Δεν χαρίζουμε Κάστανα

Οι Μανιάτες τα παλαιότερα χρόνια ήταν λαός πολεμικός. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, είχαν μοναδική τους ασχολία την ενασχόληση με τα όπλα. Κυρίαρχο ρόλο είχαν οι πατριές, δηλαδή τα σόγια και σ’ αυτά μετρούσαν οι άντρες, αυτοί που μπορούσαν να πολεμήσουν. Έτσι μια πατριά είχε 40 τουφέκια, άλλη 55 κι άλλη 100. Λόγω της αδιαμφισβήτητης πολεμικής ικανότητας των Μανιατών, αλλά και των πενιχρών προσόδων που η περιοχή θα έδινε στον κατακτητή, κανένας κατακτητής δεν πάτησε εκεί το πόδι του, ούτε οι Φράγκοι ούτε οι Τούρκοι, ενώ οι λίγες προσπάθειες που έγιναν για την κατάληψή της δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρές.

Μία από τις σοβαρότερες προσπάθειες κατάληψης της Μάνης ήταν αυτή που επιχείρησε ο Ιμπραήμ. Το 1826 και ενώ η επανάσταση παράπαιε, η Μάνη παρέμενε ελεύθερη. Ο Ιμπραήμ γρήγορα κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να νικήσει στρατιωτικά τους Μανιάτες, παρά μόνο με δόλο. Καθώς τα χωριά της Μάνης είχαν ερημώσει από τους άντρες, οι οποίοι κρυβόταν και πολεμούσαν (Κλεφτοπόλεμος), ο Ιμπραήμ θέλησε να μάθει πού κρύβονται, όταν δεν πολεμούσαν. Για το λόγο αυτό έστειλε σε όλα τα χωριά της Μάνης κατασκόπους του, ντυμένους καστανάδες.

Οι «καστανάδες» θέλοντας να αποσπάσουν την πληροφορία από τις γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονταν στα χωριά άρχισαν να χαρίζουν τα κάστανα τους, αντί να τα πουλάνε. Αυτό έκανε εντύπωση σε όλους και αμέσως τους υποψιάστηκαν. Κατέβηκαν στα χωριά οι άντρες, έπιασαν τους «καστανάδες» και τους ανάγκασαν να ομολογήσουν την αλήθεια.

Όταν οι κατάσκοποι ρώτησαν τρέμοντας για την τύχη τους, τώρα που είχαν ομολογήσει την αλήθεια, οι Μανιάτες αποκρίθηκαν: «Εμείς δεν χαρίζουμε κάστανα» (Δηλαδή θα τους τιμωρούσαν, με πιθανότερη τιμωρία το θάνατο).