Παροιμίες (Γάιδαρος)

Γάιδαρος

Αγγελική φωνή, γαϊδάρου στόμα!

Ακάλεστος γάιδαρος!

Ακόμη στο γκατζιόλι (γαϊδούρι) δεν ανέβηκε, τα ποδάρια κουνάει!

Άλλα λογαριάζει ο γάιδαρος κι άλλα ο γαϊδουρολάτης.

Άλλα λογιάζει (ή μετράει ή σχεδιάζει) ο γάιδαρος κι άλλα ο γαϊδουριάρης!

Άλλα νουνίζ’ ο γάιδαρος κι άλλα η γαϊδουρίνα!

Αν άκουγε ο Θεός τα κοράκια θα ψοφούσαν τα γαϊδούρια όλα!

Αν δεν κλωτσήσει ο γάιδαρος, δεν τονε ξεφορτώνουν!

Αν δεν πέσει ανάσκελα ο γάιδαρος, Θεό δε βλέπει.

Αν έσφαλε ο γάιδαρος, τι φταίει το σαμάρι;

Αν κελαηδάει ο γάιδαρος, γκαρίζουν τ’ αηδόνια!

Ανέβη ο γάιδαρος στην καρυδιά.

Άνθρωπος κοιμώμενος γάιδαρος δεμένος.

Άνθρωπος μεθυσμένος, γάιδαρος σαμαρωμένος.

Άνθρωπος ξετσίπωτος, γάιδαρος αδέσποτος.

Αν νόγαγαν τα γαϊδούρια, θα σκότωναν τ’ αφεντικά τους.

Αντί να βογγάει ο γάιδαρος, βογγάει το σαμάρι!

Άντρα γουρούνι γάιδαρο, το ποιον να πρωτοκλάψω;

Αν χωρατέψεις με το γάιδαρο, θα σε χτυπήσει στο πρόσωπο με την ουρά.

Αξαίνει ο γάιδαρος, κονταίνει το σαμάρι.

Από γάιδαρο, γαϊδουριά να περιμένεις.

Απ’ τα γρίβα τ’ άλογα, στα κούντρικα γαϊδούρια!

Απολύθηκε ο γάιδαρος; Αλιά από τα λάχανα.

Απροσκάλεστος γάιδαρος, έτοιμος σύντεκνος!

Αρχόντου λόγος και πορδές γαϊδάρου, ένα.

Αρχοντοχωριάτης, χοντρογάιδαρος.

Βαγενάδες και γαϊδάροι, ένα μήνα έχουν τη χάρη.

Βαράει το σαμάρι ν' ακούσει ο γάιδαρος.

Βόδι λαμνάτο αγόραζε και γάιδαρο καμπούρη.

Βόσκει ο γάιδαρος εκεί που θα τον δέσουν.

Βρήκε ψόφιο γάιδαρο και του ’βγαλε τα πέταλα.

Βρόμη δείξε του γαϊδάρου κι έρχεται.

Γάιδαρο Απρίλη πήρα, στο βίκο τον επήγα, του ‘δωκα φαγανιά και μου ‘δωσε κλοτσιά.

Γάιδαρο με σέλα και τσοπάνο με ομπρέλα.

Γάιδαρο που δεν εμποδίζει, άφησέ τον να γκαρίζει!

Γάιδαρο σκουντάς, πορδές θ’ ακούσεις!

Γάιδαρος αμολητός κύρης και νοικοκύρης!

Γάιδαρος αμολητός, μαγκουφιά (ή συμφορά) στα λάχανα!

Γάιδαρος δεμένος, αγάς εξασφαλισμένος.

Γάιδαρος δεμένος, νοικοκύρης αναπαμένος.

Γάιδαρος είναι ο γάιδαρος κι αν εφορεί και σέλα, κι η γριά κι αν εμορφίζεται δε γίνεται κοπέλα!

Γάιδαρος νεροκουβαλεί, τ’ αφεντικό τρώει και πίνει.

Γάιδαρος ξεκαπίστρωτος!

Γάιδαρος που δεν μποδίζει, άφησέ τον κι ας γκαρίζει.

Γάιδαρος την αυγή, γάιδαρος το γιόμα γάιδαρος και την νυχτιά, με γαϊδουριά στο στόμα.

Γαϊδάρου λαλείς, πορδές ακούς.

Γαϊδάρου λύρα έπαιζαν κι αυτός τ’ αυτιά του τάραζε!

Γαϊδουρινή υπομονή, αφεντική ζωή.

Γαϊδουρινή υπομονή, ποτέ κακό δεν προξενεί.

Γαϊδούρι στον κατήφορο, μουλάρι στον ανήφορο και άλογο στον κάμπο!

Γαϊδουρινό πείσμα!

Γαϊδουρινό το πρόσωπο, ζωή χαριτωμένη!

Γαϊδουρινό φιλότιμο!

Γαϊδουροκαλόκαιρο!
Γαμεί γαϊδούρα στην ανηφόρα.

Γέρος γάιδαρος, καινούρια περπατησιά!

Για μισό πούντο έχασε ο μισέ-Τζανής το γάιδαρό του.

Για το γαϊδούρι του τεμπέλη έκανε ο Θεός τ’ αγκάθια.

Γίνεται το γαϊδούρι άλογο;

Γκάριξε ο γάιδαρος κι είπε άχερος.

Γκαστρώνει γαϊδούρα στον ανήφορο!

Γομάρι σ’ έριξε, γομάρι θα σε σηκώσει!

Δείξε βρώμη στο γάιδαρο κι έρχεται.

Δανεικά ξυόνται οι γαϊδάροι.

Δεν ξέρει να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρο.
Δεν μπορεί να δείρει το γάιδαρο και δέρνει το σαμάρι.

Δέσε το γάιδαρο κι ας τον φάει ο λύκος.

Δίνει του σκύλου άχυρα και του γαϊδάρου κρέας!

Δουλεύουν τ’ άλογα και τρώνε τα γαϊδούρια!

Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένη μαντζαδούρα.

Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχερώνα.

Δυο γαϊδάρ’ στουν ίδιον τουν ταβλά.

Δυο γαϊδάρων άχυρα δεν ξέρει να μοιράσει!

Εγώ γαϊδούρι έχασα, χορτάρι μη φυτρώσει.

Εγώ μιλάω, γαϊδούρια κλάνουνε!

Έδεσε το γάιδαρό του! 

Είναι γάιδαρος με περικεφαλαία!

Είναι για το γάιδαρο καβάλα.

Είπαν τα γαϊδουρόπουλα την μάνα τους γαϊδούρα.

Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!

Είσαι γαϊδούρι ξεσαμάρωτο!

Είσαι για το γομάρ’ καβάλα!

