Μια υπέροχη χώρα...Ένα ατέλειωτο καλοκαίρι...

Μπορεί τον τελευταίο καιρό τα δημοσιεύματα για τη χώρα μας να είναι πολλά και ιδιαίτερα καυστικά για μας, έως προσβλητικά κάποιες φορές, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Το National Geographic για παράδειγμα προβάλει κάτι διαφορετικό.
Στον αντίποδα των καυστικών και εμπρηστικών δημοσιευμάτων για τη χώρα μας, η ιστοσελίδα του φημισμένου National Geographic, επιλέγει να κάνει ένα αφιέρωμα στην Ελλάδα προβάλλοντας εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς των νησιών μας και όχι μόνο.

Το φωτογραφικό αφιέρωμα είναι εντυπωσιακό, μαγεύει και ταξιδεύει νοερά τον αναγνώστη σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας δίνοντάς του μια γεύση από πολιτισμό, φύση, φαγητό και ότι άλλο μπορεί να συναντήσουμε σε ένα ταξίδι.
Παρθενώνας, Σύνταγμα, Σαντορίνη, Μύκονος, Μετέωρα είναι μερικά μόνο από τα μέρη που αναδεικνύει ο φωτογραφικός φακός του διάσημου περιοδικού.

 Παρθενώνας, Ακρόπολη

Σύνταγμα, Βουλή των Ελλήνων

Σαντορίνη

Κήπος

Ελληνική οικογένεια

Κάλυμνος

Θέατρο Ηρώδου του Αττικού

Σαντορίνη

Μετέωρα

Άγιο όρος

Ναυάγιο, Ζάκυνθος

Ελιές

Αρχαιολογικό μουσείο, Αθήνα

Καλοκαίρι...

STOP στη ρύπανση των ακτών και των θαλασσών μας

Το πέρασμα της... σαρδέλας

Κάθε χρόνο, στο διάστημα των χειμερινών μηνών του Μαΐου και του Ιουλίου, συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό. Δισεκατομμύρια σαρδέλες γεννούν τα αυγά τους στην περιοχή Agulhas Bank  του Cape Town και «μεταναστεύουν» βόρεια κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Νότιας Αφρικής, φτάνοντας μέχρι την περιοχή του Kwa-Zulu-Natal, «προσκαλώντας» σε γεύμα καρχαρίες, δελφίνια, θαλασσοπούλια μέχρι και φάλαινες.

Ο Steve Benjamin, ο Jean Tresfon και - κυρίως - ο βραζιλιάνος φωτογράφος Daniel Botelho, ο οποίος πέρασε έξι ώρες κάτω από το νερό, σε βάθος περίπου 30 μέτρων για να απαθανατίσει αυτές τις εικόνες, κατέγραψαν με τους φακούς τους ένα συγκλονιστικό θέαμα. Ο Daniel Botelho λέει: «Η πορεία της σαρδέλας είναι το μεγαλύτερο φυσικό θέαμα στη γη. Περίμενα από τότε που ήμουν παιδί για να δω αυτό το γεγονός. Έχω πάει στο Νείλο, έχω δει κροκόδειλους, λευκούς καρχαρίες και γιγάντια καλαμάρια. Αυτό όμως ήταν το πιο συναρπαστικό πράγμα που έχω βιώσει ποτέ».

Απολαύστε μοναδικά εντυπωσιακές φωτογραφίες από τα βάθη του ωκεανού.

Ολυμπιακά αθλήματα που χάθηκαν στην πορεία του χρόνου

Μέσα στη μακρά ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων πολλά αθλήματα μπήκαν και βγήκαν από τη διοργάνωση, ορισμένα, μάλιστα, όπως θα διαβάσετε και παρακάτω, δεν είχαν καν θέση στους Αγώνες. Ειδικότερα, έξι από αυτά έκαναν μία και μοναδική φορά την εμφάνισή τους σε Ολυμπιακό Στάδιο και έκτοτε η τύχη τους αγνοείται! Και εδώ που τα λέμε, μάλλον οι διοργανωτές είχαν δίκιο.

Κολύμβηση μετ’ εμποδίων

 

Στο αγώνισμα αυτό οι κολυμβητές είχαν να διασχίσουν 200 μέτρα. Ναι, αλλά όχι απλά 200 μέτρα. Πρώτα κολυμπούσαν μέχρι έναν στύλο, στον οποίο έπρεπε να σκαρφαλώσουν, να κατέβουν και να συνεχίσουν το κολύμπι μέχρι να συναντήσουν 4 βάρκες. Τις 2 πρώτες έπρεπε να τις σκαρφαλώσουν και να κολυμπήσουν κάτω από τις 2 επόμενες. Και μετά να τερματίσουν. Παρουσιάστηκε στους Ολυμπιακούς 1900 για πρώτη και τελευταία φορά.

Βύθιση αποστάσεως

 

Τι είναι τώρα αυτό; Λοιπόν είναι το εξής περίεργο: Οι διαγωνιζόμενοι πηδούσαν σε μια πισίνα και έμεναν ακίνητοι για 60 δευτερόλεπτα ή μέχρι το κεφάλι τους να μην άντεχε περισσότερο κάτω από το νερό. Μετά κάποιος μετρούσε την απόσταση που είχε διανύσει το σώμα τους από το αρχικό σημείο βύθισης. Πρώτο και τελευταίο ντεμπούτο το 1904.

Το παιχνίδι της παλάμης

 

Ουσιαστικά τένις με τις παλάμες! Παίζεται ακόμα και σήμερα σε μερικά σημεία του πλανήτη. Ξεκίνησε ως άθλημα επίδειξης το 1900. Το 1908 περιλήφθηκε στους Ολυμπιακούς και μετά επανήλθε ως επίδειξη το 1924. Ύστερα προτίμησαν το κανονικό τένις με ρακέτα, υποθέτω!

Διελκυστίνδα

 

Με ρίζες στους πρώτους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες, η διελκυστίνδα υπήρξε ολυμπιακό άθλημα το 1900, 1904, 1908, 1912 και 1920. Πρόκειται για ένα άθλημα (περισσότερο «παιχνίδι, θα έλεγα) που παίζεται μεταξύ δύο ομάδων, οι οποίες τραβούν ένα σχοινί προσπαθώντας η μία να τραβήξει την άλλη προς το μέρος της. Μετά το 1920 αποφασίστηκε η αποπομπή της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος.

Στατικό τριπλούν

Στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες, όλα τα αγωνίσματα άλματος ξεκινούσαν από στατική θέση. Έτσι και το στατικό τριπλούν, το οποίο έκανε μια σύντομη καριέρα από το 1900 μέχρι το 1912. Και το χειρότερο:

Σκοποβολή σε ζωντανά περιστέρια

 

Έγινε το 1900 και ήταν η μοναδική περίπτωση που ζώα σκοτώνονταν σε ένα άθλημα στους σύγχρονους Ολυμπιακούς. Πάνω από 300 πτηνά εξοντώθηκαν σε αυτούς τους αγώνες και ο νικητής ήταν ένας Βέλγος, ο οποίος πήρε το χρυσό μετάλλιο σκοτώνοντας 21 από αυτά. Για πρώτη και τελευταία φορά…

Τα ψώνια

Ένα ζευγάρι  κάνει τα ψώνια του στο σούπερ μάρκετ. Έχουν τη λίστα με τα ψώνια στα χέρια και καθώς περνούν από τον διάδρομο με τα ποτά, ο άντρας παίρνει ένα μπουκάλι ουίσκι και το βάζει στο καρότσι με τα ψώνια.

«Τι είναι αυτό;» ρωτάει η γυναίκα.

«Δεν βλέπεις; Ένα ουίσκι είναι», απαντά ο σύζυγος.

«Και πόσο κοστίζει;» ρωτάει η γυναίκα.

«15 ευρώ».

«Μα δεν είσαι καθόλου καλά. Σε λίγο δεν θα έχουμε να φάμε και εσύ θέλεις να αγοράσεις ουίσκι», του λέει έξαλλη η γυναίκα του.

Ο άντρας βάζει πίσω στο ράφι το ουίσκι.

Σε λίγο περνούν μπροστά από τα καλλυντικά και η γυναίκα παίρνει μια κρέμα προσώπου και τη βάζει στο καρότσι.

«Τι είναι αυτό;» ρωτάει ο σύζυγος.

«Μια κρέμα προσώπου», απαντάει η γυναίκα.

«Και πόσο κοστίζει;» ρωτάει ο άντρας.

«Μόνο 50 ευρώ», απαντάει η γυναίκα.

«Μα καλά, εσύ δεν με άφησες να πάρω το ουίσκι που είχε 15 ευρώ και είσαι έτοιμη να δώσεις 50 ευρώ για μια κρέμα;» αγανακτεί ο σύζυγος.

«Μα αγάπη μου, για σένα το κάνω... Για να με βλέπεις πιο όμορφη», απαντά με νάζι η γυναίκα.

«Άστο πίσω», της λέει ο σύζυγος. «Και με τα 15 ευρώ, άμα πιω λίγο το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε!»

Θεομηνία

«Θα ‘ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης, θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί, μη κατέχοντες, θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει την ζωή των ολίγων κατεχόντων, κόλαση...».

Αριστοτέλης Ωνάσης

Η γιαγιά μου

Δεν ξέρω αν είναι αληθινή η έκθεση, σίγουρα όμως είναι δηλωτική της σημερινής οικονομικής κατάστασης...

Η γιαγιά μου

…Όταν ο μπαμπάς έκλεισε το μαγαζί (γιατί κανείς δεν έμπαινε πια να ψωνίσει κι έτσι δεν μπορούσε να πληρώνει νοίκι και ΤΕΒΕ) κι η μαμά απολύθηκε, ήρθε να μείνει μαζί μας η γιαγιά απ’ το χωριό.

Η γιαγιά είναι πολύ καλή και πολύ πλούσια. Παίρνει 300 ευρώ σύνταξη απ’ τον ΟΓΑ και τώρα που μένει μαζί μας, μάς τα δίνει κι είμαστε κι εμείς πολύ πλούσιοι.

Χτες φάγαμε ψάρια, που είναι καλό και ακριβό φαΐ. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και δεν καταλάβαμε γιατί η Μαμά είπε στον Μπαμπά θυμωμένη:

«Μα για όνομα! Χρυσόψαρα θα φάμε, βρε Σταμάτη;».

Κι ο Μπαμπάς (που η Μαμά τον λέει Σταμάτη) είπε:

«Όλα τα κινέζικα είναι πιο φτηνά, ακόμα και τα ψάρια. Με τη σύνταξη της μάνας μου τι ήθελες να φάμε; Μπαρμπούνια;». 

Και μετά η Μαμά δεν είπε τίποτα και καθίσαμε όλοι στο τραπέζι να φάμε τα χρυσόψαρα.

Μετά η γιαγιά πέθανε. Δεν ξέρω αν έφταιγε το χρυσόψαρο που έφαγε ή αν πέθανε από μόνη της, ξέρω μονάχα πως ο Μπαμπάς και η Μαμά πολύ λυπηθήκανε και κλαίγανε και λέγανε:

«Τι θα κάνουμε, τώρα, χωρίς την σύνταξη, Παναγία μου;»

Και η Παναγία τους λυπήθηκε και τους είπε να βαλσαμώσουμε τη γιαγιά, όπως ο θείος Λεωνίδας είχε βαλσαμώσει εκείνο το κεφάλι από το γουρούνι το άγριο που είχε σκοτώσει στο κυνήγι και το είχε βάλει στον τοίχο της σάλας, στο σπίτι του στο χωριό. Εμείς της γιαγιάς δεν της βαλσαμώσαμε μόνο το κεφάλι. Ολόκληρη τη βαλσαμώσαμε γιατί, όπως είπε κι ο Μπαμπάς «δική μας είναι η γιαγιά κι ό,τι θέλουμε την κάνουμε». 

Έτσι τώρα έχουμε τη γιαγιά συνέχεια μαζί μας και παίρνουμε και τη σύνταξη του ΟΓΑ και είμαστε πάντα πλούσιοι. Μόνο που τα βράδια, όταν μαζευόμαστε τα παιδιά κοντά στο τζάκι, η γιαγιά δεν μας λέει παραμύθια, παρά κάθεται ακούνητη, αμίλητη κι αγέλαστη, όπως ο Μπέρνυ στην ταινία «Τρελό γουηκέντ στου Μπέρνυ», που είχα δει στην τηλεόραση, όταν έπαιζε. Τώρα δεν παίζει γιατί μας έχουνε κόψει το ρεύμα. Όμως τον Μπέρνυ δεν τον είχανε βαλσαμώσει καλά και μάζευε μύγες, ενώ εμείς τη γιαγιά τέλεια την κάναμε!

Καμιά φορά, για να την βλέπει η γειτονιά (έτσι λέει ο Μπαμπάς), την βγάζουμε έξω και την στήνουμε όρθια δίπλα στην αυλόπορτα. Μοιάζει, τότε, η γιαγιά μ’ εκείνον τον ξύλινο Ινδιάνο που στήνουν έξω από τα καπνοπωλεία στην Αμερική. Και μια φορά ξεχάσαμε να τη μαζέψουμε κι έβρεξε πολύ κι έγινε μούσκεμα. Και ύστερα τη βάλαμε κοντά στο τζάκι να στεγνώσει, αλλά μάλλον τη βάλαμε πολύ κοντά κι άρπαξε φωτιά. Ευτυχώς ο Μπαμπάς πρόλαβε και την έσβησε γρήγορα, αλλά μας μάλωσε γιατί «κοντέψαμε να αφανίσουμε το μοναδικό μας εισόδημα».

Έκθεση της μαθήτριας Ν.Κ. - Γ΄ τάξη Δημοτικού - Σχολικό έτος 2011 - 2012
08.02.2012