Ο Βέλγος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Paul Emond
παρουσίασε έναν εξαιρετικό μονόλογο με τίτλο «Η Μύγα», ο οποίος είναι
εξαιρετικά αποκαλυπτικός για το τι παθαίνουν οι άνθρωποι όταν βρίσκονται κάτω
από το σιδερένιο χέρι της εξουσίας και σταδιακά φοβούνται να είναι ελεύθεροι.
«Λίγα δεύτερα πριν, αυτή η μύγα πετούσε ελεύθερη. Όμως απαλά,
σχεδόν φιλικά, ορίστε να, το χέρι που την αιχμαλώτισε.
Αν ήσασταν εσείς, κυρίες μου και κύριοι, στη θέση της μύγας
κλεισμένοι σε κάποιο χέρι τι θα νιώθατε;
Ασφυξία; Περιορισμό; Ανελευθερία; Ό,τι και να διαλέξετε,
σωστό θα είναι.
Αρκεί να σφίξω τα δάχτυλά μου, κι η μύγα θα λιώσει.
Όσο περιμένω όμως, στο χέρι μου βασιλεύει μια ζέστη από τις
πιο ευχάριστες.
Είναι τόσο ευχάριστη που ακόμα κι η μύγα η κατεργάρα, αργά,
χαζά, ηδονικά σχεδόν αρχίζει να γουργουρίζει.
Είναι φορές, σπάνιες δε λέω, που ανοίγω το χέρι μου. Για μια
στιγμή, μια τόσο δα στιγμή. Έτσι, για να γλιστρήσω μέσα λίγη ζάχαρη.
Αυτό θα πει μεγαλοψυχία, κυρίες μου και κύριοι, ξέρω ξέρω.
Καμιά φορά η μύγα ονειρεύεται ότι πετά ακόμα. Ότι δεν υπάρχει
χέρι παρά μόνο αέρας και ελευθερία. Ονειρεύεται χαρούμενα ότι πετά χαρούμενα.
Άλλοτε πάλι, στο λόγο μου, ανοίγω το χέρι μου και της ξεκολλάω κι από ένα
ποδαράκι. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η μύγα πονάει πολύ. Και τότε η μύγα
κλαίει.
Όμως τα πόδια της, το ξέρετε άλλωστε όπως κι εγώ, πάντα ξαναβγαίνουν.
Και ο χρόνος περνά. Και με τον καιρό η μύγα ξεχνά τα πόδια που της ξεκόλλησαν.
Με τον καιρό, ξεχνά μέχρι και τον χρόνο που θέλουν για να ξαναβγούν.
Η μύγα δεν ξέρει καν ότι θα έρθει η ώρα που τα πόδια της θα
ατροφήσουν.
Άλλο είναι όμως το φοβερό, το μεγάλο, το τελευταίο νέο! Το χέρι ανοίγει. Ορθάνοιχτο.
Πιστέψτε με, το χέρι είναι πια τελείως ανοιχτό.
Και η μύγα, υπνοβατεί στην παλάμη μου ζαρωμένη κι αδύναμη.
Η μύγα, δεν έχει καμία επιθυμία να φύγει.
Η μύγα, ορίστε κυρίες και κύριοι, τώρα… τουρτουρίζει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου