Ζύγωνε η Βδομάδα των Παθών, σε όλη τη χριστιανοσύνη θα σταυρώνουνταν ο Χριστός, θα ξανάνοιγαν οι πέντε αθάνατες πληγές και θα ‘ρχουνταν πάλι η καρδιά η Μαγδαληνή να παλέψει με το θάνατο. Τι ευτυχία να ‘ναι ακόμα η καρδιά σου σαν του παιδιού και να υποφέρεις τις μέρες ετούτες, να μην μπορείς να φας, να μην μπορείς να κοιμηθείς, να πηγαίνεις στις αγρύπνιες και να τρέχουν τα δάκρυά σου θωρώντας απάνω στο σταυρό να σπαράζει το σώμα του θεού σου, φορτωμένο λεμονανθούς! Και να ‘ναι ανοιχτά τα παράθυρα της εκκλησιάς, να μπαίνει η άνοιξη. Και ν’ αγαπάς μιαν κοπέλα, να ‘ναι η πρώτη σου αγάπη, και να ‘χετε δώσει λόγο να συναπαντηθείτε στα πόδια του Σταυρωμένου, να προσκυνήσετε μαζί, το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής. Και να τρέμεις, γιατί ‘σαι περίσσια νέος και θαρρείς πώς κάνεις αμαρτία να σμίγεις τα χείλια σου με τα χείλια της γυναίκας απάνω στο σώμα του Θεού.
Αναφορά στον Γκρέκο, σελίδα 292, Αθήνα 1971
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου