρωπαϊκής και Ελληνικής λογοτεχνίας και ο Διονύσιος Ταγιαπέρας
(1777-1842), που έγραψε το χαμένο έργο «Κυρά Φροσύνη». Επίσης από τα Επτάνησα
κατάγονταν ο περίφημος λόγιος Μιχαήλ Περδικάρης (1766-1828), σπουδαγμένος στο Βουκουρέστι,
γιατρός του Μουχτάρ, αντίπαλος του Ρήγα και συγγραφέας μιας έμμετρης βιογραφίας
του Αλή με τίτλο «Αληάδα».</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο Γεώργιος Θερειανός (1775-1818), γιατρός του Βελή
και μετέπειτα καθηγητής στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας. Ακόμη ο Νικόλαος Μαυρομάτης
(1771-1817) από την Ακαρνανία, γιατρός του Μουχτάρ και δάσκαλος των παιδιών
του, καθώς και ο Κωνσταντίνος Καραϊωάννης, γόνος της ιστορικής οικογένειας των ευεργετών,
απόφοιτος της Μπαλαναίας και σπουδαγμένος στη Βενετία, ο οποίος θεωρείται ιατροφιλόσοφος.
Στους ευρωπαίους γιατρούς περιλαμβάνονταν ο Luigi Frank, που υπηρέτησε υπό τον
Ναπολέοντα στην Αίγυπτο (είχε τον μεγαλύτερο μισθό από όλους), ο Ιταλός Paolo
Tozoni, για τον οποίο γράφτηκε ότι ο Αλής τον είχε για να δηλητηριάζει τους εχθρούς
του, και ο Jérôme de la Lance, από τη Σαβοΐα, που έζησε πάνω από 100 χρόνια και
έγραψε μια βιογραφία του Τεπελενλή. Ο Βεζίρης προσπάθησε να κρατήσει στην υπηρεσία
του και τον γνωστό Άγγλο περιηγητή και γιατρό Sir Henry Holland (1788-1873), χωρίς
όμως να το επιτύχει τελικά. <span style="color: #990000;">(Συνεχίζεται)</span></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-40381367426384181982017-05-31T05:32:00.000+03:002017-05-31T05:32:10.543+03:00Αλή Πασάς ο Τεπελενλής 1744 - 1822 (1)<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΕΙΣΑΓΩΓΗ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFawPWFWWOznbLNJdje8-leXVCpp3jyNPIgWIehQPwWasp1wzD1HYCdNf93k34pMYr8-I4v8n7aEOhJrH3AdNfR0PqfkHERnWsKIhOfhWPUvDkzM1qn3w7fKj7QXVWfKjlF9bB25pNqto/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFawPWFWWOznbLNJdje8-leXVCpp3jyNPIgWIehQPwWasp1wzD1HYCdNf93k34pMYr8-I4v8n7aEOhJrH3AdNfR0PqfkHERnWsKIhOfhWPUvDkzM1qn3w7fKj7QXVWfKjlF9bB25pNqto/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο 18<sup>ος</sup> αιώνας
αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα περιόδου κατά την οποία τα αποτελέσματα
ραγδαίων εξελίξεων επέφεραν μια σειρά από δραματικά γεγονότα στην Οθωμανική
Αυτοκρατορία. Στην περίοδο αυτή, την οποία ο İlber Ortaylı χαρακτήρισε ως «τον
πιο μακρύ αιώνα της Αυτοκρατορίας», εντάθηκε η πολιτική αστάθεια ειδικά στην
περιοχή των Βαλκανίων: ενδυναμώνονταν τα κινήματα ανεξαρτησίας ενώ η κεντρική
εξουσία βρέθηκε μπροστά στην πραγματικότητα της κυριαρχίας των τοπικών αρχόντων
(αγιάν). Οι εκκαθαριστικές τάσεις με σκοπό την ενίσχυση της κεντρικής εξουσίας
στην εποχή του Μαχμούτ Β΄, αν και χρησιμοποιήθηκαν ευρέως με σκοπό την
διαφύλαξη της πολιτικής σταθερότητας από το τοπικό στοιχείο, είχαν ενισχύσει
τους δυνατούς αυτούς τοπικούς ηγεμόνες. Ο Αλή Πασάς ο Τεπελενλής είναι ένα
ενδιαφέρον παράδειγμα με το οποίο θα μπορούσαμε να ελέγξουμε την κρατική αυτή
πολιτική κατά την προαναφερθείσα περίοδο...</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο
Αλή Πασάς που για πολλά χρόνια δρούσε ως «ο μόνος διοικητής» μιας ευρύτερης
γεωγραφικής έκτασης στην περιοχή της Αλβανίας και της Ελλάδας, παρά τις πολλές
γνωστές πιέσεις από την κεντρική εξουσία, πέτυχε την διατήρηση της εξουσίας του
με κοινοποιήσεις της αφοσίωσης του στην Κωνσταντινούπολη, συνεχείς προσφορές
δώρων και ενίοτε συμμετοχές σε στρατιωτικές εκστρατείες της Αυτοκρατορίας
δεχόμενος από την πλευρά του κράτους μόνο «προειδοποιήσεις και συστάσεις».
Ωστόσο, την εποχή που η δύναμη του Αλή Πασά είχε φτάσει στο ζενίθ και οι βουλές
της Κωνσταντινούπολης είχαν αρχίσει να αλλάζουν, οι προσπάθειες να ενισχυθεί
ξανά ο συγκεντρωτισμός στην Αυτοκρατορία γρήγορα απέδωσαν.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Κάτω από
τέτοιες συνθήκες, η αναδιαμόρφωση των κινήσεων του Αλή ήταν αναπόφευκτη. Η
περιπετειώδης ζωή του Αλή Πασά στα Οθωμανικά Βαλκάνια, ακόμη και στο πλαίσιο
της εμφάνισης εντεινόμενων διαμαχών μεταξύ των λαϊκών μαζών και των τοπικών
αρχόντων κατά τα τελευταία χρόνια της Αυτοκρατορίας σ’ αυτήν κυρίως την περιοχή
προβάλει ως ένα αξιόλογο θέμα έρευνας. Άλλωστε, ειδικά από ξένους μελετητές, η
ζωή του έχει ερευνηθεί αρκετά. Ένα μέρος από αυτές τις μελέτες υπάρχει σε γραπτά
περιηγητών ή αξιωματούχων που έζησαν την ίδια εποχή με τον Αλή. Ανάμεσά τους
πρέπει να ξεχωρίσουμε το Travels in Greece and Albania (Λονδίνο 1830) του
Άγγλου T. S. Hughes και το Voyage on More (Παρίσι 1805) του Γάλλου Fr.
Pouqueville.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Επίσης,
πολλές είναι οι μελέτες που παρέχουν έμμεσες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή του
ενώ περιορισμένα είναι τα έργα για τον Αλή στην Τουρκική γλώσσα. Δίπλα στις
μελέτες των Niyazi Ahmet Banoğlu και Ahmet Müfit, σε περίοπτη θέση βρίσκονται
οι μεταφράσεις του Μurat Belge από τον William Palmer και του A. Kemali Aksüt
από τον Remerand. Παρόλο που σε ορισμένα από τα έργα αυτά η ζωή του Αλή Πασά
εξιστορείται με τρόπο μυθιστορηματικό, σε όλα βρίσκουμε σημαντικές πληροφορίες.
Εξάλλου έχει γίνει ακαδημαϊκή έρευνα αξιοποιώντας αρχειακό υλικό σχετικό με τον
Αλή Πασά και την επανάσταση στην Πελοπόννησο.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η
ακαδημαϊκή αυτή έρευνα παρέχει γνώσεις σχετικά με τη ζωή του Αλή Πασά, τις
σχέσεις που είχε με το εξωτερικό, την αποστασία του και τέλος την επανάσταση
στην Πελοπόννησο. Παρά την πολύπλευρη ακαδημαϊκή ενασχόληση Τούρκων αλλά και
ξένων μελετητών με τη ζωή του Αλή Πασά, δεν έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια
έρευνας για θέματα όπως είναι η περιουσία που αποτελούσε την πηγή της ισχύος
του, το πώς απέκτησε αυτήν την περιουσία και με ποιο τρόπο χρησιμοποιήθηκε αυτή
από το οθωμανικό κράτος μετά τον εξόντωσή του. Σε αυτό λοιπόν το άρθρο, με
αντικείμενο έρευνας τη ζωή του Αλή Πασά, επιχειρείται μια προσέγγιση των
συγκεκριμένων θεμάτων.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Το βασικό
υλικό που χρησιμοποιήθηκε αποτελείται από σχετικά με το ερευνητικό αντικείμενο
σωζόμενα έγγραφα και κατάστιχα του Οθωμανικού Πρωθυπουργικού Αρχείου
(Başbakanlık Osmanlı Arşivi). Παράλληλα αξιοποιήθηκαν και άλλα έργα σχετικά με
τη ζωή του Αλή Πασά. O Αλή Πασάς (1740/1750-1822) έχει συγκεντρώσει από τον 19<sup>ο</sup> αιώνα
το ενδιαφέρον της Ελληνικής και της ξένης ιστοριογραφίας, όσο λίγα άτομα του
καιρού του. Προσωπικότητα μυστηριώδης και αντιφατική. Φωτισμένος δεσπότης και
τυραννικός σατράπης, δίκαιος και αυθαίρετος, άνδρας με οξύτατη πολιτική
αντίληψη αλλά και απλοϊκός, ανεξίθρησκος και ταυτόχρονα δεισιδαίμων,
φιλάργυρος, άπληστος αλλά και χρηματοδότης κοινωφελών έργων.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Προστάτης
της δημόσιας ηθικής και, ταυτόχρονα, φιλήδονος και σαδιστής, Μουσουλμάνος
Βοναπάρτης, ένας νέος Σκεντέρμπεης, είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που
του αποδόθηκαν. H Μαρξιστική ιστοριογραφία τον συνδέει με τον Αλβανικό
εθνικισμό. Στην ίδια γραμμή κινείται και η Αλβανική ιστοριογραφία που τον
θεωρεί ως πρόδρομο του Αλβανικού εθνικού κινήματος. Ορισμένοι ιστορικοί
υπερτόνισαν το ρόλο που διαδραμάτισε στα πράγματα του καιρού του, μιλώντας για
κράτος του Αλή Πασά, ενώ άλλοι τον υποβάθμισαν, τονίζοντας μόνο τον «υπηρετικό
του ρόλο» στην επανάσταση του 1821.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Με
προγόνους ληστές και μπέηδες στην υπηρεσία του Οθωμανικού κράτους (ο προπάππος
του ήταν υποδιοικητής του Τεπελενιού και ο πατέρας του, ο Βελή Μπέης, διοικητής
του Δελβίνου, με μία δυναμική μητέρα, τη Χάμκω - για την κακοποίηση της οποίας
από ισχυρούς Μουσουλμάνους του Γαρδικιού θα πάρει το 1812 εκδίκηση σφάζοντας
όλους τους κατοίκους του. Ο Αλή Πασάς Τεπελενλής, εκμεταλλευόμενος άριστα τις
περιστάσεις, θα κερδίσει την εύνοια της Πύλης και θα ανέλθει σε ανώτατα
αξιώματα της διοικητικής της ιεραρχίας. Αρχικά θα βρεθεί επικεφαλής ένοπλων
σωμάτων επιφορτισμένων με τη φύλαξη των δρόμων, αξίωμα πολύ σημαντικό, θα
καταλάβει το 1788 τη θέση του αναπληρωτή γενικού επόπτη των δερβενιών και θα
πλουτίσει.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Αξιοποιώντας
προς όφελός του τις αντιπαλότητες των ξένων δυνάμεων και την ανάγκη της Πύλης
να τιθασεύσει τον Κουρτ Πασά του Μπερατιού και τον αποστάτη Μαχμούτ Πασά της
Σκόρδας θα αναγνωριστεί απ’ αυτήν ως Πασάς των Ιωαννίνων. H θέση αυτή θα του
δώσει τη δυνατότητα να κυριαρχήσει σε όλα τα γειτονικά πασαλίκια.
Χρησιμοποιώντας στη διοίκηση του κράτους του τους γιους του Μουχτάρ, Βελή (Πασά
του Μοριά, 1805 - 1812, και έπειτα διοικητή της Θεσσαλίας), και Σαλήχ, διοικητή
του Αργυροκάστρου, θα επεκτείνει την εξουσία του ως τη Δ. Μακεδονία, τη
Θεσσαλία και τη Στερεά (με εξαίρεση την Αττική) και βόρεια ως το πασαλίκι της
Αχρίδας.<br />
Από τη θέση αυτή θα εξουδετερώσει (με απειλές, εκβιασμούς ή με φαινομενικά
νομότυπες μεθόδους) τους Χριστιανούς και Μουσουλμάνους προκρίτους της πόλης, θα
δημιουργήσει έναν καλά οργανωμένο κατά τα Ευρωπαϊκά πρότυπα στρατό,
αποτελούμενο από Αλβανούς και μισθοφορικά σώματα, στον οποίο υπηρέτησαν και
Χριστιανοί αρματολοί. Θα επεκτείνει τη γαιοκτησία του σχηματίζοντας με
εξωοικονομικές συνήθως διαδικασίες μεγάλα τσιφλίκια. Θα δημιουργήσει ένα
ασφαλές οδικό δίκτυο στο πασαλίκι του και θα χρησιμοποιήσει στην υπηρεσία του
ικανούς Έλληνες αρματολούς, γραμματικούς, γιατρούς και καπετάνιους.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ακόμη και
ξένους εξισλαμισμένους, προκειμένου να το διοικεί καλύτερα και να ενημερώνεται
για όλες τις εξελίξεις. Εκμεταλλευόμενος τη διεθνή συγκυρία την περίοδο των
Ναπολεοντείων πολέμων θα κινηθεί με διπλωματική ευστροφία μεταξύ Άγγλων, Γάλλων
και Ρώσων για να προωθήσει τα «γεωπολιτικά του συμφέροντα». Έτσι θα κατορθώσει
να καταλάβει το 1798 την Πρέβεζα και το 1819 να αγοράσει από τους Άγγλους την
Πάργα. Οι 5.000 κάτοικοί της θα αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν και να
καταφύγουν στην Κέρκυρα. Μεγάλο εμπόδιο στην επεκτατική του δίψα στάθηκαν οι
Σουλιώτες, τους οποίους κατόρθωσε να εξουδετερώσει το 1803. Το 1808 θα
καταπνίξει το επαναστατικό κίνημα του παπά Θύμιου Βλαχάβα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzs1nerE3PslbyYawQkNiVaZBr50uyeoyWoUd_mDZo6bX4-aqJcoyUm96rOkw55LgcQ7aqDx8WDIkzu5Rsu8uQU_VrO8-_jFn5mTy92QpXxWSdqTHSYGC1XHnhwe_LVWJ-UrnEnho-iME/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzs1nerE3PslbyYawQkNiVaZBr50uyeoyWoUd_mDZo6bX4-aqJcoyUm96rOkw55LgcQ7aqDx8WDIkzu5Rsu8uQU_VrO8-_jFn5mTy92QpXxWSdqTHSYGC1XHnhwe_LVWJ-UrnEnho-iME/s640/2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Στη
δεύτερη δεκαετία του 19<sup>ου</sup> αιώνα η δύναμη του Αλή Πασά θα φθάσει
στο απόγειό της. Από τότε όμως αρχίζει και η πτώση του. H Yψηλή Πύλη τον θεωρεί
πολύ επικίνδυνο για την ενότητα της Αυτοκρατορίας και τον καθαιρεί από το
αξίωμά του. Σουλτανικά στρατεύματα, με επικεφαλής τον μισητό εχθρό του, μεγάλο
βεζίρη Xουρσίτ Πασά, θα εισβάλουν στα Γιάννενα και στις 24 Ιανουαρίου 1822 ο
άλλοτε πανίσχυρος Πασάς θα βρει το θάνατο σ’ ένα κελί της μονής του Αγίου
Παντελεήμονα στο νησάκι των Ιωαννίνων.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1744:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Γέννηση Αλή Πασά στο Τεπελένι (μεταξύ 1740 -
1750).</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1748:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Γέννηση της αδερφής του Χαϊνίτσας.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1763:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Επικεφαλής ληστρικού σώματος στην Ήπειρο και
Θεσσαλία. Σύλληψή του από τον Κουρτ Πασά του Βερατίου. Συγχωρείται και
παραμένει στην αυλή του.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1765:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Αποτυχημένο συνοικέσιο με την κόρη του Κουρτ
Πασά, την Μαριέμ. Επανέρχεται στο ληστρικό επάγγελμα.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1766:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Καταφεύγει στην αυλή του Καπλάν Πασά, εχθρού
του Κουρτ, στο Αργυρόκαστρο. Παντρεύεται την κόρη του Εμινέ.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1768:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Γέννηση του πρωτότοκου γιου του, Μουχτάρ.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1773:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Γέννηση του δευτερότοκου γιου του, Βελή.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1784:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Θάνατος του Κουρτ Πασά. Αναλαμβάνει γενικός
επόπτης (δερβέναγας ) των οδών της Ρούμελης.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1785:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Διορίζεται από την Υψηλή Πύλη τοπάρχης του
σαντζακίου των Τρικάλων.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1788:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Αναλαμβάνει πραξικοπηματικά την διοίκηση του
σαντζακίου των Ιωαννίνων, κάνοντας λευκό γάμο με τη Γιαννιώτισσα αρχόντισσα
Ζουλέιχα.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1789:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Πρώτος αποτυχημένος πόλεμος κατά του Σουλίου.
Οι συγκρούσεις κρατούν τέσσερις μήνες. Υποχωρεί με μεγάλες απώλειες.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1790:</span></b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Επικράτησή
του επί των μπέηδων και αγάδων των βόρειων περιοχών της Αλβανίας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1791:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Εκστρατεύει στον Δούναβη, μαζί με άλλα
σουλτανικά στρατεύματα, συμμετέχοντας στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο στις
παραδουνάβιες περιοχές. Οι Σουλιώτες στην περίοδο της απουσίας του επιδίδονται
σε ληστρικές επιδρομές στις πεδινές περιοχές του πασαλικιού των Ιωαννίνων.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1792:</span></b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Δεύτερος
αποτυχημένος πόλεμος κατά του Σουλίου. Σύγκρουση με τους Αλβανούς τοπάρχες του
Βερατίου και του Δέλβινου.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1794:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Εκστρατεύει με σουλτανική εντολή κατά του
αποστάτη της Υψηλής Πύλης, Καρά Μαχμούτ Πασά, τοπάρχη της Σκόδρας, τον οποίο
και συντρίβει.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1796:</span></b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Προσαρτά
στην επικράτειά του το βοϊβοδιλίκι της Άρτας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1797:</span></b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Συμμετοχή
του στην Τουρκική εκστρατεία κατά του εξεγερμένου πασά του Βιδινίου της
Βουλγαρίας, Πασβάνογλου. Οι Σουλιώτες βρίσκουν -πάλι- την ευκαιρία και
λεηλατούν τις περιοχές γύρω από τα Γιάννενα. Αρχίζει διπλωματική φιλία με το
Ναπολέοντα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1798:</span></b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Καταλαμβάνει
και καταστρέφει την Πρέβεζα, που κατείχαν οι Γάλλοι. Αποτυχημένες εκστρατείες
του εναντίον της Λευκάδας και της Πάργας. Διώχνει τους Γάλλους από τη Βόνιτσα
και το Βουθρωτό. Επεκτείνει το πασαλίκι του με την προσάρτηση της Νάουσας και
της Έδεσσας. Ισοπεδώνει τα χωριά Άγιο Νικόλαο και Νίβιτσα της Χειμάρρας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1800:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Τρίτη αποτυχημένη εκστρατεία κατά του
Σουλίου. Ιδρύεται η αυτόνομη Επτάνησος Πολιτεία, που περιλαμβάνει και τις
Ηπειρωτικές πόλεις Πάργα, Πρέβεζα, Βουθρωτό και Βόνιτσα. Γεννιέται ο τριτότοκος
γιος του, Σαλήχ.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1801:</span></b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Πνίγει
στη λίμνη των Ιωαννίνων τις 17 Γιαννιώτισσες και την Κυρά Φροσύνη.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1802:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Τέταρτη εκστρατεία κατά του Σουλίου, το οποίο
τελικά συνθηκολογεί. Οι Σουλιώτες εκδιώκονται από τα πατρογονικά μέρη τους.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1803:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Ορίζεται από το σουλτάνο «Ρούμελη Βαλεσή»
(γενικός διοικητής) της Στερεάς Ελλάδας.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1804:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Εγκαθίσταται στα Γιάννενα Αγγλική διπλωματική
αντιπροσωπεία. Ο γιος του, Βελής, διορίζεται «Μόρα Βαλεσή» (γενικός διοικητής)
της Πελοποννήσου.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1805:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Προσαρτά την Πρέβεζα και τη Βόνιτσα στο κράτος
του. Ο περιβόητος François Pouqueville διορίζεται γενικός πρόξενος της Γαλλίας
στα Γιάννενα.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1809:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Κίνημα του Βλαχάβα στη Θεσσαλία. Τον
συλλαμβάνει και τον θανατώνει.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1810:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Νικά και αιχμαλωτίζει το συμπέθερό του
Ιμπραήμ Πασά του Βερατίου.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1811:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Ο Βελή Πασάς διορίζεται τοπάρχης της
Θεσσαλίας.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1812:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Εκδικείται τους κατοίκους του Γαρδικιού, οι
οποίοι είχαν ατιμάσει τη μάνα και την αδερφή του πριν πολλά χρόνια. Καίει το
χωριό τους και εξολοθρεύει 700 Γαρδικιώτες. Το κράτος του επεκτείνεται τώρα σε
ολόκληρη, σχεδόν, την Ελλάδα και την Αλβανία.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1814:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Νέα αποτυχημένη εκστρατεία του κατά της
Πάργας.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1815:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Παντρεύεται τη Βασιλική Κίτσου Κονταξή, την
περιώνυμη Κυρά Βασιλική.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1819:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Αγοράζει την Πάργα από τους Άγγλους και
διώχνει τους κατοίκους της.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1820:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"> <b>Ο σουλτάνος τον καθαιρεί και τον παύει από
όλα τα αξιώματά του. Ισχυρές Οθωμανικές δυνάμεις τον πολιορκούν στο κάστρο των
Ιωαννίνων. Αποφασίζει να αμυνθεί με κάθε τρόπο.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">1822:</span></b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> </span><b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Μετά
από πολιορκία 17 μηνών, σκοτώνεται -με δόλο- στις 5 Φεβρουαρίου 1822 από τους
Τούρκους στη Νήσο των Ιωαννίνων. Το κομμένο κεφάλι του στέλνεται από το νικητή
Χουρσίτ στο σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη. Το ακέφαλο πτώμα του ενταφιάζεται
στα Γιάννενα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu0k74G7njBfJhU2NFyv7nZC6ag32mzXT9QiVgFayrQPddMBf5MfoXDJaLviM2eXdUoCQO2Ug__1DXSx32aUFHCSrqiD866hrpAx-iAYMHTHZV8eTfncLMPm79b2AX8DNPBwjqzZLkFPw/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="634" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu0k74G7njBfJhU2NFyv7nZC6ag32mzXT9QiVgFayrQPddMBf5MfoXDJaLviM2eXdUoCQO2Ug__1DXSx32aUFHCSrqiD866hrpAx-iAYMHTHZV8eTfncLMPm79b2AX8DNPBwjqzZLkFPw/s640/3.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br />
</span><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Γεννημένος
Λήσταρχος</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Γενάρχης
της οικογένειάς του ή ο πρώτος που έγινε ονομαστός από την οικογένειά του ήταν
κάποιος Τούρκος ονόματι Μουσταφά ή Μούτζο Χούσσος, προπάππους του Αλή, αρχηγός
ληστρικών ομάδων που δρούσε στην Ανατολία, περί τα τέλη του 17<sup>ου</sup> αιώνα
και απ’ αυτόν η οικογένειά του λεγόταν Μουτζοχουσσάτες η οποία εγκαταστάθηκε
στην Αλβανία, προερχόμενη από τη Μικρά Ασία, περίπου 80 χρόνια πριν τη γέννηση
του Αλή Πασά. Γιος του Μουσταφά (Μουτζοχουσσάτη) ήταν ο Μουχτάρ
(Μουτζοχουσσάτης) που λέγεται, πως είχε λάβει μέρος στην πολιορκία της Κέρκυρας
κατά τον πόλεμο με τους Ενετούς, το 1716. Από αυτή την ενέργεια η Υψηλή Πύλη
τον αμνήστευσε για τις ληστρικές δράσεις του που όμως επανέλαβε αργότερα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο γιος του
Μουχτάρ εκείνου, ο λεγόμενος Βελής, ήταν ο πατέρας του Αλή Πασά. Ο Βελής,
ακολουθώντας τα χνάρια του παππού του αλλά και του πατέρα του, ήταν αρχηγός
συμμοριών και είχε υπό την προστασία του τα χωριά Λικλί και Χόρμοβο της Βόρειας
Ηπείρου, όπου αφού σκότωσε τους αδελφούς του και τον εξάδελφό του Ισλάμπεη,
είχε αναγνωρισθεί από την Πύλη πασάς δύο μικρών περιοχών, λαμβάνοντας και τη
θέση του Μουτασερίφη του Δελβίνου, για μικρό όμως διάστημα, μέχρι το θάνατό
του. Ο Αλής γεννήθηκε στο Τεπελένι, ένα μικρό χωριό της Αλβανίας, το 1744 (κατά
νεότερες έρευνες, αντί 1740 ή 1750, ή 1752 που είχαν υποστηρίξει παλιότεροι
βιογράφοι).</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η μητέρα
του λεγόταν Χάμκω, ήταν δεύτερη γυναίκα του Βελή, κόρη του Μπέη της Κόνιτσας.
Μετά το θάνατο του πατέρα του, το 1753, που επηρέασε δραματικά την εφηβική του
ηλικία, οι κάτοικοι των χωριών, που δυνάστευε ο πατέρας του, εξεγέρθηκαν και οι
Γαρδικιώτες συνέλαβαν τη Χάμκω και κακοποιώντας την την υπέβαλαν σε
εξευτελιστικά βασανιστήρια, προτού την αφήσουν ελεύθερη. Συμφώνως με συχνές
εκμυστηρεύσεις του Αλή, ο πατέρας του, ο Βελής, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία
που άφησε στη γυναίκα του Χάμκω και στα δύο παιδιά του, τον Αλή και την αδελφή
του Χαϊνίτσα, ήταν «μια άθλια τρύπα και λίγα χωράφια».</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Τα Πρώτα
Χρόνια και η Γενική Κατάσταση στην Αλβανία</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Εξαιτίας
της μοναδικότητας του ονόματος μιας οικογένειας που μετανάστευσε από την
Ανατολία στη Ρούμελη και εγκαταστάθηκε στο Τεπελένι, υπάρχουν ισχυρισμοί που
τον θέλουν Τούρκο. Εντούτοις οι ισχυρισμοί αυτοί είναι αβάσιμοι αφού στην
πραγματικότητα είναι αποδεδειγμένο ότι καταγόταν από τη νότια Αλβανία. Όποια
και να ήταν η καταγωγή του, ο Αλή είχε γεννηθεί και μεγαλώσει σε μία περίοδο
που οι Αλβανοί τοπικοί άρχοντες αμφισβητούσαν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο
Σουλτάνο και είχαν αρχίσει να αποκτούν μεγάλες εκτάσεις γης με αποτέλεσμα οι
ντόπιοι αγρότες να χάνουν μέρα με τη μέρα τα χωράφια τους και να καταλήγουν
κολίγοι στα νέα τσιφλίκια που δημιουργούνταν.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Και όντως
από το τέλος του 17<sup>ου</sup> αιώνα, με την αρχή της παρακμής της
Αυτοκρατορίας και την άνοδο νέων δυνάμεων στη Ευρώπη, η κυριαρχία του
Οθωμανικού κράτους στα Βαλκάνια αποδυναμώθηκε και η δύναμη των τοπικών ηγεμόνων
παρουσίασε σημαντική άνοδο. Το κράτος μάλιστα, είχε αρχίσει ήδη να επιτρέπει τη
συγκρότηση περιορισμένων εξουσιών μέσα στην ίδια του την επικράτεια, δίνοντας
φεουδαρχικούς τίτλους όπως αυτών του πασά, του μπέη και του αγά σε ιδιοκτήτες
μεγάλων εκτάσεων γης και αρχηγούς φυλών πιστών στο Ισλάμ που συνεργάζονταν μαζί
του. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε βέβαια ότι οι μικρές αυτές τοπικές μονάδες ήταν
εξολοκλήρου ανεξάρτητες. </span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Στην
πραγματικότητα αυτού του είδους η διοικητική δομή στα Βαλκάνια υποστηριζόταν
και από το κράτος. Και αυτό γιατί το κράτος καλλιεργούσε σκοπίμως πνεύμα
ανταγωνισμού μεταξύ των προαναφερθέντων αρχόντων και φεουδαρχών εμποδίζοντας
έτσι μια πιθανή συνένωση των δυνάμεών τους εναντίον της κεντρικής εξουσίας. Το
Οθωμανικό κράτος, αν και χρησιμοποίησε επιτυχώς για πολλά χρόνια αυτήν την
πρακτική που θύμιζε την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», δεν μπόρεσε να
εξουδετερώσει την πλειονότητα των αντιπάλων του όπως ήταν και ο Αλή Πασάς και
να παρεμποδίσει την εμφάνιση ενός ηγεμόνα όπως αυτού, ο οποίος επρόκειτο να
αποκτήσει πολύ μεγάλη ισχύ.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Αυτή η
διαδικασία που ξεκίνησε τον 18<sup>ο</sup> αιώνα και συνεχίστηκε τον 19<sup>ο</sup> άνοιξε
το δρόμο για τη διάλυση του τιμαριωτικού συστήματος που ίσχυε παλαιότερα στην
Αλβανία καθώς και τη γέννηση μιας φεουδαρχικής τάξης απαλλαγμένης από τη
δέσμευση στρατιωτικών υποχρεώσεων. Με άλλα λόγια, οι τοπικοί άρχοντες που
ξεκίνησαν τις φεουδαρχικές πρακτικές άρχισαν να μετατρέπουν τις εκτάσεις γης
που είχαν υπό τον έλεγχό τους σε ατομική τους ιδιοκτησία. Έτσι, εμφανίστηκαν
μέσα σε εκτάσεις γης που ανήκαν στο κράτος ιδιωτικές φεουδαρχικές γαίες με το
όνομα «τσιφλίκια». Αρχικά τα τσιφλίκια ήταν περιορισμένης έκτασης.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ωστόσο, οι
φεουδάρχες αγοράζοντας τη γη των φτωχών αγροτών και των λιγότερο ισχυρών
προυχόντων αποκτούσαν με τον καιρό ολοένα και πιο μεγάλη ιδιωτική περιουσία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η ταχύτατη διαδικασία επικράτησης του θεσμού των
τσιφλικιών έβλαψε περισσότερο τους αγρότες. Διότι με τις καινούριες συνθήκες οι
αγρότες υποχρεώθηκαν σε ενοικίαση της γης ή σε εργασία υπό το καθεστώς του
κολίγου. Την ίδια στιγμή οι πρόσοδοι των φεουδαρχών αυξάνονταν. Έτσι, ένας
κάτοχος τσιφλικιού έπαιρνε ενίοτε το ένα τρίτο από τα έσοδα όσων εργάζονταν σε
αυτό, ενώ καμιά φορά καρπώνονταν ακόμη και το μισό των εσόδων. </span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Αυτό το
κέρδος αποτελούσε πηγή ενός πολύ πιο προνομιακού εισοδήματος σε σύγκριση με
αυτό που έπαιρνε ένας τιμαριούχος από το λαό. Παράλληλα με τη εξάπλωση του
θεσμού των τσιφλικιών εντάθηκαν και οι προσπάθειες πολλών μεγαλογαιοκτημόνων να
αυξήσουν τις περιουσίες τους: οι Αλβανοί προύχοντες ανταγωνίζονταν για να
εδραιώσουν την πολιτική και οικονομική τους ανωτερότητα. Έτσι, όχι μόνο
δημιουργήθηκαν έχθρες που άνοιγαν το δρόμο στην αναρχία αλλά δημιουργήθηκε και
ένα περιβάλλον συγκρούσεων και αυθαιρεσίας. </span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Μέσα σε
ένα τέτοιο περιβάλλον που διήρκησε μερικές δεκαετίες, οι φεουδάρχες με σκοπό τη
διεύρυνση της σφαίρας επιρροής τους προέβησαν σε εκτεταμένες μετατροπές εκτάσεων
σε τσιφλίκια καθώς και σε λεηλασίες και σφαγές σε βάρος μεγάλων χωριών·
στρατολόγησαν ένοπλες ομάδες και χρησιμοποίησαν την τρομοκρατία μέσω αυτών.
Παρά τις συνεχείς τους προσπάθειες εναντίον αυτών των ομάδων, αγρότες και
χωρικοί δεν κατάφεραν να διασώσουν τις περιουσίες τους: οι κάτοικοι μεγάλων
χωριών αναγκάστηκαν να πληρώνουν στους φεουδάρχες μεγάλο μέρος των εσόδων τους.
Το τελευταίο τέταρτο του 18<sup>ου</sup> αιώνα, κατά το τέλος της διαμάχης
των τοπικών αρχόντων για την εδραίωση της επιρροής τους, εμφανίστηκαν δύο
ισχυρά «Πασαλίκια».</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhO-L1LsiIx7lO-T4eB9fOBVxQ2FE6MMK1zZSmaGJXFyH7cKw52j6gWSx9nuRTs5iUcsPm3rgv5Fs6g0mIYI9veUlGPfdhHJXVHwjqeJxSvOZhyak1qpPymoexDezepuwI-IjCvdDg1xA/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="584" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhO-L1LsiIx7lO-T4eB9fOBVxQ2FE6MMK1zZSmaGJXFyH7cKw52j6gWSx9nuRTs5iUcsPm3rgv5Fs6g0mIYI9veUlGPfdhHJXVHwjqeJxSvOZhyak1qpPymoexDezepuwI-IjCvdDg1xA/s640/4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Το
Πασαλίκι της Σκόδρας με διοικητή τον Μεχμέτ Μπουσάτι και το Πασαλίκι των
Ιωαννίνων υπό τη διοίκηση του Αλή Πασά του Τεπελενλή. Τα πασαλίκια δεν
αντιστοιχούσαν σε ξεχωριστές μονάδες του οθωμανικού διοικητικού συστήματος,
ωστόσο μπορούν να θεωρηθούν πολιτικές οντότητες που είχαν ντε φάκτο υπό την
διοίκησή τους μια γεωγραφική περιοχή του κράτους και ένα ημιανεξάρτητο
χαρακτήρα στο εσωτερικό του. Οι διοικητές των πασαλικιών υπόκειντο απευθείας
στο Σουλτάνο αφού οι εξουσίες των πασάδων ορίζονταν χάρη στο κράτος και το
Σουλτάνο. </span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Άλλωστε,
μπορούσαν να δρουν ως διοικητές ενός ανεξάρτητου κράτους περιορισμένου στα δικά
τους γεωγραφικά όρια αναγνωρίζοντας ξεχωριστά την εξουσία του Σουλτάνου και
αποστέλλοντας δώρα και φόρους στην Κωνσταντινούπολη. Ο Αλή Πασάς ο Τεπελενλής
πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του μέσα στο περιβάλλον αναρχίας και
συγκρούσεων που περιγράφηκε παραπάνω. Ο πατέρας του πέθανε όταν αυτός ήταν
εννέα χρονών και έτσι ανατράφηκε από τη μητέρα του Χάνκο (Χάμκο), μια άπληστη
και μοχθηρή γυναίκα. Ο Αλή σε νεαρή ηλικία εισήλθε στην υπηρεσία των
ισχυρότερων πασάδων της περιοχής. Πρώτα υπηρέτησε κοντά στον Πασά του Ευρίπου
και στη συνέχεια διπλά στον Κουρτ Πασά του Μπερατίου. </span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Αργότερα,
απομακρύνθηκε από τον Κουρτ Πασά και βρέθηκε δίπλα στον Καπλάν Πασά του
Δελβίνου. Στα 1768 παντρεύτηκε την κόρη του Καπλάν Πασά. Πριν περάσει πολύς
καιρός, και για να αποκτήσει τη επιρροή και θέση του πεθερού του, ο Αλή με ένα
σωρό δολοπλοκίες έφτασε στο στόχο του. Αφού εξόντωσε τον πεθερό του ήλπιζε ότι
θα έπαιρνε τη θέση του αλλά μόλις ο γιος του Καπλάν ο Αλή διορίστηκε διοικητής
στο Δέλβινο, οι προσδοκίες του διαψεύστηκαν. </span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #ffeedd; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br />
</span><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Τα Χρόνια της Νιότης</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">H καταγωγή
του Αλή Πασά χάνεται μέσα στα βάθη των αιώνων. Ο ίδιος απέφευγε να ομιλήσει για
τους προγόνους του και ανέφερε μόνον την μάνα του. Γύρω στα 1600 ένα ασήμαντο
θρησκευτικό ίδρυμα, στην Κιουτάχεια, της Μικράς Ασίας είχε μεταξύ των μελών του
και έναν περιπλανώμενο τυχοδιώκτη δερβίση, τον Ναζίφ, ο οποίος ήταν
εξισλαμισμένος Χριστιανός. Αυτός βίασε ένα κορίτσι, αδίκημα που τιμωρείται στην
Οθωμανική Αυτοκρατορία, με θάνατο. Έτσι έφυγε -κρυφά- από τον τόπο του και
κατέληξε στα Βαλκάνια, αλήτης και επαίτης, ώσπου κατέφυγε στο Τεπελένι, όπου
και αποφάσισε να μείνει. Γρήγορα οργανώθηκε και δημιούργησε μια συμμορία
ένοπλων που λεηλατούσε τα φτωχά χωριά της περιοχής.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Οι ντόπιοι
όμως τον ήθελαν, σαν διερμηνέα, επειδή μιλούσε και τη γλώσσα τους και την
Τουρκική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξοικειωθούν μαζί του, να τον δεχτούν στην
κοινωνία τους και τελικώς να τον παντρέψουν με μια, ευγενικής καταγωγής, κοπέλα
της περιοχής τους. Ο Ναζίφ απέκτησε έναν γιο, τον Χουσεΐν, που παντρεύτηκε την
κόρη ενός πλούσιου «μπέη», η οποία, επειδή ήταν κουτσή, δεν μπορούσε να βρει
γαμπρό. Στη ζωή έφερε ένα αγόρι, που το έβγαλε Μουσταφά, και ο οποίος απέκτησε
τον βαθμό του «μπέη». Όπως ο πατέρας του και ο παππούς του, έκανε τον
διερμηνέα, στο Τεπελένι. Τα κατάφερε θαυμάσια και έγινε πρόσωπο με υπόληψη -ο
πρώτος μετά τον άρχοντα της περιοχής.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Πεθαίνοντας
άφησε έναν γιο και δυο εγγόνια, το πρωτότοκο από τα οποία, ο Μουχτάρ, δεν ήταν
άλλος από τον παππού του μετέπειτα Βεζίρη των Ιωαννίνων. Αυτός μπήκε στην
υπηρεσία του σουλτάνου και πήρε μέρος, στα 1716 -στην πολιορκία της Κέρκυρας-
από τους Οθωμανούς. Πιάστηκε αιχμάλωτος και κρεμάστηκε από τους Βενετσάνους
υπερασπιστές του νησιού, υπό τον ναύαρχο Johann Schulenburg. Με τον θάνατό του,
στον πόλεμο εναντίον των «άπιστων», ο παππούς πήρε τον τίτλο «μάρτυρας της
πίστης». Ο Μουχτάρ είχε τρεις γιους, ο μικρότερος από τους οποίους, Βελής -που
ήταν νόθος- είναι ο πατέρας του Αλή Πασά.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Για τα
παιδικά χρόνια του Αλή είναι γνωστό ότι ήταν πολύ ανήσυχος, του άρεσαν οι
πολεμικές τέχνες και γι’ αυτές εγκατέλειπε τους δασκάλους του και περιφερόταν
στα βουνά. Έτσι τα λίγα γράμματα που έμαθε, τα όφειλε και μόνο στην επιμονή της
μητέρας του. Είναι γεγονός, πως ο Αλή ανατράφηκε από τη μητέρα του με υπέρμετρη
φιλοδοξία και με στόχο να γίνει σπουδαίος, περισσότερο από τον πατέρα του και
μάλιστα, κατά τη συνήθη έκφραση του Αλή, αναγνώριζε, πως εκείνη τον έκανε
«άντρα και Βεζίρη». Αυτός εκδιώχτηκε από τους δύο αδερφούς του και έτσι
αναγκάστηκε να βγει στα βουνά και να ακολουθήσει το πατροπαράδοτο «επάγγελμα»
του ζωοκλέφτη.<br />
Όταν, μετά από αρκετά χρόνια, έγινε πλούσιος και ισχυρός γύρισε στο Τεπελένι
και εκδικήθηκε τους δύο αδερφούς του, καίγοντάς τους ζωντανούς, μέσα σε μια
καλύβα. Ο κύκλος του αίματος της φοβερής οικογένειας είχε αρχίσει.
Κληρονομώντας ο Βελής την περιουσία τους, κατάφερε να ονομαστεί «πρώτος αγάς»
του Τεπελενίου. Επειδή όμως η μητέρα των άλλων δύο νόμιμων, παιδιών του, δεν
καταγόταν από μεγάλη οικογένεια, κατάφερε να παντρευτεί -σε δεύτερο γάμο- την
περίφημη Χάμκω (ή Χάνκω), κόρη του ισχυρού μπέη της Κόνιτσας, του Ζεϊνέλ. Ήταν
η μόνη επιτυχία στην ασήμαντη ζωή του.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Έτσι, ο
Βελής, συνδέθηκε με μερικές από τις πρώτες οικογένειες της Αρβανιτιάς και με
εξέχοντα πρόσωπα, όπως τον Κουρτ Πασά του Μπερατιού, ο οποίος ήταν συγγενής της
νέας γυναίκας του. Όμως τελικά δεν πέτυχε στους στόχους του, γιατί ήταν
ανίκανος και μαλθακός και έτσι όχι μόνο δεν μπόρεσε να κρατήσει την περιουσία που
κληρονόμησε, αλλά πέθανε πάμπτωχος το έτος 1753, σε ηλικία 53 ετών. Με την
Χάμκω απέκτησε δύο παιδιά, τον Αλή το 1744 -μάλλον- και τη Χαϊνίτσα, το 1748.
Όταν πέθανε, ο πρώτος ήταν εννέα χρόνων, και η δεύτερη πέντε. «Όταν πέθανε ο
πατέρας μου», συνήθιζε να λέει αρκετά χρόνια αργότερα ο Αλής, «δεν μου άφησε
τίποτε άλλο, παρά μιαν άθλια τρύπα, λίγα χωράφια, εξήντα παράδες και ένα
τουφέκι».</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Στα δέκα
του χρόνια ήταν πλέον ανυπότακτος. Από την παιδική του ακόμη ηλικία έδειξε όχι
μόνον μεγάλη ανησυχία και ενεργητικότητα, αλλά και -επίσης- κάποιο είδος
νευρικής ευαισθησίας, ασυνήθιστης για τους Αρβανίτες. Πάντοτε επιδίωκε να
φεύγει από το πατρικό του σπίτι, και να περιπλανιέται στα βουνά και στα δάση.
Παρόλο που ο πατέρας του είχε προσλάβει ένα δάσκαλο για να του μάθει γράμματα,
αυτός έτρεχε συνεχώς έξω και έμαθε να διαβάζει παρά μόνον αφού πιέστηκε από τη
μάνα του. Ο θρύλος λέει ότι φοίτησε για λίγο και στο Ελληνικό Σχολείο της
Βήσσιανης του Πωγωνίου των Ιωαννίνων. Μετά τον θάνατο του Βελή, η Χάμκω ανέλαβε
η ίδια την αρχηγία της φαμίλιας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKoDzOJphjflpIhdlijO-sEggS6COP19NEMjgdhHKaOtB6_zwIBDbC9czawOFn7xFA3URPAsF8nuCBWtjpE4Rz80pzJFDPc2bAcOzTqeJ601tzbKA7zVtsg3aOqCWZbM2zcEP2ZlKZNhM/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKoDzOJphjflpIhdlijO-sEggS6COP19NEMjgdhHKaOtB6_zwIBDbC9czawOFn7xFA3URPAsF8nuCBWtjpE4Rz80pzJFDPc2bAcOzTqeJ601tzbKA7zVtsg3aOqCWZbM2zcEP2ZlKZNhM/s640/5.jpg" width="588" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Πήρε τα
άρματα και συγκρότησε συμμορία, ξαναμάζεψε τους ένοπλους του μακαρίτη άντρα της
και βγήκε στα βουνά, όπου μοιραζόταν μαζί τους τούς κινδύνους και τις
δοκιμασίες, μαχόταν και λήστευε πρώτη και καλύτερη. Συγχρόνως, αδίστακτη όπως
ήταν, προκειμένου να προστατέψει τα συμφέροντα των δικών της παιδιών
δολοφόνησε, με δηλητήριο, τα δυο αγόρια του πρώτου γάμου του άντρα της. Ένα
σύνηθες, πλέον, άγριο φαινόμενο που είχε ξεκινήσει από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία,
συνεχίστηκε πιο έντονα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και υιοθετήθηκε ακόμη, σε
μεγαλύτερο βαθμό, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Μαζί της
είχε τον μικρό Αλή ο οποίος και έδειξε ιδιαίτερη ικανότητα, στο να κλέβει
πρόβατα και γίδια, ενώ άρχισε να οργανώνει και ληστρικές επιδρομές στα
γειτονικά χωριά. Στα δεκαοχτώ του χρόνια ο Αλής άρχισε την επίσημη ληστρική
σταδιοδρομία του, με προτροπή της μάνας του, η οποία ήξερε ότι η ανάδειξη στη
στρατιωτική ιεραρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας περνούσε μέσα από την
παρανομία. Ανίσχυρη η Πύλη να υποτάξει τους ποικιλόνυμους αντάρτες αναγκαζόταν
συχνά να συμβιβάζεται, και να παραχωρεί προνόμια και αξιώματα στους λήσταρχους,
για να τους έχει στην υπηρεσία της.<br />
Ο νεαρός Αλής -με την ένοπλη συμμορία του- έγινε γρήγορα ο φόβος και ο τρόμος,
σε ολόκληρη την Αρβανιτιά και, κυρίως, την Ήπειρο και τη Θεσσαλία, ακόμη και
την Εύβοια. Έπεφτε με λύσσα επάνω στα ανυπεράσπιστα χωριά, και σκότωνε
οποιονδήποτε τολμούσε να του αντισταθεί, ενώ χτυπούσε αδιάκριτα Χριστιανούς και
Οθωμανούς. Το όνομά του αρχίζει να περιβάλλεται με μυθική διάσταση. Οι
κοτζαμπάσηδες δεν τολμούσαν να τον αντιμετωπίσουν. Τότε αποφάσισε να επέμβει ο
πανίσχυρος Κουρτ Πασάς του Μπερατιού, που ήταν ο επικεφαλής όλης της αστυνομίας
της δυτικής Αλβανίας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου (Κουρτ
σημαίνει «λύκος» στα Τουρκικά και πήρε το όνομα αυτό για την τόλμη και την
πολεμική του επιδεξιότητα).</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Τα σχέδια
του Κουρτ Πασά επέτυχαν. Άπειρος από πολεμικές επιχειρήσεις ο Αλής έπεσε εύκολα
στις παγίδες που του έστησε ο πολυμήχανος αντίπαλος και γρήγορα αυτός και η
συμμορία του βρέθηκαν αιχμάλωτοι στα μπουντρούμια του Μπερατιού. Όλοι οι
σύντροφοι του Αλή κρεμάστηκαν. Ο «Λύκος» τον άφησε τελευταίο. Όταν όμως τον
είδε -από κοντά- εντυπωσιάστηκε από τα πλούσια ξανθά μαλλιά του, τα γεμάτα σπιρτάδα
μάτια του, το διάφανο δέρμα του και τις εύστοχες απαντήσεις του. Ο Αλής ήταν
τότε μόλις 24 χρόνων. Έτσι αντί να τον εκτελέσει σκέφτηκε να τον κάνει γαμπρό
του και να τον παντρέψει με την κόρη του - την πανέμορφη Μαριέμ.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Άλλωστε η
μάνα του είχε και μακρινή συγγένεια με τον Κουρτ Πασά και τον προώθησε, με τον
τρόπο της. Ο Αλής ενθουσιάστηκε με την πρόταση. Όμως, για κακή του τύχη, την
κρίσιμη ημέρα εμφανίστηκε στο σεράι ο πάμπλουτος και γοητευτικός Ιμπραήμ Πασάς,
της Αυλώνας, και εζήτησε και αυτός τη Μαριέμ. Ο «Λύκος» προτίμησε να τη δώσει
σε έναν άντρα καλύτερης καταγωγής, όπως ήταν ο Ιμπραήμ. Ο Αλής πληγώθηκε
αφάνταστα και καταλήφθηκε από ένα τόσο σκληρό μίσος προς τον Ιμπραήμ που
κράτησε για όλη του τη ζωή. Φαρμακωμένος έφυγε από το Βεράτι ντυμένος με ρούχα
ζητιάνου.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Συγκρότησε
νέα συμμορία στα βουνά και επανέλαβε με μεγαλύτερη ορμή και απίστευτη ωμότητα
τις επιδρομές και τις αρπαγές, παίρνοντας έτσι την εκδίκησή του εναντίον του
Κουρτ Πασά που τον είχε απορρίψει ως γαμπρό του, για την κόρη του Μαριάμ. Όταν
ξανάρχισε τις τρομερές του ληστρικές επιχειρήσεις, ο Πασάς του Μπερατιού
εξαγριώθηκε και δεν τον άφησε σε χλωρό κλαρί. Είχε απηυδήσει από τη συμπεριφορά
του και έστειλε ισχυρές δυνάμεις να τον εξοντώσουν. Τότε ο Αλής ζήτησε
καταφύγιο στο Αργυρόκαστρο, όπου είχε την έδρα του ο Καπλάν Πασάς του Δέλβινου,
ορκισμένος αντίπαλος του Κουρτ-Λύκου.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Εκείνος
όχι μόνο τον δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες αλλά τον έκανε γαμπρό του, δίνοντάς
του για γυναίκα την κόρη του Εμινέ, που ήταν γνωστή με το «γλυκόηχο» όνομα Ούλ
Γκιουλσούμ. Ο γάμος έγινε στο Αργυρόκαστρο το 1768 με μεγάλη λαμπρότητα. Ο Αλής
ήταν 25 χρόνων. Όμως το διαστροφικό μυαλό του δούλευε σατανικά. Έτσι σύντομα
κατηγόρησε ψεύτικα και κρυφά τον πεθερό και ευεργέτη του, στην Υψηλή Πύλη, ότι
δήθεν είχε πάρει μέρος στην επανάσταση της Χειμάρρας, που είχε συγκλονίσει
εκείνη την εποχή την περιοχή αυτή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η καταγγελία
έγινε πιστευτή, και ο Καπλάν αποκεφαλίστηκε. Ο νεαρός Αλής περίμενε την
ανταμοιβή του, όμως απογοητεύτηκε.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Πασάς του
Δέλβινου τοποθετήθηκε ο πρωτότοκος γιος του Καπλάν, ο Αλήμπεης, που ήταν ήδη
συγχρόνως γαμπρός και κουνιάδος του, αφού είχε παντρευτεί την αδερφή του
Χαϊνίτσα, μετά από συνοικέσιο που έκανε ο ίδιος. Μάλιστα με τη Χαϊνίτσα είχε
ήδη αποκτήσει και δυο παιδιά, τον Ελμάζ και τη Χασμιέ, ανίψια του Αλή. Ο
πανούργος γιος της Χάμκως κατάφερε να κάνει όργανό του το 16χρονο αδερφό του
Αλήμπεη, Σουλεϊμάν, τον οποίο έπεισε να τον δολοφονήσει, αφού προηγουμένως δεν
πέτυχε να πείσει την Χαϊνίτσα να δηλητηριάσει τον άντρα της. Και το αποκορύφωμα
ήταν ότι την πάντρεψε τελικά με τον δολοφόνο του συζύγου της, που ήταν και
κουνιάδος της.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Πάντως η
έλλειψη γραπτών μαρτυριών για την παιδική και εφηβική ηλικία του Αλή, δεν
επιτρέπει καμιά βεβαιότητα αναφορικά με τα πρώτα είκοσι περίπου χρόνια της
πορείας του. Η χρησιμότητα κάθε προσπάθειας να συνδυαστούν οι ποικίλες
αφηγήσεις πάνω στη νεανική του ζωή -και αυτές υπεραφθονούν- σε μια ιστορία, με
συνέπεια και συνοχή, ακυρώνεται από τις σφοδρές αντιθέσεις, τις ασυμφωνίες και
τις αντιφάσεις. Ο περιηγητής T.S. Hughes, που κατέβαλε ιδιαίτερο κόπο και
φροντίδα να ανασυνθέσει τα γεγονότα γράφει:</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">«Το πρώτο
μέρος αυτής της άγριας και ρομαντικής ιστορίας δεν ημπορεί ποτέ να περιγραφεί
-με ακρίβεια και αυθεντία- εφ’ όσον στηρίζεται, σχεδόν εντελώς, επάνω σε
προφορικές παραδόσεις και διηγήσεις, οι οποίες έχουν περισυλλεχτεί έπειτα από
μεγάλη μεσολάβηση χρόνου. Αν και έχω μελετήσει -προσεκτικά- περίπου πενήντα
τέτοιες αφηγήσεις, εν τούτοις ποτέ δε συνάντησα δυο που να συμφωνούν μεταξύ
τους, ούτε στην σχέση των διαφόρων γεγονότων, ούτε στην ανάπτυξη των
δεδομένων».</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU_VnF5ZYbpnSM6hCo_QB1ro4AyS7HFMOMkU68u0yXC9rKdHb6xnB8ifgaDY8OcuUwRzigDmLsL-semOltKIDttjsA4SYxVowjCItnuQv9XZ1Z6IK-j3e1QzESF9eOL6Z1tpEP0ZUzCas/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="476" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU_VnF5ZYbpnSM6hCo_QB1ro4AyS7HFMOMkU68u0yXC9rKdHb6xnB8ifgaDY8OcuUwRzigDmLsL-semOltKIDttjsA4SYxVowjCItnuQv9XZ1Z6IK-j3e1QzESF9eOL6Z1tpEP0ZUzCas/s640/6.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η παντελής
όμως έλλειψη στοιχείων, για την περίοδο των εφηβικών χρόνων του Αλή, δεν
επιτρέπει σε κανένα να αναφερθεί στην περίοδο αυτή. Έτσι εικάζεται, πως μετά το
θάνατο του πατέρα του, κατά την εφηβική του ηλικία, ο Αλή είχε καταφύγει στα
γύρω βουνά και έτοιμος, πλέον, μαχητής είχε οργανώσει και αναλάβει αρχηγός
συμμοριών που συγκροτούνταν από Τόσκηδες και Λιάπηδες, ληστές με τις οποίες
επιχειρούσε τις ληστρικές επιδρομές σε ολόκληρη την Ήπειρο και τη Θεσσαλία.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Είναι όμως
φανερό ότι, παρόλο, που η γενεαλογία του Πασά υποτιμάται και απαξιώνεται
-αρκετές φορές- από τους βιογράφους του, εντούτοις φαίνεται ότι αποτελούσε
μέλος της «ανώτερης» σειράς της Μουσουλμανικής αριστοκρατίας της Αλβανίας,
γιατί ο πατέρας του και ο θείος του ήταν όχι μόνο Πασάδες, αλλά χρημάτισαν και
επαρχιακοί διοικητές. Σε ένα υπόμνημα, του 1783, του Γεωργίου Δημητρίου, πρώην
προεστού του Αργυροκάστρου, προορισμένο για την Αυλή των Αψβούργων, ο Αλής
χαρακτηρίζεται σαν «καταγόμενος από την πλέον αρχοντική γενιά των Τόσκηδων και
μια από τις πρώτες οικογένειες της Ηπείρου». Άλλωστε και η μητέρα του Χάμκω,
όπως έχει ήδη αναφερθεί, ήταν από μεγάλο τζάκι της Κόνιτσας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Πρώτες
Δραστηριότητες</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Από τα 14
χρόνια του, οργάνωνε ληστείες, άρπαζε πρόβατα και κατσίκια και λεηλατούσε
ολόκληρα χωριά. Στο χέρι του κρατούσε, πάντοτε, ένα τσεκούρι (Αλής-Τσεκούρας
ήταν το παρατσούκλι του, εκείνη την εποχή). Οι επιδρομές του -κατά κανόνα- ήταν
πάντοτε επιτυχείς. Υπήρξε ένας από τους καλύτερους καβαλάρηδες, τους ταχύτερους
δρομείς και από τους ικανότερους σκοπευτές. Μόνον για μια φορά συνάντησε
σθεναρή αντίσταση και αναγκάστηκε να επιστρέψει σπίτι του άπραγος και
απελπισμένος. Τότε η μητέρα του θύμωσε και του είπε «καλύτερα θα ήταν να πάρεις
μια ρόκα και να γνέθεις, παρά να ασχολείσαι με τα όπλα και η θέση σου είναι στο
χαρέμι και όχι στα βουνά».</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Στο
«επάγγελμά» του επέδειξε ενεργητικότητα, επιμονή, ασυνειδησία, και σκληρότητα.
Λόγω της ληστρικής του αυτής δράσης συνελήφθη από τον πασά του Μπερατίου, Κουρτ
Αχμέτ, αλλά αφέθηκε ελεύθερος, αφού υποσχέθηκε να σταματήσει τις επιδρομές,
υπόσχεση την οποία όμως δεν κράτησε, διότι, όπως λέγεται, ο πασάς αρνήθηκε να
του δώσει για σύζυγο την κόρη του. Έπειτα λόγω της σκληρής καταδίωξης που
αντιμετώπισε, κατέφυγε στον Καπλάν πασά του Δελβίνου του οποίου την κόρη
(Εμινέ) παντρεύτηκε το 1768, μνηστεύοντας παράλληλα και την αδελφή του Χαϊνίτσα
με το μεγαλύτερο γιο του Καπλάν. Από αυτό τον γάμο ο Αλή απέκτησε και τους δυο
του γιους, το Μουχτάρ (1769) και το Βελή (1773).</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Μέσω
διαφόρων δολοπλοκιών κατάφερε να εξοντώσει τόσο το πεθερό του όσο και τον
διάδοχο αυτού Σελήμ, χωρίς όμως να καταφέρει να διοριστεί Πασάς, ενώ εκδικήθηκε
τους κατοίκους του Χορμόβου και του Λικλίου οι οποίοι είχαν, πριν από χρόνια,
ατιμάσει την μητέρα του. Το 1785 διορίστηκε επόπτης των οδικών αρτηριών της Ρούμελης
και ήρθε σε συνεννόηση με τους ληστές που δρούσαν στη Θεσσαλία. Όμως το 1787,
όταν διορίστηκε πασάς των Τρικάλων, καταδίωξε και εξόντωσε τους πρώην συμμάχους
του, λυτρώνοντας την περιοχή από τις ληστρικές επιδρομές και αποκτώντας τη φήμη
ενός ικανού διοικητή.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br />
</span><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΓΕΝΝΕΤΗΡΑ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο Αλή
Πασάς γεννήθηκε σε τόπο άγριο και φτωχό, την Αλβανία, την «Χώρα των Αετών». Το
αφιλόξενο και σκληρό περιβάλλον έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του
χαρακτήρα του. Η Αλβανία την εποχή εκείνη -μέσα 18<sup>ου</sup> αιώνα-
ήταν μια τυπική επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά την πτώση της
Κωνσταντινούπολης, το 1453, διατήρησε μια ανεξάρτητη και αυτόνομη φυσιογνωμία
κάτω από το σκήπτρο του Χριστιανού ηγεμόνα της Γεωργίου Καστριώτη - Σκεντέρμπεη
(1405 - 1468), ο οποίος απέκρουσε επιτυχώς τις Τουρκικές επιθέσεις. Μετά το
θάνατό του οι Τούρκοι επιβλήθηκαν και την ενσωμάτωσαν το 1478.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Μέχρι τότε
οι κάτοικοί της ήταν χριστιανοί, λίγο-λίγο όμως άρχισαν να ασπάζονται τον
Ισλαμισμό, για να αποφύγουν την υποχρεωτική στρατολόγηση και να απολαμβάνουν τα
φορολογικά -τουλάχιστον- πλεονεκτήματα του Μουσουλμανικού πληθυσμού. Παράλληλα
άρχισαν να μετακινούνται συνεχώς προς άλλες περιοχές, ακόμη και τα ελληνικά
νησιά, για μόνιμη εγκατάσταση. Το 1820 ο ιστορικός George Finlay έκανε μια
έρευνα και διαπίστωσε ότι οι Αλβανοί είχαν εποικήσει μεγάλο μέρος της Ελλάδας:
«Αλβανοί κατέχουν ολοσχερώς το μεγαλύτερο μέρος της Βοιωτίας, το νότιο της
Άνδρου, όλη τη Σαλαμίνα, και μέρος της Αίγινας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Στην
Πελοπόννησο είναι πολυάριθμοι. Κατέχουν ολόκληρη την Κορινθία και Αργολίδα,
καθώς και τμήματα της Αρκαδίας και Αχαΐας. Η αξιολογότερη μερίδα του Αλβανικού
πληθυσμού στην Ελλάδα είναι οι 20.000 κάτοικοι της Ύδρας και οι εμποροπλοίαρχοι
του Πόρου και του Κρανιδίου. Επιφανέστερος όλων ο Λάζαρος Κουντουριώτης». Οι
Αλβανοί αυτοαποκαλούνταν Σκιπητάρηδες, ενώ οι Τούρκοι τους έλεγαν Αρναούτηδες,
οι Έλληνες Αρβανίτες, οι Σλάβοι Αρμπανάς και οι Γκέγκηδες Αρμπιναίους. Μισούσαν
και περιφρονούσαν -όσο τίποτε άλλο- τους Τούρκους. Με τους Έλληνες ζούσανε
αρμονικά. Η θρησκεία τους ουδεμία επίδραση είχε στους περισσότερους. Θεός τους
ήταν ο χρυσός και τα λάφυρα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η
φιλαργυρία τους ατελείωτη. Για τα χρήματα και μόνο ήταν πρόθυμοι να υπηρετήσουν
οποιονδήποτε. Οι γαιοκτήμονες ήταν καπεταναίοι και αρχηγοί, ενώ οι της κατώτερης
τάξης αγρότες, κτηνοτρόφοι και ληστές. Όλοι όμως θεωρούσαν δικαίωμά τους να
οπλοφορούν, ενώ οι φυλές μεταξύ τους βρίσκονταν σε ατέλειωτες εχθροπραξίες, σε
πείσμα της εξουσίας των τοπικών Πασάδων και της κυριαρχίας του σουλτάνου. Οι
Αλβανοί είναι ο μοναδικός λαός ο οποίος έχει φυλετική συγγένεια και κοινή
καταγωγή με τους Έλληνες. Οι Αλβανοί φορούσαν τη φουστανέλα -όπως και οι άλλοι
λαοί των βόρειων Βαλκανίων- αιώνες πριν αυτή καθιερωθεί σαν εθνική στολή των
Ελλήνων.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ήδη σε
έγγραφο του 1355, πιστοποιείται η ύπαρξή της στην Αρβανιτιά, ενώ η ονομασία της
προέρχεται από το Ιταλικό fustagno. Στην Ελλάδα εμφανίστηκε με την ομαδική
Αρβανίτικη μετανάστευση του 16<sup>ου</sup> και 17<sup>ου</sup> αιώνα.
Οι Υδραίοι - Αρβανίτες Κουντουριώτηδες την έκαναν μόδα στο Μοριά, ενώ η Ρούμελη
είχε προηγηθεί. Στα Γιάννενα του Αλή όλοι οι αρματολοί του -Έλληνες και
Αρβανίτες- και οι γιοι του φορούσαν φουστανέλα, ενώ ο ίδιος όχι. Στην Ελλάδα η
φουστανέλα καθιερώθηκε ως επίσημη εθνική ενδυμασία μόλις το έτος 1834 από το
βασιλιά Όθωνα. Στην προεπαναστατική Ελλάδα η φουστανέλα δεν είχε οποιαδήποτε
σχέση με το ρομαντικό λευκό ένδυμα, που η Ελληνική λαϊκή παράδοση δημιούργησε.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjewLTom6-bZ8pyYjeCY9yNhjI4gQJN1zGb30zIcUAW5jLiHxcSCp5D2uVKkJTE8CSDs__GnkZJncP7ZVQzMby2FHq444yO4JzLrUXaPq1EIjp6TSoHcOX3-URtrqaXI1A5hRXonynoONU/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjewLTom6-bZ8pyYjeCY9yNhjI4gQJN1zGb30zIcUAW5jLiHxcSCp5D2uVKkJTE8CSDs__GnkZJncP7ZVQzMby2FHq444yO4JzLrUXaPq1EIjp6TSoHcOX3-URtrqaXI1A5hRXonynoONU/s640/7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο
περιηγητής W. M. Leake σημειώνει το 1810 στα Γιάννενα: «Η Αρβανίτικη αυτή
φορεσιά είναι όμορφη μόνον όταν είναι καινούργια και καθαρή. Οι αξιωματικοί του
Αλή ξεχωρίζουν από τους στρατιώτες από τις καθαρότερες φουστανέλες. Οι
τελευταίοι την αφήνουν λερωμένη ώσπου να λειώσει επάνω τους. Είναι εντελώς
βρώμικη και λιγδιασμένη με χοιρινό λίπος, για να είναι αδιάβροχη. Χρησιμοποιούν
τις δίπλες της σαν προσόψι, μαντήλι και πατσαβούρα για να καθαρίζουν το σώμα,
τα όπλα και τα μαχαίρια τους. Υπάρχουν φουστανέλες ακόμη και με 500 δίπλες, που
για να γίνουν χρειάζονται ολόκληρο τόπι υφάσματος».</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Κάτω από
τη φουστανέλα οι Έλληνες τσολιάδες (τσολιάς σήμαινε αυτός που φοράει τσόλια,
δηλ. κουρέλια) δεν φορούσαν εσώρουχο - σε αντίθεση με τους Αρβανίτες. Είναι
γνωστό το επεισόδιο του Καραϊσκάκη με τον Αλή. Σε κάποια γιορτή στα Γιάννενα,
σέρνοντας πρώτος το χορό, την στιγμή που έφερε γύρους άθελά του η φουστανέλα
του ξεσκέπασε τα απόκρυφα μέρη του. Ο παριστάμενος γιος του Βεζίρη, ο Μουχτάρ,
που θεώρησε προσβλητικό το κάμωμα του «γύφτου» -όπως έλεγαν τον Καραϊσκάκη για
τη μαυρίλα του- παραπονέθηκε στον πατέρα του. Όταν αυτός κάλεσε τον Καραϊσκάκη
να απολογηθεί, εκείνος για να αποδείξει ότι ήταν συμπτωματικό ξανάκανε το
κάμωμα μπροστά στον αφέντη του.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Γελώντας ο
Αλής του τη χάρισε, αφού στάθηκε και ο ίδιος μάρτυρας των αποκαλύψεων της
φουστανέλας του Καραϊσκάκη, ο οποίος όμως είχε στις μάχες μαζί του ένα «παλιόβρακο»,
γνωστό με το όνομα «Κατερίνα», το οποίο υποχρέωνε να φοράνε όσοι από τους
άντρες του έδειχναν φόβο και δειλία στον πόλεμο.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η
ΘΗΡΙΩΔΗΣ ΜΑΝΑ ΧΑΜΚΩ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η μητέρα
του Χάμκω (Εsmihan Hanim στα Αλβανικά), ήταν η κόρη του ισχυρού τοπικού μπέη
της Κόνιτσας, Ζεϊνέλ-Μπέη. Έχουν γραφτεί πολλά για αυτήν. Όλοι συμφωνούν ότι
επρόκειτο για ισχυρή προσωπικότητα. Στα νιάτα της λέγεται ότι ήταν πολύ όμορφη.
Τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά της και τα γαλάζια μάτια της -που κληρονόμησε και στον
Αλή- έκαναν πολλές αντρικές καρδιές να κτυπήσουν, αυτή όμως προτίμησε για
εραστή της ένα γεροδεμένο Χριστιανό Αρβανίτη, τον Τσαούς Πρίφτη, τον οποίο
σπίτωσε στην οικογενειακή της στέγη, αδιαφορώντας για την παρουσία του συζύγου
της, τον οποίο καθόλου δεν υπολόγιζε. Μετά από το θάνατο του τελευταίου, και
αφού δηλητηρίασε τα δύο παιδιά του από τον πρώτο του γάμο, ανέλαβε τα ηνία της
οικογένειας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Από μικρή
έμαθε να ιππεύει και να χειρίζεται τα όπλα. Οργάνωσε δικό της σώμα κλεφτών και
έγινε ο φόβος και ο τρόμος των χωριών του Τεπελενίου. Την είπαν μοχθηρή,
ακόλαστη, δόλια, θηριώδη, πλεονέκτρια και πόρνη. Όταν αυτή που έπλασε τον Αλή
σαν τον μελλοντικό σατράπη, όντας σκληρή και απαιτητική απέναντί του. Απείθαρχη
και περήφανη πέταξε το φερετζέ και πήρε το τουφέκι. Η Χάμκω πέθανε στο σεράι της
στο Τεπελένι το 1792 σε ηλικία 67 ετών, πιθανόν από καρκίνο της μήτρας. Ο
Pouqueville γράφει ότι άφησε ιδιόχειρη διαθήκη στα Ελληνικά, όμως κάτι τέτοιο
ουδέποτε πιστοποιήθηκε ιστορικά.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ορισμένοι
την παρομοιάζουν με την Ολυμπιάδα, την ηπειρώτισσα μητέρα του Αλέξανδρου, σε
ό,τι αφορά τη σκληρότητα, την εκδικητικότητα, τη φιλοδοξία και τη δολοπλοκία.
Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά, που την παρουσιάζει εντελώς διαφορετική. Ο
Κονιτσιώτης ιστορικός συγγραφέας Γιάννης Λυμπερόπουλος υποστηρίζει ότι «την
διέκριναν η αγάπη προς τον απλό λαό, Χριστιανικό ή Μουσουλμανικό, ο σεβασμός
προς την Χριστιανική θρησκεία, η μεγάλη αναγνώριση της παιδευτικής αξίας της
Ελληνικής γλώσσας, η εκτίμησή της προς τις δυνατότητες που είχαν οι Έλληνες, το
μίσος προς τους τοπικούς αγάδες και μπέηδες που λυμαίνονταν τα χωριά κλπ».</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Και εδώ
ισχύει ότι και για τα πρώτα χρόνια του Αλή. Όλα προέρχονται από αφηγήσεις,
γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί της, όσο αυτή ζούσε.<br />
</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br />
</span><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΑΔΕΡΦΗ ΧΑΪΝΙΤΣΑ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο Αλή
Πασάς είχε μόνο μια αδερφή, τη Χαϊνίτσα (ή και Σαχνισά), που την περνούσε
τέσσερα χρόνια. Οι δυο τους έμοιαζαν τόσο στη σωματική εμφάνιση, όσο και στα
ψυχικά χαρακτηριστικά. Η Χαϊνίτσα διέθετε σπάνια ευφυΐα, ήταν σατραπική και
αιμοβόρος αλλά και πολύ περήφανη και εγωίστρια. Ήταν άγρια και αδίστακτη, σαν
τη μάνα της. Συζητούσε με τον αδερφό της για τα προβλήματά του και του πρότεινε
πάντοτε λύσεις. Αυτός κάποτε της είπε αστειευόμενος: «Εσύ, Σαχνισά, αν ήσουνα
άντρας θα με ξεπερνούσες». Σε ηλικία 20 ετών την πάντρεψαν με τον Αλή Μπέη, από
τον οποίο απέκτησε τον Ελμάζ και την Χασμιέ. Μετά τη δολοφονία του από τον
αδερφό του Σουλεϊμάν παντρεύτηκε το δεύτερο και γέννησε μαζί του τον Αδέμ και
δυο κόρες.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο
πρωτότοκος Ελμάζ στα 1805 -σε ηλικία 30 ετών- ανέλαβε κυβερνήτης των Τρικάλων,
λίγο καιρό όμως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του προσβλήθηκε από ευλογιά και
απεβίωσε. Η Χαϊνίτσα επειδή θεώρησε ότι ο θάνατος του γιου της οφειλόταν σε
λάθη και αμέλεια του γιατρού, διέταξε τον απαγχονισμό του, εκείνος όμως πρόλαβε
και διέφυγε. Ο Ελμάζ είχε μια κόρη η οποία παντρεύτηκε τον ξάδερφό της Σελήμ,
τον γιο του Βελή. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1809, πέθανε και ο εικοσάχρονος
δεύτερος γιος της Αδέμ από φυματίωση στα Γιάννενα. Η Χαϊνίτσα τότε έφτασε στα
όρια της παραφροσύνης και αφού πρώτα επιχείρησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στην
λίμνη των Ιωαννίνων, αποσύρθηκε στο σεράι της στο Λιμπόχοβο.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Βυθίστηκε
σε βαθύτατο πένθος, υποχρέωσε όλες τις γυναίκες της αυλής της να κάνουν το ίδιο
και επέβαλε στη χήρα του γιου της να κοιμάται επάνω σε ένα σκληρό στρώμα, στο
έδαφος. Κατέκαψε τα ωραία ρούχα και τις γούνες της, κατακομμάτιασε -με σφυρί-
τα κοσμήματά της, έσπασε όλους τους καθρέφτες στο σεράι και έβαψε τα τζάμια των
παραθύρων με μαύρο χρώμα. Απέφευγε να δει οποιονδήποτε επισκέπτη και κλείστηκε
στον εαυτό της. Η Χαϊνίτσα δεν ξαναβγήκε από το σεράι του Λιμπόχοβου μετά από
το θάνατο του Αδέμ. Η Σαχνισά - Χαϊνίτσα εγκαταστάθηκε μετά το θάνατο του
δεύτερου άντρα της στο Λιμπόχοβο κοντά στο Αργυρόκαστρο, όπου έκτισε και ένα
μικρό «σεράι». Το κτίριο καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1809 και αμέσως ο αδερφός
της -πανίσχυρος και πάμπλουτος Βεζίρης των Ιωαννίνων πλέον- της έχτισε ένα νέο
παλάτι - οχυρό. Όπως γράφει ο δισέγγονος της Χαϊνίτσας και βιογράφος του Αλή,
Αχμέτ Μουφίτ Μπέης Λιμπόχοβα (1876 - 1927), ήταν ένας πύργος που έμοιαζε με ευρωπαϊκό
φρούριο. Είχε μεγάλα περιμετρικά τείχη και διέθετε ισχυρά κανόνια. Ο Σπύρος
Αραβαντινός αναφέρει ότι κατά το κτίσιμό του έγιναν πολλές αδικίες και τα
θεμέλιά του είναι ποτισμένα με ανθρώπινα αίματα. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι το
ασυνήθιστο, αφού σε όλα τα έργα που έκανε ο Αλής δούλευαν υποχρεωτικά και χωρίς
αμοιβή οι κάτοικοι της περιοχής.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Έτσι, όταν
κτιζόταν το φρούριο, ο κετχουδάς της Χαϊνίτσας, Ομάρ - Αγάς κατέσχεσε όλα τα
υλικά που χρειαζόταν, άμμο, ασβέστη, πέτρες, ξύλα. Γι’ αυτό μετά την εξόντωση
του Αλή οι κάτοικοι, έπειτα από δίκη, πήραν από το Μαλίκ Πασά (εγγονό της
Χαϊνίτσας) ως αποζημίωση 100.000 γρόσια. Στον Πύργο (που δεν σώζεται σήμερα)
έμεινε πολλές φορές ο Αλής, ενώ φιλοξενήθηκαν και ο Λόρδος Μπάυρον με τον John
Cam Hobhouse, κατά την πορεία τους προς το Τεπελένι, όπου θα συναντούσαν τον
Πασά των Ιωαννίνων. Πολλοί στην Αλβανία πίστευαν για πολλά χρόνια ότι ο Πασάς
είχε κρύψει ένα μέρος των θησαυρών του, και, κυρίως, τα κοσμήματά του, στον
πύργο του Λιμπόχοβου.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBB9ojuudD29SKQZ5XyEMM_cvExVxQPBIBko-GZWFAGpEzsV5_DQPtPC9QVeQ26L9dxW6-I1EAwa0e97BjnrRVcszEIRxzjHDQkvtRiINK85mgykvh73Q38Cn_xMtdCZvq5fSOxDgZlFU/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBB9ojuudD29SKQZ5XyEMM_cvExVxQPBIBko-GZWFAGpEzsV5_DQPtPC9QVeQ26L9dxW6-I1EAwa0e97BjnrRVcszEIRxzjHDQkvtRiINK85mgykvh73Q38Cn_xMtdCZvq5fSOxDgZlFU/s640/8.jpg" width="440" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Αυτό -κατά
το δισέγγονο της Χαϊνίτσας- δεν είναι αληθινό «γιατί δεν είχε στείλει στην
αδερφή του ποτέ ούτε ένα οβολό, εκτός από τα χρήματα που ξόδεψε για να χτίσει
το σεράι και το φρούριο». Μετά την πτώση του Πασά, ο νικητής Χουρσίτ δεν
πείραξε τον πύργο, στον οποίο έμεναν, μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, οι εγγονοί
της Χαϊνίτσας, Ιζέτ μπέης και Μαλίκ μπέης. Η αδερφή του Τεπελενλή πέθανε τα
τέλη Μαΐου του 1821 (οκτώ μήνες πριν από την εκτέλεσή του) και κηδεύτηκε στο
Λιμπόχοβο, όπου σήμερα βρίσκεται άθικτος ο τάφος της, ενώ η επιτύμβια στήλη του
εκτίθεται στο Μουσείο Τιράνων.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο ΓΑΜΟΣ
ΤΟΥ ΑΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΙΝΕ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Πρώτη
γυναίκα του Αλή, ήταν η Εμινέ. Όταν παντρεύτηκαν στο Αργυρόκαστρο, το 1768,
εκείνη ήταν 20 ετών και ο Αλής 28. Είχε σεμνό και καλοκάγαθο χαρακτήρα. Λέγεται
ότι μετά την γέννηση του Μουχτάρ, ο Βεζίρης δεν την άφησε να τον θηλάσει, από
φόβο μήπως τη μοιάσει σε πραότητα και σε καλοσύνη. Έβγαινε συχνά στην πόλη για
να βοηθήσει τους φτωχούς και ανήμπορους. Είχε πολλές φορές καταφέρει να
αποτρέψει τον Αλή από φριχτές πράξεις. Αλλά και αυτός τη σεβόταν, ίσως να την
αγαπούσε κιόλας. Εκτός από δυο γιους γέννησε και μια κόρη. Ο Αλής, την πήρε με
δόλο από την αγκαλιά της και την έπνιξε στη λίμνη. Δεν ήθελε θηλυκούς
απογόνους.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Στην Εμινέ
είπε ότι, δήθεν, αρρώστησε και πέθανε, όμως στον Pouqueville αποκάλυψε ο ίδιος
την αλήθεια. Ο θάνατος της Εμινέ ήταν τραγικός. Όταν, στα 1803, ο Πασάς
βρισκόταν στο αποκορύφωμα του πολέμου εναντίον των Σουλιωτών, αυτή φοβούμενη
ότι οι άγριοι και πολεμοχαρείς ορεσίβιοι θα τον εκδικηθούν σκοτώνοντας τους δυο
γιους τους, τον ικέτευσε να σταματήσει τον πόλεμο, επικαλούμενη μάλιστα και ένα
όνειρο που είχε δει. Ο Αλής έγινε έξαλλος. Κραύγασε και όρμησε εναντίον της,
εκτοξεύοντάς της φοβερές κατάρες και απειλές, ενώ συγχρόνως άρπαξε ένα πιστόλι
και πυροβόλησε στον αέρα για να την τρομοκρατήσει. Αυτή από το φόβο της
λιποθύμησε και έπεσε αναίσθητη στο πάτωμα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Αμέσως
ήρθε ο Ιταλός γιατρός Tozoni (ο Αλής τον είχε ειδικά για να δηλητηριάζει τους
αντιπάλους του), εξέτασε την άτυχη Εμινέ και είδε ότι δεν πέθανε, αλλά απλά
ήταν λιπόθυμη. Το ίδιο βράδυ ο Πασάς πήγε ανήσυχος στον οντά της, αλλά εκείνη
δεν του άνοιγε. Τότε έσπασε την πόρτα και μπήκε. Όταν εκείνη τον αντίκρισε
μαρμάρωσε, τον κοίταξε με τρόμο και ξαφνικά έπαθε αποπληξία. Πριν ξημερώσει
ήταν νεκρή. Το περιστατικό αφηγήθηκε ο ίδιος ο Paolo Tozoni στον πρόξενο
Pouqueville. Όταν πέθανε η Εμινέ ήταν 56 χρονών. Ο Αλής την έθαψε με τιμές σε
ένα μνήμα με περίτεχνο κιγκλίδωμα, στην ακρόπολη του Ιτς - Καλέ. Στον ίδιο τάφο
τοποθετήθηκε και το ακέφαλο σώμα του, 20 χρόνια μετά.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ύστερα από
επιθυμία του γράφτηκε στην επιτύμβια πλάκα το επίγραμμα: «Η έχουσα καλόν όνομα
κόρη του Καπλάν Πασά, Ουμ Γκιουλσούμ Χανούμ, μένει ευχαριστημένη εις τον
παράδεισον. Ας έχει ζωήν η υψηλή οικογένειά της, διότι ελύπησε (αγάπησε) τον
αρχηγόν Αλή Πασάν». Όπως προαναφέρθηκε ο Πασάς δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει τη
γυναίκα του Εμινέ, αλλά πυροβόλησε απλώς στον αέρα, για να την τρομάξει, επειδή
τόλμησε να του πει να συμβιβαστεί με τους Σουλιώτες. Κατά βάθος εκτιμούσε και
σεβόταν την ευγενική και καλόψυχη Αρβανιτοπούλα. Για πολλά χρόνια ο σκληρός
σατράπης δεν μπορούσε να απαλλαγεί από τη σκέψη της.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Την έβλεπε
συχνά στα όνειρά του, ξυπνούσε ιδρωμένος, τρομαγμένος και φοβισμένος, ούρλιαζε
και κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι του, ενώ οι ικεσίες του να τον συγχωρέσει
ακούγονταν σε όλο το παλάτι.<br />
</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br />
</span><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η άρνηση
του Κουρτ - Πασά να δώσει την κόρη του Μαριέμ σύζυγο στον Αλή, του προξένησε
βαθύ ψυχικό τραύμα. Ο εγωισμός του είχε πληγωθεί βαριά. Ο ευγενής και πράος
Ιμπραήμ της Αυλώνας δεν πήρε όμως μόνο την κόρη του Κουρτ, αλλά μετά τον θάνατο
του «Λύκου» έγινε και Πασάς του Μπερατιού. Ο Αλής τον μίσησε θανάσιμα και
ορκίστηκε εκδίκηση. Αρκετά χρόνια αργότερα συνέβη ένας τριπλός γάμος. Ο
πρωτότοκος γιός του Αλή, ο Μουχτάρ, παντρεύτηκε την Πάσω, μεγαλύτερη κόρη του
Ιμπραήμ, ο δευτερότοκος Βελής την μικρότερη Ζεϊμπεντέ, και ο ανεψιός του Αδέμ
-γιος της αδερφής του Χαϊνίτσας- την τρίτη κόρη του Ιμπραήμ, την Μπελαΐς
Χανούμ.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Έτσι
πίστευε ο πανούργος Βεζίρης ότι θα εξουδετερώσει τον μισητό αντίπαλό του. Όμως
όχι μόνον αυτό δεν έγινε, αλλά ο Ιμπραήμ βοήθησε σημαντικά τους Σουλιώτες στους
αγώνες τους κατά σατράπη. Ο Αλής προσπάθησε πολλές φορές να νικήσει τον Πασά
του Βερατίου, όμως όλες οι επιχειρήσεις εναντίον του απέτυχαν. Αρκετά χρόνια
αργότερα, το 1810, εξαπέλυσε εναντίον του Μπερατιού τον ικανότατο στρατηγό του
Ομέρ Βρυώνη, επικεφαλής ισχυρότατης δύναμης. Μετά από οχτάμηνη πολιορκία ο
Ιμπραήμ εγκατέλειψε το κάστρο του και κατέφυγε στη γενέτειρα του Αυλώνα, με
σκοπό να περάσει στη Γαλλοκρατούμενη Κέρκυρα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο Ομέρ τον
κυνήγησε και, τελικά, τον αιχμαλώτισε. Ο άτυχος Πασάς οδηγήθηκε αλυσοδεμένος
στα Γιάννενα όπου, με το γιο του Σουλεϊμάν, ρίχτηκε στα μπουντρούμια της
Λιθαρίτσας. Μαζί τους πιάστηκε και ο νεανικός έρωτάς του Αλή, η γερασμένη πια
Μαριέμ, την οποία κράτησε σε περιορισμό στο χαρέμι του της Κόνιτσας. Δέκα
χρόνια έμειναν φυλακισμένοι ο Ιμπραήμ και ο γιος του στα Γιάννενα. Ο Αλής είχε
απαγορεύσει στις δυο κόρες του Ζεϊμπεντέ και Πάσω να τον επισκέπτονται. Αυτές
του έστελναν κρυφά φαγητό που μαγείρευαν μόνες τους, γιατί φοβόνταν μήπως τον
δηλητηριάσουν.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο
σουλτάνος έστειλε διαταγή να απελευθερωθεί ο υψηλός φυλακισμένος, αλλά ο
Βεζίρης την αγνόησε. Ο Ιμπραήμ πέθανε σε ηλικία 80 ετών, το 1820, στα Γιάννενα.
Ο Σουλεϊμάν ελευθερώθηκε από τους Τούρκους και κατέλαβε υψηλόβαθμη κυβερνητική
θέση.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br />
</span><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ
19oυ ΑΙΩΝΑ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">H
γεωγραφική θέση και η μορφολογία του εδάφους, δηλαδή το ανάγλυφο, έπαιξαν
σημαντικό ρόλο (θετικό και αρνητικό) στην ιστορική πορεία της Ηπείρου. Η θέση
της απέναντι στα Βενετοκρατούμενα (ως το 1797) Επτάνησα -και μάλιστα απέναντι
στην Κέρκυρα, πρωτεύουσα των Επτανήσων- και τα παραθαλάσσια Βενετικά
προγεφυρώματα (Πρέβεζα και Πάργα) στην περιοχή της, καθώς και η μικρή απόσταση
που την χωρίζει από την Ιταλία καθόρισε, σε μεγάλο βαθμό, την κοινωνική -
οικονομική και πολιτιστική της ανάπτυξη. Από τη μια, το ορεινό του εδάφους με
τον κατακόρυφο άξονα Πίνδου-Γράμμου καθιστούσε δύσκολη την επικοινωνία της μιας
περιοχής με την άλλη.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Οι
διαδοχικοί ορεινοί όγκοι και το δύσβατο του εδάφους δυσχέραιναν τη διακίνηση
ανθρώπων και εμπορευμάτων. Από την άλλη πλευρά όμως, οι κοιλάδες και τα πολλά
ποτάμια που διασχίζουν την Ηπειρωτική γη (Άραχθος, Αχέροντας, Καλαμάς, Λούρος,
Δρίνος), λειτουργούσαν ως δίοδοι της ενδοηπειρωτικής επικοινωνίας. Οι χερσαίοι
δρόμοι που ένωναν ο ένας τα Γιάννενα με τα Τρίκαλα και τα Γρεβενά, διαμέσου του
Μετσόβου, και ο άλλος (ο βορειότερος) τα Γιάννενα με την Κορυτσά και το
Μοναστήρι, γίνονταν τον χειμώνα δυσκολοδιάβατοι, δυσχεραίνοντας τη μετακίνηση
ταξιδιωτών και εμπόρων. Γι’ αυτό, ως αντίβαρο, αναπτύχθηκαν οι θαλάσσιες
συγκοινωνίες στα δυτικά της (λιμάνια Πρέβεζας, Σαγιάδας, Σαλαώρας).</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaT-wcyjjlVaSCc5GAeeFn7koFZhlscIbh7tG64RVggWnKYcv4jLZL3pluwFdqEU-nNw_AHREaIi2fnkgV0F7Js8vkCxTt3ZzDK9EMypxc80xqrpGdT6RbTfDXDv_oVLQuT2-VnPNLE1Y/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaT-wcyjjlVaSCc5GAeeFn7koFZhlscIbh7tG64RVggWnKYcv4jLZL3pluwFdqEU-nNw_AHREaIi2fnkgV0F7Js8vkCxTt3ZzDK9EMypxc80xqrpGdT6RbTfDXDv_oVLQuT2-VnPNLE1Y/s640/9.jpg" width="368" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ας
σημειωθεί ότι οι δυσκολίες διαβίωσης, εξαιτίας του ορεινού εδάφους, δημιουργούν
έναν τύπο σκληραγωγημένου, ανυπότακτου και επαναστάτη, κάτι που παρατηρείται
και σ’ άλλες ορεινές κοινωνίες του Ελληνικού χώρου (Μάνη, Σφακιά), αλλά και έξω
απ’ αυτόν. O πληθυσμός της Ηπείρου -όπως και των άλλων ορεινών εδαφών της
Βαλκανικής την ίδια περίοδο- είναι κατεξοχήν κτηνοτροφικός, σύμφωνα με τις
πληροφορίες που μας δίνουν οι ξένοι περιηγητές, οι πρόξενοι, οι Θεσπρωτός -
Ψαλίδας, ο Π. Αραβαντινός και τα λίγα Οθωμανικά φορολογικά κατάστιχα που έχουν
εκδοθεί. Σύμφωνα με τον αξιόπιστο πρόξενο της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη Beaujour
(Μποζούρ), ο πληθυσμός της Ηπείρου έφθανε στα τέλη του 18ου αιώνα στις 400.000
ψυχές.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Το Ελληνικό
στοιχείο επικρατούσε, υπήρχαν όμως και πολλοί Τούρκοι, Αλβανοί (Χριστιανοί ή
Μουσουλμάνοι, ένα ποσοστό των οποίων προερχόταν από εξισλαμισμούς) και κάμποσοι
Εβραίοι (κυρίως στα Γιάννενα και στην Άρτα). Από τις πόλεις ξεχωρίζουν τα
Ιωάννινα, έδρα του ομώνυμου σαντζακιού/Πασαλικιού και οικονομικό-πολιτιστικό
κέντρο όλου του βορειοδυτικού Ελληνικού χώρου. O πληθυσμός τους ανερχόταν την
περίοδο αυτή σε 35.000 με 40.000 περίπου άτομα από τα οποία τα 2/3 περίπου ήταν
Έλληνες και οι υπόλοιποι Τούρκοι, Αλβανοί και Εβραίοι.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Άλλα
σημαντικά αστικά κέντρα ήταν η Μοσχόπολη, μία από τις πιο ανθηρές οικονομικά
πόλεις της Βαλκανικής (χάρη στην πλούσια κτηνοτροφία της περιοχής), με πληθυσμό
πάνω από 40.000 πριν από την καταστροφή της (1769) και η Άρτα με 10.000 περίπου
κατοίκους στα τέλη του 18<sup>ου</sup> αιώνα. Αντίθετα, η Βενετοκρατούμενη
ως το 1797 Πρέβεζα είχε μόλις 1.876 κατοίκους το 1784. Στις πηγές δεν
μαρτυρούνται σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις των διαφορετικών εθνοτήτων στις
πόλεις. Μικρότερα οικονομικά κέντρα ήταν το Μέτσοβο, κτηνοτροφικό κέντρο της
ανατολικής Ηπείρου, η Αυλώνα, σημαντικό λιμάνι στην Αδριατική, κ.ά..</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Πολλοί
Ηπειρώτες ακολούθησαν τους δρόμους της μετανάστευσης. Σε μία πρώτη φάση (16<sup>ο</sup>-18<sup>ο</sup> αιώνα)
θα εγκατασταθούν κυρίως στη Βενετία. Τούτο δεν είναι άσχετο με τη γειτνίαση με
Βενετοκρατούμενες περιοχές. Πολλοί θα πλουτίσουν από το εμπόριο και κάποιοι
(όπως οι Γλυκύς, Σάρρος και Θεοδοσίου) ιδρύουν τα πρώτα Ελληνικά τυπογραφεία σ’
αυτή την πόλη, τροφοδοτώντας με βιβλία όλο τον Ελληνισμό. Άλλοι (όπως ο Επιφάνιος)
θα δώσουν χρήματα για την ίδρυση σχολείων. Πολλοί, επίσης, Ηπειρώτες θα
εγκατασταθούν στην κεντρική Ευρώπη, στη Μοδοβλαχία και στη Ρωσία. Αρκετοί θα
πλουτίσουν από το εμπόριο και θα ευεργετήσουν τις γεννέτηρές τους προσφέροντας
χρήματα για ίδρυση σχολείων ή για άλλα έργα ευποιΐας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η
μορφολογία του εδάφους και οι κληματολογικές συνθήκες της Ηπείρου ευνοούσαν την
κτηνοτροφία και λιγότερο τη γεωργία. O Πουκεβίλ γράφει ότι στις αρχές του 19<sup>ου</sup> αιώνα
εκτρέφονταν στην Ήπειρο 1.700.000 αιγοπρόβατα, στα οποία πρέπει να προστεθούν
και 1.000.000 αιγοπρόβατα της οικογένειας του Αλή Πασά. Πολλά ηπειρωτικά
προϊόντα εξάγονταν. H εμπορική σημασία της Ηπείρου προκάλεσε νωρίς το
ενδιαφέρον της Γαλλίας που υλοποιήθηκε με την ίδρυση Γαλλικού προξενείου στην
Άρτα, το 1702, στο οποίο υπάγονταν τα υποπροξενεία του Μεσολογγιού, της
Σαγιάδας, της Πρέβεζας και της Αυλώνας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Από αυτά
τα λιμάνια εξάγονταν τα γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα της Ηπείρου, αλλά και της
δυτικής Μακεδονίας και της Θεσσαλίας. Το 1791 υπήρχαν πολλοί αμπελώνες στο
Zαγόρι, στην Παραμυθιά, στην Κόνιτσα, στη Ζίτσα που παρήγαγαν εξαιρετικό κρασί.
Οι Γάλλοι πρόξενοι και οι διάφοροι περιηγητές σημειώνουν ότι κάθε χρόνο
εξάγονταν από τον Αμβρακικό κόλπο δημητριακά, βαμβάκι, καπνός, κρασί, ξυλεία
κ.ά. Ένα μέρος των εξαγόμενων προϊόντων έφθανε με καραβάνια στα Ιωάννινα από τη
Θεσσαλία (μετάξι), ακόμη και από τη Μολδοβλαχία (κερί, βουβαλοδέρματα) και από
κει μεταφερόταν στα λιμάνια του Ιονίου.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Άλλα
καραβάνια μετέφεραν εμπορεύματα από την Ήπειρο στην κεντρική Ευρώπη από
στεριανούς δρόμους. Στα Ιωάννινα λειτουργούσαν την περίοδο αυτή πολλές
βιοτεχνίες γουναρικών, βυρσοδεψίας, αργυροχρυσοχοΐας, ραφτάδικων, κατασκευής
καπών κλπ, οργανωμένες στις συντεχνίες (εσνάφια, esnaf) της πόλης. Οι
«πρωτομαΐστορες των συντεχνιών», δηλ. οι αρχηγοί των συντεχνιών, μαζί με τους
αρχιερείς, τους άρχοντες και τους εμπόρους συγκροτούσαν το συμβούλιο της
ελληνικής κοινότητας των Ιωαννίνων που ήταν υπεύθυνο για την κατανομή και
είσπραξη των φόρων και για μία σειρά εσωτερικών ζητημάτων. Πολύ ανεπτυγμένη
ήταν η τοπική αυτοδιοίκηση στα 47 Ζαγοροχώρια.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">O γενικός
προεστός της ομοσπονδίας τους έμενε μετά τα μέσα του 18<sup>ου</sup> αιώνα
στα Ιωάννινα όπου γίνονταν οι συνελεύσεις των προκρίτων των Ζαγοροχωρίων,
εκδικάζονταν σοβαρές υποθέσεις και παίρνονταν αποφάσεις για διάφορα ζητήματα.
Στο Mέτσοβο -στο οποίο είχαν παραχωρηθεί το 1430 προνόμια που ανανεώθηκαν
πολλές φορές- οι κάτοικοι εξέλεγαν μία επταμελή επιτροπή που την αποτελούσαν ο
δημογέροντας, ο έφορος των σχολείων, ο φροντιστής των νερών, ο εισπράκτορας των
φόρων, ο αγορονόμος, ο επίτροπος των εκκλησιών και ο αρχηγός της φρουράς του
τόπου.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Τέλη του
18<sup>ου</sup> - αρχές του 19<sup>ου</sup> αιώνα η Ήπειρος γίνεται
χώρος έντονων πνευματικών - εκπαιδευτικών και, γενικά, πολιτιστικών διεργασιών
και βρίσκεται, κατά κοινή παραδοχή των ειδικών, στην πρωτοπορία των
προοδευτικών ιδεών του Τουρκοκρατούμενου Ελληνικού χώρου, χάρη στο εκπαιδευτικό
και συγγραφικό έργο φωτισμένων δασκάλων (κυρίως του Ψαλίδα και του Βηλαρά), και
χώρος πολιτικών διεργασιών, λόγω της παρουσίας του Αλή Πασά. Τα Ιωάννινα δεν
είναι πια την περίοδο αυτή ένα απλό επαρχιακό κέντρο της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, αλλά πρωτεύουσα ενός εκτεταμένου Πασαλικιού προς την οποία
στρέφονται τα βλέμματα της Ευρωπαϊκής διπλωματίας.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο διάσημος
Γάλλος χαρτογράφος και γεωγράφος Jean Υ Denis - Barbié du Bocage (1760 - 1825)
σχεδίασε τρεις συνολικά χάρτες της πρωτεύουσας του Αλή Πασά, κατά την περίοδο
της ηγεμονίας του. Ο Βocage φιλοτέχνησε περίπου 180 χάρτες διάφορων περιοχών της
Ελλάδας, εκτελώντας παραγγελίες των περιηγητών Marie - Gabriel - Florent -
Auguste de Choiseul - Couffier (1752 - 1817), Abbé Jean - Jacques Barthélemy
(1716 - 1795) και του Pouqueville, για την εικονογράφηση των έργων τους. Και
όμως -όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο- ο Bocage ουδέποτε επισκέφτηκε την
Ελλάδα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1r8WHcNzlkeuNPW8BV6ww0igCkJGooZ9hu7V5WGT3eIr5uY4p9sgXOBdsADCrOJg-rBlKSa4ek42TZO1FPKb31FlC6JtyukiQdlCx-lSSlgfXjo8oecqBf9nve0y6fdCun3F0VwcqW3I/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1r8WHcNzlkeuNPW8BV6ww0igCkJGooZ9hu7V5WGT3eIr5uY4p9sgXOBdsADCrOJg-rBlKSa4ek42TZO1FPKb31FlC6JtyukiQdlCx-lSSlgfXjo8oecqBf9nve0y6fdCun3F0VwcqW3I/s640/10.jpg" width="370" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ο ΑΛΗ
«ΠΑΣΑΣ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ»</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ΑΝΟΔΟΣ
ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο Αλή
Πασάς είχε καταφέρει να εξασφαλίσει μια συνεχώς αυξανόμενη ισχυρή επιρροή γύρω
από δράσεις που αναλάμβανε στο πλευρό του Κουρτ και του Καπλάν Πασά. Ο Αλή
συχνά συμμετείχε σε διαμάχες μεταξύ φεουδαρχών αλλά επειδή γενικά έπαιρνε το
μέρος του Σουλτάνου, είχε τραβήξει την προσοχή της Κωνσταντινούπολης. Στα 1785
διορίστηκε διοικητής στο Δέλβινο και απέκτησε τον τίτλο του Πασά. Ένα χρόνο
μετά έγινε διοικητής σαντζακιού. Γρήγορα εδραίωσε το καθεστώς του στην περιοχή
πολεμώντας ληστές και άτακτους επιδρομείς και ο Σουλτάνος του παραχώρησε την
αρχηγεία των φυλακίων της Τοσκερίας (Νότιας Αλβανίας) και της Ηπείρου.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">O πιο
σημαντικός στόχος του Αλή Πασά την εποχή εκείνη ήταν η πόλη των Ιωαννίνων. Σε
μια σημαντική και πλούσια πόλη όπως ήταν τα Γιάννενα η οικονομική δραστηριότητα
είχε αυξηθεί αρκετά. Ο αριθμός των εμπόρων και των τεχνιτών ήταν μεγάλος. Παρά
τις προσπάθειες πολλών φεουδαρχών να θέσουν την πόλη υπό την κυριαρχία τους,
στα 1788 ο έλεγχος της πόλης περνάει στα χέρια του Αλή Πασά. Ακολούθως, με ένα
φιρμάνι της η Υψηλή Πύλη επικύρωσε την κυριαρχία του. Αφού εξασφάλισε τη
διοίκηση των Ιωαννίνων και την αρχηγεία των φυλακίων της περιοχής, ο Αλή Πασάς
συμμετείχε σε εκστρατείες του κράτους αναλαμβάνοντας -ως διοικητής της
Ρούμελης- σημαντικό ρόλο στην καταστολή ορεινών εξεγέρσεων.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Εκμεταλλευόμενος
την πείρα από προηγούμενες εκστρατείες όπως ο πόλεμος του 1789 εναντίον Ρωσίας
και Αυστρίας και η καταστολή της εξέγερσης που ξέσπασε στη Σερβία ένα χρόνο
αργότερα. Ο Αλή Πασάς από τη μια πλευρά ενεργούσε με σκοπό να διατηρήσει τις
καλές του σχέσεις με την Υψηλή Πύλη και από την άλλη κάθε φορά που του δινόταν
η ευκαιρία οργάνωνε επιχειρήσεις εναντίον γειτονικών περιοχών. Όπως ακριβώς
έγινε όταν μεταξύ των ετών 1789 - 1791, δράττοντας της ευκαιρίας του πολέμου
της Αυτοκρατορίας με τη Ρωσία και την Αυστρία, επιτέθηκε στη νότια Αλβανία
(Τοσκερία) και σε άλλες περιοχές και επέβαλε την κυριαρχία του.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Όμως, μετά
το τέλος του πολέμου και για να μην προκαλέσει την αντίδραση του Σουλτάνου
σταμάτησε τις επιθέσεις του. Παράλληλα, ο Αλή Πασάς δεν άφηνε να χαθεί η
παραμικρή ευκαιρία συνεχών φιλόδοξων επιχειρήσεων με στόχο να εκδικηθεί τους
εχθρούς του, να αυξήσει τα πλούτη του και να επεκτείνει την εξουσία του. Στα
τέλη του 18ου αιώνα, ταυτόχρονα με την εμφάνιση της Γαλλικής απειλής για την
Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Αλή άρχισε ξανά τις επεκτατικές του επιχειρήσεις. Τα
προηγούμενα χρόνια είχε επιδοθεί σε μια μακρά σειρά από αιματηρές συγκρούσεις
με τους Ορθόδοξους Χριστιανούς του Σουλίου που του αντιστέκονταν.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Οι
συγκρούσεις διήρκησαν χρόνια λόγω της πολεμικής ικανότητας των Σουλιωτών και
της μορφολογίας του εδάφους της περιοχής βασικό χαρακτηριστικό της οποίας ήταν
τα βουνά. Αποτέλεσμα του πολέμου ήταν η σφαγή μεγάλου μέρους του πληθυσμού του
Σουλίου και η μετακίνηση πολλών Σουλιωτών στην Πάργα και την Κέρκυρα. Στη
συνέχεια ο Αλή Πασάς κατέλαβε την Πρέβεζα που είχαν υπό την κατοχή τους οι
Γάλλοι (1798) αποκτώντας έτσι τον τίτλο του βεζίρη. Η επιρροή και εξουσία του
Αλή μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Ωστόσο, η εξολόθρευση των αντιπάλων του, που ήταν
και ο πιο σημαντικός του στόχος, δεν είχε ακόμα επιτευχθεί.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο Μουσταφά
Πασάς στο Δέλβινο και ο Ιμπραήμ Πασάς στο Μπεράτι πρόβαλαν ως τα σημαντικότερα
εμπόδια για την εξάπλωση της κυριαρχίας του. Η Πύλη, με σκοπό να παρεμποδίσει
τις συμμαχίες των τοπικών ηγεμόνων και οδηγώντας πάντα τον ένα σε σύγκρουση με
τον άλλο, υποστήριζε τον Ιμπραήμ Πασά χρησιμοποιώντας τον ως εμπόδιο στην
επεκτατική απειλή του Αλή. Ο πλούτος και η γονιμότητα της γης που κατείχε ο
Ιμπραήμ Πασάς όμως, καθώς και οι δυνατότητες ανάπτυξης του εμπορίου στην
περιοχή του, αποτελούσαν ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση για τον Αλή.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Έτσι, ο
Αλή έχοντας καταρχήν παντρέψει τους δυο γιους του με τις κόρες του Ιμπραήμ Πασά
αποκτώντας συγγένεια μαζί του, έστειλε εναντίον του στρατεύματα ενώ είχε ήδη αποδυναμώσει
σε μεγάλο βαθμό τον αντίπαλο στρατό χρηματίζοντας τον. Ο Ιμπραήμ Πασάς κατέφυγε
στην Αυλώνα, ζήτησε βοήθεια από τους Γάλλους αλλά δεν κατάφερε να την πάρει. Ο
Αλή Πασάς χρησιμοποίησε τις επαφές αυτές του Ιμπραήμ Πασά με τη Γαλλία ως
δικαιολογία για τον εξουδετερώσει διαδίδοντας φήμες περί προδοσίας του. Ο Αλή
επιτέθηκε στην Αυλώνα, μετέφερε τον Ιμπραήμ Πασά στα Γιάννενα και τον κράτησε
φυλακισμένο μέχρι τον θάνατό του.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Με αυτόν
τον τρόπο κατάφερε να αναδειχτεί ως ο νέος ηγεμόνας στο Μπεράτι και την Αυλώνα,
περιφέρειες που κατακτήθηκαν περισσότερο με τη δύναμη του χρήματος παρά των
όπλων. Αν και οι πράξεις του Αλή Πασά εναντίον του Ιμπραήμ που είχε κάποιο
γόητρο στην Πύλη εξόργισαν τον Σουλτάνο, αυτός δεν ασχολήθηκε περαιτέρω με το
θέμα επειδή βρισκόταν σε πόλεμο με τη Ρωσία εκείνη την περίοδο. Ο Αλή διόρισε
διοικητή της Αυλώνας τον γιο του, Μουχτάρ. Όταν κλήθηκε να συμμετάσχει στην
εκστρατεία που ξεκινούσε εναντίον των Ρώσων εκείνη την περίοδο, προβάλλοντας ως
δικαιολογία την προχωρημένη του ηλικία και τη βεβαρημένη κατάσταση της υγείας
του, δεν εκτέλεσε τη διαταγή.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Αλλά
επειδή ακριβώς ενεργούσε με γνώμονα τις καλές σχέσεις με την Πύλη, έστειλε τους
γιους του Μουχτάρ και Βελή. Ο Αλή Πασάς έστειλε στρατεύματα και στο Δέλβινο
προκειμένου να εξοντώσει και τον άλλο του εχθρό τον Μουσταφά Πασά. Στα 1811,
και ενώ η πόλη παραδίδεται, ο Μουσταφά Πασάς διαφεύγει στο Γαρδίκι όπου ζούσαν
παραδοσιακοί εχθροί του Αλή. Μετά κι από αυτό ο Αλή Πασάς λεηλάτησε εξολοκλήρου
την περιοχή σφαγιάζοντας ανελέητα τους κατοίκους του Γαρδικίου. Στο εξής ο Αλή
θα έχει τον πρώτο λόγο στην περιοχή. Η ηγεμονική του περιφέρεια περιέκλειε
ολόκληρη την Νότια Αλβανία, τη Θεσσαλία και την Ήπειρο εκτός από την Πάργα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η τέτοιας
έκτασης ενδυνάμωση της ισχύος του προβλημάτιζε αρκετά την Πύλη και συχνά
πρόβαλε ως προειδοποίηση στο πρόσωπό του. Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσαν να
παρθούν αυστηρότερα μέτρα εναντίον του Αλή Πασά αλλά φαίνεται ότι η κεντρική
εξουσία που πολεμούσε να καταστείλει τη Σερβική επανάσταση είχε αφήσει το
πρόβλημα αυτό για αργότερα.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijtA0Hka8mYT5Ldtb15RksrDZaRFrowLXBjy_6mVMcsbykxN8arDGNjMRydGXp0zB4jX7_XAXM8Khz4B2rCBMm6_D3sgNv_bIDwVW4ffBkhaxrkmOkKKfqx6BkY1usGyrUAwSSIDewKw0/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijtA0Hka8mYT5Ldtb15RksrDZaRFrowLXBjy_6mVMcsbykxN8arDGNjMRydGXp0zB4jX7_XAXM8Khz4B2rCBMm6_D3sgNv_bIDwVW4ffBkhaxrkmOkKKfqx6BkY1usGyrUAwSSIDewKw0/s640/11.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΠΑΣΑΣ
ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Το 1788,
εκμεταλλευόμενος την απουσία του Πασά των Ιωαννίνων, Αλή Ζότ, λόγω εκστρατείας
στον Δούναβη, άρπαξε το Πασαλίκι των Ιωαννίνων, πράξη την οποία ενέκρινε και η
Υψηλή Πύλη, δίνοντάς του, μάλιστα, δικαιοδοσία και στη Στερεά Ελλάδα. Ως Πασάς
των Ιωαννίνων συμμετείχε στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1787 - 1792, η συμμετοχή
του όμως διεκόπη, διότι αναγκάστηκε να εκστρατεύσει το 1790 και το 1792 κατά
των επαναστατημένων Σουλιωτών, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το 1796 κατέκτησε την
Άρτα και το 1798 υπέταξε τη Χειμάρρα και κατέλαβε την Πρέβεζα, μετά από σύντομη
πολιορκία.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Μετά την
Πρέβεζα κατέλαβε τη Βόνιτσα και το 1803 υπέταξε το Σούλι και εξόρισε τους
κατοίκους του. Μάλιστα για αυτό του το επίτευγμα διορίστηκε από την Υψηλή Πύλη
διοικητής της Ρούμελης και ο γιος του, Βελής, διοικητής της Θεσσαλίας και του
Μοριά, ενώ προσωρινά η δικαιοδοσία του επεκτάθηκε μέχρι τη Θράκη.
