Μία χιουμοριστική ματιά στη σημερινή ελληνική οικογένεια καταθέτει το πιο κάτω κείμενο της κας Έλενας Ακρίτα. Απολαύστε το.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι µια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος µου μπαµπάς, η αγαπημένη µου μαµά, ο αγαπημένος µου αδελφός.
Τον αγαπημένο µου μπαπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 µ. µ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω - γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει.
Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει µε τους μπαπάδες των διαφηµίσεων που μπαίνουν μέσα µε δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά.
Εµάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος µου µέσα!!» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.
Την αγαπημένη µου µαµά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι µε το λεωφορείο.
Και µετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον µπαµπά που δεν πήρε τυρί τριµµένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου µε τις µαµάδες των διαφηµίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαµµένη ούτε µε ψηλοτάκουνα.
Κι όταν λερώσουµε το μπλουζάκι µε σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά µας λέει: «Ε, βέβαια. Άµα έχετε τη δουλάρα!! Άντε βγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέµε, την τύχη µου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».
Τον αγαπημένο µου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουµε κι οι δυο στο σχολείο και µετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και µετά κλείνεται στο δωµάτιό του και µετά ανοίγει το κομπιούτερ του και µετά ψάχνει γυµνές κυρίες και µετά τις βρίσκει και µετά χαίρεται.
Ο µπαπάς µου, η µαµά µου, ο αδελφός µου κι εγώ είστε µια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή µεσηµέρι κάνουµε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουµε όλο τον χρόνο να τσακωθούµε µεταξύ µας.
Ο µπαµπάς µαλώνει τον αδελφό µου που δεν διαβάζει αρκετά και µετά µαλώνει εµένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια.
Και µετά η µαµά µαλώνει τον µπαµπά µου γιατί µας µαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει.
Και µετά η µαµά µου µαλώνει τον αδελφό µου που πετάει τα µποξεράκια του στη µοκέτα κι έχει και τη µέση της και µετά µαλώνει εµένα που θέλω να µου πάρουνε κινητό.
Και µου λέει: «Έκανε κι η µύγα κώλο και ζητάει κινητό».
Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 µέρες µικρότερη;»
Κι η µαµά µου µού λέει: «Δεν µε νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εµένα µε νοιάζει τι κάνει το δικό µου το παιδί». Και φωνάζει και ο µπαµπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;»
Κι η µαµά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουµε». Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να µη σ' άκουσαν!»
Κι η µαµά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου 'λεγα τώρα!». Και δεν του λέει. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν µιλάει για πολλή ώρα.
Κι ακούγονται µόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός µου που κάνει κλάπα κλούπα µε τη γλώσσα του. Κι η µαµά τού λέει: «Δεν µπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός µου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η µαµά µου του λέει: «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουµε».
Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Μπορείς να σταµατήσεις µία στιγµή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το µπουρ µπουρ µπουρ, µες στ´ αυτί µου;;. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!».
Κι η µαµά µου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κοµµάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ µέσα, µια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».
Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το 'κανες». Κι η µαµά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που µας χρωστάγανε, µας πήραν και το βόδι».
Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαµε βόδι και µας το πήρανε;». Κι ο αδελφός µου µού λέει: «Είσαι µαλακισµένο». Κι εγώ βάζω τα κλάµατα και λέω: «Με λέει µαλακισµένο». Κι ο µπαµπάς µου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου µαλακισµένο». Κι ο αδελφός µου λέει: «Αφού είναι!»
Κι η µαµά µου λέει: «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ µέσα!».
Κι ο αδελφός µου της λέει: «Όταν τις λέει ο µπαµπάς είναι καλά;». Κι η µαµά µου λέει στον µπαµπά µου: «Ορίστε, είδες το παράδειγµα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά;»
Κι ο µπαµπάς µου λέει: «Μια µπουκιά δεν µπορούµε να φαρµακώσουµε σ' αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η µαµά µου του λέει: «Τι µπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άµα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή».
Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η µαµά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη».
Κι ο πατέρας µου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι µια εξαίρετη συνάδελφος κι η µάνα σας είναι µια τρελή γυναίκα». Κι η µαµά λέει: «Γι´ αυτό γυρίζουµε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι µια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;»
Κι ο µπαµπάς λέει: «Γυρίζουµε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουµε να παρκάρουµε. Άντε να δούµε πού θα φτάσει ο πληθωρισµός πια». Κι η µαµά µου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου 'λεγα εγώ».
Κι ο µπαµπάς της λέει: «Τι θα µου 'λεγες εσύ;». Κι η µαµά του λέει: «Το δισάκι µου στον ώμο, για τον δρόµο, για τον δρόµο, αυτό θα σου 'λεγα εγώ».
Κι εγώ λέω: «Έγιν' η βροχή χαλάζι, δεν µε νοιάζει, δεν µε νοιάζει ει ει ει ει ».
Κι ο µπαµπάς κι η µαµά µού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταµατάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ µια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια.
Κι ο αδελφός µου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο μπαµπάς µου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώµε όλοι μαζί σαν οικογένεια». Κι η μαµά µου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
Και καθόµαστε όλοι εκεί που καθόµαστε.
«ΤΑ ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου», Έλενα Ακρίτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου