Το όνομα της αγάπης

Ένας ηλικιωμένος πηγαίνει στο σπίτι ενός συνομήλικου φίλου του που τον έχει καλέσει για φαγητό. Μετά από λίγο εμφανίζεται η γυναίκα του ηλικιωμένου οικοδεσπότη και ρωτάει:

«Κώστα, να φέρω το φαγητό;»

«Ναι, καρδιά μου, να το φέρεις» λέει ο άντρας της.

Παραξενεύεται ο φίλος από τη γλυκιά προσφώνηση. Η γιαγιά φέρνει το φαγητό, σερβίρει κι ο σύζυγός της λέει γλυκά:

«Ευχαριστώ πολύ, αγάπη μου».

Χαμογελά η γιαγιά και ξαναπηγαίνει στην κουζίνα για να φέρει νερό. Βρίσκει, λοιπόν, την ευκαιρία ο ηλικιωμένος φίλος του να ρωτήσει:

«Καλά, ρε Κώστα, πενήντα τρία χρόνια παντρεμένοι και τη γυναίκα σου την αποκαλείς ακόμα έτσι;»

Ο Κώστας γέρνει συνωμοτικά στο πλευρό του και ψιθυρίζει:

«Άσε ρε φίλε, εδώ και είκοσι χρόνια έχω ξεχάσει το όνομά της, αλλά πώς να τη ρωτήσω;»