Τα απρόοπτα της βαρυχειμωνιάς που συνήθως επιφυλάσσουν οι τελευταίες ημέρες του Μάρτη, οι «μέρες της γριάς» ή «οι γριές» όπως λέγονται, θέλει να εξηγήσει η παράδοση της «λιθωμένης γριάς».
«Ήτανε μια φορά μια γριά κι είχε κάτι κατσικάκια. Ο Μάρτης τότε είχε είκοσι οχτώ ημέρες και ο Φλεβάρης τριανταμία. Ήρθε λοιπόν εκείνη την εποχή ο Μάρτης και πέρασε χωρίς να κάνει βαρύ χειμώνα και η γριά απ’ τη χαρά της που βγήκανε πέρα καλά τα πράματά της και δεν έπαθαν τίποτα τα κατσικάκια και η περιουσία της, ξεγελάστηκε και είπε όλο αυθάδεια:
«Πρίτσι Μάρτη μου, στην πομπή σου. Μπήκες, βγήκες τίποτα δε μου έκανες. Τα αρνάκια και τα κατσικάκια μου τα ξεχείμασα».
Τότε ο Μάρτης πείσμωσε και βάλθηκε να την τιμωρήσει. Για το λόγο αυτό δανείστηκε τρεις ημέρες απ’ το Φλεβάρη και έριξε χιόνια πολλά. Ήταν τόσο άσχημος ο καιρός, που η γριά και τα ζωντανά της πέτρωσαν από το κρύο.
Γι’ αυτό που έπαθε εκείνη η γριά, τις τρεις τελευταίες ημέρες του Μάρτη τις λένε ημέρες των γριών. Σε κάποια χωριά ονοματίζουνε κάθε μία από αυτές τις ημέρες με το όνομα μίας από τις πιο ηλικιωμένες γριές του χωριού. Αν τύχει καλή ημέρα θεωρούν πως η γριά είναι καλή, ενώ αν τύχει κακοκαιρία λένε πως έγινε από την κακία της γριάς.
Από τότε λένε ότι έχει ο Μάρτης τριανταμία ημέρες και ο Φλεβάρης είκοσι οχτώ. Γι’ αυτό άλλωστε τον λένε κουτσό και κουτσοφλέβαρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου