Μια φορά και
ένα καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες και με
γυαλιστερό, πολύχρωμο, υπέροχο φτέρωμα. Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί
και το ερωτεύτηκε.
Προσκάλεσε το πουλί
να πετάξει μαζί της, και μαζί ταξίδεψαν, πέταξαν, σε μια τέλεια αρμονία.
Θαύμαζε προσκυνούσε και υμνούσε εκείνο το πουλί. Αλλά μετά σκέφτηκε, και αν θέλει
να πετάξει μακριά στα βουνά; Και φοβήθηκε, φοβήθηκε, ότι ποτέ δεν θα ένιωθε ξανά
το ίδιο για άλλο πουλάκι. Τότε σκέφτηκε να βάλει μια παγίδα, όταν το πουλί
ξανάρθει δεν θα ξαναφύγει ποτέ.
Το πουλί που ήταν
και εκείνο ερωτευμένο μαζί της, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα
και κλείστηκε στο κλουβί.
Κοίταζε το
πουλί κάθε μέρα. Ήταν εκεί το αντικείμενο του πόθου της και το έδειχνε στους
φίλους της που της έλεγαν: «Τώρα έχεις όλα όσα θα ήθελες».
Παρ’ όλα αυτά
μια περίεργη μεταμόρφωση συνέβη, τώρα που είχε το πουλί και δεν χρειαζόταν πια
να το κυνηγά, έχασε το ενδιαφέρον της. Το πουλί ανίκανο να πετάξει και να
εκφράσει το αληθινό μήνυμα της ζωής του, άρχισε να μαραζώνει, και να χάνει την
λάμψη του, ασχήμυνε, και η γυναίκα πια δεν του έδινε σημασία παρά το τάιζε και καθάριζε
το κλουβί του.
Μια μέρα το
πουλί πέθανε. Η γυναίκα ένιωσε απίστευτη στενοχώρια και το μόνο που έκανε ήταν
να το σκέφτεται. Αλλά δεν θυμόταν το κλουβί, σκεφτόταν την μέρα που το είχε
πρωτοδεί, να πετά ελεύθερο ανάμεσα στα σύννεφα.
Αν είχε
κοιτάξει πιο βαθιά μέσα της, θα καταλάβαινε ότι αυτό που την έλκυε στο πουλί ήταν
η ελευθερία του, η ενέργεια που είχαν τα φτερά του εν κινήσει, όχι απλά το σώμα
του. Χωρίς το πουλί, η ζωή της έχασε όλο της το νόημα, και ο θάνατος ήρθε και
της χτύπησε την πόρτα.
«Γιατί ήρθες;»
τον ρώτησε.
«Για να
μπορέσεις να πετάξεις για άλλη μια φορά μαζί του στον ουρανό» απάντησε ο θάνατος.
«Αν τον είχες αφήσει ελεύθερο, να έρχεται και να φεύγει, θα τον αγαπούσες και
θα τον εκτιμούσες ακόμη περισσότερο, αλλά τώρα χρειάζεσαι εμένα για να τον
ξαναβρείς»…
Paulo Coelho, 11
λεπτά, Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου