Αλλαγή χρωμάτων

 

 

Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να απομακρυνθείτε από την οθόνη και μετά να πάτε κοντά της! Θα δείτε ότι τα χρώματα αλλάζουν μέγεθος ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει καθώς η εικόνα είναι ακίνητη.

Ο παππούς και τα κουλουράκια

Το δωμάτιο σκοτεινό...

Οι σκιές τρεμοπαίζουν καθώς το λιγοστό φως που μπαίνει από το παράθυρο προσπαθεί να διαπεράσει τις κουρτίνες...

 

Ο παππούς περιμένει καρτερικά το αναπόφευκτο... Δεν φοβάται... Θα πάρει μαζί του τις καλύτερές του αναμνήσεις: το πρώτο του χαρτζιλίκι, το πρώτο του φιλί, τους φίλους του, τη θύμηση της νέας γυναίκας του, τα δίδυμα...
Και τη γεύση από τα κουλουράκια κανέλας. Ω, πόσο του άρεσαν τα κουλουράκια κανέλας. Τα λάτρευε. Ό,τι και αν του στερούσαν απ’ τη ζωή, δεν θα άντεχε δίχως αυτά.

Μέσα απ’ τις κακουχίες της μέχρι τώρα διαδρομής, είχε φροντίσει πάντα να έχει διαθέσιμα κάποια απ’ αυτά. Τα τελευταία πέντε χρόνια, όμως, με την αρρώστια, ήταν δύσκολα. Και ο γιατρός του τα είχε απαγορέψει κι αυτά...

Νιώθοντας την ώρα να πλησιάζει, τα βλέφαρά του να βαραίνουν και την ανάσα του να καθυστερεί, πάνω που το φως στην άκρη του τούνελ έχει αρχίσει να διαφαίνεται, τα ρουθούνια του χαϊδεύει μια μοναδική μυρωδιά. Αναμνήσεις από λουλούδια και λιβάδια ξυπνούν στο μυαλό του, και η μυρωδιά απ’ τα κουλουράκια κανέλας είναι πια ολοφάνερη. Ω, μα πως μπορεί! Πώς γίνεται κάτι τέτοιο;

Με πολύ προσπάθεια καταφέρνει να τραβήξει τα σκεπάσματα και να κατεβάσει το ένα του πόδι στο πάτωμα. Αρχίζει αργά, αργά, καρτερικά να στρέφει το σώμα του και τελικά πέφτει στο έδαφος. Με πόνο αρχίζει να μπουσουλά, να σέρνεται προς την πόρτα. Φτάνοντας εκεί, πιέζει τον εαυτό του να αντισταθεί στην αδυναμία και τραβάει με όση δύναμη μπορεί το χέρι της σκάλας.
Βήμα - βήμα, σκαλί - σκαλί, κατεβαίνει προς την κουζίνα του σπιτιού του. Η μυρωδιά γίνεται ολοένα και εντονότερη!

Ω, μα πώς! Πώς είναι δυνατόν; Μήπως τον γελάνε οι αισθήσεις του; Μήπως έχει πεθάνει και βρίσκεται στον παράδεισο; Ή μήπως, η υπέροχη γυναίκα του, αυτή που τόσο αγαπά, του ετοίμασε όντως μια δόση κουλουράκια κανέλας σαν το ύστατο χαίρε πριν φύγει απ’ το μάταιο τούτο κόσμο;

Μετά από αρκετή ώρα έχει καταφέρει να φτάσει στην πόρτα της κουζίνας.

Επάνω στο τραπέζι βρίσκεται μια λαμαρίνα με φρεσκοψημένα κουλουράκια κανέλας. Δάκρυα αναβλύζουν στα μάτια του, το στομάχι του δένεται κόμπος και λυγμοί αρχίζουν να ταρακουνούν το κουρασμένο του κουφάρι. Χρησιμοποιώντας το τελευταίο του απόθεμα ζωής, πέφτει προς τα κουλουράκια σε στάση προσευχής. Σηκώνει με εμφανή ταλαιπωρία το χέρι του προς το ταψί, ενώ τα νιώθει ήδη να λιώνουν στο στόμα του... Πρέπει να τα γευτεί... Έστω μια δαγκωνιά...

Το χέρι του πλησιάζει, αγγίζει την άκρη του ταψιού, φτάνει σε ένα κουλουράκι... Το δάχτυλό του χαϊδεύει την πορώδη επιφάνεια του κουλουριού όταν η σπάτουλα του κοπανά το χέρι.

«Άστα κάτω βρε αθεόφοβε, είναι για την κηδεία!!!»

Λίμνη Βεγορίτιδα ή λίμνη του Οστρόβου ή της Άρνισσας.

Μία λίμνη της Δυτικής Μακεδονίας, στα όρια των νομών Φλώρινας - Κοζάνης - Πέλλας. Έχει σχηματισθεί στη λεκάνη, μεταξύ των βουνών Τρίκλαρι - Βαρνούντα - Βέρνο. Έχει σχήμα στενόμακρο, με 72,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα επιφάνεια. Είναι η τρίτη σε μέγεθος λίμνη της χώρας, με μήκος περίπου 15 χιλιόμετρα, πλάτος στο μέσον της 5 χιλιόμετρα και βάθος 60 - 80 μέτρα. 

 

Τα πλεονάζοντα νερά της διοχετεύονται στον Εδεσσαίο ποταμό, με μία σήραγγα που αρχίζει από την Βορειοανατολική όχθη της. Παλαιότερα σε εποχές βροχής όταν η στάθμη της ανέβαινε, τα νερά κατέκλυζαν την περιοχή γι' αυτό η ΔΕΗ το 1954, κατασκεύασε σήραγγα 6035 μέτρων, με την οποία μεταφέρει τα νερά της όταν χρειάζεται στην τεχνητή λίμνη του Νησίου, για να τροφοδοτήσουν τα υδροηλεκτρικά έργα Άγρα - Εδέσσης. Στις όχθες της έχουν κτιστεί οι οικισμοί Αγ. Παντελεήμονας, Βέγορα, Φαράγγι, Περαία, Άρνισσα και άλλοι, ενώ στην Νότια όχθη της υπάρχουν λείψανα αρχαίου οικισμού.

Κοντά στη Λίμνη Βεγορίτιδα βρίσκονται οι λίμνες των Πετρών, της Ζάζαρης και της Χειμαρρίτιδας, οι οποίες συνδέονται υδρολογικά μεταξύ τους. Γεωλογικά, οι λίμνες αυτές είναι υπολείμματα μιας παλιάς μεγάλης λίμνης, της Εορδαίας, που σύμφωνα με τους γεωλόγους, καταλάμβανε έκταση τετραγωνικών χιλιομέτρων και είχε βάθος 250 μέτρα. 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η Λίμνη Βεγορίτιδα είναι λίμνη αλπικού τύπου και τεκτονικής προέλευσης. Λόγω χημικής διάβρωσης χαρακτηριστικά της είναι η δημιουργία υπογείων κοιλοτήτων. Πολύ συχνά μάλιστα, παρουσιάζεται το φαινόμενο αυξομείωσης της στάθμης της. Από το 1896 υπάρχουν στοιχεία, που αποδεικνύουν την πτώση και την επάνοδο των υδάτων της σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς αυτό να οφείλεται σε κλιματολογικούς παράγοντες. Το Δεκέμβριο του 1994, η στάθμη της λίμνης έφθασε στο κατώτατο όριό της, στα 511 μέτρα, με μείωση του υδάτινου όγκου της κατά 80% και μείωση της επιφάνειάς της κατά 40%. 

Αυτό αποδόθηκε στις συνεχόμενες αντλήσεις της ΔEH, στις αρδεύσεις για την κάλυψη των αναγκών των καλλιεργειών δίπλα στη λίμνη, στις διαρροές από τις φυσικές καταβόθρες, στην ανομβρία και στις απώλειες λόγω εξάτμισης.

 

Στην περιοχή της Λίμνης Βεγορίτιδας φωλιάζουν πάνω από 80 είδη πουλιών, ενώ μια σπάνια χλωρίδα και πανίδα φιλοξενείται στις όχθες της. Οι κάτοικοι των παραλίμνιων περιοχών ασχολούνται με την αμπελοκαλλιέργεια, καλλιεργώντας σπάνιες ποικιλίες όπως αυτή του ξινόμαυρου. Άλλη βασική δραστηριότητα για τους κατοίκους των περιοχών αυτών είναι η αλιεία η οποία γίνεται με τις πλάβες, τις χαρακτηριστικές βάρκες χωρίς καρίνα. Τα πιο γνωστά ψάρια της Λίμνης Βεγορίτιδας είναι το τσιρόνι, το γριβάδι, το γλύνι, η πεταλούδα κ.ά. 

Το τσιλίκι

Το τσιλίκι παιζόταν από μεγάλες παρέες στην γειτονιά ή στην αλάνα. Επιλέγονταν κυρίως ανοιχτοί χώροι, γιατί το ΤΣΙΛΙΚΙ, η μικρή βέργα που έπαιζε τον πρώτο ρόλο, εκτινασσόταν πολύ μακριά και ήταν επικίνδυνη για όλα τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους.

Για να παιχτεί το παιχνίδι χρειάζονται δύο ξύλινες βέργες, μια μακριά 60 - 70 εκατοστά περίπου (τσιλίκα) και μια μικρή 10 - 20 εκατοστά περίπου (τσιλίκι), που είναι ξυσμένο όπως το μολύβι μας, στις δυο άκρες του. 

Όταν μαζευόταν πολλά παιδιά οι δυο αρχηγοί τα «έβγαζαν» κάνοντας βήματα εναλλάξ και λέγοντας σε κάθε βήμα «τσελίκ τσομάκ αυγό», ώσπου κάποιος να πατήσει το πόδι του άλλου και να επιλέξει πρώτος τους συμπαίκτες του.

Στη συνέχεια τα παιδιά έβαζαν σημάδι ρίχνοντας πέτρες και όποιος πλησίαζε πιο κοντά στην Τσιλίκα άρχιζε πρώτος. Άλλες φορές τοποθετούσαν την Τσιλίκα κάθετα σε εσοχή του εδάφους και πετούσαν το τσιλίκι από κάποια απόσταση προσπαθώντας να πλησιάσουν την Τσιλίκα. Αυτός ή η ομάδα που πλησίαζε περισσότερο στην Τσιλίκα έπαιζε και πρώτη.

Τοποθετούσαν πάνω από μια μικρή σκαμμένη εσοχή στο έδαφος το τσιλίκι, παράλληλα προς το έδαφος, κι ένα παιδί έχοντας τα άλλα παιδιά απέναντί του, ρίχνει με την τσιλίκα το τσιλίκι, όσο πιο μακριά μπορεί, προσέχοντας όμως να μην το πιάσουν τα άλλα παιδιά.

Αν το πιάσει ένα απ’ τα παιδιά, τότε πηγαίνει αυτό το παιδί να ρίξει το τσιλίκι και εκείνος που το έριξε πριν, αλλάζει θέση και πηγαίνει απέναντι με τα άλλα παιδιά. Αν δεν το πιάσει κανείς, τότε κάποιος απ’ τους απέναντι ρίχνει το τσιλίκι για να χτυπήσει την τσιλίκα, που την τοποθετεί εκείνος που έριξε το τσιλίκι οριζόντια στο έδαφος. Αν τη χτυπήσει κάποιο παιδί παίρνει τη θέση αυτού που έριχνε και αλλάζουν θέσεις. Αν δε χτυπήσουν τη τσιλίκα, τότε ο κύριος παίχτης βάζοντας το τσιλίκι σε ένα σημείο κοντά στην εσοχή, χτυπάει το τσιλίκι με τη τσιλίκα του σε μία άκρη του και αυτό ανασηκώνεται ψηλά. Κατόπιν ο παίχτης αν το χτυπήσει μία φορά δυνατά τότε μετράει την απόσταση από το μέρος που το ‘ριξε μέχρι το σημείο που έπεσε με τη τσιλίκα του και όποιο νούμερο βρει, αυτό είναι οι πόντοι που κέρδισε.

Κάθε παίχτης είχε και το δικαίωμα να παίζει το τσιλίκι με την τσιλίκα όσες φορές μπορούσε αρκεί να μην πέσει αυτό στο έδαφος. Τον αριθμό των χτυπημάτων τον πολλαπλασιάζανε επί τον αριθμό των βημάτων που ήταν η απόσταση του τσιλικιού από την μάνα (εσοχή στο έδαφος). Έτσι συγκεντρωνόταν οι πόντοι κάθε ομάδας, τους οποίους γράφανε στο έδαφος με παραστάσεις, ας πούμε κάθετες γραμμές.

Αν έχανε η πρώτη ομάδα, όταν δηλαδή κάποιος έπιανε το τσιλίκι και έκαιγε τους παίκτες, τότε η άλλη ομάδα ξεκινούσε την διαδικασία, με στόχο να σβήσει τους πόντους. Το παιχνίδι διαρκούσε πάνω από 2- 3 ώρες.

Σκληρή δουλειά

Να είσαι ευγνώμων αν η δουλειά σου είναι πιο σκληρή από όσο θα ήθελες. Η λεπίδα δεν μπορεί να ακονιστεί σε ένα κομμάτι βελούδο. 

Άγνωστος