“Αφού δε το
πολίτευμα ημών ουδέν άλλο πράγματι είναι παρά δικτατορία ουδενός δεκτική
περιορισμού αλλά μόνον ανατροπής διά δημαγωγίας, επόμενον ήτο ν’ αποβή και η
ρητορεία κατ’ ουσίαν δημαγωγική.
Ουδέ δύναται
ν’ αποδοθή εις άλλο τι η τοιαύτη αύτης τροπή παρά εις μόνην την ανεπαρκή
πολιτικήν αγωγήν των εκλογέων. Άλυτον δι’ ήμας αίνιγμα είναι πώς ο ελληνικός
λαός, ο φιλόνομος, ο νηφάλιος, ο πρακτικός, ο ουδενός άλλου κατά την οξύτητα
του πνεύματος υστερών και άριστος των ιδίων του υποθέσεων οικονόμος, απεδείχθη
αδεξιώτερος παντός άλλου διαχειριστής, ανίκανος να επιβάλη εις τους
αντιπροσώπους του την υπεράσπισιν του συμφέροντος των πολλών και ουχί των
ολίγων, πρόθυμος εις κατάποσιν παντός δολώματος, ανεπίδεκτος σωφρονισμού υπό
της πείρας, επιλήσμων πάσης συμφοράς και προς ουδέν άλλο ικανός παρά μόνον να
παρασύρεται και έπειτα να μετανοή, να κράζη «Ήμαρτον» τύπτων το στήθος και να
υποπίπτει μετ’ ολίγον εις την αύτην αμαρτίαν…[...]
(Εμμανουήλ Ροΐδης, Η Πολιτική εν Ελλάδι
ρητορεία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου