Οι τρεις χαμένες κουκκίδες

Δοκίμασε να εστιάσεις το βλέμμα σου στην πράσινη κουκκίδα στο κέντρο της φωτογραφίας για μερικά δευτερόλεπτα, ενώ το πλέγμα περιστρέφεται. Το αποτέλεσμα θα σε κάνει να πιστέψεις ότι τυφλώθηκες, έστω και προσωρινά, μιας και θα χάσεις απ’ το οπτικό σου πεδίο τις 3 κίτρινες κουκκίδες που βρίσκονται περιμετρικά!

Αν απομακρύνεις το βλέμμα σου από την κεντρική πράσινη κουκκίδα, τότε και οι 3 κίτρινες κουκκίδες εμφανίζονται ξανά στη θέση τους. Στην πραγματικότητα οι κίτρινες κουκκίδες δεν εξαφανίζονται ποτέ, αλλά πρόκειται για ένα παιχνίδισμα του μυαλού που με τον τρόπο αυτό αντιλαμβάνεται το όλο σκηνικό. Το φαινόμενο ονομάζεται “Μotion Ιnduced Blindness”, και δεν είναι παρά μια εντυπωσιακή οφθαλμαπάτη.

Προσοχή! Η οφθαλμαπάτη αυτή ενδέχεται να προκαλέσει στιγμιαία ναυτία.

Όσοι μένουν ακίνητοι

Subotica - Palic (Serbia)

Η θεια Λαζαρίνα

Η θεια Λαζαρίνα

Συντάκτης: 

Ευάγγελος Αυδίκος *

Έτσι, τη φωνάζαμε. Η θεια Λαζαρίνα. Η Συρρακιώτισσα μάνα μου, μαθημένη από τα ανδρωνυμικά που κουβαλούσε η γενιά της, δεν ρώτησε περισσότερα. Λαζαρίνα την ανέβαζε, Λαζαρίνα την κατέβαζε. Απόλυτα ταιριαστό με τα ήθη της.

Το ίδιο και οι γειτόνισσες. Αυτός ήταν ο κόσμος τους. Ηταν η γυναίκα του μακαρίτη του Λάζαρου. Του πρόσφυγα. Πολύ αργότερα μάθαμε το δικό της βαφτιστικό. Μαριάνθη την έλεγαν. Παιδούλα πέρασε τα νερά του Αιγαίου και καραβοτσακισμένη έφτασε στην Πρέβεζα.

Μαζί με άλλους που με την ψυχή στο στόμα άφησαν όλο το βιος τους και με κάθε τρόπο -με αραμπάδες κατά κανόνα- βιάζονταν να ξεφύγουν από τη φωτιά του πολέμου κι από το σπαθί των Τσέτηδων.

Στη δυτική Ελλάδα γνώρισε τον Λάζαρο. Τον παντρεύτηκε μικρή, ποιος νοιαζόταν τότε να τη στείλει στο σχολείο. Να μάθει γράμματα. Πρόσφυγες και οι δύο. Με βιος στην πατρίδα που άφησαν. Με λίγα ελληνικά που τα τρόχισε στην καθημερινότητα.

Για τους γειτόνους η θεια Λαζαρίνα ήταν ένας από τους αούτους. Απ’ αυτούς που πήραν τα χωράφια τους. Που τους στέρησαν τα βοσκοτόπια. Που έβαλαν το χέρι τους να σκορπίσουν τα τσελιγκάτα.

Που έχασαν την ασφάλειά τους. Που αναγκάστηκαν να ψάξουν για μεροκάματο σε ξένους ανθρώπους. Ξεσπιτωμένοι κι αυτοί. Πλην όμως παλαιόθεν οι αδύναμοι ψάχνουν για κάποιον πιο αδύναμο να του φορτώσουν τη δική τους ανημπόρια. Τη δική τους κακοτυχία.

Η θεια Λαζαρίνα φορτώθηκε κρίματα που δεν ήταν δικά της. Έγινε ο εκπρόσωπος των «εισβολέων» που βολεύτηκαν. Ήρθαν ξυπόλυτοι στον τόπο μας κι έγιναν άνθρωποι. Η φράση επαναλαμβανόταν τακτικά κουβαλώντας τον πόνο, τη φτώχεια αλλά και την οργή όσων πάλευαν να επιβιώσουν στις δύσκολες μεταπολεμικές συνθήκες. Είχαν βρει τον φταίχτη της κακοδαιμονίας τους.

Στην ίδια κατσαρόλα, Όλγα μου, βράζουμε. Πονεμένοι άνθρωποι είναι. Σαν τι μας. Ξεσπιτωμένοι σαν τι μας. Κι ακόμα πλιότερο. Η θεια Λαζαρίνα πέρασε πέλαγα. Τα λόγια της αγράμματης μάνας μου έγιναν το προζύμι μελλοντικών προσωπικών περιπλανήσεων.

Η θεια Λαζαρίνα δεν έδινε σημασία σ’ αυτά. Σιωπούσε. Ομως τα μάτια της έχαναν τη συνηθισμένη γαλήνη τους. Κι όταν έλεγε κάποιες κουβέντες η φωνή της είχε τρέμουλο. Είχε όμως έναν τρόπο να συνεννοείται με τη μάνα μου.

Κι ας ήξεραν και οι δύο τσάτρα πάτρα τα ελληνικά, όπως έλεγε η μάνα μου. Τα ανακάτευε η μία με βλάχικες λέξεις και η άλλη με τούρκικες. Παρ’ όλα αυτά, είχαν βρει τον τρόπο να συνεννοούνται. Κι ας πάλευαν με τις ώρες να βρουν, κάποιες φορές, τις ελληνικές λέξεις για να καταλήξουν κάπου. Κι ας γινόταν αφορμή αυτή η προσπάθεια να σηκώσουν τους τόνους. Πολύ γρήγορα φίλιωναν. Σαν τα μικρά παιδιά.

Μου πήρε καιρό να τις καταλάβω. Δυο άνθρωποι διαφορετικοί, ξεσπιτωμένη- πρόσφυγας η μια, εσωτερικός μετανάστης η άλλη. Κι όμως ταίριαξαν. Τους οδήγησε η συμπόνοια. Η κατανόηση πως είναι στην ίδια κατσαρόλα. Οι ίδιες δυσκολίες. Αυτό τους έκανε να παραμερίσουν τις διαφορές. Τις δυσκολίες της γλώσσας.

Θυμήθηκα τη θεια Λαζαρίνα πολλά χρόνια μετά. Ακούγοντας τις προσωπικές ιστορίες των γυναικών στους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Μου θύμισαν οι καινούργιες ιστορίες πως κάποιες φορές αδυνατούμε να αφουγκραστούμε την ιστορικότητα των γεγονότων που εμφανίζονται μέσα από τις μικρές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων. Ίσως αυτός είναι ένας καλός τρόπος να νιώσουμε τον συγκλονισμό των ανθρώπων. Τον πόνο τους. Τον κόσμο τους.

Κάποιες λέξεις μπορεί να μας ανοίξουν την πόρτα σ’ αυτό τον κόσμο των διαφορετικών. Με βοήθησε η θεια Λαζαρίνα σ’ αυτή. Ευαγγέλη με προσφωνούσε κάθε φορά που της ζητούσα να μου αφηγηθεί κάτι και η φωνή της λύγιζε. Μια προσφώνηση που κουβαλούσε την ανάμιξη των πολιτισμών.

Αυτή η λέξη (Ευαγγέλη) ήταν το κλειδί που μου πρόσφερε, άθελά της, για να μπω στον κόσμο της. Που είναι κόσμος όλων των προσφύγων. Ολων των ξεσπιτωμένων. Που ζουν ανάμεσα σε δυο κόσμους.

* Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Πηγή: www.efsyn.gr

Άκρα του τάφου σιωπή - 1977 (Διονύσιος Σολωμός - Νίκος Ξυλούρης)

Άκρα του τάφου σιωπή (1977)

Στίχοι:  Διονύσιος Σολωμός

Μουσική:  Γιάννης Μαρκόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Δεύτερη φωνή: Ηλίας Κλωναρίδης

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω ‘γώ στο χέρι;
Οπού συ μου ‘γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».

