Κάποτε υπήρχε και φιλότιμο...

Έτος 1951. Η Ελλάδα "γλύφει'' τις πληγές της από έναν παγκόσμιο πόλεμο και μια αδελφοκτόνα διαμάχη που προηγήθηκε στη δεκαετία του '40 και που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τις δομές της χώρας.

Στο αξίωμα του Πρωθυπουργού ο ήρωας της Μικρασίας, ο επονομαζόμενος «Μαύρος Καβαλάρης», ο Νικόλαος Πλαστήρας. Ένας άνθρωπος, του οποίου ο πατριωτισμός, η ηθική αρετή και η εντιμότητα δύσκολα αμφισβητούνται, ακόμη κι από πολιτικούς του αντιπάλους.

Το περίφημο εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ», το οποίο βρισκόταν στη Λεωφόρο Συγγρού, δημοσιεύει αγγελία, ζητώντας οδηγό. Όπως ήταν φυσικό, η μεγάλη οικονομική ανέχεια οδήγησε πολλούς υποψηφίους να διεκδικήσουν τη θέση.

Ο υπάλληλος της «ΦΙΞ» που έργο του είχε την παραλαβή και εξέταση των αιτήσεων των υποψηφίων, κοιτάζει κάποια στιγμή ερευνητικά κάποιον από τους υποψήφιους που βρισκόταν εκείνη την ώρα μπροστά του, με έναν τρόπο σαν να προσπαθεί να ξεδιαλύνει κάποιο μυστήριο. Το επώνυμο που αναγράφεται στην αίτηση εργασίας, είναι «Πλαστήρας».

«Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε;», ρωτά με μια ανάλαφρη και περιπαικτική διάθεση ο υπάλληλος.
Ο μεσόκοπος υποψήφιος, μ' ένα ύφος ντροπής και ταυτόχρονα μ' ένα χαμηλόφωνο τόνο, αναλαμβάνει να εξηγήσει:

«Είναι αδελφός μου. Είναι όμως επιθυμία, δική μου και δική του, αν υπάρχει κάποιος καταλληλότερος για τούτη τη θέση, να μην σας επηρεάσει η σχέση αυτή».

Κάντε απλά, τη θλιβερή σύγκριση στο μυαλό σας, του τότε και του τώρα.

Υπενθυμίζουμε, πως ο Νικόλαος Πλαστήρας, εκτός από τις υπηρεσίες του στην πατρίδα, πρόσφερε διακριτικά τον μισθό του σε άπορους και ορφανά παιδιά, ενώ ο ίδιος πέθανε πάμφτωχος. Άφησε πίσω του την «τεράστια» περιουσία, που αποτελούνταν από τα παράσημά του, 216 δραχμές, 10 δολάρια κι ένα σιδερένιο κρεβάτι εκστρατείας. Ακόμη και το κουστούμι της κηδείας του, ήταν προσφορά φίλου του.