Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. για την ελευθερία της Κύπρου είναι ένας αγώνας πάντα επίκαιρος.
«Η Ρωμιοσύνη εν’ να χαθεί όντας ο κόσμος λείψει» - «Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί όταν τελειώσει ο κόσμος», έγραψε ο μεγάλος Κύπριος ποιητής Βάσος Μιχαηλίδης. Τρανή απόδειξη αυτής της τεράστιας αναγεννητικής δύναμης που κρύβει μέσα του ο Ελληνισμός, είναι και ο αγώνας της ΕΟΚΑ.
Πανάρχαια ελληνική από το 1500 ακόμη π.Χ. η Κύπρος, διέγραψε μία μαρτυρική πορεία σηκώνοντας στους ώμους της το φορτίο της ακριτικής της θέσεως. Απέχοντας 800 χιλιόμετρα από την Αθήνα αλλά μόνο 68 από την Τουρκία και 120 από την Συρία, υπέστη την δουλεία πολλών δυναστών των οποίων σταθερό χαρακτηριστικό υπήρξαν οι λυσσώδεις προσπάθειες αφελληνισμού των Κυπρίων μέσα από την καταπίεση της γλώσσας και της θρησκείας τους, οι οποίες όμως έπεσαν όλες στο κενό. Συμμετείχε με συνέπεια, επιμονή και ενθουσιασμό σε όλους τους εθνικούς αγώνες, το 1821, το 1912-13, το 1922 και το 1940, πληρώνοντας βαρύ και σημαντικό φόρο αίματος γι’ αυτό.
Έχοντας πωληθεί από τους Τούρκους στην Μεγάλη Βρετανία, από το 1878 απετέλεσε τμήμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο διαρκής πόθος των Κυπρίων για την απελευθέρωση από τον Αγγλικό ζυγό και την ένωση με την μητέρα Ελλάδα, τους οδήγησε σε πολλές εξεγέρσεις με κυριότερη αυτή του 1931, που καταπνίγηκαν σκληρά και βίαια από τους δυνάστες. Μετά από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την νίκη των συμμάχων, με την Ελλάδα να βρίσκεται στο πλευρό των νικητών και με την συμμετοχή χιλιάδων Κυπρίων ως εθελοντών στον Αγγλικό στρατό κατά τον πόλεμο, ωρίμασε πια το αίτημα για Αυτοδιάθεση – Ένωση και πυροδότησε μία σειρά εξελίξεων σε Ελλάδα, Κύπρο αλλά και διεθνώς.
Στις 15 Ιανουαρίου 1950, κι ενώ ανθεί η Αγγλική κατοχή και τρομοκρατία, διεξάγεται στην Κύπρο ανοικτό γραπτό δημοψήφισμα με παλλαϊκή συμμετοχή σε αναλογία 90% (και των δημοσίων υπαλλήλων παρά την τρομοκρατία των Άγγλων, ακόμα και των Τουρκοκυπρίων) και το αποτέλεσμα υπήρξε 97,5% υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. Η τότε ελληνική Κυβέρνηση αρνείται να παραλάβει επίσημα τις βίβλους του δημοψηφίσματος, αρνούμενη ουσιαστικά να διεθνοποιήσει το Κυπριακό ζήτημα.
Τον Μάρτιο του 1953, ιδρύεται 12μελής επιτροπή Κυπριακού αγώνος και ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας πηγαίνει στην Κύπρο όπου ιδρύει την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α.)
Στις 28 Ιουλίου 1954, ο Υφυπουργός Αποικιών, Χένρυ Χόπκινσον, ανέφερε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Κύπρος είναι περιοχή με στρατηγική αξία, και γι’ αυτό ουδέποτε θα τύχει αυτοδιάθεσης. Η Ελλάδα, με αίτησή της στον Ο.Η.Ε., το 1954, ζήτησε, από τον Οργανισμό, την «Εφαρμογήν, της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών, στην περίπτωσιν του λαού της Κύπρου». Στις 17 Δεκεμβρίου 1954, η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. απέρριψε την αίτηση της Ελλάδας.
Έτσι, την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε τη δράση της η Ε.Ο.Κ.Α. Πολιτικός αρχηγός της υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, και Στρατιωτικός ο Γεώργιος Γρίβας, με το ψευδώνυμο Διγενής. Σκοπός της Ε.Ο.Κ.Α. ήταν η απελευθέρωση της Κύπρου και η Ένωσή της με την Ελλάδα. Ο Αγώνας αγκαλιάστηκε απ’ όλο το λαό της Κύπρου, κι ανέδειξε αγωνιστές, οι οποίοι με αυταπάρνηση προσέφεραν τη ζωή τους στην πατρίδα, είτε πέφτοντας νεκροί στα πεδία των μαχών, είτε ξεψυχώντας από τα βασανιστήρια, ή δι’ απαγχονισμού.
Ανάλογες αγωνιστικές κινητοποιήσεις κι εκδηλώσεις γινόντουσαν και στην Ελλάδα, αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια του Αγώνα λειτούργησε σχέδιο αποστολής όπλων, στην Κύπρο, με επιβατικά πλοία της γραμμής Πειραιά - Λεμεσού. Άλλα όπλα έφταναν με το ταχυδρομείο της Πάφου, μα κι αλλιώς. Στις 29 Ιανουαρίου 1956, ο οπλισμός της Ε.Ο.Κ.Α. εμπλουτίστηκε με 800 περίπου κυνηγετικά όπλα Ελληνοκυπρίων, τα οποία πήραν, απ’ αυτούς, μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Ένας άλλος τρόπος, με τον οποίο βρίσκονταν όπλα, ήταν οι επιθέσεις σε αστυνομικούς σταθμούς και από νεκρούς Άγγλους στρατιώτες. Μερικά όπλα ήταν ντόπιας κατασκευής, φτιαγμένα σε ειδικά εργαστήρια, στα οποία κατασκευάζονταν, επίσης, ωρολογιακές βόμβες, νάρκες και άλλο πολεμικό υλικό.
Στις 09.03.1956, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συνελήφθηκε στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, από το οποίο θα μετέβαινε στην Αθήνα, για συνομιλίες με την Ελληνική Κυβέρνηση. Την ίδια μέρα συνελήφθηκαν και οι Κύπριοι: Μητροπολίτης Κερύνειας, Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου και Πολύκαρπος Ιωαννίδης. Και οι τέσσερις εξορίστηκαν στις Σεϋχέλλες.
Στις 10 Μαΐου 1956, οι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου απαγχονίστηκαν στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, για τη δράση τους, ως μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Ενταφιάστηκαν στις κεντρικές φυλακές. Στον ίδιο χώρο, αργότερα, θα ταφούν άλλα έντεκα μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Στις 9 Αυγούστου 1956 απαγχονίζονται τρία, ακόμα, μέλη της, οι: Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ και Ιάκωβος Πατάτσος. Άλλοι τρεις αγωνιστές απαγχονίζονται στις 21 Σεπτεμβρίου, οι: Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης και Στέλιος Μαυρομάτης. Ακολούθησε η θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου (3 Μαρτίου 1957), στη μονή Μαχαιρά, όταν οι Άγγλοι έριξαν βενζίνη κι εμπρηστικές βόμβες στο κρησφύγετό του, οπότε ο ήρωας έγινε ολοκαύτωμα. Ξημερώματα της 14ης Μαρτίου 1957 απαγχονίστηκε και ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Στις 22.10.1957, ο Χάρντινγκ υπέβαλε την παραίτησή του, κι αναχώρησε από την Κύπρο στις 04.11.1957. Στις 03.12.1957 ανέλαβε τα καθήκοντα του ο νέος Κυβερνήτης, Σερ Χιου Φουτ.
Λίγες εκατοντάδες αγωνιστών πολλές φορές αμούστακοι μαθητές, έχοντας όμως στο πλευρό τους το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού του νησιού, δημιούργησαν αυτό που δίκαια χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς το πιο επιτυχημένο αντάρτικο όλων των εποχών μαζί με αυτό του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα. Απαράμιλλες πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. συνόδευσαν πλήθος προσεκτικά σχεδιασμένων και εκτελεσμένων πράξεων δολιοφθοράς, επιθέσεων σε στρατιωτικούς στόχους, εκτελέσεως προδοτών και Άγγλων στρατιωτικών, οργανώσεως του αμάχου πληθυσμού, μαχητικών διαδηλώσεων κ.λπ. και συνέθεσαν ένα πραγματικά εφιαλτικό για τους Άγγλους κλίμα, οι οποίοι παρά την βιαιότητα της κατασταλτικής τους δράσεως δεν κατάφεραν τελικά να το αντιμετωπίσουν, με αποτέλεσμα το 1959 να παραχωρήσουν την ανεξαρτησία στην Κύπρο.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ και οι θυσίες των αγωνιστών της είχαν κατά ένα μέρος μόνο αίσιο τέλος. Η κολοβή ανεξαρτησία του 1960 και οι ασκοί του Αιόλου που άνοιξε στην συνέχεια, δεν ήταν βέβαια ούτε η επιταγή του δημοψηφίσματος του 1950 που είχε σαν αρχική του απαίτηση και προμετωπίδα το «Αξιούμεν την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα» ούτε η ιδεολογία των παλληκαριών της Ε.Ο.Κ.Α. και των αφανών συμμαχητών τους, του συνόλου σχεδόν των «αμάχων» του Κυπριακού λαού, που είχαν σαν σύνθημα το «Ένωσις ή Θάνατος» και «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγομεν πέτρες».
Σήμερα η Κύπρος τελώντας στο 40% του εδάφους της υπό τουρκική κατοχή, βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή της ιστορίας της. Η προσπάθεια του Κυπριακού και ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου να βρουν τρόπο εφαρμογής ενός νέου «σχεδίου Ανάν» οδηγώντας την ουσιαστικά σε λύσεις σταδιακού αφελληνισμού, αρεστές στους παγκόσμιους εξουσιαστές και με όσο ποτέ άλλοτε αισθητή την απουσία του μεγάλου Έλληνα Τάσσου Παπαδόπουλου από το Κυπριακό πολιτικό στερέωμα, φαντάζει ολοένα πιο επίκαιρο και ελκυστικό το σύνθημα που ακούγεται και γράφεται τις ημέρες αυτές στην Κύπρο: «ΕΟΚΑ ξανά στης Κύπρου τα βουνά!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου