Η... παγίδα

Ελληνοϊταλικός πόλεμος, 1940. Μια ομάδα Ιταλών στρατιωτών, στα Αλβανικά βουνά, προχωρούν προς τα ελληνικά σύνορα όταν ξαφνικά ακούγεται μια φωνή πίσω απ’ το λόφο:

«Ένας Έλληνας στρατιώτης αξίζει όσο δέκα Ιταλοί!»

Ο Ιταλός διοικητής αμέσως διατάζει μια ομάδα που αποτελείται από δέκα από τους καλύτερους στρατιώτες του να πάνε να εξοντώσουν αυτόν τον Έλληνα που έχει το θράσος να τους προκαλεί. Πάνε πίσω από τον λόφο απ’ όπου ακούστηκε η φωνή, ακούγεται μπαράζ πυροβολισμών και μετά πλήρης σιγή!

Μετά από λίγο ακούγεται πάλι η ίδια φωνή:

«Ένας Έλληνας στρατιώτης είναι καλύτερος από εκατό μακαρονάδες!».

Νευριασμένος ο Ιταλός διοικητής στέλνει τους εκατό καλύτερους στρατιώτες του και επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία. Πυροβολισμοί, ουρλιαχτά, φασαρία και μετά από πέντε λεπτά, σιγή.

Μια ήρεμη Ελληνική φωνή ακούγεται και πάλι:

«Ένας Έλληνας στρατιώτης αξίζει παραπάνω από χίλιους κοκορόφτερους Ιταλούς!»

Έξαλλος πλέον ο Ιταλός διοικητής επιλέγει χίλιους Ιταλούς και τους στέλνει να πάνε και να εξοντώσουν το κώλο-Έλληνα που έχει τόσο θράσος!

Οι Ιταλοί στρατιώτες ξεκινάνε και μετά από λίγο ακούγονται ριπές πολυβόλων και αυτόματων όπλων, πιστολιές, όλμοι και χειροβομβίδες να σκάνε εκωφαντικά, κραυγές και ουρλιαχτά τρόμου και πόνου. Όλα δείχνουν ότι μια λυσσώδης μάχη μαίνεται πίσω απ’ το λόφο. Ξαφνικά επικρατεί νεκρική σιγή!

Ο Ιταλός διοικητής που περιμένει τους στρατιώτες του βλέπει σε λίγο έντρομος να εμφανίζεται πίσω απ’ το λόφο ένας βαριά τραυματισμένος αξιωματικός του, με τη στολή του κουρελιασμένη και το λοφίο που στόλιζαν τα φτερά μαδημένο. Αιμόφυρτος σέρνεται προς τη μεριά του διοικητή του, πέφτει στα πόδια του και ψελλίζει:

«Μη στείλεις άλλους… κύριε διοικητά… Πέσαμε σαν ανόητοι στην παγίδα! Δεν είναι μόνο ένας αλλά… δύο Έλληνες εκεί πίσω!»