Ελένη - Οδυσσέας Ελύτης

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός;

Κατά πού θ' αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα;

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας

κι είμαστε - σα να πέρασε μέσα μας η ομίχλη -

μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούργια οδύνη.

Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις

μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη

να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας.

Μια που υπάρχει αλλού

Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο

λέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι.
Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε

παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής

ένα θολό συναίσθημα

η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας

που όσο παν κι απομακρύνονται.

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας

κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου

το φως στον άσπιλο ουρανό

κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική

διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα.

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός

το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση

που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως.

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη

που δε βλέπει τίποτε

γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα του μεγάλου

ρολογιού στον τοίχο

γιατί έγινε κιόλας

ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα και λόγια.

Λόγια όχι σαν τ’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν : Εσένα!