Schwarzfahrer (Λαθρεπιβάτης ή Μαύρος Επιβάτης) - 1993

Η δεκάλεπτη ταινία Schwarzfahrer (στα γερμανικά σημαίνει «λαθρεπιβάτης», και κατά κυριολεξία «μαύρος επιβάτης») είναι μια ταινία του γερμανού σκηνοθέτη Pepe Danquart η οποία πραγματεύεται το ζήτημα του ρατσισμού στην κοινωνία μας.

Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα τραμ, όπου ένας νεαρός μαύρος άντρας δέχεται την αναίτια επίθεση μιας ηλικιωμένης κυρίας, η οποία μονολογώντας τον προσβάλλει διαρκώς, τόσο αυτόν όσο και όλους τους μετανάστες. Οι υπόλοιποι επιβάτες παρακολουθούν σιωπηλοί κι αδιάφοροι ως ένα σημείο τα γεγονότα, ώσπου επέρχεται η «κάθαρσις».

Η ταινία έχει κερδίσει το Oscar καλύτερης ταινίας μικρού μήκους το 1994. 

Πρωταγωνιστούν η Senta Moira, στο ρόλο της ηληκιωμένης κυρίας, ο Paul Outlaw, στο ρόλο του νεαρού μαύρου άντρα, ο Stefan Merki, στο ρόλο του μοτοσυκλετιστή και ο Klaus Tilsner, στο ρόλο του ελεγκτή.

Η τσάντα της ελληνίδας δασκάλας

Χαρείτε τη βόλτα. Δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής!

 

Οι απόψεις του George Carlin για τα γηρατειά

Έχετε αντιληφθεί ότι η μόνη περίοδος της ζωής μας που μας αρέσει να μεγαλώνουμε είναι όταν είμαστε παιδιά; Εάν είσαι κάτω των 10 ετών, είσαι τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις που σκέφτεσαι τμηματικά…

«Πόσων ετών είσαι;», «Είμαι τέσσερα και μισό!» Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό. Είσαι τέσσερα και μισό, και περπατάς στα πέντε! Αυτό είναι το κλειδί.

Μπαίνεις στην εφηβεία, και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Πηδάς στον επόμενο αριθμό, ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά.

«Πόσων ετών είσαι;» «Θα γίνω 16!» Μπορεί να είσαι 13, αλλά έ, θα γίνεις 16! Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου! Γίνεσαι 21. Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία. ΓΙΝΕΣΑΙ 21.. ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!

Αλλά τότε περνάς στα 30. Ωωωω, τι έγινε εδώ; Ακούγεσαι σαν χαλασμένο γάλα! Αυτός ΠΕΡΑΣΕ, έπρεπε να τον πετάξουμε. Δεν έχει πλάκα πια, είσαι απλά ένας ξινισμένος λουκουμάς. Τι πάει στραβά; Τι άλλαξε;

ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, και τότε ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40. Ουάου! Πάτα φρένο, όλα σου ξεγλιστρούν. Πριν να το καταλάβεις, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται…

Αλλά! για περίμενε!!! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60. Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες!

Οπότε ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60.

Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που ΧΤΥΠΑΣ τα 70! Μετά απ’ αυτό, η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα. ΧΤΥΠΑΣ την Τετάρτη!

Μπαίνεις! στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος. ΧΤΥΠΑΣ το γεύμα. ΠΕΡΝΑΣ στις 4:30. ΦΘΑΝΕΙΣ την ώρα του ύπνου. Και δεν τελειώνει εκεί. Στα 90 σου, αρχίζεις να οπισθοδρομείς. «Ήμουν ΜΟΛΙΣ 92».

Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει. Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 100, ξαναγίνεσαι μικρό παιδί. «Είμαι 100 και μισό!».

Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό!!

Πώς να παραμείνετε νέοι

1. Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς. Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι’ αυτά. Γι’ αυτό τους πληρώνετε άλλωστε.

2. Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους… Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.

3. Να μαθαίνετε συνεχώς! Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, οτιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτσχάιμερ.

4. Απολαύστε τα απλά πράγματα.

5. Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά. Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.

6. Τα δάκρυα τυχαίνουν… Υπομείνετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ΖΩΝΤΑΝΤΟΙ ενόσω είστε εν ζωή.

7. Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντά σας, οτιδήποτε. Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας.

8. Να τιμάτε την υγεία σας: Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.

9. Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή. Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή.

10. Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.

 

Και πάντα να θυμάστε:

Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.

Ένα παράξενο άλογο

 

Ένα απόλυτα φυσιολογικό άλογο τρέχει μια συγκεκριμένη διαδρομή. Όταν σταμάτησε, τα δυο του πόδια είχαν τρέξει 800 μέτρα, ενώ τα άλλα δύο είχαν τρέξει περίπου 820 μέτρα.

Πώς γίνεται αυτό;

(Αν προσπάθησες αρκετά και δεν τα κατάφερες, μπορείς να δεις την απάντηση στα σχόλια) 

 

 

Παροιμίες (Γίδα, κατσίκα, τράγος)

 

Γίδα, κατσίκα, τράγος

Αιξ ούπω τέτοκεν, έριφος δ' επί δώματος παίζει. (Αρχαιοελληνική) (Παροιμία ανάλογη της

σημερινής παροιμίας «Ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τον εβγάλαμε»).

Αιξ Σκυρία (Αρχαιοελληνική) (Κατά λέξη σημαίνει κατσίκα από τη Σκύρο. Λέγεται γι’ αυτούς που σου κάνουν μια χάρη και μετά στο τονίζουν ή το καταστρέφουν. Ανάλογη η σημερινή παροιμία «Μαλτέζικη Αγελάδα»).

Άλλο λάγιο κι άλλο τράγιο.
Αν δε δείχνει η γίδα, δείχνει το κέρατό της.

Αν δε λαλήσουν τα όργανα, κι αν δε σφαχτεί ο τράγος, απίστευτο μου φαίνεται να ‘ναι δικός μου ο γάμος.

Αν τα γένια άξιζαν, θα μπορούσε κι ο τράγος να βγει και να κηρύξει το λόγο του Θεού.

Από γίδα τσαγκάδα δεν παίρνεις γάλα.

Από γίδα τσιγκούνα, γάλα δεν παίρνεις.

Απ’ όπου πηδάει η γίδα, πηδάει κι το κατσικάκι της.

Απ’ του διαβόλου το μαντρί μήτε κατσίκι μήτε αρνί.

Αράδα παν τα πρόβατα και πίσω παν τα γίδια.

Άσχημη γυναίκα, σαν κατσίκα.

Βατευότανε η γίδα και του τράγου ο κώλος τσούζει.

Βγάζει από τον τράγο γάλα.

Γέλασε η κατσίκα, που φάνηκε της προβατίνας ο κώλος.

Για τον τσοπάνη το ένα βυζί της γίδας φαρμάκι βγάνει.

Γίδα που τρέχει στον γκρεμό, ποτέ δεν έχει σκοτωμό.

Γίδα ψόφια, ουρά κορδωμένη.

Γυρεύει ελαφιού τυρί και γάλα απ’ άγριο γίδι.

Δεν κουτσαίνει η γίδα απ’ τ’ αυτί.

Δεν το λέει η γίδα το λέει το κέρατό της.

Η γίδα το μέρος που κάθεται, το σκάφτει κι έπειτα κάθεται.

Η κατσίκα τα δικά της κέρατα δεν τα βλέπει.

Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

Κείθε που πηδά η γίδα, πηδάει και το κατσικάκι.

Κι από στέρφα γίδα γάλα βγάν’.

Μασάει η κατσίκα ταραμά;

Μάστορας είναι και της γίδας ο κώλος που φτιάχνει κομπολόγια.

Μήπως θα μου ψωριάσουν τα κατσίκια;

Όποιος είναι χρήσιμος, είναι χρήσιμος και στα γίδια και στα πρόβατα.

Όσο κάθεται ο βοσκός, τα γίδια ξεμακραίνουν.

Όταν η γίδα τα φάει όλα, δοκιμάζει και τη σφάκα (πικροδάφνη) να δει αν τρώγεται κι αυτή.

Ο τσοπάνης, τον άρρωστο τον τράγο τον διώχνει από το μαντρί.

Ο φρόνιμος ο άνθρωπος, δε βάζει την κατσίκα του να φυλάει τ’ αμπέλι.

Πιάστηκε (ο κλέφτης) με την γίδα στην πλάτη.

Πόσα αρνιά στο μακελάρη (κρεοπώλη) και κατσίκια στο μαντρί.

Ποτέ του τράγου το μαλλί δε γίνεται μετάξι.

Σαν τη γίδα το ψαλίδι.

Συνερισθήκαν τα τραγιά και παίζουν με τα γίδια.

Τη γίδα εχτύπα η χάλαζα και την ουρά σηκώνει.

Τη γίδα τη δέρνει το χαλάζι, μ’ αυτή την ουρά τον ανήφορο.

Το γίδι πρόβατο δε γίνεται!

Το κατσίκι έφαγε χορτάρι, λύκος να φάει τη μάνα του.

Του τάξανε λαγού τυρί κι απ’ αγριογίδι γάλα.

Pet Shop (Το κατάστημα ζώων)

Μια από τις ομορφότερες  ελληνικές ταινίες μικρού μήκους των τελευταίων χρόνων. Το “Pet Shop” είναι η ιστορία ενός αγοριού κι ενός σκυλιού που η κοινή τους μοίρα θα τους ενώσει. Η ταινία στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα ζωοφιλίας, αλλά κι ένα μήνυμα για τη διαφορετικότητα των ατόμων που περνά κατευθείαν στη καρδιά με τον πιο γλυκό και ταυτόχρονα ειρωνικό τρόπο. Η ειρωνεία αφορά στη ρατσιστική τάση του ανθρώπου να κρίνει επιφανειακά τα πλάσματα που τον περιβάλλουν, ενώ ταυτόχρονα καυτηριάζει τη στάση μας προς την αναπηρία.

Η ταινία "Pet shop" είναι του Μιχαήλ- Γαβριήλ Ζενέλη. Πρωταγωνιστούν ο Μελέτης Γεωργιάδης και ο μικρός Θοδωρής Ασημάκης.

Η ταινία έχει λάβει τις ακόλουθες διακρίσεις:

α. Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους

β. Καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Πάτρα και ειδικό βραβείο

γ. Ειδική Μνεία στο Πεσκάρα Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους

δ. Ειδική Μνεία στην Νάουσα Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους

ε. Silber Metal στο Φεστιβάλ der Nationen

στ. Silber Metal στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Des Nightkommerziellen Films.

 

Το Αηδόνι Και το Τριαντάφυλλο - Oscar Wilde

 

Ο Oscar Fingal O'Flahertie Wills Wilde γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1854 και υπήρξε μυθιστοριογράφος, ποιητής, δραματουργός και κριτικός. Έμαθε άπταιστα Γαλλικά και Γερμανικά και έκανε κλασικές σπουδές. Έγινε γνωστός για την ενασχόλησή του με το ανερχόμενο ρεύμα του Αισθητισμού, το οποίο ιδρύθηκε από δυο από τους καθηγητές του, τους Walter Pater και John Ruskin. Μετά το πανεπιστήμιο μετακόμισε στο Λονδίνο όπου εντάχθηκε στους ανώτερους πνευματικούς και κοινωνικούς κύκλους. Ως εκπρόσωπος του κινήματος του αισθητισμού ασχολήθηκε με όλες τις μορφές διανόησης: εξέδωσε μία ποιητική συλλογή, έδωσε ομιλίες στις Η.Π.Α. και στον Καναδά σχετικά με τον «Αγγλικό Διαφωτισμό στην Τέχνη», και έπειτα επέστρεψε στο Λονδίνο όπου έγραψε μεγάλο αριθμό άρθρων ως δημοσιογράφος. Γνωστός για το οξυδερκές πνεύμα, τις εξεζητημένες εμφανίσεις και τους πνευματώδεις διαλόγους του, έγινε μια από τις διασημότερες προσωπικότητες της εποχής του.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 τελειοποίησε τις ιδέες του σχετικά με την ανωτερότητα της τέχνης σε μια σειρά από διαλόγους και δοκίμια. Μετά στράφηκε στο θέατρο. Έγραψε το έργο «Salome» (1891) στο Παρίσι, στη γαλλική γλώσσα, έργο που δεν ανέβηκε στην Αγγλία παρά μόνο χρόνια αργότερα, εξαιτίας της απαγόρευσης έργων με Βιβλικό περιεχόμενο στο αγγλικό θέατρο. Ανεπηρέαστος από τις αντιδράσεις, έγραψε τέσσερις ακόμα κοινωνικές σάτιρες («Lady Windermere's Fan - 1892» «A Woman of No Importance - 1893», «An Ideal Husband – 1895, «The Importance of Being Earnest – 1895»)  μέχρι τα μέσα της δεκαετίας, οι οποίες τον έκαναν έναν από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς του ύστερου Βικτωριανού Λονδίνου. Ακολούθησαν τα πεζά «The Canterville Ghost – 1887», «The Happy Prince and Other Stories – 1888», «The Portrait of Mr. W. H. – 1889», «Lord Arthur Saville’s Crime and other Stories – 1891», «Intentions – 1891», «The Picture of Dorian Gray – 1891», «House of Pomegranates – 1891», «Teleny or the Reverse of the medal – 1893».

