Ο Mário Coelho Pinto de
Andrade γεννήθηκε στο Golungo Alto της Αγκόλα στις 21 Αυγούστου του 1928.
Γνωστότερος ως Mário Pinto de Andrade, υπήρξε δοκιμιογράφος και πολιτικός
ακτιβιστής στη χώρα του.
Τελειώνοντας τις δευτεροβάθμιες
σπουδές του στη Λουάντα το 1948 γράφτηκε στο Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής
Σχολής του Πανεπιστημίου της Λισαβόνας. Μαζί με άλλους φοιτητές και διανοούμενους
δημιούργησε το Κέντρο Αφρικανικών Σπουδών το 1951, με στόχο τον προβληματισμό σχετικά
με ζητήματα που είναι σημαντικά για την Αφρική.
Το 1954 εξορίστηκε στο
Παρίσι, όπου συνδέθηκε με άτομα από άλλες αφρικανικές χώρες όπως ο Léopold
Senghor και ο Nelson Mandela. Διετέλεσε μεταξύ των ετών 1951 – 1958 αρχισυντάκτης
του διάσημου περιοδικού ‘’Presence Africaine’’, ενώ συμμετείχε και στα δύο
πρώτα συνέδρια των Μαύρων Συγγραφέων και Καλλιτεχνών, το 1956 και το 1959.
Στη δεκαετία του '60,
έγινε πολιτικός ακτιβιστής. Από το 1959 έως και το 1962 διετέλεσε Πρόεδρος του Λαϊκού
Κινήματος για την Απελευθέρωση της Αγκόλας (MPLA) και Γενικός Γραμματέας του
κινήματος αργότερα (1963 – 1972).
Παράλληλα μελέτησε κοινωνιολογία
και δημοσίευσε μεταξύ πολλών άλλων τα έργα «Ανθολογία της ποίησης των Μαύρων Πορτογαλόφωνων»
(1958), «La Poésie anglaise Africaine d' Presence» (1969), «Amilcar Cabral:
Essai de Biographie Politique» (1980), «Η προέλευση του αφρικανικού εθνικισμού»
(1997).
Θεωρείται ως ένα από τους
πιο σημαντικούς δοκιμιογράφους της Αγκόλας κατά τον 20ό αιώνα. Προς τιμήν του το
Υπουργείο Πολιτισμού της Αγκόλας αποφάσισε να θεσμοθετήσει το Βραβείο
Λογοτεχνίας ‘’Mário Pinto de Andrade’’.
Ο Mário Coelho Pinto de
Andrade πέθανε το 1990 στο Λονδίνο.
«Μέτρησα τα
χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’
ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα... Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.
Αισθάνομαι όπως
αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε
με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται
με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια
χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες.
Δε θέλω να
βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Με ενοχλεί η
ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν, να
υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο
τους και την τύχη τους.
Μισώ να είμαι
μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Δεν έχω χρόνο
για ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις
ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους.
Δεν έχω πια
χρόνο για να διαχειριστώ τις ευαισθησίες των ανθρώπων που παρά τη χρονολογική
τους ηλικία είναι ανώριμοι.
Δεν έχω πια
χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται πράγματα που γνωρίζω από
πριν ότι δε θα καταλήξουν πουθενά.
Δεν μπορώ να
δεχτώ και να ανεχτώ τους καιροσκόπους.
Οι άνθρωποι δεν
συζητούν πια για το περιεχόμενο, μετά βίας κάνουν λόγο απλά για τις ετικέτες. Ο
χρόνος μου είναι σπάνιος για να συζητώ για τους τίτλους, τις ετικέτες. Θέλω την
ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Δεν υπάρχουν πια
πολλά κεράσια στο μπολ…
Θέλω να ζήσω
δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι. Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη
τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους
εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που
υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι
να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες
είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να
περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι
τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με
απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι,
αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην
πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένα
θα είναι πιο νόστιμα απ’ όσα έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου
είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και
τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο
δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
(σ.σ. Σχεδόν
το σύνολο των ελληνικών, αλλά και πολλών ξένων sites δημοσιεύουν το κείμενο
αναπαράγοντας δύο ουσιώδη λάθη: Πρώτον ότι το κείμενο ανήκει στο
Βραζιλιάνο Mário Raul de Morais Andrade (9.10.1893 – 25.02.1945), ο οποίος
υπήρξε ποιητής, μυθιστοριογράφος, μουσικολόγος, ιστορικός και κριτικός τέχνης
καθώς και φωτογράφος, αντί του αληθινού συγγραφέα Mário Coelho Pinto de
Andrade (1928 - 1990), από την Αγκόλα και δεύτερον ότι το κείμενο έχει κάποια
αναφορά σε καραμέλες, ενώ ο δημιουργός του αναφέρει σαφώς ότι νιώθει σαν
παιδί που του χάρισαν ένα μπολ με κεράσια).
