Hierve el Agua - Οι «απολιθωμένοι καταρράκτες» του Μεξικού

Η φύση κάποιες φορές αρέσκεται σε δημιουργίες που δίνουν την εντύπωση στον παρατηρητή τους ότι προσπαθεί να παίξει. Είναι δημιουργήματα που ξεγελούν το ανθρώπινο μάτι, που δεν είναι αυτά που εκ πρώτης όψεως νομίζουμε, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό, μια πλαστή ανορθογραφία της φύσης.

Στο Μεξικό, στην πόλη Oaxaca, ένα τέτοιο δημιούργημα αποτελούν οι περίφημοι «απολιθωμένοι καταρράκτες» Hierve el Agua, οι οποίοι αποτελούν ένα από τα πιο σπάνια φυσικά τοπία στον κόσμο. Βρίσκονται περίπου 70 χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης, στο εσωτερικό ενός καταπράσινου πάρκου με πολλά φυτά και μικρές θερμές λίμνες αλλά και αρκετές πηγές. Στο κέντρο δεσπόζουν μεγάλα λευκά βράχια, η εμφάνιση των οποίων θυμίζει ορμητικούς… καταρράκτες.

Αν ειδωθεί από απόσταση αυτός ο τεράστιος βράχος μοιάζει ακριβώς όπως ένας παγωμένος καταρράκτης, κάτι που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις, συνήθως, υψηλές θερμοκρασίες που σημειώνονται στο San Lorenzo Albarradas, στην πόλη που βρίσκεται πλησιέστερα προς το βράχο.

Πλησιάζοντας κανείς το βράχο συνειδητοποιεί σταδιακά πως όλο το φαινόμενο είναι απλά μια οφθαλμαπάτη. Το νερό στην πραγματικότητα είναι πετρώματα του βουνού, που δίνουν την ψευδαίσθηση του καταρράκτη.

Ο «cascada chica», ο μικρός καταρράκτης, έχει ύψος 12 μέτρα και είναι κατακόρυφος, ενώ ο «cascada grande», ο μεγάλος καταρράκτης, που φτάνει τα 30 μέτρα, είναι μεγαλύτερος και πιο πλατύς. Και οι δύο μαζί συνθέτουν τους περίφημους «cascadas pétreas» ή «πέτρινους καταρράκτες», όπως είναι ευρέως γνωστοί.

Στις προεξοχές του βουνού σχηματίζονται δύο πισίνες γλυκού νερού, οι οποίες είναι γνωστές για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες, οι οποίες αποδίδονται στα μέταλλα που εμπεριέχει το νερό τους, που δεν είναι άλλα από ανθρακικό ασβέστιο, μαγνήσιο, βάριο, σίδηρο και ασήμι. Στη συνέχεια, το νερό από τις πισίνες στάζει κάτω από τα βράχια, αφήνοντας τα μέταλλά του πάνω στην πλαγιά του βουνού. Με την πάροδο του χρόνου και μόνο σε περιόδους ξηρασίας, αυτές οι εναποθέσεις μετάλλων, που συσσωρεύονται σε κλιμακωτές στήλες σχηματίζουν ένα κατάλευκο στρώμα στην πλαγιά  που δίνει την εντύπωση ενός παγωμένου καταρράκτη.

Στα ισπανικά, το όνομα του τόπου σημαίνει στην κυριολεξία «το νερό που βράζει», και προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίον φαίνονται οι φυσαλίδες του νερού στις πισίνες την άνοιξη. Η φυλή των Zapotec που έζησαν στην περιοχή περισσότερα από 2.000 χρόνια πριν, έτρεφε ιδιαίτερο σεβασμό σ’ αυτές τις πισίνες και χρησιμοποιούσε τα νερά των πηγών για την άρδευση των φυτών τους. Τα κανάλια που δημιουργήθηκαν από αυτούς τους ανθρώπους έχουν πετρώσει και έχουν δημιουργήσει αυτό το ασυνήθιστο θέαμα στο πέρασμα του χρόνου. Το αποτέλεσμα αυτό, το οποίο πήρε χιλιάδες χρόνια για να δημιουργηθεί, είναι στην ουσία ένας σταλακτίτης, ο οποίος κρέμεται πάνω από 50 μέτρα από τον πυθμένα της κοιλάδας.