Η μοιραία έμπνευση

Στην ιστορία έχουν καταγραφεί περιπτώσεις ανθρώπων που έκαναν μια σημαντική ανακάλυψη, αλλά η έμπνευσή τους στάθηκε μοιραία γι’ αυτούς και αντί να τους φέρει δόξα και χρήμα, τους έστειλε πρόωρα στο θάνατο.

Οι ιστορίες επτά εφευρετών που χάθηκαν εξαιτίας των ίδιων τους των εφευρέσεων, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα τραγικής ειρωνείας και αποδεικνύουν ότι, κάποιες φορές, η τόλμη δεν επιβραβεύεται. Κάπως σαν την πτώση του Ίκαρου...

1. Ο Henry Smolinski, ένας απόφοιτος της αεροναυπηγικής σχολής μηχανικών του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Northrop, είχε θέσει ως στόχο ζωής την κατασκευή ενός ιπτάμενου αυτοκινήτου. Μετά από χρόνια, το παράξενο όχημα AVE Mizar (το όνομά του από το αστέρι Mizar), μια «διασταύρωση» του πίσω μέρους του Cessna Skymaster με το Ford Pinto, έφτασε στο διάδρομο απογείωσης. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973, στη διάρκεια δοκιμαστικής πτήσης στο Camarillo, το AVE Mizar κατέπεσε, σκοτώνοντας τόσο το δημιουργό του όσο και το συνεργάτη του, Harold Blake.

2. Το 1903, το αεροπλάνο ήταν η πιο εντυπωσιακή νέα ανακάλυψη. Στον Franz Reichelt (1879 - 4 Φεβ 1912), έναν Αυστριακό ο οποίος είχε πολιτογραφηθεί Γάλλος, είχε γίνει εμμονή η ανάπτυξη ενός κοστουμιού για τους πιλότους που θα μετατρέπονταν σε αλεξίπτωτο και θα τους επέτρεπε να επιβιώσουν από μια πτώση τους, αν αναγκαζόταν να εγκαταλείψουν τα αεροσκάφη τους.

Τα αρχικά του πειράματα που πραγματοποίησε με ανδρείκελα από τον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας του ήταν επιτυχή, αλλά ο Reichelt δεν έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος. Πιστεύοντας ότι είχε ανάγκη μιας επαρκώς υψηλής πλατφόρμας δοκιμών προσέφυγε επανειλημμένα στην παρισινή αστυνομία ζητώντας την άδεια να προβεί σε δοκιμή από τον Πύργο του Άιφελ. Η άδεια του χορηγήθηκε τελικά στις αρχές του 1912, αλλά όταν έφτασε στον Πύργο στις 4 Φεβρουαρίου έκανε σαφές ότι είχε την πρόθεση να πηδήξει ο ίδιος, αντί να κάνει ένα πείραμα με κούκλες. Παρά τις προσπάθειες από τους φίλους του και τους θεατές να τον μεταπείσουν, πήδησε από την πρώτη πλατφόρμα του πύργου φορώντας την εφεύρεσή του. Το αλεξίπτωτο δεν κατάφερε να ανοίξει κι αυτός έπεσε στο παγωμένο έδαφος, στους πρόποδες του πύργου. Τον μετέφεραν αμέσως σε ένα κοντινό νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε επίσημα ο θάνατός του.

Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες ήταν γεμάτες από την ιστορία του εφευρέτη και το απερίσκεπτο μοιραίο άλμα του. Πολλές εφημερίδες μάλιστα είχαν εικόνες απ’ την πτώση του, τις οποίες εξασφάλισαν από τους φωτογράφους Τύπου που είχαν συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσουν το πείραμα του Reichelt, καταγράφοντας τελικά το άδοξο τέλος του.