Στην προσωπική του ζωή  νυμφεύτηκε το 1881 την Constance Lloyd, με την οποία απέκτησαν δύο γιους, τον Cyril το 1885 και τον Vyvyan το1886.

Το 1894 δημοσίευσε την ποιητική συλλογή «The Sphinx» και ευρισκόμενος στο απόγειο της φήμης του, και ενόσω το αριστούργημά του «The importance of being Earnest» (1895) παιζόταν στο Λονδίνο, μήνυσε το Μαρκήσιο του Queensberry για συκοφαντία. Ο Μαρκήσιος ήταν ο πατέρας του εραστή του Wilde, του Lord Alfred Douglas. Η πράξη του Wilde να κινηθεί νομικά κατά του μαρκήσιου, στράφηκε τελικά εναντίον του, καθώς στη διάρκεια της δίκης παρουσιάστηκαν αποδείξεις οι οποίες ανάγκασαν τον Wilde να αποσύρει τις κατηγορίες και οδήγησαν στην σύλληψή του με την κατηγορία του σοδομισμού (η ομοφυλοφιλία ήταν τότε ποινικό αδίκημα στην Αγγλία). Ύστερα από δύο ακόμα δίκες, κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα.

Το 1897, στην φυλακή, έγραψε το «De Profundis», μία μακροσκελή επιστολή που εκδόθηκε το 1905, όπου αναλύει την ψυχοσύνθεσή του στις δίκες, δημιουργώντας ένα σκοτεινό «αντίβαρο» στην πρότερη φιλοσοφία της απόλαυσης. Μετά την αποφυλάκισή του έφυγε κατευθείαν για την Γαλλία, όπου και έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Εκεί έγραψε και το τελευταίο του έργο, «The Ballad of Reading Gaol» (1898), ένα μακροσκελές ποίημα όπου παρουσιάζει τις κακουχίες της ζωής στην φυλακή. Πέθανε άπορος στο Παρίσι, στις 30 Νοεμβρίου του 1900 από μηνιγγίτιδα, σε ηλικία 46 ετών.

Το Αηδόνι Και το Τριαντάφυλλο - Oscar Wilde

«Είπε ότι θα χόρευε μαζί μου αν της έφερνα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» είπε ο νεαρός φοιτητής, Αλλά σε ολόκληρο το κήπο μου δεν υπάρχει κανένα κόκκινο τριαντάφυλλο».

Από τη φωλιά του στη βελανιδιά το αηδόνι τον άκουσε, κοίταξε έξω μέσα από τα φύλλα και αναρωτήθηκε.

«Δεν υπάρχει ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σε ολόκληρο το κήπο μου!» φώναξε ο φοιτητής, και τα όμορφα μάτια του γέμισαν με δάκρυα. «Αχ, από τι μικρά πράγματα εξαρτάται η ευτυχία! Έχω διαβάσει όσα έχουν γράψει όλοι οι σοφοί και όλα τα μυστικά της φιλοσοφίας είναι δικά μου, αλλά λόγω της έλλειψης ενός κόκκινου τριαντάφυλλου η ζωή μου έγινε άθλια».

«Εδώ επιτέλους υπάρχει ένας πραγματικός εραστής», είπε το αηδόνι. «Νύχτες ατελείωτες έχω τραγουδήσει για αυτόν, αν και δεν τον ήξερα: κάθε νύχτα έλεγα την ιστορία του στα αστέρια, και τώρα τον βλέπω. Τα μαλλιά του είναι σκούρα όπως ο ανθισμένος υάκινθος, και τα χείλη του είναι κόκκινα σαν το τριαντάφυλλο της επιθυμίας του, αλλά το πάθος έχει κάνει το πρόσωπό του χλωμό σαν απαλό ελεφαντόδοντο και η θλίψη έχει αφήσει τη σφραγίδα της στο μέτωπο του».

«Ο πρίγκιπας δίνει έναν χορό αύριο το βράδυ», μουρμούρισε ο νεαρός φοιτητής, «και η αγάπη μου θα είναι εκεί. Αν της φέρω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, εκείνη θα χορεύει μαζί μου μέχρι το πρωί. Αν της φέρω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, θα τη κρατήσω στην αγκαλιά μου, και αυτή θα έχει το κεφάλι της από τον ώμο μου, και το χέρι της και θα είναι ενωμένο με το δικό μου. Αλλά δεν υπάρχει κόκκινο τριαντάφυλλο στον κήπο μου, γι’ αυτό θα κάθομαι μόνος, κι εκείνη θα με προσπεράσει. Δε θα μου δώσει καμία προσοχή και η καρδιά μου θα σπάσει».

«Εδώ πράγματι είναι ένας αληθινός εραστής», είπε το Αηδόνι. «Αυτά που τραγουδάω και φέρνουν χαρά σε εμένα, σε αυτόν φέρνουν πόνο. Σίγουρα η αγάπη είναι ένα θαυμάσιο πράγμα. Είναι πιο πολύτιμη από σμαράγδια και πιο ακριβή από μαργαριτάρια και ρόδια και δεν μπορεί να την αποκτήσει κανείς με λεφτά. Δεν μπορεί να αγοραστεί από τους εμπόρους ούτε να ζυγιστεί στο ζύγι για το χρυσό».

«Οι μουσικοί θα κάθονται στα θεωρεία τους» είπε ο νεαρός φοιτητής, «και μετά θα παίζουν τα έγχορδα όργανά τους, και η αγάπη μου θα χορεύει υπό τον ήχο της άρπας και του βιολιού. Θα χορεύει τόσο ελαφρά που τα πόδια της δεν θα αγγίζουν το πάτωμα, όμως μαζί μου δεν θα χορέψει, γιατί δεν έχω κόκκινο τριαντάφυλλο να της δώσω» είπε και έπεσε κάτω στο γρασίδι, έκρυψε το πρόσωπό του στα χέρια του και άρχισε να κλαίει με λυγμούς.

«Γιατί κλαίει;» ρώτησε μια μικρή πράσινη σαύρα που τον προσπέρασε με την ουρά της σηκωμένη στον αέρα.

«Γιατί, πράγματι;» είπε μια πεταλούδα, η οποία κυνηγούσε μια ηλιαχτίδα.

«Γιατί, πράγματι;» ψιθύρισε μια μαργαρίτα σε ένα γείτονά της, με μια μαλακή, χαμηλή φωνή.

«Κλαίει για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο», είπε το αηδόνι.

«Για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο; Μα αυτό είναι πολύ γελοίο!» φώναξαν όλα μαζί και η μικρή σαύρα, που ήταν κάπως κυνική, γέλασε δυνατά.

Αλλά το αηδόνι που μπορούσε να κατανοήσει το μυστικό της θλίψης του σπουδαστή καθόταν σιωπηλό στην βελανιδιά και σκεφτόταν το μυστήριο της αγάπης.

Ξαφνικά άπλωσε τα καφέ φτερά του για να πετάξει, και εκτινάχθηκε στον αέρα. Πέρασε από τον κήπο σαν σκιά και σαν μια σκιά χάθηκε μακριά στο άλσος.

Στο κέντρο του άλσους στεκόταν μια όμορφη τριανταφυλλιά και όταν την είδε πέταξε πάνω της.

«Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» της φώναξε, «και εγώ θα σου τραγουδήσω ένα γλυκό τραγούδι μου».

Όμως το δέντρο κούνησε το κεφάλι του.

«Τα τριαντάφυλλα μου είναι λευκά,» απάντησε «άσπρα σαν τον αφρό της θάλασσας και πιο λευκά από το χιόνι στο βουνό. Δεν έχω να σου δώσω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Όμως, πήγαινε στην αδερφή μου και ίσως αυτή σου δώσει ό,τι θέλεις».

Έτσι το αηδόνι πέταξε πάνω στην άλλη τριανταφυλλιά.

«Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» της φώναξε, «και εγώ θα σου τραγουδήσω ένα γλυκό τραγούδι μου».

Όμως το δέντρο κούνησε το κεφάλι του.

«Τα τριαντάφυλλα μου είναι κίτρινα» απάντησε, «όσο κίτρινα είναι τα μαλλιά της γοργόνας που βρίσκεται πάνω σε ένα πορτοκαλί θρόνο, και σαν τα στάχια που ανθίζουν στο λιβάδι πριν έρθει η μηχανή με το δρεπάνι της. Δεν έχω να σου δώσω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Αλλά να πας στην αδερφή μου που μεγαλώνει κάτω από το παράθυρο του σπουδαστή και ίσως να σου δώσει ό,τι θέλεις».

