Του τα έψαλε από την καλή και από την ανάποδη

Στα μέσα του 12^ου αιώνα, την εποχή που στο Βυζάντιο βασίλευε ο Μανουήλ Α’ ο Κομνηνός, αποκαλύφθηκε ένα τεράστιο σκάνδαλο σε μοναστήρι της Κωνσταντινούπολης.

Ο αυτοκράτορας ήταν απασχολημένος με την εκστρατεία του στην Ιταλία, όπου προσπαθούσε να ανακτήσει τις δυτικές επαρχίες για να αυξήσει τη δύναμη της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Όμως, το ιερατικό σκάνδαλο προκάλεσε τόσο μεγάλη αναστάτωση στην πόλη που δεν μπορούσε να αγνοηθεί.

Έξαλλος ο αυτοκράτορας, ηγήθηκε ο ίδιος της τιμωρίας των εμπλεκομένων.
Διέταξε να βασανιστούν οι ένοχοι με το χειρότερο τρόπο και ύστερα τους φυλάκισε.
Στο τέλος, απαίτησε όλοι οι ιερείς να προσεύχονται εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο για βδομάδες. Πίστευε ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος να εξαγνιστούν.

Όταν κάποιος κατέρρεε από την εξάντληση, οι φύλακες τον ανάγκαζαν να συνεχίσει.
Και για να δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την αποστολή τους τούς έβαζαν ακόμα και να διαβάσουν τις προσευχές ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή.
Έτσι βγήκε η φράση που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα: «του τα έψαλε από την καλή και από την ανάποδη».