Μεταγενέστερες του επιτυχίες ήταν η κατάληψη του Αργυροκάστρου, το 1812, και η
αγορά της Πάργας από τους Άγγλους, το 1819. Όντας ήδη αυτόνομος από την
κεντρική εξουσία, ο Αλή είδε το κράτος του να εκτείνεται, στη μέγιστή του
εξάπλωση, από την Πελοπόννησο μέχρι τη Μακεδονία.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br />
</span><b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η Πραγμάτωση του Ονείρου</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Μετά την
εξόντωση ολόκληρης της οικογένειας του πεθερού και ευεργέτη του Καπλάν - Πασά
του Δέλβινου, ο Αλής πίστεψε ότι θα έπαιρνε την θέση του. Καινούργια, όμως,
απογοήτευση. Διάδοχος δεν ορίστηκε ο ίδιος -όπως περίμενε- αλλά ένας ντόπιος
τοπάρχης του Αργυροκάστρου, ο Μουσταφά Κόκας, ο οποίος όμως λίγο μετά
δολοφονήθηκε από άγνωστο χέρι. Όλοι κατάλαβαν ποιός τον σκότωσε. Αλλά και πάλι
έχασε το παιγνίδι αφού τον δολοφονημένο διαδέχτηκε κάποιος προύχοντας από το
Αργυρόκαστρο, ο Σελήμ Μπέης. Στην αρχή ο Αλής του έκανε το φίλο και κέρδισε
έτσι την εμπιστοσύνη του. Όμως, τότε, το σατανικό του μυαλό συνέλαβε νέο αιματηρό
σχέδιο.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η μέθοδος
γνωστή και δοκιμασμένη. Κατηγορεί το Σελήμ στην Κωνσταντινούπολη ότι δήθεν
συνεργάστηκε με τους Βενετσάνους κατά τον Τουρκοβενετικό πόλεμο της εποχής
εκείνης, με αποτέλεσμα η Υψηλή Πύλη, να τον καταδικάσει σε θάνατο. Μάλιστα, το
σχετικό «φιρμάνι», στάλθηκε στον ίδιο με την εντολή να το εκτελέσει. Ο Αλής
σκότωσε λοιπόν τον Σελήμ. Για ανταμοιβή του διορίστηκε -επί τέλους- Πασάς του
Δέλβινου. Όμως και πάλι ατύχησε γιατί ο γιος του δολοφονημένου έπεισε την Υψηλή
Πύλη για το άδικο των κατηγοριών κατά του πατέρα του και πήρε τελικά αυτός το
Πασαλίκι. Ο εκπρόσωπος του Αλή στο Δέλβινο λυντσαρίστηκε από τους ντόπιους.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Ο γιος της
Χάμκως αυτή τη φορά δεν αντέδρασε. Κατάλαβε ότι ο μικρόκοσμος της Αρβανιτιάς
δεν χωρούσε πια τις άμετρες φιλοδοξίες του. Και ξεκινά να πραγματοποιήσει το
όνειρο της ζωής του, να γίνει Πασάς στα Γιάννενα. Ήταν τότε, το έτος 1785, πάνω
από 40 ετών. Στα αυτιά του αντηχούσαν τα λόγια της μάνας του: «Πασάς στα
Γιάννενα, στα Γιάννενα». Την εποχή εκείνη η άλλοτε κραταιά Οθωμανική
Αυτοκρατορία παρουσίαζε συμπτώματα εκφυλισμού. Το πανίσχυρο κράτος του 1500,
του 1600, και του 1700, δεν υφίστατο πλέον. Η κεντρική εξουσία ήταν πια αδύνατο
να επιβληθεί και είχε καταντήσει ουσιαστικά σκιώδης.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Η αχανής
και πολυεθνική τουρκική επικράτεια βρισκόταν υπό τον έλεγχο των τοπικών
φεουδαρχών και στο έλεος των λεγόμενων «κλεφτών» και «αρματολών», οι οποίοι
ήταν ότι ακριβώς υπονοεί και η ονομασία τους, ένοπλοι ληστές, που λεηλατούσαν
κυριολεκτικά την ύπαιθρο. Η Υψηλή Πύλη προσπάθησε να ελέγξει την κατάσταση
προσλαμβάνοντας στην υπηρεσία της τοπικούς πολέμαρχους. Οι οποίοι πολέμαρχοι,
είχαν αποστολή να κρατήσουν, κυρίως, ανοιχτούς τους δρόμους επικοινωνίας των
διαφόρων επαρχιών. Τα αποτελέσματα όμως ήταν πενιχρά. Η έννομη τάξη ήταν
άγνωστη στην απέραντη χώρα. Οι περισσότεροι από τους φόρους έμπαιναν στις
τσέπες των τοπαρχών και λήσταρχων, αντί να καταλήγουν στο κεντρικό
Αυτοκρατορικό ταμείο της Πόλης.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Αυτή
λοιπόν την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε ο Αλής και πέτυχε δωροδοκώντας και
εκβιάζοντας να διοριστεί «γενικός δερβέναγας» (δηλαδή αρχηγός των σωμάτων
φρουρών οδικών αρτηριών και ορεινών διαβάσεων) Ηπείρου και Θεσσαλίας, ενώ
συγχρόνως απέκτησε και τον τίτλο του Πασά των Τρικάλων. Με δύναμη 4.000
Αρβανιτών, αποφασίζει να επιβάλλει την τάξη. Διατρέχει όλη την ύπαιθρο,
καταδιώκοντας τους αρματολούς και κλέφτες, αποκεφαλίζοντας τους αρχηγούς τους,
διαλύοντας τις συμμορίες τους και αναγκάζοντάς τους να κρύβονται στα πιο
απόκρημνα βουνά.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Διέλυσε
κυριολεκτικά τους τοπικούς αγάδες (πολλά κεφάλια τους έστειλε πεσκέσι στο
σουλτάνο) και ξανάδωσε την γη στους καταπιεσμένους χωρικούς, που έπιναν νερό
στο όνομά του. Η ασφάλεια αλλά και η ελεύθερη επικοινωνία, αποκαταστάθηκαν στην
ζώνη ευθύνης του, ενώ η μάστιγα της ληστείας εξέλιπε εντελώς. Και ο ίδιος
απέκτησε στο Διβάνι την φήμη ικανού διοικητή, πιστού στη σουλτανική εξουσία και
φίλου του νόμου και της τάξης. Εκτός όμως από την φήμη την περίοδο αυτή μάζεψε
και το, πρώτο μέρος, από τους θρυλικούς θησαυρούς του. Και τότε, του
παρουσιάζεται, η μεγάλη ευκαιρία να γίνει «Πασάς των Ιωαννίνων». Ο κυβερνήτης
της Ηπείρου Αληζότ βρισκόταν στον Δούναβη, σε μια στρατιωτική αποστολή.<br />
Τα Γιάννενα ζούσαν συνεχώς μέρες αναρχίας και σκληρών συγκρούσεων. Είχαν
σχηματιστεί πολλές και ισχυρές Μουσουλμανικές φατρίες, οι οποίες ήταν συνεχώς
σε σύγκρουση με στόχο τη διανομή της εξουσίας. Καθημερινά συνέβαιναν στα
Ιωάννινα φόνοι και βιαιοπραγίες. Τον Αληζότ αναπληρούσε η σκληρή και φιλήδονη
σύζυγός του Αϊσέ. Ο Αλής, με πράκτορές του, υποδαύλιζε τις αντιπαλότητες, ώστε
να προετοιμάσει το έδαφος για την κατάληψη των Ιωαννίνων. Τον Οκτώβριο του 1788
ο Τεπελενλής αφήνει τα Τρίκαλα, περνάει την Πίνδο, εμφανίζεται μπροστά από τα
Γιάννενα και στρατοπεδεύει στο Πέραμα, αφού πρώτα διέσπειρε εντέχνως τη φήμη
ότι προτίθεται να διαλύσει τις συμμορίες που λυμαίνονταν την Ήπειρο.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Οι
Μωαμεθανοί των Ιωαννίνων θορυβήθηκαν και -αμέσως- ξέχασαν τις μεταξύ τους
διαφορές, συνενώθηκαν και αντιμετώπισαν τις δυνάμεις του Αλή στο χωριό
Μπισδούνι. Η μάχη δεν ανάδειξε νικητή και ο μεν Αλής επανήλθε στο Πέραμα, οι δε
αντίπαλοί του στα Γιάννενα. Από τη δύσκολη αυτή θέση τον έβγαλε ο πολυμήχανος
φίλος του και πανίσχυρος προεστός του Ζαγορίου, Νούτσος Καραμεσίνης, ο οποίος
του πρότεινε να παντρευτεί τη χήρα Τουρκογιαννιώτισσα αρχόντισσα Ζιλχάκω, ώστε
να προσεταιριστεί μεγάλο μέρος Οθωμανών αξιωματούχων. Έτσι ένα βράδυ διασχίζει
τη λίμνη και μπαίνει κρυφά στο Κάστρο, όπου παντρεύεται την κόρη του δημοφιλούς
Καλού - Πασά.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjER2aHOkkTYey-7l4rfEKZvkSwx7A05voOQDCBMoybYbcYYazzxGa2oz2VirCFKh05_KIpqE1XD8Gz2Ih5Ts6gmuY4XB1C1Xv29YPG0PoHCFvIHykcEmV-f2tPOjLBhhyvZAteoYBFNxQ/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjER2aHOkkTYey-7l4rfEKZvkSwx7A05voOQDCBMoybYbcYYazzxGa2oz2VirCFKh05_KIpqE1XD8Gz2Ih5Ts6gmuY4XB1C1Xv29YPG0PoHCFvIHykcEmV-f2tPOjLBhhyvZAteoYBFNxQ/s640/12.jpg" width="482" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><b>Ο γάμος κράτησε μόλις μερικές μέρες. Στη συνέχεια πραξικοπηματικά μπαίνει
στην πόλη και την καταλαμβάνει. Το κράτος του Αλή Τεπελενλή, του Λέοντα των
Ιωαννίνων, είχε πλέον γεννηθεί. Ο γιος της Χάμκως ήταν τώρα ο πανίσχυρος Πασάς
των Ιωαννίνων. Το όνειρό του είχε γίνει πραγματικότητα. Ο Αλής μπήκε στα
Γιάννενα μέσα σε αποθέωση, καβάλα στο άσπρο άλογό του ακολουθούμενος από τους
οπλαρχηγούς και τους τζοχανταραίους του, έχοντας δίπλα του το Νούτσο
Καραμεσίνη, που τόσο τον βοήθησε να κερδίσει το πασαλίκι. Σημαίες ανέμιζαν,
τύμπανα χτυπούσαν, καβαλάρηδες πίσω του και ύστερα ο στρατός του, πειθαρχικός
και συντεταγμένος.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Οι
γυναίκες του έριχναν λουλούδια, γοητευμένες από την αντρική του μορφή, τα
κατάξανθα μαλλιά του και τα ίσα γένια του που έπεφταν στο πλατύ στήθος του. Ο
Αλής ήταν τότε 48 χρόνων. Οι πράκτορές του είχαν προετοιμάσει καλά την υποδοχή,
υποσχόμενοι στους ταλαιπωρημένους από την αναρχία κατοίκους, ασφάλεια, ειρήνη
και ισοπολιτεία. Οι αντίθετοι είχαν υποταχθεί, πιστεύοντας ότι το ψεύτικο
«φιρμάνι» που κρατούσε ήταν αληθινό και αποτελούσε την αναγνώρισή του από το
σουλτάνο ως Πασά των Ιωαννίνων. Η φήμη του άλλωστε είχε προτρέξει της παρουσίας
του. Ο λαός, βασανισμένος από τους μπέηδες, τον περίμενε σαν λυτρωτή. Τράβηξε
κατ’ ευθείαν προς το κάστρο.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Κράτησε
μόνον δυνατή φρουρά γύρω του, έστειλε όμως δυνάμεις να πιάσουν τις επίκαιρες
θέσεις και να επιβλέπουν τους μπέηδες, στους οποίους δεν είχε καθόλου
εμπιστοσύνη. Φρόντισε γρήγορα να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των Γιαννιωτών.
Σκόρπισε ντελάληδες στην πόλη, που διαλαλούσαν ότι ο καθένας να κοιτά την
δουλειά του, να κοιμάται ήσυχος και να μην φοβάται τους ληστές γιατί αυτοί θα
χτυπηθούν αλύπητα. Το κοφτερό μυαλό του δούλευε ακατάπαυστα και προετοίμαζε
μεθοδικά τις επόμενες κινήσεις. Αν και δεν είχε παρά μόνο 24 ώρες παντρεμένος
με την όμορφη Ζιλχάκω -ή Ζουλέιχα- εντούτοις δεν την κάλεσε να μείνει μαζί του.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Απλώς την
επισκέφτηκε στο αρχοντικό της πάνω στο τείχος του κάστρου και την διαβεβαίωσε
ότι θα κρατήσει πιστά την υπόσχεσή του, δηλαδή να σκοτώσει τον δολοφόνο του
άντρα της, κάτι που έκανε αργότερα. Όμως, μέσα του, τον έτρωγε η αγωνία γιατί
-παρά τις δωροδοκίες και τις πιέσεις προς την Υψηλή Πύλη- δεν είχε φτάσει ακόμη
το «πραγματικό» φιρμάνι του σουλτάνου, το οποίο και θα τον αναγνώριζε επισήμως
ως Βεζίρη των Ιωαννίνων. Κανένας -εκτός από τους πολύ έμπιστούς του- δεν
γνώριζε τη φοβερή αγωνία του. Τότε μεσολάβησαν προς τον σουλτάνο οι πανίσχυροι
Ζαγορίσιοι προστάτες του Πασά, Νούτσος Καραμεσίνης και Κώστας Μαρίνογλου.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Κι, έτσι,
ο Αβδούλ Χαμήτ ο Α΄ υπέγραψε τον πολυπόθητο διορισμό, αναγνωρίζοντας απλώς τα
«τετελεσμένα γεγονότα». Η Υψηλή Πύλη μετά το πρώτο ξάφνιασμα σκέφτηκε
ρεαλιστικά και μη μπορώντας να τον πολεμήσει όχι μόνον αναγνώρισε το
πραξικόπημα του Αλή, αλλά του δίνει και προαγωγή, ορίζοντάς τον επόπτη των
δρόμων -εκτός της Ηπείρου και Θεσσαλίας- και ολόκληρης της Στερεάς Ελλάδας.
Συγχρόνως του απονέμει τον τίτλο του «Πασά δύο ιππουρήδων». Μόλις ήρθε από τον
σουλτάνο το φιρμάνι νομιμοποίησής του, στρώθηκε στην δουλειά. Πανέξυπνος όντας
έπιασε τον σφυγμό του λαού και χτύπησε εκεί που πονούσε, την ασφάλεια και την
τάξη. Ήθελε να μεταδώσει το αίσθημα της αλλαγής.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">Πρώτο έργο
του ήταν η περιστολή των άτακτων Αλβανικών συμμοριών που είχαν έρθει από το
Αργυρόκαστρο και λεηλατούσαν την πόλη. Όπως γράφει ο Αραβαντινός «απογύμνωναν
και μαστίγωναν τους Χριστιανούς μέρα μεσημέρι, ενώ -άλλους- δεν δίσταζαν ακόμη
και να τους σκοτώσουν. Είχαν τόσο θράσος, ώστε άρπαζαν τα αγόρια και τα
κορίτσια που ήταν όμορφα στην όψη». Όλους αυτούς ανάγκασε ο Αλής να
εγκαταλείψουν την πόλη του, χωρίς να προβεί σε αντεκδικήσεις ή εκτελέσεις σε
αυτή τη φάση, για λόγους πολιτικής -και μόνο- σκοπιμότητας. Έτσι σε λίγες μόνο
μέρες η ατμόσφαιρα στα Γιάννενα άλλαξε εντελώς.</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14pt; line-height: 150%;">«Εν βραχεί
χρόνω απεκαταστάθη η τάξις εν τη χώρα και επανήλθεν, η προ πολλού φυγαδευθείσα
τάξις και η ευνομία», επισημαίνει πάλι ο Αραβαντινός. Όταν τέτοιο το αίσθημα
ασφάλειας που επικράτησε στην ευρύτερη περιοχή ώστε οι χωρικοί άφηναν αφύλαχτα
τα ζωντανά τους. Ο ίδιος έκανε κάθε μέρα διαδρομές για να επιβλέπει μονάχος τα
όργανά του. Οι κακοποιοί λούφαζαν και ο ραγιάς ανέπνευσε με ανακούφιση. Πολλά
έχουν γραφτεί για την περίοδο αυτήν. Η οργάνωση του κράτους του προχώρησε με
πρωτόγνωρες μεθόδους και, δίκαια, θεωρήθηκε από τους ξένους ως «κράτος
πρότυπο». <span style="color: #990000;">(συνεχίζεται)</span></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-22669869521446482682017-05-28T23:31:00.002+03:002017-05-28T23:32:43.505+03:00Θρήνος για την Άλωση της Πόλης (29 Μαΐου 1453) - Γιατί πουλί μ΄ δεν κελαηδείς (Σαββίνα Γιαννάτου)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/618CxPPVSZ8/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/618CxPPVSZ8?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Γιατί πουλί μ΄ δεν
κελαηδείς (1990) - Σαββίνα Γιαννάτου<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Στίχοι:</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> Παραδοσιακό<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Μουσική:</span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"> Παραδοσιακό<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Περιοχή: </span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ανατολική Θράκη - Κων/πολη<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Άλλες Εκτελέσεις: </span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Χρόνης Αηδονίδης, Καριοφύλης Δοϊτσίδης, Κατερίνα Φωτεινάκη, Νεκταρία Καραντζή<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; tab-stops: 306.7pt 415.75pt; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; tab-stops: 306.7pt 415.75pt; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Γιατί, πουλί, δεν κελαηδείς<br />
‘πως κελαηδούσες πρώτα;<br />
<br />
Αχ, πώς μπορώ να κελαηδώ<br />
‘πως κελαηδούσα πρώτα;<br />
<br />
Μου κόψαν τα φτερούδια μου<br />
μου πήραν τη λαλιά μου...</span></b><o:p></o:p></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-19542199827693734902017-05-26T05:41:00.001+03:002017-05-26T05:41:54.083+03:00Η κυρά Λένη της Κοκκινιάς, o καταδότης, μια ιστορία…<div class="post-container cf" style="background-color: white; border: 0px; color: #606569; font-family: "Open Sans", Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div class="post-content-right" style="border: 0px; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div class="post-content description " itemprop="articleBody" style="border: 0px; color: #19232d; font-family: inherit; font-size: 16px; line-height: 1.857; margin: 0px 0px -1.857em; padding: 0px; position: relative; vertical-align: baseline;">
<div class="entry" style="border: 0px; font-family: inherit; margin: 0px 0px 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJh5ln8qHHOlsCQdEm7eYTuekJO1jBenx4OM86Nh4fjiLpy227zQF-LLfZZl78ZWb1fmrqujlR4ZU_J13BkCCttloeQzsqk74gsa8SR3ziMlDKwHyGLIN-58vj_0z5_go-5TptDFcXino/s1600/kyra-leni.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJh5ln8qHHOlsCQdEm7eYTuekJO1jBenx4OM86Nh4fjiLpy227zQF-LLfZZl78ZWb1fmrqujlR4ZU_J13BkCCttloeQzsqk74gsa8SR3ziMlDKwHyGLIN-58vj_0z5_go-5TptDFcXino/s640/kyra-leni.png" width="640" /></a></div>
<strong style="border: 0px; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "merriweather" , "georgia" , serif; font-style: italic; letter-spacing: 0.2px;"><br /></span></strong>
<strong style="border: 0px; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "merriweather" , "georgia" , serif; font-style: italic; letter-spacing: 0.2px;">H γιαγιά μου η Κωνσταντίνα, κάθε φορά που άκουγε Γερμανικά, έφτυνε πίσω από τον αριστερό της ώμο, μουρμουρίζοντας: “Πίσω μου σ΄έχω σατανά, αχ κυρά Λένη.” κι εμείς μικρά παιδιά της ζητούσαμε να μας πει, ξανά και ξανά την ιστορία της κυρά Λένης.</span></strong><br />
<strong style="border: 0px; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></strong>
<strong style="border: 0px; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Σας μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ, τη διήγηση της φοβερής γιαγιάς μου:</strong></div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