Αν…

Μία γυναίκα ήταν στη reception του ξενοδοχείου της και περίμενε να πάρει το κλειδί του δωματίου της.

Καθώς περίμενε έρχεται δίπλα της ένας τύπος, ο οποίος κατά λάθος την χτυπά με τον αγκώνα του στο στήθος. Κατακόκκινος απ’ την ντροπή του προσπάθησε να βρει μια καλή δικαιολογία για το άτυχο περιστατικό. Χαμογέλασε, λοιπόν, αμήχανα και της είπε:

«Αν η καρδιά σας είναι τόσο μαλακή όσο το στήθος σας... τότε έχω μια ελπίδα πως μπορεί και να με συγχωρέσετε».

Και η γυναίκα του απάντησε αμέσως:

«Αν το πουλί σας είναι τόσο σκληρό όσο ο αγκώνας σας... θα είμαι στο δωμάτιο 202!»

Σε τρώει η μύτη σου, ξύλο θα φας

Στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν πως ο «κνησμός», η φαγούρα, δηλαδή, του σώματος, ήταν προειδοποίηση των Θεών. Πίστευαν πως όταν ένας άνθρωπος αισθανόταν φαγούρα στα πόδια του, θα έφευγε σε ταξίδι. Όταν πάλι τον έτρωγε η αριστερή του παλάμη, θα έπαιρνε δώρα. Η πρόληψη αυτή έμεινε ως τα χρόνια μας. «Με τρώει το χέρι μου χρήματα θα πάρω», συνηθίζουμε να λέμε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι αρχαίοι όμως, θεωρούσαν γρουσουζιά, όταν αισθανόταν φαγούρα στην πλάτη, στο λαιμό, στα αφτιά και στη μύτη. Κάποτε για παράδειγμα, ο βασιλιάς της Σπάρτης Άγις, ενώ έκανε πολεμικό συμβούλιο με τους αρχηγούς του, είδε ξαφνικά κάποιον από αυτούς να ξύνει αφηρημένος το αφτί του. Αμέσως σηκώθηκε πάνω και διέλυσε το συμβούλιο.- Θα έχουμε αποτυχία οπωσδήποτε. Οι θεοί προειδοποίησαν τον Αρίσταρχο. Ας αναβάλουμε για αργότερα την εκστρατεία. Οι Σπαρτιάτες πίστευαν ακόμη ότι τα παιδιά που αισθάνονταν φαγούρα στη μύτη τους, θα γινόντουσαν κακοί πολεμιστές. Έτσι, όταν έβλεπαν κανένα παιδί να ξύνει τη μύτη του, το τιμωρούσαν, για να μην την ξαναξύσει άλλη φορά. Από την πρόληψη αυτή βγήκε η φράση : «η μύτη σου σε τρώει, ξύλο θα φας».

Τα μυστικά πίσω από τους διασημότερους πίνακες ζωγραφικής

Μερικοί από του διασημότερους και πιο προβεβλημένους πίνακες στην ιστορία της τέχνης κρύβουν μυστικά τα οποία, μάλλον δεν είχες παρατηρήσει. Μελετητές έχουν ερευνήσει τις λεπτομέρειες που απεικονίζονται στους πίνακες και παρουσιάζουν όλα εκείνα τα στοιχεία που είτε δεν είχαμε παρατηρήσει, είτε απλά το μάτι μας αδυνατεί να τα συλλάβει.

Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων - Ιερώνυμος Μπος

Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων έχει χαρακτηριστεί ένα από τα δημοφιλέστερα και ίσως σημαντικότερα έργα του  Ιερώνυμου Μπος, καθώς θεωρείται ως το σχόλιο του Μπος πάνω στο θέμα του θανάσιμου αμαρτήματος της λαγνείας.

Αυτό που όμως, που δεν είχαν παρατηρήσει οι μελετητές του τρίπτυχου, είναι πως στο τρίτο μέρος η μελωδία ενός τραγουδιού δεν είναι γραμμένη σε κάποιο χαρτί, αλλά τον πισινό ενός αμαρτωλού και συμβολίζει την μουσική που ακούγεται από την κόλαση.

Ο Γάμος των Αρνολφίνι - Βαν Άικ

Ο Γάμος των Αρνολφίνι είναι ένας πίνακας του 1434 και θεωρείται ένα από τα πιο πρωτότυπα έργα στη Δυτική ιστορία για το πλήθος αμφιλεγόμενων συμβολικών στοιχείων που περιλαμβάνει. Αυτό που έχει κάνει εντύπωση στους μελετητές είναι οι λεπτομέρεια με την οποία έχει αποδώσει ο ζωγράφος, όχι μόνο το ζευγάρι, αλλά και τον χώρο.

Στον τοίχο, στο βάθος του νυφικού δωματίου, κρέμεται ένας κυκλικός κυρτός καθρέπτης, στην κορνίζα του οποίου απεικονίζονται σκηνές από τη ζωή και τα Πάθη του Χριστού. Ο καθρέπτης αντανακλά τα πρόσωπα που παραβρίσκονται στη σκηνή, αλλά και τον ίδιο τον καλλιτέχνη.

Μόνα Λίζα - Ντα Βίντσι

Η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι είναι πιθανότατα ο πιο αμφιλεγόμενος πίνακας ζωγραφικής στην ιστορία της τέχνης, αυτό τόσο για το μυστήριο που έχει δημιουργηθεί γύρο από το χαμόγελό της, όσο και για το τι κρύβει ο πίνακας.

Σύμφωνα, με μια τεχνική που θυμίζει αυτή της ακτινογραφίας, ομάδα μελετητών ανακάλυψε πως κάτω από την τελική μορφή της Μόνα Λίζα κρύβεται μια γυμνή εκδοχή της. Μάλιστα, η γυμνή εκδοχή αποκαλείται Μόνα Βάνα, ωστόσο όλα αυτά δεν έχουν αποδειχθεί.

Ο ψαράς- Tivadar Kosztka Csontvary

Ο "ψαράς" είναι ένας από τους πιο παράξενους πίνακες που έχουν δημιουργηθεί ποτέ. Για να αποκαλύψεις το μυστικό του χρειάζεσαι μόνο έναν καθρέφτη. Σύμφωνα με τους μελετητές αν τοποθετήσεις των καθρέφτη στο κέντρο του πίνακα η "ήρεμη" μορφή του ηλικιωμένου ψαρά μετατρέπεται σε διάβολο.

Ο καλλιτέχνης ήθελε με τον πίνακά του να τονίζει πως μέσα μας υπάρχει και η καλή και η κακή πλευρά.

Ο Μυστικός δείπνος - Ντα Βίντσι

Ο Μυστικός Δείπνος είναι τοιχογραφία του 15ου αιώνα, δημιουργημένη από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Είναι πολλά τα σενάρια για την ερμηνεία του από τους μετέπειτα καλλιτέχνες και μελετητές, που θέλουν τη μορφή του Ιούδα να έχει βασιστεί σε εκείνη του Ιησού, αλλά έχει προστεθεί 3 χρόνια αργότερα. 

Πηγή: News247

Αερικό (1998) - Μελίνα Κανά

Αερικό (1998)

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Άλλες εκτελέσεις: Μελίνα Κανά, Φώτης Σιώτας

Όλα του κόσμου τα πουλιά
όπου κι αν φτερουγίσαν
όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά
όπου κι αν κελαηδήσαν.

Εκεί που φτερουγίζει ο νους
εκεί που ξημερώνει
μαργώνουν τα πουλιά της γης
κι ούτε ένα δεν ζυγώνει.

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό.

Ανάσα είναι καυτερή
και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά
και λέει τα όνειρά σου.

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει.

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό.

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό.

Παλιές φωτογραφίες από την Κωνσταντινούπολη (1870-1900)

Γέφυρα στον Βόσπορο

Τα Βυζαντινά τείχη της Πόλης

Τουρκικό καφενείο

Η Αγία Σοφία το 1870

Άποψη του Πέραν

Μαχαλάς της Πόλης

Βόσπορος

Κάτοικοι της Πόλης

Σκούταρι

Προσθήκη λεζάντας

Καφενές

Σοκάκι στην Πόλη

Εσωτερικό Ανακτόρου

Παλάτι στο Μπέιγιογλου

Ντολμά Μπαχτσέ