Η χήρα, οι δούλες, ο πετεινός κι οι δουλειές

Ζούσε κάποτε μια χήρα, που ήτανε πλούσια κι είχε  πολλές δούλες. Είχε σπίτι μεγάλο και χωράφια κι ήταν τόσο εργατική, ώστε μόλις λαλούσε ο πετεινός της, σηκωνότανε από το κρεβάτι της, ξυπνούσε και τις δούλες της κι άρχιζε αμέσως τις δουλειές. Έπρεπε να συγυρίσουν το σπίτι, να ζυμώσουν, να ψήσουν ψωμί, να μαγειρέψουν, να ταΐσουν και τις κότες, να βγάλουν και την κατσίκα και τη γελάδα στο λιβάδι για να βοσκήσουν, να κουβαλήσουν το ψωμί και το φαγητό σε εκείνους που δούλευαν στα χωράφια. Οι δουλειές ήταν αμέτρητες κάθε μέρα κι οι δούλες βαρυγκωμούσαν.

«Δεν είναι κατάσταση αυτή», έλεγαν. «Θα πεθάνουμε στα πόδια μας. Μας ξυπνάει προτού καλά - καλά χαράξει, μόλις λαλήσει εκείνος ο καταραμένος ο πετεινός της».

Μια δούλα είπε τότε στις άλλες:

«Εκείνος ο πετεινός της τα φταίει όλα. Αν δεν λαλούσε, νύχτα ακόμα, εμείς θα κοιμόμαστε ως το πρωί».

«Δίκιο έχεις» είπε η άλλη. «Αλλά πετεινός είναι, θα λαλήσει. Πώς θα τον εμποδίσουμε;»
«Να τον πνίξουμε», πρότεινε μια τρίτη δούλα.

Οι άλλες βρήκαν σωστή τη συμβουλή της και, το ίδιο βράδυ μπήκαν κρυφά στο κοτέτσι κι έπνιξαν τον πετεινό.

Η πονηρή τους πράξη όμως, τους βγήκε τελικά σε κακό. Η χήρα, τώρα που δεν είχε τον πετεινό της να την ξυπνάει με το λάλημά του, ξυπνούσε πολύ πιο νωρίς, γιατί φοβότανε μήπως δεν προφτάσει τις δουλειές της και ξυπνούσε, από εκείνη την ώρα, και τις δούλες της.