Δεν μας παραθέτετε όμως τις πηγές σας, ώστε να διαπιστώσουμε τόσο τη γνησιότητα του κειμένου όσο και τις παρεχόμενες πληροφορίες. Ούτε το όνομα του μεταφραστή. Αν θέλουμε να μάθουμε για τον συγγραφέα, μόνο σε ελλιπή στοιχεία που αφθονούν στο διαδίκτυο να στηριχτούμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή κυρία Μπέη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι για το εν λόγω κείμενο υπάρχει διαμάχη στο διαδίκτυο όσον αφορά στο συγγραφέα. Επειδή όμως σε πολλούς ιστότοπους βρήκα το κείμενο συνοδευόμενο από τη φωτογραφία του Βραζιλιάνου συγγραφέα (υποτίθεται), ενώ η φωτογραφία ήταν του Αγκολέζου πολιτικού υποψιάστηκα το άτοπο της ανάρτησης. Στη συνέχεια διαπίστωσα μια ενδοβραζιλιάνικη διαμάχη για τον δημιουργό, με τρεις διαφορετικούς συγγραφείς να ερίζουν για την πατρότητα του κειμένου. Για την ανάρτησή μου εμπιστεύτηκα μια σειρά αναρτήσεων που εύκολα μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο (χωρίς αυτό να αποδεικνύει τίποτε) και βασίστηκα στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια cyclopaedia.fr, η οποία απαντάται και σε άλλες γλώσσες, ενώ συνεργάζεται και με τη wikipedia.
Καταλήγοντας, σας ευχαριστώ για την ουσιαστική παρέμβασή σας, καθώς μέσα απ’ το διάλογο μπορούν να προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα και να αναδειχτεί η αλήθεια, πιστεύω ωστόσο ότι πράγματι έχει αξία η αναζήτηση του δημιουργού και η προβολή του, αλλά πρώτιστη σημασία έχει το έργο αυτό καθαυτό, το οποίο από ένα σημείο και μετά παύει να είναι έργο του δημιουργού του και αποκτά πανανθρώπινη αξία, όπως μπορούμε να δούμε και σε άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις (λ.χ. δημοτικά τραγούδια).
"O valioso tempo dos maduros" - Mário Pinto de Andrade
ΑπάντησηΔιαγραφήContei meus anos e descobri que terei menos tempo para viver daqui para a frente do que já vivi até agora.
Tenho muito mais passado do que futuro.
Sinto-me como aquele menino que recebeu uma bacia de cerejas.
As primeiras, ele chupou displicente, mas percebendo que faltam poucas, rói o caroço.
Já não tenho tempo para lidar com mediocridades.
Não quero estar em reuniões onde desfilam egos inflamados.
Inquieto-me com invejosos tentando destruir quem eles admiram, cobiçando seus lugares, talentos e sorte.
Já não tenho tempo para conversas intermináveis, para discutir assuntos inúteis sobre vidas alheias que nem fazem parte da minha.
Já não tenho tempo para administrar melindres de pessoas, que apesar da idade cronológica são imaturas.
Detesto fazer acareação de desafectos que brigaram pelo majestoso cargo de secretário-geral do coral.
'As pessoas não debatem conteúdos, apenas os rótulos'.
Meu tempo tornou-se escasso para debater rótulos, quero a essência, minha alma tem pressa...
Sem muitas cerejas na bacia, quero viver ao lado de gente humana, muito humana; que sabe rir de seus tropeços, não se encanta com triunfos, não se considera eleita antes da hora, não foge de sua mortalidade,
Caminhar perto de coisas e pessoas de verdade,
O essencial faz a vida valer a pena.
E para mim, basta o essencial!
Mário Pinto de Andrade
Escritor e político angolano, de nome completo Mário Coelho Pinto de Andrade.
(1928-1990)
Την πηγή του κειμένου όμως δεν μας αναγράψατε. Εσείς το μεταφράσατε ή το βρήκατε από κάπου;
ΑπάντησηΔιαγραφή