Παροιμίες (Γιάννης)

Γιάννης

Άι - Γιάννη, το κεφάλι μου να γιάνει.

Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε.

Ακόμα δεν τον είδανε και Γιάννη τονε κράξανε.

Άλλη δεν έκαμε παιδί, μόνο η Μαριώ το Γιάννη.

Άλλη καμιά δε γέννησε μόνο η Μαργιά του Γιάννη.

Αν είχαν οι Γιαννάδες γνώση, θα μας δάνειζαν καμπόση!

Απ’ το Γιάννη ως το γιο, μούντζες να ‘χουνε κι οι δυο.

Από Γιάννη ως το Λιό, τύφλα να ‘χουνε κι οι δυο.

Άφησε ο Γιάννος την κλεψιά κι έπιασε το ζευγάρι.

Βγάλε Γιάννη το παιδί σου να γιορτάζει κάθε μήνα.

Βγάλε το παιδί σου Γιάννη, και απόλα το στον λόγγο.

Γιάγκος σαν δε μάθεις, Γιάννης δε μαθαίνεις.

Γιάννη, Γιάννη, μπεχλιβάνη, τ’ άντερά σου στο τηγάνι.

Γιάννη, Γιάννη ρούβελα (κοκκινολαίμη), που λαλείς στα κούφαλα

και λαλείς και τζιτζιρίζεις και τα κούφαλα βουρλίζεις.

Γιάννη είχα, Γιάννη έχω κι αν ποτέ μου θα χηρέψω, πάλι Γιάννη θα γυρέψω!

- Γιάννη, κάηκε το καλύβι σου. - Εγώ βαστώ την κλείδα του.

Γιάννης και του Θεού η χάρη.

Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει.

Γιάννης πήγε, Γιάννης ήρθε.

Γύρευε αγά μου τη δουλειά σου κι ο Γιάννης δεν είναι για χαράτσι.

Δεν είναι Γιάννης είναι Γιαννάκης.

Δεν είναι κάθε μέρα τ’ Αϊ - Γιαννιού.

Είδες πράσινο άλογο; Είδες Γιάννη φρόνιμο.

Είναι για τον Αϊ - Γιάννη.

Είπε ο Γιάννης του Γιαννή: «Χαιρετίσματα στη Σέρ’φο».

Εμπήκε ο Γιώργης στο χορό κι αντάμωσε το Γιάννο.

Έξω Γιάννης μέσα Σουλεϊμάνης.

Έχουν και τον μπαρμπα - Γιάννη σαν το γάιδαρο που κλάνει.

Η Μάρω μένει στα βουνά κι ο Γιάννος πάει στους κάμπους.

Ίσα Γιάννης ίσα Χασάνης.

- Και παπάς έγινες Γιάννη; - Έτσι τα ‘φερε η κατάρα (ή έτσι θέλει ο δάσκαλός μου).

Καλά τα λέει ο Γιάννος μας, μα δεν τ’ ακούει η χώρα.

Κάλλιο Καλογιάννης παρά Κακογιάννης.

Κάνε Γιάννο μ’ τη δουλειά σου, κι ύστερα και πάλι θεια σου.

Κατά τον μαστρο - Γιάννη, και τα κοπέλια του.

Κι αυτοκράτορας να γένεις, πάντα Γιάννης θε να μένεις.

Κόψε ξύλο κάμε Αντώνη κι από πλάτανο Μανώλη

κι αν ρωτάς και για τον Γιάννη, ό,τι ξύλο κόψεις κάνει.

Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι.

Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι να γιάνεις.

Ξέρ’ ο Γιάννης τι έχει στον τορβά του.

Ο Αλής γίνεται Γιάννης, κι η όρνιθα χταπόδι.

Ο Γιάννης με τα λόγια, χτίζει ανώγεια και κατώγεια.

Ο Γιάννος βγαίνει στα βουνά κι η Μαρουδή στους κάμπους.

Ο Γιάννης καβάλα στ’ άλογο και τ’ άλογο αραδούσε.

Ο Γιάννης, ο σπανός, μας λείπει.

Όλα τα φαγιά του Γιάννη.

Όλη μέρα καλογιάννη και το βράδυ κακογιάννη.

Όλοι μιλούν για τ’ άρματα και ο Γιάννης για την πίτα.

Όπου ακούς Μαρία - Γιάννη βάλε ψάρια στο τηγάνι.

Όπου γάμος και τραπέζι και ο Γιαννάκης εις τη μέση.

Όπου γάμος και χαρά, τρέχα Γιάννη μασκαρά.

Ούτε ποτέ χαρά στο Γιάννη, ούτε τώρα στα παιδιά του.

Όχι Γιάννης, Γιαννάκης.

Παναγία κι Αϊ - Γιάννη, βάλε ψάρι στο τηγάνι.

Πιάσ’ τον Γιάννη τον άπιαστο.

- Ποιος είναι γερός; - Ο Γιάννης ο σπαστός. - Σήκωσε το κόσκινο, πάει κι αυτός.

- Ποιος κλάνει; - Τον Γιάννη ρώτα.

Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί.

Σαράντα πέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση.

Σέρνει ο Γιάννης το Γιαννάκη, κι η Γιαννάκαινα το Γιάννη.

Σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει.

Σφάξε με, Γιάννη, κι άλειψέ με μέλι.

Τα καλά του Γιάννη τα θέλουμε, τον Γιάννη δεν τον θέλουμε.

- Τι είχες Γιάννη;  - Τι είχα πάντα.

- Τι κάνεις Γιάννη;  - Κουκιά σπέρνω.

(Το κάναμε) του Γιάννου η φλογέρα.

Του μπαμπά του μοιάζει ο Γιάννης.

Τρέξε Γιάννη γύρευε και Νικολό καρτέρει.

Τριάντα χρονών Γιάννης μαστρο - Γιάννης δε γίνεται.

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.