Έτσι το αηδόνι πέταξε πάνω στη τριανταφυλλιά που ήταν κάτω από το παράθυρο του φοιτητή.

«Δώστε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο» της φώναξε «και εγώ θα σου τραγουδήσω ένα γλυκό τραγούδι μου».

Όμως το δέντρο κούνησε το κεφάλι του.

«Τα τριαντάφυλλα μου είναι κόκκινα», απάντησε, «όπως κόκκινα είναι και τα πόδια του περιστεριού και πιο κόκκινα από τα κοράλλια που βρίσκονται στο σπήλαιο, πλάι στον ωκεανό. Αλλά ο χειμώνας έχει παγώσει τις φλέβες μου, ο παγετός έχει καταστρέψει τα μπουμπούκια μου και η καταιγίδα έχει σπάσει τα κλαδιά μου. Έτσι δεν θα έχω κανένα τριαντάφυλλο φέτος.»

«Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο είναι το μόνο που θέλω», φώναξε το αηδόνι, «μόνο ένα κόκκινο τριαντάφυλλο! Δεν υπάρχει κανένας τρόπος με τον οποίο να μπορώ να το βρω;»

«Υπάρχει ένας τρόπος», απάντησε ένα δέντρο. «Αλλά είναι τόσο τρομερός που δεν τολμώ να σου τον πω».

«Πες μου» είπε το αηδόνι, «δεν φοβάμαι».

«Αν θέλεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο», είπε το δέντρο, «θα πρέπει να το φτιάξουμε από μουσική στο σεληνόφως και να το χρωματίσουμε με το αίμα της δικής σου καρδιάς. Πρέπει να τραγουδάς για μένα με ένα αγκάθι στο στήθος σου. Όλη τη νύχτα πρέπει να μου τραγουδάς, και το αγκάθι πρέπει να διαπερνά την καρδιά σου και πρέπει να ρέει το αίμα σου στις φλέβες μου, για να γίνει δικό μου».

«Ο θάνατος είναι ένα μεγάλο τίμημα να πληρώσει κανείς για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο,» φώναξε το αηδόνι, «και η ζωή είναι πολύ αγαπητή σε όλους. Είναι ευχάριστο να κάθεται κανείς σε ένα ξύλο και να βλέπει τον ήλιο στο χρυσό του άρμα, καθώς και τη σελήνη στο δικό της μαργαριταρένιο άρμα. Γλυκό είναι το αεράκι που φυσάει πάνω στο λόφο. Ωστόσο, η αγάπη είναι πιο σημαντική από τη ζωή, και τι αξίζει η καρδιά ενός πουλιού σε σύγκριση με την καρδιά ενός άντρα;»

Έτσι άπλωσε τα καφέ φτερά του για να πετάξει στον αέρα.

Ο νεαρός φοιτητής ήταν ακόμα ξαπλωμένος στο γρασίδι και τα δάκρυα δεν είχαν στεγνώσει ακόμα στα όμορφα μάτια του.

«Να είσαι ευτυχισμένος!» φώναξε το αηδόνι, «να είσαι ευτυχισμένος! Θα έχεις το κόκκινο τριαντάφυλλό σου. Εγώ θα το φτιάξω με μουσική από το σεληνόφως και θα το χρωματίσω με το αίμα της δικής μου καρδιάς. Το μόνο που ζητώ από ‘σένα ως αντάλλαγμα είναι να είσαι ένας αληθινός εραστής, γιατί η αγάπη είναι πιο σοφή από τη φιλοσοφία και ισχυρότερη από ό,τι η ίδια η δύναμη».

Ο φοιτητής κοίταξε επάνω από το γρασίδι και άκουσε, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγε το αηδόνι, γιατί το μόνο που ήξερε ήταν τα πράγματα που έχουν γραφτεί στα βιβλία.

Αλλά η βελανιδιά που κατάλαβε, λυπήθηκε, γιατί συμπαθούσε πολύ το μικρό αηδόνι που είχε χτίσει τη φωλιά του στα κλαδιά της.

«Τραγούδησέ μου ένα τελευταίο τραγούδι» ψιθύρισε. «Θα αισθάνομαι πολύ μόνη, όταν θα έχεις φύγει».

Έτσι, το αηδόνι τραγούδησε στη βελανιδιά και η φωνή του ήταν σαν νερό που ανέβλυζε από ένα ασημένιο βάζο.

Όταν τελείωσε το τραγούδι του ο φοιτητής σηκώθηκε και τράβηξε ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι από την τσέπη του.

«Τραγουδάει καλά», είπε στον εαυτό του, ενώ έφευγε από τον κήπο «αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Αλλά έχει συναίσθημα; Φοβάμαι πως όχι. Στην πραγματικότητα είναι όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες. Είναι όλο πόζα, χωρίς καμία ειλικρίνεια. Δεν θα θυσίαζε τον εαυτό του για τους άλλους. Σκέφτεται μόνο τη μουσική, και όλοι γνωρίζουν ότι οι τέχνες είναι εγωιστικές. Παρόλα αυτά, πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχει κάποιες καλές νότες στην όμορφη φωνή του. Τι κρίμα που δεν σημαίνουν τίποτα ή δε χρησιμεύουν κάπου πρακτικά».

Και πήγε στο δωμάτιό του, ξάπλωσε στο κρεβάτι του κι άρχισε να σκέφτεται την αγάπη του. Και μετά από λίγη ώρα, αποκοιμήθηκε.

Και όταν το φεγγάρι έλαμψε στον ουρανό το αηδόνι πέταξε στην τριανταφυλλιά κι έγειρε το στήθος του στο αγκάθι. Όλη τη νύχτα τραγουδούσε με το στήθος του στο αγκάθι και η κρύα κρυστάλλινη σελήνη είχε κατέβει κάτω και άκουγε. Όλη τη νύχτα τραγούδησε και το αγκάθι έμπαινε όλο και περισσότερο στο στήθος του και το αίμα του έφευγε από μέσα του.

Τραγούδησε πρώτα τη γέννηση του έρωτα στην καρδιά ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού. Και στην κορυφή του δέντρου άνθισε ένα θαυμάσιο τριαντάφυλλο. Ήταν χλωμό στην αρχή, όπως η ομίχλη που κρέμεται πάνω από τον ωχρό ποταμό και ασημί, όπως τα φτερά της αυγής.

Αλλά το δέντρο φώναξε στο αηδόνι να πιέσει πιο κοντά στο στήθος του το αγκάθι. «Έλα πιο κοντά, μικρό αηδόνι», φώναξε το δέντρο «αλλιώς το χάραμα θα έρθει, πριν το τριαντάφυλλο τελειώσει».

Έτσι, το αηδόνι πίεσε υο στήθος του πιο κοντά στ’ αγκάθι και τραγούδησε πιο δυνατά και πιο δυνατά  και πιο δυνατά…

Και ένα ντελικάτο ροζ απλώθηκε στα φύλλα του τριαντάφυλλου, όπως το πρόσωπο του γαμπρού, όταν φιλάει τα χείλη της νύφης. Αλλά το αγκάθι δεν είχε ακόμη αγγίξει την καρδιά του κι έτσι η καρδιά του τριαντάφυλλου παρέμεινε λευκή, καθώς μόνο το αίμα ενός αηδονιού μπορεί να κάνει κατακόκκινη την καρδιά ενός τριαντάφυλλου.

Και το δέντρο φώναξε στο αηδόνι να πιέσει το στήθος του πιο κοντά στο αγκάθι. «Έλα πιο κοντά, μικρό αηδόνι», φώναξε το δέντρο «αλλιώς το χάραμα θα έρθει, πριν το τριαντάφυλλο τελειώσει».

Έτσι, το αηδόνι πίεσε το στήθος του πιο κοντά στο αγκάθι και το αγκάθι άγγιξε την καρδιά του. Μια άγρια σουβλιά πόνου απλώθηκε μέσα του. Πικρός, πικρός ήταν ο πόνος, και πιο άγρια, και πιο άγρια συνέχισε το τραγούδι. Τραγούδησε για την αγάπη που έχει τελειοποιηθεί από τον θάνατο, την αγάπη που δεν πεθαίνει στον τάφο.

Και το υπέροχο τριαντάφυλλο έγινε κατακόκκινο, όπως το κόκκινο του ουρανού κατά την ανατολή. Πορφυρά ήταν τα πέταλα και πορφυρά σαν ρουμπίνι ήταν η καρδιά του τριαντάφυλλου.

