Conner Green & Cayden Long

Ο Conner Green ήταν τριών χρονών στο Nashville του Tennessee, όταν ήρθε στη ζωή ο αδερφός του, Cayden Long. Ο Conner χαιρόταν που επιτέλους θα είχε κάποιον να παίζουν μαζί. Αλλά σε ηλικία μόλις τεσσάρων μηνών οι γιατροί έδωσαν το χτύπημα στην οικογένεια Long: ο Cayden έπασχε από εγκεφαλική παράλυση. Δε θα περπατήσει ποτέ του. Δε θα μιλήσει ποτέ του. Δε θα παίξει με τον μεγαλύτερο αδερφό του ποτέ του.

Η πραγματικότητα συγκλόνισε τους νέους γονείς, τη Jenny και τον Jeff Long. Το παιδί τους δεν θα περπατούσε ποτέ…

 Έκαναν λάθος. Και το λάθος ήταν ότι δεν υπολόγισαν τον Conner.

«Θα προσπαθήσω να του προσφέρω την καλύτερη ζωή, που θα μπορούσε να έχει» έχει πάντα στο μυαλό του ο 8χρονος Conner, που δε δίστασε στιγμή, μόλις διάβασε μία διαφήμιση για τρίαθλο παίδων. Κι η αρχή έγινε στις 5 Ιουνίου του 2011.

Μπροστά στην ικανοποίηση της συμμετοχής με τον αδερφό του, 100 μέτρα κολύμβηση με τον Cayden σε φουσκωτό, 4,8 χιλιόμετρα ποδηλασία με τον Cayden σε τρέιλερ και περίπου 1 χιλιόμετρο τρέξιμο με τον Cayden σε καρότσι δεν ήταν τίποτα για εκείνον. Τι κι αν τερμάτισαν 31οι σε σύνολο 32 συμμετεχόντων με χρόνο 43'10''; Το χαμόγελο και των δύο στη στιγμή του τερματισμού ήταν μεγαλύτερο κι απ’ του πρώτου.

Η Mandy Gildersleeve, προπονήτρια στο τρίαθλο, λέει ότι στον αγώνα κατά καιρούς έχουν πάρει μέρος νέοι με μικρά προβλήματα ακρωτηριασμού ή παιδιά με διαβήτη. Στις περιπτώσεις αυτές η μαμά ή ο μπαμπάς βοηθούσαν το παιδί να ολοκληρώσει τον αγώνα. Ποτέ της όμως δεν είχε δει ξανά πριν ένα νεαρό παιδί να βοηθάει τον παράλυτο αδερφό του, με τον τρόπο που ο Conner βοηθά τον Cayden. 

Συμμετείχαν και σε δεύτερο, και σε τρίτο αγώνα... Μέχρι που ο Conner έμαθε για το Iron Kid.

Με περίπου 1.400 παιδιά να παίρνουν μέρος, οι διοργανωτές ξεκαθάρισαν πως ίσως δεν υπάρχει χώρος και για τους δύο.

«Αν δεν το κάνει ο Cayden, τότε δεν το κάνω ούτε εγώ. Μου αρέσει να είμαστε μαζί. Νιώθω άσχημα για εκείνον, όταν βρίσκεται στην άκρη του δρόμου κι εγώ τρέχω». Πώς να του αλλάξεις γνώμη;

Για ένα παιδί σαν τον Cayden, με εγκεφαλική παράλυση, πολλές δραστηριότητες είναι αδιανόητες. Αλλά για ένα παιδί όπως ο Conner, το μόνο πράγμα που είναι αδιανόητο είναι να αφήσει τον αδελφό του πίσω.

«Όταν αρχίζει ο αγώνας, σκέφτομαι τον τερματισμό. Δε φοβάμαι ούτε για μία στιγμή. Απλώς είμαι περήφανος που τρέχω μαζί του. Όταν τον βλέπω να γελά και να χαμογελά, σημαίνει πως περνά καλά...».

Το Iron Kid διεξήχθη στις 11 Σεπτεμβρίου του 1911. Τα δύο αδέρφια αγωνίστηκαν και τερμάτισαν τελευταίοι. Στον αγώνα. Πρώτοι όμως στη ζωή...