Isidor Straus - Rosalie Ida Blun: Μια αγάπη που δεν κατάφερε να πνίξει ούτε το ναυάγιο του Τιτανικού

Ο Isidor Straus γεννήθηκε στο Otterberg, κοντά στο Kaiserslautern, στο κρατίδιο Rhineland-Palatinate της Γερμανίας. Ήταν το πρώτο από τα πέντε παιδιά του Lazarus Straus (1809 - 1898) και της δεύτερης συζύγου του Sara (1823 - 1876). Ακολούθησαν τα αδέλφια του Hermine (1846 - 1922), Nathan (1848 - 1931), Jakob Otto (1849 - 1851) και Oscar Solomon Straus (1850 - 1926). Το 1854 ο νεαρός Isidor και τα αδέρφια του μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ακολουθώντας τους γονείς τους που είχαν μεταναστεύσει εκεί δύο χρόνια πριν. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Talbotton της Georgia, όπου ο Lazarus με τον συνεταίρο του Rowland Hussey Macy άνοιξαν ένα κατάστημα πιατικών με την επωνυμία ‘’L. Straus & Sons’’.

Ο Isidor μεγάλωσε εργαζόμενος στην οικογενειακή επιχείρηση, η οποία χρόνο με τον χρόνο απέφερε ολοένα και πιο σημαντικά κέρδη. Το 1871 παντρεύτηκε την εκλεκτή του Rosalie Ida Blun (1849 - 1912) και έφεραν στον κόσμο επτά παιδιά: τον Jesse Isidor (1872 - 1936), που υπηρέτησε ως πρέσβης των ΗΠΑ στη Γαλλία κατά τα έτη 1933 - 1936, τον Clarence Elias (1874 - 1876) ο οποίος πέθανε σε ηλικία δύο ετών, τον Percy Selden (1876 - 1944), τη Sara (1878 - 1960), τη Minnie (1880 - 1940), τον Herbert Nathan (1881 - 1933) και τη Vivian (1886 - 1974).

Έχοντας πια μεγάλη οικονομική επιφάνεια, ο Isidor διετέλεσε μέλος του Κογκρέσου των ΗΠΑ από τις 30 Ιανουαρίου του 1894 έως τις 3 Μαρτίου 1895, ως αντιπρόσωπος του Δημοκρατικού κόμματος για την 15η περιοχή της Νέας Υόρκης. 

Το 1896, μαζί με τον αδελφό του Nathan, κατάφεραν να αποκτήσουν την πλήρη κυριότητα της εταιρείας ‘’RH Macy & Co’’. Μετά απ’ αυτό, ο Isidor ασχολήθηκε με την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και έγινε πρόεδρος της «Εκπαιδευτικής Συμμαχίας», μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που ενδιαφέρονταν για την μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης δια της παιδείας και την γενική επέκταση της εκπαίδευσης στο σύνολο των πολιτών. Μάλιστα αρνήθηκε να αναλάβει τη διοίκηση του γραφείου ταχυδρομείου του Προέδρου των ΗΠΑ Grover Cleveland. 

Ο Isidor και η Ida ήταν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι και συνήθιζαν να γράφουν ο ένας στον άλλον κάθε μέρα, όταν εξαιτίας της δουλειάς αναγκαζόταν να ζήσουν για λίγο χώρια. Το 1912 ταξίδευσαν μαζί στην Ευρώπη και πέρασαν σχεδόν ένα χειμώνα στο Cap - Martin στη νότια Γαλλία. Για να επιστρέψουν στις ΗΠΑ ο Isidor και η Ida επιβιβάστηκαν στο μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου, τον Τιτανικό.

Στο «αβύθιστο» πλοίο, το ζευγάρι έγινε γρήγορα αντικείμενο θαυμασμού και σχολιασμού, καθώς ο ένας δεν απομακρύνονταν από τον άλλον. Η αγάπη τους οδήγησε τους άλλους επιβάτες της Α΄ θέσης να τους προσδώσουν το προσωνύμιο ‘’Darby και Joan’’, μια παροιμιώδης φράση που λέγεται για ένα παντρεμένο ζευγάρι που μοιράζεται μια ήσυχη ζωή αμοιβαίας αφοσίωσης.

Το βράδυ της 14ης Απριλίου 1912, ο Τιτανικός προσέκρουσε σε ένα παγόβουνο. Μόλις έγινε σαφές ότι το υπερωκεάνιο θα βυθίζονταν, το πλήρωμα διαβίβασε στους επιβάτες την δραματική έκκληση του πλοιάρχου: «Εγκαταλείψετε το πλοίο. Κάντε ό,τι μπορείτε για να σωθείτε».

Ακολούθησε απερίγραπτος τρόμος. Οι σωσίβιες βάρκες κατέβαιναν μέσα σ’ ένα πανδαιμόνιο από αναστατωμένες φιγούρες που πολεμούσαν για μια θέση, ξεσχίζοντας ο ένας τον άλλο, ποδοπατώντας γυναίκες και παιδιά πεσμένα κατάχαμα. Ακούγονταν σπαρακτικές κραυγές καθώς μια βάρκα, που έπεσε πολύ βιαστικά, αναποδογύρισε και οι άνθρωποι που ήταν μέσα έπεσαν μέσα στο σκοτεινό νερό.

Πάνω στη σύγχυση αντηχούσαν οι φωνές των αξιωματικών του πλοίου:

«Πρώτα οι γυναίκες και τα παιδιά! Κάντε πίσω!»

Καθώς το πλήθος δεν υποχωρούσε οι αξιωματικοί πυροβόλησαν στον αέρα για εκφοβισμό. Το πλήθος τραβήχτηκε πίσω.

Στους επιβάτες της Α΄ θέσης προσφέρθηκε αμέσως η δυνατότητα να σωθούν μπαίνοντας σε κάποια σωσίβια λέμβο. Ο Isidor όμως, που πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του κάνοντας αγαθοεργίες, θεώρησε ατιμωτική αυτήν του τη δυνατότητα.

«Όσο βρίσκονται γυναίκες και παιδιά πάνω σ’ αυτό το πλοίο εγώ, ως άνδρας, δεν μπαίνω σε σωσίβια βάρκα».

Παρότρυνε ωστόσο, με πόνο ψυχής, την αγαπημένη του Ida να μπει σε μια σωσίβια λέμβο για να σωθεί. Πράγματι, η Ida τον αποχαιρέτησε δακρυσμένη και προχώρησε προς τη βάρκα, όταν ξαφνικά άλλαξε γνώμη. Επέστρεψε στον σύζυγό της αρνούμενη να μπει στη σωσίβια λέμβο χωρίς αυτόν.

«Έχουμε ζήσει μαζί πολλά χρόνια. Όπου πας εσύ, θα πάω κι εγώ. Μαζί ζήσαμε τόσα χρόνια, μαζί και θα πεθάνουμε» είπε στον άντρα της πιάνοντάς του το χέρι.

Τα λόγια της συγκίνησαν τον συνταγματάρχη Archibald Gracie IV, ο οποίος προσφέρθηκε να ζητήσει από έναν αξιωματικό του πλοίου να τους επιτρέψει να μπουν στην ίδια σωσίβια λέμβο. Όμως ο Isidor αρνήθηκε εκ νέου να σωθεί αυτός πριν διασφαλιστεί η σωτηρία όλων των άλλων επιβατών.

Η Ida από την πλευρά της επέμενε στην Αγγλίδα υπηρέτρια, Ellen Bird, που είχε προσλάβει προσφάτως, να μπει σε μια σωσίβια λέμβο. Μάλιστα έδωσε στην Ellen το γούνινο παλτό της, δηλώνοντας ότι πλέον δεν θα της ήταν, μάλλον, αναγκαίο. 

Οι βάρκες άρχισαν να απομακρύνονται καθώς οι αξιωματικοί ούρλιαζαν να φύγουν μακριά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, τουλάχιστον διακόσιες γιάρδες απ’ το πλοίο. Καθώς απομακρύνονταν στο σκοτάδι, επιβάτες που διασώθηκαν ανέφεραν ότι είδαν τον Isidor και την Ida στο κατάστρωμα να κρατιούνται χέρι με χέρι και να κλαίνε σιωπηλά. Μάλιστα περιέγραψαν την σκηνή ως «την πιο όμορφη εικόνα αγάπης και αφοσίωσης» που είδαν ποτέ τους.

Μετά, το ζευγάρι κάθισε στις καρέκλες του πλοίου και περίμενε υπομονετικά το τέλος. Ήταν ήρεμοι και κρατιόνταν πάντα σφιχτά χέρι με χέρι.

Ξαφνικά μια υπόκωφη έκρηξη δόνησε τον αέρα. Από το πλοίο αντήχησε μια απερίγραπτη κραυγή. Εκείνη τη στιγμή πολλοί απ’ αυτούς που είχαν μείνει στο πλοίο συνειδητοποίησαν τη μοίρα τους.

Ακολούθησε μια ακόμη πιο δυνατή έκρηξη και η πρύμνη του μεγάλου πλοίου ορθώθηκε πάνω από το νερό. Για λίγα δευτερόλεπτα το πλοίο έμεινε ακίνητο, ενώ δυνάμωναν οι γεμάτες αγωνία κραυγές και τότε, με μια απαίσια ορμή προς τα κάτω, βυθίστηκε στον τάφο του και ο αέρας γέμισε από απαίσιες κραυγές. Μαζί με το «αβύθιστο» πλοίο το αγαπημένο ζευγάρι χάθηκε στα παγωμένα νερά.

Το σώμα του Isidor Straus βρέθηκε και περισυλλέχθηκε από το πλοίο ‘’Mackay-Bennett’’ που το έφερε στο Halifax της Nova Scotia αρχικά και μετά στη Νέα Υόρκη, όπου ενταφιάστηκε στο ‘’Beth-El Cemetery’’ του Brooklyn. Το 1928 το σώμα του Isidor μεταφέρθηκε στο Straus Mausoleum στο ‘’Woodlawn Cemetery’’ του Bronx.

Το σώμα της Ida δεν βρέθηκε ποτέ. Για να τιμήσουν τη μνήμη τους οι αρχές της Νέας Υόρκης μετονόμασαν ένα μικρό πάρκο σε «Πάρκο Straus». Στο κενοτάφιο έξω από το μαυσωλείο είναι γραμμένοι στίχοι από το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα:

«Τα πολλά νερά δεν μπορούν να σβήσουν την αγάπη, ούτε μπορούν οι πλημμύρες να την πνίξουν».