Αλλά η φωνή του αηδονιού άρχισε να εξασθενεί και άρχισε να χτυπά λίγο τα φτερά του. Συνέχισε πιο εξασθενημένα το τραγούδι, μέχρι που ένιωσε κάτι σαν πνιγμό στο λαιμό του.

Προσπάθησε να δώσει ένα τελευταίο κρεσέντο μουσικής…

Το λευκό φεγγάρι το άκουσε και ξέχασε την αυγή, και έμεινε στον ουρανό. Το κόκκινο τριαντάφυλλο το άκουσε και έτρεμε ολόκληρο με έκσταση, και άνοιξε τα πέταλα του στο κρύο πρωινό αέρα. Η ηχώ μετέφερε τη μουσική στο μοβ σπήλαιο στους λόφους και ξύπνησε τους βοσκούς από τα όνειρά τους. Έπλευσε μέσα από τις καλαμιές του ποταμού, για να μεταφέρει το μήνυμά της προς την θάλασσα.
«Κοίτα, κοίτα!» φώναξε το δέντρο, «το τριαντάφυλλο τελείωσε τώρα».

Αλλά το αηδόνι δεν έδωσε καμία απάντηση, γιατί ήταν νεκρό στο γρασίδι με το αγκάθι στην καρδιά του.

Το μεσημέρι ο φοιτητής άνοιξε το παράθυρό του και κοίταξε έξω.
«Τι τύχη!» φώναξε «ένα κόκκινο τριαντάφυλλο! Δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφο τριαντάφυλλο σε όλη μου τη ζωή. Είναι τόσο όμορφο που είμαι σίγουρος ότι θα έχει μια μακρά λατινική ονομασία».

Και έγειρε προς τα κάτω και το έκοψε. Στη συνέχεια έβαλε στο καπέλο του και έτρεξε μέχρι το σπίτι του καθηγητή με το τριαντάφυλλο στο χέρι του.

Η κόρη του καθηγητή καθόταν στην πόρτα και το μικρό της σκυλάκι βρισκόταν στα πόδια της.

«Είπατε ότι θα χορεύατε μαζί μου, αν σας έφερνα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο», είπε ο φοιτητής. «Εδώ είναι το πιο κόκκινο τριαντάφυλλο όλου του κόσμου. Θα το φορέσετε απόψε πλάι στη καρδιά σας και, ενώ θα χορεύουμε, θα σας πω πόσο σας αγαπώ».

Αλλά η κοπέλα συνοφρυώθηκε.

«Φοβάμαι ότι δεν θα πηγαίνει με το φόρεμά μου» απάντησε. «Και ο ανιψιός του Αρχιθαλαμηπόλου μου έστειλε μερικά αληθινά κοσμήματα. Όλοι, βέβαια, γνωρίζουν ότι τα κοσμήματα αξίζουν πολύ περισσότερο από τα λουλούδια».
«Λοιπόν, είσαι πολύ αχάριστη», δήλωσε ο φοιτητής οργισμένα. Και πέταξε το τριαντάφυλλο στο δρόμο, όπου μία άμαξα πέρασε από πάνω του.

«Αχάριστε!» είπε η κοπέλα. «Είσαι πολύ αγενής! Και, σε τελική ανάλυση, ποιος είσαι εσύ; Μόνο ένας φοιτητής. Γιατί δεν πιστεύω να έχεις πόρπες από ασήμι στα παπούτσια σου, όπως έχει ο ανιψιός του Αρχιθαλαμηπόλου».

Και σηκώθηκε απ’ την καρέκλα της και μπήκε μέσα στο σπίτι.

«Πόσο ανόητο πράγμα είναι η αγάπη!» είπε ο φοιτητής καθώς έφευγε. «Δεν είναι ούτε το μισό χρήσιμη από τη λογική, αφού δεν αποδεικνύει τίποτα, και κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν σε πράγματα που δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου πρακτική, και, καθώς σε αυτήν την εποχή το να είσαι πρακτικός είναι τα πάντα, θα επιστρέψω στη φιλοσοφία και θα αφοσιωθώ στη μεταφυσική μελέτη».

Έτσι επέστρεψε στο δωμάτιό του, έβγαλε ένα μεγάλο σκονισμένο βιβλίο και άρχισε να διαβάζει.

Μια μυγδαλιά και δίπλα της... – Νικηφόρος Βρεττάκος

Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.

Τόση χαρά δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ’ ουρανού

να στις γιομίσω.

Ερωτευμένη φύση