Είσαι ένα γαϊδούρι και μισό!

Έκαμα το γάιδαρο κι ετσούλωσε τ’ αυτιά του και πήρε το σαμάρι του και πήγε στην κυρά του!

Ελάκτισεν ο γάιδαρος και δέρουσι το σάγμα!

Έχασε το γάιδαρο και χολιάζει (λυπάται) το σαμάρι.

Έχει γαϊδουρινή υπομονή!

Ζωντόβολο επήγε, γαϊδούρι γύρισε.

Η γαϊδάρα έκανε σαράντα πουλάρια, αλλά το σαμάρι το φορεί.

Η γαϊδούρα σαράντα πουλάρια έκανε και το σαμάρι δεν της έλειψε!

Η κατάρα είναι γαϊδούρα που επιστρέφει πάντα στον αφέντη της!

Ήλιος και βροχή, παντρεύονται οι φτωχοί, ήλιος και φεγγάρι, παντρεύονται οι γαϊδάροι!

Ήταν στραβό το κλήμα, το ‘φαγε κι ο γάιδαρος!

Και παντρεμένος γάιδαρος κι ανύπαντρος γαϊδούρι!

Και στο δήμαρχο να πας, γαϊδουρινή θα τηνε φας!

Και τα βαριά στο γάιδαρο και τα ελαφριά στο γάιδαρο.

Κάλλιο γάιδαρος δικός μου, παρά νιο άλογο και ξένο.

Κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε!

Κάλιο κουτσό γάιδαρο, παρά τσινιάρικο μουλάρι.

Κάνε αστείο σε γαϊδούρι και θα φας κλοτσιά στη μούρη.

Κάποιου χαρίζαν γάιδαρο και κοίταζε τ’ αυτιά του!

Καταλάβει δεν καταλάβει ο γάιδαρος, τ’ αυτιά του δεν κουνάει.

Κατά τον γιατρό και το γαϊδούρι του. 

Κατά φωνή κι ο γάιδαρος!

Κατέχει ο γάιδαρος ίντα ’ναι το χάβιαρος;

Κι αν έχει ο γάιδαρος φωνή, για ψάλτη δεν τον βάζουν!

Κι αν στόλισες το γάιδαρο, γι’ άλογο δεν περνιέται!

Κλωτσιούνται τ’ άλογα αλί απ’ τα γαϊδούρια!

Κοιμάται όρθιος σαν το γαϊδούρι.

Κουτσαίνει ο γάιδαρος απ’ τ’ αυτί;

Λύσε το γάιδαρο, πιάσε τ’ αχνάρια του.

Με γάιδαρο μην κοιμηθείς, για θα σε καβαλήσει, κι ούτε με Βλάχο γελαστείς για θα σε μαρκαλήσει.

Μεγάλωσε το γαϊδουράκι, μίκρυνε το σαμαράκι!

Μη γελάσεις το γομάρι, γιατί στην ανάγκη σου θα το καβαλικέψεις.

Μη δένεις γάιδαρο στη θέση του αλόγου.

Μη μας βγάλουν στο γομαροπάζαρο.

Μην κοιτάς το γάιδαρο, κοίτα τον αφέντη του.

Μήτε ο σκύλος τρώει τ’ άχυρο, μήτε το γάιδαρο αφήνει!

Μισιακό γαϊδούρι το τρώει ο λύκος!

Να ‘μουν το Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλους τους μήνες κόκορας και γάτος το Γενάρη!

Να πουλήσουμε το γάιδαρο, να φτιάξουμε σαμάρι.

Να σηκωθεί ο άνθρωπος, να κάτσει ο γάιδαρος!

Να σωπάσει ο άνθρωπος να μιλήσει το γαϊδούρι!

Ξένο γάιδαρο καβαλικεύεις; Γρήγορα θα σε γκρεμίσει.

Ξένο γαϊδούρι καβαλίκεψες, μεσοστρατίς θα μείνεις!

Ξερακιανός γάιδαρος, αφανισμός στο άχυρο.

Ο γάιδαρος άμα πιει και ξεδιψάσει, ρίχνει στον κάδο του κλωτσιά!

Ο γάιδαρος δεν πατά στη λάσπη.

Ο γάιδαρος κι αν κουτσαθεί, τον λύκο καρτερεί.

Ο γάιδαρος τον μήνα Μάρτη γκαρίζει.

Ο δούλος κι ο γάιδαρος, πρώτοι στην αγγαρεία και τελευταίοι στο ταΐνι.

Οι βαγενάδες κι οι γαϊδάροι ένα μήνα έχουν τη χάρη.

Ο καλός ο πεθερός γάιδαρος καμαρωτός κι η κακή πεθερά κολοβή οχιά.

Ο καλός ο σαμαράς σκέπτεται και τον γάιδαρο.

Ο κουζουλός ο γάιδαρος πάντα πουλάρι δείχνει!

Ο Νοέμβρης σαν θα έρθει τα γομάρια κλείνει μέσα!

Ο πεινασμένος γάιδαρος, ξυλιές δε λογαριάζει!

Οι μύλοι αργιούν, οι δούλοι αργιούν κι οι γάιδαροι σκόλη έχουν!

Όλο το γαϊδούρι το ‘φαγες, στην ουρά κουράστηκες!

Όλοι με χρυσά βελούδα. Ποιος βοσκάει τη γαϊδούρα;

Όποιος κεντάει το γάιδαρο μυρίζεται τις πορδές του.

Όποιος πάει με την αγιαστούρα, τονε τρώει η γαϊδούρα!

Όποιος πάει πίσω από τον γάιδαρο ακούει τις πορδές του.

Όποιος παίζει με το γάιδαρο, κλωτσιές θα φάει!

Όποιος πονά, γαϊδουρινά φωνάζει!

Όποιος πουλήσει τον γάιδαρό του, ζαλώνεται.

Όποιος χαϊδεύει γάιδαρο καβαλίνες θα μαζέψει.

Όπου αγοράσει γάιδαρο και πουλήσει γάιδαρο, είναι χειρότερος γάιδαρος.

Όσα γαϊδουρόπουλα κι αν γεννήσει η γαϊδούρα, πάλι γαϊδούρα την φωνάζουν.

Όσα γαϊδουρόπουλα κι αν γεννήσει η γαϊδούρα, το σαμάρι δεν το πετάει.

Όσο κάθεται ο γάιδαρος μεγαλώνει η ουρά του (ή τ’ αυτιά του).

Όσο καλός κι αν είναι ο γάιδαρος, πάλε γάιδαρο τον κράζουν.

Όσο κι αν δουλέψει ο γάιδαρος, αγκάθια τον ταγίζουν.

Όσο λείπει ο αφέντης κανένα δεν νοιάζει, μα όσο λείπει ο γάιδαρος, ούλοι βαρυγκωμάνε.

Όταν δεν έχουν βόδια, οργώνουν με γαϊδούρια!

Όταν ψοφήσουν τ’ άλογα, τιμή έχουν τα γαϊδούρια!

Πάει σαν τον γάιδαρο στ’ αλώνι, μα ούτε βιάζεται, μα ούτε και θυμώνει.

Παλιός γάιδαρος καινούρια περπατησιά δε βγάζει.

Περί όνου σκιάς!

- Πετάει ο γάιδαρος; - Πετάει!

Πολλά γαϊδούρια, μοιάζουν στο παζάρι!

Που δε μπορεί να ξεθυμάνει στο γάιδαρο, ξεθυμαίνει στο σαμάρι!

Πούλα τ’ άλογό σου και κράτα τον γάιδαρό σου.

Πούλησε το γάιδαρο, να φτιάξει το σαμάρι.

Πρώτα πάρε το γαϊδούρι και μετά το σαμάρι.

Σα γαϊδούρι που παλιώνει, μα περπατησιά δε στρώνει!

Σα μανίσει ο γάιδαρος, αμπροστερεύει το άλογο.

Σαν αυξήσει το γαϊδούρι, το σαμάρι του κονταίνει.

Σαν ξεπεζέψεις γάιδαρο, θα θες και το σαμάρι!

Σε ξένο γάιδαρο καβάλα γρήγορα και κατέβα γρήγορα!

Σηκώθηκαν οι άνθρωποι και κάτσαν οι γαϊδάροι.

Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου!

Σκάει γάιδαρο!

Στην ανάγκη μου και το γάιδαρο λέω αφέντη.

Στο γάμο πάει ο γάιδαρος ή για νερό ή για ξύλα!

Στο λόγγο τρώει ο λύκος το γαϊδούρι και στο σπίτι γίνεται η ζημιά.

Στου γαϊδάρου το χωριό όλοι κάνουν το γιατρό.

Συνεταιρικό γαϊδούρι ή του λύκου ή του ψόφου!

Σφίγγει η μύγα το γαϊδούρι και διαβαίνει τ’ άλογο.

Τα αγκάθια π’ αγκυλώνουν, τον γάιδαρο τυλώνουν.

Τα άτια όταν κλοτσιούνται, οι γάιδαροι χτυπιούνται.

Τα γαϊδούρια με τη σειρά ξύνονται!

Τα στραβά τα γαϊδούρια βόσκουν τη νύχτα.

Το άλογο θέλει ντορβά, ο γάιδαρος αγκάθι το βόδι θέλει χλωρή βοσκή, κι η φτωχολογιά τρανό ταμάχι.

Το βόδι από τα κέρατα και τον γάιδαρο από τα πόδια να φοβάσαι.

Το γάιδαρο δεν τον ρωτάν, όταν τον σαμαρώνουν!

Το γαϊδούρι το δεμένο τρώει χορτάρι διαλεγμένο.

Το γέρικο γαϊδούρι περπατησιά δεν αλλάζει!

Το ένα γαϊδούρι θέλει ενάμιση!

Τον αγά σου γάιδαρο και να τον δεις ποτέ μην τον καβαλήσεις.

Τον άρχοντα και γάιδαρο να τον δεις, μην τον καβαλήσεις.

Τον δεμένο γάιδαρο ταγίζεις και όχι τον απολυτό.

Το πεινασμένο γαϊδούρι, τρώει όσο σανό του τύχει.

Το τρέξιμο του γαϊδάρου δε βαστά πολύ.

Του έχεσα το γάιδαρο!

Του γαϊδάρου η προκοπή, άχερα μες το παχνί.

Του γαϊδουριού αν δεν του πεις ντέέέ… Δεν κινάει ποτέ!

Του χαρίζαν γάιδαρο και τον κοίταζε στα δόντια!

Το χαμηλό το γάιδαρο όλοι τον καβαλάνε!

Τράβα τ’ άλογό σου, μη σε πατήσει το γομάρι μου!

Τρανή γαϊδούρα, μεγάλη καμπούρα.

Φάγαμε το γάιδαρο και έμεινε η ουρά του.

Φταίει ο γάιδαρος, και δέρνει το σαμάρι.

Φυλάξου απ’ τα πισινά του γαϊδάρου και τα μπροστινά της γυναίκας!

Χάρη του γαϊδάρου κάνεις; Κρίμα τ’ άχυρα που χάνεις!

Χρυσωμένος γάιδαρος, πάντα γαϊδούρι είναι.

Ψήλωσε ο γάιδαρος, κόντυνε το σαμάρι.

Ψόφησε το γομάρι και μου ’μεινε το σαμάρι.

Ψόφησε ο γάιδαρος μας, πάει η σεριά μας.

29 Μαΐου 1453.Οι τελευταίες ώρες της Βασιλεύουσας - μια ιστορία θάρρους και προδοσίας (2)

29 Μαΐου 1453. Οι τελευταίες ώρες της Βασιλεύουσας.

Μια ιστορία θάρρους και προδοσίας (2)

                                                                                                        Του Βενιζέλου Λεβεντογιάννη

 

Θεοδοσιανά τείχη. Μέγα τείχος. Ξημερώματα Τρίτης 29 Μαΐου

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα η πεδιάδα του Λύκου ποταμού, γέμιζε αργά από ένα ανθρώπινο ποτάμι. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες ο ένας δίπλα στον άλλο συγκεντρώνονταν και ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση. Στην πρώτη γραμμή οι «άτακτοι», οι βασιβουζούκοι, το ανομοιογενές ασκέρι που ακολούθησε τον Σουλτάνο στην εκστρατεία του για το πλιάτσικο. Ψηλά από τα τείχη οι υπερασπιστές χαμογέλασαν. Δεν τους φόβισε ο τεράστιος όγκος του πρώτου κύματος των επιτιθεμένων. Ίσα ίσα τους εξυπηρετούσε τόσο κοντά που ήταν ο ένας με τον άλλον. Δεν θα χρειαζόταν καν να σημαδεύουν. Το σχέδιο του Μεχμέτ ήταν απλό σε σύλληψη. Θα εξουθένωνε τους υπερασπιστές μέχρι τελικής πτώσεως. Ήταν λίγοι και ο στρατός του, υπερδεκαπλάσιος. Είχε κόσμο να θυσιάσει ενώ εκείνοι όχι. Μπορούσε να στέλνει στρατεύματα κατά κύματα μέχρι το σπαθί στα χέρια των υπερασπιστών πάνω στα τείχη να γίνει ασήκωτο από τις συνεχόμενες μάχες.

Μόλις δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης, η φύση τρόμαξε! Χιλιάδες κραυγές, αλαλαγμοί, φωνές, και επικλήσεις στον Αλλάχ, έσκισαν τον σκοτεινό ουρανό της Κωνσταντινούπολης. Τα κανόνια από το στρατόπεδο του Τούρκου αυθέντη, ξερνούσαν φωτιά προς τα τείχη. Μεταλλικά σκεύη και τύμπανα χτυπούσαν σε ένα δαιμονισμένο ρυθμό που πάγωνε το αίμα. Τα πράσινα μπαϊράκια του Μεχμέτ και των Οθωμανών κυμάτιζαν ξέφρενα μέσα στο σκοτάδι.

Ο Πρωτοστράτορας από τα τείχη μονολόγησε: «ελάτε...» και χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο τρομακτικό. Στη συνέχεια ούρλιαξε:

«Στα όπλα. Έρχονται τα σκυλιά. Φωνάξτε τον Αυτοκράτορα, χτυπήστε τις καμπάνες».

Σε λίγα λεπτά ο Αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης, ο αυθέντης της Κωνσταντινούπολης έπαιρνε τη θέση του στα τείχη ανάμεσα στους υπερασπιστές, σαν απλός στρατιώτης. Ο Ιουστινιάνης γύρισε το κεφάλι του και τον είδε να δένει τον μεταλλικό του θώρακα. Βρισκόταν ακριβώς πίσω του στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Σε ένα τείχος ψηλότερα από όλους. Ούρλιαξε με την βαριά φωνή του για να ακουστεί μέσα στον χαλασμό που έκαναν τώρα και όλες οι καμπάνες από κάθε εκκλησιά της Πόλης: «Κλείδωσέ μας. Κλείδωσέ μας». Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος του έγνεψε καταφατικά και με μια κίνηση των χεριών του, έδειξε στον Ιουστινιάνη ότι τον ευχαριστεί.

Οι βαριές πόρτες εξόδου, στα νώτα των υπερασπιστών προς την πόλη έκλεισαν και κλειδώθηκαν. Τώρα όποιος ήταν στα τείχη ή θα νικούσε ή θα πέθαινε. Πάνω στην Πέμπτη ο Ιουστινιάνης έδινε τις τελευταίες οδηγίες. Οι καμπάνες συνέχιζαν να χτυπούν άγρια, τα τύμπανα να κάνουν τη γη να τρέμει και οι βασιβουζούκοι να ουρλιάζουν και να εφορμούν προς τα τείχη. Από ψηλά φαινόντουσαν να είναι άπειροι δεκάδες χιλιάδες.

«Τώρα» ούρλιαξε ο Πρωτοστράτορας και μια πυκνή βροχή από βέλη, από μεταλλικές μπίλιες και από μικρές γρανιτένιες πέτρες από τα μικρά πυροβόλα των υπερασπιστών, θέρισαν τις πρώτες σειρές των επιτιθεμένων. Σαν να προσέκρουσαν σε κάποιον αόρατο τοίχο οι βασιβουζούκοι σταμάτησαν και σωριάζονταν νεκροί. Από ψηλά οι τοξότες άδειαζαν τις φαρέτρες τους σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Δεν σημάδευαν αλλά κανένα βέλος δεν πήγαινε χαμένο. Τόσο πυκνές ήταν οι γραμμές των Οθωμανών ατάκτων. Τα τηλεβόλα και τα αρκεβούζια των βυζαντινών και των Λατίνων είχαν πάρει φωτιά.

Ο αθυρόστομος Ιουστινιάνης έτρεχε πάνω κάτω και εμψύχωνε τους συμπολεμιστές του:

«Για την τιμή της Χριστιανοσύνης... θερίστε τους... κάντε τους να ξεχάσουν τις μάνες τους...», ήταν οι ηπιότερες εκφράσεις που χρησιμοποιούσε. Οι 800 σιδερόφρακτοι σύντροφοί του, με μια κίνηση έβγαλαν τα σπαθιά τους και περίμεναν. Μαζί τους και οι Βυζαντινοί.

Οι Βασιβουζούκοι ήταν ένα ασκέρι ατάκτων από κάθε μεριά του κόσμου. Όταν κατάλαβαν ότι με τις φωνές και τις κραυγές η πόλη δεν πέφτει, δείλιασαν. Οι βυζαντινοί τους μακέλευαν και δεν είχαν προλάβει καν να πλησιάσουν τα τείχη. Έκαναν να υποχωρήσουν. Ο τεράστιος όγκος των χιλιάδων αυτών ερασιτεχνών πολεμιστών ξαφνικά άλλαξε μέτωπο και υποχωρούσε. Γυρνούσε πίσω. Ο Μεχμέτ που παρακολουθούσε τη μάχη περίμενε την εξέλιξη αυτή. Κούνησε κοφτά το κεφάλι του και έδωσε ένα σύνθημα. Αμέσως στα νώτα των υποχωρούντων βασιβουζούκων ανέλαβαν δράση οι τρομεροί Τσαούσηδες. Αξιωματικοί του Οθωμανικού στρατού. Επαγγελματίες στρατιώτες έπαιξαν το ρόλο του στρατονόμου. Με τα τεράστια γιαταγάνια τους αλλά και με βαριά μεταλλικά ρόπαλα τιμωρούσαν, σκότωναν, ή άφηναν ανάπηρο όποιον υποχωρούσε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Οι βασιβουζούκοι αφού είδαν εκατοντάδες συντρόφους τους να πέφτουν από σπαθί συμπολεμιστή τους επειδή υποχωρούσαν, άλλαξαν πάλι μέτωπο και ξεχύθηκαν προς τα τείχη. Τουλάχιστον αν πέθαιναν πάνω στη μάχη από το σπαθί των γκιαβούρηδων, θα πήγαιναν στον παράδεισο.

Η τεράστια τάφρος που βρισκόταν μπροστά από το «Μικρόν τείχος» είχε βάθος 10 μέτρα και πλάτος 21. Έπρεπε να την περάσουν να τρέξουν 17 μέτρα ακάλυπτοι και να φτάσουν στο Μικρόν τείχος. Τότε όλα θα ήταν πιο εύκολα αφού η πρώτη αμυντική γραμμή των Βυζαντινών είχε ισοπεδωθεί από τους βομβαρδισμούς των προηγούμενων ημερών. Το Μικρόν τείχος ήταν πλέον ένας ξύλινος φράχτης και όχι το πέτρινο τείχος, πάχους 2,5 μέτρων και ύψους 8,5 που ήταν πριν.

Σε λιγότερο από μισή ώρα η βασιβουζούκοι δεν χρειαζόταν να διασχίσουν την τάφρο με πρόχειρες γέφυρες ή άλλα μέσα. Τώρα απλά πατούσαν στα πτώματα των συντρόφων τους και περνούσαν απέναντι. Η τεράστια τάφρος είχε γεμίσει με νεκρούς άτακτους...

«Στο Μικρό» φώναξε ο Ιουστινιάνης και οι κατάφραχτοι ιππότες του άφησαν το Μέγα τείχος και κατέβηκαν στον ξύλινο φράχτη. Όσοι Βασιβουζούκοι δεν εξολοθρεύονταν πάνω από τα τείχη με τα τόξα και τα αρκεβούζια, και διέσχιζαν τη τάφρο, έπεφταν επάνω στους συντρόφους του Πρωτοστράτωρα. Τα όπλα τους ήταν αδύνατον να τρυπήσουν τις πανοπλίες των ιπποτών. Ήταν μια εύκολη μάχη για τους Βυζαντινούς. Χωρίς ασπίδες και μεταλλικούς θώρακες τα τεράστια σπαθιά των Λατίνων του καπετάν Γιουστουνιά, τους εξολόθρευαν τρεις – τρεις με κάθε χτύπημα. Μετά από τρεις ώρες μάχης σώμα με σώμα οι Βασιβουζούκοι διατάχτηκαν να υποχωρήσουν. Οι υπερασπιστές ούρλιαζαν από χαρά και ενθουσιασμό. Οι πανοπλίες, τα πρόσωπα, τα μαλλιά τους ήταν κατακόκκινα από το αίμα των Τούρκων. Οι απώλειες τους ήταν ελάχιστες. Όμως τα χέρια τους βάραιναν επικίνδυνα.

«Μοιράστε τους κρασί και να ξεκουραστούν» έδωσε εντολή ο Ιουστινιάνης αλλά η ματιά του πάγωσε καθώς κοίταξε προς το εχθρικό στρατόπεδο. Τη θέση των ατάκτων μετά από τρεις ώρες μάχης έπαιρνε τώρα ο τακτικός στρατός των Οθωμανών. Αμέτρητες σειρές από Αλοφατζήδες (ουλουφατζήδες), από Καρίπηδες, από Δελήδες από Μποσταντζήδες και φυσικά από Σπαχήδες, εφορμούσαν προς τα τείχη. Ήταν ξεκούραστοι και ήθελαν να αποδείξουν ότι δίκαια άνηκαν στον τρομερό στρατό του Σουλτάνου. Από την άλλη οι υπερασπιστές άρχιζαν να καταβάλλονται από την κούραση. Και ο Σουλτάνος δεν τους άφησε ούτε λεπτό για να ξεκουραστούν.

«Κουράγιο αδέρφια» βροντοφώναξε ο Αυτοκράτορας από τα τείχη. «'Ό,τι έπαθαν οι προηγούμενοι θα πάθουν και αυτοί».

Και πράγματι έτσι έγινε. Επί τρεις ώρες οι υπερασπιστές έκοβαν όπως ο ξυλοκόπος τα δέντρα, το νήμα της ζωής των χιλιάδων Οθωμανών στρατιωτών. Τρεις ώρες μάχης σώμα με σώμα που εάν υπολογίσουμε και τις προηγούμενες, συνολικά οι υπερασπιστές των τειχών πολεμούσαν έξι ώρες αδιάκοπτα. Έξι ώρες να σηκώνουν και να κατεβάζουν συνέχεια ένα βαρύ σπαθί και να μακελεύουν...

Η κούραση άρχισε να τους καταβάλει. Αυτή τη φορά όμως οι απώλειες ήταν μεγάλες. Ο τακτικός στρατός του Σουλτάνου δεν πολεμούσε με αυτοσχέδια σπαθιά, ρόπαλα και τσουγκράνες. Είχε όπλα και πανοπλίες σχεδόν εφάμιλλες με τους Βυζαντινούς και τους Λατίνους. Η άμυνα της Πόλης κρεμόταν σε μια κλωστή. Δεν ήταν λίγοι οι υπερασπιστές που βρήκαν τον θάνατο κατατρυπημένοι από τους εχθρούς, απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσαν να σηκώσουν άλλο το σπαθί τους από την κούραση. Τα αυτιά όλων κόντευαν να σπάσουν. Τα τύμπανα δεν είχαν σταματήσει λεπτό. Το ίδιο και οι καμπάνες. Οι κλαγγή των όπλων και οι εκρήξεις μαζί με τις κραυγές των πολεμιστών δημιουργούσαν ένα σκηνικό κολάσεως.

Γλυκοχάραζε και ο θεός φαινόταν ότι δεν είχε αποφασίσει σε ποιόν θα έδινε τη νίκη. Η πεδιάδα του Λύκου ήταν τώρα ένας λασπότοπος γεμάτος αίματα και χιλιάδες πτώματα. Κάπου κάπου κάποιος τραυματίας εκλιπαρούσε για λύτρωση. Κομμένα μέλη, κομμένα κεφάλια, ανθρώπινες ακαθαρσίες. Η μυρωδιά του θανάτου.

Ο Σουλτάνος άρχισε να νιώθει άβολα. Η αποτυχία του έκλεινε πονηρά το μάτι. Η Πόλη απέναντι του όχι μόνο άντεξε αλλά και διέλυσε μεγάλο μέρος του στρατού του. Έβλεπε ήδη με τη φαντασία του, τους «Μουγκούς» να τον πνίγουν κάποιο βράδυ στον ύπνο του, με μεταξωτό κορδόνι. Διέταξε και το δεύτερο κύμα να υποχωρήσει και έστρεψε το κατασκότεινο πρόσωπο του προς τον Αγά των Γενιτσάρων που στεκόταν πίσω και αριστερά του. Θα τα έπαιζε όλα για όλα. Ή θα κέρδιζαν οι γενίτσαροι του ή θα τον περίμενε ο θάνατος και η ατίμωση.

«Είμαι ένας από εσάς» είπε στον Αγά. Εκείνος υποκλίθηκε βαθιά και έσπευσε να δώσει τις εντολές του. Οι Γενίτσαροι ήταν έτοιμοι να εφορμήσουν. Σαν σκυλιά που με αλυσίδα τα κρατά ο κύριος τους και τώρα τα άφησε κάλυπταν τρέχοντας την απόσταση μέχρι τα τείχη. Οι εκκλησίες πλέον δεν χτυπούσαν τις καμπάνες τους. Από το στρατόπεδο του Τούρκου αυθέντη δεν ακούγονταν τύμπανα. Επικρατούσε μια νεκρική σιγή που τσάκιζε τα νεύρα. Όλοι στα τείχη βαστούσαν την ανάσα τους. Οι Γενίτσαροι έτρεχαν σκυφτοί. Κοίταζαν μόνο μπροστά. Δεν φώναζαν, ούτε ούρλιαζαν όπως οι προηγούμενοι. Το θεωρούσαν υποτιμητικό. Απλά έτρεχαν.

«Αυτοί είναι οι τελευταίοι, αδέρφια μου» φώναξε ο αυτοκράτορας από ψηλά. «Κρατήστε τις θέσεις σας, μην λιγοψυχάτε τώρα». Οι Γενίτσαροι πέρασαν την τάφρο, πέρασαν και το Μικρό τείχος και έφτασαν κάτω από το Μέγα τείχος. Έστησαν με ταχύτητα τις σκάλες τους. Από ψηλά οι υπερασπιστές άδειαζαν καυτό λάδι, και πετούσαν πέτρες προς τα κάτω. Οι Γενίτσαροι ένας προς έναν συναντούσαν τιμημένα τον δημιουργό τους. Κανείς τους δεν φώναζε. Κανείς τους δεν ούρλιαζε. Και όποιος πέθαινε αμέσως κάποιος άλλος έπαιρνε τη θέση του…

Είναι η στιγμή που ο χρόνος σταματάει… Είναι η στιγμή που μια αυτοκρατορία πεθαίνει… Είναι η στιγμή που χίλια και βάλε χρόνια περνάνε στο παρελθόν. Η μοίρα λες και αμφιταλαντευόταν τόσες ώρες, αποφάσισε να δώσει τη νίκη στους Οθωμανούς. Εξάλλου η έκπληξη θα ήταν εάν η Πόλη δεν έπεφτε… Έπεσε  με τρία απλά μοναδικά στην ιστορία γεγονότα που έκριναν τα πάντα.

Ο Μεχμέτ έβλεπε τους Γενίτσαρους του να τσακίζονται σωρηδόν πάνω από τα τείχη. Η Βασιλεύουσα δεν έπεφτε. Έτριψε τον σβέρκο του. Ήξερε τη μοίρα του. Ετοιμάστηκε να σημάνει υποχώρηση. Τότε συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα τρία μοιραία για το Βυζάντιο γεγονότα. 

Στη Βόρεια πλευρά του τείχους. Κάτω σχεδόν από το παλάτι των Βλαχερνών σε μια μικρή γωνιά του που κάνει ο τοίχος βρίσκεται ένα πορτάκι. Μια μικρή πόρτα ξύλινη, που κάποτε οι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν όταν έβγαιναν για κυνήγι στο δάσος του Βελιγραδίου. Το πορτάκι σχεδόν δεν φαίνεται ακόμη και εάν κάποιος είναι πολύ κοντά. Οι πολιορκημένοι πολλές φορές το είχαν χρησιμοποιήσει στις εφόδους τους. Έβγαιναν μέχρι και 50 και ταχύτατα με τα άλογα τους σάρωναν όποιον Οθωμανό στρατιώτη έβρισκαν. Μετά σαν φαντάσματα έμπαιναν πάλι από την πόρτα αυτή την ασφάλιζαν και έπαιρναν τις θέσεις τους στα τείχη.

Με κάποιο τρόπο «μαγικό» η πόρτα, αυτή την μοιραία στιγμή βρέθηκε ανοιχτή. Την ξέχασαν καθώς επέστρεφαν μετά από κάποια επιδρομή οι Βυζαντινοί; Κάποιο χέρι από μέσα που ήθελε να μπουν οι Οθωμανοί, την ξεκλείδωσε; Κανείς δεν ξέρει, ούτε θα μάθει ποτέ. Από την πόρτα μπήκαν κάποιοι Γενίτσαροι οι οποίοι έγιναν αντιληπτοί σχεδόν αμέσως από τους Βυζαντινούς. Με άλογα και πεζή, οι υπερασπιστές έπεσαν πάνω τους και τους εξολόθρευσαν. Ένας από εκείνους όμως κατάφερε να σκαρφαλώσει στο τείχος και να τοποθετήσει τη σημαία του Σουλτάνου. Η σημαία δεν κατέβηκε…

Την ίδια στιγμή σαν να έπαιζε ένα παιχνίδι η μοίρα, ο Πρωτοστράτορας, ο άνθρωπος που ουσιαστικά μαζί με τον αυτοκράτορα κρατούσε την Πόλη, τραυματίζεται. Ο Ιουστινιάνης είδε μέσα από την κατάμαυρη πανοπλία του να ξεπηδά αίμα. Κάποιο βόλι ή τόξο καρφώθηκε χαμηλά στην κοιλιά του. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος και όσο περνούσε η ώρα ο Ιουστινιάνης σφάδαζε. Οι σύντροφοι του, άφησαν τις θέσεις τους στις πολεμίστρες και έτρεξαν να προστατεύσουν τον ηγέτη τους. Από τα τείχη έφυγε η ελίτ της άμυνας οι σιδερόφραχτοι ιππότες του Γενουάτη γίγαντα. Οι γενίτσαροι συνέχιζαν να ανεβαίνουν… Ο Πρωτοστράτορας φώναξε στον Κωνσταντίνο να του πετάξει τα κλειδιά της Πύλης για να φύγει. «Αδελφέ» απάντησε με αγωνία από ψηλά  ο Παλαιολόγος «άντεξε λίγο ακόμη σε παρακαλώ». Ο Ιουστινιάνης σε κρίση πανικού και φρικτού πόνου ούρλιαξε: «Πέταξε μου τα κλειδιά ανάθεμα με. Πεθαίνω δεν το βλέπεις;». Ο αυτοκράτορας υποχώρησε και πέταξε τα κλειδιά. Οι πιστοί σύντροφοι του Ιουστινιάνη άφησαν τα τείχη και κρατώντας τον στα χέρια έτρεξαν προς τα δύο πλοία που τους περίμεναν στο λιμάνι. Οι Βυζαντινοί ήταν πλέον μόνοι τους. Αργότερα πολλοί κατηγόρησαν τον Ιουστινιάνη ότι λιγοψύχησε και για ένα μικρό τραυματισμό έφυγε. Η πραγματικότητα είναι όμως εντελώς διαφορετική. Ο Ιουστινιάνης σε όλες τις ημέρες της πολιορκίας, ποτέ δεν δείλιασε, ποτέ δεν έκανε πίσω. Πρώτος δίπλα στον Κωνσταντίνο απωθούσε τους Οθωμανούς. Ευκαιρίες να φύγει είχε πολλές. Και μάλιστα να αλλάξει και στρατόπεδο γεμίζοντας τις τσέπες του με χρυσάφι. Δεν το έκανε. Έμεινε στις επάλξεις. Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης πέθανε τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου, όταν τα δύο πλοία του έδεσαν στη Χίο. Κάποιοι ιστορικοί, σύγχρονοι της Αλώσεως μιλούν ανοιχτά ότι το βόλι που τον βρήκε τον πέτυχε από πίσω. Το βόλι δεν ήταν Τούρκικο…

Στον τάφο του στην εκκλησία του Αγίου Δομίνικου στη Χίο αναγραφόταν στα Λατινικά:

«Ενθάδε κείται Ιωάννης Ιουστινιάνης, ανήρ περικλεής και πατρίκιος Γενουήσιος εκ των Μαονέων της Χίου, όστις, κατά την εκστρατείαν του βασιλέως των Τούρκων Μωάμεθ εναντίον της Κωνσταντινουπόλεως, μεγαλοψύχως ηγεμονεύων παρά το γαληνοτάτω Κωνσταντίνω, τελευταίω των ανατολικών Χριστιανών αυτοκρατόρι, θανασίμως πληγωθείς απέθανε».

Το τρίτο περιστατικό που συνέβη σχεδόν ταυτόχρονα με τα άλλα δύο ήταν και αυτό καθοριστικό. Την ίδια στιγμή λοιπόν που στις επάλξεις κυμάτισε για πρώτη φορά το μπαϊράκι του Σουλτάνου, την ίδια στιγμή που ο Πρωτοστράτωρας τραυματίστηκε και αποχώρησε, μια ομάδα Γενιτσάρων, καθοδηγούμενη από τον Καφέρ Μπέη, σκαρφάλωσε στα τείχη και πάτησε το πόδι της κάτω από τον Άγιο Ρωμανό. Εκεί κάποιος θηριώδης Γενίτσαρος που πλέον από τους Τούρκους θεωρείται ήρωας, ο Χασάν από το Ουλουμπάτ (Ουλουμπατλί Χασάν τον φώναζαν) συνοδευόμενος από μια ομάδα 30 συντρόφων του κατάφερε να προχωρήσει κατά μήκος στις επάλξεις, απωθώντας τους παραπαίοντες αμυνόμενους. Με μια σημαία του Σουλτάνου Μεχμέτ στο αριστερό και ένα τεράστιο κυρτό σπαθί στο δεξί χέρι, κράτησε για λίγα λεπτά τη θέση του περικυκλωμένος από Βυζαντινούς. Οι άλλοι γενίτσαροι που τον είδαν εμπνεύστηκαν από το θάρρος του και όρμησαν με περισσότερη λύσσα κατά των υπερασπιστών. Ο γιγαντιαίος γενίτσαρος κάρφωσε τη σημαία του Ισλάμ στα τείχη της Βασιλεύουσας των χριστιανικών πόλεων. Σύντομα οι αμυνόμενοι ανασυντάχτηκαν και με ομοβροντία από βέλη, πέτρες και ακόντια έριξαν κάτω τους 30 Γενίτσαρους και κύκλωσαν τον Χασάν. Με κόκκινα μάτια από την ένταση της μάχης του επιτέθηκαν, τον γονάτισαν και στην κυριολεξία τον κομμάτιασαν. Τα ελάχιστα λεπτά που άντεξε όμως ήταν αρκετά για ακόμη περισσότερους γενίτσαρους να σκαρφαλώσουν στα τείχη. Η μάχη είχε κριθεί.

Ο Σουλτάνος που παρακολουθούσε πλέον από κοντά τη μάχη, ενώ είχε σηκώσει το χέρι να σημάνει υποχώρηση, είδε με το έμπειρο μάτι του την αναταραχή στις γραμμές των υπερασπιστών. Αντί για υποχώρηση έδωσε εντολή όλες οι δυνάμεις να πέσουν στο σημείο εκείνο. Σαν πλημμυρίδα χιλιάδες άνδρες άρχισαν να εισβάλλουν στον θύλακα που ο Σουλτάνος υπέδειξε. Οι αμυνόμενοι υποχώρησαν υπό το βάρος του αριθμού των επιτιθεμένων. Σε ένα τέταρτο 30.000 Οθωμανοί ανέβηκαν στα τείχη. Τώρα όλοι ούρλιαζαν απόκοσμα και έσφαζαν όποιον συναντούσαν. Η Πόλις Εάλω. Η υποχώρηση έγινε πανικός.

Πύλη Αγίου Ρωμανού πρωινό 29 Μαΐου 1453

Το πρόσωπο του Αυτοκράτορα είχε μεταβληθεί σε μια μάσκα πόνου. Δεν πίστευε και ο ίδιος πόσο γρήγορα και ξαφνικά ανατράπηκε η κατάσταση. Οι Οθωμανοί έμπαιναν πλέον από παντού. Μέσα στον πανικό και τον χαμό ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν αδύνατον να κάνει το παραμικρό. Έστρεψε το πρόσωπο του προς τα πίσω. Έβλεπε από ψηλά την αγαπημένη του πόλη να ψυχορραγεί.

«Όλα τελείωσαν λοιπόν» σκέφτηκε και πρόσταξε την φρουρά του να αποχωρήσουν. Με ψυχραιμία κατέβηκε από τον Άγιο και μπήκε στην Πόλη. Τον συνόδευαν οι καλοί του φίλοι , Ο Ιωάννης Δαλματός, ο Δον Φρανσίσκο ντε Τολέδο, ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Καντακουζηνός. Έτρεχαν στα στενά δρομάκια της Πόλης.

«Άρχοντα μου, θα ήταν συνετό να αποφύγουμε τους μεγάλους δρόμους για να φτάσουμε στο λιμάνι» τον συμβούλεψε ο Θεόφιλος.

Οι σφαγές οι λεηλασίες, οι βιασμοί, οι κλεψιές είχαν ξεκινήσει και τα ουρλιαχτά του κόσμου και οι απεγνωσμένες επικλήσεις για βοήθεια έκαναν τον Αυτοκράτορα να σταθεί.

«Δεν φεύγω» είπε. «Η πόλη μου πεθαίνει και μαζί της θα πεθάνω και εγώ». Από κάποια σκιερή γωνία ξεπρόβαλε τρέχοντας μια πολυάριθμη ομάδα γενιτσάρων που είχε επιδοθεί σε ανελέητο πλιάτσικο και δολοφονίες. Κοντοστάθηκαν μόλις είδαν τους 5 αρματωμένους άνδρες. Ο Αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης, ο αυτοκράτορας της Βασιλεύουσας δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Ξεθήκωσε το σπαθί του και όρμησε. Πίσω του οι σύντροφοι του έκαναν το ίδιο. Όπως η φωτιά καίει τα δάση, έτσι και ο Κωνσταντίνος θέριζε τους Γενίτσαρους. Δεχόταν χτυπήματα αλλά παρέμενε όρθιος. Σε λίγα λεπτά οι 4 σύντροφοι του κείτονταν νεκροί. Είχε περικυκλωθεί. Η πανοπλία και ο μανδύας του ήταν μέσα στα αίματα. Τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα. Όχι από πόνο. Δάκρυα για τον χαμό της θεοφύλακτης Πόλης. Ο Κωνσταντίνος ζύγισε το σπαθί στο κουρασμένο του χέρι.

«Δεν υπάρχει ένας Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;» φώναξε και όρμησε για δεύτερη φορά. Δέχτηκε από πίσω ένα δυνατό χτύπημα. Όλα μαύρισαν στα μάτια του. Κατέρρευσε. Οι γενίτσαροι έπεσαν πάνω του... Κανείς ποτέ δεν τον ξαναείδε...

Ο Οθωμανός ιστορικός Ορούχ, έγραψε αργότερα: «Ο άμοιρος αυτοκράτορας ήταν 49 ετών όταν πέθανε. Όποιες και αν ήταν οι συνθήκες του θανάτου του, φαίνεται ότι προσπάθησε μέχρι και την τελευταία στιγμή να κρατήσει τη φλόγα του Βυζαντίου αναμμένη. Ο κυβερνήτης της Ιστανμπούλ ήταν γενναίος και δεν ζήτησε έλεος. Ήταν ένας άξιος αντίπαλος».

Οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης γλιστρούσαν από το αίμα που έρεε. Τα κομμένα κεφάλια μέσα στο λιμάνι, έμοιαζαν καρπούζια στον πάγκο του μανάβη. Τόσα πολλά ήταν. Στον κεράτιο σε ένα Πύργο 40 κρητικοί τοξότες είχαν ταμπουρωθεί και δεν έκαναν πίσω. Κάθε προσπάθεια των Οθωμανών να καταλάβουν τον Πύργο, αποτύγχανε. Οι κρητικοί ήταν λιοντάρια. Η Πόλη είχε πέσει αλλά οι Κρητικοί δεν παραδίδονταν. Ο Μεχμέτ το έμαθε. Θαύμασε την αντρειοσύνη τους. Η εντολή του ήταν σαφής: «Αφήστε τους να φύγουν. Αφήστε τους τιμητικά να πάρουν μαζί τους και τη σημαία τους. Όποιος τολμήσει να πειράξει έστω και έναν από αυτούς θα θανατωθεί. Δώστε τους και ένα πλοίο. Το αξίζουν...»

Αγία Σοφία πρωινό 30ης Μαΐου 1453

Ο Μεχμέτ ήταν έξαλλος. Άφριζε στην κυριολεξία από το κακό του. Όταν βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση ακόμη και η προσωπική του φρουρά φρόντιζε να μην βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο. Δεν το είχε σε τίποτε να διατάξει τον αποκεφαλισμό όποιου ανθρώπου ήταν δίπλα του, την λάθος ώρα.

Σύμφωνα με τους ιερούς νόμους του Ισλάμ εάν μια πόλη επαρεδίδετο τότε τα στρατεύματα, την καταλάμβαναν αναίμακτα και απαγορευόταν να αγγίξουν την περιουσία αλλά και τους ανθρώπους της. Εάν μια πόλη αρνείτο να παραδοθεί και τα στρατεύματα την καταλάμβαναν εξ εφόδου τότε οι στρατιώτες επί τρεις ημέρες είχαν δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν στους ανθρώπους και την περιουσία τους. Να την οικειοποιηθούν να πάρουν σκλάβους, να πάρουν χρυσάφια και κοσμήματα. Οτιδήποτε, αλλά για τρεις ημέρες. Η Κωνσταντινούπολη ήταν στη δεύτερη περίπτωση. Όμως εάν ο Μεχμέτ άφηνε τους άνδρες τους για τρεις ημέρες, εκείνοι θα ισοπέδωναν την Πόλη. Δεν θα έβρισκε τίποτε όρθιο.

Ο Μεχμέτ αποφάσισε να μην περιμένει να περάσει το τριήμερο.

«Μπαίνουμε μέσα» είπε στον Βεζίρη του και λίγη ώρα αργότερα μια τεράστια πομπή περπατούσε στους δρόμους της Βασιλεύουσας. Πρώτος πάνω στο λευκό του άλογο ήταν ο Μεχμέτ, ζωσμένος με το σπαθί του Οσμάν. Έφτασε έξω από την Αγία Σοφία. Από μέσα οι κραυγές του κόσμου ήταν ανατριχιαστικές. Ξέζεψε και πεζός έφτασε στην είσοδο. Με αργές κινήσεις έσκυψε και πήρε μια χούφτα χώμα από το έδαφος. Έριξε το χώμα πάνω στο τουρμπάνι του, ως πράξη ταπεινότητας απέναντι στον θεό. Ο Μεχμέτ μπήκε από την είσοδο και μονολογούσε το ποίημα ενός Πέρση ποιητή: «Η αράχνη υφαίνει τον ιστό της και η κουκουβάγια κρώζει στους οίκους του Αφραστάβ...»

Είδε το εσωτερικό της εκκλησιάς ασφυκτικά γεμάτο. Όσοι είχαν προστρέξει εκεί για να σωθούν είχαν αλυσοδεθεί και ήταν έτοιμοι για τα σκλαβοπάζαρα. Πολλοί κείτονταν νεκροί. Αίμα έρεε στα πλακάκια του Οίκου του Θεού. Κάποιοι γενίτσαροι συνέχιζαν να ξηλώνουν τα μάρμαρα, συνέχιζαν να χαλάνε τις χρυσοποίκιλτες εικόνες. Ο Μεχμέτ έγινε έξαλλος. Πλησίασε έναν γενίτσαρο που ξήλωνε κάποια μάρμαρα.

«Γιατί τα χαλάς;» τον ρώτησε με φωνή που έτρεμε.

«Για την πίστη μας, Σουλτάνε μου» απάντησε εκείνος.

Με το βαρύ μεταλλικό κοντάρι του τον χτύπησε με όλη του τη δύναμη στο κεφάλι. Το κρανίο άνοιξε σαν τριαντάφυλλο και υγρά με αίμα άρχισαν να χύνονται.

«ΤΕΛΟΣ» βροντοφώναξε ο Μεχμέτ. «Κανείς και ποτέ δεν θα παραβιάζει διαταγή δική μου. Σας είπα ότι τα κτίρια μου ανήκουν».

Στη συνέχεια ήρεμος έδωσε εντολή να μπουν μέσα οι ιερείς του Ισλάμ. Σε λίγη ώρα στην Αγία Σοφία θα τελούταν η πρώτη προσευχή στον Αλλάχ...