Ο τρόπος να ζεις

Μια φορά, ένας μαθητής ρώτησε τον δάσκαλό του:

«Πώς γίνεται κάποιο άνθρωποι που στη ζωή τους είναι τόσο καλοί να έχουν διαρκώς δύσκολα προβλήματα, ιδιαίτερα περίπλοκα, να επιλύσουν, ενώ άλλοι άνθρωποι που δεν είναι τόσο καλοί περνούν ξέγνοιαστα τη ζωή τους, αν και κάποιες φορές αρκεί η παραμικρή δυσκολία για να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό;»

Έτσι, ο δάσκαλος τον κοίταξε χαμογελαστά και του είπε μια ιστορία...

«Κάποτε υπήρχε ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν ένα πολύ φωτεινό πνεύμα και καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του συμπεριφερόταν στους γύρω του με πολύ αγάπη. Όταν πέθανε λοιπόν όλος ο κόσμος έλεγε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να πάει κάπου αλλού εκτός απ’ τον Παράδεισο. Ο ίδιος όμως δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα για το πού θα πάει, αλλά επειδή όλοι έλεγαν ότι θα πήγαινε στον Παράδεισο, κατευθύνθηκε προς τα εκεί.

Εκείνη την εποχή όμως, έκαναν στον Παράδεισο μια μεγάλη ανακαίνιση, οπότε τα πράγματα δεν λειτουργούσαν σωστά. Ένα από αυτά που δεν λειτουργούσε σωστά ήταν και η υποδοχή. Η κοπέλα λοιπόν που είχε μείνει στην υποδοχή τα είχε χαμένα, και έτσι έριξε μια βιαστική ματιά στις αιτήσεις και για κάποιον λόγο δεν βρήκε το όνομα του ανθρώπου αυτού. Γι’ αυτόν το λόγο τον προέτρεψε να κατευθυνθεί προς την Κόλαση.

Και στην Κόλαση, ξέρετε πώς είναι. Δεν έχει είσοδο, δεν έχει υποδοχή όποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει βγαίνει, καμία τάξη με λίγα λόγια.

Ο άνθρωπος λοιπόν μπήκε ήρεμος στην Κόλαση, βρήκε μια γωνιά και κάθισε.

Μερικές μέρες αργότερα, ο διάολος πολύ θυμωμένος, έφτασε στην πύλη του Παραδείσου φωνάζοντας τον Άγιο Πέτρο να βγει έξω και οργισμένος του είπε:

«Πέτρο, είσαι απαράδεκτος. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου έδινες ένα τέτοιο χτύπημα κάτω από τη μέση. Αυτό που κάνεις είναι τρομοκρατία!»

Χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο που ο διάολος είχε θυμώσει τόσο πολύ, ο Άγιος Πέτρος έκπληκτος, τον ρώτησε τι είχε συμβεί.

«Κάνεις ότι δεν ξέρεις; Μου έστειλες αυτόν τον τύπο στην Κόλαση και αυτός έχει δημιουργήσει μεγάλη φασαρία εκεί κάτω, μας έφερε πολλούς μπελάδες. Άκου τι έκανε! Αμέσως μόλις έφτασε κάτω σ’ εμάς, κάθισε σε μια μεριά και άκουγε τα παράπονα των ανθρώπων, τους κοίταζε στα μάτια και έπιανε κουβέντα μαζί τους. Λίγες μέρες έφτασαν για να γίνει η ζημιά. Και τώρα όλοι εκεί κάτω είναι χαμογελαστοί, φιλιούνται και αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Η Κόλαση έχει γίνει ανυπόφορη, έχει γίνει σαν Παράδεισος. Γι’ αυτό Πέτρο, κάνε μου την χάρη σε παρακαλώ, πάρε αυτόν τον άνθρωπο από εκεί και κράτησέ τον εδώ!

Όταν ο δάσκαλος τελείωσε τη ιστορία κοίταξε τον μαθητή στα μάτια και του είπε:

«Ζήσε τη ζωή σου έχοντας την καρδιά σου γεμάτη αγάπη, όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζεις, κι ακόμα και εάν κατά λάθος βρεθείς στην Κόλαση, ο ίδιος ο διάολος θα σε γυρίσει πίσω στον Παράδεισο».