Ο Μιμίκος και η Μαίρη....

Ο Μιμίκος και η Μαίρη....

Αντιγράφω μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση από το blog Γλυπτοθήκη.

Αφορά στην γνωστή ιστορία του Μιμίκου και της Μαίρης, δύο νέων που αγαπήθηκαν πολύ μα ο έρωτάς τους είχε τραγική κατάληξη. Η ιστορία τους συγκλόνισε την Αθηναϊκή κοινωνία του 19ου αι. Οι φωτογραφίες, η επεξεργασία τους και το κείμενο είναι του Βερνάρδου  του κατόχου του blog .

Στο μνήμα αυτό ( φωτό ) , που καιρό τώρα έψαχνα να βρώ, δεν υπάρχει κάποιο έργο γλυπτικής, υπάρχει κάτι άλλο : το νεκρό σώμα της Marie Weber ερωμένης του Μιχαήλ Μιμίκου.

Θυμίζω την ιστορία τους ,αν και αυτή που διάβασα στο διαδίκτυο ( την παραθέτω, περιληπτικά, σε ελεύθερη μετάφραση ) , είναι τελείως διαφορετική από την ιστορία που μας έχει παραδώσει ο ελληνικός κινηματογράφος. Δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω ποιά από τις δυο είναι η σωστή.

Γνωρίστηκαν το 1893. Παιδαγωγός στο παλάτι αυτή, στρατιωτικός γιατρός στο νοσοκομείο του Μακρυγιάννη αυτός. Της γνωριμίας ακολούθησε “έρως κεραυνοβόλος” και πολλές μεταξύ τους συναντήσεις στο χώρο της Ακρόπολης. Μια μέρα που η Μαίρη περίμενε τον Μιμίκο να έρθει στην καθιερωμένη συνάντησή τους,αυτός ποτέ δεν πήγε. Το ίδιο συνέβη και την επομένη ημέρα : πάλι ο Μιμίκος δεν εμφανίστηκε στο σημείο συνάντησής τους. Απογοητευμένη η Μαίρη στέλνει μία επιστολή στην εργασία του Μιμίκου , γράφοντάς του ότι αν και αυτή τη φορά δεν εμφανιστεί στη συνάντησή τους τότε αυτή θα σκότωνε τον εαυτό της πηδώντας από την Ακρόπολη.Την επομένη ημέρα ντύθηκε με τα καλά της και πήγε στο σημείο συνάντησής τους. Μάταια όμως. Ο Μιμίκος ούτε αυτή τη φορά πήγε να τη συναντήσει. Κοίταξε για τελευταία φορά προς το σημείο από όπου αυτός συνήθως ερχόταν και όταν διαπίστωσε πως άδικα περίμενε, κλείνει τα μάτια της και πηδά στό κενό. Έντρομοι κάποιοι επισκέπτες της Ακρόπολης πλησιάζουν προς το σημείο όπου είχε γκρεμιστεί,την σηκώνουν και την μεταφέρουν στο κοντινότερο νοσοκομείο που ήταν αυτό που εργαζόταν ο Μιμίκος. Εκείνος μόλις είχε πάει στο γραφείο του μετά από απουσία τριών ημερών για λόγους υγείας, και διάβαζε την επιστολή της Μαίρης που μόλις τότε του παρέδωσαν. Οι φωνές και η αναστάτωση από τη μεταφορά της νεκρής πλέον Μαίρης τον οδήγησαν στο προαύλιο όπου αντίκρισε το άψυχο σώμα της. Απαρηγόρητος όπως ήταν ορκίστηκε να ακολουθήσει την αγαπημένη του, πράγμα που έκανε αυτοκτονώντας με το υπηρεσιακό του πιστόλι.Θάφτηκαν χωριστά την ίδια μέρα στο Α΄Νεκροταφείο. Οι φίλοι του Μιμίκου,όμως, το βράδυ της ημέρας της ταφής, ξέθαψαν το πτώμα του και το ενταφίασαν δίπλα σε αυτό της Μαίρης.Μία τραγωδία, που ο απόηχός της φτάνει μέχρι τις ημέρες μας, τα χρόνια εκείνα είχε συγκλονίσει το Πανελλήνιο. Ενέπνευσε λογοτέχνες και μουσικούς να δημιουργήσουν έργα βασισμένα στην ερωτική αυτή ιστορία. 

Η πλάκα ( φωτό πάνω ) είναι τοποθετημένη μπροστά aπό τον σταυρό του μνήματος και πάνω της είναι γραμμένα :

Καρδίαις, αν σμίξουνε στη γη σαν της καρδίαις μας πάλι

Να μη χωρίσουνε ποτέ η μια από την άλλη

Μηνί Φεβρουαρίω φθίνοντι………….

Οι εν ουρανώ ερασταί………

εν 1893 έτει………………………

Μαίρη και Μιχαήλ

Σημ. Είναι εμφανές ότι στον τάφο είναι θαμμένη μόνο η Μαίρη. Όσο για τον Μιμίκο μου είναι άγνωστο το που είναι θαμμένος. Η φωτoεπεξεργασία δική μου.

Εγώ το μόνο που θα ήθελα να συμπληρώσω είναι πως όπως λέγεται το μέρος που έπεσε η Μαίρη ήταν κοντά στην ταβέρνα της Μαρίτσας (δεν γνωρίζω που βρισκόταν). Η υπόθεση έγινε ταινία (1958) με πρωταγωνιστές την Α.Βουγιουκλάκη και τον Α. Μπάρκουλη

Ολοι οι ερωτευμένοι εύχονταν ο έρωτάς τους να είναι τόσο δυνατός σαν του Μιμίκου και της Μαίρης. Ο έρωτάς τους έγινε ποίημα για τους ερωτευμένους....

Έλα ρομαντικά ν’ αγαπηθούμε
εγώ ο Μιμίκος νάμαι κι εσύ η Μαίρη
Έλα στης Πλάκας τις ανηφοριές να πλανηθούμε
να περάσουμε κι απ’ το σπίτι του Σεφέρη
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, Ο Ποιητής Μανούσος Φάσης

αλλά και μέτρο σύγκρισης για τους απογοητευμένους.... 

Αγνές αγάπες δεν υπάρχουν

Σαν τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα

δεν έχει τώρα εραστές,

τα παραμύθια νέτα σκέτα

και πονηριά όσο ποτές.

Σαν το Μιμίκο και τη Μαίρη

δεν έχει πίστη πουθενά,

μια εταιρεία κάθε ταίρι

ένας τον άλλο δεν πονά.

(Τους στίχους βρήκα εδώ)

Ο έρωτάς τους δεν ξεχάστηκε μέχρι τα νεότερα χρόνια που έγινε τραγούδι......
(Ο Μιμίκος και η Μαιρη στον δίσκο "Το Πανόραμα" του Μίμη Πλέσσα και του Κώστα Βίρβου με τον Δώρο Γεωργιάδη)

Ο Βερνάρδος όπως γράφει στο blog του είναι λάτρης των άγνωστων εκείνων γλυπτών που συγκατοικούν μαζί μας στους δρόμους, σε πλατείες αλλά και σε κοιμητήρια και συνήθως τα προσπερνάμε. Η διαδικτυακή του Γλυπτοθήκη παρουσιάζει μια εξαιρετική οργάνωση και αρχειοθέτηση που πολύ τη ζήλεψα (με την καλή την έννοια) και σας συνιστώ να την επισκεφτείτε.