David L. Griffith - Too soon old

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε διάφορους ιστότοπους γίνεται λόγος για το συγκινητικό ποίημα «Ιδιότροπος γέρος», για το οποίο λέγεται ότι βρέθηκε στα υπάρχοντα ενός γέρου, ο οποίος πέθανε στην γηριατρική πτέρυγα ενός οίκου ευγηρίας σε μια πόλη της Αυστραλίας.

Στην πραγματικότητα αυτή η παρουσίαση αποτελεί μόνο την Αυστραλιανή έκδοση μιας παλιότερης εκδοχής, που είχε κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το Ηνωμένο Βασίλειο πριν πολλά χρόνια. Οι ιστορίες που συνδέονται με αυτή την έκδοση του ποιήματος είναι εντελώς φανταστικές. Η ιστορία που περιγράφεται στο διαδίκτυο δεν συνέβη ποτέ καθώς το ποίημα δεν βρέθηκε στα αντικείμενα ενός γέρου σε έναν οίκο ευγηρίας (σε ορισμένες εκδόσεις ο γέρος περιγράφεται μάλιστα ως 100 ετών).

Το ποίημα αυτό έχει μια πολύ μακρά ιστορία. Στην αρχική του έκδοση πρωταγωνιστούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα και όχι ένας γέρος, η οποία μερικές φορές αναφέρεται με το όνομα Phyllis McCormack, μια Αγγλίδα νοσοκόμα, η οποία φέρεται να είναι η συγγραφέας του ποιήματος, περίπου το 1960. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για την προσαρμογή του ποιήματος «Too soon old» του David L. Griffith, από το Fort Worth του  Texas στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ο ίδιος ο ποιητής, ο οποίος έχει αναρτήσει το ποίημα στην ιστοσελίδα του, δήλωσε στο «TruthOrFiction.com» ότι έγραψε το ποίημα πριν από είκοσι περίπου χρόνια και ότι το ποίημα δεν είναι παρά η εξιστόρηση του ταξιδιού του ανθρώπου από τα νιάτα στα γηρατειά, διανθισμένο με πολλές αναφορές στην προσωπική του ζωή, όπως το ποδόσφαιρο στο γυμνάσιο, τη θητεία του στους πεζοναύτες, το γάμο του, τα δεινά του από την αναπηρία του.
Ο Griffith έχει γράψει περισσότερα από 500 ποιήματα, τα οποία έχουν αναρτηθεί στην προσωπική του ιστοσελίδα.

 

Τι βλέπετε, φίλοι μου, τι βλέπετε… τι σκέφτεστε όταν με κοιτάζετε;

Ένας δύστροπος γέρος, όχι πολύ σοφός, αβέβαιος συνήθως, που τα μάτια του ταξιδεύουν μακριά.

Που χύνει πάνω του το φαγητό του και δεν δίνει καμία απάντηση… όταν λέτε με δυνατή φωνή, «θα ήθελα να προσπαθήσεις».

Που φαίνεται να μην παρατηρεί τα πράγματα που κάνετε και πάντα χάνει μια κάλτσα ή το παπούτσι του.

Που είτε αντιστέκεται είτε όχι, σας επιτρέπει να κάνετε ό,τι θέλετε… με το μπάνιο και το τάισμά του, προκειμένου η μακριά ημέρα σας να γεμίσει.

Είναι αυτό που σκέφτεστε;

Είναι αυτό που βλέπετε;

Τότε ανοίξτε τα μάτια σας, φίλοι μου, εσείς δεν κοιτάτε εμένα.

Θα σας πω ποιος είμαι καθώς κάθομαι εδώ ακίνητος, ζώντας κατά τις επιθυμίες σας, διασκεδάζοντας παρέα με τα θέλω σας.

Είμαι ένα μικρό παιδί δέκα ετών με πατέρα και μάνα, αδελφούς και αδερφές, που αγαπούν ο ένας τον άλλο.

Ένα νεαρό αγόρι δεκαέξι ετών, με μια μπάλα ποδοσφαίρου στα χέρια του και με φτερά στα πόδια του, που ονειρεύεται ότι σύντομα θα συναντήσει μια αγαπημένη.
Ένας πεζοναύτης ήδη στα δεκαοκτώ - η καρδιά μου επαναστατεί καθώς θυμάμαι τους όρκους που υποσχέθηκα πως θα κρατήσω.

Στα είκοσι πέντε μου τώρα, έχω μια διμοιρία δικών μου, που με χρειάζονται για να τους καθοδηγήσω, ώστε να εξασφαλίσουν την επιστροφή τους στο σπίτι.
Ένας άνδρας τριάντα ετών, τα νιάτα μου περνούν πολύ γρήγορα, είμαι γεμάτος ελπίδα για άλλες δεσμεύσεις που θα διαρκέσουν μια ζωή.

Στα πενήντα μου οι κόρες και οι γιοι μου έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει, και δεν έχω κανέναν δίπλα μου να δει ότι δεν στενοχωριέμαι.

Στα εξήντα δεν παίζουν πια μωρά γύρω απ’ τα πόδια μου, ραγίζει η καρδιά μου καθώς απομένουμε η μοναξιά μου κι εγώ.

Μαύρες ημέρες με βαραίνουν, τα όνειρά μου είναι όλα νεκρά. Κοιτάζω το μέλλον ανατριχιάζοντας απ’ το φόβο.

Για τα παιδιά μου, που μεγαλώνουν τώρα τα δικά τους παιδιά σκέφτομαι τα χρόνια και την αγάπη που γνώρισα.

Είμαι τώρα ένας γέρος και η φύση είναι σκληρή. Το αστείο που κάνουν τα γηρατειά είναι ότι σε κάνουν να μοιάζεις σαν χαζός.

Το σώμα, θρυμματίζεται, χάρη και σθένος έχουν υποχωρούν, υπάρχει τώρα μια πέτρα εκεί που κάποτε είχα μια καρδιά.

Αλλά μέσα σε αυτό το παλιό κουφάρι ένας νεαρός άνδρας εξακολουθεί να κατοικεί, και τώρα πάλι η ταλαιπωρημένη καρδιά μου συνεχίζει να χτυπά.

Θυμάμαι τις χαρές, θυμάμαι τον πόνο, και αγαπώ και ζω τη ζωή ξανά.

Νομίζω ότι τα χρόνια είναι πολύ λίγα.

Έφυγαν πολύ γρήγορα, και τώρα πρέπει να αποδεχτώ τη σκληρή πραγματικότητα ότι τίποτα δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα.

Έτσι, ανοίξτε τα μάτια σας, φίλοι μου, ανοίξτε τα και δείτε, όχι ένα δύστροπο γέρος, δείτε πιο προσεχτικά, δείτε ΕΜΕΝΑ.