…Η κυρά Λένη λοιπόν, μεγάλωσε μονάχη της τέσσερα παλικάρια. Ο άντρας της ναυτικός, χάθηκε νωρίς, σ΄ένα ναυάγιο. Πήγαινε και καθάριζε τα σπίτια των πλουσίων στην Κηφισιά, έπαιρνε κι έπλενε στο σπίτι, στο χέρι ε; στην σκάφη με πράσινο σαπούνι, ποτάσα και αλισίβα, ξένα ρούχα, που τα σιδέρωνε με το βαρύ μανταμένιο σίδερο με τα κάρβουνα. Τ΄ανάθρεψε πάντως σωστά και τα έφτασε τον μεγάλο στα είκοσι τρία και τον μικρό στα δεκάξι. Δεν ξέρω αν ήταν μπλεγμένα με την αντίσταση, οι τρεις μεγάλοι ίσως ναι. Ο μικρός πάντως σίγουρα ήτανε σαλταδόρος. Ορμούσε με τους άλλους γαβριάδες στα Γερμανικά καμιόνια και τα αδειάζανε στο πι και φι από την πραμάτεια τους.</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ξημερώματα της 17ης Αυγούστου του 1944, η γειτονιά μας πλημμύρισε Γερμανούς πάνοπλους και ταγματασφαλίτες. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν κι οι χειρότεροι, λες και μισούσαν την φύτρα που τους έβγαλε. Με τα χωνιά καλούσανε τους άνδρες από δεκατεσσάρων, ως εξήντα χρονών να μαζευτούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Άκου άνδρες, παιδιά δεκατεσσάρων χρόνων, αμούστακα! Κάποιοι ντύθηκαν κι ακολούθησαν την μοίρα τους, κάποιοι άλλοι, ψάξανε για κρυψώνες μέσα στα σπίτια τους. Τι κρυψώνες, δηλαδή, στα χαμόσπιτα; Τα παλικάρια της κυρά Λένης ήταν από τους δεύτερους. Το σπίτι τους, ναυτικός βλέπεις ο πατέρας, ήταν πέτρινο κι είχε μια καταπακτή που έβγαζε στο υπόγειο. Οι τρεις με τα εσώρουχα, χώθηκαν μέσα, ο μικρός πήδηξε σαν σκιά από το πίσω παράθυρο και χάθηκε σαν αίλουρος στα σκοτάδια. Η δόλια η μάνα, άνοιξε τρέμοντας την πόρτα. Όρμησαν μέσα και χωρίς πολλά λόγια, έκαναν το σπίτι φύλλο και φτερό.</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η κυρά Λένη, στεκόταν ακίνητη, όρθια με το κεφάλι στις χούφτες, πάνω στο μικρό κιλίμι που έκρυβε την καταπακτή. Ετοιμαζότανε να φύγουν όταν – ποιος σου έβγαλε λένε το μάτι; ο αδερφός – ένας ταγματασφαλίτης με σκεπασμένο το πρόσωπο, την έσπρωξε βίαια. “Αυτό το σπίτι έχει κελάρι” φώναξε κι από το μίσος, λησμόνησε να αλλοιώσει τη φωνή του.</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ήταν ένας από αυτούς που στα χρόνια της ειρήνης του έπλενε τα πουκάμισα. Γονάτισε, άπλωσε τα κόκκινα πρησμένα από τις μπουγάδες χέρια προς το μέρος τους και τον παρακάλεσε, χωρίς να φανερώσει πως τον κατάλαβε: “Κύριε, λυπηθείτε τα παιδιά μου, με το αίμα μου αντίς για γάλα τα μεγάλωσα”</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Ήδη όμως, οι Γερμανοί είχαν μπουκάρει στο υπόγειο και τα τρία παλικάρια, χωρίς να προλάβουν να αμυνθούν, σωριάστηκαν νεκρά. Φεύγοντας, ο ” Έλληνας”, που να τρίζουν τα κόκαλά του και να μην βρίσκει ανάπαψη στον αιώνα τον άπαντα, γύρισε και της είπε.”Τον μικρό σου τον χαρίζουμε”</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Είκοσι χιλιάδες μακέλεψαν εκείνο το ξημέρωμα. Είκοσι χιλιάδες, οι πιο πολλοί αθώοι, μα όσοι ήσαν στην αντίσταση, δυο φορές αθώοι. Μέσα στον θρήνο και τον ορυμαγδό, καθένας κοίταζε τον δικό του πόνο, κανείς δεν σκέφτηκε την κυρά Λένη. Την βρήκε το στερνοπούλι της, που σώθηκε ευτυχώς, τρία μερόνυχτα μετά, με τα μάτια στεγνά, βουτηγμένη στο ξερό πια αίμα των γιων της, ανάμεσα στις αλλοιωμένες από την ζέστη σωρούς, να τους τραγουδά ένα ριζίτικο μοιρολόι, ίσως και νανούρισμα, δεν θυμάμαι καλά.</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Έβαλε τις φωνές το παιδί, τρέξαμε την μαζέψαμε, την πλύναμε, της βάλαμε δικά μας καθαρά ρούχα, χωρίς εκείνη να πει ούτε μια λέξη. Φωνάξαμε το κάρο της Δημαρχίας και πήρε τα τυμπανισμένα πτώματα, καθαρίσαμε το σπίτι από τον θάνατο και τους φιλοξενήσαμε πότε ο ένας, πότε ο άλλος στα σπίτια μας, χαροκαμένα τα περισσότερα, έως ότου σβηστούν λιγάκι από το μυαλό της οι τραγικές εικόνες.</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η ζωή όμως συνεχίζεται και στην κατοχή η μια μέρα έμοιαζε χρόνος. Γύρισαν, η κυρα – Λένη το απαίτησε, στο σπιτικό τους. Από τότε, ζούσε μηχανικά ως την απελευθέρωση. Τι μέρα κι εκείνη Θεέ μου! Όποιος δεν έχει νιώσει την χαρά της απελευθέρωσης δεν έχει χαρεί ποτέ πραγματικά στην ζωή του.</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Μόλις έφυγαν οι Γερμανοί η κυρα Λένη κάθε βράδυ, έπαιρνε παραμάσχαλα το κιλίμι που κάλυπτε την καταπακτή εκείνο το μαύρο ξημέρωμα, πήγαινε έξω από το σπίτι του καταδότη, το άπλωνε κάτω από το παράθυρό του και με τα χέρια υψωμένα όπως τότε, τραγούδαγε το ίδιο μοιρολόι ή και νανούρισμα, τι να πω!</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Πέντε σπίτια άλλαξε ο ταγματασφαλίτης που το ελληνικό κράτος, όπως τους περισσότερους από δαύτους δεν τον τιμώρησε, και τα πέντε τα βρήκε η κυρα Λένη. Τραγούδαγε ως το ξημέρωμα κι ύστερα πειθήνια ακολουθούσε τον γιο της, στο σπιτικό τους</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
.Ο προδότης να παραπονεθεί στην αστυνομία δεν μπορούσε, γιατί έτσι θα αποκάλυπτε τον ρόλο του στην κατοχή. Να την σκοτώσει, θα τον έπιαναν, άσε που ο κόσμος που δεν ήξερε, συμπαθούσε την “τρελή”. Στο έκτο σπίτι, μια ζεστή νύχτα της 17 Αυγούστου πάλι, άνοιξε το παράθυρο του, την φώναξε με το όνομά της και της είπε: “Αυτό δεν θες;” Σήκωσε το οπλισμένο με το Γερμανικό περίστροφο χέρι του και την σημάδεψε ανάμεσα στα μάτια. Η κυρά Λένη αδιάφορη, συνέχισε το τραγούδι. Τότε αυτός, ίσως για μια και μοναδική φορά αισθάνθηκε άνθρωπος, το έστρεψε στον κρόταφό του και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα.</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
“Κι η κυρά Λένη, γιαγιά;”</div>
<div style="border: 0px; font-family: inherit; margin-bottom: 1.857em; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Η κυρά Λένη από τότε ηρέμησε. Το πενήντα που έφυγα από τη γειτονιά, γιατί ήρθε η μάνα σας κι ο θείος σας από τη μέση Ανατολή και δεν μας χωρούσε το σπίτι, ντυμένη στα μαύρα πάντα, ζούσε σαν όλες τις γυναίκες της ηλικίας της. Πάντρεψε μάλιστα τον γιο της κι έριξε την αγάπη και τις ελπίδες της, όπως εγώ αλλά κι όλες οι γιαγιάδες του κόσμου, στα εγγόνια της, που είχαν και τα τρία τα ονόματα των αδικοσκοτωμένων παλικαριών της”<br />
“Γιαγιά, μισείς τους Γερμανούς;”<br />
“Εκείνους που δίναν τις διαταγές ναι, όχι όλους, μα πιο πολύ μισώ, τους δικούς μας που πήγανε μαζί τους”</div>
<h5 style="border: 0px; color: #005aab; font-family: inherit; font-size: 14px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 24px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<em style="border: 0px; font-family: inherit; margin: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Πηγη: fb Niki Vikou</em></h5>
</div>
</div>
</div>
</div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-67813076695503612132017-05-22T05:50:00.000+03:002017-05-22T05:50:51.835+03:00Πόντος - Μία ταινία μικρού μήκους με θέμα την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου <div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ταινία «Πόντος» είναι μια ταινία
μικρού μήκους, παραγωγής του 2008, που αφορά τη Γενοκτονία των Ελλήνων του
Πόντου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η διάρκεια της ταινίας είναι λίγο
μεγαλύτερη των 10 λεπτών και γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Αυστραλία. Το σενάριο,
η παραγωγή και η σκηνοθεσία είναι του Παναγιώτη Στεφανίδη και σκοπός της
ταινίας είναι να μεταφέρει στο κοινό ένα μικρό δείγμα από τη Γενοκτονία, μέσα
από την οπτική γωνιά των δύο κεντρικών χαρακτήρων που ερμηνεύουν τον Κεμάλ και
τον Πάντζο.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά
στο Φεστιβάλ των Καννών, στις 19 Μαΐου του 2008 - ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας
του Ποντιακού Ελληνισμού.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Επίσης η ταινία προβλήθηκε στην 3η
Πανελλήνια Συνάντηση Ποντιακής Νεολαίας της ΠΟΕ, τον Αύγουστο του 2007.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/MvXUc10KxdE/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/MvXUc10KxdE?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Πηγή: </span></b><b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">epontos.blogspot.gr</span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-42939582058847135912017-05-22T05:49:00.000+03:002017-05-22T05:49:55.495+03:00Διάλογος μητέρας - παιδιού<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX2qm8juacyLLpQfL_SbAODnEAjQGGSN9SuWX8V39iGX-t5IwDE90rb99XaVWMQSv2lYRmJ85gU9gp2Uvojv5EFhmnGSMjG2Wnyp6-Occ4tUeOxEo2fyjIac1V0SkT2i3pSCXK5gtSOnM/s1600/teen_music_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="436" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjX2qm8juacyLLpQfL_SbAODnEAjQGGSN9SuWX8V39iGX-t5IwDE90rb99XaVWMQSv2lYRmJ85gU9gp2Uvojv5EFhmnGSMjG2Wnyp6-Occ4tUeOxEo2fyjIac1V0SkT2i3pSCXK5gtSOnM/s640/teen_music_1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">- Παιδί μου δε σου είπα να μην
πηγαίνεις κάθε βράδυ στο κλαμπ; Θα κουφαθείς στο τέλος!<o:p></o:p></span></b></div>
<b style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">- Έφαγα ρε μάνα, παράτα με!!!</span></b>Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-76215324929164452882017-05-19T05:29:00.001+03:002017-05-19T05:29:18.306+03:00Γράμμα απ’ το Σαρλερουά: Η ζωή ενός Έλληνα μετανάστη στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου μέσα από τα γράμματα στη μάνα του!<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Ένα συγκλονιστικό φιλμ για τη ζωή των
Ελλήνων μεταναστών στις κατακόμβες των ανθρακωρυχείων του Βελγίου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Δέκα χρόνια μετά την πρώτη
μεταναστευτική αποστολή Ελλήνων εργατών στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, ο
σκηνοθέτης βλέπει από μια ιδιαίτερη προσωπική σκοπιά τη θέση και τα προβλήματα
αυτών των εργατών σε μια ευρωπαϊκή χώρα που, ως προς τα υλικά αγαθά, τους προσφέρει
τα πάντα, εκτός από την πιθανότητα γυρισμού στην Ελλάδα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το σενάριο είναι βασισμένο σε μια
επιστολή που στέλνει στη μάνα του ένας Έλληνας εργάτης ανθρακωρυχείων στο
Σαρλερουά του Βελγίου. Ο εργάτης μιλάει για τη ζωή στο Βέλγιο και για τη σχέση
του με την πατρίδα. Αισθάνεται νοσταλγία και βρίσκεται σε αδιέξοδο, παγιδευμένος
στην ξενιτιά.<o:p></o:p></span></b></div>
<b style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Στο φιλμ, παρακολουθούμε, παράλληλα με την αφήγηση, σκηνές από τη ζωή των
Ελλήνων μεταναστών-εργατών στην ξενιτιά.</span></b><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/SUEh0LILmY0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/SUEh0LILmY0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-20270428786995621842017-05-17T05:56:00.000+03:002017-05-17T05:56:54.802+03:00Τέσσερις ομόκεντροι κύκλοι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMNVnCRHQ6E4QJMOytDOKV4LVgmcqG9Xl96WkiUmQhfPw0OTfIoF69WMiB66nmza2rnY8OVtFrLEv_KOvZH63DSM8X2reA8acVhK2d8Wqh9Yjh7ypcDTIR7an2cL5Wo0GRUZNMuIOmS_g/s1600/%25CE%25BA%25CF%258D%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B9+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="574" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMNVnCRHQ6E4QJMOytDOKV4LVgmcqG9Xl96WkiUmQhfPw0OTfIoF69WMiB66nmza2rnY8OVtFrLEv_KOvZH63DSM8X2reA8acVhK2d8Wqh9Yjh7ypcDTIR7an2cL5Wo0GRUZNMuIOmS_g/s640/%25CE%25BA%25CF%258D%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B9+1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Αυτοί οι κύκλοι μοιάζουν να αλληλοκαλύπτονται.
Στην πραγματικότητα ωστόσο, δεν ακουμπάνε καθόλου ο ένας τον άλλο.<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Για του λόγου το αληθές δείτε την
παρακάτω εικόνα…<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0ORu8Q7h_8OYUrRQ6ptBj7wT4GNuBL2tZRXS4EfbQTYzZHJZZYmEssqoICDntiI-srzFGSEo0kawnx3iDycDDGz4xci-qJ-GzUHji_jqgYpeq7gUXHqCz_ZJ-T4JdjJUkESOJ-iYx0nc/s1600/%25CE%25BA%25CF%258D%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B9+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="574" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0ORu8Q7h_8OYUrRQ6ptBj7wT4GNuBL2tZRXS4EfbQTYzZHJZZYmEssqoICDntiI-srzFGSEo0kawnx3iDycDDGz4xci-qJ-GzUHji_jqgYpeq7gUXHqCz_ZJ-T4JdjJUkESOJ-iYx0nc/s640/%25CE%25BA%25CF%258D%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B9+2.jpg" width="640" /></a></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-891250580774067036.post-11260783104381348392017-05-14T07:29:00.000+03:002017-05-14T07:29:17.990+03:00Ένα γράμμα για το παιδί μου: Το συγκλονιστικό γράμμα μιας μάνας στο παιδί της<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXoIq7vTpb70axW64Pdw9E43_4ormaIG_P_oqn7K2V24cEXjrJSWm7thGjmiTERoF4W1dY4WA7hImzP11T-uHOF_picFuHj8O-yWwbq_VDtLmEWL_dUQB3HV4I-igA7919Hs1Lwt55XCw/s1600/19121.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXoIq7vTpb70axW64Pdw9E43_4ormaIG_P_oqn7K2V24cEXjrJSWm7thGjmiTERoF4W1dY4WA7hImzP11T-uHOF_picFuHj8O-yWwbq_VDtLmEWL_dUQB3HV4I-igA7919Hs1Lwt55XCw/s640/19121.jpg" width="465" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: #c00000; font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
ΜΟΥ<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Αγαπημένο μου παιδί,<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">την ημέρα που θα προσέξεις ότι γέρασα
- κι αυτό φοβάμαι πως δεν θα αργήσει να γίνει - κάνε υπομονή και προσπάθησε να
καταλάβεις…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Μπορεί τα χρόνια μου να πέρασαν.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Μπορεί οι ρυτίδες να χάραξαν το
πρόσωπό μου.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Όμως ούτε η καρδιά μου έχασε την
τρυφερότητά της, ούτε τα μάτια μου την καλοσύνη τους.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Από την πρώτη στιγμή ήμουν δίπλα σου
και με ανείπωτη λαχτάρα περίμενα τον ερχομό σου!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Και όταν το θαύμα έγινε, από την
ευτυχία μου άνοιξαν οι ουρανοί και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Στα χρόνια που πέρασαν ήμουν δίπλα
σου με την αγάπη που σου άξιζε και την τρυφερότητα που χρειαζόσουν!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Όμως ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι
αλλαγές επάνω μας είναι ορατές…<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Γι’ αυτό αν κάποια φορά λερωθώ την
ώρα που τρώω ή εάν δυσκολεύομαι να ντυθώ, δείξε κατανόηση. Θυμήσου με πόση
υπομονή ξόδευα ώρες ατελείωτες να σε βοηθώ!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Όταν μιλάμε, εάν επαναλαμβάνω τα ίδια
πράγματα δύο και τρεις φορές μην με παρεξηγείς. Άκουσέ με! Όταν ήσουν μικρό
παιδί έπρεπε να σου λέω πολλές φορές την ίδια ιστορία μέχρι να σε πάρει ο
ύπνος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Όταν δε θέλω να κάνω ντους μη
θυμώνεις. Θυμήσου τις χιλιάδες δικαιολογίες που έβρισκες προκειμένου να με
πείσεις νη μην σε λούσω.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Όταν διαπιστώνεις την άγνοιά μου πάνω
στη νέα τεχνολογία, δώσε μου τον απαραίτητο χρόνο να προσαρμοστώ και μην με
κοιτάς με ένα περιπαιχτικό χαμόγελο.<br />
Όταν συζητάμε και ξεχνάω κάτι, δώσε μου χρόνο να το θυμηθώ. Και αν δεν μπορώ
μην εκνευρίζεσαι. Το πιο σημαντικό δεν είναι η ίδια η συζήτηση αλλά η χαρά να
είμαστε μαζί και να συζητάμε.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Σου δίδαξα τόσα πολλά πράγματα! Να
τρως σωστά. Να ντύνεσαι σωστά. Να αντιμετωπίζεις τη ζωή με θάρρος.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Όταν δε θέλω να φάω μην με πιέζεις. Ξέρω
πολύ καλά πότε πρέπει και πότε όχι.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Και όταν τα κουρασμένα πόδια μου δεν
μου επιτρέπουν να περπατώ μην στεναχωριέσαι. Φυσικό είναι! Δώσε μου το χέρι σου
να κρατηθώ. Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Το ξέρω ότι η ηλικία μου δεν μου
επιτρέπει να είμαι τόσο δραστήρια όσο θα ήθελα. Ωστόσο τα καταφέρνω να
επιβιώνω. Κάποια μέρα θα καταλάβεις τι εννοώ.<br />
Κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι παρά τα λάθη μου, πάντα ήθελα το καλύτερο για
σένα. Και προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να ετοιμάσω το δρόμο σου!<br />
Δώσε μου το χέρι σου και βοήθησέ με να τελειώσω το δρόμο μου με υπομονή, αγάπη
και ειρήνη.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Κι εγώ θα σου το ξεπληρώσω με ένα
χαμόγελο και με την απέραντη αγάπη που έχω μέσα μου για σένα.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Σ’ αγαπώ<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 150%;">Η μαμά σου<o:p></o:p></span></b></div>
Βασίλης Ζώνιοςhttp://www.blogger.com/profile/17212470136170626919noreply@blogger.com0