3. Ο Horace Lawson Hunley πίστευε πολύ στη χρησιμότητα των υποβρυχίων και αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σχεδιάζοντας μικρά υποβρύχια για στρατιωτική χρήση. Την άνοιξη του 1862 κατασκεύασε στο Mobile της Alabama το πρώτο του υποβρύχιο, που ονόμασε HL Hunley, συνολικής χωρητικότητας οχτώ ατόμων. Επτά άτομα που κάθισαν δίπλα - δίπλα σε ένα ξύλινο πάγκο, ο οποίος τοποθετήθηκε κατά μήκος της πλευράς του σκάφους και ο όγδοος, ο καπετάνιος, που ήταν υπεύθυνος για την καθοδήγηση του υποβρυχίου και την εγκατάσταση του οπλικού συστήματος. Μετά την επιτυχή δοκιμή στο Mobile, το υποβρύχιο στάλθηκε στο Charleston της South Carolina, τον Αύγουστο του 1863, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σε πολεμικούς σκοπούς.

Το HL Hunley βυθίστηκε όμως και ο Horace L. Hunley απέστειλε στο Charleston ένα δεύτερο HL Hunley που είχε έτοιμο. Ατυχώς και το δεύτερο υποβρύχιο βυθίστηκε, στις 15 Οκτωβρίου του 1863, κατά τη διάρκεια μιας κατάδυσης, σκοτώνοντας και τα οκτώ του πληρώματός του, συμπεριλαμβανομένου και του κατασκευαστή του.

4. Ο Thomas Midgley, Jr. (18.05.1889 - 02.11.1944) ήταν ένας Αμερικανός μηχανικός ο οποίος  εφηύρε τη βενζίνη με μόλυβδο. Το πρόβλημα είναι ότι οι μεγάλες ποσότητες μολύβδου στην ατμόσφαιρα έχουν τεράστιες συνέπειες για τη φύση και την υγεία των ανθρώπων, ενώ κατονομάζονται ως πηγή βασικών παθήσεων. Υπήρξαν αρκετοί θάνατοι και σοβαρές νευρικές βλάβες που εκδηλώνονταν με διαταραχές στο βάδισμα και τη δημιουργία ψευδαισθήσεων στους εργαζόμενους. Αυτό οδήγησε τον ιστορικό John McNeill να παρατηρήσει ότι ο Midgley «είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο στην ατμόσφαιρα, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο οργανισμό στην ιστορία της Γης».

Παρά τις προειδοποιήσεις, ο Midgley υποστήριζε ότι το καύσιμό του ήταν ασφαλές για την υγεία. Τελικά, αποδείχθηκε το αντίθετο. Όμως δεν ήταν η βενζίνη ή ο μόλυβδος που στοίχισε τη ζωή στον εφευρέτη. Μετά από 170 πατέντες τις οποίες είχε καταθέσει, ο Midgley αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, η οποία οδήγησε σε σοβαρή αναπηρία του. Ο εφευρέτης τότε σχεδίασε ένα πολύπλοκο σύστημα σχοινιών και τροχαλιών, που τον βοηθούσαν να σηκώνεται απ’ το κρεβάτι. Πέθανε στις 2 Νοεμβρίου του 1944  σε ηλικία 55 ετών, όταν κατά λάθος μπλέχτηκε στα σχοινιά της συσκευής αυτής και στραγγαλίστηκε. 

5. Η Marie Skłodowska - Curie (07.11.1867 – 04.07.1934) ήταν Γαλλίδα φυσικός και χημικός πολωνικής καταγωγής. Σε συνεργασία με το σύζυγό της, Pierre Curie, ανακάλυψαν το ράδιο και μελέτησαν τα φαινόμενα της ραδιενέργειας. Ανακάλυψαν επίσης το πολώνιο, ενώ η Marie υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έγινε καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Sorbonne, ενώ τιμήθηκε δυο φορές με το βραβείο Nobel για τη Φυσική (1903) και τη Χημεία(1911). Ήταν γνωστή επίσης και ως madame Curie.

Σημαντική ήταν επίσης η προσφορά της Curie στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, όπου εφοδίασε με δικά της έξοδα πολλά πολεμικά νοσοκομεία με συσκευές ακτίνων Χ, έτσι ώστε να εντοπίζονται τα θραύσματα και οι σφαίρες που ήταν καρφωμένες στα σώματα των στρατιωτών. Υπολογίζεται ότι η ίδια, με τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει από τα δύο βραβεία Nobel, έστησε περίπου 250 ακτινολογικούς θαλάμους στα πολεμικά μέτωπα.

Όμως, για χάρη της επιστήμης, η Curie είχε εκτεθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στη ραδιενέργεια.  Από το 1933 η υγεία της είχε κλονιστεί σημαντικά λόγω της έκθεσής της και στις 4 Ιουλίου του 1934 απεβίωσε (έπασχε από λευχαιμία), αφήνοντας πίσω της πραγματικά μεγάλο έργο. Ενταφιάστηκε δίπλα στον άντρα της στο κοιμητήριο του Σο. Το 1995 τα οστά της μεταφέρθηκαν στο Πάνθεον, το μαυσωλείο στο οποίο βρίσκονται θαμμένοι οι «μεγάλοι άνδρες» της Γαλλίας. Η Marie Curie θεωρείται από τον καθηγητή της ιατρικής Pierre Regau ένα από τα πρώτα θύματα της ραδιενέργειας.

6. Ο Πέριλλος ήταν ένας εφευρέτης που είχε κατασκευάζει τον χάλκινο ταύρο, ο οποίος αποτελούσε ένα όργανο εκτέλεσης θανατοποινιτών. Ο ταύρος ήταν κούφιος εσωτερικά και εκεί έκλειναν όποιον ήθελαν να τιμωρήσει ο τύραννος, άναβαν φωτιά από κάτω με αποτέλεσμα ο κρατούμενος να ψηθεί. Μάλιστα, στα ρουθούνια του ταύρου υπήρχε άνοιγμα, ώστε να ακούγονται οι απελπισμένες κραυγές του αθέατου και φρικτά βασανιζόμενου ανθρώπου, ουρλιαχτά που έδιναν την εντύπωση σε όσους δεν γνώριζαν την πραγματικότητα, του ομιλούντος ταύρου.

Ο Πέριλλος παρουσίασε τον ταύρο του στον τύραννο του Ακράγαντα, ο οποίος όμως δεν εκτίμησε τον κόπο του και... τον καταδίκασε σε θάνατο, μέσα στην ίδια του την εφεύρεση.

Πολλοί πιστεύουν ότι η παραπάνω ιστορία είναι ένας μύθος. Όμως από τον Πίνδαρο αναφέρεται πάλι η συσκευή αυτή που τη σχετίζει με τον τύραννο από τον Ακράγαντα (Φαλάρις). Επίσης αναφέρεται ότι παρόμοια συσκευή μεταφέρθηκε από το Ακράγαντα της Σικελίας όταν τον κατέκτησαν οι Καρχιδόνιοι στην Καρχηδόνα και έπειτα οι Ρωμαίοι την έφεραν στη Ρώμη το 150 π.χ.

7. Ο Valerian Ivanovich Abakovsky (Валериан Иванович Абаковский) (05.10.1895 - 24.07.1921) ήταν ένας νεαρός και πολύ φιλόδοξος εφευρέτης από τη Ρίγα της Λετονίας. Ο Valerian Abakovsky είναι ο εφευρέτης του Aerowagon. Το Aerowagon ή aeromotowagon ήταν ένα πειραματικό βαγόνι υψηλής ταχύτητας, εξοπλισμένο με κινητήρα αεροσκάφους το οποίο αρχικά προοριζόταν για τη μεταφορά Σοβιετικών αξιωματούχων.

Στις 24 Ιουλίου 1921, μια ομάδα διεθνιστών κομμουνιστών με επικεφαλής τον Fyodor Andreyevich Sergeyev (Artyom) πήρε το Aerowagon από τη Μόσχα στα ανθρακωρυχεία της Τούλα, για να το δοκιμάσουν. Ο Valerian Ivanovich Abakovsky επέβαινε και ο ίδιος στο σκάφος. Το Aerowagon, αν και έφτασε με επιτυχία στην Τούλα, στο δρόμο της επιστροφής στη Μόσχα εκτροχιάστηκε εξαιτίας της υψηλής ταχύτητας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν όλοι οι επιβαίνοντες. Νεκροί ανασύρθηκαν οι John Freeman, Oskar Heilbrich, John William Hewlett, Fyodor Andreyevich Sergeyev (Artyom), Otto Strupat και ο

Valerian Ivanovich Abakovsky, ο οποίος ήταν μόλις 25 ετών. Και οι έξι έχουν ενταφιαστεί στη Νεκρόπολη του Τείχους του Κρεμλίνου.